Dat onze rabdomant Straatsoldaat mij een gekalibreerde kwibus vindt kan ik schaamteloos mee leven. Daar raak ik weinig geïndigneerd van. Een dergelijk karikaturaal beeld van mijn persoontje ben ik inmiddels wel gewend van dit sujet. Toch raakte ik lichtelijk ontsteld van zijn ridicule reactie op mijn recentelijk gebruik van het woord ‘antidateren’.

Mij is bekend dat deze rapaille enigszins in distantie leeft van onze huidige beschaving. Hij meent een sinecuur baantje te hebben wat in de praktijk eerder op sisyfusarbeid neerkomt. Doch, om zijn gemoed te reassureren laten we hem in zijn waarde.

Niemand zal mij horen impliceren dat deze schavuit geciviliseerde taal refuseert. Het viel mij alleen op dat hij danig apocrief reageerde bij het horen van de term ‘antidateren’. Hier raakt mijn thee toch flink gefermenteerd van!

Recapitulerend: Antidateren is een normale contemporaine term die ook door ons klootjesvolk wordt gebezigd. Om wat meer tot fluxdebouche te komen, laten we de calumet ontsteken en deze toelichting lezen: 
http://www.mijnwoordenboek.nl/vertaal/NL/NL/antidateren

Voor meer toelichting op moeilijke woorden:
http://www.oiepoie.nl/Moeilijke_Woorden/

Overigens de gekalibreerde kwibus wordt belichaamd door niemand minder dan één van mijn grote helden:
Lambik (album titel van ‘de avonturen van Lambik’)

Iets langer dan een jaar geleden werd het Swetsers Zakmes voor de eerste maal op het internet voor een schappelijk prijsje aangeboden. Dit apparaatje verscheen in 2000 al op de markt en was voor die tijd bijzonder revolutionair.
Je kon ermee schaken, je gebit reinigen, muziek mee spelen, foto’s maken, bier mee tappen, conserveren, op het stand liggen, darten, de weg terugvinden in piramides, je kleren ophangen, de gootsteen ontstoppen en nog heel veel meer. Hier kun je lezen wat er nog meer mee mogelijk was.

In navolging van de losgebarsten speculaties van onze Moraelridder over het vervolgmodel zijn de tekeningen hiertoe uitgedacht, doorontwikkeld en uitgetest. Het oude model uit 2000, die pas echt de markt begon te veroveren in 2008, is inmiddels gedateerd zodat we met trots de nieuwere versie kenbaar mogen maken:

Swetsers Zakmes kampeereditie

Bij voorkeur te gebruiken tijdens het kamperen of creperen en is tevens toepasbaar in een riante hotelkamer of bij Nordic walking.

Alfabetische lijst van elementen:
• 800×600 beeldschermresolutiedeïnstallatieprogramma
• André’s opblaaspop
• Bakfietssabotage systeem
• Buxushaag
• Dartbord (valt te combineren met het Swetsers Zakmes uit 2000)
• Diskette van de belastingdienst met de aanslag voor 2009
• Enige wapperbesturing
• Fout hekbordje
• Freeware debugger
• Gratis popup blocker
• Meterkast uit 1886
• Lampenkap volgens de nieuwe spelling
• Wat lucht voor in de fietspomp
• Warme broodjes beenham
• Sladroger
• Sticker van gewogen bananen
• Scrollbalk
• Nieuw alfabet
• Nederlands inburgeringdiploma
• Ontanagramminiseermachine
• Originele danspasjes van de King of Pop
• Inbouw wijnkoeler
• Portie morfine
• Thee-eitje
• Twee haringhechtingen
• Treincoupe inclusief conducteur
• Zbersibarn rekenmachine

Introductieprijs: ZB 65,- (omgerekend E 812,50)

Het Swetsers Zakmes uit 2000 gaat nu in de uitverkoop voor ZB 40,- (omgerekend E 500,-). Zolang de voorraad strekt.
 

Vandaag ben ik met de benenwagen naar mijn werk gegaan, gewoon, omdat ik er zin in had. Het weer was niet heel bijster fantastisch, maar het was gunstig genoeg om er geen nat pak van te krijgen. De wind hield zich gedeisd en het ontbrak in niets aan voldoende zuurstof in de lucht. Kortom: reden genoeg om eens de sportieve jongeman uit te hangen en mij te voet naar het werk te begeven.
Al lopend door een bomenrijke buurt met afwisselend wat rustige en wat minder rustige straten kom je van alles tegen. Vandaag viel mijn oog daarbij op enkele riante tuinen – daar barst het immers van in onze huidige woonplaats. Ik wil nog maar even benadrukken dat we recentelijk naar een prachtige nieuw woonoord zijn verhuisd. Het moge duidelijk zijn; het bevalt hier prima.
En wat is het genieten als je dan op je dooie gemakje eens in je opneemt wat andere mensen zoal in hun tuin hebben staan. Nou heb ik tuinen kijken altijd al leuk gevonden, maar als het ongedwongen kan, dan geniet ik er des te meer van. En wat mij daarbij toch steeds weer verbaast, is wat een mens toch beweegt om voor een bepaalde inrichting voor hun tuin te kiezen. Aan beeldenparken en floravariaties was er in elk geval geen tekort.

Zo viel mij ook een specifieke tuin erg op, omdat de eigenaar er een beeld op een bankje had gezet. Het ging om een gewoon houten tuinbankje wat bijeen gehouden werd in diens gietijzeren geraamte met daarop: een witte zittende man. Het eerste wat ik mij dan afvraag, is of de eigenaar dan zelf te weinig tijd heeft om op dat bankje te zitten (zodat hij het dan maar met een beeld vult) of had hij deze ‘drukke’ bezigheid bewust uitbesteed aan een beeldhouwwerk?
Of dan die rooie kater die er zichtbaar zelfvoldaan bij ligt in een andere tuin naast een omgevallen tuinkabouter. Zie die kat eens genieten van zijn overwinning op meneer tuinkabouter. Om vervolgens tot het besef te komen dat die kat er zeer waarschijnlijk niets mee te maken heeft, en dat die tuinkabouter er misschien al 3 maanden zo bij ligt.
Dan hebben we nog die gigantisch verzameling graspollen, hetgeen ik mij nog wel het meest over verbaas. Tegen het einde van mijn wandeling naar m’n werk loop ik langs een joekel van een tuin. Het was echt zo’n tuin waar de tuin van de Frogers bij in het niet valt. Hoewel… zó groot was die tuin waar ik langs liep nu ook weer niet. Maar ik mag graag overdrijven. Waar ik mij bij dit soort dingen in elk geval over kan verbazen, is waarom zo’n enorme tuin alleen maar kan bestaan uit een uitgestrekte vlakte van iets onbenulligs als… gras? Bij een boerderij kan ik mij daar nog iets bij voorstellen – zet er dan een verzameling wandelende truien op om dat gras te kunnen begrazen – maar als je midden in een stad woont met een tuin waar je ‘U’ tegen zegt, wat kom je er dan bij op om zo’n tuin helemaal te plaveien met zo’n kolonie grassprieten!?!
Toegegeven, het zijn rare gedachtes die je bezig houden als je je ‘verdiept’ in de tuin van een ander. Maar toch is het wel eens heerlijk om je bezig te houden met zoiets onbenulligs als de inrichting van een tuin.

Ondanks het feit dat er bij mij al grijze haren tussen dat andere onkruid op mijn hoofd zichtbaar wordt, mag ik mezelf nog best een jonge vent noemen. Met nu bijna 28 lentes heb ik helaas net niet het genoegen gehad de première van ‘The Return of the Jedi’ in de bioscoop te mogen meemaken. Laat staan dat ik de eerste vertoning van de voorgangers heb kunnen aanschouwen. Desalniettemin mag ik mij gelukkig prijzen de opkomst van het internet aan de lijven te hebben meegemaakt.

De compact disc was destijds erg hot en de DVD was nog net even te nieuw om breed geaccepteerd te worden. Toen geloofde ik er natuurlijk nog geen hol van dat de DVD langzaam de CD zou gaan verdrijven, zoals deze zelfde CD het vinyl de wereld uit heeft geholpen. Terwijl dit proces inmiddels wel is gestart. Natuurlijk is die CD er nog altijd, maar hoe lang nog? Niets heeft het eeuwige leven.

In de commercials wordt er ook al gespot met die goede oude tijden. Zo zien we hier een meesterlijke reclame met een viertal nerds die echt helemaal los gaan op MC Hammer. En dan is het niet de kwaliteit van de reclame die ons zo aanspreekt, maar de nostalgie die het bij ons zo onvermijdelijk oproept.
In één woord ‘heerlijk’!

Tegenwoordig beginnen we deze (technologische) ontwikkelingen bijna voor lief te nemen. En eigenlijk is dat niet terecht. Nu dringt mij een nieuw besef door. De ontwikkelingen van slechts een jaar of 10 geleden, zijn nu zo gewoon aan het worden in onze maatschappij. Ik schrik er van en vraag me af of ik oud begin te worden.
Met het beeld van deze ontwikkelingen in gedachten neem ik jullie mee in mijn anekdote van een week of wat gelee.

Sta ik laatst op mijn dooie gemakje bij de kassa in een supermarkt om mijn handjevol boodschappen af te rekenen, wijst de kassajuf mij op mijn klassieke blunder: “meneer, u bent de bananen vergeten af te wegen”. Oh shit. Vier weeshuizen aan tweedewereld mondjes van boodschappenkarren dringen zich achter mij op. Daarbij opgeteld: blikken die, als ze zouden kunnen doden, mij tot minder dan stof zouden verpulveren. En ik trap er steeds weer in.

Ik woon pas in deze buurt en ik heb het bij mijn eerste bezoek aan deze supermarkt al verknald.
Met een noodvaart manoeuvreer ik mij tussen de menigte door terug naar de fruitafdeling. In de hoop even gauw dat stickertje te scoren om mijn bananen mee te ontsieren snel ik naar de weegschaal. Daar aangenomen plaats ik de gele apentros in de grote schaal van het weegapparaat. In mijn verwachting met twee toetsen klaar te zijn dringt bij mij het besef door hoe oud ik ben geworden: touchscreen.

Fuck! Hoe werkt dit?

“Wat wilt u afwegen? Fruit | Groente”

Met mijn wijsvinger druk ik op ‘Fruit’. Het scherm ververst: “Wat wilt u afwegen? Fruit | Groente”. Wat? Ben je knoppendoof? Ik drukte toch op ‘Fruit’? Nog een keer.
Vier pogingen verder probeer ik het met mijn duim waarop het contact ineens wel blijkt gemaakt. Blij met die ontdekking beproef ik mijn geluk met het antwoord op de vervolgvraag door met mijn duim op het kanariegele icoon van de bananen te drukken. Raak! U gaat door voor de koelkast!

“Yes!”

… maar toen waren de stickertjes op.

Word ik nou oud of moet dit simpeler kunnen?

Grote kans dat je je nu net zo voelt als toen ik voor het eerst in de Filippijnen was geland en op deze manier werd aangesproken. Hoezo “Hey Joe!” ? Wat is er mis met “Hello Sir!” ? Denk je me te kennen? Lijk ik op een vriend van je die zo heet?
Nee, hier was iets heel anders aan de hand. De Filippijnen is voor iets meer dan 100 jaar in Amerikaanse handen geweest. Als gevolg van die bezetting worden blanke buitenlanders al gauw voor Joe uitgemaakt. Het is niet per se noodzakelijk dat je eruit ziet als een Amerikaan. Ruik je als een toerist die weleens een tiet geld op zak zou kunnen hebben, dan wordt er aanvankelijk een hoop voor je gedaan. Daar kom je tussen de taxichauffeurs op het vliegveld al gauw achter.

Vers geland op Filippijnse bodem zul je net als op andere vliegvelden even moeten wachten op je bagage. Zat jouw tas er tussen? Dan zul je jezelf door de douane moeten wurmen. Je moet even verklaren dat je geen witte substantie per ongeluk in je koffer hebt meegevoerd, omdat je anders de DEATH PENALTY krijgt toebedeeld.
Dat klinkt allemaal erg zwaar, maar als jou niet het ongelukkige toeval heeft getroffen dat iemand wat in je koffer heeft gestopt of je dit zelf hebt gedaan, valt het allemaal reuze mee.

Eenmaal voorbij die douane moet je op Ninoy Aquino International Airport (NAIA) door een waaiervorming tunnelsysteem naar buiten lopen om het vliegveld te kunnen verlaten. Daar waar tunnel ophoudt, sta je plotseling buiten en ligt er een zebrapad voor je die een kruisende weg in tweeën deelt.
Om je heen staan allemaal taxi’s langs die kant van de weg. Aan de overkant van het zebrapad wordt het zicht ontnomen door een muur met een poort die bewaakt wordt door militairen. De poort is deels afgedekt. Door de stangen van de poort is een groep mensen te zien die ogenschijnlijk op mijn kant van het zebrapad hopen hun Messias te zien verschijnen.
In een flits zie ik de reactie van de fans die na het eerste optreden van de Jackson 5ive destijds hun idolen wilden bestormen. Voor Michael en zijn broers liep dat toen bijna fataal af.

“Hey Joe!” hoor ik naast mij geroepen worden. Een taxibestuurder komt op mij af en herhaalt: “Hey Joe!”. Hij biedt met een gebaar met zijn armen aan om mijn reistassen aan te nemen. Voor ik überhaupt de kans krijg te reageren of het me te realiseren pakt hij mijn tassen al vast.
In een oogwenk zie ik mijn vriendin, waarvoor ik naar de Filippijnen ben gekomen om haar voor de eerste maal te ontmoeten. Ze staat als een sardientje rechtop tussen de mensenmassa achter het hek. Ze zwaait naar me en gebiedt mij naar haar toe te komen. Het lijkt even alsof de wereld stil staat en ik niets hoor behalve haar geluidsloze vraag naar haar toe te komen. Mijn wereld bestaat op dat moment alleen uit de aandacht tussen haar en mij.
Ik ontwaak uit een trance zodra ik merk dat mijn tassen zijn verplaatst tot naast een taxi. Ik schrik van dat besef en spoed mij naar de taxichauffeur. We bekvechten om mijn spullen. Hij probeert verontschuldigend op me over te komen en tracht me te overtuigen dat hij mij alleen wil helpen met het taxiritje. Helaas voor hem, was ik door mijn vriendin al geïnformeerd over deze beruchte taxiritjes. Dus ik bedank.
Met veel pijn en moeite probeer ik mij en mijn spullen los te wringen uit zijn handen en wil de straat oversteken. Daarop ontvang ik een strenge blik van een militair die de overgang bewaakt: “Schipper mag ik overvaren, ja of nee?” Zijn afkeurende blik moet iets betekent hebben als: “als je oversteekt zet ik je op water en brood”. Maar dat laatste zal wel rijst geworden zijn.
Even twijfel ik. Mijn blik wisselt tussen mijn smachtende vriendin en de afkeurende ogen van de militair. Nou weet ik natuurlijk allang dat de Filippijnen als corrupt land bekend staat. Maar moet ik hier de conclusie uit trekken dat ik de nor in ga als ik geen taxi neem? Het moet niet gekker worden.

Uiteindelijk steek ik op hoop van zegen het zebrapad toch maar over. Zo hard heb ik bepakt met reistassen nog nimmer een weg overgestoken. Het hek wordt gelukkig (met een zuinige marge) geopend zodat mijn vriendin mij mag begroeten.
Omkijken doe ik niet meer. Ik loop zo vlot als ik kan met haar mee en verdwijn van dat enge toneel.

Thee blijft toch een populair onderwerp hier op de Tycoon Newspaper. Niet moeilijk: thee is erg lekker op z’n tijd.

Wat dat betreft zal het Amerikaanse koffiebedrijf dat deze week z’n eerste Nederlandse vestiging opende op Utrecht Centraal het nog erg moeilijk gaan krijgen. Buiten het moeten concurreren met  andere koffie-shops in Nederland, heeft dit bedrijf ook met de tegenslag te doen dat steeds meer Nederlanders thee zijn gaan drinken.

Thee is naast lekker nu ook leuk geworden. Wanneer mijn vrouw een half uurtje later thuis is, heeft ze een omweg gemaakt langs het Centraal Station in Amsterdam alwaar een heus drugsfree teashop gevestigd is. Deze winkel is gespecialiseerd in uitlopende theesoorten die vooral verkocht worden in originele bladvorm.

Hier onderscheidt deze thee zich van de rest van de theemassa. Je kent ze wel, die groene kartonnen thee verpakkingen die men ‘gewone thee’ pleegt te noemen. Oh wat haat ik die term! Kunnen we niet meer lezen? Er staat toch duidelijk English Blend! Ik ben geneigd op m’n dienblaadje met een bekertje heet water terug te komen als iemand mij weer eens vraagt ‘gewone thee’ mee te nemen.

Toch is er wel degelijk een scheidingslijn te trekken tussen deze ‘gewone’ zakjes thee en de bladerthee. Die laatste categorie komt niet in elk huishouden evenveel voor, zodat men dit ‘speciale’ thee is gaan noemen. Hoezo ‘speciale thee’? Heb ik al die tijd niet opgelet en groeit thee tegenwoordig in zakjes aan de bomen dan? Wordt deze thee pas ‘speciaal’ als  die zakjes opengeknipt worden en zo de bladerthee wordt geboren?

Heb ik al niet eens gezegd dat ik het zonde vind om na een keertje trekken, je zakje weg te gooien?  Die zakjesthee (ik drink het ook) is één groot massaproduct. Vers is het nooit! Zelfs bij koffiedrinkers die het alleen in huis halen voor de visite, komt dit massaproduct ongegeneerd de voorraadkast uit wandelen. Soms letterlijk!
Het geval wil dat ik een keer bij iemand thuis thee heb willen drinken. De theebladeren stonden onherkenbaar stijf in het zakje. Deze fossiele theesubstantie bleef met zakje en al op het hete water drijven zonder te worden opgenomen.
Nou vraag ik je: is dit soms wat ze bedoelen met ‘groene’ thee?
Gadverdamme!

Geef mij de bladerthee maar.
Deze thee is in bladvorm gebundeld in – jawel-  een kartonnen zakje. De thee kan hier uit geschept worden om met behulp van een filter af te dalen in het hete water. Voor de nuchtere Nederlander is het misschien wat wennen, maar je kunt hier de aardbeistukjes en kamillebloemetjes gewoon nog in natuurlijke vorm in herkennen.

Natuurlijk, het is wat meer  werk (wat hebben we het over!), maar het  levert echt veel betere thee op. Wij hebben er thuis zelfs speciale glazen theekoppen voor aangeschaft waar een flink filter en glazen bladhouder bij geleverd zijn. Deze theeglazen zijn zo groot dat ze voor een bescheiden soepkom niet onderdoen. Dit is overigens wel een dure hobby moet ik toegeven: één kopje kost meer dan E 20,-.
Daar moet wel van gezegd worden, dat je de thee gerust een uur kunt laten staan, zonder dat deze helemaal tot koud afgekoeld is. Mijn advies is wel om de thee binnen 45 minuten op te drinken. Dan is deze nog wel het lekkerst.
Tot slot: naast de smaak, heeft deze thee ook geur. Want dat is iets wat van veel andere theezakjes niet kan worden gezegd.

Of ze ruiken naar schimmel.

En de synthetische thee? Je weet wel, die thee in die plastic piramide zakjes! Die wordt dus getrokken van kunstbloemen.
 

Menig collega vind mij inmiddels bijzonder irritant omdat ik bij het lezen van de resultaten van de anagrammachine van wordsmith.org werkelijk bulder van het lachen. Uitleggen ga ik het ook niet eens meer. Ik heb weer smakelijk gelachen bij het beanagrammiseren van deze verzameling Bekende Nederlands.

Naar mate deze post ouder wordt zullen de oplossingen terug te lezen zijn in de door jullie zelf geplaatste comments.

Succes met ontanagrammaniseren!

• Tomaten Hel (geraden door PiCo) 
• Bali (geraden door PiCo)
• Bosje Ren Snert (geraden door PiCo)
• Manuele Rol Slurp (geraden door Jolien van Biesheuvel)
• Javaanse Sonar Zit (geraden door PiCo)
• Jankende Hors (geraden door BoB)
• Hier Mix Je Nino Sigarettentabak (geraden door PiCo)
• Cola Nierstenen (geraden door PiCo)
• Vaag Weermannetje (geraden door PiCo)
• Gumt Iraans (geraden door PiCo)
• Tem De Ballerina (geraden door PiCo)
• Acne Vlamdarm (geraden door Ben)
• Poetin Hinderen (geraden door Jolien van Biesheuvel)
• Daarna Vernieler (geraden door PiCo)
• Adder Visdag (geraden door Ben)
• Mama Leefheks (geraden door Ben)
• Stoeit (geraden door Ben)
• Ik Ben ’n Geitt (nog niet geraden)
• Cola Leus (geraden PiCo)
• Firma Gekjes (geraden door PiCo)

Met vriendelijke reuzel,

Navelpad