Ben je een man en zing jij onder de douche? Of kun je de neiging niet onderdrukken om sommige liedjes op de radio te gaan willen meezingen? Doe jezelf – en vooral je medemens – een plezier en let er daarbij wel even op bij welke nummers dat dan ook echt kan. Je zal namelijk niet de eerste (stoere) vent zijn, die onbewust besluit de keel open te zetten op muziek waarvan je achteraf denk: “Wat heb ik nou zitten zingen?”
Stel jezelf voor als die kloeke gast, op de weg met een driftig zonnetje op je motorkap en de stereo op 10. Raam open, één hand aan het stuur en de ander die werkeloos en lui uit je autoraam naar buiten bungelt. Je bent helemaal het mannetje en geniet naast het weer van je favoriete radiozender. Totdat…
…de diskjockey een nieuwe plaat inzet en je zonder dat je het weet aan het meejengelen bent met, jawel, ‘A Thousand Miles’ van Vanessa Carlton!

Deze scène doen de ingewijden vast met weemoed terugdenken aan de Amerikaanse succesvolle comedy uit 2004: ‘White Chicks’, waarin de twee FBI-agenten Kevin en Marcus Copeland het onorthodoxe idee opvatten om zichzelf als blondines te verkleden en zo een val zetten voor de potentiële ontvoerders van twee vooraanstaande zusjes die zij met hun outfit zouden moeten voorstellen. Bijzonder detail: de twee agenten hebben beide een donkere huid, wat hun transformatie tot deze blonde chickies op zichzelf al hilarisch maakt.

In deze film treedt een moment op waarin één van de undercover-agenten met het personage Latrell Spencer (football player Terry Crews) in de auto zit. Menigeen zal toen door zijn stoel zijn gezakt van het lachen toen de autoradio werd aangezet en Latrell overtuigend op de eerste noten reageerde:

“How did you know? I love this song!” en vervolgens vol overgave met ‘A Thousand Miles’ begon mee te zingen.

Het heeft mij uiteindelijk een keer op het idee gebracht om daar nou eens een lijst van te gaan samenstellen. Het moest een lijst gaan voorstellen met tenminste tien nummers die je als man dus beslist niet, zeg maar gerust NOOIT, moet gaan meezingen. En het resultaat mag er wezen.

Hier zijn de 10 nummers die werkelijk ‘not done’ zijn, met op één mijn persoonlijke favoriet (het is maar wat je favoriet noemt!):

1. Man i feel like a woman – Shania Twain
2. I’m every woman – Whitney Houston
3. Gimme! Gimme! Gimme! (A Man After Midnight) – ABBA
4. Ring my bell – Anita Ward
5. You Make Me Feel Like A) Natural Woman – Aretha Franklin
6. I’m a big big girl – Emilia
7. Push my button – Sugarbabes
8. Girls just want to have fun – Cindy Lauper
9. A Thousand Miles – Vanessa Carlton  (film White Chicks)
10. I’m Not A Girl, Not Yet A Woman – Britney Spears

Nummers die de top 10 net niet gehaald hebben, maar je als man beslist ook niet moet gaan zitten meeblerren:

11. Material Girl – Madonna
12. Nobody’s Wife – Anouk
13. Bootylicious – Destiny’s Child
14. If I were a boy – Beyoncé
15. Shy Guy – Diana King
16. It’s raining man – Weather Girls
17. Stayin’ Alive – Bee Gees
18. I’m Coming Out – Diana Ross
19. One Minute Man – Missy Elliott
20. Don’t you want me – The Human League
21. Let’s Hear It For The Boy –  Deniece Williams
22. Holding Out For A Hero – Bonnie Tyler
23. Jenny From The Block – Jennifer Lopez
24. Bad Boy – Miami Sound Machine

Stukje. Prachtig, hier kan ik weer alle kanten mee op. Ter verklaring: dit is mijn werkwijze. Ik kies aan het einde van de werkdag een woord, kijk wat het allemaal kan betekenen en ga gewoon wat typen.
Stukje goodwill. Vanochtend monteur voor onderhoud CV-ketel. Heb even een bakkie voor hem gezet. Van hem gehoord: dit gebeurt bijna nergens meer. Ik ben dus een uitstervend ras. Wat het oplevert: de man heeft mij 2 mooie bespaartips gegeven.
Stukje trainen. Weet niet of dit voor allen geldt maar aan het begin van een nieuw jaar gaat alles wat moeizamer. Vandaag dus even door de zure appel heen bijten. Viel wel mee hoor. Je staat versteld van wat je allemaal kunt. Yoga-stretches toegepast.
Extra: moeder had kind meegenomen naar de trainingszaal. Echt schattig. Ze was aan het gewichtheffen met haar dochtertje. Zo leuk om te zien. Heb nog even gekeken bij haar. Je moet er echt bij geweest zijn om het te begrijpen. Hierna toestel: trainend persoon zit klem met benen en buigt voorover (rugoefening?) en daar zat het dochtertje in de Maxi-Cosi (breeduit lachend). Gaaf. Heb haar nog aangeraden om volgende keer een tweeling te “nemen”. Kindjes aan uiteinde van een stang en je kunt bankdrukken.
Stukje werken. Ook alweer niet erg. Even bijpraten en leuke afspraak gemaakt met collega om bedrijfsbezoeken aan mij uit te leggen. Learning al the time.
Stukje korter: dinsdag is “inloopdag” bij mijn kapper. Weer met hulpstukje afgeholpen van overtollig grijs. Tevens: vanaf nu hoef ik dus geen rare slingerbeweging met mijn hoofd te maken omdat mijn haar nu niet meer voor mijn ogen hangt.
Stukje winkelen: mezelf even voorzien van primaire levensbehoeften. Hierbij in de jezelf-verwenmodus. Ierse biefstuk (stukje vlees). Geen zin om de BBQ helemaal “op te tuigen” dus gewoon in de pan. Was-ie lekker? Geen idee, ik moet hem nog bereiden. Komt goed.
Stukje schrijven: zie boven.
Stukje verder: ga mezelf nu culinair verwennen. Hierna bakkie met Bakkersbest Jan Hagel (Deka).
Stukje van jezelf en stukje van … (naar de bekende reclame).
Stukje bij beetje vult de dag zich vanzelf.
Geen zin in “iets heels”? Mijn advies: probeer eens een stukje.

image by D-drik, edited by Gsorsnoi

Zelf had ik er nog geen idee van, maar ik stond op het punt mijn eerste carrièremove te maken. Onze projectmanager zou over een maand of wat op mij toe komen stappen en mij vragen of hij mij even apart kon spreken. De buitengewone interesse die ik in het softwarepakket had getoond was mijn meerdere niet onopgemerkt gebleven, zodat ik de opgezogen kennis mocht gaan overbrengen op de artsen en de verpleegkundigen waarvoor wij waren aangenomen om papieren dossiers over te kloppen in een computersysteem. Een blik typgeiten was opengetrokken.
Op de Nieuwe Achtergracht in Amsterdam werden wij welkom geheten door Hester en Huub en even aan elkaar voorgesteld. De meeste datatypisten konden de locatie goed per fiets of tram bereiken. Voor mij zag het er naar uit dat ik voorlopig mijn fiets wel even vanuit IJmuiden op die draagvleugelboot moest hijsen. Het laatste stukje fietste ik dan via het Waterlooplein naar de GGD.
Romeo was één van die jonge gasten waarmee ik samen aan dit geestdodende werkje werd gezet. Vanaf het eerste ogenblik wist ik dat ik het goed met deze Italiaans-Indonesische jonge gast zou kunnen vinden. We ontdekten al snel dat we een hoop gemeenschappelijke interesses hadden en daarbij, bleek hij erg benaderbaar en gevoed met een gezonde dosis humor. Net als ikzelf is hij gek op videogames en slappe woordgrappen. Ook voor suffe spelletjes die de sleur uit het eentonige werk haalden, was je bij hem aan het juiste adres. Tezamen met o.a. Suzanne, Janine, Walter en Melihat bedachten we allerlei prachtige quizjes voor elkaar en wisten we keer op keer in deze weinig inspirerende werkomgeving wel weer wat te vinden dat ons moraal hoog kon houden. In de pauze trokken we erop uit en wandelden we wat in de buurt of bezochten wij het poolcentrum. Voor het hanteren van de keu hoefden wij niet ver. Deze plek voor ontspanning lag op een ideale afstand van nog geen vijftig meter van de ingang van het pompeuze hoofdkantoor van de GGD. We kochten er een soort tien rittenkaart en konden er daardoor steeds voordelig terecht om elkanders kunnen op de proef te stellen.

Dàt deel van mijn carrière heb ik toen echt als een toptijd ervaren. De werksfeer was er fantastisch en ik maakte een hoop nieuwe vrienden. Je ging haast voor je plezier naar je werk. En nee, dat was natuurlijk niet omdat je zo graag informatie uit dossiers overnam, je keek er gewoon naar uit om die heerlijke slappe humor met elkaar te kunnen delen en te praten over van alles en nog wat.

Toch was er naast al die heerlijke onzinnigheid ook nog iets wat mij destijds een geweldig nieuw inzicht op het leven heeft gegeven. Waar ik wat meer de neuroot en controlfreak ben, hangt Romeo veel meer in het andere uiterste. En dat merk je echt aan alles. Hij zit altijd veel meer ontspannen in zijn bureaustoel, beweegt zich veel gemakkelijker dan anderen en hij heeft een manier van praten waar je zelf ook gewoon rustig van wordt. Er straalt een positiviteit van die kerel af, jongen dat is niet normaal. Zo relaxt als hij met de dingen in het leven omgaat, doet mij bijna groen worden van jaloezie. Het is een levensstijl dat je op één of andere manier in je bloed moet zitten of je moet er gewoon helemaal voor open staan. Het arsenaal typische Romeo-uitspraken die hij te pas en te onpas bezigt dragen ook veel bij aan die ontspannen manier waarop hij blijkbaar tegen het leven aan kijkt. “Wauwers!”, “Karbonade!”, “Asjemenou?”, “Alles kits?”, “Alrighty then!” zijn slechts een paar van die prachtige onliners die hij vaker gebruikt dan ik denk dat hij zelf door heeft. Als je er even voor gaat zitten en je gaat al die prachtige uitspraken tijdens een verjaardagsfeestje zitten turven, dan kom je aan het einde van de avond inkt in je pen te kort.

Wat ik ook van hem heb geleerd, en hem er nog tot op de dag van vandaag dankbaar voor ben, is de manier waarop je het beste vocht kunt consumeren. Iedereen kent die kartonnen printpapierdeksels wel die een tweede leven krijgen wanneer er geen made-in-China-dienbladen meer voorhanden zijn. Wel, daar wij duidelijk een kantoorbaan genoten, wisten wij ook steeds onze handen op die dingen leggen. In Word creëerden wij een rastertje met onze namen erop en schreven er de voorkeuren bij van wat eenieders gewenste bestelling zou zijn bij het koffieapparaat. Vervolgens printten we die uit en legden het A4-papiertje in de deksel. Dit is ongetwijfeld een fenomeen wat op meerdere kantoren  in het land wordt gehanteerd. Zo maak je een gepersonaliseerd dienblad. Bij de ene naam staat er koffie, de ander heeft liever chocolademelk en weer een ander kiest voor thee.
Maar  juist voor die keren dan we wel onze handen op een degelijk dienblad wisten te leggen, was dit hele ordersysteem naar de gallemiezen. En zo was je genoodzaakt een ander hulpmiddel te bedenken als je voor de hele toko koffie wilde gaan halen. Want het risico bestellingen te vergeten of door elkaar te halen, wilde je gewoon niet op je geweten hebben. Dus wat doe je dan: je schrijft de bestelling gewoon even als een geheugensteuntje op een kladpapiertje en dan nog het liefste in afkortingen.

Nu moet je van de GGD weten dat dit een organisatie is waar praten in afkortingen de normaalste zaak van de wereld is. ‘JGZ’ staat voor jeugdgezondheidszorg, ‘OKC’ staat voor ouderkindcentrum en Romeo Mazzei bestelde standaard ‘2HW’. Twee-ha-wattes?
Twee heet water. Want al de toevoegingen die er zitten in koffie, chocomelk of andere troep doen je lichaam alleen maar dichtslibben. Dus als je met je dienblaadje bij onze levensgenieter Romeo aankwam, dan kon je er eigenlijk al vanuit gaan dat je ‘2HW’ op je papiertje kon noteren. Vervolgens zette je even later twee bekertjes heet water bij hem neer waarop hij die liet afkoelen tot een drinkbare temperatuur. Warm water zuivert het lichaam. En ik ben er haast zeker van, dat die onvergiftigde vorm van vochtconsumptie Romeo heeft gemaakt tot wat hij is.

Nu bijna tien jaar later zit ik hier op het altijd drukke stadhuisplein in Utrecht. Te midden van tientallen andere mensen leg ik dadelijk dit kladblok terzijde en denk nog even niet aan het digitaal verwerken van dit schrijfsel. Op deze ongewoon warme herfstdag kijk ik naar de stralende hemel en geniet van het leven, mijn handen warmend aan een lauw wordend bakje echte thee.

image by masochismtango, edited by Gsorsnoi

Harde bewijzen zijn er niet voor. Wetenschappelijk bewezen is het evenmin. Toch durf ik te stellen dat fietsers vaker dromen over vliegen.

Dat elementen in dromen over het algemeen een sterke symbolische verwijzing hebben naar zaken die ons in de echte wereld bezighouden is voor velen een geaccepteerd gegeven. Zij die bijvoorbeeld vrij in hun dromen kunnen vliegen zullen hun levensdoelen over het algemeen zonder veel inspanningen kunnen bereiken. Het vliegen op een paard duidt op een avontuurlijk leven, maar impliceert daarmee niet meteen dat paarden kunnen vliegen. Paardenvliegen …  doen dat overigens wel! En wie het gevoel heeft gehad in slaaptoestand erg aandachtig te zijn geweest met het hebben van ‘vleugels’ mag eerdaags goed nieuws verwachten van hogerhand. Maar dat het nuttigen van een bekende energiedrank hiertoe bijdraagt is weer niet juist. Natuurlijk wordt de suggestie wel gewekt dat je door het drinken ervan vleugels zal krijgen, maar het oppeppende effect in diezelfde drank verhindert juist dat je in slaap valt.

Net zoals meerdere wegen nog steeds naar Rome leiden, vallen er vele methodes toe te passen die tot gewenste prestaties leiden. Fietsen is één van de mogelijkheden die ik hierbij nog eens onder de aandacht wil brengen. Onze hersenen zijn in onze slaap voortdurend bezig te repeteren wat er in de voorafgaande dag aan ons geheugen is aangeboden. Dat wat niet relevant is, wordt vergeten en denken we niet meer aan, maar wat wel belangrijk is slaan we op en zorgt voor de ongestructureerde herbeleving die we ‘dromen’ noemen. Zo ben ik zelf tot de ontdekking gekomen dat het verstandig is om meer te gaan fietsen. Zoek een goed moment uit waarop dat kan en kies bij voorkeur een dag uit waarop het niet zo koud is. Dagen met een beperkte neerslagkans zijn ook goede kandidaten. Stap op de fiets en trek de wijde wereld in. Fiets met je mond geopend en de kansen dat je die nacht over vliegen zult dromen vliegen letterlijk binnen.

Succes verzekerd!

image by Ater, edited by Gsorsnoi

Op de vroege maandagmiddag waarop wij voor een minicruise gepland stonden om naar New Castle op en neer te gaan, zagen wij ons genoodzaakt om nog even een kleine boodschap te doen in de plaatselijke supermarkt. Het was om te beginnen al een foute gedachte dit op het allerlaatste moment te willen doen. Dat terzijde.

Zoals zoveel mensen ben ik vervloekt een kassarij langer te laten duren zuiver door er in plaats te nemen. Bij de wekelijkse boodschappen die ik met mijn vrouw samen doe, ben ik daarom zo tactisch haar naar voren te schuiven om een kassa te laten kiezen.
“Jij eerst schat.”
En het werkt altijd.

Hier ging ik die dag vóór onze korte vakantie toch nog weer even de fout in. Voor ons in de ellendige rij waarin ik mijn vrouw had meegezeuld, stond een bejaarde vrouw op haar beurt te wachten om af te rekenen. Compleet met rollator, een versleten lijf dat vibreerde van de Parkinson en een mandje dat uitpuilde met de complete verzameling basale supermarktartikelen, groette zij de dame die juist met haar betaling was begonnen. Ze had er een kennis in herkend.

Schuldbewust keek ik mijn eigen vrouw even kort aan. En uit mijn blik wist zij reeds af te leiden hoe laat het was. Shit, dacht ik. Wat is deze keer de reden dat we in een kassafile terecht zouden komen? Angstvallig bestudeerde ik de handelingen van de oude dame waarbij ze de inhoud van haar rollatormandje op de band probeerde te krijgen. Mijn God, straks kent zij de wonderen  van  Jezus’ vijf broden en twee vissen. De vrouw had immers wat brood en vis in haar mandje liggen. Die zou ze er natuurlijk eindeloos uit blijven pakken. De lopende band zou volgestapeld komen te liggen met honderden broden en vissen en de caissière er langzaam mee begraven. Op het einde kon zij voor zoveel brood en vis betalen, dat ze er meerdere weeshuizen mee kon voeden. Help! Een bejaarde weldoener!

Verheugd dat ik was toen bleek dat er wel degelijk een einde kwam aan de voorraad van de door haar verzamelde levensmiddelen. Halleluja. Ze had alle artikelen op een rij geplaatst en verwachtte dat de caissière haar vriendelijk gedag zou zeggen.
“Goedemiddag,” klonk het inderdaad aan de andere kant van de kassa.
De oudere vrouw beantwoordde de groet en ik hield mijn hart vast. Groente, had ze groente op de band geplaatst dat afgewogen had moeten worden? Bananen zonder stickertje, appels die toch ineens per stuk gewogen moesten worden, of had het plakkertje op de meloen soms losgelaten? Nee, niets van dat alles. Er lag zelfs helemaal geen product tussen wat van die afdeling was gepakt. Dus hoe kon het dat alles nog steeds vlekkeloos verliep?

Nu dan, de juffrouw achter de kassa was bezig alle producten te scannen. Hier moest toch iets fout gaan. Een barcode zou niet pakken of er ontstond onenigheid over een prijs die in de computer anders stond geregistreerd dan in de schappen werd vermeld. Waarom ging er niets fout? Piep … piep … product voor product ging moeiteloos over de scanner en de kassa verwerkte elke invoer zoals het hoorde.
Hebben ze het tot het laatst bewaard? Zou deze vrouw die kleinkinderen moest hebben bij alle tien haar kinderen onderuit zakken? Kwam ze nog andere bekenden tegen? Een tas die scheurde? Computerstoring?

Ah! Eindelijk. Achter ons was een nieuwe klant aangeschoven: een oudere man die vast bij haar op school had gezeten. De man had een stoffige pandjesjas die hij vast al jaren droeg. Misschien had hij dit wel bij deze vrouw gekocht toen zij nog in een kledingzaak actief was? De rollator was van hetzelfde merk. Ja zelfs daar kon de connectie ontstaan. Man, kom op, begin elkaar maar vast te herkennen, dan konden de jeugdsentimenten worden aangehaald en zaten mijn vrouw en ik muurvast geparkeerd tussen twee bejaarden. De boot van onze minicruise zou zonder ons vertrekken, omdat we net de laatste bus hadden en gemist en ik zou het nog maanden te horen krijgen dat we eerder naar de winkel hadden moeten gaan.

“Ah nee, dat zal je net zien,” mopperde ik al toen de vrouw voor ons allang geen obstakel meer vormde en ik mijn pas zocht om onze eigen spullen af te rekenen.
“…ik zal toch niet mijn pas zijn vergeten?”

… is slecht” wordt er altijd gezegd.
“…behalve tevreden.”

Een aardige gedachte om eens bij stil te staan op een dag die bekend staat als de meest depressieve dag van het jaar. Draven we daar alleen niet een beetje te ver in door? Zouden we niet tevreden moeten zijn de gedachte dat het morgen beter dus beter gaat? Denk daar maar eens over na.

Heb jij zelf nog positieve constructies met ‘te’ ervoor? Reageer dan. Wat te denken van: ‘te veel comments’?

image by alias_c, edited by Gsorsnoi

De afgelopen kerst ben ik heftig geschrokken van een tweetal voorvallen in evenzoveel landen. Somaliers die in Nederland worden opgepakt vanwege potentieel terreurdreiging. Islam aanhangers uit Denemarken die in Kopenhagen een Mumbai-achtige terreur aanval zouden uitvoeren op een krantenuitgeverij.

In beide gevallen was ik er bij en is mij niets overkomen. Het valt zelfs nog te bezien of de gevreesde terreurdaden daadwerkelijk gepleegd zouden worden. In beide landen zijn de “verdachten” inmiddels vrij gelaten. Niets concreets kunnen vinden. Ze blijven echter wel verdacht. Hoe verdacht is dit allemaal? Een overheid die willekeurig personen kan oppakken onder het mom van terreurdreiging is volgens mij de echte verdachte.

Terwijl iedereen denkt ontsnapt te zijn aan allerlei ellende, heeft in Nederland de terreur in december 2010 ongenadig toegeslagen. Vreemd is dat niemand beseft dat ons dat overkomt. Men spreekt van ongemak en een enkeling beleeft er zelfs plezier aan. Onze maatschappij is volledig ontwricht geraakt. We mogen van geluk spreken dat in de laatste twee weken van december het openbare leven altijd grotendeels tot stilstand komt anders waren de gevolgen nog dramatischer geworden.

Bij de start van het nieuwe jaar lijkt de dreiging van deze terreur afgenomen. Toch vrees ik dat op korte termijn er weer een nieuwe aanslag gaat komen. De overheid richt zijn pijlen op telefoonwinkels (waarom deze in het tijdperk van mobiele telefonie nog bestaan is mij een raadsel maar ook een ander verhaal) en bevolkingsgroepen die een andere versie van de bijbel lezen. Niets doet de overheid aan de terreur die ons al weken in de greep houdt. Ook uit voorgaande jaren bleek de overheid geen les getrokken te hebben. Wellicht is het tijd om een referendum te organiseren om “de Winter” als belangrijkste terreur uiting te bestempelen.

Zodra de bevolking zich hierover heeft uitgesproken kunnen door de overheid de speerpunten verlegd worden richting maatregelen die de algehele ontwrichting van onze samenleving tegen moeten gaan.

Te denken valt aan:

• Sneeuwpolitie.  
• Volledig overdekt openbaar vervoer.
• Het verwijderen van spoorwissels tijdens risicovolle periodes.
• Het in bezit hebben van een sneeuwbus als terroristische daad bestempelen
• De sneeuwbus bij het wapenverbod opnemen.
• Een anonieme kliklijn openstellen voor meldingen van sneeuwvlokken.
• Het vorderen van alle zoutvoorraden bij particulieren indien de terreur toch toeslaat. 
• Evacueren van bewoners bij voorspellingen van sneeuw.
• Het inkomende rivierwater bij de landsgrenzen opwarmen tot 20 graden, hierbij kan samenwerking gezocht worden met onze buurlanden.
• Het ultieme doel kan zijn tot het volledig overkappen van Nederland zodat elke terreur actie afgeslagen kan worden.

Mochten er meer ideeën bestaan hoe deze terreur te bestrijden s.v.p. reageer dan.

image by wojofoto, edited by Gsorsnoi

Het moest er een keer van komen en het is ons dan ook gelukt. Vanaf dit jaar zal er elk jaar in Gohes City een nationale bakfietsenverbranding gehouden worden!

De PBV (Partij Bakfietsen Verbranding) van bakcist Tinus Icket heeft het wetvoorstel kunnen doordrukken om bakfietsen te kunnen verbranden. Vanavond zullen de eerste bakfietseigenaren worden uitgenodigd om hun bakfiets te komen laten verbranden aan de Ontstekingsweg in Gohes City. Het standpunt deze eigenaren meer belasting te laten betalen door invoering van de Kotersleurtaks gaf de doorslag voor enkele kamerleden om deze feestdag in te voeren.
Zouden zij soms zelf ook in het bezit zijn van een bakfiets?

“Toen ik nog een jong Tinusje was, mocht ik van mijn moeder altijd meedoen aan de kerstbomenjacht. Wij werden daartoe de straat op gestuurd om kerstbomen te gaan verzamelen die mensen aan de straatkant hadden geplaatst. Mijn vader reed de truck en wij vulde deze met de kerstrommel. Op een daarvoor speciaal aangewezen plaats in de stad brachten wij alle kerstbomen samen en ontvingen we voor iedere boom een lot voor de kerstbomenloterij. Deze jacht was groots en trok veel jongeren, want iedereen wilde wel zo’n lot.

Terugdenkende aan zo’n kerstbomeninferno raakte ik al snel geïnspireerd om zo’n zelfde verbranding voor de bakfietsen te organiseren. Oh, wat zal dat heerlijk fikken!”

Bakfietsers mogen dus zelf hun eigen bakfietsen komen inleveren, waarvoor ze eveneens een lot zullen ontvangen voor de WSNOI-loterij. Doen ze dat niet, dan weet Tinus wel een aantal mensen die bereid zijn om op bakfietsenjacht te gaan. Alle bakfietsen die niet op eigen terrein geparkeerd staan – al dan niet van slot voorzien – worden losgeknipt en ingeladen. Draaiorgels zijn ook welkom!

De invoering van de bakfietsloze maandag is het volgende punt op de agenda van de PBV waarover ze spoedig in debat zullen treden en beloofd nu al een daverend succes te zullen worden.

image by gregoy_y, edited by Gsorsnoi

Nederlands beroemdste comédienne Tineke Schouten verzamelt kinderen in een bekende supermarkt om zich heen en voorziet zichzelf daarin op een wel heel gemakkelijke manier van haar boodschapjes. De boodschaapjes doen het harde werk voor haar en al wat zij bij de kassa nog hoeft te doen is de boodschappen af te rekenen en de kinderen te belonen met het promotieartikel. Dit artikel doet veel denken de meest succesvolle supermarktrage uit de geschiedenis van de Benelux: de Flippo´s.
Het harde werk … aan de gunstbedelaars in Afrika.

Onderweg naar buiten met mijn eigen boodschappen deelde ik afgelopen zaterdag een paar passen door de draaideur met een oudere dame. Haar leeftijd mag geschat worden tussen ‘zelf je boodschappen nog kunnen doen’ en ‘morgen het verzorgingstehuis’. Dat verder terzijde. Ik kon zo doorlopen, omdat ik nog maar net voldoende boodschappen in mijn tasje had zitten om eerder bij de kassa ‘wel even voor te mogen’.  Echt reuze haast had ik overigens niet. Dus of ik nou achter in de rij had blijven staan had mij om het even geweest. Het gaf mij in elk geval de gelegenheid buiten de supermarkt de situatie op te vangen waarin deze oma zou belanden.

Drie kinderen stonden haar op te wachten en hielden alle drie hun beide handjes op. Eén ervan richtten zijn puppyoogjes op naar de mevrouw en vroeg: “Heeft u nog Apies?”.
De vrouw zette een paar van haar tassen neer, streek de jongeman met haar hand door zijn kruin en antwoordde heel slim: “Nee hoor grote man. Die apies van mij die zijn allang de deur uit. Maar ik heb wel twee hele lieve poezen thuis.” De vrouw liep door en liet de drie kinderen achter met een ieder een eigen scheve glimlach op hun jonge koppies.

Dat bedelen niet iets is wat je alleen in de derde wereld tegenkomt weten we allang.  Inmiddels bijna tien jaar geleden vond ik mijzelf op de belangrijkste winkelstraat van Kopenhagen. Daar tussen de voor de Strøget zo karakteristieke straatartiesten trokken ook de armste mensen van de beschaving al hun kunsten uit de kast om aan een aalmoes te komen.

In de Filippijnen vind je ze onder de snelwegen. Wij vinden het in Nederland al verschrikkelijk als je een paar uur in de file staat … in de Filippijnen heet het een wonder als je dat een keer niet staat. Houd de portieren maar op slot, anders kruipen ze bij je naar binnen. Dus wanneer je er wel even aan hebt gedacht de deuren te vergrendelen dan is het een kwestie van voor je uit te blijven kijken en maar vooral geen aandacht te schenken aan de ouders en kinderen die aan jouw ramen staan te kloppen voor wat eten of wat geld.

Nee, ik zou liever mijn leven wagen om de bedelvraag in de arme landen te beantwoorden dan gehoor te geven aan onze supermarktschooiers die niet kunnen leven zonder de nieuwste rage. Zelfs al krijg je die Flippo-dingen GRATIS door je strot geduwd!

Hedenochtend al rijdend richting arbeidsplaats, via de radio gehoord, het volgende citaat:

“Maar dàt kun je nooit van te voren voorspellen!”

Je begrijpt, van het één op het andere moment, complete verwarring in mijn automobiel.
Ik kon mij daar niets bij voorstellen en onmiddellijk de vragen gesteld:

Kun je iets van te voren voorspellen?
En als dat kan, wat dan en hoe moet ik mij dat voorstellen?

Of nog simpeler:
Kun je überhaupt iets voorspellen?
Ik kan mij er niets bij voorstellen, je kunt hoogstens je verwachting uitspreken…

Maar je begrijpt, radio is eenrichtingsvekeer, dus antwoord bleef uit.

Nog effe wat:
Achterstellen bestaat maar bestaat er zoiets als achterspellen?

…Dit voorspelt weer weinig goeds…