image by Tim Green, edited by Gsorsnoi 

CORNWALL, MAWNAN – Felle, roodgloeiende ogen priemden met zo´n demonische blik door de nacht dat zij de twee kinderen op het kerkpad eenvoudig hadden kunnen doorboren. Het oranje schijnsel achter deze pupillen verried de aanwezigheid van een substantie in de oogkassen met de kracht van kokende magma.

De tieners hadden tijdens hun kampeervakantie in dit nachtelijk uur besloten om erop uit te trekken door het Mawnan woud. Zij hadden daarbij de parochie ontdekt en hadden zin om eens lekker met elkaar te griezelen tussen de grafstenen op het kerkhof. Of het nou mocht of niet, de jongeman was met zijn vriendinnetje eerder die avond door de poort gestapt en vonden zo hun eigen spookachtige  vorm van romance. Even stoer doen en laten zien dat je wel durft.

Maar deze 13e eeuwse kerk van Mawnan is op zichzelf al een spookachtig oord.
Het was daarom ook niet verwonderlijk dat dit avontuur een stuk spannender uitpakte dan het stel van te voren had bedacht.

Bij het verlaten van de heilige grond wandelden de twee richting de poort en kwamen zo oog in oog te staan met deze afschrikwekkend vogelverschijning. Twee gigantische staalachtige klauwen kliefden in de lucht en maakte het roofdier dat zich zo plotseling voor hun had opgesteld nog angstwekkender.

Met zijn vleugels wijd gespreid stond de Owlman daar manshoog bovenop het overvloedig met korstmossen bedekte dak van de Lychgate die toegang bood tot de parochiekerk van Mawnan. Zijn spanwijdte moest al gauw twee meter bedragen.
In het wit liet de tekst ‘Da thom ntnu nesse the thu’ zich lezen in de blauwe verf op de balk die de essentiële  steun bood voor het oude dak. Het was Cornisch voor zoiets als ‘Het is goed voor mij om God te naderen’. Hadden deze tieners die tekst gelezen en kunnen begrijpen dan hadden zij hier op het tuinpad van God nu vast vol ongeloof gestaan.

Hij opende zijn bek en liet een ijzingwekkende kreet horen. Het monster sprong op en vloog in de richting van het stelletje. De warmte in deze zwoele nacht maakte in de lijfjes van deze jonge individuen plaats voor koude rillingen van angst. De jongen en het meisje brachten hun armen voor hun gezichten om zichzelf zo te beschermen voor wat komen ging.

En dan, zo gauw zij hun armen weer lieten zakken, omdat ze voelden dat er niets gebeurde, was de Owlman verdwenen.

De vroegste verhalen uit deze streken over de Owlman dateren zo jong als 1926 toen er in de Cornisch Echo het nieuws verscheen dat twee jongens achterna gezeten werden door een extreem grote en woeste uil. Zij moesten schuilen achter een stalen rooster, maar het monster bleef woedend naar ze grijpen onder luid gekras.
Sindsdien is deze abnormale vogelverschijning de boeken in gegaan als ´de Owlman´.

Een prachtig en eenvoudig voorbeeld hoe verhalen over zogenaamde monsters geboren worden en onze geschiedenisboeken in gaan als spannende en mysterieuze verhalen over gemuteerde wezens en bovennatuurlijke verschijningen.

Maar wie zegt ons dat we hier niet te maken hebben met de fantasie van een kind? Een beetje roofvogel wordt al gauw een meter groter opgeblazen dan hij in werkelijkheid was en voorzien van gevaarlijke klauwen. Misschien spuwde hij wel vuur!
Waarschijnlijk hebben we hier gewoon te maken gehad met een grote oehoe die in de context van een kerk is doorgegaan voor een kerkuil. Want de meeste beschrijvingen van die verschrikkelijke Owlman zouden een  kruising moeten zijn geweest tussen een grote oehoe en een kerkuil. De uilman wordt beschreven als een half uil/half mens van anderhalve meter hoog en zou een spanwijdte hebben gehad van rond de twee meter. Nou wordt dat direct al wat ongeloofwaardig als je bedenkt dat de oehoe, de grootste uilensoort ter wereld, maximaal ergens rond de 70 centimeter groot is en met de vleugels gespreid zo’n 160 centimeter meet. Dat wil zeggen: als het een vrouwtje was.

Laten we nou eens, gevoed met een beetje fantasie, aannemen dat er nog een uilensoort onontdekt is gebleven en zich in schaarse aantalen ophoudt in Cornwall. Dan moet deze soort nog altijd bijna twee keer zo groot zijn geweest als de grootste soort die we tot nu kennen.
Beetje onwaarschijnlijk is het niet?

Nee dan is het waarschijnlijker  dat deze oehoe zich op een hoger punt heeft opgesteld ten op zichten van de toeschouwer en daardoor nog groter heeft geleken dan met een beetje fantasie al voor mogelijk wordt gehouden. Een kerk met wat oude graven, die nog wat griezeliger is gemaakt door de nacht, en een griezelverhaal voor je kinderen is zo geboren.

Of zouden we toch te maken hebben met een verloren ziel die gedoemd is om Mawnan te terroriseren als ‘de verschrikkelijke Owlman’…?

This entry was posted on Tuesday, September 21st, 2010 at 07:43 and is filed under Gekalibreerde Gedrochten, Nederlands. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.