image by AdamKR, edited by Gsorsnoi
Nu het horizon verleggen een beetje over is heb ik ontdekt dat je voortaan eens over je eigen schaduw heen moet springen.
Heeft iemand dat al eens gedaan? Ik heb besloten om dit weekend de techniek hiervan onder de knieën te krijgen. En ik kan je vertellen: dat valt helemaal niet mee.
Hoe meer ik het probeer hoe minder ik de uitspraak begrijp.
Schaduw (ver)mist.
Vanmorgen vroeg opgestaan en een poging gedaan. Naast het feit dat ik meteen omviel is het mij daarna niet één keer gelukt om over mijn schaduw te springen.
Om 10.00 uur een nieuwe poging gedaan. Regenbui. Leuk, waar is nou mijn schaduw gebleven? Hierop heb ik direct aangifte gedaan bij de politie van het verdwijnen van mijn schaduw. Schoot ik ook niet veel mee op: het plaatje bij het bericht van de vermissing dat werd verspreid maakte niet echt duidelijk wie er vermist werd.
Toen ik terug kwam bleek mijn schaduw weer terug. Hij bleek alleen wel op een andere plek te staan dan vanmorgen. Meteen weer een paar pogingen gedaan erover te springen, maar helaas weer niet gelukt. Toch vreemd dat je schaduw op elk uur van de dag ergens anders staat. Mocht het je dan ten slotte al lukken om over je schaduw heen te springen dan krijg je waarschijnlijk het verwijt dat je een draaikont bent.
Therapie maakt zenuwachtiger.
Ik begrijp nu dat je schaduw de hele dag om je heen draait.
Word daar nu wel een beetje zenuwachtig van. De psycholoog geeft aan dat dit in mijn jeugd ook al het geval was en dat ik daar nu langzamerhand wel een keer een modus voor moet vinden om hier mee om te gaan. Een therapie is niet voorhanden, zodat het advies is om desnoods een lotgenotengroep op te richten. Prachtig idee natuurlijk. Maar voordat ik daar aan begin wil ik toch wel minimaal grip krijgen op mijn eigen schaduw. En over die van een ander kon ik al jaren geleden springen!
Sticky stiekemerd.
Hoe meer ik bezig ben met mijn eigen schaduw, hoe meer deze mij gaat achtervolgen. Vandaag kwam ik tot de conclusie dat je de dag begint met een lange schaduw en ook aan het eind van de dag is dit het geval. In de tussentijd is deze stiekem om je heen gekropen en om dat te verbergen verandert de lengte permanent.
Zodra de zon niet meer aan het zwerk staat is de schaduw ook verdwenen. Waar die zich dan ophoudt is mijn een raadsel. De hele dag doet je schaduw met je mee. Maar zodra de zon is verdwenen ben je ook je gluiperige achtervolger kwijt. Om je vervolgens de volgende dag weer met het grootste gemak terug te vinden. Al zet ik maar één been naast mijn bed … ja hoor, daar is ie weer!
Sneller dan je …
Ik heb het wel eens gehad dat ik van Amsterdam naar New York ging. Ik het vliegtuig was mijn schaduw gelukkig niet aanwezig. Dat is maar goed ook anders zouden de vliegtuigen al rap te klein zijn. Dus dacht ik eindelijk een keertje van die bumperklever af te wezen.
Aangekomen in New York loerde ik omzichtig uit het vliegtuig om te zien over de kust veilig was (en de luchthaven). Met opzet had ik tegen niemand verteld dat ik daar zou landen en verwachtte ook niet dat iemand mij zou opwachten. Je begrijpt dus wel hoe groot mijn schrik was zodra ik J.F.Kennedy uit liep en opnieuw die schaduw voor mij zag staan. Hij had niet eens een spandoek bij zich om mij te verwelkomen!
Hoe hij daar was gekomen is mij nooit duidelijk geworden.
Ik snap het niet. Het kan toch niet zo zijn dat je leven in het teken van je schaduw staat? Uiteindelijk is het Lucky Luck ook niet gelukt om door zijn eigen schaduw te schieten. Al doet Morris je dat graag geloven!
Afijn, het is mij nog altijd niet gelukt om over mijn eigen schaduw heen te springen. Laat staan dat ik hem overhoop zou kunnen knallen.
Schaduwdraaien.
Een trouwe lezeres van de Tycoon Newspaper schreef er onlangs het volgende over:
@ Johan: Ik heb goed nieuws voor je. Je kunt over je schaduw springen!
Beeld je eerst dit in: Je plaatst in een witte koepelvormige ruimte een voorwerp op een glazen plaat. Van de onderkant belicht je het voorwerp van links naar rechts. Het effect is dat je schaduw op de witte binnenwand ‘over’ het voorwerp heen beweegt; de schaduw springt over jouw heen (weer wat nieuws!).Nu moet je iets verzinnen waarin jij dit principe omdraait.Beeld je onze wereld in ons universum in. Ga op de aarde ergens tussen de zon en de aarde staan. Elke willekeurige plek op de aarde volstaat.
‘s Ochtends sta je links van de aarde en begint je sprong. Je springt daarbij alleen wel heel langzaam. Halverwege de dag hang je zo’n beetje boven in het midden van je sprong en boven jouw schaduw. Tegen het vallen van de avond land je rechts op de aarde en voila: je hebt over je eigen schaduw heen gesprongen.
Ik heb daar even over liggen brainstormen (weer zo’n vreemde opgave!) en ben al snel tot de conclusie gekomen dat dit principe erg overeenkomt met mijn vliegreis destijds naar Amerika. Daar schiet ik dus ook niet veel mee op. Mijn schaduw stond mij daar op te wachten (en mij waarschijnlijk ook uit te lachen).
Schaduwen, het wordt me te veel.
Om de nachtmerrie compleet te maken:
Laatst zapte ik een keer langs de WK-uitzendingen waarin je horendol werd van die vuvuzela’s en bedacht mij wat voor vreselijk leven die profvoetballers wel niet moet hebben. Iedere dag te moeten werken met VIER schaduwen om je heen.
NB: Indien er schreivouten zijn geslopen in de voorgaande teksten over mijn schaduw, dan mag het duidelijk zijn dat er af en toe een schaduw over het toetsenbord viel en hiermee de nodige fouten in de tekst zijn geslopen.
