Ondanks het feit dat er bij mij al grijze haren tussen dat andere onkruid op mijn hoofd zichtbaar wordt, mag ik mezelf nog best een jonge vent noemen. Met nu bijna 28 lentes heb ik helaas net niet het genoegen gehad de première van ‘The Return of the Jedi’ in de bioscoop te mogen meemaken. Laat staan dat ik de eerste vertoning van de voorgangers heb kunnen aanschouwen. Desalniettemin mag ik mij gelukkig prijzen de opkomst van het internet aan de lijven te hebben meegemaakt.

De compact disc was destijds erg hot en de DVD was nog net even te nieuw om breed geaccepteerd te worden. Toen geloofde ik er natuurlijk nog geen hol van dat de DVD langzaam de CD zou gaan verdrijven, zoals deze zelfde CD het vinyl de wereld uit heeft geholpen. Terwijl dit proces inmiddels wel is gestart. Natuurlijk is die CD er nog altijd, maar hoe lang nog? Niets heeft het eeuwige leven.

In de commercials wordt er ook al gespot met die goede oude tijden. Zo zien we hier een meesterlijke reclame met een viertal nerds die echt helemaal los gaan op MC Hammer. En dan is het niet de kwaliteit van de reclame die ons zo aanspreekt, maar de nostalgie die het bij ons zo onvermijdelijk oproept.
In één woord ‘heerlijk’!

Tegenwoordig beginnen we deze (technologische) ontwikkelingen bijna voor lief te nemen. En eigenlijk is dat niet terecht. Nu dringt mij een nieuw besef door. De ontwikkelingen van slechts een jaar of 10 geleden, zijn nu zo gewoon aan het worden in onze maatschappij. Ik schrik er van en vraag me af of ik oud begin te worden.
Met het beeld van deze ontwikkelingen in gedachten neem ik jullie mee in mijn anekdote van een week of wat gelee.

Sta ik laatst op mijn dooie gemakje bij de kassa in een supermarkt om mijn handjevol boodschappen af te rekenen, wijst de kassajuf mij op mijn klassieke blunder: “meneer, u bent de bananen vergeten af te wegen”. Oh shit. Vier weeshuizen aan tweedewereld mondjes van boodschappenkarren dringen zich achter mij op. Daarbij opgeteld: blikken die, als ze zouden kunnen doden, mij tot minder dan stof zouden verpulveren. En ik trap er steeds weer in.

Ik woon pas in deze buurt en ik heb het bij mijn eerste bezoek aan deze supermarkt al verknald.
Met een noodvaart manoeuvreer ik mij tussen de menigte door terug naar de fruitafdeling. In de hoop even gauw dat stickertje te scoren om mijn bananen mee te ontsieren snel ik naar de weegschaal. Daar aangenomen plaats ik de gele apentros in de grote schaal van het weegapparaat. In mijn verwachting met twee toetsen klaar te zijn dringt bij mij het besef door hoe oud ik ben geworden: touchscreen.

Fuck! Hoe werkt dit?

“Wat wilt u afwegen? Fruit | Groente”

Met mijn wijsvinger druk ik op ‘Fruit’. Het scherm ververst: “Wat wilt u afwegen? Fruit | Groente”. Wat? Ben je knoppendoof? Ik drukte toch op ‘Fruit’? Nog een keer.
Vier pogingen verder probeer ik het met mijn duim waarop het contact ineens wel blijkt gemaakt. Blij met die ontdekking beproef ik mijn geluk met het antwoord op de vervolgvraag door met mijn duim op het kanariegele icoon van de bananen te drukken. Raak! U gaat door voor de koelkast!

“Yes!”

… maar toen waren de stickertjes op.

Word ik nou oud of moet dit simpeler kunnen?

This entry was posted on Tuesday, August 11th, 2009 at 07:27 and is filed under Nederlands, Onbedoelde mening, Scherpe Blik. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.