By gsorsnoi | February 18, 2019 - 11:00 pm - Posted in Duimzuigerij, Games, Nederlands, WSNOI

Het spel WSNOI is voor het eerst uitgespeeld. Speler BoB, die ook wel bekend staat als ‘Nummer Eén’, doet zijn naam op de spelletjessite eer aan door als eerste level 1000 te bereiken. En dat mag best een prestatie genoemd worden, aangezien je voor ieder level 1000 sterren nodig hebt om er weer één omhoog te gaan. Sterren staan op WSNOI bekend als de ultieme spelerprestatie waar je maar niet genoeg van kunt krijgen. Toch is het bemachtigen van deze glinsterende beloning niet altijd even makkelijk. Er zijn diverse spellen op de site waar je sterren mee kunt verdienen, maar de verdiensten zijn erg wisselend. Zo verdien je met Picture Tycoon (nog steeds één van de meest gespeelde spellen door menig Snooier) slechts 10 sterren zodra je 100 opgaven goed hebt beantwoord, terwijl je met een gemiddeld Bakkie Snooi eenvoudig zo’n 100 sterren binnenharkt. Zeker als je het spel met ‘extra pit’ speelt.

BoB weet er in ieder detail over mee te praten. Niemand kent de speelopties van de website zo goed als hij. Zelfs de sitebouwer loopt soms in kennis op hem achter. Pakhuizen vol met lege dozen heeft hij voorbij zien komen. Ettelijke miljoenen koffiebonen heeft hij verstookt. In vrijwel geen enkele ranglijst staat hij niet bovenaan (vandaar zijn bijnaam ‘Nummer Één’). Zelfs Donald Duck heeft hij overtroffen met het aantal onbestaande beroepen, zo vaak is hij voor de meest onzinnige functies aangenomen en er weer voor ontslagen. Voor iedere roddel die Rina hem influisterde heeft hij tien wijsheden met de maker en de fans van de site gedeeld. Hemeltje! Sinds het bestaan van het spel Secret Admirer was er ieder jaar wel iemand anders die een oogje op hem had. En niemand, maar dan ook echt niemand heeft zo vaak aan de galg gehangen in de spellen Traditionele Hangman en Herrezen van de Galg én heeft het nog overleefd ook!

De zbersibarn, het ‘geld’ van WSNOI dat qua naam is afgeleid van een veldnaampje uit software waar hij zelf voor programmeert, heeft hij tot munt geslagen zien worden, hetgeen ook geldt voor iedere letter code waar de site mee tot stand is gekomen. Al vanaf het moment dat WSNOI enkel nog bestond uit de Tycoon Newspaper en het ‘galgjespel’, was hij erbij. Hoewel het niet meer valt te controleren, zal iedereen het geloven dat hij de eerste sterren moet hebben verdiend zodra deze credits uit de eerste spellen bedacht werden. Van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat speelde BoB ieder speelbaar onderdeel van de website. Hij vergat nooit om in te loggen, want de kans dat hij anders ‘inloggoodies’ mis zou lopen zo net zo onoverkomelijk zijn als wanneer Dagobert Duck geld op straat zou laten liggen.

BoB wás WSNOI, 1000 levels lang. Zelfs in de lijst met bugs komt zijn naam het meeste voor. En bij Gsor almachtig, hoeveel zbersibarnen moet hij wel niet op z’n bankrekening hebben staan als je al het gewonnen WSNOI Loterij naar hem zo overmaken? Kansen liet hij nooit liggen, maar de troep die anderen voor hem lieten slingeren en bij Gevonden voorwerpen terecht kwamen heeft hij steeds gretig opgeëist als ‘eerlijke vinder’. Gewapend met samuraizwaarden, schilden om Navelpadden mee af te weren en een pakketjesbril om pakketjes mee door te lichten, trok hij erop uit om Het Rijk van WSNOI af te struinen naar allerlei al dan niet springende (koffie)bonen, willekeurige verzamelobjecten, spelaanwijzingen, bommen, loten, fruit en plakboeken vol met plaatjes. Hij is behangen met medailles voor de meest knotsgekke activiteiten die aan de galg gerelateerd zouden moeten zijn, maar daar eigenlijk compleet niets mee van doen hebben. En nu, na al die trofeeën, eerste plaatsen en wel 1.000.000 sterren, is deze Supersnooier onder de Supersnooiers aangekomen bij een punt waarvan je je zeer kunt afvragen of er ooit nog een Snooier is die deze lijn in het universum zal passeren. En nu we het met zijn astronomische prestatie toch over het heelal hebben, zou BoB nu in een zwart gat terecht komen? Of blijft hij levelen tot deze superster zelf sterretjes ziet?

Zou hij er niet stiekem van bazelen dat het spel nu echt over is? Met weemoed denken we terug aan al die momenten waarin hij de weg voor de andere spelers bugvrij wist te spelen. Al gok ik, dat weinig mensen de keren zullen missen dat hij je sterren wist op te blazen en toch nét of juist met armlengtes wist te winnen in het spel Tycoon of the Month. BoB kun je gerust de Tycoon of WSNOI noemen.

Hoe zou hij zelf terugkijken op deze eenzame tocht naar dit ultieme punt? Wat waren dan de meeste memorabele momenten van deze ’Supersnooier in het kwadraat’? We vroegen het hem zelf:

“Level 1 bereikte ik op 31 december 2012. Tot dan toe had je alleen de strijd om de TotM, waarbij je elke maand opnieuw begint. Maar nu was er ook een eeuwige ranglijst om op de eerste plaats te staan… Ruim een jaar later, op 12 januari 2014, bereikte ik als eerste level 100 en werd de eerste Supersnooier.

De laatste avond van de maand was er een om in de gaten te houden: soms begon iemand onverhoeds al zijn/haar reserves in de strijd te gooien om me te passeren. Ik kan me nog wel een keer herinneren dat Stoomkoker en ik allebei dachten de winnaar te zijn. We hadden ook allebei een mail gekregen waar dat in stond. Uiteindelijk werd hem de overwinning gegund omdat in zijn mailtje het hoogste aantal sterren stond. In de loop der jaren had ik grote reserves opgebouwd van alle op WSNOI verkrijgbare artikelen. Koffiebonen, toverstokjes, Picture Tycoon plaatjes, vruchten, bommen: allemaal stuwmeertjes naast de opgespaarde sterren- en zbersibarnencheques. Ik heb hiervan in twee maanden vrijwel alles opgestookt om vanaf level 900 naar 1000 te springen. Bakkie Snooi is de grootste inkomstenbron gebleken, maar het galgjespel is toch altijd mijn grote liefde gebleven. Toen ik in april 2016 level 500 had bereikt sprak ik in een bugmelding de verwachting uit dat de volgende super-super-super-super-supersnooier pas in 2028 zou volgen. Ik ben benieuwd of deze voorspelling uit gaat komen.”

Nou BoB, Stoomkoker is de Snooier die met level 160 het ‘dichtst’ onder je staat. Aangenomen dat hij in hetzelfde tempo zal doorspelen als hij deed sinds hij op 12 oktober 2011 lid is geworden van WSNOI, zal dat onmogelijk zijn. Maar gelukkig is er ook goed nieuws voor jouw opvolger: als hij dit tempo zo volhoudt dan is hij nog binnen de komende 44 jaar de eerstvolgende Snooier die WSNOI uitspeelt!

“Monsterlijk…” sprak ik content voor mij uit, terwijl ik verrukt de kaft tegen de laatste pagina plaatste van het boekwerk waar ik eerder deze dag aan was begonnen. Bijna eerbiedig streelde ik onbewust langs de rug van het boek en keerde het een paar maal rond in mijn handen alsof ik moeite had om er afscheid van te nemen en het ergens in de bibliotheek te plaatsen. Het was een gewoonte van me geworden, om tijdens mijn werkzaamheden hier bovenin de Tycoon Newspaper een van de vele werken tot mij te nemen om maar niet alleen bezig te zijn met het uitruimen van dozen en de inhoud ervan hun definitieve bestemmingen te geven. Ik bracht hier boven gemakkelijk anderhalf keer zoveel tijd door dan Victor van mij verlangde, zodat ik mij geen moment schuldig voelde wanneer ik mijn tijdverdrijf wat afwisselde door wat te gaan lezen. Daarbij, hij moedigde me juist aan om mijn geest te verrijken met de dikwijls aanzienlijke exotische mix van lectuur en literatuur die de Tycoon Newspaper rijk was, zodat ik gulzig de inkt uit al het leesvoer tot mij nam al ware het een culinaire explosie van smaakvolle passages uit alle windstreken van de wereld zonder dat er ook maar één kookboek aan te pas kwam.
“Heeft iemand je al wel eens verteld dat je een interessante woordkeuze hebt?” klonk plotseling geheel vanuit het niets een onbekende stem. Het was alsof ik werd losgeschud uit een wilde avontuurlijke droom en mijn ontwaker mij op de harde aardbodem liet donderen door simpelweg met een speld in de zeepbel te prikken waar ik al die tijd in had rondgezweefd.
“Huh? Wie? Wat?” reageerde ik geschokt met in figuurlijke zin het slaap nog in mijn ogen. Ik keek in de richting vanwaar ik had horen spreken en liet prompt het boek, dat ik zo teder had betast, op een tafeltje vallen.
“Knap hè, hoe de schrijver je pas op het laatste moment laat inzien dat je steeds naar zijn andere ik hebt staan kijken?”
Verwonderd over wie er op dit uur na kantoortijd nog een bezoek aan de Grote Bibliotheek zou brengen, speurde ik naar de aanwezigheid van enig individu.
“Wie is daar? Wie ben je? Laat jezelf eens zien!”
En terwijl ik de onbekende spreker gebood om zichzelf kenbaar te maken, zochten mijn ogen vragend langs een met jute omvlochten pilaar vanwaar ik de stem de zojuist nog heersende rust had horen doorbreken.
“Goed volk, beste man,” verzekerde deze stem mij opgetogen. “Ik ben hier niet om jou schrik aan te jagen of je echt van jouw werk te houden. Hoewel het wel laat is en ik mij serieus afvraag of je hier op dit uur niet voor je ontspanning bent.”
Een lange man van ver voorbij de 1 meter 80 met witte gympen en gestoken in een deftig donkerblauw pak toonde zichzelf pontificaal aan het einde van het pad waarin ik aan een credenstafeltje mijn boek had zitten lezen. Met een korte blik opzij controleerde ik of mijn boek niet van dit typische ceremonieel meubilair was gevallen. Maar het lag er onbewogen en exact in het midden, alsof het zo bestemd was. De vreemdeling was niet precies heel knap, maar voor vrouwen onaantrekkelijk kon je hem toch ook niet noemen. Met zijn ontspannen postuur en keurige colbert deed hij zich verzorgd en gemakkelijk voorkomen, maar zodra je zijn ietwat piekerig grijzende kapsel en dito slordige baard bekeek dan kon het je moeilijk ontkennen dat dit een man van tegenstellingen moest zijn. Hij had zich zeker drie weken niet geschoren, al kon deze man dat heel goed hebben. Toch was het vooral zijn dictie die mij intrigeerde. De keurige en uiterst gearticuleerde wijze waarop hij sprak gaven mij de indruk dat hij een figuur moest zijn waarop eenieder in een gezelschap zich wilde focussen, om te horen met welke verhalen deze man van zijn veronderstelde reizen was thuisgekomen. Ik werd compleet door zijn verschijning ontwapend en ik richtte mij daarom geïnteresseerd naar hem.
“Eén goede avond, vanwaar je komst en herkenning in wat ik zojuist heb gelezen?”
Er verscheen een ruime lach op het gezicht van deze man en een twinkeling in zijn zachtbruine ogen waarna hij mij even in stilte in zich opnam.
“Is het omdat je zelf ook schrijver wil worden dat dit boek jou zo aanspreekt?” vroeg hij niet onvriendelijk aan mij, zonder antwoord te geven op wat ik hem kort daarvoor had gevraagd.
“Pardon,” sprak ik scherper dan ik bedoeld had. “Misschien is dit je gewoonte, maar ik geloof dat ik je al een aantal vragen gesteld had. Zouden we elkaar niet eerst antwoorden voordat we verder gaan?”
“Fair enough,” gaf hij mij vrolijk toe. “Maar dan was ik toch echt eerst. Heeft iemand je al wel eens verteld dat je een interessante woordkeuze hebt?”
En zodra hij zijn eerste vraag in een aangepast octaaf had herhaald, kleurden mijn kaken rood en moest ik toegeven dat hij gelijk had. Hoewel hij zich nog niet had voorgesteld, was hij wel de eerste geweest die zich tot een ander had gericht.
“Goed dan, jij was inderdaad eerder dan ik. Misschien zijn we verkeerd begonnen. Victor heeft mij daar wel eens op gewezen. Ik ben Achmed Liën, de archivaris alhier. Op mijn collega’s Rina, Kornelis, Tinus, Victor en een aantal Edjes na ben ik niet gewend van iemand anders op dit late uur nog bezoek te krijgen. En er zijn zeker wat elementen in dit boek die mij aanspreken. De ambitie om schrijver te worden is er beslist één van.”
“Aangenaam, Achmed,” hernam mijn bezoeker met een tevreden uitdrukking op zijn gelaat en hij boog zich naar voren om mij een hand te schudden. “Mijn naam is Fritsz-Otto Graaf, eveneens een collega van je. Al hebben we elkaar nog niet eerder ontmoet. Ik heb veel over je gehoord. Van alle boeken die je hier kon kiezen verheugt het me dat je precies deze vandaag gelezen hebt.”
“Ah, we zijn nu op de stellingen aangekomen,” merkte ik oplettend op, ditmaal ook met een ruime glimlach. “Het is absoluut een bijzonder boek. Het viel uit een doos, zodat het mijn aandacht trok. Opvallend als je het mij vraagt.”
“Wat? Dat het boek opvallend is of dat het uit de doos viel?”
“Beide wellicht,” besloot ik.
“Wel monsterlijk is het zeker. Je krijgt er nachtmerries van.”
“Maar het is desondanks een favoriet boek van je?” wilde ik van hem weten.
Met een glimlach keek Fritsz-Otto even kort opzij.
“Wel, dat is beslist één manier om het te omschrijven.”
Bij die reactie trok ik vooral mijn wenkbrauw even op.
“Stel je voor,” vervolgde hij vriendelijk doch bijna listig, “je sluit een pact met de duivel en je kunt alles worden wat je zou wensen, maar je moet er wel alles voor laten wat je lief is. Zou jij dat dan doen, net zoals het personage in dit boek dat heeft gedaan?”
Ietwat verrast met deze bijzondere, zo plotseling gestelde vraag keek ik de beste man nog eens goed aan. Hij bracht het alsof hij buurtroddel aan zijn buurman verklapte, terwijl de vraag op zich er één was alsof deze van een advocaat van de duivel afkomstig kon zijn. Toch kwam hij mij met een vraag als deze eerder over als een kwajongen die een beetje plagerig wilde doen, dan dat hij het echt slecht bedoelde. Met mijn eigen Rina Oddel in het achterhoofd en de grote verliezen die het karakter uit dit boek had geleden had ik niet lang nodig om tot mijn antwoord te komen.
“Nee natuurlijk niet,” besloot ik resoluut.
Fritsz-Otto had eigenlijk geen ander antwoord verwacht en glimlachte hartelijk terug.
Geprikkeld door het onderwerp keek ik hem nu recht aan, alsof ik hem uitnodigde mij nog eens te bevragen. Mijn bezoeker kauwde daarop zichtbaar op een gedachte en liep nadenkend naar de met jute omvlochten pilaar. Met zijn gezicht van mij afgewend stond hij daar voor een moment onder de sfeervolle doch onbeduidende versiering. Met één vinger streek hij onder de lederen spantouwen waarmee de decoratie was vast gezet over het pleisterwerk van de pilaar en keerde zich weer naar mij om.
“Weet je trouwens wie dat is, die Old Hag, die deze man tijdens één van zijn nachtmerries ontmoet en van wie hij dit duivelse voorstel kreeg? In het boek vind je hier namelijk bijna geen achtergronden over terug.”
Fritsz-Otto wreef wat afgenomen stof tussen zijn vingers vandaan, maar gaf mij geen moment de indruk dat hij zich hiermee hooghartig wilde tonen. Het was meer alsof hij er wat klungelig spijt van had dat hij zijn vingers vies had gemaakt en keek er ook wat vies bij. Met de figuur waar hij aan refereerde bedoelde hij de antagonist die helemaal aan het begin van het boek voor het eerst aan de lezer wordt voorgesteld en goed bekend lijkt met de hoofdpersoon. Deze antagonist weet dat de man een beroemd schrijver wil worden, maar ook dat deze ondanks zijn pogingen om zijn verhalen aan het grote publiek over te brengen zichzelf tevreden moet stellen met het karige loontje dat hij verdient als krantenbezorger. Met zijn vrouw en dochter leidt hij een eenvoudig bijna saai te noemen bestaan en heeft de grootste moeite om rond te komen. De antagonist komt in beeld zodra de hoofdpersoon tijdens een onrustige nacht zijn eerste slaapverlamming ervaart, wat bij herhaaldelijk optreden ook wel bekend staat als het ‘Old Hag-syndroom’. De persoon die zo’n verlamming ondergaat verkeert dan in feite tussen droom en ontwaaktoestand, waardoor hij niet kan praten en zich ook niet kan bewegen. Alleen de oogspieren, de longen en het hart zijn dan nog actief, omdat de remslaap is ingezet en lichamelijke verlamming optreedt ter voorkoming dat bewegingen uit dromen ook echt uitgevoerd worden. Tijdens specifieke hallucinaties die dan kunnen optreden – en opmerkelijk vaak door mensen met deze stoornis wordt ervaren – krijgt men het gevoel dat er een soort demonisch figuur op de borst komt zitten die de persoon probeert te verstikken. Het is daarom niet zo verwonderlijk dat de Old Hag waar Fritsz-Otto naar verwees veel van de hoofdpersoon uit het boek afweet, aangenomen dat hij een hersenspinsel is van de persoon in kwestie. Maar door de mysterieuze onderklank waarmee hij zijn vraag had ingekleed, begon ik stilaan te vermoeden dat deze kwelgeest meer moest zijn dan slechts een zinsbegoocheling.
“Ik heb geen idee wie dat is,” antwoordde ik wat gezapig nadat ik terugdacht aan wat ik hierover gelezen had. “Licht mij eens bij.”
“Prima,” hernam Fritsz-Otto. “Luister goed, beste man.”
Hij nam het toneel waar wij ons die avond bevonden nog eens goed op en begon op ontspannen wijze te vertellen:
“Er wordt veel gesuggereerd dat de boosaardige figuur Old Hag een demon is die ‘s nachts tijdens de slaapverlamming op de borst van zijn slachtoffers komt zitten, niet alleen om ze te verstikken, maar ook om ze te verkrachten. Aangezien de hoofdpersoon van ons verhaal een man is, ligt het voor de hand te veronderstellen dat de demon dus vrouwelijk is. De demon komt echter in beide seksen voor. Heinrich Füssli, de Zwitserse schilder uit de Vroege Romantiek, was ook bekend met deze demon. Hij werd wereldberoemd om zijn doek De Nachtmerrie uit 1781, misschien wel zijn bekendste werk. Hierop is een vrouwspersoon in een luchtig gewaad te zien. Zij ligt extreem uitgestrekt op een bed met op haar borst een Old Hag. Maar als je het mij vraagt zit deze eerder bovenop haar onderbuik geplakt dan op haar borsten, waar hij echt kans zou hebben om haar te verstikken. De aanname dat hij bezig is haar te verkrachten ligt dus meer voor de hand. In een brief aan zijn boezemvriend maakte Füssli een eerste verwijzing dat de vrouw op het doek zijn onbeantwoord gebleven liefde Anna Landholdt moest zijn geweest. Over de achtergrond en zijn motivaties om haar op het doek te vereeuwigen zal ik je verder niet vermoeien. Dat is niet de reden waarom ik deze voorstelling aanhaal. Maar dan heb je even een beeld bij wat een Old Hag is en wat zo’n demon doet, snap je?”
Ik knikte slechts.
“Wat een veel interessanter detail op deze prent is, die je, wanneer je er meer over weet en meer aandacht voor hebt wel echt duivels mag noemen, is het zwarte paard dat op de achtergrond spookachtig zijn hoofd door de gordijnen steekt. Kunsthistorici leggen de symboliek in zijn aanwezigheid wel uit als ‘nachtelijk bezoek’, maar ik weet inmiddels dat daar veel meer achter steekt…”
Dit begon steeds interessanter te klinken. Ik schikte mij daarom even wat anders op de stoel waarop ik was blijven zitten terwijl ik omgedraaid naar Fritsz-Otto zat te luisteren.
“Je maakt me nu wel erg nieuwsgierig, Frits,” merkte ik vol aandacht naar hem op.
“Fritsz-Otto,” corrigeerde hij mij en schraapte zijn keel. “Fritsz met ‘sz’ om precies te zijn. Maar ik begrijp je verwarring. De meesten denken al snel dan ik Frits heet.”
“Oh sorry.”
“Nee, dat is helemaal niet erg. Het is heel begrijpelijk zelfs.”
De korte onderbreking over zijn naam zorgde ervoor dat het gesprek tussen ons opeens een wat gemoedelijker karakter kreeg. De onbedoelde spanning die er toch altijd een beetje lijkt te ontstaan zodra mensen zich nog maar net aan elkaar hebben voorgesteld verdween daarmee nu helemaal.
“Maar goed, wat ik wilde zeggen…” hernam Fritsz-Otto, een korte blik op het boek werpend, “is dat het zwarte paard van het schilderij wat mij betreft een nóg huiveringwekkendere betekenis heeft wanneer je weet dat Füssli de aanwezigheid ervan slechts als paard geïnterpreteerd heeft, maar niet wist dat dit wezen uit De Nachtmerrie eigenlijk helemaal geen paard ís.”
Hierop keek ik Fritsz-Otto opeens bevreemd aan.
“Sorry, ik geloof dat ik je nu niet helemaal kan volgen.”
“Dat kan ik begrijpen,” gaf hij toe. “Luister goed. Ik zal het je uitleggen.”
Fritsz-Otto ging dichter bij mij naast mijn tafeltje staan en zocht een gemakkelijke houding door met zijn rug tegen een stelling geleund te staan.
“Füssli heeft dit schilderij gebaseerd op een van zijn nachtmerries en de hallucinaties waarover ik je zojuist wat achtergronden heb gegeven. Door zijn eigen ‘Old Hag’-ervaringen heeft hij kennelijk voldoende kennis over deze verschijning opgedaan, waardoor hij de symboliek in de voorstelling heeft kunnen leggen zoals hij deze bedoeld had. Wat hij echter niet kon weten, was dat het paard, dat hij er ook in heeft vastgelegd, in werkelijkheid eveneens een demon is. En dan niet een die eruit ziet als de gnoomachtige verschijning die er op zijn borst was komen zitten, maar een één of ander duister wezen dat er wel wat gelijkenissen heeft met een donker paard, maar enkel door hem zo geïnterpreteerd werd omdat Füssli niet beter wist…”
Ik probeerde ondertussen voor mezelf te begrijpen wat Fritsz-Otto mij hiermee precies probeerde duidelijk te maken.
“Wil je daarmee zeggen dat het wezen uit zijn hallucinatie helemaal geen paard is, maar een heel ander wezen?”
Fritsz-Otto was blijkbaar verheugd toen hij mij dit hoorde vragen.
“Sterker nog, het zou niet eens te vergelijken zijn met dieren of andere wezens waarmee wij bekend zijn. Zoals ik net al zei gaat het in dit geval ook om een demon. Of dit echt een hallucinatie betrof waag ik daarom nog te betwijfelen. Maar daar komen we wellicht later nog eens op terug. Wat ik je vooral wil duidelijk maken is dat het ‘paard’ van Füssli en de Old Hag demon beide geen entiteiten zijn die van de Aarde afkomstig zijn, maar mogelijk vanuit een andere dimensie of universum naar hier zijn afgereisd. En, geloof me, dat hebben ze vast niet gedaan met de beste bedoelingen.”
Na een dergelijke betoog voelde ik me inmiddels toch wat ongemakkelijk. Fritsz-Otto leek mij een prima kerel, maar wat hij hier naar mij op stak, had iets weg van de bezielde overtuiging van een dorpsgek. Het klonk mij in elk geval erg onwaarschijnlijk. Mijn wangen kleurden rood van plaatsvervangende schaamte en ongeloof.
“I-ik hoor wat je zegt,” bracht ik wat ongemakkelijk uit, “maar, als ik eerlijk ben, weet ik niet heel goed wat ik ervan moet vinden, Fritsz-Otto. We praten hier over één specifiek onderdeel van het boek wat ik net gelezen heb, en waar jij toevallig ook wat van weet, maar je doet het nu voorkomen alsof de achtergronden van deze antagonist en zijn ‘paard-die-toch-eigenlijk-geen-paard-is’ deel uitmaken van een één of ander groter geheel of zo. En kennelijk ben je er zelf van overtuigd dat dit ook echt zo is. Dus, ik hoop niet dat je het vervelend vindt dat ik dit zeg, maar snap je dat ik het wat onwaarschijnlijk vind klinken?”
“Beste man,” reageerde Fritsz-Otto even verbijsterd als resoluut, “ik kan mij goed voorstellen dat je dit wat vreemd in de oren klinkt. Maar zeg nu zelf, vind jij jezelf dan erg geloofwaardig wanneer je jouw nieuwe collega’s al op dag één ervan probeert te overtuigen dat je iedere dag wordt ontvoerd door aliens?”
Touché.
Daar had hij natuurlijk wel een punt. Ik voelde mij ineens betrapt en krabde onwillekeurig wat op mij achterhoofd. Het was niet dat ik me er onplezierig bij voelde, maar het was wel opmerkelijk hoe hij mij zo meende te kennen, alsof hij zelf een soort Old Hag was. Bij deze vergelijking dacht ik automatisch aan de verschrikkelijk gevolgen van de deal die de hoofdpersoon uit het verhaal had gemaakt met dit duivelachtige wezen. Zonder bij de consequenties stil te staan, had de hoofdpersoon ermee ingestemd om ‘alles’ op te geven, zodat hij die succesvolle schrijver kon zijn die hij altijd al wilde worden. Hierdoor had hij het aangedurfd om hele boekwerken, in opdracht van Old Hag, onder de aandacht te brengen bij grote uitgeverijen. Met succes, want in mum van tijd steeg zijn naamsbekendheid en brachten zijn publicaties veel geld in het laatje. De dubbele agenda van zijn opdrachtgever werd echter al spoedig duidelijk, toen de schrijver langzaam tot de schokkende ontdekking kwam dat hij zijn fysische bestaan aan het verruilen was voor het eeuwige. Uiteindelijk bleek het dat er een monsterlijk motief schuilde achter deze onschuldig ogende schrijfopdrachten; Old Hag was namelijk uit op zijn ziel. Hoewel hij ze nog wel kon gebruiken begonnen de handen van de schrijver te vervagen en werd hij ten overstaan van zijn gezin steeds vaker deels onzichtbaar. In het boek over de Old Hag en de schrijver wordt al vroeg duidelijk dat hij zijn vrouw en zijn kinderen hierdoor grote schrik aanjaagt, waarop hij zich genoodzaakt ziet om zich af te zonderen. De schrijver vervolgt succesvol doch dolend zijn bestaan en krijgt van zijn werkgever Old Hag een nieuwe, vreselijke opdracht. De schrijver is voortaan gedoemd om er ‘s nachts op uit te trekken en mensen gruwelijke nachtmerries te bezorgen, waar hij, op zijn beurt, weer meesterwerken van moet schrijven.
Na deze relativerende gedachten monsterde ik Fritsz-Otto nog eens en concludeerde ik dat ik niet zo wantrouwend over hem moest denken. De man met z’n marineblauwe pak en doorgelopen gympen mocht met zijn goedlachse voorkomen en zijn wilde grijzende haren een vat vol tegenstellingen zijn, een dorpsgek met waanideeën zocht ik toch niet echt achter hem.
Desalniettemin riep zijn confrontatie kennis te hebben van mijn nachtelijke relazen vragen bij mij op. Anders dan Rina, Kornelis, Tinus, Victor en enkele Edjes had ik niemand iets verteld van de wezens die ik ‘s nachts ontmoette, de wezens die Fritsz-Otto hier ‘aliens’ noemde.
“Maar… hèh? Hoe kun jij daar iets van weten?” merkte ik daarom op, ” Je was daar toch helemaal niet bij?”
Mijn reactie was helemaal niet verwijtend bedoeld, maar ik denk dat Fritsz-Otto wel begreep waarom ik zo reageerde.
Tegen mijn verwachtingen in kneep hij mij toen zachtjes in mijn schouder. Een mengeling van tabak en een duidelijke mannengeur vertelde veel over hem. “Beste vriend, je werkt voor een krant. Nieuws verspreidt zich hier soms als een lopend vuurtje.”
En hij knipoogde naar me.
Hiervoor was Rina Oddel verantwoordelijk, glimlachte ik inwendig. Ik wist het meteen.
Hij schudde mij wat aan mijn schouder en sprak:
“Kom op, makker. Volgens mij ben jij allang door die fase heen, dat je hier bij de Tycoon Newspaper de gekste dingen beleeft. Het is soms net de chocoladefabriek van Willy Wonka hier. Wat dacht je ervan dat we het hier eens afsloten voor vandaag en dat ik met je mee op naar huis loop?”
Een laatste blik op het boek werpend besloot ik dat dat wellicht nog niet zo’n gek idee was.

Dat het in je eentje op orde brengen van een complete bibliotheek niet voor iedereen was weggelegd, daar was ik het, na 11 maanden met boeken te hebben gesjouwd, met mezelf wel over eens. Het is een klus die je veel voldoening geeft, maar je moet er wel tegen kunnen. Vooral omdat je afgezonderd van de rest opereert en in je eentje verantwoordelijk bent voor een berg werk waar niemand anders zin in heeft. Daar moet je wel echt de persoon voor zijn. Het betekent ook dat je bereid moet zijn om voldoening te vinden in je innerlijke wereld en dat je weet hoe je moet omgaan met beperkte verbondenheid. Het snelle, luidruchtige en op de buitenkant gerichte mediabedrijf waar ik terecht was gekomen, mag misschien ongeschikt lijken voor introverten, juist hier had ik mijn plek gevonden. En met dat gebrek aan verbondenheid viel het eigenlijk ook wel mee. Natuurlijk was ik het grootste gedeelte van de tijd in mijn uppie, toch kreeg ik de indruk dat je hier meer aanloop had – van vrijpostige collega’s – dan waar ook op de talrijke redactievloeren de die Tycoon Newspaper rijk is. Sociale vervreemding hoefde je dus echt niet bang voor te zijn.
Nu het einde in zicht kwam, en ik met een voldaan gevoel het resultaat van mijn werk overzag, begon ik me af te vragen wat Victor na deze ‘monsterklus’ nou uiteindelijk nog meer voor me had bedacht. Met een kop kamillethee, die Rina zo liefdevol voor me had bereid, in de kom van mijn beide handen, hing ik over een gietijzeren balustrade. Mijmerend over de toekomst tuurde ik door de transparante, bijna okergele restanten van het aftreksel, alsof ik deze met eenzelfde blik trachtte te doorgronden. Ver eronder lag de houten mozaïekvloer, nu vrijwel geheel vrijgemaakt van de vele dozen. Ed had de 666 lege dozen opgevouwen en afgevoerd. Een onbestemd gevoel maakte zich van mij meester, toen mijn hoofd eens niet bezig was met boze geesten en ik tijd had om mij tot de glasvoorstelling van het wild te richten, dat niet zo heel gek ver boven mij tussen loodlijsten zat ingevangen. Ik had er geen idee van dat ik het oogstrelende interieur van de Grote Bibliotheek, dat ondertussen mijn tweede thuis was geworden, op niet al te lange termijn zou moeten verruilen voor het avontuur waar ik al veel langer op zat te hopen. Mijn grote wens om als nieuwsreporter uit te mogen vliegen, brak weldra aan. Hoe groot was dan het contrast met de beproevingen die ons uiteindelijk te wachten stonden, als uitwerkingen van mijn roeping! Na de opening, morgen, van de Grote Bibliotheek, zou ‘monsterklus’ een hele andere betekenis voor mij gaan krijgen.

Even doortastend als de vos uit de beeltenis in het plafond recht boven ons, was de sluwheid op Victors lippen, die je voortdurend het gevoel gaf dat het laatste avondmaal aanstonds was. Voor de gelegenheid gestoken in een reebruine mantel met talrijke borduursels van klaverblad stond hij statig naast mij op een verhoging dat ons van de rest van de aanwezigen scheidde, in het verlengde van de mozaïekvloer, met achter ons een rood gordijn waar enkele bijzondere werken stonden opgesteld. Van de zenuwen frunnikte ik onwillekeurig wat aan mijn gilet en ik voelde mij onderhand behoorlijk opgelaten. In mijn hoofd maakte me ik druk over zaken als de kleur van mijn pak en of men het wondje van het scheren van vanochtend nog kon zien, terwijl Victor nu bijna met zijn voordracht en speech aanving. De geruststellende glimlach van Rina, in het publiek voor ons, deed de drukte in mijn hoofd weer wat bekoelen.
Enig gestommel stierf weg, zodra Victor – die overduidelijk ook behoorlijk gespannen was – luid z’n keel schraapte en driemaal in zijn handen klapte.
Zijn speech begon met een raadselachtige vers, waarvan ik mij afvroeg of er überhaupt iemand tussen de aanwezigen was die er de bedoeling wel van begreep. Hoewel het voor iedereen natuurlijk wel duidelijk was dat het thema met ‘boeken’ en ‘bibliotheek’ verband hield. Maar of men het bij de opening van een bibliotheek vond passen, daar plaatste ik ernstig mijn vraagtekens bij.
“Woorden die geen mens meer kent,” begon Victor plechtig vanaf zijn lessenaar, de titel van het vers benoemend.

“Het oord was verlaten, stoffig en donker
Gelijk het woord van ieder beduimeld deel

Verwikkeld in de oude steegjes
Nabij een kade of twee
Stonk het er naar vreemde geuren
Zilte aanslag van de zee
Eigenaardige krullen
Wierp de westenwind er in
Ezelsoren op menig geschrift
Intrigerend, tegen beter weten in

Kleine vensters, verduisterd door rook en vorst
Verrieden stapels en stapels boeken
Kronkelend van de vloer tot aan de nok
Beschroomd of ik dit dorst

Sprakeloos betrad ik en bukte voor een web of tien
Nam het eerste gewrocht ter hand
Geschokt toen ik de inhoud had gezien
Nerveus beefde ik bij de bizarre woorden
Sommige ervan geheim en monsterlijk bovendien
Ik zocht daarop naar de meester in dezen ambacht
Maar vond niets anders dan de stem
Die in mijn angstdromen naargeestig naar me lacht

Met dit schriftuur luid ik thans de officiële opening in van de Grote Bibliotheek van ons redactiegebouw.”
Victor liet hier expliciet een pauze vallen, voordat hij verderging met zijn speech.
De oorverdovende stilte galmde door de zaal.
Wenkbrauwen werden her en der opgehaald. Men wilde graag door met het volgende onderdeel.
“Geachte aanwezigen. Ik ervaar het als een grote eer om hier vanmiddag de Grote Bibliotheek van de Tycoon Newspaper te mogen openen. We staan hier allen te midden van het domein van rust en het onderkomen van enkele duizenden fysieke informatiedragers, waarmee ons een rijk scala aan literatuur en allerhande naslagwerk wordt aangereikt. Het dient om ons, als leden van de organisatie van ons nieuwsblad een plezierig oord te verschaffen waarin we ons kunnen terugtrekken uit ons tumultueuze bestaan als ‘TN’ medewerkers. Dat geldt zowel voor de mensen van de redactievloeren en piloten op de buitendienst als voor onze ambtgenoten van alle ondersteunende afdelingen, zodat ook de typisten, de documentalisten, de medewerkers van de gehele infrastructuur, het magazijn, de bediening en de keuken hier hun plek kunnen vinden, en eenieder die ik hier nu niet heb genoemd. Jawel, iedereen die werkt voor de Tycoon Newspaper en vanuit zijn functie direct of indirect een bijdrage levert aan de vormgeving van ons blad, verdient het om zich, ook buiten pauzetijden, hier te kunnen terugtrekken. Het recht op de tijdvakken waarin medewerkers met een ondersteunde functie in enige vorm ‘leestijd’ mogen opnemen, dient te worden afgestemd met de betrokken leidinggevenden…”
Deze aankondiging en enig uitweiding over de invulling ervan deed de stemming van de genodigden direct naar het positieve omslaan. Gereserveerdheid maakte plaats voor geestkracht en in de zaal ontstond een opgewekt geroezemoes. Victor ging in zijn overigens briljante maar iets te lange speech nog dieper in op de totstandkoming van ons redactiebestaan en haar immense boekerij. Vanaf de bouw ervan tot en met het aanhalen van enkele, aan de bibliotheek gerelateerde anekdotes, geen detail liet hij onbenoemd. Victor toonde zich en uitmuntend spreker en zo liet hij ons een kant van zichzelf zien die geen van ons allen op onze afdeling van hem kende. Het was een erg amusante middag.
Hij sloot zijn speech af met een uitgebreid dankwoord. Na het bedanken van enkele andere leden van de ‘TN’, die zich hard voor de totstandkoming hadden ingezet, richtte hij zich tot mij.
“Nu dan… Vóór de symbolische opening, door het opentrekken van dit gordijn achter mij, wil ik nog een laatste dankbetuiging uitspreken over een erg bijzonder persoon, hier in ons midden…”
Hierop plaatste hij zijn hand kort op mijn schouder ten teken dat ik mij niet meer naar het publiek, maar naar hem moest richten. Victor draaide zich naar een tafeltje achter hem, waar hij een voorwerp in cadeauverpakking in zijn handen nam en draaide zich toen weer naar mij.
“Ed Cetera en ik hebben het eens zitten narekenen,” sprak hij met deftige aanzet, “En we zijn op een schatting uitgekomen van zo’n 68.250 boeken die jij, Achmed Liën, de officiële archivaris van de Tycoon Newspaper, in een tijdsbestek van grofweg dertien weken uit dozen hebt gestapeld en op thema’s hebt weten te rangschikken en hebt kunnen alfabetiseren, opdat je ze vervolgens tot in de kleine uurtjes in deze 182 stellingen tellende bibliotheek ieder hun eigen plek hebt kunnen geven. Het tempo waarin je dit voor elkaar hebt gekregen mag best een wereldprestatie worden genoemd, als je het mij vraagt. Jouw directe collega’s van de redactievloer en zelfs onze receptioniste Rina Oddel hebben je er op je lange werkdagen meer dan eens aan moeten herinneren dat je ook nog een bed thuis hebt staan, zodat we je hier niet de volgende dag bedolven onder de boeken al ronkend tussen de stellingen zouden aantreffen. Werken zoals de complete bibliografie van Jules Verne, De Ramp met het Aquaduct op de Dam, De Bouw van de Tycoon Newspaper, De Grootste Zeppelinraces uit de 19e eeuw, De Gohes City Almanak, Culturele Antropologie der Nesnemenienen, Het Warwinkels Woordenboek en natuurlijk De Biografie van de Voorbijwandelaar, het is slechts een greep uit vooraanstaande publicaties waar jij tijdens jouw isolatie tussen al deze geschriften kennis van hebt genomen, of je ze allemaal al gelezen hebt of niet, jij weet vanaf het kleinste onbenullige documentje tot en met het dikste, ettelijke pagina’s tellende gewrocht hier in de Grote Bibliotheek van de Tycoon Newspaper blindelings aan te wijzen waar het gevonden kan worden. We komen hiermee tot het einde van deze officiële opening van onze prestigieuze bibliotheek en ik zou deze gelegenheid daarom nog graag willen aangrijpen om jou, Achmed Liën, als blijk van waardering voor al het werk wat je tot noch toe hebt verzet, te bedanken met een klein presentje.”
Hierop overhandigde hij mij het verpakte voorwerp en hij drong er daarbij op aan dat ik het direct openmaakte. Niet mijn, maar zijn handen beefden toen ik het al in mijn handen had genomen. En als ik op dit punt naar hem had opgekeken in plaats van mij op het cadeau te richten, dan had ik kunnen zien hoe Victor glunderde zoals alleen de tegenspeler uit Aladin dat kon bij het bemachtigen van de lamp. Zijn met verband omwikkelde armen bleven bij mij en het cadeau in de buurt hangen. De aders op zijn kale slapen klopten zichtbaar. Voorzichtig, en dus naar het oordeel van mijn leidinggevende tergend traag, opende ik het verpakkingsmateriaal en nog voordat ik er zelfs de kans toe kreeg om het voorwerp dat het bevatte in mij op te nemen, nam Victor mijn handen en het voorwerp op naar het publiek en riep hij opgewekt:
“De Bronzen Pen!”
In dezelfde beweging trok hij met zijn andere hand aan het koord van het gordijn en werden de eerder door hem opgesomde werken onder luid trompetgeschal aan eenieder zichtbaar gemaakt. De nadruk kwam door Victors zenuwen hierdoor veel meer op mijn cadeau te liggen, maar de kans was groot dat slechts een enkeling onder de aanwezigen dat en het potsierlijke van de presentatie echt opmerkte.
Na de ceremonie was er gelegenheid om de bibliotheek te verkennen onder het genot van een hapje en een drankje en ontmoetten Victor en ik mijn directe collega’s tussen de bijzondere werken, die eerder nog achter het gordijn hadden gestaan. Je kon collega’s als Rina en Tinus gewoon zien denken, toen ze terugdachten aan lovende woorden die Victor aan het einde van de opening over mij had uitgesproken. Ze kenden hem natuurlijk vooral als een erg cynisch en egocentrisch man. Niemand liet zich er echter echt over uit. Zelfs Rina verschoot niet van kleur, noch vouwde zij de rug van haar hand langs haar gezicht om iemand toe te fluisteren hoe ze over hem dacht. Over de boodschap die Victor hiermee aan mij en alle aanwezigen had overgebracht was iedereen het mogelijk ook wel eens, maar om zulke vleiende woorden over zijn tong te horen rollen, moet voor velen kennelijk een eerste keer zijn geweest. Ook tijdens dit intieme moment tussen de verschillende lessenaren waar de werken op stonden opgesteld, toonde Victor zich als een prettig persoon en was hij opvallend amicaal. Waar Victor eerder nog onverschillig deed over deze imposante leesinrichting toen hij mij er voor het eerst toegang toe gaf, leek het nu ineens wel alsof hij verheugd was om het interieur van de Grote Bibliotheek met ons te delen. Of was hij gewoon blij dat er iemand was geweest die de taak op zich had genomen om al die honderden boeken op te ruimen, een vervelende klus waarvan hij het erg fijn vond dat het eindelijk achter de rug was? Tijdens deze opening zou hij mij daar voorlopig nog naar laten gissen. Maar spoedig zou hij mij er wel achter laten komen dat vooral hij het was die stond te popelen om mij aan mijn volgende opdracht te laten beginnen.

By Querido Noeyer | October 28, 2018 - 1:42 pm - Posted in Duimzuigerij, Games, Nederlands, WSNOI

Ken je de geldbomen van de bekende webwinkels, waarbij je een boom moet verzorgen zodat je items en beloningen kunt oogsten? En weet je nog wat er hier op 1 januari werd gezegd over ‘je eerste stapjes in 2018’? De Tycoon Newspaper mag nu eindelijk het goede nieuws verspreiden: WSNOI is terug met een nieuw spel: Star Sequoia!

Algemene spelregels

In het spel Star Sequoia is het de bedoeling dat je een boom plant door middel van het zaaien van precies 5 sequoiabonen. De Sequoia sidus, zoals het geslacht formeel heet, kent een unieke manier om te ontkiemen, wat alleen lukt wanneer exact 5 sequoiabonen bij elkaar worden geplant. Jouw eerste actie in dit spel bestaat dus uit het vinden van 5 van die bonen en het planten ervan. Vervolgens begint het water geven, wat ‘stapjes’ kost. Je moet immers om jouw boom heen lopen en er in klimmen. Naarmate je meer water geeft, groeit jouw boom en groeit ook het aantal sterren wat de boom na elke groeifase vrijgeeft in de oogst. Dit oogsten is om meerdere redenen een fraai moment van dit spel. Eén reden om naar dit moment uit te kijken is de minigame. Door het spelen van minigames kun jij namelijk het aantal sterren dat je zal oogsten nog beïnvloeden. In de bètaversie van Star Sequoia is daar helaas nog niet zoveel variatie in, maar dat zal in de komende jaren almaar worden uitgebreid.

Voor meer uitgebreide spelregels kun je terecht op de pagina ‘Spelregels’ in de game zelf.

Bètaversie

Het is net al gezegd, de versie van de game zoals deze nu wordt vrijgegeven betreft een bètaversie. Het foutvrij ontwikkelen van een spel kost tijd en zeker bij complexere spellen waar speelitems in verwerkt moeten worden. Er is daarom vooral aandacht besteed aan het basiselement van het water geven, groeien en oogsten van de boom. Ook het eindelijk kunnen inzetten van stapjes is een argument geweest om eerst met een bètaversie te komen. De Minigames wordt nu verder aan ontwikkeld. Om je een indruk te geven van de minigames, vind je hieronder een aantal spelideeën.

Concept van de Minigames

Het leuke aan het spel Star Sequoia is dat ze boordevol zit met minigames. Vlak voor de oogstmomenten dient de Snooier altijd een minigame te doorlopen, waarbij het resultaat van de minigame erg van invloed is op de hoogte van de sterrenopbrengst. Maar ook tussen de aanplant en de verschillende oogsten in komt de Snooier met verschillende vermakelijke minigames in aanraking.

In het algemeen geldt: tegenvallende resultaten in de minigames gaan ten kosten van je geprognotiseerde sterrenopbrengst.

  • Monsterbrein – logicaspel, waarbij je kunt rekenen op een veelvoud van monsters!
  • Pad vinden – komt ongeveer neer op zoek de verschillen, waarbij de navelpadden de hoofdrol opeisen.
  • Ongedierte bestrijden – probeer binnen de tijd een deel van de boom zo snel mogelijk ongediertevrij te maken. Maar, let op, laat de lieveheersbeestjes wel zitten
  • Snoeibeurt – een snooie gelegenheid voor een stukje vormsnooi… euh… vormsnoei. Knip zoveel mogelijk blaadjes weg in een zo kort mogelijke tijd, maar maak het ook niet te gek!

Bij de lancering van deze bètaversie is alleen een eerste opzet van de minigame Pad vinden toegevoegd.

Sterren en andere opbrengsten in dit spel

De sterrenopbrengst wordt per oogst uitbetaald. Aan het einde van het spel bij de negende fase wordt bovenop de laatste oogst nog een extra 18 gouden bonen verdiend. Het getal 18 verwijst naar het jaar waarin dit spel voor het eerst beschikbaar kwam.

Scorelijst

De scorelijsten zijn gebaseerd op hoogste sterrenopbrengst en de boomhoogte. Per jaar wordt jouw hoogste boom met jouw hoogste sterenscore opgeslagen.

By gsorsnoi | May 4, 2018 - 4:45 pm - Posted in Duimzuigerij, Gekalibreerde Gedrochten, Nederlands

…tijd voor een monster van een plotspoiler…

Er heeft zich zojuist iets verschrikkelijks voorgedaan in het redactiegebouw van de Tycoon Newspaper: op de bovenste etages van het complex worden verschillende meldingen van lekkages van gedaan en al wie het kantoor van Kornelis Oflook of de Grote Bibliotheek wil bereiken stuit op een stortvloed van nog veel meer water. Boven de Tycoon Newspaper pakken diep donkere onweerswolken zich samen en niemand heeft Achmed Liën nog gezien.
Ondertussen maken we kennis met een nieuw karakter die zich per spoor naar de hoofdstad begeeft. In een coupé met het interieur van de Oriënt Express ontmoeten we een jonge vrouw waarvan tamelijk gedetailleerd haar uiterlijk en acties worden beschreven. Zodra ze op Gohes Centraal arriveert (gelijk aan Centraal Station Amsterdam in onze tijdlijn) stapt ze niet onmiddellijk het stationsgebouw uit. In plaats daarvan bestijgt ze een spiraalvormige trap naar een hoger gelegen kantoortje waar ze een man ontmoet. Deze man stelt zich voor als privédetective Karel Riemelneel, die het voorval in het redactiegebouw met de jonge vrouw bespreekt. Hij deelt enkele aanwijzingen over zijn eigen nogal bijzondere verleden met haar en spreekt zijn zorgen uit over de connectie die hij hierin ziet met het gebeuren in het redactiegebouw. Hij en de jonge vrouw bespreken met elkaar hoe ze deze ‘monstercrisis’ met elkaar zullen aanvliegen, waarop de jonge vrouw zonder aankondiging de hoorn van de telefoon ter handen neemt.
“Wie zal je bellen?” vraagt Karel haar.
“De Ghostbusters?” glimlacht de jonge vrouw vergezeld van een speelse knipoog.
Zonder verder uit te wijden over met wie ze contact op heeft genomen, gaan Karel en de jonge vrouw tevreden uit elkaar en wensen elkaar succes.
“Ik heb je naam gemist,” verontschuldigt Karel zich, terwijl hij de hand schudt, van de jonge vrouw die we verder in dit verhaal als ‘heldin’ zullen bestempelen.
De jonge vrouw besluit glimlachend dit tweede hoofdstuk van het tweede Gekalibreerde Gedrochten boek met de woorden:
“Mijn naam is Inspecteur Van Biesheuvel. Maar jij mag me wel Jolien noemen…”

Middels deze synopsis van een bijzonder hoofdstuk uit mijn levenswerk kom ik het eerste deel van mijn belofte aan de familie Van Biesheuvel na én vieren wij het 10 jarige bestaan van de digitale versie van de Tycoon Newspaper. Dit hoofdstuk wordt direct opgevolgd door een korte flashback naar het moment voordat Jolien van Biesheuvel en Karel Riemelneel elkaar ontmoeten. Voor wie het zich nog herinnert: in het eerste hoofdstuk van het tweede boek van de ‘GG’ treffen we Achmed Liën aan in de Grote Bibliotheek, waar hij een manuscript in handen heeft dat eigenlijk beter niet gelezen mocht worden…

By gsorsnoi | January 8, 2018 - 11:52 pm - Posted in Duimzuigerij, Een portet van ..., English, Italiano, Nederlands

De Tycoon Newspaper is aan een nieuwe reeks artikelen begonnen: portretten van haar verslaggevers. In deze serie belichten we de achtergronden van de fictieve personages die op WSNOI en vooral de Tycoon Newspaper al meer dan eens van zich hebben laten horen, maar waarvan het wel eens prettig is om er ook een gezicht bij te zien. Daar deze personen natuurlijk niet echt bestaan en dientengevolge er geen beeldmateriaal van hen te schieten valt, is gebruik gemaakt van foto’s van figuren waarop zij gebaseerd zijn (hiernaar refereert ‘modelpersoon’ hieronder). Al deze portretten zijn in feite groeiartikelen, want zodra een personage zich verder ontwikkelt op deze site, is het ook wenselijk dat dit artikel daarop bijgewerkt wordt. Zo is het voor mezelf ook te gebruiken als handvat om niet per ongeluk van het bedoelde personage af te wijken. We leiden deze artikelen even kort in met een beknopte personalia waarna we dieper inzoomen op hun oorsprong en hun betekenis voor WSNOI en de TN.

Personalia: Theo Nologie

Functie: Freelanch Tech Reporter, uitvinder en professor in de Weet-niet-kunde (*)
Andere namen: Geen
Oorsprong naam: Met een beetje fantasie vormen zijn voor- en achternaam samen het woord ‘technologie’. Uiteraard gaat dit woord hand in hand met de aard van zijn functie binnen de Tycoon Newspaper en zijn bestaan als uitvinder.
Modelpersoon: Chriet Titulaer
Eerste oer-artikel: N.v.t.
Eerste online-artikel: Geschiedenis met een staartje

Uitspraken:
“Ik heb er echt een febel voor…” uit Ogenblikje: Frikandellenkoek
“Oh, dat is mijn Perpetuum Mobieltje” verklaarde Theo zonder echt op te kijken van zijn werk. “Het is een experiment waar ik al langer aan sleutel. Helaas houdt het mij meer bezig dan zichzelf.”

( * = Hij kreeg deze onderscheiding uitgereikt door de alchemist J.A.J. van der Zee tijdens een wetenschappelijk congres georganiseerd door de Tycoon Newspaper. )

Een karakter dat nog opnieuw uitgevonden moet worden

Theo Nologie werd ooit bedacht door Willem Kwak, de medeoprichter van onze spelletjeswebsite WSNOI. Hij was toen bedoeld de nieuwe tegenhanger te worden van Joost Stunner. Oplettende lezers kennen Joost uit recentere artikelen vast nog als de als Dirk Waesheyd verkleedde kompaan van George Enverbrander, uit de Paarse bonen saga, en als de ex-man van Olga Sloot-Koers. In tegenstelling tot het nieuw leven ingeblazen karakter van Joost Stunner, die altijd onder die naam bekend is gebleven, was Theo Nologie een geheel nieuw verzonnen pseudoniem van Willem Kwak. Trouwe fans van WSNOI herinneren zich wellicht deze uitspraak van wijlen Jolien van Biesheuvel nog wel:
“[…] Beste von Kwakhoven (die vind ik het leukst!). Bedankt voor het bevestigen van mijn vermoedens. Nu denk ik ook dat ik weet wie Joost Stunner is.[…]”
Ze plaatste deze opmerking nadat ze had ontdekt dat ze op de oude website van WSNOI al die tijd tegen Willem Kwak en mijn persoontje had gestreden, in plaats van respectievelijk onze alter ego’s Erwin Blokker en Joost Stunner.
Zowel Willem als ik hadden, evenals de échte spelers van de oude Huizensite, een eigen fictieve bedrijfje op de oude site waarbij het investeren in vastgoed centraal stond. Willem en ik deelden op spelletjesniveau de passie voor monopoly-achtige (bord)spellen, waarbij we ons verbeeldden dat we ieder een eigen groot imperium runden en waarbij iedere vorm van concurrentie, hoe groot ook, geschoffeerd en verpulverd moest worden. Er kon er immers maar één de beste zijn toch? Dit competitieve spelgedrag ontstond al toen we als jonge vrienden samen met nog een vriend genaamd Rio, meestal bij Willem thuis de spelborden uit de kast trokken en wij hele avonden met elkaar deelden alsof we grote magnaten waren. Hier komt zelfs ‘Tycoon’ vandaan als onderdeel van de naam voor deze webkrant!
Zodra het later ontstane WSNOI op een gegeven moment tijdelijk even offline ging, om daarna weer plaats te maken voor de doorgestarte site in 2005, kwam Erwin Blokker niet direct als karakter mee in de nieuwe site. Dat vonden we aan de ene kant heel jammer, maar was gezien de ontwikkelingen in onze privélevens was dit ook wel begrijpelijk; je studeert, krijgt net een eigen baan, je krijgt andere interesses, et cetera. Toch wilde Willem nog wel af en toe deelnemen aan de inspiratie een artikelenvoeding van met name de Tycoon Newspaper, zodat dit leidde tot de artikelen van Theo Nologie. Willem vond daarbij wel dat een nieuwe site ook een nieuw alter ego verdiende. Eentje die Jolien niet zo gauw zou ontmaskeren, zou je kunnen denken 😉
Willem verzon daarom een nieuwe schuilnaam. De rol die Willem met Theo daarmee mogelijk voor ogen had (een nieuwe fictieve magnaat), verflauwde echter. Hij richtte zich dus meer op het schrijven van een paar artikelen en gebruikte Theo Nologie als nieuwe pseudoniem. Naar ik mij kan heugen hebben wij die naam toen samen verzonnen toen ik een keer bij hem op bezoek was in zijn studio van de radiozender waar hij voor draaide.

Gezien de eerder genoemde ontwikkelingen in onze privélevens, bleef het uiteindelijk bij de twee artikelen Geschiedenis met een staartje en Ogenblikje: Frikandellenkoek die van zijn hand kwamen. Er volgden daarna namelijk nog enkele artikelen die ik onder zijn pseudoniem zelf schreef (zoals Baby downloaden). Het nieuwe personage Theo Nologie herbruikte ik daarom en vond hem opnieuw uit als de kwibusachtige uitvinder en professor in de Weet-niet-kunde zoals we hem nu kennen. Ik gebruikte hem in het Navelpad Mysterie waar Achmed Liën met de Reuze Navelpad als twee van de drie hoofdpersonages bij hem aanklopten voor hulp. Achmed had vroeg in het verhaal gedacht een raadgever in Theo te zien die antwoorden zou kunnen geven op de eigenaardigheden van zijn bijzondere nieuwe amfibische vriend: de Reuze Navelpad. Achmed noemde Theo in het hoofdstuk Zilte Moed toen al als ‘collega reporter’. De gelaagdheid van Theo als karikatuur kwam daarmee al iets op gang en al helemaal toen in het volgende hoofdstuk, Het Vindingrijk, als een soort directe kloon van professor Barabas werd gepresenteerd. Nadat hij vroeg in dat hoofdstuk de vliegeniersbril op zijn koperen helm omhoog schoof werden zijn gelaatstrekken duidelijk. En wanneer hij ook zijn helm zou afzetten, dan kon je niet om de gelijkenis met de nogal kaalhoofdige professor uit de Suske & Wiske-strips heen. Je vraagt je wellicht waarom je dan Chriet Titulaer als modelpersoon bij dit portret ziet staan en niet die verstrooide uitvinder van de Teletijdmachine. Dit heeft vooral als reden dat ik na het schrijven van Het Vindingrijk vond dat Theo teveel een kopie zou worden van het welbekende S&W-personage, maar nog meer omdat ik hem wel erg vol van veel clichés vond zitten. Veel professoren als goeierikken zijn verstrooid, dragen een witte jas, zijn tamelijk oud, kaal of kalend en hebben een baard, dragen een bril en doen vele (soms bizarre) uitvindingen. Dat leek mij daarom allemaal wel iets te veel van het goede, zodat ik zocht naar iets wat hem wat meer Tycoon-eigen zou maken. Wat mij ook erg in de weg zat, was dat het modelpersoon Barabas geen werkelijk bestaand persoon is. Met Tom Nook en het gespierde 3D model voor Kerbert Rent had ik daar al iets last van, maar zolang ik dat op twee of drie personages zou toepassen, kan ik daar nog mee leven. Er moest dus een antwoord komen op de vraag: “Wie vind ik als werkelijk bestaand figuur, het liefst iemand in of uit de buurt van België, nog het meest op professor Barabas lijken?”
Het heeft geen verdere uitleg nodig, dat je dan al heel gauw op de sterrenkundige Chriet Titulaer uitkomt. Alleen heeft dit natuurlijk wel één groot bezwaar: deze Venlose tv-persoonlijkheid was nou niet bepaald erg kaal.
Maar luidt de titel bij deze paragraaf niet ‘Een karakter dat nog opnieuw uitgevonden moet worden’?
Ik doe het niet heel gauw en eigenlijk ook niet heel graag, maar soms moet je iets wat je eerder geschreven hebt wijzigen of zelfs geheel schrappen. En dat wijzigen dat gaat op enig moment met de eerste paar hoofdstukken van Het Navelpad Mysterie zeker gebeuren. Lezers die het tot het einde van boek 1 van dit verhaal hebben volgehouden, zijn het er allemaal over eens dat naarmate de vertelling vorderde, dat deze zich veel meer als een serieuzere en donkerdere vertelling heeft ontwikkeld. En aangezien de eerste hoofdstukken zijn ontstaan als grap en veel luchtiger en joliger worden gepresenteerd, gaat er een moment komen dat ik deze drastisch zal aanpassen. De eerste hoofdstukken zijn erg kort in vergelijking tot de latere hoofdstukken, waardoor sommigen zullen worden samengevoegd. Maar ook de achtergronden en totstandkoming van de genoemde personages aan het begin gaat flink op de schop. Zo zit ik nogal in m’n maag met hoe het ‘anagrammen opboeren’ van de Reuze Navelpad niet erg passend is in een boekvertelling. En als ik dan toch met dat soort aspecten aan de slag ga, dan kan ik net zo goed ook Theo Nologie opnieuw uitvinden. Hij krijgt bovenop een bos haar, de Chriet Titulaer-baard, hij komt wat kilootjes aan en zal worden ontdaan van het ‘oh’-stopwoordje. Hij zal verbaal zelfs wat meer gaan lijken op Newton Gimmick, uit De Avonturen van Teddy Ruxpin, en ik speel ook met de gedachte om hem te laten stotteren. Theo krijgt daardoor, zonder alle clichés overboord te gooien, toch iets meer een eigen kleur. Wat ikzelf namelijk erg leuk vind aan Newton Gimmick, voor wie deze uitvinder uit de tekenfilmserie kent, is dat de besproken clichés bij hem wat minder aan de oppervlakte liggen. Je krijgt daardoor iets minder goed hoogte van hem, maar zijn verstrooidheid valt daardoor minder op. Gimmick is ook wat onhandig, net zoals Theo, maar daar wordt in de tekenfilm heel speels mee omgegaan. Liet ik al eens in eerdere portretten blijken dat ik een beetje van de klungels af wil?
Sommige zaken blijven wel echt hetzelfde bij onze Theo. Het uitvinden van ogenschijnlijk onzinnige uitvindingen, waarvan sommige zoals de Opluchting echt onzinnig zijn, is Theo’s sterkste punt. Lees verderop – als je tegen spoilers kunt – bij ‘Verhaallijn(en)’ waarom dit voor een specifieke uitvinding zo van belang is. Ik durf zelfs zo ver te gaan dat die uitvinding misschien wel de Teletijdmachine uit het Rijk van WSNOI is!

Overige kenmerken van Theo:

  • Hij is uitvinder van onder andere de Moderne Beitel, het gepatenteerde ‘Apple Clay Tablet’, het Perpetuum Mobiel en de Opluchting.
  • Onze Theo is van Belgische afkomst.
  • Hij is een liefhebber van frikandellen.
  • Hij schrijft overwegend relatief korte artikelen.
  • Zijn huis ziet eruit als de kraamkamer van Pinokkio, hoewel enige gelijkenis met Gepetto in hem ver te zoeken is.
  • Hij staat bekend als ‘redelijk sensatiebelust’ en vindt graag zaken uit die nog niet bestaand (afgekeken van mijn eigen karaktereigenschap!)
  • Hoewel je dit misschien niet achter hem zou zoeken is hij een ‘fanatieke gamer’. Ook hierin lijkt hij op mij, al komt dit aspect wat meer naar voren in de artikelen waarin de connectie met het Rijk van WSNOI wat meer wordt losgelaten en hij zich wat meer in de wereld zonder steampunk begeeft (hiermee is hij één van de weinige karakters die (ook) een ontstaansgeschiedenis kent in onze ‘echte wereld’ (zie verderop bij Verhaallijn(en)).
  • Theo kluste in de ‘echte wereld’ bij als Pokémon Trainer.
  • Hij spreekt eerst altijd met enige zekerheid over zijn zaken, maar verzwakt deze daarna ook meteen weer af.
  • Hij gebruikte in de ‘echte wereld’ een thermoskan in plaats van Paintshop, terwijl hij vroeger pixel voor pixel tekende met Deluxe Paint op de Amiga.
  • Heeft tijdens het programmeren met de Straatsoldaat erg gelachen om de regel code: PERFORM MAKE_SEX USING NPAT-GSCHL SEX (waaruit het artikel Baby downloaden ontsproten is).
  • Hem zal quotes worden toegekend zoals: “Nou, dat is euh…”, “Dat verzeker ik je!”, “Hier moet toch zeker een wetenschappelijke verklaring voor zijn”, “Ik kan er theoretisch ook naast missen”, naast het vervangen van “Oh,…” (aan het begin van een zin) met “…euh…” (halverwege een zin).

Verhaallijn(en)

Nieuw bij de portretten is dit onderdeel ‘Verhaallijn(en)’. Ik gebruik het voor mezelf om wat aantekeningen kwijt te kunnen om een startpunt te hebben waar ik met het TN/WSNOI-karakter naar toe wil. Als je helemaal nog geen idee wilt hebben wat ik voor deze figuren in petto heb en dat liever gewoon gaandeweg in het boek leest, dan adviseer ik je deze tekst over te slaan. Het kan plotspoilers bevatten.

Dat het personage Theo Nologie flink op de schop gaat, blijkt wel uit bovenstaande beschrijvingen. Maar wat al voor dat besluit vast stond, was mijn idee om Theo één van dé twee uitvinders van de Onbestaande beroepen generator te laten zijn. Huh, is er nog een andere uitvinder dan? hoor ik je dan denken. Jazeker! Alleen wie dat gaat zijn, daar laat ik juist nog even liever niets over los, behalve dan dat deze niet-bestaande beroepen opboerende machine een nogal prominente plaats in de twee boeken van de Gekalibreerde gedrochten zal gaan innemen. Jawel, ook de Onbestaande beroepen generator krijgt een eigen ontstaansgeschiedenis in het Snooise universum!

Voor degene die dan gaat vrezen dat dit mogelijk een krampachtig onderdeel gaat worden van de GG-vertelling, die toch al redelijk wat uitstapjes kent, hoeft niet te vrezen. Uitstapjes kunnen in een verhaal storend worden als er maar kort op één onderwerp wordt ingegaan zonder een verdere fundering te geven voor de rest van het verhaal, maar in het geval van de Onbestaande beroepen generator is de geschiedenis en het gebruik ervan juist erg essentieel. De voorloper van dit nogal steampunk-achtige apparaat is namelijk de Paradox Pletter, de machine die hij bedacht en bouwde in onze ‘echte wereld’ en daarmee in het Snooise universum belandde. De Paradox Pletter draait continu en wordt onder andere ingezet om plotholes op te lossen. Dat is nogal prettig voor een schrijver, zoals ikzelf.

TN-artikelen waar Theo Nologie in voorkomt of door hem geschreven zijn:

STEM OP HET VOLGENDE PORTRET!

Even als met het voorgaande ‘Een portret van…’ trakteer ik jullie wederom op de mogelijkheid om jullie zelf over het volgende portret te laten beslissen.

Voor de volgende editie kunnen jullie bepalen over wie ik een portret zal schrijven. Je mag stemmen op de volgende personages:

  1. Nikki Nancy Werth
  2. Querido Noeyer
  3. Joost Stunner

Het stemmen werkt zo:

  • Jouw absolute voorkeur geef je 5 punten.
  • Hij of zij waar je ook tevreden mee bent 3 punten.
  • Wie nog wel even kan wachten geef je 1 punt.
  • Jouw stem telt alleen indien je een totaal van 9 punten hebt uitgedeeld.
  • Je kunt stemmen tot precies 1 maand na het verschijnen van dit portret (09-02-2018 is dus de laatste stemmogelijkheid)

Let op met op wie je stemt want:

  • Na de volgende twee portretten kun je in elk geval weer op het personage stemmen die als tweede eindigt. Lees: het eerstvolgende en daarop volgende portret wordt dit personage niet als keuze aangeboden.
  • Het personage met de minste stemmen komt op z’n vroegste over drie portretten pas terug.
  • Op wie je stemt kan ook invloed hebben op de sterren die je kunt verdienen met de actie hieronder.

Je kunt met het stemmen zelf niets winnen.

RAAD HET MODELPERSOON EN WIN STERREN!

Ook nieuw vanaf het komende portret is het winnen van sterren door te gokken wie ik als modelpersoon voor mijn personages hanteer. Kijk op de nieuwe pagina met redactieleden om te ontdekken hoeveel sterren je per personage kunt verdienen en geef hieronder bij de commentaren door wie jij denkt wie de modelpersonen zijn. Vermeld dus bij iedere stem wie het modelpersoon van jouw keuze is. Let op: per karakter mag je maar één keer gokken.

EXTRA: Is jouw 5 punten-stem het eerstvolgende portret én je hebt het modelpersoon correct geraden? Dan verdien je een extra cheque van 500 sterren!

Verstuurd vanaf mijn i-Navelpad

By Querido Noeyer | January 5, 2018 - 6:45 am - Posted in Duimzuigerij, Games, Gekalibreerde Gedrochten, Nederlands, WSNOI

We laten je via dit artikel kennis maken met een nieuw spel waar WSNOI op dit moment mee bezig is. Een screenshot van hoever we met dit spel zijn tref je hierboven aan en via deze link. Het spel heeft al wel een werktitel, maar dat houden we nog even geheim. Wat we wel kunnen verklappen is dat het spel een (deel van) het verhaal Gekalibreerde gedrochten zal doorlopen.

Vooalsnog is het idee dat je de hoofdrolspeler Achmed Liën speelt en als nieuw aangestelde archivaris van de Tycoon Newspaper de Grote Bibliotheek geheel bovenin het gebouw zal inrichten. De screenshot laat volledig ingerichte boekenkasten zien, maar zodra jullie het spel zelf kunnen gaan spelen, is iedere kast nog leeg. Jouw taak is dan om ieder boek een bestemming te geven. Door dit inruimen verdien je sterren. Maar die sterren krijg je alleen als je in een vooraf bepaald aantal stappen het boek hebt ingeruimd.

In het begin zul je merken dat dit klusje betrekkelijk eenvoudig verloopt, totdat je op je pad met allerlei uitdagingen te maken krijgt. Zo zijn er boekenwurmen (letterlijk wormen) of boekentorren die ineens in de bibliotheek verschijnen en het gemunt hebben op de nog niet ingeruimde boeken. En die móét je tegenhouden, want anders worden de aangetaste boeken namelijk van je salaris afgetrokken (lees: kost zbersibarnen). Ook zul je te maken krijgen met enkele bekende TN-medewerkers die je, hoewel goed bedoeld, van je werk houden. Ik hoef alleen maar Ed Cetera als voorbeeld aan te dragen en enkelen onder jullie die de Gekalibreerde gedrochten een beetje kennen, zullen dan genoeg weten 😛

Andere belangrijke uitdagingen zijn de monsters die ik geleidelijk in het spel zal introduceren. De eerste zal een schimachtig figuur zijn, uit de nachtmerries van Achmed, die zomaar vanuit het niets ergens in de bibliotheek verschijnt (meestal vanuit een boekenkast), even rondkijkt en daarna weer op een andere plek verdwijnt. Staat Achmed op dat moment in exact hetzelfde pad als dit wezen uit zijn nachtmerrie? Dan verstart hij en moet hij wachten tot de schim is verdwenen. Echter, in de tussentijd tellen je verbruikte stappen wel door en wordt de tijd die je erover mag doen om een boek in te ruimen minder.

En zo heb ik nog tal van ideeën die we ter zijner tijd allemaal in dit spel zullen verwerken. Het spel wordt eerst als bètaversie vrijgegeven, zodra grofweg de bovenstaande zaken erin zijn verwerkt. De gameplay die er dan is, zal dan voorlopig een oneindig karakter kennen, zodat het lijkt alsof je voor eeuwig boeken aan het inruimen bent, hetgeen allemaal op de eerste verdieping van de Grote Bibliotheek gebeurt. Later, wanneer dat eenmaal ontwikkelt is, zullen de erboven liggende verdiepingen ook worden vrijgegeven en gaat er een soort teller lopen. Voor iedereen zal de boekenstand dan weer op nul worden gezet en is het terrein om boeken in te ruimen groter. Wat er dan gebeurt, is dat je bepaalde spelonderdelen moet vrijspelen. Dit bereik je onder andere door een bepaald aantal boeken in te ruimen.

Het gaat uiteindelijk zelfs zo ver dat de Grote Bibliotheek geheel door jou is ingeruimd en de gameplay verandert naar een situatie waarin je bezoekers van de bibliotheek naar de locatie moet wijzen van de boeken die zij op dat moment zoeken.

Wat ik je nog niet heb verteld is dat je, voor dit zover is, tijdens het inruimen te maken krijgt met een aantal zeer bijzondere boektitels. Dit zijn ook de enige momenten waarbij de naam van een boek ook echt genoemd wordt in het spel. De andere momenten gaat het ‘gewoon’ om boeken. Bij die bijzondere boektitels moet je denken aan speciale werken die binnen het WSNOI domein een bijzondere betekenis hebben en waar je al over hebt kunnen lezen in de Gekalibreerde gedrochten. Tezamen met enkele WSNOI prominenten ben ik een lijst aan het samenstellen van deze titels. Alleen van die titels zal de exacte locatie ervan in de bibliotheek worden vermeld. Tijdens het inruimen hou jij hier een lijst van bij welke je later weer nodig zult hebben zodra de bezoekers van de bibliotheek je naar deze titels zullen vragen. En owee als je dan ze dan naar een verkeerde locatie verwijst!

We hopen dat je, zodra dit spel beschikbaar komt, er veel plezier aan zult beleven. Mocht het eerder bedachte spel Tycoon Towns toch niet meer van de grond komen, dan durf ik het aan om te zeggen dat ik met het spel uit dit artikel een waardige vervanging daarvan verwacht. Het spel klinkt erg complex om te ontwikkelen, maar zo snel als ik zie dat het nu al gaat, heb ik er het volste vertrouwen in dat dat wel goed zal komen. Ik span me in om de bètaversie ergens in 2018 gereed te hebben. Pin me nergens op vast, maar ik denk dat dat wel zal lukken 😉

Mede namens Gsorsnoi wens ik jullie veel speelplezier!

Groetjes,

Querido Noeyer (spelbouwer van WSNOI)

By Stefanie Gotch | January 1, 2018 - 12:34 am - Posted in Duimzuigerij, Games, Nederlands, WSNOI

Het jaar 2018 is net begonnen en we kunnen je al meteen het blijde nieuws verkondigen dat er iemand z’n eerste stapjes kan zetten…

… JIJ kan je eerste stapjes zetten!

Want vanaf deze jaarwisseling is het mogelijk om van een nieuw speelitem op WSNOI gebruik te maken: de ‘stappen’.

De stappen waren ooit bedoeld om te worden ingezet als speelitem dat je nodig zou hebben om je te verplaatsen in het spel Tycoon Towns. Alleen aangezien dat spel toch nog even op zich laten wachten, worden er tussentijds andere WSNOI spellen ontwikkelt. En één daarvan kun je eerdaags al kennis mee maken. Of het lukt om de bètaversie op tijd af te krijgen, is nog het één en ander over onzeker, maar wat we je wel kunnen beloven is dat je op de twaalfde dag van Kerstmis (vrijdag 5 januari) een ‘sneakpeak’ gaat krijgen in een nieuw WSNOI spel (zie het eerdere artikel 12 Dagen op WSNOI).
Je kunt de stappen al her en der op de site vinden door op zoek te gaan naar pakketjes. Ze worden voorgesteld door spelbordpionnen. Per pion krijg je er 10 stappen bij. En je zult wel merken dat 10 stappen, zeker zodra de nieuwe spellen geïntroduceerd worden, niet per se een heel scheutig aantal zal blijken te zijn.

Mijn advies: ga naar dit spelbord pionnen op zoek en ga hamsteren.

Eerdaags volgt er meer over de nieuwe spellen!

By Stefanie Gotch | December 29, 2017 - 11:38 pm - Posted in Duimzuigerij, Games, Nederlands, WSNOI

Galgjeliefhebbers opgelet!
Vanaf 1 januari 2018 kan iedereen weer opnieuw aan het touw. Want dan worden alle eerdere scores…

…gewist…

Jawel, je leest het goed. Vanaf genoemde datum beginnen we helemaal opnieuw met woorden raden en woorden ‘op naam zetten’. Hier moet overigens bij worden opgemerkt dat het hier alleen de spelvariant Herrezen van de Galg betreft. Voortaan zullen de scores jaarlijks op nul gezet. En degene die op dat moment de lijst aanvoert met de meest geraden worden, zal worden vereeuwigd in een daarvoor bestemde Hall of Fame (per categorie). Iedereen krijgt dus met ingang van volgende week weer een nieuwe kans, de kans om de beste te worden.

En om alvast een beetje in te komen, krijg je hier alvast je eerste hangmanopgave:

W I _    W O R _ T   _ _   _ I _ _ W _   _ O _ _ _ T _ _ R ?

Voor deze opgave mag je één letter per comment raden. Heb je 6 foute letters gegokt, dan lig je uit het spel (net zoals bij het Hangmanspel). En uiteraard geldt ook hier de TN-spelregel ‘Niet voor je beurt spreken‘. Wie het eerst de hele zin correct in de comments plaatst, wint 100 sterren.

Klik hier voor het hangmanspel: Herrezen van de Galg.

By Stefanie Gotch | December 20, 2017 - 10:08 am - Posted in Duimzuigerij, Nederlands, WSNOI

Zingt iedereen even mee? Op de volgende melodie: https://m.youtube.com/watch?v=QYyhDvuq8_Y

Op de eerste dag van Kerstmis,
gaf Stefanie Gotch aan mij
Een sterrencheque in mijn Inbox

Op de tweede dag van Kerstmis,
gaf Stefanie Gotch aan mij,
Twee koffiebonen,
een en sterrencheque in mijn Inbox

Op de derde dag van Kerstmis,
gaf Stefanie Gotch aan mij
Drie lege dozen,
twee koffiebonen,
een en sterrencheque in mijn Inbox

Op de vierde dag van Kerstmis,
gaf Stefanie Gotch aan mij
Vier WSNOI-loten,
drie lege dozen,
twee koffiebonen,
een en sterrencheque in mijn Inbox

Op de vijfde dag van Kerstmis,
gaf Stefanie Gotch aan mij
Vijf ananassen,
vier WSNOI-loten,
drie lege dozen,
twee koffiebonen,
een en sterrencheque in mijn Inbox

Op de zesde dag van Kerstmis,
gaf Stefanie Gotch aan mij
Zes toverstafjes,
vijf ananassen,
vier WSNOI-loten,
drie lege dozen,
twee koffiebonen,
een en sterrencheque in mijn Inbox

Op de zeven dag van Kerstmis,
gaf Stefanie Gotch aan mij
Zeven scherpe zwaarden,
zes toverstafjes,
vijf ananassen,
vier WSNOI-loten,
drie lege dozen,
twee koffiebonen,
een en sterrencheque in mijn Inbox

Op de achtste dag van Kerstmis,
gaf Stefanie Gotch aan mij
Acht zakken bonen,
zeven scherpe zwaarden,
zes toverstafjes,
vijf ananassen,
vier WSNOI-loten,
drie lege dozen,
twee koffiebonen,
een en sterrencheque in mijn Inbox

Op de negende dag van Kerstmis,
gaf Stefanie Gotch aan mij
Een doos vol met bommen,
acht zakken bonen,
zeven scherpe zwaarden,
zes toverstafjes,
vijf ananassen,
vier WSNOI-loten,
drie lege dozen,
twee koffiebonen,
een en sterrencheque in mijn Inbox

Op de tiende dag van Kerstmis,
gaf Stefanie Gotch aan mij
Tien TN-plaatjes,
een doos vol met bommen,
acht zakken bonen,
zeven scherpe zwaarden,
zes toverstafjes,
vijf ananassen,
vier WSNOI-loten,
drie lege dozen,
twee koffiebonen,
een en sterrencheque in mijn Inbox

Op de elfde dag van Kerstmis,
gaf Stefanie Gotch aan mij
Elf paddenschildjes,
tien TN-plaatjes,
een doos vol met bommen,
acht zakken bonen,
zeven scherpe zwaarden,
zes toverstafjes,
vijf ananassen,
vier WSNOI-loten,
drie lege dozen,
twee koffiebonen,
een en sterrencheque in mijn Inbox

Op de twaalfde dag van Kerstmis,
gaf Stefanie Gotch aan mij
Twaalf vaste sterren,
elf paddenschildjes,
tien TN-plaatjes,
een doos vol met bommen,
acht zakken bonen,
zeven scherpe zwaarden,
zes toverstafjes,
vijf ananassen,
vier WSNOI-loten,
drie lege dozen,
twee koffiebonen,
en een sneakpeak in een nieuw WSNOI-spel…

Kom iedere dag vanaf Kerstmis tot en met 5 januari even kijken op WSNOI om te zien wat je hebt ontvangen!*

( * Vanaf Kerst 2018 zul je iedere dag op WSNOI moeten inloggen om deze cadeautjes in ontvangst te nemen. Dit jaar profiteert iedereen mee )

Lees ook dit artikel als je meer wilt weten over de achtergrond van de 12 dagen Kerstmis: https://www.whychristmas.com/customs/12daysofchristmas.shtml

De weerberichten hadden er niet om gelogen; terwijl Victor Anished mij die dag had aangesteld als eerste archivaris van de Tycoon Newspaper was het de rest van de dag alleen nog maar wezen stortregenen. Diepblauwe luchten hadden zich gedurende de ochtend ontwikkeld en waren plotsklaps overgegaan in grijze wolkenpartijen die zich samenpakten boven de stad Gohes City. Over de machtige metropool werd in één middag een hoeveelheid natte ellende uitgestort waar normaal gesproken een gehele lentemaand voor nodig zou zijn.
Gelukkig heb ik amper last van gehad van al die treurnis buiten. Ik zat immers hoog en droog in de bibliotheek en was bezig met het archiveren van verhuisdozen stampvol met boeken. Het ritselen van de regen op de glazen overspanning werkte eerder stemmingmakend. Louter een donderklap wist mij uit mijn concentratie los te schudden, al was het maar omdat de wederwaardigheden van de dag een zekere spanning bij mij hadden achtergelaten. Het opbergen van de gewrochten op de boekenplanken was een taak waar ik gauw handigheid en plezier in kreeg, zodat ik volledig in mijn ijver opging en mij geen drukte maakte over wat er zich buiten deze muren afspeelde. Het was ik en mijn boeken.
Hoe plotseling en welhaast onmogelijk snel Victor zojuist de bibliotheek had verlaten, hield mijn gedachten bezig. Het was bijna of hij zichzelf ineens in een fruitvliegje had veranderd en daardoor stilletjes en ongezien van het toneel was weggevlogen. Ook de vibraties die ik soms in mijn omgeving opmerkte – nu net weer toen Victor mij met mijn klus alleen liet – kon ik maar niet begrijpen. Terwijl ik met mijn handen door wat stevige lectuur bladerde om te bepalen waar ik deze moest onderbrengen, bedacht ik mij dat het me al eerder was opgevallen dat Victor in meerdere opzichten een eigenaardig mannetje was. Hoewel het effectief slechts een paar uur geleden moest zijn, leek het haast wel gisteren dat hij mij te midden van mijn denkbeeldige Edjes aantrof (maar dat kwam natuurlijk doordat ik tussendoor was flauwgevallen en daardoor even van de wereld was). Hij had mij toen heel open en vriendelijk opgevangen, maar er was weinig voor nodig om hem weer harteloos en korzelig te krijgen, net zoals eerder vandaag toen ik hem net ontmoet had en hij onze andere collega’s als voetveeg behandelde. Toch probeerde ik mezelf wijs te maken dat mijn beoordelingsvermogen niet optimaal was en overtuigde ik mijzelf om toch voorlopig het beste in hem te willen blijven zien.
Gedurende mijn eerste werkzaamheden als archivaris voelde het voor mij onderhand een beetje alsof ik een hele nacht slaap had overgeslagen en daardoor alles als in een droomwereld om mij heen beleefde. Denkbeeldig zag ik de vreemde wezens uit mijn nachtmerries weer voor mij en dacht ik terug aan een fragment waarin ik in een trein zat. Daarin zat ik in een vrijwel lege coupé wat voor mij uit te staren, totdat een voorbijrazend geluid van overwegbomen de relatieve rust even verstoorde. Op het moment dat ik daardoor even opkeek, zag ik links van de twee stoelen tegenover mij een kindje langs de leuning gluren. Het was een meisje van een jaar of vier die kennelijk wat onderzoekend was ingesteld en in de trein naar andere mensen zat te kijken. Ze droeg een mintgroen jurkje met wat vogels erop en in haar donkerbruine haar had ze twee vlechtjes die langs weerskanten van haar gezicht vielen. Rechts van mij flitste er toen een perron in beeld en de trein minderde vaart, waardoor mijn aandacht weer even op iets anders werd gelegd. Het volgende moment dat ik weer naar links keek, waar het meisje kort daarvoor om het hoekje had gegluurd, was de voorstelling ineens veranderd in iets ijzingwekkends. Een koele beklemming maakte zich van mij meester. Toch liet ik mij niet helemaal van de wijs brengen, omdat ik deze scène nu al een paar dromen achtereen had gezien. Het uiterlijk van het meisje was aan het veranderen. Haar huidskleur begon langzaam de kleur van haar mintgroene jurkje over te nemen en het jurkje zelf vervaagde. Haar armen werden dunner en haar glimlach vernauwde zich tot een uitdrukkingsloze dunne spleet. Langs haar slapen werden de vlechten steeds platter en verdwenen, net zoals de rest van haar haren en het kraakbeen van haar oren. Het meest angstaanjagende van de metamorfose van het meisje vond ik nog wel haar ogen. Die bolden zich op en de pupillen ervan werden steeds breder, zo breed, dat er geen ruimte voor de irissen en het oogwit meer overbleef zodat ik enkel nog in de donkere binnenkant van het glasachtige lichaam van haar ogen staarde. Evenals bij de vorige keren dat ik dit droomde liet ik mij daar zo door opnemen dat ik niet doorhad dat het meisje in een vrome houding in het middenpad was gaan staan, terwijl er naast mij nog enkele andere van deze figuren zich hadden opgesteld. Vreemd genoeg deed het tafereel ineens heel veilig en bekend aan en was ik overtuigd dat ik in goede handen was. Net zoals het meisje, dat mij door haar transformatie nu erg geslachtloos overkwam, hadden de wezens die zich over mij heen bogen een al even steriele uitstraling. Het enige verschil dat zij maakten met het eerste wezen, was dat de figuren naast mij naar verhouding iets langer en ieler waren.
Op dat moment knipten de wezens heel vakkundig mijn kleding los en brachten ze bij mij een mondkapje aan. De scène in de trein werd dientengevolge erg wazig, waaruit ik concludeerde in een roes te worden gebracht. Maar telkens in die droom, zag ik juist op dat moment iets wat mij pas echt verontruste. Het wezen dat het dichtst over mij heen hing hield een lang naaldvormig voorwerp in zijn pezige hand. Toch in plaats van mijn aandacht daar op te richten en mij over de naald druk te maken, viel mijn blik langs zijn dunne pols op een huiveringwekkende voorstelling op de achtergrond van de treincoupé. Buiten deze droomwereld om kreeg mijn slapende lijf het inmiddels al erg benauwd toen de toch al bizarre droom een ware nachtmerrie aan het worden was. Vanachter de aan het plafond bevestigde bagagerekken kwam ineens een erg negatieve energie vrij. Dikke donkere slierten, tot het inktzwarte aan toe, braken uit de rekken los en kringelden over de uiteinden ervan al druipend de coupé in, alsof het om enorme bakken vloeibaar teer ging die om één of andere reden uit elkaar spatten. Grote rijen aan tanden gelijkende stekels volgden en beten zich vast aan de rekken en de leuningen van de stoelen eronder, alsof het dit nodig had om zich te kunnen verplaatsen. Wat het verschijnsel precies was wat deze nachtmerrie binnendreef, ik had mij er geen voorstelling van, maar de vijandelijkheid waar het mee gepaard ging werkte erg zuigend op mijn gevoel van zelfbehoud. Langs de ramen en over het plafond verplaatste het zich en ook de wezens die op mij hun experimenten gepland hadden, reageerden uiterst nerveus toen ze de tentakels op zich af zagen komen.
Het raadselachtige van dit alles was nog wel dat ik mij geen zuiver beeld kon vormen van deze wanstaltige entiteit, waardoor het extra bedreigend op mij inwerkte. Er viel met geen zekerheid te zeggen of ik hier over een echt organisme droomde, of dat nu van onze wereld kwam of van daarbuiten. Het leek mij beslist een samenstelling van fysische verschijnselen, maar het had geenszins verwantschap met onze aardse taxonomieën. Van een creatuur met een romp, een hoofd en een of meerdere ledematen was hier in elk geval geen sprake. Ik betwijfelde zelfs of de plantenmorfologie hier definities voor zou kennen. De beste beschrijving die je hier nog op los zou kunnen laten moet zoiets zijn als een massa van dikke zwarte spaghetti-achtige tentakels dat zich in hoog tempo hongerig voortbeweegt op scherpe uitstekels die ook tanden zouden kunnen zijn. Wat ik mij destijds nog onvoorstelbaar achtte, was dat dit macabere maaksel ook nog een naam zou blijken te hebben.
Te oordelen aan de reacties van de inmiddels vertrouwd lijkende wezens om mij heen, leek het erop alsof er geen andere mogelijkheid bestond dan dat deze scene een onzalige ontknoping moest kennen. Nachten achtereen zou ik mij verwonderen of dit op een climax of anticlimax zou uitdraaien. Vreemd genoeg ontwaakte ik echter altijd precies op het moment dat de wezens om mij heen naar de bedreigende massa omkeken en er een intense druk op mijn hoofd ontstond waardoor ik uit de nachtmerrie wakker schrok.
Zo peinzende over deze terugkerende angstdromen, voelde het haast alsof ik de schrikbeelden weer vers op het netvlies had staan, terwijl ik nog druk doende was met het opbergen van de boeken. De avond was inmiddels gevallen. Nog altijd teruggetrokken in de Bibliotheek van de Tycoon Newspaper, kwam ik langzaam weer tot realiteitsbesef zodra ik wat wiebelig op een trappetje een iets te zwaar gekozen boek op een hoger liggende plank wilde plaatsen. Net op het moment dat ik de dikke bundel veilig op zijn permanente opbergplaats wilde schuiven gebeurde het; een nieuwe trilling in de lucht trad op, heftiger en dichterbij dan ik eerder had gezien. Recht op een lege plek op een plank voor me, op nog geen twintig centimeter afstand, zag ik heel duidelijk het luchtledige voor een seconde of drie stevig op en neer bewegen, direct gevolgd door een zwarte waas die zich op de achtergrond verplaatste – of misschien verplaatste het zich er wel naartoe. Van schrik wankelde ik achteruit, terwijl ik tussen de planken van de stellingen door keek en het zware boek uit mijn handen liet vallen. Ik verloor daarop ook mijn evenwicht en donderde vervolgens zes boekenplanken naar beneden. Neergestort naast het zware boek, en wat dozen stond ik onder protest van mijn gepijnigd gestel gauw weer op en spoedde ik met rasse schreden naar het begin van het wandelpad. Ik negeerde voor een moment de blessures die ik had opgelopen en wilde vooral eerst weten waar die luchtspiegeling nu toch elke keer vandaan kwam. Links van mij tegen de wanden van het middenstuk en de glazen overspanning zag ik het heel even, in een nauwelijks waarneembare wazige hoedanigheid. Het moest ergens vanuit de paden zijn losgebroken en zich naar het open midden hebben verplaatst. Aangezien de verlichting niet overal optimaal was, doordat we lantaarns in gebruik hadden die we aan plafondhaken moesten ophangen, kon ik maar moeilijk scherp krijgen wat ik in werkelijkheid zag, maar voor heel even dacht ik in de zwarte waas het dreigende dinges uit mijn nachtmerries te herkennen. Direct daarop verdween het weer en meende ik ook toen weer een vibratie in de lucht te ontdekken. Maar het was zo ver weg achterin de zaal dat ik mij dat ook kan hebben ingebeeld.
Realiteit en fictie begonnen langzaam door elkaar te lopen, nu ik de voorstellingen vanuit mijn nachtmerries ook al in de feitelijke wereld om mij heen zag terugkomen. Ik begon zaken te zien die er helemaal niet waren. Ik was althans van mening dat ze niet kónden bestaan. Kennelijk vergde ik te veel van mezelf, en moest toegeven dat ik ook gewoon erg moe was. Ik was daarom juist van plan om de dozen aan de kant te schuiven en de dag er daar maar mee af te ronden, toen de dubbele deuren kraakten en er iemand de bibliotheek binnenstapte.
Het was Rina.
Mijn aandacht werd direct op haar gevestigd. Haar timing kon niet beter. Het was alsof ze mijn gedachte kon lezen en zo stond al klaar met haar jas aan en haar tasje, klaar om het pand af te sluiten.
“Hé tijger. Zeg, zou jij ook niet eens naar huis toe gaan?” begon ze. “Het is al ver na zevenen. Ik ga nu ook naar huis. Behalve wij tweeën zijn alleen de bewakers en enkele Edjes hier nog. Het siert je dat je direct op dag één jouw ijver wilt tonen, maar als dit de trend wordt, dan geloof ik dat je aan slapen helemaal nog weinig toe zal komen.”
Rina deed erg haar best om niet bemoederend te klinken, maar de boodschap was duidelijk en natuurlijk had ze wel een punt; mezelf kennende zouden mijn werkuren van vandaag zomaar eens een gewoonte kunnen gaan worden. Het blijven plakken op een plek dat mijn interesse heeft en mij daar helemaal door laten opnemen is een bekende eigenschap van me. Ik kan de wereld om me heen vergeten en gewoon maar door blijven gaan totdat het lichaam echt zegt dat het tijd is om te gaan slapen.
“Je hebt gelijk,” gaf ik toe, “Het is een lange dag geweest, eentje die me nog wel enige tijd zal bijblijven. Ik schuif hier nog even wat dozen naar hun plek, zodat ik morgen zo verder kan en dan ben ik klaar voor vandaag. Geef me vijf minuten. Dan loop ik samen met jou het pand uit.”
Rina knikte meisjesachtig en zo gezegd maakte ik voor de laatste keer die dag mijn handen los en ontmoette ik haar weer bij de foyer. Ze speelde met haar blonde pijpenkrullen en zond me, zodra ik de lift uitstapte, weer zo’n verleidelijke blik toe. Aan de bar was ze haar laatste slokken thee aan het nuttigen, terwijl ze haar tasje van de kruk naast haar oppakte en mij gebood om samen naar de Glazen Tong te wandelen. Rina was een betoverende dame met klasse, zoals ze daar haar jurkje schikte en schalks naar mij omkeek. Hoewel wij twee heel verschillende karakters waren, trok ze me heel erg aan en was juist het zweverige wat mij erg in haar aansprak. In de gang tussen de Entree en het hoofdgebouw gleed mijn blik gleed langs het inmiddels uitgeschakelde transportsysteem dat aan het plafond van de Glazen Tong bevestigd was en liep Rina op een prettige afstand dicht naast me. De stroom van edities van de Tycoon Newspaper was voor vandaag gestopt. Die zou over een paar uur pas weer op gang komen, zodra het eerste nieuws weer in inkt werd omgezet. Ik genoot er enorm van, om hier zo met de lieftallige receptioniste de dag af te sluiten in de wetenschap dat ik nu deel uitmaakte van een geweldige organisatie in actualiteiten dat hoog stond aangeschreven in de wereldmedia. Trots op mijn aanstelling en vol van warmte door het gezelschap van Rina keek ik dromerig nog eens omhoog door de glaspanelen van de Glazen Tong en trok mijn onderlip ietwat beteuterd op dat het nu zulk slecht weer moest zijn. Een zwoel romantisch weerbeeld met uitwaaierende wolkenpartijen langs een roze gekleurde hemelboog en een prachtige ondergaande zon had deze dag perfect kunnen maken. Maar helaas, in plaats daarvan trok er een krachtige depressie over het land, waardoor we ons moesten voorbereiden op een natte overtocht naar huis. Het was de smet op de dag die ervoor zorgde dat ik mijn gevoel maar niet in de romantische frequentie wist te krijgen, maar waardoor ik moest terugdenken aan het voorval van zojuist in de bibliotheek. Net zoals de elementen die ons tergden met de belofte op een nat pak, spookten er nog beelden door mijn hoofd waar groene wezens en sliertvormige monsters in voorkwamen, alsook die ene zinsnede die zich maar aan mij bleef opdringen:
‘Dimensies bestaan bij de gratie dat wij ze verzinnen…’

De verraderlijke schoonheid waar het hoofdkantoor van de Tycoon Newspaper je iedere dag mee betoverde was net zo gevaarlijk als het zoete keelgeluid van iedere zeemeermin. Toch nam ik iedere dag, zonder enige aarzeling, opnieuw het risico om mijzelf op de klippen te storten. Vrijwillig gaf ik mij over aan de onwaarschijnlijkheden waar deze organisatie je iedere dag opnieuw op trakteerde. De mogelijkheid dat ik op een goede dag compleet mijn verstand zou verliezen, nam ik daarmee op de koop toe. Ik begon er zelfs lol in te krijgen, om bij iedere ontmoeting met een zekere praatgrage lilliputter een nieuwe uitdaging op te zoeken; mijn behoeften dusdanig kenbaar te maken dat ik Ed géén vraag stelde. Toch kreeg ik keer op keer gedaan wat ik van hem verlangde. ‘De bibliotheek, alsjeblieft’ was bijvoorbeeld een beleefd verzoek dat niet met een vraagteken eindigde en ik daarom maar al te graag bezigde. Ik werd er geslepen in en durfde het na ongeveer een week zelfs zó bont te maken dat ik de rollen in de lift wist om te keren. Anders dan zelf te worden overladen met informatie, vulde ik de stilte in de lift een keer door Ed Cetera ongevraagd te vertellen over de gruwelijke avonturen die ik ‘s nachts beleefde. Vanzelfsprekend liet ik niet na om mijn belevenissen in alle denkbare geuren en kleuren aan hem over te brengen, zoals je normaal – zo ontdekte ik later – zou verwachten dat Kornelis Oflook dit zou doen. Zo vertelde ik Ed bijvoorbeeld over mijn ‘poldernachtmerrie’, waarin ik blootsvoets in het aardedonker stond te trillen van de kou in een natgeregend weiland. Hoe ik er was beland was mij een raadsel, maar telkens waarin ik mij op die plek bevond trokken de rillingen over mijn lijf van de angst omdat ik het kou had en volstrekt helemaal niets zag. Maar meer nog dan dat was ik bang, omdat ik wist dat er een punt zou komen dat ik zou worden besnuffeld. Je kon alleen de krekels horen en de wind die langs de sloten door de bladeren van de knotwilgen woei, maar lang zou het niet duren of de stuipen zouden me op het lijf gejaagd worden. Een lange tijd was er niets, niets behalve ik en mijn blote poten in het natte gras. Lopen durfde ik niet, maar de angst dwong je om in beweging te blijven. En toen was er die lik. Eerst die harde haren en vervolgens die ruwe kletsnatte lap vlees die er langs mijn hals streek, gevolgd door een klamme verstikkende asem. Kornelis zou hier zomaar een uiterst onsmakelijk artikel over kunnen schrijven. Maar dit was mijn verhaal dat ik hier op Ed Cetera overbracht, een scène die plotseling een hele andere spanning in de vertelling verdiende toen die vreemde lichten eenmaal werden ontstoken. De eerste was altijd een meter of honderd verwijderd van de plek waar ik mij in dat weiland bevond. Kort daarna knipten er nog twee links van mij aan en daarna… na een donker ogenblik…. de onpeilbare oogopslag van twee koeienogen, op een afstand van nog geen tien centimeter voor mijn neus.
Ed huiverde.
En heel even knipperde ook het licht van de lift zelf, terwijl ik mijn vertelling toen even pauzeerde.
Met de lichtbron recht achter mij, waren de mensachtige ogen aan weerszijde van de kop van dit beest wel ongeveer het meest beangstigende beeld wat ik tot dan toe in mijn nachtmerries voor vreesde om te zien. Tussen de haren naast een slijmerige neusholte wist een vlieg nog juist te ontsnappen toen de koe voor mij door het ontstoken licht panisch begon te loeien. Ik maakte daarom dat ik wegkwam en rende zo snel mogelijk naar achteren, in de hoop dat ik onderweg niet door een of andere volgende melkfabriek omver zou worden gelopen. Hoewel ik na tien passen door een losliggende graspol al onderuit ging, bleef het plat getrapt worden door een kudde op hol geslagen vee mij toch bespaard. Terwijl er steeds meer koeien om mij heen letterlijk in de schijnwerpers werden gezet, was het juist de ‘Berta’ die mij kort daarvoor nog in mijn ogen keek, de eerste die ineens echt in beweging kwam en het luchtruim koos. Een onzichtbare kracht liftte haar uit het gras omhoog en straalde haar op naar een helverlichte cirkelvormige opening, recht boven mij. Ze werd zo uit het gras getild, door een onzichtbare arm op een slepend tempo de hoogte in, zoals de grijpers op de kermis waarmee je dikwijls vruchteloos je centen verspeelt op het vangen van allerhande speelgoed en pluizige knuffels, waarna je zelf geërgerd tegen de kast trapt, omdat jouw beoogde buit altijd precies op het laatste moment uit de drie grijparmen glipt en je deze ziet vallen op een plek waar jij er daarna weer moeilijker bij kunt. Maar hier was niets pluizigs aan en deze logge knuffelbeesten werden niet meer naar beneden gedropt; hier werden onze brave grasvreters geoogst, door buitenaardse machten die voor mij tot dan toe nog onbekend waren. Het geluid van hun panische geloei voer in het holst van deze nacht tot ver over de weilanden, terwijl de diep bevreesde beesten hun mest lieten lopen, zodat daar waar zij eerder hadden gestaan, geleidelijk bruine vochtige plakkaten van bedenkelijke herkomst ophoopten.
Om zelf niet verblind te raken moest ik mijn armen al voor mijn ogen houden en keek ik vervolgens geforceerd in een andere richting, waar ik met de andere melkfabrieken hetzelfde zag gebeuren. Tientallen metaalachtige schijven, van een meter of 30 in doorsnede, hingen in het luchtruim boven ons, klaar om ieder nietsvermoedend rund zo uit het gras naar boven te stralen. De bizarre lichtbundels waren lang en overdreven conisch van vorm en vielen als kille verlichting in het weiland. Alles er omheen was stil… behalve het doodsvrezende geloei van de koeien rondom mij heen.
De nachtmerrie hield steeds op precies wanneer ik ruggelings liggend in het gras het koebeest recht boven mij in alle soorten rundvlees uit elkaar zag spatten, met de vleesbrokken nog bijna letterlijk op mijn netvlies.
“D-d-dat-geeft-te-denken,” bracht Ed die keer vlot stotterend uit toen ik mijn met passie gebrachte ervaring met hem had afgerond. Hij keek mij daarop onderzoekend aan, terwijl hij een pasje naar achteren deed in de lift en zomaar eens moest nadenken over hoe hij hierop zou reageren. Vergenoegd wachtte ik zijn volgende reactie af. Zoals gewoonlijk liet hij de lift stoppen bij het vertrek van Kornelis, dus was het tijd om elkaar gedag te zeggen. “Ik-wens-je-een-goede-da…”
“Ja, ik jou ook, Ed. Spreek je later,” sprak ik vlug zonder hem uit te laten praten en liep vervolgens met een grote grijns op mijn gezicht – de verstikkende lucht van Kor negerend – zonder nog verder om te kijken de lift uit. En dat was nog maar slechts één van de vele trucjes die ik steeds vaker toepaste om zelf niet horendol te worden van Ed’s gebruikelijke woordenstroom. Uiteraard mislukte mijn pogingen ook wel eens, maar dat nam ik dan sportief op en trachtte ik op een andere manier aan de ratelend Edjes te ontvluchten.
En met Ed Cetera was hij nog slechts één (hoewel, één?) collega waar ik tijdens mijn in dienststelling langzaam mee vertrouwd raakte.

Aan mijn dagelijkse wandeling over het plein, langs Rina en dan zo via Ed de Liftbediende naar boven, begon ik al snel te wennen. Natuurlijk verliep de ene dag wel beter dan de ander, maar dat kwam vooral doordat mijn nachten niet gemakkelijk beterden, ondanks mijn goede voornemens op tijd naar bed te gaan. Aan de wallen onder mijn ogen konden mijn collega’s iedere dag vanzelf afleiden hoe mijn nacht ervoor geweest moest zijn. Maar ook wanneer ik zo slap als een vaatdoek het pand binnen kwam wandelen, leek niemand zich daar echt aan te storen. Belangrijk was kennelijk dát ik er was en dat ik in de bibliotheek deed wat er van mij verlangd werd. Ik meldde mij altijd even netjes op de zevende verdieping, zodat ik de lift steeds tweemaal in- en uitstapte en bleef daardoor altijd op de hoogte van het nieuws dat die dag gebracht zou worden. Mijn bezoek aan de nieuwsvloer was een fijne dagstart waarbij er altijd wel een kop koffie of thee werd genuttigd en de vochtige versnaperingen zelf door Ed de Koffiejuf werden verzorgd. Ik begon de Edjes allemaal maar namen van hun functies te geven, opdat ik voorzag dat ik anders gemakkelijk in een spraakverwarring met m’n collega’s zou verzanden wanneer het niet duidelijk was over welke Ed we het soms hadden. Dat initiatief werd gewaardeerd en al snel door de collega’s overgenomen.
Rina, Victor en Kornelis waren bij de dagstart eigenlijk altijd wel even aan de koffietafel aanwezig, al kwam Rina altijd na mij aanschuiven en ging ze vaak weer rap terug naar de receptie. Meestal kwam ze al in beweging terwijl ze haar kamillethee nog maar half op had, maar kennelijk kon Victor het telkens toch niet laten om haar aan te sporen om op te schieten.
“Hou jij de receptie niet te lang onbemand?” was het dan vaak, een opmerking die Rina enkel met een geïrriteerd zwijgen beantwoordde. Wat dat betreft liet Victor op zo’n moment toch alleen zijn gezicht maar even zien om te controleren of wij wel vlot genoeg aan ons werk gingen. Hij liet de kans ook niet onbenut om de tien minuten koffie vooral als werkbespreking in te zetten, dan dat hij ons de gelegenheid gaf om elkaar ook over luchtigere zaken te spreken. Maar op de dagen dat wij hem er niet aantroffen was het altijd fijn om met de collega’s even bij te kletsen.
Tinus was er minder vaak bij, want die zat veel in het buitenland, waardoor zijn aanwezigheid bij het ‘s ochtends koffie pakken een zeldzaamheid betrof. Tezamen met Kornelis zorgden hij en Kor voor de meeste actualiteiten, zodat beide heren veel op pad moesten. Alleen anders dan met Kornelis – of Kor zoals hij zich graag liet noemen – was Tinus vrijwel nooit op dezelfde dag weer terug. Meestentijds informeerde hij ons bij de koffietafel over de ontwikkelingen in het buitenland en vertrok hij kort daarna met één of meer Edjes per gyrocopter of, als de afstanden wat groter waren, met de trein of zelfs met een zeppelin. Over het algemeen zag je hem dan een paar dagen niet en kwam er een van de Edjes eerder van zijn reis terug om ons per telegram verslag uit te brengen over wat er over de grens gebeurde. Wat dat aangaat had Tinus het met zijn functie wel goed bekeken; tijdens zijn werk kon hij veel van de wereld zien.
Maar mijn tijd zou ook nog komen.
Van zijn bezoek aan Praag had Tinus ondertussen ook een boeiend verslag weten te maken. Hij zat daar eerder nog mee in zijn maag, omdat hij had getwijfeld aan hoe onderscheidend hij het stuk had weten te maken. Maar ik heb het idee dat dit hem toch aardig gelukt was; toen het enkele dagen na mijn indiensttreding in de krant verscheen, vond ik het althans erg interessant. Hij wist de aandacht van de lezer goed vast te houden en schreef erg beeldend. Met name dat laatste was een eigenschap waar ik hem erg om bewonderde en ik streefde in mijn carrière bij de Tycoon Newspaper na om mijzelf diezelfde kwaliteit ook meester te maken.
Kornelis publiceerde zijn (uiterst misselijkmakende) artikel over hoe je het beste je reukorgaan kan reinigen, getiteld ‘De Neusboor’ en zorgde er daarmee voor dat ik alleen nog maar meer walgde van zijn bijzondere onderwerpen en zijn hebbelijkheden. Dat veranderde trouwens niets aan het beeld wat ik tot dan toe al van Kornelis had. Want wat hij ook schreef of hoe smerig zijn gewoontes vaak ook waren, als er iemand tussen de redactieleden is die een groot hart heeft en zich juist uiterst sympathiek opstelt, dan is hij het wel. Wat dat betreft is hij altijd erg ‘benaderbaar’ en kon ik mij tegelijkertijd ook wel indenken waarom hij altijd zo botste met een tegenpool als Victor. Kor mocht ik wel. Ik bood mijzelf dan ook graag aan om de welriekende kamerplanten voor hem te vervangen. De hyacinten, rozen en andere prettige ruikers maakten de atmosfeer zodoende altijd tijdelijk weer een stuk aangenamer. Toch konden ze niet op tegen de man die echt wél riekend was en de meeste plantjes verwelkten daarom na een week alweer. Munt hield het langer vol. Dat is toch net onkruid. Ik kreeg toestemming om daar ook plantenbakken voor te bestellen, zodat het de ruimte kreeg om zich te verbreiden en het tierde dan uiteindelijk ook welig.
Overigens, over munt gesproken, naast de sterke mentholgeur die deze plant verspreidde, zorgde het er ook voor dat ik ongemerkt meer thee ging drinken. Iets wat één collega in het bijzonder wel aanstond en waardoor ik in haar mijn theemaatje vond. Ik heb het natuurlijk over Rina, de griet waar ik het erg goed mee kon vinden en met wie ik vaak de dag begon en deze vaak ook mee afsloot. Dat wij beide al snel tot overuren kwamen daar kozen we overigens zelf voor, niet eens zozeer door de interesse voor elkaar, maar vooral door onze devotie voor ons werk. Ik moet bekennen dat ik het altijd wel fijn vond dat er iemand was die me motiveerde om niet op mijn werk te blijven slapen en waar ik samen mee naar buiten kon lopen. Door haar aanwezigheid zorgde ze er zowel voor dat ik zo nu en dan in de zevende hemel verkeerde als dat ze mijn beide benen op de grond wist te houden. Die tegenstelling had natuurlijk alles te maken met onze verliefdheid enerzijds en mijn dromerige gedrag in mijn werk anderzijds. Dat laatste ging voor haar overigens ook op.
Dikwijls liepen we gearmd naar buiten, met Rina’s hoofd rustend op mijn schouder, maar altijd met dat haakse weerbeeld op de achtergrond wanneer we zo vervlochten met elkaar door de Glazen Tong wandelden. Anders dan het gevoel dat ik door haar warmte dan zou moeten beleven, voelde ik mij op zulke momenten erg onbestemd en wist ik vaak niet goed of deze aandacht echt was wat ik wilde.

Toch, op een zekere dag besloot ik dat ik haar een goede kans moest gunnen. Van ons tweeën was het tot nog toe steeds Rina geweest die de initiatieven nam en naar mij toe trok. Het zou me sieren wanneer ik mij van mijn beste kant liet zien en dat ook eens omdraaide, hetgeen ik op een middaguur eens toepaste.
Onder het mom van het even van de materie te willen loskomen, vroeg ik bij Tinus een wat langere pauze aan en had Rina ingeseind om hetzelfde te doen. We hadden toch uren genoeg. Victor was een paar dagen van kantoor, zodat Tinus op de redactie bleef en plaatsvervangend optrad. Van mijn kant moest het lijken alsof ik even aan de stoffige boeken en de onpasselijk makende lucht van Kornelis wilde ontsnappen, maar kennelijk was mijn verzoek erg transparant; Tinus had namelijk direct door wat mijn echte intenties voor die aanvraag waren.
“Geniet lekker van elkaar,” knipoogde hij me hartelijk toe, toen de klok op die dag het middaguur aanwees en ik langs de zevende moest om een gebaksschoteltje bij de vaat te plaatsen. Ed de Koffiejuf, de jarige job die hier verantwoordelijk voor was, glimlachte naar me en stak plagerig zijn duim naar mij omhoog.
Van mijn stuk gebracht en toch al vol van zenuwen verliet ik de redactievloer met een rood gelaat. Met een ongemakkelijke lach op mijn gezicht keek ik Tinus na, terwijl de liftdeuren zich sloten en gaf ik Ed de Liftbediende de opdracht om mij naar de begane grond te brengen. Zo pikte ik Rina bij de receptiebalie op en escorteerde ik haar met dezelfde lift naar een etage waar van ons tweeën alleen ik nog was geweest. Het redactiegebouw van de Tycoon Newspaper bevatte in deze prille fase van haar bestaan nog talrijke ongebruikte ruimtes, waar ik er geleidelijk steeds meer van aan het ontdekken was, doordat ik mijn pauzes nog wel eens verkennend door het massieve pand doorbracht. Of dat ook voor de ruimte gold waar ik vandaag met Rina wilde verblijven, daar was ik nog niet geheel zeker van, maar de conferentiezaal die ik op het oog had leende zich perfect voor een romantisch onderonsje. De ruimte stond voor degene die het wilden boeken bekend als ‘de Ontwakende Draak’ en wanneer je er eenmaal binnen rondliep dan begreep je ook wel waarom. Op het eerste oog zou je denken dat je een warm ingerichte en langgerekte vergaderzaal binnenstapte, maar dat was totdat je het grote object in het midden voorbij liep en je direct het verband met het grotere geheel zou zien. De eerste keer dat ik dit vertrek binnenwandelde was ik mij dan ook wezenloos geschrokken toen ik zelf op dat punt over mijn schouders keek.
Samen met Rina staarde ik die middag in de brede muil van een enorme draak, waarvan het monster aan wie deze vreselijke bek toebehoorde als een geweldige sculptuur in het midden van de zaal uit een poel van water oprees en op die manier uit zijn slaap leek te ontwaken. Lui doch vervaarlijk blies hij met een asem van vuur de vergaderkamer in, zodat het leek alsof we hier gauw moesten wegwezen, omdat we anders door één van zijn vuurkogels verteerd zouden worden. Gelukkig was het in één oogopslag duidelijk dat het niet werkelijk om een fantastische donderdraak ging, maar waren Rina en ik getuigen van de resultaten van wonderschone houtsnijwerken, wat zowel voor de draak opging als voor de grillige vormen van de vergadertafel. De eerste keer dat ik het zelf ontdekte werd ik er vervuld van fascinatie door opgenomen. Niet zozeer alleen de draak, maar met name de bijna vijf meter lange tafel had een geweldige indruk op mij gemaakt. De tafel stelde namelijk de afgeplatte vuurbal voor die door de draak werd uitgebraakt. Zoals het geheel van vlammen dat zich aan de onderzijde in alle richtingen verspreidde en daarmee de poten van de tafel vormde, maar ook de korte vlambogen bovenop het tafelblad dat door haar vormen ruimte bood aan kantoorartikelen en servies om erin en erop te plaatsen – aan ieder detail was met dezelfde toewijding aandacht besteed. Hoewel de bovenzijde plat was afgewerkt, om uiterst functioneel te zijn zoals de tafel bedoeld was, bleef het braaksel van vuur z’n geloofwaardigheid behouden.
Als een vader die zijn dochter beschermend in zijn armen nam, hield ik Rina met haar rug tegen mijn borstkas vast, terwijl we samen gebiologeerd keken naar hoe fantastisch de draak uit de waterpoel leek te verrijzen, een waterpoel die tegelijkertijd door het kabbelen van het water verantwoordelijk was voor de rustige ambiance waar een beetje vergaderzaal wel om verlegen zat.
Liefhebbers van kunst zag ik hier hun hart al ophalen, ieder detail en elk beeld of teken ontledend, op zoek naar verwijzingen en symboliek, waar deze ruimte bol van stond. Gesprekken konden letterlijk verhit worden gevoerd aan de ‘vlammentafel’, terwijl twee brede stralen van neervallend water net voorbij de entree het contrast compleet maakten door langs de binnentredende gasten van de vergadering zacht ruisend in de waterpoel neer te dalen.
Zich nog verwonderend over de geraffineerd uitgewerkte voorstelling liet Rina haar handen glijden over het ebbenhout, waar zowel de conferentietafel als de draaksculptuur uit waren opgetrokken. Ik voerde haar mee langs de zetel van de voorzitter en beide merkten we hoe de aanblik van de draak vanuit die positie welhaast onderdanig was. Uiteraard was dat precies hoe de voorzitter het wilde hebben; zelfs al stond de draak bekend als een geducht en vervaarlijk wezen uit vele exotische mythologieën, de voorzitter verhief zich boven eenieder, uit welke windstreek je ook afkomstig was. Het was daarom ook niet voor niets dat uitgerekend deze zetel een paar centimeter hoger stond dan alle anderen.
Mijn geliefde Rina Oddel schatte ik in als iemand die wel van wat spanning hield, zodat ik het wel aan had gedurfd om haar naar een plek als deze te leiden. Romantiek had hier niet het zwaarste accent. Maar dat was nauwelijks erg. De gestileerde aanblik van al het hier aanwezige schoon hield haar zo in vervoering dat ik de sensatie middels de warmte al door haar huid naar mijn hand voelde stralen. Dat we ons op ons werk begaven, was wellicht een minpuntje, maar gelukkig viel dat in het niet, omdat ik het vooraf zo had ingekleed dat het voor haar vooral moest lijken als een eenvoudig lunchafspraakje. Echter, nu ze dit al had gezien, raakte ik bij haar al meteen een gevoelige snaar, zodat alles wat hierna nog kwam weinig extra opsmuk behoefde. Maar als opsmuk datgene was wat je tijdens een afspraakje als deze wilde vermijden, dan was je bij de Tycoon Newspaper wel aan het verkeerde adres. Hier viel je sowieso van de ene verbazing in de andere.
Met een uiterst lichte tred zweefden we in inmiddels naar het uiteinde van de conferentiezaal en begaven wij ons via één van de openslaande deuren naar de buitenplaats. Die werd gevormd door een dakterras dat op enkele niveaus als vanzelf was komen te ontstaan doordat het redactiegebouw in suikertaartstijl was opgetrokken, zodat we ons hier op de 97e verdieping op het hoogste brede stuk bevonden. Hetgeen niet inhield dat we met het naar buiten wandelen op een saaie vierkante donutvorm waren aangekomen. Integendeel, het buitenverblijf was op deze eerste laag subtiel ingericht middels een toepassing van Oudgriekse en gotische elementen, zonder daarmee het stalinistische karakter van de buitengevel van het bouwwerk te overheersen. De associatie met de gotiek werd hier in beginsel vooral gelegd met de diverse waterspuwers aan de gevels, om het regenwater af te voeren. Hoewel waterspuwers al sinds de Oudheid worden toegepast en mede daardoor prima pasten bij de overwegend marmeren elementen op het plateau, zoals het meubilair en per terras telkens een dubbele uitvoering van twee Nikè van Samothrake-replica’s. Net zoals het origineel, welke in het Louvre in Parijs kan worden bewonderd, staan de beeldhouwwerken voor overwinning en verwijzen alle in totaal 16 kopieën naar de bouwvakkers die zijn gesneuveld tijdens de aanleg van de Tycoon Newspaper.
Rina en ik namen op een marmeren tuinbank tussen enkele zuilen plaats en lieten onze ogen vallen op het weidse uitzicht over de metropool. Met onze handen in elkaar gevouwen keken we elkaar even betekenisvol aan, waarna Rina haar hoofd op mijn schouders liet rusten.
“Ik weet niet wat je voor vanmiddag nog meer hebt bedacht, mop,” begon ze tevreden en tegelijk verwachtingsvol, “maar ik vind onze escapade nu al fantastisch.”
Bij deze woorden voelde ik mij voor een moment in mijn leven even intens gelukkig en ik liet dit dan ook blijken door haar hoofd teder te strelen. Zelf kneep ze zachtjes in mijn hand en glimlachte slechts toen ze naar me keek. Ze straalde. Door de zomerzon viel er een oranje gloed over haar wangen en haar jurk was karmozijnrood, een kleur die het perfecte contrast vormde met haar goudblonde pijpenkrullen. Zo leek ze precies een hoofdact uit een variétévoorstelling, die met haar fluweelzachte stem tussen andere vaudevilleartiesten de avond bij elkaar zong en het publiek op haar handen had. Of haar zoete keelklanken hetzelfde effect zouden bereiken, daar kon ik nu alleen nog maar naar gissen, maar met de uitstraling die ze op die middag had zou ze een filmicoon als Jessica Rabbit laten verbleken.
Een tijd lang keek ze mij aan en sprak geen woord. Ze gaf me alle mogelijk om mij door haar blik te laten betoveren. Haar zwijgen was iets wat ik niet van haar gewend was, maar het was beslist één van de mooiste momenten die ik ooit had beleefd en ik genoot er dan ook enorm van.
“Begin jij al trek te krijgen?” vroeg ik haar op milde toon, terwijl ik naar het gerecht voor ons op tafel gebaarde.
Rina knikte en werd nieuwsgierig.
“Wat heb je voor ons laten verzorgen?”
Ze veronderstelde al dat ik niet zelf aan het koken was geslagen en dat klopte. Een Edje die eveneens van onze lunchdate afwist had ik verzocht om een maaltijd voor ons te bereiden en hij had dat dan ook met gepaste zorg voor ons klaargezet.
“Je houdt toch van vis?” legde ik speels voor.
En opnieuw knikte ze.
Ik trok de zilveren cloches van onze maaltijd en ontblootte daarmee de vissalades die ik had laten voorbereiden. Gelukkig viel deze erg in de smaak, maar dat kon ook moeilijk anders, aangezien ik mijn oor altijd erg goed ten luisteren leg op de interesses die mensen hebben in wat ze zoal graag eten. Rina in het bijzonder natuurlijk.
We lieten ons de garnalen met krab en radijs dan ook goed smaken, maar terwijl wij zo van ons eten aan het snoepen waren voelde ik ineens iets aan Rina waar ik eerder sinds we hier waren ook al iets van had gemerkt. Rina trilde namelijk als een rietje, alsof ze het koud had, maar wat helemaal niet bij het weer of de temperatuur van de salade paste.
“Zeg, wat is er lieverd?” vroeg ik haar daarom bezorgd. “Heb je het ineens zo koud?”
Nog altijd leek het niet alsof dat echt het geval kon wezen, maar ze bleef maar trillen en voelde zelfs eerder warm aan en gespannen.
“Nee, dat is het niet Achmed,” antwoordde ze vervolgens kalm, maar wel met een ongemakkelijke grimas.
Zorgelijk keek haar aan.
“Maar wat is er dan?”
Opnieuw glimlachte ze moeilijk en vroeg me: “Zal ik je eens een geheimpje vertellen?”
Natuurlijk wilde ik weten wat eraan mankeerde, dus spoorde ik haar met een kort knikje aan dat geheimpje prijs te geven.
“I-ik heb een vreselijke h-hoogtevrees, mop…”
Hierop voelde ik me ineens wat schuldig. Ik was het geweest die haar naar dit dakterras had gebracht. Ze had de 97e etage natuurlijk veel te hoog gevonden. Vandaar dat ze al die tijd al wat zat te bibberen.
“Oh gut, lieverd, maar waarom heb je dat niet meteen gezegd?” sprak ik toen, zonder het schuldgevoel bij haar te willen neerleggen. “Dan hadden we het balkon toch niet samen opgegaan?”
“N-nee, dat geeft helemaal niet, scheet,” suste ze. “Ik genoot zo van dit romantische idee van jou, dat ik mij over mijn angsten heen probeerde te zetten.”
“Maar als je hoogtevrees hebt, dan heb je hoogtevrees. Kom, dan breng ik ons meteen naar binnen.”
Ik pakte haar arm beet en bood haar de ondersteuning en warmte die ze op dat moment nodig had. Eerst bracht ik haar naar binnen en liep daarna even terug om ook de lunch te halen. Die aten we vervolgens binnen verder op aan de vlammentafel en hadden het nog erg gezellig met elkaar.
Rina was een geweldige meid; jong, kritisch, flamboyant en beslist niet iemand die het kaas van haar brood liet eten. Die middag hoorde zij echt bij mij en hoorden wij bij elkaar. Al sinds de binnenkomst tijdens mijn eerste werkdag bij de Tycoon Newspaper had zij gevoelens voor me. En ik moest nu toch onderkennen dat ik ondertussen ook erg verliefd op haar was geworden. Rina en ik zijn twee heel verschillende karakters met totaal verschillende persoonlijkheden en met ieder een geheel eigen uitstraling. Er is niemand die ik ken die ons direct als stel zou herkennen, maar toch trokken wij elkaar heel erg aan en was het sinds onze lunchdate bij de ‘Ontwakende Draak’ dat het leek alsof deze liefde voor altijd zou bestaan.
Alles zou echter veranderen vanaf het moment dat Victor mij die ene opdracht gaf.