Mijn stalen ros is ook als een veulentje begonnen.  Je weet wel, zo’n fietsje met zijwieltjes.

Wat weet jij zelf nog van het moment dat je voor het eerst ging fietsen zonder die zijwieltjes? Voor een hoop mensen is dat alweer een hele tijd geleden. Kun jij je die dag nog herinneren? Is het lang geleden? Weet je nog waar je toen woonde? Heb je er leuke herinneringen aan? Of was het vooral pijnlijk?

Ik had mij toen bezeerd, dat weet ik nog wel.
Toch wel groot hoor, zo’n kleine jongensfiets. Voor een kleine jongen dan.
Geen steuntjes meer aan de zijkanten. Tijd om je eigen evenwicht te vinden. Je staat (of zit) er nu alleen voor. Laat jij maar zien dat je het kunt: die fiets beheersen en vaart maken.

Op een veilig warm plekje.

Het was een zonnige dag in Hoorn. Een plaatsje in West Friesland (Noord Holland!).  Wij woonden in de rechter oksel van een t-splitsing in een hoekhuis.  Wat zou ik zijn geweest? Een jaar of vijf misschien? Ik kan niet jonger dan vier zijn geweest, omdat ik toen simpelweg nog niet in die Kersenboogerd in  Hoorn woonde.
Het was op het voetpad voor het huis van mijn klasgenootje Pepijn en ik fietste daar een paar keer terug in de richting van ons huis. Want je eigen huis is de veiligste plek. Dus als ik val, dan kan ik in elk geval snel terug naar de plek waar ik me prettig voelde. Zo dacht je.

Na regen …

Ik viel.
Een schaafwond op mijn rechter knie.
Zo gaan die dingen. De tijd van “Kijk mama. Bloed!” op een nauwelijks zichtbaar beschadigde huid had ik al wel achter mij gelaten. Maar meer dan een oppervlakkige schaafwond was het zeker niet. Ik zocht hulp bij mijn vader of bij de moeder van Pepijn. Wie het was die me hielp weet ik inmiddels niet meer. Maar iemand hielp mij terug op mijn fiets.

Mijn broek moet ook wat vies zijn geworden of misschien was hij wel wat beschadigd. Welke kleur de kleding was die ik die dag droeg, weet ik allang niet meer.  Laat staan dat ik nog weet of mijn kleding bedrukt was of niet. Stond er een afbeelding op, was het tekst, of gewoon een saaie kleur?
Ik weet alleen dat de zon scheen. Maar dat was logisch. Met een regenbui zou ik niet op mijn fiets zijn gestapt.

De tweede keer ging het al beter. Ik stapte met mijn geschaafde knie opnieuw op mijn fiets en had ontdekt dat ik fietsen leuk vond. Die plek op mijn knie was ik alweer vergeten.
Een paar dagen later fietste ik vrolijk achter mijn vriendinnetje aan door de steegjes van de nieuwbouwwijk, alsof het één groot raceparcours was. Sandra fietste voor mij uit en we fietsten precies door het steegje achter ons huis richting de straat. We wilden deze straat over steken, om zo uit te komen bij het volgende steegje. De aansluiting van het ene op het andere steegje is precies was ons het gevoel van een parcours gaf.

De noodrem.

Alleen was zo’n parcours niet zonder gevaren.
Sandra slipte door de ene steeg over de weg naar de andere steeg en verdween vrolijk verder fietsende uit het zicht. Maar ik, ik fietste door het oog van de naald. Een automobilist moest vol in zijn remmen trappen om ervoor te zorgen dat ik nog in staat zou worden gesteld om zelf een keer mijn rijbewijs te halen, gelukkig met mijn vrouw te trouwen en deze Tycoon Newspaper te kunnen bedenken.
Huilend stopte ik in de steeg aan de overkant en de bestuurder, die was uitgestapt, ving me op en droogde mijn tranen.

Oefening baart kunst.

Het repeteren van deze informatie en het vermogen om al die details terug te halen die je wel en niet herinner, stellen je in staat de fijne en minder fijne moment van toen te kunnen terughalen.  Ik heb nooit getwijfeld aan mijn lange termijn geheugen. Die werkt als een gieter … euh … maak daar maar een trein van!
Het is mijn korte termijn geheugen waar ik moeite mee heb. Hoe ik soms überhaupt in staat ben om dingen te onthouden is echt een raadsel! Je kunt wel stellen dat mijn korte termijn geheugen een zeef is, terwijl herinneringen in mijn lange termijn echt wel safe zijn.

Toch is het niet bijster knap dat ik al deze informatie nog weet. Geheugen is net zoals leren fietsen: je moet het herhalen. Denk eraan terug. Speel dat filmpje nog eens af en schrijf het zonnodig op. Zoals ik nu doe.
Alleen dan kun je zeker zijn dat je het allemaal nog weet wanneer jij dadelijk jouw auto inruilt voor een scootmobiel.