Loop ik vanmiddag naar Haarlem station om in de wachtruimte rustig van mijn boterham te genieten, zoals ik dit met het koude weer wel vaker met mijn pauze doe, komt er zodra ik naar de ingang loop een lieftallige jongedame op me af die zonder verdere introductie tegen mij zegt:
“Jij ziet eruit alsof je een echt knuffelbeest bent. Mag ik jou eens trakteren op een heerlijke knuffel?” (vandaag is het Wereld knuffeldag)
Mij onbewust van deze uitwerking die ik blijkbaar op mensen heb, gingen mijn gedachten als een razende tekeer. Het aanbod was haast te aanlokkelijk voor woorden; een jonge vrouw, ik schat ergens tussen de 18 en 25 jaar, met een knap smoelwerk, mooie ronde vormen zoals iedere man dat graag voor zich ziet en – in het kader van dit onderwerp een erg uitnodigende volle boezem – klonk dit werkelijk al te mooi om waard te zijn. En omdat ik overtuigd ben dat dit in de meeste gevallen ook vaak zo is, was ik direct op mijn hoede.
Maar het was waar! Deze jongedame zat echt (echt?!) verlegen om een knuffel. Hoe bestond het! (vandaag is het Wereld knuffeldag, sufferd!)
Helaas, voor haar, ik ben een man met principes. En aangezien ik er fel op tegen ben op straat zomaar door jan en alleman aangesproken te worden om mij energieke abonnementen aan te smeren of bedenkelijke goede doelen te steunen, sloeg ik ook daarom dit aanbod… bot af.
“Nee, bedankt. Misschien een andere keer,” loog ik.

Afgelopen nacht had ik weer zo’n droom die uit meer lagen bestond, een schoolvoorbeeld lucide dromen, qua constructie net zoiets als uit de film Inception. Dus ik was continu bezig met wakker worden. Bij iedere keer dat ik wakker werd, werd ik wakker in een andere droom. Net zo lang totdat ik uiteindelijk weer terug kwam in de realiteit en ik dus niet meer droomde dat ik was ontwaakt, maar echt wakker was. Het waren allemaal geen echt gezellige dromen. Nachtmerries dus. Eerst droomde ik dat ik toeschouwer was van een dansvoorstelling van kinderen. Op den duur veranderden deze kinderen in bejaarden die op handen en voeten liepen en zich aan het uitkleden waren. Het moment dat ik daarop mijn hoofd van hen afwendde, waren de andere toeschouwers verdwenen en keek ik vervolgens naar een lege loods. Al snel kreeg ik door dat dezelfde bejaarden jacht op mij maakten en waren zij inmiddels nog meer misvormd dan daarvoor. Ik wilde weer wakker worden en kwam in een nieuwe scene terecht dat bestond uit een ondergelopen gewelfd gangenstelsel met hier en daar ruimtes die vol lagen met zand. Toen ik ook daar werd opgejaagd door een enkele duistere figuren, probeerde ik opnieuw naar een andere realiteit te vluchten. De misvormde bejaarden waren ondertussen verder gemuteerd en deden zich voor als schimmen.
Kort daarop geloofde ik weer dat ik wakker was geworden. Ditmaal was ik echter terecht gekomen in mijn slaapkamer toen we nog in Hoorn woonden. Maar in plaats van het vertrouwde bed van destijds stond er nu een klimrek van rode nylon touwen in mijn slaapkamer. Ik klom erin om beschutting in te zoeken, maar de touwen verfijnden zich tot dunne tot oersterke dunne draden die zich als spinnenraggen begonnen samen te pakken. Zodra ik mijn keel afgesneden voelde worden kwam er via de trap een van ledematen aan elkaar geplakt monster mijn kamer binnen met op de achtergrond het gloeiend schijnsel van vuur. Je zou haast denken dat dit monster recht uit de hel de trap op klom, mijn kamer in. Ik begon heel hard om hulp te schreeuwen, maar ik wist dat wanneer ik nog niet wakker was dat grote moeite zou kosten, omdat mijn hersenen mijn echte stembanden nog niet konden aansturen.
Uiteindelijk leek ik in de volgende realiteit toch echt wakker te worden en staarde ik meteen naar onze alarmklok om te zien hoe laat het was. Het was 05:33 uur. En terwijl ik naar de klok keek, staarde ik ook naar een witte schim die naast mijn bed lag. Hij zweefde boven de grond en lag precies in dezelfde houding als ikzelf. De schim was spierwit en straalde een fel licht uit. Bovendien was hij doorzichtig en kon ik het bloed door zijn aderen zien stromen en zijn ingewanden in bedrijf zien. Alles om die schim heen begon te vervagen en werd steeds donkerder. De spierwitte schim bepaalde mijn gezichtsveld. Op enig moment kreeg ik door dat ik naar mijzelf zat te kijken en dat de schim een spiegelbeeld moest zijn van mijn eigen ziel . Op dat moment begon de ziel mij op te zuigen – of ik hem. Ik schreeuwde opnieuw om hulp en werd ten slotte toch echt wakker.
Daar lag ik dan, badend in het zweet, schreeuwend om hulp terwijl mijn ledematen nog verlamd waren van de slaap. Mijn ademhaling reageerde normaal en was rustig, maar ik zag nog niks. Het enige wat ik hoorde was het slapen van mijn vrouw naast me en het geratel van mijn pc die ik de avond ervoor de taak had gegeven om 143 Windows Updates te installeren. Juist op dat moment was hij met dat proces klaar en schakelde de computer zichzelf uit. Kort daarna kreeg ik ook controle over de rest van mijn lichaam en kroop ik over Jenny heen om te kijken naar de bron van een vreemd geluid dat ik buiten hoorde. Het bleek een vroege automobilist die onder het licht van een straatlantaarn problemen hard vooruit te komen, in de dwarrelende sneeuw…

Laten we niet om de hete brij heen draaien mensen. We doen het allemaal wel eens; je hebt het voorrecht aan de babbel te zijn geraakt met een wel erg aantrekkelijke gesprekspartner of je treft het dat degene met wie jij aan de praat bent geraakt uiterlijk iets heeft waar jij (graag) naar kijkt. Wij mannen doen het, maar vlak ook vooral die dames niet uit. Ogen waar je in kunt verdrinken, sensuele lippen, een figuurtje om je vingers bij af te likken of natuurlijk dat bos hout voor de deur. Het zijn zomaar wat kenmerken waar een man bij een vrouw graag naar kijkt. Het kan erg prettig zijn om naar te kijken, maar het kan je ook bijzonder afleiden. Terwijl jouw gesprekspartner bij wijze van spreken een heel toneelstuk van Shakespeare kan beschrijven die in jouw belevenis als een enorme wolk ‘blabla’ aan je voorbij vliegt, staar jij al dan niet kwijlend van opwinding of juist onbewust schaapachtig naar dat ene lichaamsdeel. En ga nou niet zeggen, ik ben gelukkig getrouwd dus mij overkomt dat niet, je zal de eerste en ook zeker niet de laatste zijn die na dat ene gesprek de rest van de dag aan niets anders kan denken. Nee mensen, ik heb het niet per se over seks. Niet per se! Hoewel de gedachten daar bij de meeste figuren wel vaak op uitdraaien.

Om de rollen eens om te draaien en het eens een keer niet vanuit het perspectief van een man te bekijken, schetsen we nu eens de situatie hoe het mij vandaag, maar ook de vele gesprekken hiervoor, is overkomen. Het gebeurt niet dikwijls dat ik met zulke appetijtelijke dames in gesprek ben als met deze jongedame, maar ik mag mij gelukkig prijzen dat ik onlangs regelmatig in haar gezelschap verkeer. En nee, het is niet mijn vrouw, noch een potentiële minnares, noch iemand waarbij je kunt denken dat ze enig gevaar vormt voor mijn trouwboekje. Heel toevallig is het wel een erg fijne jonge vrouw waar ik best graag naar kijk en nou eenmaal geregeld mee te maken heb. Nou, dat mag toch, of niet? Goed, zij is erg slank, heeft een figuurtje waar je ‘u’ tegen zegt, kleedt zich bijzonder leuk en vormt doordat ze een brunette met reebruine ogen is wel enig gevaar door mij erg aantrekkelijk gevonden te worden. Maar! Ik heb mij tot noch toe steeds als een heer weten te gedragen en heb haar netjes aangesproken zoals ik ook de post uit de handen van de postbode ontvang of de conducteur keurig mijn kaartje overhandig. En nee, dat zijn niet ook heel toevallig allemaal appetijtelijke vrouwmensen. Eerlijk, de omgang is zoals ik jou, zoals ik je als lezer ken of zou kunnen kennen, ook zou aanspreken.
En toch, kan ik mij niet aan de aandacht onttrekken dat een gesprek met deze lieftallige gesprekspartner er ooit eentje is geweest die mij niet is bijgebleven. Want of ze nou praat over dagelijkse beslommeringen, hoe haar verhuizing of verbouwingen in huis zijn gegaan, hoe ze het al even oneens is hoe de kerstboom is versierd of wat ze vindt van het nut van het maandelijkse getest van het luchtalarm om twaalf uur, iedere keer, ja echt tijdens iedere gelegenheid dat ik met haar aan de praat ben, met of zonder spinnenpoten aangebracht op die superlange wimpers rondom die mogelijk opzettelijk zo zwoele ogen, in werkelijk ieder gesprek, kijkt deze betoverend schone jonge vrouw… altijd(!) naar mijn lul.

De zogenaamd eerlijke zakenman The BoBfather is opnieuw onderwerp van een strafrechtelijk onderzoek. Naar verluidt wordt de meesteroplichter verdacht van belastingontduiking en witwassen. Volgens onbevestigde berichten gebruikte TheBoBfather een bedrijf uit Warwinkel om miljoenen te verzwijgen voor de fiscus. 57,5 miljoen is volgens het O.M. het bedrag waarvoor de belastingdienst zou zijn opgelicht. De maffiosi verdienen veel geld en het komt vaker voor dat ze via legale constructies of mazen in de wet op zoek gaan naar manieren om minder belasting te betalen. Dikwijls gaat het om ingewikkelde belastingaangiften of gegoochel met fiscale regels. Het is te schandelijk voor woorden. Dus wanneer u deze week bonnetjes bij elkaar schraapt, twijfelend over de aftrekbaarheid van een zak koffie- of sperziebonen, denk dan even aan dit louche heerschap. The BoBfather is de grootste zwendelaar aller tijden. Een ladelichter tot in het diepste wezen van zijn ziel.

Lees meer over deze ontwikkelingen op de WSNOI-site bij Het Tycoon Newspaper-spel

Fietspadgevaren is niet in de laatste plaats een reden waarom ik mij het jaar 2014 nog lang zal heugen. De gemeente waarin ik woonachtig ben had namelijk het idee opgevat om de fietsenstalling voor het station ondergronds te gaan willen onderbrengen. Op zichzelf was dat een beslissing waar ik al vroeg enthousiast over was en welke ik reeds vanaf het moment dat dit bekend werd meteen ben gaan toejuichen. Het feit dat dit onvermijdelijk enig verkeershinder zou opleveren en mij meer dan genoeg smoesjesinspiratie gaf om geoorloofd te laat mee op mijn werk te verschijnen nam ik dan ook graag voor lief. Het gebied rondom het stationsplein is dientengevolge zowat het gehele jaar een georganiseerd rommeltje geweest; de gemeente heeft voortdurend alles op alles gezet om de infrastructuur die daarmee overhoop kwam te liggen continu in goede banen te leiden. Ik kan het haast niet nalaten ze er de complimenten voor te geven dat ze dit toch behoorlijk netjes is gelukt. Kosten noch moeite zijn gespaard gebleven het dagelijkse verkeer tijdig op de plaats van bestemming te krijgen. Het aantal gevallen dat je echt serieus door de werkzaamheden gehinderd werd, kunnen worden verwaarloosd. Zelfs bakfietsen hebben ze zo breed de ruimte gegeven dat ook zij niet met mij in aanvaring konden komen. Want als ik toch ergens een gloeiende hekel aan heb, dan zijn het die bakbeesten! Goed, die ene keer dat we met z’n allen een hijskraan in de categorie ‘mamoet’ de straat moesten laten passeren, waardoor je de trein echt miste, nemen we dan zelf maar even op de koop toe. Er gebeurde in die maanden wel zoveel op dat plein dat je er vanuit kon gaan dat er wel iets fout moést gaan. Maar nee hoor, het hele jaar, behoudens een paar luttele vertragingen, is alles werkelijk voorbeeldig verlopen.
Achteraf bleek dit echter slechts een erg lange proloog op het onvermijdelijke. Hetgeen mij vanmorgen overkwam.

Wat beloofde eindelijk weer eens een gewone werkweek te worden waarin alles volgens het vertrouwde ritme zou lopen, begon al direct wat erg onhandig. Maandagochtend ben ik altijd, vanwege mijn late dienst, tot ongeveer kwart voor elf thuis met mijn dochter Joaquima. Een kwartier voor tijd maak ik onszelf dan klaar om haar naar de oppas te brengen en vertrek ik vervolgens naar mijn werk. Wanneer je zelf kleine kinderen hebt dan zal het je vast niet vreemd in de oren klinken dat 15 minuten voorbereiding treffen voordat je samen de deur uit stapt, nauwelijks royaal te noemen is. Hetgeen ook mijn ervaring deze morgen was. Het gebruikelijke jas-niet-aan-willen en pas-aangetrokken-schoenen-toch-weer-uit-schoppen ben ik al redelijk aan gewend. Ook het bedacht zijn op een tas met voldoende reservekleding, billendoekjes en luiers is voor mij reeds lang een routineklus. Toch had ik deze morgen net even niet die klodder yoghurtkots (pleonasme?) zien aankomen! Hè jakkes, dacht ik, kan ik mijn nette jas weer uit doen en moet ik op deze veel te zachte winterdag toch weer mijn dikke winterjas aan. Nou ja, die twee minuutjes vertraging, ach, die kon ik er nog wel bij hebben. Dus zo gezegd zo gedaan. Ik mijzelf even gauw in een andere jas hijsen en we konden toch nog redelijk bijtijds de deur uit, zodat ik Joaquima naar de gastouder kon brengen.
Bij het pakken van de fiets was het nog wel weer even stuntelen doordat mevrouw net even op een onhandig moment besloot toch haar sjaal niet om te willen. Dit ontaarde in een soort twisterspelletje waarbij ik met mijn linkervoet in de schuur stond, aan mijn rechterhand een kind vasthield, om mijn rechtervoet een tas hak gehaakt en met mijn linkerhand… afijn, je snapt wel ongeveer hoe ik erbij stond.
Een weinig later arriveerden we wonder boven wonder toch weer heelhuids bij de gastouder. We groetten elkaar nog even de beste wensen voor het nieuwe jaar en ook bij haar thuis haalden we nog even – erg cynisch zo bleek achteraf – aan hoe geheel volgens het boekje het nieuwe jaar weer zou zijn aangevangen. En zoals dat er nou eenmaal bij hoort passeerden de genoten kerst- en oudejaarsbelevenissen nog even de revue zodat ik, voordat je goed en wel weer buiten staat, toch gauw weer een minuut of tien verder was. Bijna angstig keek ik gedurende dit gesprek al met een schuin oog op mijn horloge om te zien of ik überhaupt mijn tweede trein nog wel ging redden.

Even later zat ik weer op de fiets en begaf ik mij ondertussen richting het station. Ik was inmiddels reeds een paar straten verder toen ik mij tot mijn grote schrik bedacht dat ik wat vergeten was: mijn telefoon. Ik had deze nog thuis laten liggen. Nou pech, zou ieder ander hier nu denken, doe je toch een dagje zonder? Alleen was daf in mijn geval geen optie. Het niet bij mij hebben van mijn telefoon betekende ook automatisch dat ik dan geen OV-chipkaart bij mij zou hebben. Deze heb ik namelijk in een daarvoor speciaal bestemd vakje in de hoes om mijn telefoon gestoken zitten. Geen mobiel mee betekende dus tegelijk dat ik niet voor de trein kon inchecken. Goed, ik dus terugfietsen naar huis (ik moest mij al gaan zorgen maken over het niet missen van een derde trein!).
Kom ik thuis, valt mijn fiets om, laat ik de sleutelbos uit mijn handen vallen…

…het was echt zo’n dag!

Nog wat later was ik nu eindelijk echt op weg naar het station. Er was inmiddels wel al bijna een uur verstreken na het moment dat Joaquima mij op een klodder yoghurtkots trakteerde.Vanille kan ik mij herinneren. Toen ik vervolgens uiteindelijk toch op het verkeersknooppunt voor het station aankwam, schoot mij ineens te binnen dat ik nog iets anders was vergeten: vandaag was de eerste dag dat de nieuwe ondergrondse stalling in gebruik werd genomen. Oh jee! Als dat nu ook maar weer niet voor al te grote vertragingen zorgde.

Ik reed op de oude bovengrondse en inmiddels deels verlaten fietsenstalling af en trof er een bord aan dat mij deed beseffen dat ik niet even gauw in oude stijl mijn fiets zomaar kon neerkwakken. Op het bord stond namelijk te lezen dat de nieuwe fietsenstalling per vandaag in gebruik werd genomen en dat het parkeren bovengronds niet meer werd toegestaan. En het stond er dusdanig vermeld dat je er wel uit kon opmaken dat wanneer je dit toch deed, je ofwel een prent kon verwachten of je jouw fiets gedurende de dag elders mocht komen ophalen. Vast ook niet zonder daar eerst een flink bedrag voor neer te moeten leggen, gokte ik. Slik. Dus ik nam alvast mijn verlies (dit werd een vierde trein) en begaf mij via de zo mooi hiertoe aangelegde entree naar de werkelijk prachtig opgetrokken fietsenstalling ondergronds. Jottum! Ik was als een kind zo blij dat ik mijn fiets eindelijk ergens in zo’n rek mocht neerzetten waar het beschermd leek tegen weer en wind, dieven, vandalen en noem maar op wat je nog meer in de open lucht met jouw fiets kan overkomen. Ik verheugde mij er meteen op om mijn fiets eindelijk eens met zo’n fietslift een etage hoger boven de andere fietsen te kunnen plaatsen.

Maar hemel, wat was dit nu? Mijn fiets paste helemaal niet. Waar ik mijn fiets ook wilde plaatsen, ik kreeg hem er nergens tussen geprakt. Ik snapte het systeem ook helemaal niet. Het was alsof je een deksel en een blik hebt waarvan je overtuigd bent dat het één op het ander moet passen, maar realiseert dat de twee helemaal niet bij elkaar horen. Er waren allerlei sleuven waar andere geluksvogels hun fietsen eenvoudig in weggezet leken te hebben, maar waar ik er zelf flink mee worstelde om mijn stalen ros überhaupt op te kunnen aanbieden. Ik bekeek mijn fiets eens goed en besefte dat ik het mezelf eerder moeilijk had gemaakt door er niet alleen twee kinderstoeltjes op te monteren, maar het was vooral het windscherm dat het hem deed.
Al goed, dus zonder mij echt druk te maken over die vierde trein, begaf ik mij met mijn topzware tweewieler richting een soort controlekamer waar er vijf man sterk speciaal op types zoals ik stonden te wachten. Er was een stel OV-figuren aanwezig dat speciaal in dienst was genomen om klunzen zoals ikzelf op zo’n eerste even-wennen-dag op weg te helpen.
“Ach, sorry meneer. Kunt u mij even helpen? Ik krijg mijn fiets niet geplaatst.”
(Oh en dan voel je je opgelaten!)
Dus liep één van die meneren met mij mee en kwam hij eens even kijken waarom het mij noet lukte mijn fiets kwijt te kunnen.

“Tja, die paste inderdaad niet,” concludeerde hij toen droog. Ja, daar was ik ook al achter. Dus wij proberen om toen samen mijn fiets alsnog een plek te geven, wat natuurlijk ook met zijn hulp niet lukte. Heel verbaasd was ik niet. Langzaamaan begon ik al te vermoeden waar dit heen ging. Ik kreeg zomaar het idee dat er voor mijn fiets zelfs geen oplossing was.
Wel, die oplossing was er wel degelijk! Te lange leste verzocht de beste man mij met hem mee te lopen en bracht hij mij naar een plek waar ik mijn fiets gelukkig wel kwijt kon: tussen de bakfietsen… het soort waar ik juist zo’n pesthekel aan heb.

Oudejaarsdag is altijd al een goed excuus geweest om plotseling te komen opdraven met een top 10, top 100 of als je het erg bont wil maken een top 1000. Nou, voor zo’n top heeft het ons welbekende onderwereldfiguur The BoBfather ons dit jaar in elk geval weer alle reden gegeven. 2014 gaat namelijk de boeken in als een jaar met een record aantal liquidaties. En ondanks dat dit criminele brein de verscheidene executies nog niet heeft opgeëist, is het ons wel duidelijk wie deze mensen in het afgelopen jaar aan de strop heeft gehangen.

Om het ons extra lastig te maken te achterhalen welke bekende Nederlanders The BoBfather heeft opgeknoopt, heeft hij ze in anagrammen gezet en enkele letters weggelaten. Je begrijpt het al, deze linkmichel heeft er alles aan gedaan om zijn sporen uit te wissen, zodat de enige manier hoe wij achter de namen zullen komen is door Galgje met het Anagrammenspel te combineren. Aan jou de eretaak om uit te vogelen wie deze onderstaande slachtoffers zijn.

En wie bekend is met de anagrammen uit deze webkrant, weet dat we wel enkele spelregels hanteren. Voor die spelregels verwijs ik je graag naar deze link. Dus graag niet voor je beurt spreken of ik hang je persoonlijk zelf aan de galg!
Extra regel voor deze speciale editie: voor iedere ontbrekende letter die je uit de opgave weet op te lossen (à la Galgje) krijg je een ster. Dus staan er twee streepjes, dan krijg je ook twee sterren als je beide letters weet te raden. Ook hier geldt: niet voor je beurt spreken.

Succes met ontanagrammaniseren! En wees de navelklopper voordat The BoBfather zijn kans grijpt.

Alvast een goed ‘uiteinde’…

1. MArinus SlAbAk (3 sterren voor Retroman) (anagram geraden door Stoomkoker)
2. Lafaard Vergt Vorken (2 sterren voor Sandra) (anagram geraden door Sandra)
3. RaZZia Om Zus (3 sterren voor Sandra) (anagram geraden door Sandra)
4. Hel In AAnvAren (3 sterren voor Sandra) (anagram geraden door Retroman)
5. SaFraan Navrant (1 ster voor Retroman) (anagram geraden door Retroman)
6. TijDbom Vlasharen (1 ster voor Stoomkoker) (anagram geraden door BoB the Winter)
7. Jordaan LabeL (2 sterren voor Retroman) (anagram geraden door Retroman)
   
8. Hoe Ei Dummy Rambo (1 ster voor Retroman) (anagram geraden door Stoomkoker)
9. OnrEdElijkhEdEn (4 sterren voor Retroman) (anagram geraden door Retroman)
10. Sacrale QuiNteN Kijkje (2 sterren voor Stoomkoker) (geraden door Retroman)
11. EngE VogElfrEak (4 sterren voor Sandra) (geraden door Retroman)
12. BLind ALarmeren (2 sterren voor Sandra) (anagram geraden door Sandra)
13. VaNdaar Je Nepheid (2 sterren voor Stoomkoker) (anagram geraden door Stoomkoker)
14. Rem SPeklaP (2 sterren voor Retroman) (anagram geraden door Retroman)
    
15. RondvaaR Loontjes (2 sterren voor Stoomkoker) (anagram geraden door Stoomkoker)
16. Martelden Wils (1 ster voor Retroman) (anagram geraden door Retroman)
17. HangmaT TweeTer (3 sterren voor Retroman) (anagram geraden door Retroman)
18. SoYa  Drink (1 ster voor Sandra) (anagram geraden door Sandra)
19. Mijnheer Moet (2 sterren voor Stoomkoker) (anagram geraden door Stoomkoker)
20. TeuS BurleSk (2 sterren voor Stoomkoker) (anagram geraden door Stoomkoker)

Met vriendelijke reuzel,

Namens Achmed en de Navelpad, Olga Sloot- Koers.

NB: er wordt geen beloning uitgekeerd voor het raden van het thema. Het moge immers duidelijk zijn wat het thema van deze opgave is. Mocht er per ongeluk een ‘pluisje’ in de anagrammen geslopen zijn (onbedoeld een letter te veel, welke het oplossen ervan bemoeilijkt) dan krijg je daar natuurlijk wel een bonus voor.

Zo, vandaag wel weer genoeg ‘op ons dak’ gehad. Eigenlijk geldt dat wel zo’n beetje voor geheel 2014. Genoeg meegemaakt dit jaar, in uitersten. Om maar een voorbeeldje te noemen: begin dit jaar hebben we een drogerbrand gehad. En vandaag, 4 december, dat wel bekend staat als ‘het heerlijke avondje’, begon als een iets minder heerlijk ochtendje. Nog voordat de dag goed en wel was aangevangen zorgde een verstopping voor een lekkage vanuit de badkamer naar onze keuken en kon ik binnen hetzelfde jaar voor de tweede keer mijn verzekeringsmaatschappij gaan bellen. Alles is weer goed afgelopen, maar toch. Je gaat haast denken: welke uitdagingen kunnen er ons dit kalenderjaar nog meer te wachten staan? Zal ik preventief onze boom maar vast gaan omhakken voordat er nog een storm of blikseminslag komt die dat voor ons doet?
Voor de verandering sloeg de pech vandaag twee keer toe: onze verwarmingsketel heeft de geest gegeven…

Toen mijn vader nog bij één van zijn werkgevers in dienst was en onlangs jarig was geworden, vroeg zijn baas hem: “En man, hoe oud ben je nou geworden?”
Waarop hij antwoordde: “Ik ben net zo oud als Jezus.”

Pas geleden waren we op verjaarsvisitie bij één van zijn vele kleinkinderen en bracht hij dit weer ter berde. Met name omdat ikzelf vandaag diezelfde leeftijd heb bereikt.

Met de Suske en Wiske’s ben ik altijd fan geweest van de samenwerking tussen Willy Vandersteen en Paul Geerts. Ook na het overlijden van Vandersteen heb ik een hele serie S&W’s uit de hand van Geerts geboeid gevolgd. Dat liep goed tot ongeveer vanaf de albums Snikkende Sirene (nr. 205) tot de Begeerde Berg (nr. 215) zo’n beetje. Daarna vond ik het al gauw minder worden. De stijl van tekenen werd in negatieve zin vlotter en de ingebrachte grappen deden voor mij erg geforceerd en gerecycled aan. De afbreuk van het echte Suske en Wiske gevoel kwam voor mij vooral toen Marc Verhaegen z’n gezicht liet zien. Maar Luc Morjaeu en Peter van Gucht maken er wel echt een potje van!

Ik overweeg al langer om de nieuwe strips maar niet meer te kopen, maar om één of andere reden blijf ik toch trouw aan dat gestrikte grietje en die iets te brave gekuifde vriend van haar.
Met het verschijnen van Het Schrikkelspook (331) heb ik zowaar weer even lol; professor Barabas doet ineens weer enkele nieuwe en interessante uitvindingen. Waarom er gelijk een hele serie nieuwe uitvindingen in één album gepresenteerd moet worden snap ik dan weer niet, maar vooral de teledresser kan ik wel pruimen. Het idee van de teledresser is dat de tijdreiziger direct in de stijl van de tijd waar deze naartoe flitst wordt gekleed. Alhoewel ik het bij tante Sidonia thuis de kledingkast in duiken om ons op een nieuw avontuur voor te bereiden ook z’n charmes wel vond hebben, kan ik best respect opbrengen voor deze twist. Ook het tijdstablet, waarmee professor Barabas een flitspoort op elke willekeurige locatie creëert vind ik leuk bedacht.

Toch, aan de andere kant, mensen waar is tijd gebleven dat mensen zich nog alleen met de teletijdmachine verplaatsten?