image by Burning Image, edited by Gsorsnoi
Het kopje van de Reuze Navelpad gonsde flink nadat hij weer een beetje tot zichzelf kwam en zag dat hij zich naast de hefboom op de vloer bevond. Letters van wel honderd bekende Nederlanders dwarrelden door zijn hoofd zodat hij niet langer wist tot wie ze behoorden. MjikierKWhaRroacdrucaealcd en ceapnsaucksshheserFenDDnoavrtnD schoten in de wirwar van letters aan hem voorbij. De logica van de bijbehorende woorden was in eerste instantie ver te zoeken. Voor zover je van logica kon spreken althans. Na flinke hersenpijnigingen kromde hij zijn gedachten en wist toen weer flarden van anagrammen van de eerste reeks te maken zoals Pekdraden, Dankspeech, Schande, Afschansen, Schaatsen en Snurf. Met enige moeite lukte hem dat ook met de tweede reeks, wat Caramel, Ecuador, Mauwde, Chakra, Draak, Harkje opleverde. Voor zijn gevoel sloeg dat eerst in elk geval nergens op. Deze anagrammen moesten incompleet zijn en konden misschien wel tot twee bekende Nederlanders tegelijk behoren.
Lang kon hij zich er niet druk om maken. Hoe hard moest hij wel niet tegen die hefboom geknald zijn geweest? Duizelig probeerde hij zich te verplaatsen en had daar grote moeite mee. Hij keek om zich heen en merkte direct hoe stil het in de werkplaats was. Hij keek om zich heen en kwam tot een schokkende conclusie. Onderdelen van diverse uitvindingen lagen overal en nergens en hadden hier en daar stil gehouden in de lucht. Onderbroken in hun vliegtocht richting de zakhorloges hadden ze halt gehouden. Maar dat kon toch helemaal niet? Had iemand ze soms opgehangen aan visdraden? Op het moment dat hij opzij keek naar de professor en Achmed wist hij het zeker: alles stond stil.
Achmed en Theo bewogen niet, maar toonden beide een wanhopige uitdrukking die met veel stemgeluid Nee naar hem leken te roepen. Maar ze waren spontaan van top tot teen bevroren. Achmed’s arm greep in het luchtledige naar de plek waar de hij in één van de zakhorloges moest zijn verdwenen. En niets bewoog. De paniek sloeg toe bij de Reuze Navelpad. In zijn gelaatsuitdrukking sprak het ongeloof door. Hij wankelde achteruit en voelde zich licht in zijn hoofd worden. Flauwvallen kon hij zich niet permitteren dus hij moest bij bewustzijn blijven om zijn verstand erbij te kunnen houden. Toch kreeg hij bij het draaien van zijn hoofd zowat een rolberoerte. Pal voor zijn neus hing de vlieg in de lucht. Het zwiepte daar zeer langzaam met zijn vleugels, net zoals bij een slow motion opname uit een documentaire. Dus blijkbaar was er toch nog wel iets wat er behoudens hemzelf in beweging bleef. Al was het bijzonder langzaam Het was die vlieg waarin hij eerder zijn interesse had getoond. Hierdoor had hij alles om zich heen vergeten en was hij in de etmaluur terecht gekomen.
Met dat besef draaide hij zich opnieuw om. Hij overtuigde zich van alles wat hij binnen de 360 graden kon waarnemen. Zijn hele lijfje bibberde. Woordeloos hakkelde hij wat stemgeluiden en leek volledig gegrepen door de meest beangstigende horror scene die je je kon voorstellen. Uit de nog altijd fel verlichtte zakhorloges die in de hefboom vastgedrukt zaten, stoken zijn beentjes half uit het uurwerk. En ze bewogen wanneer hij ze aanstuurde vanuit zijn hersenen.
“B-ben ik dood?” stamelde hij en realiseerde zich dat hij de enige was in dit universum dat zich op een gezonde snelheid bewoog. De pad beschouwde zichzelf en schrok zich een ongeluk toen hij zag dat zijn beentjes daar onderaan zijn weke lijfje in een wazige schim verdween. De confronterende gedachte of dit was hoe de dood eruit ziet, klonk in zijn hoofd. Alhoewel ‘dood’ de eerste gedachte was, maakte de omgeving duidelijk dat er iets heel anders loos was. Onwillekeurig trachtte hij zijn tenen te bewegen, maar kreeg daar beneden geen antwoord. Die respons kwam van zijn tenen die nog uit de etmaluur staken. De Navelpad bevond zich voor de helft in deze stille wereld en nog voor de helft in de ruimte en tijd waar Achmed en Theo aanwezig waren!
Nu zou het een goed moment zijn geweest om compleet gek te worden en het flinke uit te schreeuwen. In een horrorfilm zit je altijd op dat moment te wachten zodra het meest afschrikwekkende deel van de film zich presenteert. En wanneer dat gebeurt, dan ziet de regisseur van de film het liefst dat je met je handen over het hoofd diep wegduikt in de bioscoopstoel om te kreunen en te krijsen van afschuw. Ieder normaal mens zou met deze absurditeiten de relatie met de werkelijkheid hebben verloren en hebben willen vluchten. Maar dit was juist het moment dat er iets knapte bij deze pad. Zijn gillen bleef uit en hij werd bijna ‘gemaakt’ kalm. Zijn arm trilde toen hij deze tegen alle redeneringen in uitstrekte om naar het vliegje te grijpen. Het hing weerloos naast hem in de lucht, kon fladderen wat het wilde, maar zou altijd langzamer zijn dan zijn belager. Vier bruine vingers bogen zich over de vlieg en sloten zich.
“My precious.”
… nee … dit is geen hoofdstuk uit een film met hebberige Hobbits. De Reuze Navelpad was zijn eigen zenuwen aan het tarten terwijl hij een poging deed te begrijpen in wat voor wereld hij zich nu bevond. Zijn hand had zich gesloten en trok de vlieg naar zich toe. Tenminste … dat dacht hij. In werkelijkheid had de pad met zijn handje dwars door de vette vlieg gegrepen. En in plaats van de aanwezigheid van een vlieg in zijn hand, fladderde het traag verder in de lucht en werd door een onbekende kracht uit elkaar getrokken. Pixel voor pixel – zo zou je kunnen zeggen – trok de materie zich uit de vlieg los. Onze Reuze Navelpad keek om zich heen en zag dat de hele omgeving op die wijze uit zijn verband begon te vallen en in een boog opkrulde.
De voorwerpen om hem heen trokken geleidelijk weg en de pad zelf behoorde plotseling niet meer tot deze wereld. Hijzelf bleef in tact, zij het zonder zijn beentjes. En hij was de enige. De hele werkplek waarin hij zich bevond was bezig om zich als een tortilla op te vouwen!
Wordt vervolgd.
Vorig hoofdstuk: Etmaluren
Volgend hoofdstuk: Tijdje in de ruimte
[Update 08/09: artikel verbeterd, herschreven.]
This entry was posted on Tuesday, September 7th, 2010 at 12:03 and is filed under Astronomisch gedachtegoed, Duimzuigerij, Navelpad Mysterie, Nederlands, Reuze Navelpad. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.
[…] Navelpad Mysterie (12): Vlieg op! […]
Marcel Wouda heb ik! Dames help ff voordat die ubergenie weer met alle woorden der vandoor gaat!
Beste Paap,
Je moet er natuurlijk wel even bij vertellen uit welke anagram je Marcel Wouda hebt opgevist. Dus zal ik je helpen…
MjikierKWhaRroacdrucaealcd = Marcel Wouda en Richard Krajicek
Die andere mogen Bob of Pico wel doen. Mij te ingewikkeld.
Groetjes,
Jolientjuh!
ceapnsaucksshheserFenDDnoavrtnD ?????
Ach, vlieg op!
In het tweede anagram heb ik Frans van Dusschoten gevonden! Maar wat er dan nog overblijft is voor mij nog even niet duidelijk!
@paap: bedankt voor het compliment (denk ik…)
@paap; Dames help ff…..?
ik sluit me bij deze bij Sandra aan: vlieg op
Bob die andere is :
Daphne Deckers
Dank je wel uberubergenie!
@BoB
in sommige gevallen kan dat wel kloppen, in een aantal gevallen zou ik eerder willen zeggen nebenubergenie, maar vaak is het toch ook unterubergenie.
laten we dan maar zeggen: mitubergenie
tschuuuuusssss
Als ik die pad was he ….. zou ik gauw de benen nemen
Jolien! Dat is juist het hele punt ….. hij is zijn benen kwijt!
kan me niet voorstellen dat Jolientjuh dat gemist heeft, denk dat ze bedoelde dat de pad gauw de “benen” van de vlieg moest nemen voordat die helemaal uitgepixeld zouden zijn. Maar ja, zal nu al wel te laat zijn…..
@PiCo / Sandra: Wat zou jullie eerste reactie zijn als de wereld om je heen ineens stil komt te liggen en het landschap uit zijn verband begint te trekken?
Ik zou in mijn broek pissen en flink hard wegrennen!
[…] reacties Navelpad Mysterie (12): Vlieg op! » Tycoon Newspaper on Navelpad Mysterie (13): Tijdje in de ruimteJolien van Biesheuvel on Het duurt nog wel even […]
Update. Hierbij is dit artikel verbeterd, herschreven en inmiddels ook aan Webtales aangeboden. Daarmee kent Webtales inmiddels één Navelpad Mysterie hoofdstuk meer dan tot waar we met de Verhalensite gekomen zijn totdat zij uit de lucht werd gehaald.