image by Gsorsnoi, compilation of gamegraphics from Transport Tycoon and Yahoo-avatar.
Daar zijn we natuurlijk hartstikke content mee.
Maar hoe is dit familie eigen ontstaan?
WSNOI zag het levenslicht in 2003 toen Gsorsnoi op het idee kwam om een quiz die hij van vrienden doorgestuurd kreeg in een eigen vorm te gieten. Deze doorgestuurde quizen werden door bezoekers van de Quiz your Friends –site ingevuld en verspreid. Zo kon je zelf je eigen quizen bouwen. Dit vormde het basisconcept om WSNOI op te bouwen. De quizen gingen over vanalles, maar wel steeds geconcentreerd rondom één thema.
Huizensite.
Nog even later kwam daar de huizensite bij wat de body van WSNOI al een beetje begon op te leuken en te versterken. Met dit nieuwe concept bedacht de maker van deze site dat het wel leuk zou zijn als je een soort van constructor-game online tegen elkaar zou kunnen spelen. In die tijd waren spelletjes zoals Simcity en Transport Tycoon erg populair. Constructor games deden het erg goed naast de destructor games. Er was een interessante ontwikkeling op gang op dit gebied.
Op WSNOI’s huizensite kon je met een toegekend starterkapitaal een bedrijfje opbouwen waarbij je huisjes kon kopen die elke maand geld opleverde. Elke 26e van de maand was de betaaldag en werden alle deelnemers geld toegekend die de huurders van de huisjes er zogenaamd voor zouden hebben betaald.
Trouwe fans.
Een vriendenclubje van zo rond de 8 tot 10 personen deed daar trouw en elke maand aan mee.
Jolien van Biesheuvel kennen we daar ook van. Zij is één van de WSNOI-bezoekers van het eerste uur die we via de site zelf hebben leren kennen. De rest bestond uit familieleden en vrienden die het ook wel leuk vonden om zich aan deze club te binden.
Alsmaar groeiend vermogen.
Nu vele jaren later is WSNOI nieuw leven ingeblazen.
Met opgedane kennis van het dynamische PHP en tools zoals WordPress werd het toch ineens wel een heel stuk gemakkelijker om elementen die we aan WSNOI wilden binden in de lucht te krijgen en te houden.
De huizensite is daar nog niet mee terug. Die werd stopgezet, omdat het groeimodel niet te beheersen was met de statische middelen van die tijd. Het blijft toch wel erg bewerkelijk om dat gekoop van huizen een beetje binnen de perken te kunnen houden. Ook zo’n beperking met games zoals Sim City. Je bouwt maar en je bouwt maar. Maar wanneer houdt het nou eens op?
Daar moeten we dus eerst eens iets op vinden voordat WSNOI de wereld voorraad sperziebonen om zeep zou help om zijn deelnemers in zbersibarnen mee te kunnen uitbetalen! Wanneer daar een oplossing voor is gevonden, komt de huizensite terug.
Digitalisering van de Tycoon Newspaper.
Anno 2010 bestaat WSNOI vooral uit de Tycoon Newspaper, een aanstekelijk galgjespel die we toen in 2003 in een véél simpelere vorm ook al hadden en de nieuw bedachte ‘onbestaande beroepen generator’ waarmee de meest onzinnige beroepencombinaties te verzinnen zijn.
Wat veel mensen misschien wel weten is dat de Tycoon Newspaper er eigenlijk al veel eerder was dan de WSNOI site. De Tycoon Newspaper bestaat sinds 1999. Bij het opnieuw optuigen van WSNOI is de Tycoon Newspaper gedigitaliseerd en voortgezet.
Een betere stap hadden we toen niet kunnen maken.
De Tycoon Newspaper werd en is een succes. Met een aantal vaste commentatoren en een flinke club mensen waarvan we weten dat het ‘stille lezers’ zijn, kun je wel stellen dat de WSNOI-familie groeit en groeit.
Gastbloggers.
Onlangs verscheen het debuut artikel ‘Het verdwenen bier’ van The Wizard. Onze BoBfather ging hem voor met het smakelijke artikel ‘De kippenhe(me)l’.
Iets verder terug komen we Johan van de Partij tegen de Draaiorgels tegen met zijn diverse schaduwrijke artikelen. Retroman’s bracht ons zijn tenenkrommende navel-recensies. Of zat dat toch anders? Andere mensen die grote invloed uitoefenen op de TN is Peter Visser, die al sinds het onbegrijpelijke HL7-avontuur van zich laat horen. En als we nog even verder terug graven in de oudheid dan komen we zelfs Hukomyerop’s ‘Keukenmeid zoekt keukenlijk’ tegen. Heeft hij gevonden en is er inmiddels gelukkig mee getrouwd!
Theo Nologie (Doubleyou) en de Moraelridder moeten natuurlijk ook niet ongenoemd blijven, maar als medeoprichters van WSNOI mogen zij geen gastbloggers genoemd worden.
Je snapt het wel: vreugde alom!
De Tycoon Newspaper bestaat dus inmiddels al meer dan 10 jaar. WSNOI is iets jonger. Maar mensen, wat hebben we het gezellig samen!
image by DavidDennisPhotographs, edited by Gsorsnoi
Deze week kwam ik weer eens na een weer veel te lange dag werken thuis. Ik had weer eens flink de baas geholpen. Of was het nou voor een klant voor extra brufennetjes? Nou ja, de baas had er in ieder geval wel baat bij.
Maar daar gaat het hier nu niet over. Ik kwam thuis zoals ik dat bijna iedere dag doe. Ik liep naar de kast en greep daar een zak met van die aardappelschijfjes. Jullie beter bekend onder de naam ‘chips’ (wel van een bekend merk natuurlijk). Zak met die zak onderuit op de bank en zet de TV aan, natuurlijk precies op het moment dat er weer zo een vervelend bouwprogramma op de buis is. Ik dacht nog: “Wat is dit voor een enge louche aannemer die een koude kamer moet bouwen?” . Al snel bleek dat het om iets heel anders ging en dacht nog even dat ze een nieuwe witgoed uitvinding hadden gedaan: ‘de Walk-ing fridge’. Ook dit bleek het niet te zijn. Het bleek het de reclame van een biermerk te zijn.
Je snapt het al. Ineens was ik mijn chips alweer vergeten en dacht alleen nog maar: “Biertjuh…..?” .
Tot mijn vreugde bedacht ik me dat ik de zaterdag ervoor een nieuw rood krat had gekocht van een bekend A-merk. Ik gooide de zak chips terloops opzij, griste snel een bierglas uit de kast en spoelde deze alvast om met koud water. Zoals dat hoort natuurlijk.
Ik liep naar de achterdeur. Want ik bedacht me dat het krat bier nog in mijn afgesloten tuin stond. Wilde de deur openen en bedacht me dat mijn achterdeursleutels nog in mijn auto lagen. Ik deed mijn schoenen aan en liep via de voordeur naar mijn nog warme auto toe. Wilde de deur opendoen en kwam tot de ontdekking dat ik mijn autosleutel niet mee had. Of was het nu een autochipkaart? Nou ja, dat doet er nu effe niet toe.
In elk geval liep ik terug en pakte dus mijn autosleutel … eh kaart … rende naar de auto en griste mijn bos sleutels van de passagiersstoel. Liep terug naar mijn voordeur (nee die was niet dicht gevallen. Dat zou wel heel erg toevallig zijn geweest). Liep naar binnen en vervolgens naar mijn achterdeur en open deze met het idee “eindelijk een biertjuh dan”.
Mijn hoofd werd zeker zo rood als dat krat dat ik die zaterdag ervoor voor het laatst had gezien. Ja, je leest het goed : Zaterdag voor het laatst had gezien. Slechts een biertjuh was eruit, wist ik nog. Ik dacht even dat ik echt oud werd, ik wist toch zeker…
Ik dacht nog eens … ja ik weet het zeker … en liep verder de tuin in. Maar geen biertjuh te vinden.
Ik liep naar de poort die toch nog echt op slot zat. Nou weet ik dat ik veel slakken in de tuin heb, maar die krijgen die flesjes toch niet zo snel op hè? Al snel kwam ik tot mijn positieven en dacht bijna hardop dat het schorem en geteisem uit de buurt mijn bier had gejat en het nu zelf met de cola zou moeten doen.
Nou ik krijg ze wel! Ik vul binnenkort alle leeg gedronken flesjes uit mijn vandaag nieuw gekochte krat af met zure azijn, dop ze opnieuw en prop ze in een krat. Wacht maar af, ze komen vast nog eens terug, maar dan wel voor het laatst.
PS: Karel wanneer heb je tijd voor de aangifte?
image by Martino, edited by Gsorsnoi
Dit is dan voorlopig de laatste Reuze Navelpad die in de maandelijkse frequentie per nieuwsbrief werd aangekondigd. Maar vrees niet: hij zet onaangekondigd, in een mogelijk wat lagere frequentie, nog wel gewoon door. Dus het kan zomaar zijn dat je aan het ontanagrammaniseren moet wanneer je ’s ochtends tussen twee happen ontbijtkoek de laptop opstart.
De Reuze Navelpad anagrammen zijn leven ingeblazen door ons WSNOI-familielid: Retroman. Hij stuurde ons een keer een e-mailtje waarin hij Gsorsnoi verraste met een anagram van zijn eigenlijke naam: Reuze Navelpad. Of nee! Andersom natuurlijk.
Verslaafd aan taalspelletjes werd hij daarmee geïnspireerd om zelf anagrammen te gaan maken. Maar ja … waarvan dan wel?
Zo ontstond het idee een maandelijks terugkerende spel te schrijven waarin de Tycoon Newspaper lezertjes vermaakt werden met namen van bekende Nederlanders die verstopt zaten in anagrammen. Aan deze lezertjes de geduldige taak om erachter te komen wie de bekende Nederlanders allemaal wel niet waren en dit bekend te maken via de comments.
Hij of zij die er verhoudingsgewijs in slaagde om de meeste bekende Nederlanders weer bekend te maken mocht zichzelf steeds ‘de Navelklopper’ noemen. Alhoewel ik me de vergissing kan indenken is dit niet de medicijnman uit de stam van stamhoofd Pauklos die zich ritueel vermaakt met totemgeroffel op de navels van zijn dorpsleden om de verveling te verdrijven, maar de winnaar van dit spel.
Het verzinnen van deze bijna onmogelijke anagrammen leidde er zo nu en dan toe dat de anagrammen bezwangerd raakten van navelpluisjes. Anders gezegd: foutjes in de anagrammen. Dit was vast te wijten aan het feit dat het vinden van anagrammen op namen van bekende Nederlanders vanzelf de nodige hilariteit met zich mee bracht. Mijn baasje, Achmed Liën, kreeg daarom de taak en de eer van onze grote Gsorsnoi om hier een goed en serieus verhaal omheen te schrijven. Het Navelpad Mysterie ontstond en verscheen aanvankelijk eens per maand om een beetje toelichting te krijgen op hoe die anagrammen nou waren ontstaan.
Dit verhaal is nu een beetje verder uitgegroeid tot een heus boek, zodat het hem noodzaakte de frequentie van het publiceren van deze relatief kleine hoofdstukken wat te gaan verhogen. Anders zouden we bijna met pensioen kunnen wanneer we dit boek hebben uitgelezen. De verhoging van die frequentie leidde echter weer tot het ondergesneeuwd raken van de Tycoon Newspaper met een erg hoog padden-gehalte. Burgervader Doubleyou vond het overigens ook wel tijd dat we een andere knol van stal zouden halen voor het maandelijkse paradepaardje.
En ja … dat tezamen was dus ook de reden dat we de anagrammen even op een laag pitje zetten.
Wij hebben in elk geval een hoop lol gehad om dit spel. Maar zouden de bekende Nederlanders er zelf om hebben kunnen lachen?
Succes met ontanagrammaniseren!
Met vriendelijke reuzel,
Navelpad
PS: Of er een bewuste pluis in deze opgave zit die weer eens niet naar een bekende Nederlander leidt? Nou, wat denk je zelf?
Fietsen naar je werk is niet zonder gevaren. Dat geldt voor automobilisten, maar net zo makkelijk voor alle andere weggebruikers. Heb je geen last van plotseling overstekende rollators, vliegende wandelende takken en andere gevaren op de weg, dan zijn er altijd nog wel die andere gevaren die voor jou op de loer liggen.
Eerdaags ben je er ongewild toch een keer het slachtoffer van.
Het is mij in de zomer al eens gebeurd dat ik mezelf werkelijk een ongeluk heb geschrokken waardoor ik op die bekende route naar mijn werk zowat van mijn stalen ros donderde.
Bushokjesreclames ben ik heus niet vies van. Sterker nog: in negen van de tien gevallen staat er een hoop nuttige informatie op die mij toch weer verleidt om de al wat minder nuttige producten te kopen die ik anders in de supermarkt niet eens een blik waardig had gegund. In de acht van de tien gevallen zijn de reclames voorzien van wat gephotoshopte modellen die de boel een beetje opleuken en een aanval doen op mijn concentratie om mijn aandacht bij de weg te houden. Bij zeven van de tien gevallen heb ik het idee dat ik de productie ook echt ken of herken, zodat de kans dat ik de producten (of diensten) ook echt zal kopen of toepassen al iets toeneemt.
Je begrijpt inmiddels dat ik voor de overige zes gevallen ook wel iets leuks had bedacht, maar dat zal ik je besparen.
Waar ik je wel voor wil waarschuwen is dat ene ongenoemde geval dat toch altijd weer voor de meest verassende en hilarische situaties zorgt.
Op een lang stuk fietspad reed ik zo’n beetje wat erg geconcentreerd op mijn eigen gedachtes langs een bushokje. En ja hoor! Ook daar was de reclamekaravaan langs gereden en had de lichtbak voorzien van een grootse papieren poging om de aandacht te trekken.
Gelukt! Want zoals je mij inmiddels wel kent ben ik vaak bezig met het onbewust tot mij nemen van de meest nutteloze informatie. In een noodvaart ging er mij een tekst voorbij over een uitvaart. Niet omdat ik er in zo’n snelheid aan voorbij ging, maar omdat mijn hoofd er even langs flitste.
Op de poster stond een enorme man afgebeeld die keurig in een begrafenisondernemerpak stond gestoken en leek de reclame wat extra body en gewicht mee te geven.
Ik ben direct met je eens dat je wel eens stil moet staan bij je uitvaart …
… maar deze man bewoog …
Daar was ik toch niet op voorbereid, verloor mijn evenwicht … en mijn vaart. Zo werd ik toch weer even hard terug in de realiteit gebracht. Slik.
image by Gsorsnoi, edited with DAZ3d and Photoshop
De koude van het rioolwater trok door het lijf van de Reuze Navelpad. Hij lag plat met zijn buik en zijn smalle ledenmaten in een plas gedrukt die nog bezig was zich pixel voor pixel samen te stellen. De pad moest zich even oriënteren. Voor hem leek de scène uit het slot van Graaf Schaurig, waarin hij zich zojuist bevond, slechtst enkele seconden voor het moment van nu te liggen. Een gat van bijna drie dagen lag echter dichter bij de waarheid. De zakhorloges hadden de pad door een wormgat dwars door een vacuüm van tijd en ruimte geslingerd en hem een paar dagen verder naar de toekomst geworpen. Dit was alleen mogelijk, omdat de zakhorloges beide bezeten waren van het zwarte licht en dit de twee voorwerpen in staat stelde om ruimte en tijd te manipuleren. Door de zakhorloges op minder dan een paar meter van elkaar te brengen ontstond er een geweldige aantrekkingskracht die de twee uurwerken als krachtige magneten tot elkaar bracht. We mochten van geluk spreken dat de hefboom het uiteindelijke contact tussen de twee voorwerpen verhinderde, anders had er zeker een waanzinnig krachtige explosie plaats gevonden met de mogelijkheid tot het ontstaan van een zwart gat. Dit alles kwam omdat de frequenties van het zwarte licht in de twee afzonderlijke uurwerken elkaar niet zouden kunnen verdragen. Ruimte en tijd zouden op één plaats in een denkbeeldige mixer worden geworpen.
Het zakhorloge dat Achmed en de pad met zich mee hadden gebracht, was reeds bezeten door dit zwarte licht. In handen van de ninja, die de pad eerder ontmoette in het slot van de graaf, had het zakhorloge dit zwarte licht al in zich. Het was misschien wel daardoor dat het niet zo toevallig was dat de Reuze Navelpad uitgerekend die tijdlijn opnieuw moest kruizen. Het tweede zakhorloge, die Theo eigenlijk nog aan het voltooien was op zijn werkbank, werd gevoed door het zwart geworden zonlicht uit zijn uitvinding ‘de Zwarte Golf’. Theo had nooit bewust de intentie gehad beide uitvindingen te combineren. De samenloop van omstandigheden had ervoor gezorgd dat de twee met elkaar in verband werden gebracht. Met de door hem zo gedoopte ‘etmaluur’ wilde hij een einde maken aan het steeds maar terug- of voorruit moeten draaien van een zakhorloge die voorzien was van een datum-indicator. Maar in feite bleef het nog steeds gewoon een onschuldig zakhorloge. Met de Zwarte Golf beoogde hij ooit een antwoord te vinden op de vraag of zwart licht wel bestond en of dit eenvoudig opgewekt kon worden. Nou dat antwoord had hij nu duidelijk gekregen! Zijn vinding had het opgevangen zonlicht, zoals we dat allen kennen, kunnen insluiten en onder hoge druk kunnen omvormen tot… jawel… zwart licht. De kortsluiting en het daaruit te vroeg vrij gekomen duistere licht deed de rest.
Onze geleerde Theo en zijn vrienden zouden dit allemaal vroeg of laat wel te weten zijn gekomen. Wanneer dat precies zou zijn was voor onze bruine kwaker niet zo relevant. De Reuze Navelpad lag met zijn lichaam in een lager oogpunt dan een kunstenaar in zijn vaktermen met het ‘kikkerperspectief’ zou bestempelen. Vuil en drab kronkelde om zijn pootjes en dreigden in zijn bek te willen binnendringen. De plas was in beweging, simpelweg omdat het geen geïsoleerde plas was maar een deel van een stroompje rioolwater. Met veel weerzin trok de pad zich op uit die natte substantie en richtte zich op. Terwijl hij bezig was uit de nattigheid op te staan bedacht hij zich dat het niet onverstandig was om zijn nu volgende acties niet al te opzichtig uit te voeren. Want terwijl hij dat deed, werd hij aan alle kanten voorbij gerend door padden van verschillende grote. En het merkwaardige was dat al die padden bleek blauw waren gekleurd. Het waren er zoveel dat hij onmogelijk een schatting kon maken hoeveel van deze padden dezelfde lichaamsverhoudingen hadden als hijzelf. Maar duidelijk was wel dat het merendeel iets groter was dat hem en een iets kleinere massa van zijn postuur moest zijn geweest. Links en rechts schoten ze aan hem voorbij en renden ze niet dan sprongen ze.
Verdwaasd keek hij rond en probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat wat hij nu om zich heen zag gebeuren ditmaal wel echt was. Een beuk van een paddenreus dwong hem tot dat besef. De Reuze Navelpad – maar dan de onze – werd links van de grotere pad opzij geduwd en kwam opnieuw in de derrie terecht. De pad stond vlot weer op, sprong weg uit de stroom met padden en aanschouwde vanuit een veiligere positie de rioolbuis waarin een complete volksverhuizing van padden in beweging was.
“Moet je zien…” bracht hij zuchtend van verbazing uit. Vlug verborg hij zich achter een pijp die daar ingeklemd stond tussen vloer en plafond en zocht er bescherming. Op die manier viel zijn bleek bruine huidje niet meer zo verschrikkelijk op tussen al die blauwe padden.
Toen viel hem iets op aan een aantal van de padden die hij aan zich voorbij zag trekken. Een stuk of wat was dusdanig in lichaamsomvang geslonken dat ze letterlijk omvielen en van de honger en het gebrek aan energie leken te sterven. Ze donderden om en werden opgenomen en vertrapt door deze amfibische stampede. Het gruwelijke beeld maakte dat de maag van de Reuze Navelpad zich keerde en het herinnerde hem eraan dat hij zelf eigenlijk ook weer trek begon te krijgen. Maar hoe kwamen al die andere padden hier dan aan hun voedselvoorziening? vroeg hij zich verschrikt af.
Wordt vervolgd
Vorig hoofdstuk: Tijdje in de ruimte
Volgend hoofdstuk: Geen kik!
image by Arkadiusz Benedykt, edited by Gsorsnoi
Bestaat uit: “Van de grond komen” & “Van start gaan”
Uitgesproken door: Joël Voordewind (woordvoerder ChristenUnie)
Datum: woensdag 22 september 2010
image by gregoy_y, edited by Gsorsnoi
Nederlands beroemdste comédienne Tineke Schouten verzamelt kinderen in een bekende supermarkt om zich heen en voorziet zichzelf daarin op een wel heel gemakkelijke manier van haar boodschapjes. De boodschaapjes doen het harde werk voor haar en al wat zij bij de kassa nog hoeft te doen is de boodschappen af te rekenen en de kinderen te belonen met het promotieartikel. Dit artikel doet veel denken de meest succesvolle supermarktrage uit de geschiedenis van de Benelux: de Flippo´s.
Het harde werk … aan de gunstbedelaars in Afrika.
Onderweg naar buiten met mijn eigen boodschappen deelde ik afgelopen zaterdag een paar passen door de draaideur met een oudere dame. Haar leeftijd mag geschat worden tussen ‘zelf je boodschappen nog kunnen doen’ en ‘morgen het verzorgingstehuis’. Dat verder terzijde. Ik kon zo doorlopen, omdat ik nog maar net voldoende boodschappen in mijn tasje had zitten om eerder bij de kassa ‘wel even voor te mogen’. Echt reuze haast had ik overigens niet. Dus of ik nou achter in de rij had blijven staan had mij om het even geweest. Het gaf mij in elk geval de gelegenheid buiten de supermarkt de situatie op te vangen waarin deze oma zou belanden.
Drie kinderen stonden haar op te wachten en hielden alle drie hun beide handjes op. Eén ervan richtten zijn puppyoogjes op naar de mevrouw en vroeg: “Heeft u nog Apies?”.
De vrouw zette een paar van haar tassen neer, streek de jongeman met haar hand door zijn kruin en antwoordde heel slim: “Nee hoor grote man. Die apies van mij die zijn allang de deur uit. Maar ik heb wel twee hele lieve poezen thuis.” De vrouw liep door en liet de drie kinderen achter met een ieder een eigen scheve glimlach op hun jonge koppies.
Dat bedelen niet iets is wat je alleen in de derde wereld tegenkomt weten we allang. Inmiddels bijna tien jaar geleden vond ik mijzelf op de belangrijkste winkelstraat van Kopenhagen. Daar tussen de voor de Strøget zo karakteristieke straatartiesten trokken ook de armste mensen van de beschaving al hun kunsten uit de kast om aan een aalmoes te komen.
In de Filippijnen vind je ze onder de snelwegen. Wij vinden het in Nederland al verschrikkelijk als je een paar uur in de file staat … in de Filippijnen heet het een wonder als je dat een keer niet staat. Houd de portieren maar op slot, anders kruipen ze bij je naar binnen. Dus wanneer je er wel even aan hebt gedacht de deuren te vergrendelen dan is het een kwestie van voor je uit te blijven kijken en maar vooral geen aandacht te schenken aan de ouders en kinderen die aan jouw ramen staan te kloppen voor wat eten of wat geld.
Nee, ik zou liever mijn leven wagen om de bedelvraag in de arme landen te beantwoorden dan gehoor te geven aan onze supermarktschooiers die niet kunnen leven zonder de nieuwste rage. Zelfs al krijg je die Flippo-dingen GRATIS door je strot geduwd!
