image by kfcdude and FairLOve, edited by Gsorsnoi 

Al zo’n vijftien jaar hebben mijn zoon en ik een vaste wekelijkse traditie: zaterdagavond kippenvleugeltjes eten. Bij ons thuis is het zaterdagdiner “ieder voor zich”: iedereen maakt zelf klaar wat hij/zij graag wil eten. Mijn vrouw vult dat in door nieuwe recepten op zichzelf uit te proberen of eens dingen klaar te maken die ze zelf heel lekker vindt, maar er bij ons met geen mogelijkheid in krijgt. Mijn dochter varieert al wat minder: bij haar wisselt het tussen bruine bonen en (de allergoedkoopste) maaltijdsalade. Mijn zoon en ik zijn wat meer vleesgericht en hebben niet zo’n behoefte aan variatie. Daarom staat er voor ons tweetjes dus vrijwel altijd hetzelfde op het menu: gegrilde kipvleugeltjes. In de loop der jaren zijn we nog wel eens gewisseld van kruiden, meestal gedwongen door nieuwe culinaire inzichten van de firma Silvo. De verdeling in aantallen is ook wel wat verschoven: iemand van 20 jaar kan toch heel wat meer verstouwen dan een kind van 5!

Toen ik afgelopen zaterdag weer eens bij de kassa van Albert Heijn stond met mijn 3 doosjes vol vlerken, schoot plotseling een enorm schrikbeeld door me heen. Ik begon eens een rekensommetje te maken. Voor deze aankoop hadden tussen de 14 en 27 kippen het loodje gelegd. Vermenigvuldig dat aantal eens met 52 zaterdagen per jaar gedurende 15 jaar, dan  kom je tot het onvoorstelbare aantal van minimaal 10.000 gevederde vrienden die voor onze zaterdagavondtraditie om zeep geholpen zijn! Een benauwende gedachte besloop mij: stel je nu eens voor dat het hiernamaals echt bestaat – veel mensen geloven daarin. En denk je nu eens in dat ook dieren daar worden toegelaten – dat lijkt me dan toch ook tot de mogelijkheden te behoren. Dan staan er straks na mijn verscheiden maar liefst tienduizend woedende vogels te wachten om hun ontijdige dood te wreken! Scenes uit de film Birds van Alfred Hitchcock schieten door mijn hoofd: elkaar woest verdringende kippen, die allemaal mijn ogen willen uitpikken of het gemunt hebben op andere zachte delen… En dan nog maar te zwijgen van de honderden varkens en koeien, een enkel schaap en wat gevarieerd vis, wild en gevogelte, die allemaal op bloedige revanche uit zijn… Een nachtmerrie eerste klas!

“Hebt u een bonuskaart?”, brengt de stam van de caissière mij terug naar de normale wereld. Het visioen verdwijnt langzaam, de paniek zakt weg. Ik slaak een diepe zucht. Wat een geluk dat ik niet gelovig ben…

image by AdamKR, edited by Gsorsnoi

Nu het horizon verleggen een beetje over is heb ik ontdekt dat je voortaan eens over je eigen schaduw heen moet springen.

Heeft iemand dat al eens gedaan?  Ik heb besloten om dit weekend de techniek hiervan onder de knieën te krijgen. En ik kan je vertellen: dat valt helemaal niet mee.
Hoe meer ik het probeer hoe minder ik de uitspraak begrijp.

Schaduw (ver)mist.

Vanmorgen vroeg opgestaan en een poging gedaan. Naast het feit dat ik meteen omviel is het mij daarna niet één keer gelukt om over mijn schaduw te springen.
Om 10.00 uur een nieuwe poging gedaan. Regenbui.  Leuk, waar is nou mijn schaduw gebleven? Hierop heb ik direct aangifte gedaan bij de politie van het verdwijnen van mijn schaduw.  Schoot ik ook niet veel mee op: het plaatje bij het bericht van de vermissing dat werd verspreid maakte niet echt duidelijk wie er vermist werd.
Toen ik terug kwam bleek mijn schaduw weer terug. Hij bleek alleen wel op een andere plek te staan dan vanmorgen. Meteen weer een paar pogingen gedaan erover te springen, maar helaas weer niet gelukt. Toch vreemd dat je schaduw op elk uur van de dag ergens anders staat. Mocht het je dan ten slotte al lukken om over je schaduw heen te springen dan krijg je waarschijnlijk het verwijt dat je een draaikont bent.

Therapie maakt zenuwachtiger.

Ik begrijp nu dat je schaduw de hele dag om  je heen draait.
Word daar nu wel een beetje zenuwachtig van. De psycholoog geeft aan dat dit in mijn jeugd ook al het geval was en dat ik daar nu langzamerhand wel een keer een modus voor moet vinden om hier mee om te gaan. Een therapie is niet voorhanden, zodat het advies is om desnoods een lotgenotengroep op te richten. Prachtig idee natuurlijk. Maar voordat ik daar aan begin wil ik toch wel minimaal grip krijgen op mijn eigen schaduw.  En over die van een ander kon ik al jaren geleden springen!

Sticky stiekemerd.

Hoe meer ik bezig ben met mijn eigen schaduw, hoe meer deze mij gaat achtervolgen. Vandaag kwam ik tot de conclusie dat je de dag begint met een lange schaduw en ook aan het eind van de dag is dit het geval. In de tussentijd is deze stiekem om je heen gekropen en om dat te verbergen  verandert de lengte permanent.

Zodra de zon niet meer aan het zwerk staat is de schaduw ook verdwenen. Waar die zich dan ophoudt is mijn een raadsel. De hele dag doet je schaduw met je mee. Maar zodra de zon is verdwenen ben je ook je gluiperige achtervolger kwijt. Om je  vervolgens de volgende dag weer met het grootste gemak terug te vinden. Al zet ik maar één been naast mijn bed … ja hoor, daar is ie weer!

Sneller dan je …

Ik heb het wel eens gehad dat ik van Amsterdam naar New York ging. Ik het vliegtuig was mijn schaduw gelukkig niet aanwezig. Dat is maar goed ook anders zouden de vliegtuigen al rap te klein zijn.  Dus dacht ik eindelijk een keertje van die bumperklever af te wezen.

Aangekomen in New York loerde ik omzichtig uit het vliegtuig om te zien over de kust veilig was (en de luchthaven). Met opzet had ik tegen niemand verteld dat ik daar zou landen en verwachtte ook niet dat iemand mij zou opwachten.  Je begrijpt dus wel hoe groot mijn schrik was zodra ik J.F.Kennedy uit liep en opnieuw die schaduw voor mij zag staan. Hij had niet eens een spandoek bij zich om mij te verwelkomen!
Hoe hij daar was gekomen is mij nooit duidelijk geworden.

Ik snap het niet. Het kan toch niet zo zijn dat je leven in het teken van je schaduw staat? Uiteindelijk is het Lucky Luck ook niet gelukt om door zijn eigen schaduw te schieten. Al doet Morris je dat graag geloven!
Afijn, het is mij nog altijd niet gelukt om over mijn eigen schaduw heen te springen. Laat staan dat ik hem overhoop zou kunnen knallen.

Schaduwdraaien.

Een trouwe lezeres van de Tycoon Newspaper schreef er onlangs het volgende over:

@ Johan: Ik heb goed nieuws voor je. Je kunt over je schaduw springen!
Beeld je eerst dit in: Je plaatst in een witte koepelvormige ruimte een voorwerp op een glazen plaat. Van de onderkant belicht je het voorwerp van links naar rechts. Het effect is dat je schaduw op de witte binnenwand ‘over’ het voorwerp heen beweegt; de schaduw springt over jouw heen (weer wat nieuws!).Nu moet je iets verzinnen waarin jij dit principe omdraait.Beeld je onze wereld in ons universum in. Ga op de aarde ergens tussen de zon en de aarde staan. Elke willekeurige plek op de aarde volstaat.
‘s Ochtends sta je links van de aarde en begint je sprong. Je springt daarbij alleen wel heel langzaam. Halverwege de dag hang je zo’n beetje boven in het midden van je sprong en boven jouw schaduw. Tegen het vallen van de avond land je rechts op de aarde en voila: je hebt over je eigen schaduw heen gesprongen.

Ik heb daar even over liggen brainstormen (weer zo’n vreemde opgave!) en ben al snel tot de conclusie gekomen dat dit principe erg overeenkomt met mijn vliegreis destijds naar Amerika. Daar schiet ik dus ook niet veel mee op. Mijn schaduw stond mij daar op te wachten (en mij waarschijnlijk ook uit te lachen).

Schaduwen, het wordt me te veel.

Om de nachtmerrie compleet te maken:
Laatst zapte ik een keer langs de WK-uitzendingen waarin je horendol werd van die vuvuzela’s en bedacht mij wat voor vreselijk leven die profvoetballers wel niet moet hebben. Iedere dag te moeten werken met VIER schaduwen om je heen.

NB: Indien er schreivouten zijn  geslopen in de  voorgaande teksten over mijn schaduw, dan mag het duidelijk zijn dat er af en toe een schaduw over het toetsenbord viel en hiermee de nodige fouten in de tekst zijn geslopen.

image by bingbing, edited by Gsorsnoi

Onlangs ben ik weer eens wezen dineren met het gezinnetje van Gsorsnoi waar ik mij het voorgeserveerde weer heerlijk heb laten smaken. Zoals je weet wissel ik graag wat recepten uit met zijn vrouw. Mijn voorkeur gaat daarbij uit naar de recepten die het meest tot de verbeelding spreken. Nou, dat is me ook dit keer weer prima gelukt!

Indien je niet slaagt in het bereiden van dit gerecht volgens bereidingswijze 1, kies dan voor bereidingswijze 2. Geen hond die het verschil ziet.

Ingrediënten:

• 4 aubergines (je hebt één hele aubergine per persoon nodig). Talong is Filippijns voor aubergine.
  (Let er bij het kiezen van de aubergines op dat je kiest voor de aubergines met een gave buitenkant. Er zijn aubergines waar nog sporen van wormgaten aanwezig zijn)
• 500 gram varkensgehakt
• 4 gekneusde teentjes knoflook
• 1 fijngemaakte ui
• 1 fijngesneden tomtaat
• 6 tot 7 eieren (torta is omelet in het Filippijns!)
• braadolie
• peper en zout

Bereidingswijze (1):

Begin met het grillen van de aubergine(s). Je  kunt ze grillen boven houtskool of in de oven.  Het is maar net wat de voorkeur verdient of wat er voor handen is. Probeer de aubergine ongeveer vijftien minuten per kant te bakken als je ze grilt en ongeveer dertig tot veertig minuten als je ze grilt in de oven.
Zodra de huid van aubergine in verkoold zwart is veranderd en de aubergine geur komt naar buiten dan is ze klaar. Leg ze in een bak met koud water om het je makkelijker te maken om de huid los te krijgen. Als ze goed gegrild zijn is het eenvoudig om de huid los te krijgen. Dep de aubergines af met keukenpapier tot ze goed droog zijn.
Maak nu de aubergine plat met behulp van een vork om dadelijk  de vulling eenvoudig in te brengen. Dit is ook een goed moment om nog even te controleren of de aubergines vrij is van wormen. Meng nu de rest van de ingrediënten in een aparte kom: gehakt, knoflook, ui en tomaat. Dit zal de vulling worden. Klop de eieren zoals je ze zou kloppen voor het maken van een omelet en zet ze apart.
Leg op een bord een platte aubergine, leg de vleesvulling erbovenop, voeg wat zout en peper toe en giet er een evenredige hoeveelheid losgeklopte ei over.
Verhit een pan met een beetje olie. Laat de voorbereide aubergine in de koekenpan glijden en bak ze aan elke kant.  Bak tot je aan beide kanten een goudbruin korstje hebt, ongeveer vijf tot tien minuten.

Eet smakelijk!

Je kunt het aantal overgebleven aubergine omeletten eventueel later opwaren. Zolang ze goed worden bewaard, kun je ze nog maximaal twee dagen consumeren.

Bereidingswijze (2):

Loop langs een weg waar je grote kans maakt veel soorten vogels in het luchtruim aan te treffen. Voor de exotische hap kun je het beste langs de A9 wandelen. Zoek naar wat aangereden gevogelte en schraap deze van de weg. Kijk wel uit met oversteken! Anders lig je er dadelijk zelf naast.
Kruid elke platgereden vogel met wat peper en garneer met de fijngesneden tomaten en ui. Serveer de omelet apart.

Eet smakelijk!

Voor mensen uit de meer bosrijke omgevingen:
Het aangereden gevogelte met een flinke bos takken op het hoofd zijn herten. Ook lekker!

Alternatief recept:
http://tinybites.ca/2009/02/23/tortang-talong-eggplant-omelette-in-5-easy-steps/

Deze vermenigvuldiging klopt. Maar niet zoals wij gewend zijn om naar deze tekst te kijken.
Hij klopt pas echt als je elke letter gaat vervangen met telkens hetzelfde cijfer gekozen tussen ‘0’ en ‘9’. Dus overal waar een ‘T’ staat zou 1 kunnen zijn, maar misschien ook wel ‘2’ of ‘3’.

Het hoogste en laagste mogelijke cijfer komen beide voor. Hoe luidt de correcte vermenigvuldiging uitgedrukt in cijfers?

image by Xurble, edited by Gsorsnoi 

Bedrijfsnaam:
Snaily Planet.

Locatie/Standplaats:
Gohes City

Salaris:
ZB 8.642,- inclusief  outfit waaronder een strakke maillot en rode cape en een eigen telefooncel om naar mama te kunnen bellen.

Aanleiding:
Gohes City heeft een superheld nodig. Het is niet langer veilig op straat door de toenemende criminaliteit die de pan uitrijst.  De stad wordt geteisterd door autodieven, belastingoplichters, veelplegers, draaideurcriminelen, gangsters, zware jongens, politici, hackers, kapers, terroristen, maffiabazen, smooth criminals en de verschrikkelijke godfather (alias de BoBfather). Er is vaak geprobeerd om dit tuig op te pakken, te berechten en/of aan de galg te hangen. Badman sloeg eerder al op de vlucht. Het werd hem te sinister. Bovendien werd zijn zwemslip te strak omdat hij eetbuien kreeg ten gevolge van de angst.
Niets of niemand lijkt ons meer te kunnen helpen. Ook Atom Ant heeft zijn antennes uitgeschakeld.

Op deze pagina vind je een overzicht van de meest gezochte criminelen: http://www.wsnoi.com/index.php?page=oldhangman

Nu er ook geruchten opduiken dat een duivelse graaf snode plannen aan het beramen is om Gohes City over te nemen heeft Doublyou, onze burgervader, opgeroepen een nieuwe superheld aan te stellen.

Functieomschrijving:
Bevrijd Gohes City van al het kwaad (met uitzondering van onze complexe belastingstelsel). Bescherm ons tegen uitbrekende mechanische monsters en geconserveerde dinosaurussen die plotseling in musea ontdooien. Bestrijd de criminelen en maak korte metten met de BoBfather.
Vergezeld van een prachtige blonde verslaggeefster (Loïs is op vakantie) reis je af naar het slot van Graaf Schaurig en voorkom je dat hij zijn gruwelijke experimenten los laat op onze metropool en haar inwoners.

Mocht er een dag zijn dat er even geen misdaad is om te bestrijden, dan zullen we Kong King uit de stadsdierentuin optrommelen om een willekeurige schone dame ergens in onze skyline te verstoppen, zodat er toch iets overblijft om gered te worden.
Handgeschakelde Superman, wij vertrouwen op u!

Functie-eisen:

• U bent oersterk en luistert zonder tegenspraak naar een morele code die u wordt ingefluisterd door de hoogedelachtbare heer mr. D. Kwak.
• Met uw röntgenvisie bent u in staat om door alle materialen heen te kijken en neemt daarbij de privacy van de dames die u moet redden in acht.
• U springt moeiteloos over grote gebouwen heen en beschermt deze tegen aanslagen zoals die van bijna negen jaar geleden omstreeks deze tijd.
• U vliegt sneller dan de gemiddelde bromvlieg, opgevoerde brommer en bromt de SR-71 Blackbird gemakkelijk voorbij.
• U bent bedacht op slibtong niet, maar op Krypton wel.
• U bent een rolmodel voor vele helden.
  Zelfs voor Buzz Lightyear.

Dienstverband:
Afhankelijk van uw prestaties voor onbepaalde tijd. Tenzij u voor altijd korte metten kunt maken met de misdaad. Maar dat is zoiets als wachten tot de belastingen worden verlaagd.

Solliciteren:
Interesse in deze functie? Reageer direct en stuur je motivatie inclusief CV naar werving@wsnoi.com of kijk op onze website: http://wsnoi.com/tn/

Wat is mijn Zbersibarnensalaris in euro’s?
ZB 8.642,- was op peildatum 1 mei 2010 E 104.049,68.
(koers: 12,04).

Met de kans op het overtreden van de auteursrechten van een gelijknamige held uit Metropolis dopen wij u: “Supersnooi”
Bij nader inzien is ‘Handgeschakelde Superman’ te lang voor de headlines van de Tycoon Newspaper.

image by Burning Image, edited by Gsorsnoi

Het kopje van de Reuze Navelpad gonsde flink nadat hij weer een beetje tot zichzelf kwam en zag dat hij zich naast de hefboom op de vloer bevond. Letters van wel honderd bekende Nederlanders dwarrelden door zijn hoofd zodat hij niet langer wist tot wie ze behoorden. MjikierKWhaRroacdrucaealcd en ceapnsaucksshheserFenDDnoavrtnD schoten in de wirwar van letters aan hem voorbij. De logica van de bijbehorende woorden was in eerste instantie ver te zoeken. Voor zover je van logica kon spreken althans. Na flinke hersenpijnigingen kromde hij zijn gedachten en wist toen weer flarden van anagrammen van de eerste reeks te maken zoals Pekdraden, Dankspeech, Schande, Afschansen, Schaatsen en Snurf. Met enige moeite lukte hem dat ook met de tweede reeks, wat Caramel, Ecuador, Mauwde, Chakra, Draak, Harkje opleverde. Voor zijn gevoel sloeg dat eerst in elk geval nergens op. Deze anagrammen moesten incompleet zijn en konden misschien wel tot twee bekende Nederlanders tegelijk behoren.

Lang kon hij zich er niet druk om maken. Hoe hard moest hij wel niet tegen die hefboom geknald zijn geweest? Duizelig probeerde hij zich te verplaatsen en had daar grote moeite mee. Hij keek om zich heen en merkte direct hoe stil het in de werkplaats was. Hij keek om zich heen en kwam tot een schokkende conclusie. Onderdelen van diverse uitvindingen lagen overal en nergens en hadden hier en daar stil gehouden in de lucht. Onderbroken in hun vliegtocht richting de zakhorloges hadden ze halt gehouden. Maar dat kon toch helemaal niet? Had iemand ze soms opgehangen aan visdraden? Op het moment dat hij opzij keek naar de professor en Achmed wist hij het zeker: alles stond stil.

Achmed en Theo bewogen niet, maar toonden beide een wanhopige uitdrukking die met veel stemgeluid Nee naar hem leken te roepen. Maar ze waren spontaan van top tot teen bevroren. Achmed’s arm greep in het luchtledige naar de plek waar de hij in één van de zakhorloges moest zijn verdwenen. En niets bewoog. De paniek sloeg toe bij de Reuze Navelpad. In zijn gelaatsuitdrukking sprak het ongeloof door. Hij wankelde achteruit en voelde zich licht in zijn hoofd worden. Flauwvallen kon hij zich niet permitteren dus hij moest bij bewustzijn blijven om zijn verstand erbij te kunnen houden. Toch kreeg hij bij het draaien van zijn hoofd zowat een rolberoerte. Pal voor zijn neus hing de vlieg in de lucht. Het zwiepte daar zeer langzaam met zijn vleugels, net zoals bij een slow motion opname uit een documentaire. Dus blijkbaar was er toch nog wel iets wat er behoudens hemzelf in beweging bleef. Al was het bijzonder langzaam Het was die vlieg waarin hij eerder zijn interesse had getoond. Hierdoor had hij alles om zich heen vergeten en was hij in de etmaluur terecht gekomen.

Met dat besef draaide hij zich opnieuw om. Hij overtuigde zich van alles wat hij binnen de 360 graden kon waarnemen. Zijn hele lijfje bibberde. Woordeloos hakkelde hij wat stemgeluiden en leek volledig gegrepen door de meest beangstigende horror scene die je je kon voorstellen. Uit de nog altijd fel verlichtte zakhorloges die in de hefboom vastgedrukt zaten, stoken zijn beentjes half uit het uurwerk. En ze bewogen wanneer hij ze aanstuurde vanuit zijn hersenen.
“B-ben ik dood?” stamelde hij en realiseerde zich dat hij de enige was in dit universum dat zich op een gezonde snelheid bewoog. De pad beschouwde zichzelf en schrok zich een ongeluk toen hij zag dat zijn beentjes daar onderaan zijn weke lijfje in een wazige schim verdween. De confronterende gedachte of dit was hoe de dood eruit ziet, klonk in zijn hoofd. Alhoewel ‘dood’ de eerste gedachte was, maakte de omgeving duidelijk dat er iets heel anders loos was. Onwillekeurig trachtte hij zijn tenen te bewegen, maar kreeg daar beneden geen antwoord. Die respons kwam van zijn tenen die nog uit de etmaluur staken. De Navelpad bevond zich voor de helft in deze stille wereld en nog voor de helft in de ruimte en tijd waar Achmed en Theo aanwezig waren!

Nu zou het een goed moment zijn geweest om compleet gek te worden en het flinke uit te schreeuwen. In een horrorfilm zit je altijd op dat moment te wachten zodra het meest afschrikwekkende deel van de film zich presenteert. En wanneer dat gebeurt, dan ziet de regisseur van de film het liefst dat je met je handen over het hoofd diep wegduikt in de bioscoopstoel om te kreunen en te krijsen van afschuw. Ieder normaal mens zou met deze absurditeiten de relatie met de werkelijkheid hebben verloren en hebben willen vluchten. Maar dit was juist het moment dat er iets knapte bij deze pad. Zijn gillen bleef uit en hij werd bijna ‘gemaakt’ kalm. Zijn arm trilde toen hij deze tegen alle redeneringen in uitstrekte om naar het vliegje te grijpen. Het hing weerloos naast hem in de lucht, kon fladderen wat het wilde, maar zou altijd langzamer zijn dan zijn belager. Vier bruine vingers bogen zich over de vlieg en sloten zich.

“My precious.”
… nee … dit is geen hoofdstuk uit een film met hebberige Hobbits. De Reuze Navelpad was zijn eigen zenuwen aan het tarten terwijl hij een poging deed te begrijpen in wat voor wereld hij zich nu bevond. Zijn hand had zich gesloten en trok de vlieg naar zich toe. Tenminste … dat dacht hij. In werkelijkheid had de pad met zijn handje dwars door de vette vlieg gegrepen. En in plaats van de aanwezigheid van een vlieg in zijn hand, fladderde het traag verder in de lucht en werd door een onbekende kracht uit elkaar getrokken. Pixel voor pixel – zo zou je kunnen zeggen – trok de materie zich uit de vlieg los. Onze Reuze Navelpad keek om zich heen en zag dat de hele omgeving op die wijze uit zijn verband begon te vallen en in een boog opkrulde.
De voorwerpen om hem heen trokken geleidelijk weg en de pad zelf behoorde plotseling niet meer tot deze wereld. Hijzelf bleef in tact, zij het zonder zijn beentjes. En hij was de enige. De hele werkplek waarin hij zich bevond was bezig om zich als een tortilla op te vouwen!

Wordt vervolgd.

Vorig hoofdstuk: Etmaluren
Volgend hoofdstuk: Tijdje in de ruimte

[Update 08/09: artikel verbeterd, herschreven.]

image by Emergency Photography, Robert McDon and jfpickard, edited by Gsorsnoi

Op de televisie word je ermee dood gegooid. En het zijn geen reclames!
Had je dit jaar geen vakantie gepland naar een verre reisbestemming of heb je met dat pokkenweer in Drenthe in je caravan niet naar studio sport wezen kijken? Dan kun je ze in elk geval niet gemist hebben.

Wat me wel bij sommige anagramverzamelingen is opgevallen is dat er soms een stukje verhaallijn in lijkt te zitten. Alsof het ene woord iets probeert te vertellen over het voorgaande woord.
Wat ook gebeurt is, zoals ik de vorige keer al eens heb gezegd, dat de anagram zo mooi bij het thema past, dat het bijna lijkt of die anagrammen ervoor geboren zijn. Bij de landelijke verkiezingen stuitten we ineens op Oh Belastingen Vreten, Onbetaalbare Roemers Sint en Stem Iets Frisa. Bij het zoeken naar 50-plussers vonden we de Maxi Zerk Zuil. En bij de dames met de grote borsten dreigde een beha in te storten!
Maar de meest treffende anagram vind ik nog altijd Der Witregels (naast de Loeiende Kegels).

Het spel is nog even vertrouwd als elke maand: ontdekt welke bekende Nederlanders er zitten verstopt in de anagrammen en zorg ervoor dat jij de navelklopper wordt! 

Succes met ontanagrammaniseren!

• Kelners In Bamibal (geraden door BoB)
• Belastbaar Nasi Ei (geraden door BoB)
• Hijzelf Jonkheer Afdansen (geraden door BoB)
• Vet Soldeerhars In (geraden door BoB)
• Soldering Stofje (geraden door BoB)
• Nagelaten Minirok (geraden door BoB)
• Ongeklede Elise (geraden door BoB)
• Verlam Nuances (geraden door BoB)
• Ukelele Bad Wriemel (geraden door BoB)
• Anglicisme Gromt (geraden door BoB)
• Verwarrend Qua Liefde (geraden door BoB)
• Gierig Villa (geraden door BoB)
• Halve Poen Revu (geraden door BoB)
• Iemand Vult Hosqu In (geraden door BoB)
• Verwoei Tentdak (geraden door BoB)
• Korst Orkanen (geraden door BoB)
• Veegde Gorilla Aan (geraden door BoB)
• Bruinvis Hangwanglel (geraden door BoB)
• Geriater Hijsmus (geraden door BoB)
• Gespamd Brinken (geraden door BoB)
• Mavo Queen Vrinden (geraden door BoB)

Met vriendelijke reuzel,

Navelpad

PS: Er zitten geen bewuste pluisjes in de opgave van deze maand, maar er is wel een anagram van een vreemde eend tussen beland die zo op haar eigen manier iets met het thema te maken heeft. Liefhebbers zullen haar zo herkennen.

Mijn stalen ros is ook als een veulentje begonnen.  Je weet wel, zo’n fietsje met zijwieltjes.

Wat weet jij zelf nog van het moment dat je voor het eerst ging fietsen zonder die zijwieltjes? Voor een hoop mensen is dat alweer een hele tijd geleden. Kun jij je die dag nog herinneren? Is het lang geleden? Weet je nog waar je toen woonde? Heb je er leuke herinneringen aan? Of was het vooral pijnlijk?

Ik had mij toen bezeerd, dat weet ik nog wel.
Toch wel groot hoor, zo’n kleine jongensfiets. Voor een kleine jongen dan.
Geen steuntjes meer aan de zijkanten. Tijd om je eigen evenwicht te vinden. Je staat (of zit) er nu alleen voor. Laat jij maar zien dat je het kunt: die fiets beheersen en vaart maken.

Op een veilig warm plekje.

Het was een zonnige dag in Hoorn. Een plaatsje in West Friesland (Noord Holland!).  Wij woonden in de rechter oksel van een t-splitsing in een hoekhuis.  Wat zou ik zijn geweest? Een jaar of vijf misschien? Ik kan niet jonger dan vier zijn geweest, omdat ik toen simpelweg nog niet in die Kersenboogerd in  Hoorn woonde.
Het was op het voetpad voor het huis van mijn klasgenootje Pepijn en ik fietste daar een paar keer terug in de richting van ons huis. Want je eigen huis is de veiligste plek. Dus als ik val, dan kan ik in elk geval snel terug naar de plek waar ik me prettig voelde. Zo dacht je.

Na regen …

Ik viel.
Een schaafwond op mijn rechter knie.
Zo gaan die dingen. De tijd van “Kijk mama. Bloed!” op een nauwelijks zichtbaar beschadigde huid had ik al wel achter mij gelaten. Maar meer dan een oppervlakkige schaafwond was het zeker niet. Ik zocht hulp bij mijn vader of bij de moeder van Pepijn. Wie het was die me hielp weet ik inmiddels niet meer. Maar iemand hielp mij terug op mijn fiets.

Mijn broek moet ook wat vies zijn geworden of misschien was hij wel wat beschadigd. Welke kleur de kleding was die ik die dag droeg, weet ik allang niet meer.  Laat staan dat ik nog weet of mijn kleding bedrukt was of niet. Stond er een afbeelding op, was het tekst, of gewoon een saaie kleur?
Ik weet alleen dat de zon scheen. Maar dat was logisch. Met een regenbui zou ik niet op mijn fiets zijn gestapt.

De tweede keer ging het al beter. Ik stapte met mijn geschaafde knie opnieuw op mijn fiets en had ontdekt dat ik fietsen leuk vond. Die plek op mijn knie was ik alweer vergeten.
Een paar dagen later fietste ik vrolijk achter mijn vriendinnetje aan door de steegjes van de nieuwbouwwijk, alsof het één groot raceparcours was. Sandra fietste voor mij uit en we fietsten precies door het steegje achter ons huis richting de straat. We wilden deze straat over steken, om zo uit te komen bij het volgende steegje. De aansluiting van het ene op het andere steegje is precies was ons het gevoel van een parcours gaf.

De noodrem.

Alleen was zo’n parcours niet zonder gevaren.
Sandra slipte door de ene steeg over de weg naar de andere steeg en verdween vrolijk verder fietsende uit het zicht. Maar ik, ik fietste door het oog van de naald. Een automobilist moest vol in zijn remmen trappen om ervoor te zorgen dat ik nog in staat zou worden gesteld om zelf een keer mijn rijbewijs te halen, gelukkig met mijn vrouw te trouwen en deze Tycoon Newspaper te kunnen bedenken.
Huilend stopte ik in de steeg aan de overkant en de bestuurder, die was uitgestapt, ving me op en droogde mijn tranen.

Oefening baart kunst.

Het repeteren van deze informatie en het vermogen om al die details terug te halen die je wel en niet herinner, stellen je in staat de fijne en minder fijne moment van toen te kunnen terughalen.  Ik heb nooit getwijfeld aan mijn lange termijn geheugen. Die werkt als een gieter … euh … maak daar maar een trein van!
Het is mijn korte termijn geheugen waar ik moeite mee heb. Hoe ik soms überhaupt in staat ben om dingen te onthouden is echt een raadsel! Je kunt wel stellen dat mijn korte termijn geheugen een zeef is, terwijl herinneringen in mijn lange termijn echt wel safe zijn.

Toch is het niet bijster knap dat ik al deze informatie nog weet. Geheugen is net zoals leren fietsen: je moet het herhalen. Denk eraan terug. Speel dat filmpje nog eens af en schrijf het zonnodig op. Zoals ik nu doe.
Alleen dan kun je zeker zijn dat je het allemaal nog weet wanneer jij dadelijk jouw auto inruilt voor een scootmobiel.
 

Bestaat uit: “weten hoe de vork in de steel steekt” & “kennis van zaken hebben”

Uitgesproken door: Peter

Datum: donderdag 2 september 2010

image by Dave Bleasdale, edited by Gsorsnoi

Fietsen naar je werk is niet zonder gevaren. Dat geldt voor automobilisten, maar net zo makkelijk voor alle andere weggebruikers. Heb je geen last van plotseling overstekende  rollators, vliegende wandelende takken en andere gevaren op de weg, dan  zijn er altijd nog wel die andere gevaren die voor jou op de loer liggen.
Eerdaags ben je er ongewild toch een keer het slachtoffer van.

Aandacht graag.

Zo heb je die wegopbrekingen die wat slecht staan aangegeven en je dwingen vol in je remmen te knijpen. Een minirokje, volle boezem of flirterige glimlach fietst je voorbij of een gevaarlijke blote billboard eist al die essentiële aandacht van je op die je aan de weg had moeten besteden.
Kinderen fietsen door rood en steken zonder op of om te kijken de weg over. Dat doen ze al vanaf het moment dat ze net de driewieler voor de echte meisjes- of jongensfiets hebben verruild, maar ze doen het ook wanneer het reeds lang volwassen kinderen zijn.

Weer geen appeltaart?

Nee, een lelijk avontuur zoals ik jaren geleden mee heb gemaakt zal ik nooit vergeten. Ik fietste zoals ik gewoon was in mijn dagelijkse routine langs mijn dagelijkse route over een onschuldig ogend  en vertrouwd fietspad. Met nog ruim 10 kilometer voor de wielen mocht ik nog opschieten ook, anders zou ik te laat op mijn werk zijn gearriveerd.
Over dat lange rechte stuk fietspad zou je me voorbij hebben zien razen. Je kon wachten op het moment dat een vrouwtje in haar keuken een versgebakken appeltaart uit haar handen zou laten glijden van de schrik, omdat ze mij daar buiten door  haar keukenraam voorbij zou zien flitsen. Waren het niet dat een plat gereden colablikje van het fietspad omhoog geschoten werd door de krachten die mijn voorband er op uitoefende. Een lelijk aluminium schijfje werd tegen mijn voorvork getorpedeerd en blokkeerde de gehele voorwaartse beweging.

Yeehaa!

Het stalen ros was abrupt tot staan gebracht en trilde in zijn constructie. Met nog heel wat vaart in de achterwielen zocht de kinetische energie een uitweg om in te ontsnappen. Deze ontsnapping werd niet langer mogelijk geacht in de richting van de materie in het voorste deel van de fiets, zodat het frame vanachter werd opgeworpen en het stalen ros leek te willen bokken, maar er de bedoeling mee had de berijder van zich af te werpen.
Ik vloog met zoveel snelheid van mijn zadel dat ik niet eens de kans had om te letten op hoe charmant ik dat wel niet deed. Charmant was de landing zeker niet.Nog voor ik had kunnen verwerken dat ik zojuist een fietspadrode zoen had gemaakt met het fietspadasfalt hoorde ik reeds achter mij roepen: “Heb je niets gebroken?”

Ik voel me super man.

Volk begon zich rond mij te verzamelen om zich te buigen over mijn conditie en wellicht over die van mijn fiets.  Voor zij de kans hadden mij in het gips te laten tillen, stond ik eigenlijk alweer overeind en poogde te verwerken wat er nou precies was gebeurd.
Ik vervloekte het blikje, bedankte de mensen voor de geboden hulp, maar maakte duidelijk dat het juist wel goed met me leek te gaan. Superman dat ik was, stapte ik weer vrolijk op het ongeschonden ros waar ik reeds het blik bij uit de vork had verwijderd en fietste gewoon weer verder naar mijn werk.

Nog geen honderd meter verder stapte ik toch maar weer af en moest toegeven dat ik toch niet zo’n Superman was. Ik heb er nog een paar weken kreupel van rondgelopen, waarvan ik de eerste twee dagen niet op mijn benen heb kunnen staan.

Hoe het met de appeltaart is afgelopen zullen we alleen nooit weten.