image by Dave Bleasdale, edited by Gsorsnoi
Fietsen naar je werk is niet zonder gevaren. Dat geldt voor automobilisten, maar net zo makkelijk voor alle andere weggebruikers. Heb je geen last van plotseling overstekende rollators, vliegende wandelende takken en andere gevaren op de weg, dan zijn er altijd nog wel die andere gevaren die voor jou op de loer liggen.
Eerdaags ben je er ongewild toch een keer het slachtoffer van.
Aandacht graag.
Zo heb je die wegopbrekingen die wat slecht staan aangegeven en je dwingen vol in je remmen te knijpen. Een minirokje, volle boezem of flirterige glimlach fietst je voorbij of een gevaarlijke blote billboard eist al die essentiële aandacht van je op die je aan de weg had moeten besteden.
Kinderen fietsen door rood en steken zonder op of om te kijken de weg over. Dat doen ze al vanaf het moment dat ze net de driewieler voor de echte meisjes- of jongensfiets hebben verruild, maar ze doen het ook wanneer het reeds lang volwassen kinderen zijn.
Weer geen appeltaart?
Nee, een lelijk avontuur zoals ik jaren geleden mee heb gemaakt zal ik nooit vergeten. Ik fietste zoals ik gewoon was in mijn dagelijkse routine langs mijn dagelijkse route over een onschuldig ogend en vertrouwd fietspad. Met nog ruim 10 kilometer voor de wielen mocht ik nog opschieten ook, anders zou ik te laat op mijn werk zijn gearriveerd.
Over dat lange rechte stuk fietspad zou je me voorbij hebben zien razen. Je kon wachten op het moment dat een vrouwtje in haar keuken een versgebakken appeltaart uit haar handen zou laten glijden van de schrik, omdat ze mij daar buiten door haar keukenraam voorbij zou zien flitsen. Waren het niet dat een plat gereden colablikje van het fietspad omhoog geschoten werd door de krachten die mijn voorband er op uitoefende. Een lelijk aluminium schijfje werd tegen mijn voorvork getorpedeerd en blokkeerde de gehele voorwaartse beweging.
Yeehaa!
Het stalen ros was abrupt tot staan gebracht en trilde in zijn constructie. Met nog heel wat vaart in de achterwielen zocht de kinetische energie een uitweg om in te ontsnappen. Deze ontsnapping werd niet langer mogelijk geacht in de richting van de materie in het voorste deel van de fiets, zodat het frame vanachter werd opgeworpen en het stalen ros leek te willen bokken, maar er de bedoeling mee had de berijder van zich af te werpen.
Ik vloog met zoveel snelheid van mijn zadel dat ik niet eens de kans had om te letten op hoe charmant ik dat wel niet deed. Charmant was de landing zeker niet.Nog voor ik had kunnen verwerken dat ik zojuist een fietspadrode zoen had gemaakt met het fietspadasfalt hoorde ik reeds achter mij roepen: “Heb je niets gebroken?”
Ik voel me super man.
Volk begon zich rond mij te verzamelen om zich te buigen over mijn conditie en wellicht over die van mijn fiets. Voor zij de kans hadden mij in het gips te laten tillen, stond ik eigenlijk alweer overeind en poogde te verwerken wat er nou precies was gebeurd.
Ik vervloekte het blikje, bedankte de mensen voor de geboden hulp, maar maakte duidelijk dat het juist wel goed met me leek te gaan. Superman dat ik was, stapte ik weer vrolijk op het ongeschonden ros waar ik reeds het blik bij uit de vork had verwijderd en fietste gewoon weer verder naar mijn werk.
Nog geen honderd meter verder stapte ik toch maar weer af en moest toegeven dat ik toch niet zo’n Superman was. Ik heb er nog een paar weken kreupel van rondgelopen, waarvan ik de eerste twee dagen niet op mijn benen heb kunnen staan.
Hoe het met de appeltaart is afgelopen zullen we alleen nooit weten.
This entry was posted on Wednesday, September 1st, 2010 at 08:10 and is filed under De avonturen van mijn stalen ros, Nederlands, Retourtje naar hier en terug. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.
Je had ook je shirt met de rode “S” aan moeten trekken.
Wanneer zijn kinderen zo volwassen dat wij ze volwassen kinderen kunnen noemen ?
Mijn vader heeft onlangs aangekondigd dat hij alweer aan zijn zesde jeugd is begonnen. Dus ook ik ben de precieze scheidingslijn een beetje kwijt inmiddels.
Nog een geluk dat je niet in een hoop paardenpoep terecht kwam!
Tinus,
Als vaders aankondigen aan een nieuwe jeugd te beginnen dan hebben ze meestal hun oog laten vallen (of een blik geworpen) op een volwassen kind.
Ga een goed gesprek met hem aan……………….
@ BoB: in dat geval had de ‘S’ op mijn shirt voor iets heel anders gestaan. In het kopje ‘Ik voel me super man’ zou ik het vierde woord met een ander S-woord vervangen hebben.
@ De dolende Waterlander: Mijn vader begon op zijn 30e aan zijn vierde jeugd, op zijn 40e startte zijn vijfde jeugd, inmiddels is hij net uit de luiers in zijn zesde jeugd.
@Tinus: In jouw geval betekent die ‘S’ volgens mij altijd ‘Sukkel”!
Wil je ons nu wijsmaken dat die vrouw elke ochtend appeltaart eet??????
Tinus, Tinus, een onschuldig blikje de schuld geven van jouw stunt(elig handelen) !!!
Zo’n ervaren fietser als jij zou toch moeten weten dat dat gebeurt als je met hoge snelheid alleen je voorrem inknijpt om te remmen.
http://www.nu.nl/buitenland/2324584/man-overleeft-val-van-122-meter-hoogte.html
Tinus,
Er schijnen meer mensen te zijn die last hebben van blik op de weg.
@Dolende Waterlander: Weet je ook hoe groot die rozenkrans was?
En was het geen blikken lijkenwagen?
Tssss. het is wat daar in Amerika. Overleeft die arme man die vrijwillige val van 122 meter hoogt, staat er net bij dat hij ook nog eens een flinke boete gaat krijgen voor te snel vallen. Je mag daar maar met 15 km per uur vallen…..
Zal me niets verbazen als de rechter hem straks ook nog eens zijn valbewijs af zal nemen.
@Sandra: Het is mevrouw Baktaart!
Nog mazzel dus dat het alleen zo een lullig een klein plat blikje was, met zo een groot rijdend koek blik had het wel heel anders kunnen aflopen.
PS
Die vogel die dat lullige blikje redbull leeg had gedronken was hem zeker al gevlogen.
@The Wizard:
Dan had hij dat koekblik toch niet tussen zijn spaken gekregen???????
zijn vork. hij at de koek met zijn voorvok.