Is dat je ook opgevallen hoe mensen tegenwoordig het weer voorspellen?

Weervrouw Margo van het RTL 4 Nieuws herinnerde mij laatst weer aan dit weervoorspellend fenomeen. Ze vertelde ons dat het aannemelijk is dat de weersverwachting er voor de komende periode wel zo uit zal zien omdat dit gemiddeld genomen over de laatste 30 jaar ook zo het geval is geweest. Hoezo kansberekening?

Toch acht ik deze voorspelling van Margo een stuk aannemelijker dan hoe Buienradar de voorspellingen er soms op na houdt. Kijkende op de radar zie je daar (als er buien zijn natuurlijk) een voorstelling van hoeveel buien er nu in Nederland vallen en de voorspelling hoeveel gezeik we tot een paar uur later over ons heen zullen krijgen. Over het algemeen geeft dat best een accuraat beeld van hoeveel neerslag er in ons land valt of zal vallen. Je wordt zelfs gevoed met blikseminslagen … waar die is ingeslagen wel te verstaan.

Turende naar die radarschermen van Nederland of Europa of de andere beelden viel me ineens iets op: ze kopiëren gewoon de hele boel!
Stel we leven nu om 12:00 uur en het giet flink in ons kouwe kikkerlandje. Er moet vervolgens een voorspelling worden gedaan van waar de buien straks over 15 minuten of over een uur vallen. Dan maken ze een kopietje van de vorm van die buien. Gekoppeld aan de richting en de snelheid van de windstroming plakken ze dat plaatje frame voor frame in die richting over de kaart van Nederland. En voilá! Je voorspelling is compleet.
Ik vond het al zo knap hoe ze een radarbeeld van twee uur in de toekomst aan ons kunnen tonen. Zo kan ik ook wel weerman worden.

De volgende stap is het voorspellen van blikseminslagen. Hoe lang zal het duren voordat we daar inzicht in krijgen?

Soms heb je van die momenten dat je iets zegt waar je gelijk spijt van hebt. Ik heb het hier over de zogenaamde ‘inkoppertjes’. Die treden hier bij ons op de werkvloer geregeld op waarbij BoB vaak het initiatief neemt om het kopwerk voor zijn rekening te nemen.

Dit weekend sprak ik een familielid op een verjaardag die zelf ook al gauw inzag dat hij zijn uitspraak beter kon herzien. Het leed was echter al geschied, hij had het al gezegd: “… dan kan ik beter achter de bus aanhollen“. Hiermee refereerde hij naar zijn inspanningen om een betere conditie te willen opbouwen.

Daar heb ik hem natuurlijk niet toe ontmoedigd. Maar waarom zou je extra sporten om je conditie te verbeteren zodat je achter de bus aan kunt blijven hollen? Is er iets verkeerd aan om de bus in te stappen om zo naar je werk te gaan? Heb je naast je werk zo weinig tijd dat je zelfs extra moet trainen tijdens het reizen van en naar je werk?
Er mag misschien een kilootje vanaf … maar je kunt het ook overdrijven!

Achter de bus aanhollen lijkt me niet bevorderlijk voor de gezondheid met die uitlaatgassen. Voortaan maar weer gewoon hollen om de bus te halen en lekker instappen. Die rustige momenten van in de bus zitten zijn helemaal nog niet zo verkeerd voor je gezondheid.

Uitgesproken door: Peter Visser. 

“Neiging komt meestal opzetten wanneer men ondergetekende, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, in de maling neemt.
De meest voorkomende reactie is verwarring bij de bewuste maler, zeker wanneer deze de uitdrukking de revue nog niet heeft horen passeren. (dus niet zien ! ) Ofwel, een kleine hapering in het maalproces, waarbij ondergetekende de kans krijgt om het maalproces over te nemen.
Met als gevolg een virtuele thuiswedstrijd en daardoor bijna bij voorbaat succes.

Sakkerloot !”

In navolging van het links- of rechtsomprobleem wilde ik nog even wat aandacht besteden aan voor- en meelopers.
Na het ritueel met de sofa en de pygmeeën* is er vanuit de kant van onze Retroman de vraag gesteld hoe we het ‘ongewenst meeloper effect’ oplossen. Retroman irriteert zich blijkbaar aan de mensen die naast je oplopen terwijl jij juist bezig bent deze mensen te passeren. Door het geringe verschil in snelheid tussen beide individuen blijf je een beetje naast elkaar hangen.

Persoonlijk zou ik er toch voor kiezen te gaan snelwandelen om mezelf maar zo snel mogelijk te verlossen van deze Zwaan-kleef-aan. De door BoB geopperde oplossing spreekt me overigens ook wel aan in het geval het hier om een ‘zij’ gaat. Door elkaar een handje te geven bloeit er dan misschien nog wel iets moois op.
Of je krijgt de bons of een blauw kruis … goed: oplossingen genoeg!

Waar ik mij als fanatiek fietser ook erg aan kan irriteren zijn die voorliggers. Ik wil deze eeuwenoude irritatie toch nog even aan het daglicht brengen. Toevallig had dit laatst weer mijn aandacht toen ik op het stalen ros opnieuw mijn avontuurlijke pogingen ondernam om op het werk te arriveren.

Onderweg werd mijn weg versperd door twee paar flinke hammen op een stalen prikker. Van de zadels was weinig meer te zien. Twee vrolijk giechelende dames posteerden zich voor mij op de weg en ontnamen mij alle mogelijkheid om tot de door Retroman omschreven situatie te komen. Inhalen was gewoon uitgesloten. Horen deden ze me niet. Ik doe er mijn best voor niemand te beledigen. Maar ik vraag er wel het respect voor terug dat men overige weggebruikers ook wat ruimte gunt in hun tocht van A naar B.

Dit gaat natuurlijk niet alleen op voor de mensen met wat breder uitgevallen postuur: ook bakfietsen (heb je ze weer) schamen zich er niet voor om naast elkaar te gaan fietsen en het leven van potentiële passanten zuur te maken. Aan dit rijtje ontkom ik niet aan het moeten toevoegen van de moeder die met al haar jonge eendjes op de fiets het hele fietspad inneemt, het tweetal dames met boodschappen, alle fietsers tussen de 12 en 18 jaar (standaard fietsen zij met z’n drieën naast elkaar) en opa en oma die wat meer ruimte nodig hebben.

Kort samengevat hebben we het dus over de volgende groepen:

• De tweetallen ‘breder’ uitgevallen persoontjes. 
• Bakfietsen en aanverwante grotere fietsvoertuigen. 
• Moeder Gans + kroost. 
• Mensen met uitpuilende boodschappentassen.
• Jongeren die met meer dan 2 naast elkaar fietsen.
• Opa en oma die de plaats op de weg vergeten zijn.

Alhoewel ik voor de laatste groep het meeste respect en geduld kan opbrengen, wil ik toch even kwijt dat ik hier soms ook wat moeite mee heb. Het is de combinatie van langzaam fietsen, ver uit elkaar fietsen en in voorkomende gevallen slechthorend zijn en daardoor mijn gebel niet horen, dat ik er maar niet langs kan komen.

Ik heb het advies gekregen mij wat asocialer op te stellen in het verkeer. Maar toch zou ik de bovengenoemde groepen het volgende advies nog graag op het hart drukken:
o Ga achter elkaar fietsen.
o Beperk het naast elkaar fietsen tot 2 personen (is ook wettelijk opgelegd).
o Denk in het gesprek met je gesprekspartner ook eens aan je omgeving.
o Dat vrouwen twee dingen tegelijk kunnen en wij mannen niet heb ik alle respect voor, maar boodschappen doen en socializen op een fiets kan gewoon niet.
o Houd je kroost bijeen. Is ook veiliger voor de kroost.
o Verbrand je bakfiets.

(* zie comments bij het artikel http://wsnoi.com/tn/?p=197#comments )

Maak een beslissing!

Heb jij dat nou nooit, zo’n confrontatie met een tegenligger? Al lopende door de druk bezette agenda van het leven loop je over een terrein of door een gebouw op weg van A naar B. Je hoofd zit vol van de gedachtes die jouw op dat ogenblik in haar greep houden.  Zonder dat je erom had gevraagd wandel je een confrontatie tegemoet omdat een tegenligger het pad voor je verspert.
Wat nu? Hij/zij wil de tegengestelde richting op van waar jij heen wilt, maar je kunt niet door elkaar heen lopen. Zo makkelijk zit dat.

Dus wat doe je: je begint je als een duo synchroon zwemmers te gedragen zoals Wammes Waggel door een spiegel zou willen lopen. Steeds weer kom je tot de ontdekking dat als jij linksom gaat en je vermeende spiegelbeeld dit ook wilt, je tegen elkander zou op botsen. Ondertussen blijf je wel in dezelfde snelheid op elkaar aflopen, zodat dit onvermijdelijk een keer tot een botsing moet komen.

Je moet jezelf dus dwingen een andere keuze te maken dan je tegenligger. Als hij besluit linksom langs je willen lopen, kun jij niet ook over die route je weg vervolgen. Je zult immers een aanvaring krijgen!

Vreemd genoeg zul je toch allebei dezelfde keuze moeten gaan maken. Wat voor jou rechts is is voor je tegenligger juist links. Dus als jij rechtsom wilt, dan zal je tegenligger ook rechtsom moeten. Godzijdank bestaan hier regels voor in het verkeer, dus waarom niet onder de voetgangers?

Er zullen voorbeelden te over zijn waarin de aanvaring zo op z’n eigen manier aangenaam is gebleken. Een man botst op een vrouw, verontschuldigt zich en speelt de gentleman. De vrouw raakt ervan gecharmeerd en tien jaar later zitten ze samen op de sofa met 10 kinderen. Zo kan het natuurlijk ook lopen.
Zo liep ik een jaar of 10 geleden in Amsterdam voor het station in de richting van het station en botste uiteindelijk tegen een vrouwelijke tegenligger die net als ik geen keuze kon maken. Na haar te hebben helpen opstaan (of was het nou andersom?) ging het heel even fonkelen in haar ogen, maar een ongeduldige ringtone in haar tas verbrak de kans op enig romance en ze wuifde me beleefd gedag.
Het kwam vast door mijn Peter Parker-(on)handigheid … maar ik zit nu ook en nog steeds gelukkig getrouwd op de sofa maar dan met een andere vrouw. Alleen die 10 kinderen willen nog niet zo opschieten.

Kortom: het kan best leuk aflopen om in botsing te komen met een tegenligger als je geen van beide het initiatief neemt bij één richting te blijven. En het kan ook best leuke anekdotes opleveren. Maar mijn ervaring leert dat de meeste van dit soort botsingen tot minder plezierige ervaringen leidt.

Daarom mijn devies: de plaats op de weg is rechts. Mits je niet in Engeland bent, gaan we voortaan allemaal rechts om elkaar heen.

Iets langer dan een jaar geleden werd het Swetsers Zakmes voor de eerste maal op het internet voor een schappelijk prijsje aangeboden. Dit apparaatje verscheen in 2000 al op de markt en was voor die tijd bijzonder revolutionair.
Je kon ermee schaken, je gebit reinigen, muziek mee spelen, foto’s maken, bier mee tappen, conserveren, op het stand liggen, darten, de weg terugvinden in piramides, je kleren ophangen, de gootsteen ontstoppen en nog heel veel meer. Hier kun je lezen wat er nog meer mee mogelijk was.

In navolging van de losgebarsten speculaties van onze Moraelridder over het vervolgmodel zijn de tekeningen hiertoe uitgedacht, doorontwikkeld en uitgetest. Het oude model uit 2000, die pas echt de markt begon te veroveren in 2008, is inmiddels gedateerd zodat we met trots de nieuwere versie kenbaar mogen maken:

Swetsers Zakmes kampeereditie

Bij voorkeur te gebruiken tijdens het kamperen of creperen en is tevens toepasbaar in een riante hotelkamer of bij Nordic walking.

Alfabetische lijst van elementen:
• 800×600 beeldschermresolutiedeïnstallatieprogramma
• André’s opblaaspop
• Bakfietssabotage systeem
• Buxushaag
• Dartbord (valt te combineren met het Swetsers Zakmes uit 2000)
• Diskette van de belastingdienst met de aanslag voor 2009
• Enige wapperbesturing
• Fout hekbordje
• Freeware debugger
• Gratis popup blocker
• Meterkast uit 1886
• Lampenkap volgens de nieuwe spelling
• Wat lucht voor in de fietspomp
• Warme broodjes beenham
• Sladroger
• Sticker van gewogen bananen
• Scrollbalk
• Nieuw alfabet
• Nederlands inburgeringdiploma
• Ontanagramminiseermachine
• Originele danspasjes van de King of Pop
• Inbouw wijnkoeler
• Portie morfine
• Thee-eitje
• Twee haringhechtingen
• Treincoupe inclusief conducteur
• Zbersibarn rekenmachine

Introductieprijs: ZB 65,- (omgerekend E 812,50)

Het Swetsers Zakmes uit 2000 gaat nu in de uitverkoop voor ZB 40,- (omgerekend E 500,-). Zolang de voorraad strekt.
 

Vandaag ben ik met de benenwagen naar mijn werk gegaan, gewoon, omdat ik er zin in had. Het weer was niet heel bijster fantastisch, maar het was gunstig genoeg om er geen nat pak van te krijgen. De wind hield zich gedeisd en het ontbrak in niets aan voldoende zuurstof in de lucht. Kortom: reden genoeg om eens de sportieve jongeman uit te hangen en mij te voet naar het werk te begeven.
Al lopend door een bomenrijke buurt met afwisselend wat rustige en wat minder rustige straten kom je van alles tegen. Vandaag viel mijn oog daarbij op enkele riante tuinen – daar barst het immers van in onze huidige woonplaats. Ik wil nog maar even benadrukken dat we recentelijk naar een prachtige nieuw woonoord zijn verhuisd. Het moge duidelijk zijn; het bevalt hier prima.
En wat is het genieten als je dan op je dooie gemakje eens in je opneemt wat andere mensen zoal in hun tuin hebben staan. Nou heb ik tuinen kijken altijd al leuk gevonden, maar als het ongedwongen kan, dan geniet ik er des te meer van. En wat mij daarbij toch steeds weer verbaast, is wat een mens toch beweegt om voor een bepaalde inrichting voor hun tuin te kiezen. Aan beeldenparken en floravariaties was er in elk geval geen tekort.

Zo viel mij ook een specifieke tuin erg op, omdat de eigenaar er een beeld op een bankje had gezet. Het ging om een gewoon houten tuinbankje wat bijeen gehouden werd in diens gietijzeren geraamte met daarop: een witte zittende man. Het eerste wat ik mij dan afvraag, is of de eigenaar dan zelf te weinig tijd heeft om op dat bankje te zitten (zodat hij het dan maar met een beeld vult) of had hij deze ‘drukke’ bezigheid bewust uitbesteed aan een beeldhouwwerk?
Of dan die rooie kater die er zichtbaar zelfvoldaan bij ligt in een andere tuin naast een omgevallen tuinkabouter. Zie die kat eens genieten van zijn overwinning op meneer tuinkabouter. Om vervolgens tot het besef te komen dat die kat er zeer waarschijnlijk niets mee te maken heeft, en dat die tuinkabouter er misschien al 3 maanden zo bij ligt.
Dan hebben we nog die gigantisch verzameling graspollen, hetgeen ik mij nog wel het meest over verbaas. Tegen het einde van mijn wandeling naar m’n werk loop ik langs een joekel van een tuin. Het was echt zo’n tuin waar de tuin van de Frogers bij in het niet valt. Hoewel… zó groot was die tuin waar ik langs liep nu ook weer niet. Maar ik mag graag overdrijven. Waar ik mij bij dit soort dingen in elk geval over kan verbazen, is waarom zo’n enorme tuin alleen maar kan bestaan uit een uitgestrekte vlakte van iets onbenulligs als… gras? Bij een boerderij kan ik mij daar nog iets bij voorstellen – zet er dan een verzameling wandelende truien op om dat gras te kunnen begrazen – maar als je midden in een stad woont met een tuin waar je ‘U’ tegen zegt, wat kom je er dan bij op om zo’n tuin helemaal te plaveien met zo’n kolonie grassprieten!?!
Toegegeven, het zijn rare gedachtes die je bezig houden als je je ‘verdiept’ in de tuin van een ander. Maar toch is het wel eens heerlijk om je bezig te houden met zoiets onbenulligs als de inrichting van een tuin.

Ondanks het feit dat er bij mij al grijze haren tussen dat andere onkruid op mijn hoofd zichtbaar wordt, mag ik mezelf nog best een jonge vent noemen. Met nu bijna 28 lentes heb ik helaas net niet het genoegen gehad de première van ‘The Return of the Jedi’ in de bioscoop te mogen meemaken. Laat staan dat ik de eerste vertoning van de voorgangers heb kunnen aanschouwen. Desalniettemin mag ik mij gelukkig prijzen de opkomst van het internet aan de lijven te hebben meegemaakt.

De compact disc was destijds erg hot en de DVD was nog net even te nieuw om breed geaccepteerd te worden. Toen geloofde ik er natuurlijk nog geen hol van dat de DVD langzaam de CD zou gaan verdrijven, zoals deze zelfde CD het vinyl de wereld uit heeft geholpen. Terwijl dit proces inmiddels wel is gestart. Natuurlijk is die CD er nog altijd, maar hoe lang nog? Niets heeft het eeuwige leven.

In de commercials wordt er ook al gespot met die goede oude tijden. Zo zien we hier een meesterlijke reclame met een viertal nerds die echt helemaal los gaan op MC Hammer. En dan is het niet de kwaliteit van de reclame die ons zo aanspreekt, maar de nostalgie die het bij ons zo onvermijdelijk oproept.
In één woord ‘heerlijk’!

Tegenwoordig beginnen we deze (technologische) ontwikkelingen bijna voor lief te nemen. En eigenlijk is dat niet terecht. Nu dringt mij een nieuw besef door. De ontwikkelingen van slechts een jaar of 10 geleden, zijn nu zo gewoon aan het worden in onze maatschappij. Ik schrik er van en vraag me af of ik oud begin te worden.
Met het beeld van deze ontwikkelingen in gedachten neem ik jullie mee in mijn anekdote van een week of wat gelee.

Sta ik laatst op mijn dooie gemakje bij de kassa in een supermarkt om mijn handjevol boodschappen af te rekenen, wijst de kassajuf mij op mijn klassieke blunder: “meneer, u bent de bananen vergeten af te wegen”. Oh shit. Vier weeshuizen aan tweedewereld mondjes van boodschappenkarren dringen zich achter mij op. Daarbij opgeteld: blikken die, als ze zouden kunnen doden, mij tot minder dan stof zouden verpulveren. En ik trap er steeds weer in.

Ik woon pas in deze buurt en ik heb het bij mijn eerste bezoek aan deze supermarkt al verknald.
Met een noodvaart manoeuvreer ik mij tussen de menigte door terug naar de fruitafdeling. In de hoop even gauw dat stickertje te scoren om mijn bananen mee te ontsieren snel ik naar de weegschaal. Daar aangenomen plaats ik de gele apentros in de grote schaal van het weegapparaat. In mijn verwachting met twee toetsen klaar te zijn dringt bij mij het besef door hoe oud ik ben geworden: touchscreen.

Fuck! Hoe werkt dit?

“Wat wilt u afwegen? Fruit | Groente”

Met mijn wijsvinger druk ik op ‘Fruit’. Het scherm ververst: “Wat wilt u afwegen? Fruit | Groente”. Wat? Ben je knoppendoof? Ik drukte toch op ‘Fruit’? Nog een keer.
Vier pogingen verder probeer ik het met mijn duim waarop het contact ineens wel blijkt gemaakt. Blij met die ontdekking beproef ik mijn geluk met het antwoord op de vervolgvraag door met mijn duim op het kanariegele icoon van de bananen te drukken. Raak! U gaat door voor de koelkast!

“Yes!”

… maar toen waren de stickertjes op.

Word ik nou oud of moet dit simpeler kunnen?

Thee blijft toch een populair onderwerp hier op de Tycoon Newspaper. Niet moeilijk: thee is erg lekker op z’n tijd.

Wat dat betreft zal het Amerikaanse koffiebedrijf dat deze week z’n eerste Nederlandse vestiging opende op Utrecht Centraal het nog erg moeilijk gaan krijgen. Buiten het moeten concurreren met  andere koffie-shops in Nederland, heeft dit bedrijf ook met de tegenslag te doen dat steeds meer Nederlanders thee zijn gaan drinken.

Thee is naast lekker nu ook leuk geworden. Wanneer mijn vrouw een half uurtje later thuis is, heeft ze een omweg gemaakt langs het Centraal Station in Amsterdam alwaar een heus drugsfree teashop gevestigd is. Deze winkel is gespecialiseerd in uitlopende theesoorten die vooral verkocht worden in originele bladvorm.

Hier onderscheidt deze thee zich van de rest van de theemassa. Je kent ze wel, die groene kartonnen thee verpakkingen die men ‘gewone thee’ pleegt te noemen. Oh wat haat ik die term! Kunnen we niet meer lezen? Er staat toch duidelijk English Blend! Ik ben geneigd op m’n dienblaadje met een bekertje heet water terug te komen als iemand mij weer eens vraagt ‘gewone thee’ mee te nemen.

Toch is er wel degelijk een scheidingslijn te trekken tussen deze ‘gewone’ zakjes thee en de bladerthee. Die laatste categorie komt niet in elk huishouden evenveel voor, zodat men dit ‘speciale’ thee is gaan noemen. Hoezo ‘speciale thee’? Heb ik al die tijd niet opgelet en groeit thee tegenwoordig in zakjes aan de bomen dan? Wordt deze thee pas ‘speciaal’ als  die zakjes opengeknipt worden en zo de bladerthee wordt geboren?

Heb ik al niet eens gezegd dat ik het zonde vind om na een keertje trekken, je zakje weg te gooien?  Die zakjesthee (ik drink het ook) is één groot massaproduct. Vers is het nooit! Zelfs bij koffiedrinkers die het alleen in huis halen voor de visite, komt dit massaproduct ongegeneerd de voorraadkast uit wandelen. Soms letterlijk!
Het geval wil dat ik een keer bij iemand thuis thee heb willen drinken. De theebladeren stonden onherkenbaar stijf in het zakje. Deze fossiele theesubstantie bleef met zakje en al op het hete water drijven zonder te worden opgenomen.
Nou vraag ik je: is dit soms wat ze bedoelen met ‘groene’ thee?
Gadverdamme!

Geef mij de bladerthee maar.
Deze thee is in bladvorm gebundeld in – jawel-  een kartonnen zakje. De thee kan hier uit geschept worden om met behulp van een filter af te dalen in het hete water. Voor de nuchtere Nederlander is het misschien wat wennen, maar je kunt hier de aardbeistukjes en kamillebloemetjes gewoon nog in natuurlijke vorm in herkennen.

Natuurlijk, het is wat meer  werk (wat hebben we het over!), maar het  levert echt veel betere thee op. Wij hebben er thuis zelfs speciale glazen theekoppen voor aangeschaft waar een flink filter en glazen bladhouder bij geleverd zijn. Deze theeglazen zijn zo groot dat ze voor een bescheiden soepkom niet onderdoen. Dit is overigens wel een dure hobby moet ik toegeven: één kopje kost meer dan E 20,-.
Daar moet wel van gezegd worden, dat je de thee gerust een uur kunt laten staan, zonder dat deze helemaal tot koud afgekoeld is. Mijn advies is wel om de thee binnen 45 minuten op te drinken. Dan is deze nog wel het lekkerst.
Tot slot: naast de smaak, heeft deze thee ook geur. Want dat is iets wat van veel andere theezakjes niet kan worden gezegd.

Of ze ruiken naar schimmel.

En de synthetische thee? Je weet wel, die thee in die plastic piramide zakjes! Die wordt dus getrokken van kunstbloemen.
 

Het is niet dat ik mezelf er makkelijk van af wil maken, maar mensen toch, kunnen we geen eind maken aan die 800×600 beeldschermresolutie? Dat gebruikt toch niemand meer? Grade de boel eens up naar een schermbreedte van 1024. Als webdesigners kunnen we hier anders echt niet meer tegen op bouwen!
Geloof me nou, 800×600 is echt passé.

Hiermee zal ik waarschijnlijk wel erg tegen de schenen trappen van onze Retroman. Hij is namelijk een groot liefhebber van de nostalgische computerglorie. Maar hoeveel mensen hebben nog zo’n retromonitor thuis staan waar we vroegâh met die gele bolletjesslikker achter die fluorescerende spookjes aanjoegen?
Begrijp me niet verkeerd Retroman, als jij het plezierig vindt om op een oude Atari of ZX spectrum met die pixelhappende pizza te spelen, moet je dat rustig doen. Maar als je gaat internetten hoop ik dat je met je tijd mee bent gegaan.

Deze resolutiedevolutie doet mij ook erg denken aan mensen als die collega van mij die voldoende genoegdoening vindt in het spelen met een computerpoppetje die loopt met de pijltjestoetsen en schiet of springt met de spatiebalk, controltoets of entertoets.
En natuurlijk vind ik dat ook wel eens leuk om te doen. Maar als je gaat internet, dan doe je dat toch niet meer met een 800×600 scherm, laten we nou eerlijk zijn!?!

Leuk en aardig die voorliefde voor ‘toen alles nog simpel was’. Voor een luie programmeur als ik is het geen doen om dit brede publiek tevreden te houden. De één wil het liefst in hologram de nieuwste RPG kunnen beleven terwijl de ander zich afvraagt waarom niemand Q-bert of Knightlore nog kent.

Nota bene diezelfde collega Peter die eerder op onze Tycoon Newspaper een artikel over hem geschreven kreeg over High Definition Shit heeft nu een aquarium van een monitor op zijn bureau staan. Het hypocriete lef! Ik ben nog nooit bij hem thuis geweest, maar durf te gokken dat er een virtual reality bril op z’n nachtkastje ligt.

Het spijt me voor al  die mensen die de pixels nog willen kunnen tellen op hun monitor, maar als WSNOI niet lekker meer draait op 800×600 schermen, dan meen ik weinig publiek te hoeven missen als ik deze link mag geloven:
http://www.webgenerator.nl/webdesign-tips-schermresoluties.htm

Bij deze kiep ik de 800×600 in de container! Hatza!