image by kfcdude and FairLOve, edited by Gsorsnoi 

Al zo’n vijftien jaar hebben mijn zoon en ik een vaste wekelijkse traditie: zaterdagavond kippenvleugeltjes eten. Bij ons thuis is het zaterdagdiner “ieder voor zich”: iedereen maakt zelf klaar wat hij/zij graag wil eten. Mijn vrouw vult dat in door nieuwe recepten op zichzelf uit te proberen of eens dingen klaar te maken die ze zelf heel lekker vindt, maar er bij ons met geen mogelijkheid in krijgt. Mijn dochter varieert al wat minder: bij haar wisselt het tussen bruine bonen en (de allergoedkoopste) maaltijdsalade. Mijn zoon en ik zijn wat meer vleesgericht en hebben niet zo’n behoefte aan variatie. Daarom staat er voor ons tweetjes dus vrijwel altijd hetzelfde op het menu: gegrilde kipvleugeltjes. In de loop der jaren zijn we nog wel eens gewisseld van kruiden, meestal gedwongen door nieuwe culinaire inzichten van de firma Silvo. De verdeling in aantallen is ook wel wat verschoven: iemand van 20 jaar kan toch heel wat meer verstouwen dan een kind van 5!

Toen ik afgelopen zaterdag weer eens bij de kassa van Albert Heijn stond met mijn 3 doosjes vol vlerken, schoot plotseling een enorm schrikbeeld door me heen. Ik begon eens een rekensommetje te maken. Voor deze aankoop hadden tussen de 14 en 27 kippen het loodje gelegd. Vermenigvuldig dat aantal eens met 52 zaterdagen per jaar gedurende 15 jaar, dan  kom je tot het onvoorstelbare aantal van minimaal 10.000 gevederde vrienden die voor onze zaterdagavondtraditie om zeep geholpen zijn! Een benauwende gedachte besloop mij: stel je nu eens voor dat het hiernamaals echt bestaat – veel mensen geloven daarin. En denk je nu eens in dat ook dieren daar worden toegelaten – dat lijkt me dan toch ook tot de mogelijkheden te behoren. Dan staan er straks na mijn verscheiden maar liefst tienduizend woedende vogels te wachten om hun ontijdige dood te wreken! Scenes uit de film Birds van Alfred Hitchcock schieten door mijn hoofd: elkaar woest verdringende kippen, die allemaal mijn ogen willen uitpikken of het gemunt hebben op andere zachte delen… En dan nog maar te zwijgen van de honderden varkens en koeien, een enkel schaap en wat gevarieerd vis, wild en gevogelte, die allemaal op bloedige revanche uit zijn… Een nachtmerrie eerste klas!

“Hebt u een bonuskaart?”, brengt de stam van de caissière mij terug naar de normale wereld. Het visioen verdwijnt langzaam, de paniek zakt weg. Ik slaak een diepe zucht. Wat een geluk dat ik niet gelovig ben…