image by Arkadiusz Benedykt, edited by Gsorsnoi
Bestaat uit: “Van de grond komen” & “Van start gaan”
Uitgesproken door: Joël Voordewind (woordvoerder ChristenUnie)
Datum: woensdag 22 september 2010
image by gregoy_y, edited by Gsorsnoi
Nederlands beroemdste comédienne Tineke Schouten verzamelt kinderen in een bekende supermarkt om zich heen en voorziet zichzelf daarin op een wel heel gemakkelijke manier van haar boodschapjes. De boodschaapjes doen het harde werk voor haar en al wat zij bij de kassa nog hoeft te doen is de boodschappen af te rekenen en de kinderen te belonen met het promotieartikel. Dit artikel doet veel denken de meest succesvolle supermarktrage uit de geschiedenis van de Benelux: de Flippo´s.
Het harde werk … aan de gunstbedelaars in Afrika.
Onderweg naar buiten met mijn eigen boodschappen deelde ik afgelopen zaterdag een paar passen door de draaideur met een oudere dame. Haar leeftijd mag geschat worden tussen ‘zelf je boodschappen nog kunnen doen’ en ‘morgen het verzorgingstehuis’. Dat verder terzijde. Ik kon zo doorlopen, omdat ik nog maar net voldoende boodschappen in mijn tasje had zitten om eerder bij de kassa ‘wel even voor te mogen’. Echt reuze haast had ik overigens niet. Dus of ik nou achter in de rij had blijven staan had mij om het even geweest. Het gaf mij in elk geval de gelegenheid buiten de supermarkt de situatie op te vangen waarin deze oma zou belanden.
Drie kinderen stonden haar op te wachten en hielden alle drie hun beide handjes op. Eén ervan richtten zijn puppyoogjes op naar de mevrouw en vroeg: “Heeft u nog Apies?”.
De vrouw zette een paar van haar tassen neer, streek de jongeman met haar hand door zijn kruin en antwoordde heel slim: “Nee hoor grote man. Die apies van mij die zijn allang de deur uit. Maar ik heb wel twee hele lieve poezen thuis.” De vrouw liep door en liet de drie kinderen achter met een ieder een eigen scheve glimlach op hun jonge koppies.
Dat bedelen niet iets is wat je alleen in de derde wereld tegenkomt weten we allang. Inmiddels bijna tien jaar geleden vond ik mijzelf op de belangrijkste winkelstraat van Kopenhagen. Daar tussen de voor de Strøget zo karakteristieke straatartiesten trokken ook de armste mensen van de beschaving al hun kunsten uit de kast om aan een aalmoes te komen.
In de Filippijnen vind je ze onder de snelwegen. Wij vinden het in Nederland al verschrikkelijk als je een paar uur in de file staat … in de Filippijnen heet het een wonder als je dat een keer niet staat. Houd de portieren maar op slot, anders kruipen ze bij je naar binnen. Dus wanneer je er wel even aan hebt gedacht de deuren te vergrendelen dan is het een kwestie van voor je uit te blijven kijken en maar vooral geen aandacht te schenken aan de ouders en kinderen die aan jouw ramen staan te kloppen voor wat eten of wat geld.
Nee, ik zou liever mijn leven wagen om de bedelvraag in de arme landen te beantwoorden dan gehoor te geven aan onze supermarktschooiers die niet kunnen leven zonder de nieuwste rage. Zelfs al krijg je die Flippo-dingen GRATIS door je strot geduwd!
image by Mike Roberts NYC, edited by Gsorsnoi
Met deze ‘vuurspugende zonsverduistering detective’ starten we een nieuw spel. Karel Riemelneel komt regelmatig in aanraking met vreemde moordzaken die doen denken aan de bizarre moorden zoals je ze wel kent uit programma’s als CSI.Lees hier de spelregels.
GOHES CITY – Woensdagmiddag heeft een jonge vrouw tijdens het uitlaten van haar hond een zwaargewonde man gevonden naast de Melkweg. Deze man van middelbare leeftijd werd aangetroffen in een drooggevallen sloot. Alle hulpdiensten werden gealarmeerd, maar deze waren helaas te laat aanwezig. Naast de man werd een foto gevonden van een fles vol met melk. De politie doet nog onderzoek naar het ongeval.
Oorspronkelijke beloning gouden tip: ZB 2.050,-
{REEP CHOCOLA:}
Rondom de man werden geen vreemde voorwerpen die verband zouden hebben met de moord. Hij had botbreuken op meerdere plaatsen waardoor de greppel vol lag met bloed. Uit zijn linkerbroekzak stak een chocoladepapiertje met een opgegeten [AANWIJZING]koetjesreep.
{KOEBEL:}
Nee er ging niet direct een belletje bij me rinkelen. Laat staan een koebel!
Eén van zijn veters was wel los, maar wat zegt dat? De opgegeten chocoladereep maakte deze moordzaak niet veel duidelijker. Was de moordenaar misschien verslaafd aan chocola en wil hij ons doen geloven dat de dode man de chocola zelf had opgegeten voor hij de pijp uit ging? Ik ging maar eens verder zoeken in het [AANWIJZING] weiland.
{DOLLE STIER:}
Al wat ik in het weiland aantrof was een kleine kudde schapen die door een boer van het land werden gehaald. De nacht viel, de lucht betrok flink en het begon wat te spetteren. Zou die eenzame boom die nu in het weiland werd achter gelaten dadelijk door de bliksem getroffen worden?
Nee, koeien waren in geen velden of [AANWIJZING] wegen te bekennen. Laat staan van een dolle stier!
Ook die eenzame boom bracht mij niet tot een aanwijzing. Maar nu het ging regenen, had ik graag gehad dat er een parachute in had gehangen. Dan had ik die er uit getrokken om onder te schuilen. Want mocht die bliksem wel komen, dan kan je beter niet onder zo’n boom staan!
{MELKTRUCK:}
Ik trok mijn kraag op en zag aan de andere kant van de Melkweg op een smalle grasstrook een houten schuurtje staan. Uitkijkend dat ik niet werd aangereden door een melkkar stak ik de weg over en schuilde in het schuurtje. “Melkkar … melkkar” bedacht ik mij nog terwijl ik daar veilig droog was voor de bui die inmiddels flink in kracht begon toe te nemen. “Nee, dat kan het niet geweest zijn. De man was er zo vreselijk aan toe. Dit moeten [AANWIJZING] grote krachten zijn geweest!”.
{VRACHTWAGEN:}
Het was me al duidelijk dat zo’n langzame CRV-type melkkar niet voldoende impact kon hebben opgeleverd om deze man uit elkaar te rukken (zijn ruggengraat was immers gebroken!). Dus een vrachtwagen zou vast voldoende kracht hebben gehad om die ruggengraat te breken.
Op het moment dat ik mijn theorie wilde checken, viel mij in de groenstrook voor het houten hutje op dat er vanaf een hoger liggende [AANWIJZING] dijk een vaag rood bloedspoor door het gras en over de weg rechts van mij trok en uit kwam op de plek waar de man was neergekomen.
{KOEVANGER:}
Ik besloot het toenemende stormachtige weer te trotseren. Met een zeil dat ik in de hut vond boven mijn hoofd gehouden, liep ik naar buiten en tegen de dijk op. Het landschap werd slechter zichtbaar door het verschrikkelijke weer.
Eenmaal boven op de dijk moest ik maken dat ik tijdig opzij sprong. Had ik op het spoor blijven staan, dan had ik net als de man in de greppel ook geramd geworden door de koevanger van de locomotief. De man moet vast gedacht hebben dat hij een normale dijk had beklommen zonder spoorlijn. Door het slechte weer van de afgelopen periode en de daarmee gepaarde gaande heftige wind heeft hij vast de trein niet meer horen en zien aankomen.
Beloning gouden tip van ZB 1.800,- toegekend aan Jolien van Biesheuvel
image by Tim Green, edited by Gsorsnoi
CORNWALL, MAWNAN – Felle, roodgloeiende ogen priemden met zo´n demonische blik door de nacht dat zij de twee kinderen op het kerkpad eenvoudig hadden kunnen doorboren. Het oranje schijnsel achter deze pupillen verried de aanwezigheid van een substantie in de oogkassen met de kracht van kokende magma.
De tieners hadden tijdens hun kampeervakantie in dit nachtelijk uur besloten om erop uit te trekken door het Mawnan woud. Zij hadden daarbij de parochie ontdekt en hadden zin om eens lekker met elkaar te griezelen tussen de grafstenen op het kerkhof. Of het nou mocht of niet, de jongeman was met zijn vriendinnetje eerder die avond door de poort gestapt en vonden zo hun eigen spookachtige vorm van romance. Even stoer doen en laten zien dat je wel durft.
Maar deze 13e eeuwse kerk van Mawnan is op zichzelf al een spookachtig oord.
Het was daarom ook niet verwonderlijk dat dit avontuur een stuk spannender uitpakte dan het stel van te voren had bedacht.
Bij het verlaten van de heilige grond wandelden de twee richting de poort en kwamen zo oog in oog te staan met deze afschrikwekkend vogelverschijning. Twee gigantische staalachtige klauwen kliefden in de lucht en maakte het roofdier dat zich zo plotseling voor hun had opgesteld nog angstwekkender.
Met zijn vleugels wijd gespreid stond de Owlman daar manshoog bovenop het overvloedig met korstmossen bedekte dak van de Lychgate die toegang bood tot de parochiekerk van Mawnan. Zijn spanwijdte moest al gauw twee meter bedragen.
In het wit liet de tekst ‘Da thom ntnu nesse the thu’ zich lezen in de blauwe verf op de balk die de essentiële steun bood voor het oude dak. Het was Cornisch voor zoiets als ‘Het is goed voor mij om God te naderen’. Hadden deze tieners die tekst gelezen en kunnen begrijpen dan hadden zij hier op het tuinpad van God nu vast vol ongeloof gestaan.
Hij opende zijn bek en liet een ijzingwekkende kreet horen. Het monster sprong op en vloog in de richting van het stelletje. De warmte in deze zwoele nacht maakte in de lijfjes van deze jonge individuen plaats voor koude rillingen van angst. De jongen en het meisje brachten hun armen voor hun gezichten om zichzelf zo te beschermen voor wat komen ging.
En dan, zo gauw zij hun armen weer lieten zakken, omdat ze voelden dat er niets gebeurde, was de Owlman verdwenen.
De vroegste verhalen uit deze streken over de Owlman dateren zo jong als 1926 toen er in de Cornisch Echo het nieuws verscheen dat twee jongens achterna gezeten werden door een extreem grote en woeste uil. Zij moesten schuilen achter een stalen rooster, maar het monster bleef woedend naar ze grijpen onder luid gekras.
Sindsdien is deze abnormale vogelverschijning de boeken in gegaan als ´de Owlman´.
Een prachtig en eenvoudig voorbeeld hoe verhalen over zogenaamde monsters geboren worden en onze geschiedenisboeken in gaan als spannende en mysterieuze verhalen over gemuteerde wezens en bovennatuurlijke verschijningen.
Maar wie zegt ons dat we hier niet te maken hebben met de fantasie van een kind? Een beetje roofvogel wordt al gauw een meter groter opgeblazen dan hij in werkelijkheid was en voorzien van gevaarlijke klauwen. Misschien spuwde hij wel vuur!
Waarschijnlijk hebben we hier gewoon te maken gehad met een grote oehoe die in de context van een kerk is doorgegaan voor een kerkuil. Want de meeste beschrijvingen van die verschrikkelijke Owlman zouden een kruising moeten zijn geweest tussen een grote oehoe en een kerkuil. De uilman wordt beschreven als een half uil/half mens van anderhalve meter hoog en zou een spanwijdte hebben gehad van rond de twee meter. Nou wordt dat direct al wat ongeloofwaardig als je bedenkt dat de oehoe, de grootste uilensoort ter wereld, maximaal ergens rond de 70 centimeter groot is en met de vleugels gespreid zo’n 160 centimeter meet. Dat wil zeggen: als het een vrouwtje was.
Laten we nou eens, gevoed met een beetje fantasie, aannemen dat er nog een uilensoort onontdekt is gebleven en zich in schaarse aantalen ophoudt in Cornwall. Dan moet deze soort nog altijd bijna twee keer zo groot zijn geweest als de grootste soort die we tot nu kennen.
Beetje onwaarschijnlijk is het niet?
Nee dan is het waarschijnlijker dat deze oehoe zich op een hoger punt heeft opgesteld ten op zichten van de toeschouwer en daardoor nog groter heeft geleken dan met een beetje fantasie al voor mogelijk wordt gehouden. Een kerk met wat oude graven, die nog wat griezeliger is gemaakt door de nacht, en een griezelverhaal voor je kinderen is zo geboren.
Of zouden we toch te maken hebben met een verloren ziel die gedoemd is om Mawnan te terroriseren als ‘de verschrikkelijke Owlman’…?
image by Trodel and zakwitnij, edited by Gsorsnoi
Contouren vervaagden. De werkplaats van Theo werd langzaam uit haar verband gerukt. Ruimte ontstond daar waar de moleculen zich van elkaar verwijderden. Het ogenschijnlijk doodgeslagen interieur verloor de samenhang, leek in mist op te lossen en verdwenen vervolgens compleet. De Reuze Navelpad werd zwevend achtergelaten in een zwart universum zonder sterren.
Hij zweefde er rond als een astronaut die het contact met het moederschip verloren had en aan de grillen van ruimte was overgeleverd.
Niets dan zwart was wat hij zag. Voor hem, naast hem, achter hem … ja zelfs onder hem waar langzaam zijn benen vorm begonnen terug te krijgen was er helemaal niets.
Zijn ogen waren groot en wijd bij het aanschouwen van al deze onnoemelijke leegte. Hij bekeek zichzelf nog eens en bedacht zich dat hij zichzelf in feite kon zien. Dat verbaasde hem. Hij hoefde geen groot ontwikkeld mensenbrein te hebben om te bedenken dat er licht nodig was om iets zichtbaar te maken. Dus waar kwam het licht dan vandaan? Voor wat hij om zich heen kon zien, zag hij geen lichtbronnen zoals sterren. Laat staan een spotlight.
Kortom: wat is dit voor een ruimte? Waar was hij in beland? Was dit zijn eindstation? Moest hij hier nu wachten tot hij van de honger stierf? Hij zou het nooit precies te weten komen.
De pad werd plotseling verrast door een flinke klap van een voorwerp dat hem maar net raakte. Een rood wolkje bloed maakte duidelijk dat hij zojuist in zijn schouder door iets scherps was geraakt. Pijn dreunde in zijn schouder door en eiste even alle aandacht op van zijn hersenen. Natuurlijk wilde de pad weten hoe hij door iets geraakt kon zijn in een omgeving waar volgens zijn eerste overtuiging helemaal niets was.
Zijn ogen volgden de draaiende beweging van een boogschutterspijl die snel uit zijn zicht bewoog.
En “BENG!” de pad stootte zijn hoofd tegen het hout van de boog die de pijl achtervolgde.
Terwijl de pad uit zijn bewustzijn weggleed schoten meerdere voorwerpen rakelings aan hem voorbij die net als hijzelf in het zakhorloge waren gezogen.
Het werd nu echt zwart voor zijn ogen.
Op het moment dat hij weer tot zijn positieven kwam, moest hij direct in actie komen. Een glimmend samuraizwaard boorde zich op enkele millimeters van zijn hoofd in een zacht metalen ondergrond. Metaal krulde op onder een kort scheurend geluid. In een reflex had de pad zijn hoofd opzij gedrukt.
Boven hem grijnsde Frank Groot vol haat naar opzij en trok het samuraizwaard met één flinke ruk uit de operatietafel. Klaar om een doodsteek toe te brengen aan zijn tegenstanders bracht hij het zwaard met beide handen omhoog. Juist op het moment dat hij wilde toeslaan werd hij daartoe belet door schoenmaat 43.
Een volledig in het zwart gehulde gedaante had zijn rechterbeen vol naar voren gestoken in een vliegende kick waardoor Frank’s jukbeen inscheurde en de huid erboven paars deed opkleuren. Klodders speeksel en bloed vlogen over de operatietafel heen zodat het de pad besmeurde. De getroffen Frank verloor zijn grip op het lemmet en dook in de lucht ineen. In zijn vlucht werd hij gevolgd door de ninja die met zijn volle gewicht bezig was om dit monster tegen een paal te laten belanden.
Onder het vechtende duo trokken twee armen zich over elkaar in een poging zich te beschermen. Er was nog iemand in deze ruimte die getuigen was van deze vechtpartij. Hij probeerde zich te weren door zijn armen te strekken zoals je zelf ook zou doen wanneer je bijvoorbeeld een aanrijding zou hebben.
Hij was de man die eerder ook in deze situatie naast de pad had gelegen. De pad realiseerde dit zich en schoot op om zich ditmaal van de identiteit van de man te kunnen overtuigen. Hoe het kon dat de pad ineens op deze plek terecht was gekomen snapte hij niet, maar dat was nu even niet van belang. Wie was die onbekend man die mogelijk zijn naamgever was?
Helaas voor de pad had Frank de paal zien aankomen en had zich in Jackie Chan-stijl om het obstakel heen gebogen, zodat hij er vol omheen draaide. Het gaf hem voldoende vaart om terug in de richting te zwaaien van de operatietafels en knalde daarbij tegen de operatietafel aan die naast die van de pad stond opgesteld.
De hele beweging en het afgeschermde gezicht maakte het de pad opnieuw onmogelijk om de identiteit van deze man te achterhalen. Hij tuimelde met de tafel omlaag en werd begraven onder het witte laken waar hij al deels onder lag.
Tezamen met de operatietafel die door de impact van Frank omver sloeg, werd ook de tafel van de Navelpad omver getrokken. De pad viel, maar wel wat langzaam. Hij mocht de onbekende man nu wel niet kunnen zien, hij kreeg alle tijd om te zien hoe de ninja Frank Groot een nieuwe trap zou verkopen.
Frank was erg groot van gestalte, zodat het geen wonder was dat hij de tafel omver zou duwen. De pad keek achter op zijn rode kruin die met vol geweld tegen de zijkant van de tafel was beland.
De ninja zweefde er vals boven. Ook hij was volkomen onherkenbaar door de zwarte kleding waarin hij van top tot teen gehuld was. Alleen zijn ogen waren zichtbaar. Zijn armen en één been had hij omhoog getrokken en zou Frank zomaar een genadeklap kunnen hebben gegeven met trap die hij in de kraanvogel-stijl in voorbereiding had.
Het beeld vervaagde echter en werd opnieuw in pixels uit elkaar getrokken. Terwijl het geluid van deze scene verstomde werd dat van veel brekend glas duidelijk hoorbaar.
Blauwe schimmen verschenen op de plek waar de Reuze Navelpad eerder getuige was van het gevecht tussen de ninja en Frank. De pad had zonder het echt te beseffen een tijdreis gemaakt waarbij hij de tijdlijn had doorkruist van het moment vlak nadat hij zelf op de operatietafel had gelegen.
Hij was in deze tijdreis aangekomen op zijn eindbestemming: een riool ergens onder de straten van Gohes City. De blauwe schimmen werden duidelijker zichtbaar.
Honderden misschien wel duizenden blauwe padden stormden door het riool op de Reuze Navelpad af.
Wordt vervolgd.
Vorig hoofdstuk: Vlieg op!
Volgend hoofdstuk: Duisternis in licht
