‘Dieet’ betekent toch ‘die eet’?

Gelukkig wel, anders zouden mensen die willen afvallen niet alleen flink afvallen, maar ook nog eens flink vermageren en goed ziek worden. Hele volksstammen aan pubers met eetstoornissen weten hier helaas maar al te goed over mee te praten.

Het is zo jammer dan zo weinig mensen na hun achtste levensjaar stoppen met in hem te geloven. Sinterklaas is voor mij de enige echte dieet Messias. Het is hem al meer dan 1730 jaar gelukt zo slank te blijven. Wat er in zijn liedjes wordt gepredikt klopt: Je moet gewoon pepernoten blijven eten. Alleen af en toe wanneer de Goed Heiligman lekkere trek heeft, neemt hij een stuk marsepein. Dat, in combinatie met een hoop beweging (paard rijden en handjes zwaaien) doet dat hij geen grammetje aan komt.

Het zijn die ondeugende Zwarte Pieten die naast pepernoten ook een hoop ander snoepgoed snaaien die zo dik worden. Want echt niet alle Zwarte Pieten zijn zo slank als de Sint. Een beetje acrobatiek helpt dan ook niet meer. Zuiver pepernoten eten, dan kom je er wel.

Ook dit jaar is het me weer gelukt om met Sinterklaas op mijn streefgewicht te komen. Flink veel pepernoten eten. Te veel kan bijna niet. Kilo’s gaan er doorheen. En kilo’s vliegen er vanaf! Geen woord gelogen. Pepernoten hebben namelijk een enorme laxerende werking. En geven het eeuwige leven. Sinterklaas. Need I say more?

Ter overdenking:

Weet iemand mij te vertellen wat ‘gevorderde digibeten’ zijn?
Ben je dan juist net even handiger met computers dan de doorsnee digibeet? Of snap je dan juist nog net even wat minder hoe je met computers moet omgaan?

Ik snap het in elk geval niet.

Bron: NOS Journaal

Is dat je ook opgevallen hoe mensen tegenwoordig het weer voorspellen?

Weervrouw Margo van het RTL 4 Nieuws herinnerde mij laatst weer aan dit weervoorspellend fenomeen. Ze vertelde ons dat het aannemelijk is dat de weersverwachting er voor de komende periode wel zo uit zal zien omdat dit gemiddeld genomen over de laatste 30 jaar ook zo het geval is geweest. Hoezo kansberekening?

Toch acht ik deze voorspelling van Margo een stuk aannemelijker dan hoe Buienradar de voorspellingen er soms op na houdt. Kijkende op de radar zie je daar (als er buien zijn natuurlijk) een voorstelling van hoeveel buien er nu in Nederland vallen en de voorspelling hoeveel gezeik we tot een paar uur later over ons heen zullen krijgen. Over het algemeen geeft dat best een accuraat beeld van hoeveel neerslag er in ons land valt of zal vallen. Je wordt zelfs gevoed met blikseminslagen … waar die is ingeslagen wel te verstaan.

Turende naar die radarschermen van Nederland of Europa of de andere beelden viel me ineens iets op: ze kopiëren gewoon de hele boel!
Stel we leven nu om 12:00 uur en het giet flink in ons kouwe kikkerlandje. Er moet vervolgens een voorspelling worden gedaan van waar de buien straks over 15 minuten of over een uur vallen. Dan maken ze een kopietje van de vorm van die buien. Gekoppeld aan de richting en de snelheid van de windstroming plakken ze dat plaatje frame voor frame in die richting over de kaart van Nederland. En voilá! Je voorspelling is compleet.
Ik vond het al zo knap hoe ze een radarbeeld van twee uur in de toekomst aan ons kunnen tonen. Zo kan ik ook wel weerman worden.

De volgende stap is het voorspellen van blikseminslagen. Hoe lang zal het duren voordat we daar inzicht in krijgen?

Is dat niet enigjes: die momenten dat je toehoorder bent geworden van een bijzonder stukje taalgebruik?
Ik heb ze vaak mogen meemaken en het genoegen gehad er steeds smakelijk om te kunnen lachen. Het begint al bij het gebroken Engels van een hoop mensen.

Zo gebeurde het tijdens het paintballen met Doubleyou dat een instructeur een gemixte groep van Engels- en Nederlandstaligen trakteerde op een anderhalftalige instructie. In zijn goeiste Engels trachtte hij de Engelstaligen onder ons ook te voorzien van enige uitleg over het paintballspel. Zo werden zij ook een summier kansje gegund:
“If joe get hit joe poet one hand in de lucht en walluk met your weapon like so … ” de instructeur hield het paintballwapen horizontaal voor zijn lichaam en vervolgde ” … en then je moet je melden by the basement”.
Enig gegrinnik was te horen in de groep.
Base vriendelijke vriend! Niet basement! Het is toch om je te bescheuren?

Tijdens presentaties of instructies op mijn werk heb ik deze situaties ook al eens mogen aanhoren. We hadden iemand over laten vliegen uit Duitsland die ons een training zou geven in een nieuw stukje software.
Tot zover geen probleem. Zijn Engels was aannemelijk beter dan de paintball instructeur.
Nou ben ik wel bekend met enkele ziekenhuis informatie systemen, maar wat deze man steeds met ‘zis’ bedoelde, kostte mij wel enige tijd om zis/this te ontdekken. Blijkbaar had deze Duitser (en met hem zovelen!) moeite ‘this’ als ‘this’ uit te spreken, zodat ‘this’ al gauw klonk als ‘zis’.
Nog een paar andere leuke uitspraken van hem:

• “First I should.” (als losse zin)
• “I should possible!”
• “When should zis available?”

De mooiste taalvreemde uitspraken ken ik in de taal van onze Zuiderburen. We stellen ons een gebrilde boom van een Belg voor met een geblondeerde paardenstaart tot op zijn onderrug die Star Trek en Star Wars ‘uitademt’. Ik ging vast onderuit zitten met pen en blocnote present om mij te verheugen op een verbale verassing.
Conclusie: als je een met je muis een rood kadertje moet trekken om een fragment van een afbeelding te markeren dan zeggen we vanaf nu “we gaan een rubber bandje trekken”. En als er alleen aan de opmaak van één of ander object iets mankeert dan is dat “enkel cosmetica”.

Hier nog een leuke: “date of bird”.

Mocht ik er nog meer horen dan we will keep you on altitude!

———————————————————————

Zelfde artikel in het Engels?

[Vertaald via Google Toolbar translator]

Is it not enigjes: those times when you listeners have become a special part of speech?
I’ve seen them often and always had the pleasure to be able to laugh tasty. It starts with the broken English of a lot of people.

So it happened during the paintball Doubleyou an instructor with a mixed group of English-and Dutch-speaking half dazzled in a statement. He tried his goeiste English to the English speakers among us to provide any explanation of the paintball game. So they were also awarded a summary luck:
“If joe get hit poet one hand in the air with your weapon and walluk like so …” The instructor kept the paintball gun and went horizontal to his body “… and then you have to sign by the basement”.
Sole chuckle was heard in the group.
Base friendly friend! No basement! It is no to be bescheuren you?

During presentations of my work I have instructions on these situations may hear even once. We had someone to fly from Germany that would give us a training in a new piece of software.
So far, so good. His English was more plausible than the paintball instructor.
Well I do know some hospital information systems, but what this man always “zis” meant, I used some time for zis / this to discover this. Apparently these German (and many others with him!) effort ‘this’ as ‘this’ to speak, so ‘this’ soon sounded like ‘zis’.
A few other nice statements from him:

• “First I should.” (Defined as loose)
• “I should possible!”
• “When should zis available?”

The best foreign language statements I know are the language of our Southern neighbors. Consider a tree of a bespectacled Belgian for a bleach-blond ponytail down to his lower back that Star Trek and Star Wars ‘exhale’. I sat down with pen and pad bottom are present for me to look forward to a verbal surprise.
Conclusion: if you have a mouse with a red frame to pull a fragment of an image to mark than we now say ‘we will draw a rubber band’. And if only the formatting of an object or if other thing is wrong with it then that is “only cosmetic”.

Here is a nice “date or bird”.

If I hear more than we will keep you on altitude!

Na het lezen van dit artikel zul je de ober niet langer vragen waarom er een haar of vlieg in je soep zit. Je wil dan veel liever weten of de kok toevallig op de fiets naar zijn werk is gekomen of dat hij een ander vervoermiddel heeft gekozen. Waarom dat zo is, en waarom dit niet opgaat voor kale koks, lees je hier:

“It all makes sense to me now” zeggen ze in het Engels zo mooi. Nu weet ik wel dat ik traag ben van begrip, maar dit heeft me maar liefst twintig jaar gekost om het te begrijpen. Een klasgenootje zei eens tegen mij dat ik een ‘tuinkruidenkapsel’ had. En het ‘waarom’ daar ben ik nu na mijn recente aanvaringen wel achter. Wie mij kent, weet dat ik lange tijd stekeltjes heb gehad. En het zijn die stekeltjes waar die uitspraak van dat klasgenootje op sloeg en mij een figuur deden slaan wanneer ik op mijn werk arriveer. Dat wil zeggen: als de herfst aanbreekt.

Gisteren in de vroege avond wees mijn vrouw mij op de aanwezigheid van een dikke vette oranjebruine spin. Deze had zijn web geweven tussen onze conifeer en de boom waarvan ik er nog altijd niet achter ben of het een vlier is. Hij keek ons aan met zijn acht ogen zo met een blik van wat moet je? In de tijd dat ik het mij bij het druk maken over ‘grootte’ nog had over de stuiters en bonken in mijn knikkerzak, zat er zeker geen bonk tussen die groter was dan het lijf van deze spin. Zo groot was deze! Naast die ene tarantula die ik heb gezien in één van de vele door mij bezochte dierentuinen, is het mij daarna enkel in de Filippijnen nog overkomen dat ik grotere spinnen heb mogen aanschouwen dan deze. Natuurlijk heb ik deze voor de vorm even netjes verwijderd, maar ik bereide mij vast voor op de invasie die nog volgen zou.

Trouw aan mijn stalen ros ging ik op dit voor Nederland zo typerend vervoersmiddel op weg naar mijn werk. Geheel in tegenspraak met mijn gevoel, besloot ik in de poort achter ons huis eens een keer de andere kant te pakken om op de straat uit te komen. Ik had beter moeten weten! Dit stuk poort was namelijk langer, gewoon omdat wij niet precies in het midden van de straat wonen. Nog geen tien meter verwijderd van onze poortdeur was het al meteen raak. Je hoort niets, je ziet niets – en plotseling reeg een kleverige substantie zich vast aan de uitsteeksels van mijn haar. Hoe fijn! Tot mijn grote opluchting bleef mijn gelaat gelukkig ongeschonden. Dus toen ik aankwam op mijn werk, nog voordat ik een slok kon nemen van mijn nog te hete koffie, liep ik naar de spiegel van het toilet en aanschouwde het tweedehands kunstwerkje van meneer of mevrouw spin. Getverdemme!

Normaal besluit ik pas tot het verwijderen van dit nare plaksel uit mijn tuin tot het echt te gek begint te worden, want een normale hoeveelheid spinnen in je tuin, is eigenlijk best nuttig, maar dit werd even te gek. Meestal laat ik ze zitten om ze korte metten te laten maken met andere ongewenste ongedierten – feitelijk een pleonasme. Ditmaal echter, dwong de nare aanvaring mij tot dratischere maatregelen. Voor het fatsoen trok ik de raggen toch maar uit mijn haar en bedacht mij wat die klasgenoot destijds tegen mij zei. Ja inderdaad, nu ik er zo over nadenk: mijn vrouw was ook zo’n verzameling verse kruiden gestart. En als ik alleen maar aan de groeispurten van de bieslook en de peterselie denk, dan maakt dit de gelijkenis met mijn kapsel ineens wel heel erg treffend.

Het zal niet de eerste keer zijn dat ik mezelf ’s avonds voor de spiegel afvraag wat die arachnofobische miniatuur mummie in een kunstig geregen spinnenrag in mijn haar te zoeken heeft. En het zal ook vast niet de laatste keer zijn. Het enige wat ik hieruit kan concluderen is dat ik spoedig een bezoek moet brengen aan de kapper.

Behoeft de verwijzing naar de kok nog enige uitleg, die haren en vliegen in je soep? Ga maar eens na wat je nog meer voor geleedpotigs er tussen balletjes in je soep te vinden zijn. Die kok is gewoon op de fiets naar z’n werk gegaan zonder zijn witte hygiëne-mijter. Zijn pruik deed de rest. Geloof mij nou.

[Update 29/09: artikel verbeterd, herschreven.]

Aangekomen bij één van de vele stoplichten op mijn route naar mijn werk hield mijn stalen ros stil naast een jonge dame (nog geen 6 of 7) op haar fietsje. Haar roze met rode fietsje was behangen met vanalles wat een jonge dame van haar jeugdige leeftijd binnen haar jeugdige fantasiewereld moest houden. Haar leeftijd en deze jeugdige geest in gedachten gehouden gaf mij daarom alle reden om mij zorgen te maken over deze wel erg ondernemende poging er zo alleen op uit te gaan in de grote mensenwereld.

Tijd om haar aan te spreken kreeg helaas ik niet direct. De bewegingen in het verkeer zijn soms sneller dan je zelf in staat bent om ergens op te kunnen reageren.
Blijkbaar stond de jonge dame al een tijdje voor het stoplicht want ze irriteerde zich mateloos aan de gang van zaken. Het stoplicht moet al een tijd rood licht hebben aangegeven, waarmee vroege verkeersirritaties danig gevoed werden. Een keeltje opende zich waarna een woeste kreet menig talentvol operazangeres deed verbleken.

“WORD NOU GROE-HOEN!!!!”

En alsof de duvel ermee speelde: het stoplicht sprong gehoorzaam op groen zodat de enige rode kleur in de nabije omgeving het boze gezichtje van het meisje was. Deze uitdrukking maakte echter gauw plaats voor een tevreden en zelfvoldane glimlach.

Ik moest mij haasten om met het meisje mee op te fietsen. Onbewust van deze geboden bescherming escorteerde ik de kleine tovenares naar de overkant. Daarop werden we door enkele automobilisten schaapachtig aangestaard zoals je in een tekenfilm wel ziet.
Samen aangekomen aan de andere kant van dit drukke kruispunt trof ik haar moeder aan die met het zusje kwam aanfietsen. Ontsteld van dit onverantwoordelijke optreden liet ik me uit tegenover haar moeder waarom ze haar dochter zelf had laten oversteken. Na haar verklaring dat ze haar dochter vooruit had laten fietsen om iets af te geven bij een oude buurjongen was ik nog altijd niet voor reden vatbaar. Een automobilist die het had zien gebeuren stond mij bij en parkeerde zijn auto in de berm om zich ermee te bemoeien.

Naast het feit dat het natuurlijk bijzonder is hoe dit meisje haar magie heeft kunnen uitspreken over de kleur van de stoplichten, grijp ik bij het schrijven van dit artikel uiteraard ook de mogelijkheid aan mensen duidelijk te maken dat je dit je kind niet kan aandoen.
Je laat je kind op zo’n leeftijd niet zelf verantwoordelijkheden en beslissingen in het verkeer dragen.

“Probeer zoveel mogelijk een mitellahouding te vermijden”

Dit advies kreeg ik van een verpleegkundige nadat ik beroerd was geworden van een reisvaccinatie afgelopen week. “Na een vaccinatie is het belangrijk dat je arm in beweging blijft zodat het vaccin de kans krijgt zich te verspreiden”. Klinkt ook erg aannemelijk. Als je een arm in een haakvorm voor je houdt zodat je de mitellahouding hebt, knel je onbewust toch wat kanalen af die essentieel zijn voor het transport van vanalles in je lichaam. Denk maar aan ons bloed dat een voorname taak heeft in het transporteren van niet alleen zuurstof en stikstof, maar ook een hoop vitaminen, mineralen en een hoop andere bouwstenen.
Je staat er misschien niet zo bij stil, maar zodra je deze mitellahouding aanneemt, dan spannen meerdere spieren in je bovenarm zich aan. Helemaal geblokkeerd raken de kanalen in je arm niet, maar bevorderlijk voor een goede doorstroming is het allerminst.

Als programmeur zit ik dagelijks in die beruchte houding en realiseer me dat ik daar in mijn vak ook nauwelijks aan kan ontsnappen. Ik typ blind met twee handen en ben dus afhankelijk van deze werkhouding om mijn werk goed te kunnen uitvoeren. Met computerwerk is een dergelijke stand van je arm dus onvermijdelijk.
Ook in andere vakken komt deze houding veel voor. Of je nou een gootje aan het leggen bent, een handtekening vraagt voor een rembourspakketje of een glas wijn serveert, je gebruikt altijd die overbekende houding.

Daarom ben ik er maar eens op gaan letten of en hoe vaak ik – ook naast mijn kernactiviteiten op mijn werk – die houding bezig. Al gauw kom ik tot een flink opsomming: een rondje koffie (dienblaadje vasthouden), stuur vasthouden tijdens het fietsen van en naar mijn werk, gebakschoteltje vasthouden bij de traktatie van de jarige van vandaag, handje geven om voor te stellen, te groeten of te feliciteren, krantje lezen, etcetera.

Conclusie: voortaan neem ik wel vrij als ik me laat vaccineren en ga ik de hele dag in bed liggen. In de foetushouding of meeste andere onooglijke houdingen die mensen dan aannemen komt deze mitellahouding bijna niet voor.
Tenzij je met je armen over je borst gevouwen slaapt natuurlijk.

Welterusten.

Potje chagrijnig begon Doubleyou zaterdagochtend 22 augustus aan een extra ingeplande werkdag. Normaal zou zijn weekend namelijk al zijn begonnen en kon hij zich gaan verheugen op zijn komende huwelijksdag. Onbewust van wat hem die dag te wachten stond deed deze belastingbetaler trouw en met tegenzin wat er van hem die dag verlangd werd.
Dat was toen wij kwamen.

Zeven als meeuwen grijnzende vrienden, een broer en een zwager marcheerden even na half 1 bij Doubleyou de werkvloer op om hem op te pikken voor zijn vrijgezellenfeest. Wat ging er door het hoofd van deze man die binnenkort voor het leven getekend zou zijn door een serie handtekeningen, twee ringen en een paar ribben uit het lijf?
“Mijn vrienden … hier op mijn werk.
Niet zomaar één vriend die even een bakkie komt doen …
Nee, de hele harde kern van mijn vriendenkring staat hier voor mijn neus.
En mijn broer …
En mijn zwager …

Dit is niet goed … “.

Een krap uurtje en een verloren liter zweet later bevindt Doubleyou zich met zijn vrienden in een recreatiegebied. Zich mentaal voorbereidend op zijn vrijgezellen feest spelen er tientallen scenario’s door zijn kop. Maar hopend dat er geen gruwelijke praktijken met hem zouden worden uitgehaald trachtte hij zijn leed te verzachten door aan heel wat vriendelijkere scenario´s te denken. Een diep verlangen in hem reikt naar een vrijgezellenparty met een hoop mooie vrouwen.
Wakker worden Doubleyou!

Ergens in de middle of nowhere arriveerden wij op het paintball terrein wat grotendeels bestond uit een verzameling bescheiden legertenten. Je werd welkom geheten door de lucht van een stel geparkeerde dixies die het leven later op de dag zouden moeten veraangenamen. Ik kan mij plezantere manieren van opluchting voorstellen. Doch, nog altijd badend in het zweet begon de nerveuze Doubleyou toch ook langzaam wat te ontspannen en moest gretig gebruik maken van de sanitaire voorzieningen daar de spanning aardig was opgelopen.

Weer wat liters zweet (en ik wil niet weten wat nog meer) later en inmiddels in overalls gehesen volgde de instructie. Op de laadklep van een kleine vrachtwagen stelde zich een poepbruine blanke man op met een tegenhanger van de volledige Sixtijnse kapel op zijn huid getatoeëerd. Deze potige kerel, die we van toen af Rambo zijn gaan noemen, gaf ons op geheel eigen wijze uitleg en voorschriften over het spelen van paintball. Zijn niet mis te verstane toelichting deed niet onder voor de seksuele voorlichting zoals we die allen op school hebben gehad.
Wat had je anders verwacht van iemand die volgeschoten is met testosteron en moet uitleggen hoe je een container met paintballetjes in een gaatje moet prikken?

Het paintballen was begonnen. Al gauw zwetende in de overalls en gewapend met paintball geweren manoeuvreerden wij ons over het paintballterrein. Het terrein bestond uit niet veel meer dan een afgezet geconcentreerd bosterrein met hier en daar wat pallets en ander materiaal opgesteld zodat dekking kon worden gezocht voor het verfspektakel. 
Je kreeg in de meeste spelvarianten 1 of 2 levens. Wat inhield dat wanneer je eenmaal geraakt werd op een andere plaats dan het hoofd, dat je dan een leven kwijt was en je met je geweer omhoog moest melden bij de voorafgesproken basis. Na flink veel leeggeschoten magazijnen en het vooruitzicht op blauwe plekken volgende er een nieuw spel of even een pauze.

Vriend Ronald trakteerden ons op een gedetailleerde omschrijving van zijn ervaring hoe glorieus hij een vlag had weten te bemachtigen. In andermans greep naar zo’n vlag bleek deze een verkeerde vlag te hebben meegenomen. Vriend Joost liep zelfvoldaan rond met het verhaal tot dan toe niet één keer geraakt te zijn geweest. Maar wat wil je als je een beetje passief tussen de struiken wortel ligt te schieten? Doubleyou’s zwager Eric liet ons later weten hoe dapper hij stand had gehouden in de ‘chopper’ in afwachting van de bevrijding van zijn maten.
In mijn versie van één van de belevingen had ik diezelfde ‘chopper’ onder vuur vanachter een boom met aan weerskanten twee pallets opgesteld. Diezelfde zwager vuurde op een goed moment op mij terug terwijl ik mij klein maakte achter de boomstam. De verfballen miste hun doel in zoverre dat het afgeketste verf mij op mijn beschermend vizier volledig verblind had. Ik zag toch niets meer door die gele waas en mijn magazijn was leeggeschoten dus moest ik mij bij de verloren strijd neerleggen.

Dit feest duurde in eenzelfde vorm voort tot het hoogtepunt werd bereikt waarbij de ‘vrijgezel’ een hoofdrol ging spelen. Het ‘vrijgezelle’ paintballpakket werd gekenmerkt door het afsluitende spel waarbij op een konijntje (de vrijgezel) werd geschoten gevolgd door een barbecue. Doubleyou had reeds vol schaamte en angst zitten kijken naar andere aanwezigen op het terrein waarvan steeds één persoon in een bruin konijnenpak werd gehesen en geel besmeurd van het schietterrein terugkeerde. Vurig hoopte Doubleyou dat we zowel onze magazijnen als onze beurzen leeg zouden schieten en niet tot het spelen van dit vernederende spel zouden komen.
IJdele hoop.
We aten geen kip op de barbecue die dag.

Het moment was daar dat ook hij dat warme konijnenpak over zijn overal mocht aantrekken. Het was buiten ook al zo warm! Met veel plezier werd hij daarbij geassisteerd, zodat ook zijn flaporen goed uitkwamen. Uiteraard werd er nog even een onsmakelijke foto van dit tafereeltje gemaakt waarna het spel begon.
Op het terrein volgde opnieuw een korte instructie van … jawel … de instructeur. Al even sadistisch als wij glunderde hij door zijn veiligheidsmasker heen bij het uitleggen wat de bedoeling was. Hij gaf ons eigenlijk de keuze tussen een soort tikkertje, en andere iets minder suffe variant en de 10 seconden regel. Helaas voor Doubleyou kozen we die.

Konijntje Doubleyou (laat dat –tje maar weg) zou 10 seconden voorsprong krijgen om zich uit de voeten te maken op een onbekend paintballcircuit waarna wij zouden volgen. Hij kreeg een slordige 100 kogels mee tegen een tegenstand van ons met ieder ook 100 kogels.

De instructeur liet het konijn rennen en begon voor ons van 10 tot 0 af te tellen: “10, … 9, … 8, …7, …”
En kort na de 7e tel: “oké pak hem, maak hem in” en liet ons achter het weerloze konijn jagen.

Ten tijden van deze heugelijke gebeurtenis werden geen daadwerkelijke konijnen geschoten. Naast de genadeloze aftuiging van onze geliefde Doubleyou zijn er geen dieren mishandeld.
 

Een ‘sprekende’ grafsteen heeft een bezoekster van een kerkhof in het Oostenrijkse Plauderer flink laten schrikken. Toen de 67-jarige bij haar familiegraf stond, hoorde ze plotseling stemmen, gelach en muziek

De vrouw dacht eerst dat ze hallucineerde, meldden Blantaanse media. Maar de geluiden kwamen niet uit het graf. Toen ze de graven in de buurt bekeek, ontdekte ze een videomonitor die scènes uit het leven van een overleden vampier toonde. Het apparaat bleek enkele dagen geleden te zijn geïnstalleerd.

Ondanks het feit dat er bij mij al grijze haren tussen dat andere onkruid op mijn hoofd zichtbaar wordt, mag ik mezelf nog best een jonge vent noemen. Met nu bijna 28 lentes heb ik helaas net niet het genoegen gehad de première van ‘The Return of the Jedi’ in de bioscoop te mogen meemaken. Laat staan dat ik de eerste vertoning van de voorgangers heb kunnen aanschouwen. Desalniettemin mag ik mij gelukkig prijzen de opkomst van het internet aan de lijven te hebben meegemaakt.

De compact disc was destijds erg hot en de DVD was nog net even te nieuw om breed geaccepteerd te worden. Toen geloofde ik er natuurlijk nog geen hol van dat de DVD langzaam de CD zou gaan verdrijven, zoals deze zelfde CD het vinyl de wereld uit heeft geholpen. Terwijl dit proces inmiddels wel is gestart. Natuurlijk is die CD er nog altijd, maar hoe lang nog? Niets heeft het eeuwige leven.

In de commercials wordt er ook al gespot met die goede oude tijden. Zo zien we hier een meesterlijke reclame met een viertal nerds die echt helemaal los gaan op MC Hammer. En dan is het niet de kwaliteit van de reclame die ons zo aanspreekt, maar de nostalgie die het bij ons zo onvermijdelijk oproept.
In één woord ‘heerlijk’!

Tegenwoordig beginnen we deze (technologische) ontwikkelingen bijna voor lief te nemen. En eigenlijk is dat niet terecht. Nu dringt mij een nieuw besef door. De ontwikkelingen van slechts een jaar of 10 geleden, zijn nu zo gewoon aan het worden in onze maatschappij. Ik schrik er van en vraag me af of ik oud begin te worden.
Met het beeld van deze ontwikkelingen in gedachten neem ik jullie mee in mijn anekdote van een week of wat gelee.

Sta ik laatst op mijn dooie gemakje bij de kassa in een supermarkt om mijn handjevol boodschappen af te rekenen, wijst de kassajuf mij op mijn klassieke blunder: “meneer, u bent de bananen vergeten af te wegen”. Oh shit. Vier weeshuizen aan tweedewereld mondjes van boodschappenkarren dringen zich achter mij op. Daarbij opgeteld: blikken die, als ze zouden kunnen doden, mij tot minder dan stof zouden verpulveren. En ik trap er steeds weer in.

Ik woon pas in deze buurt en ik heb het bij mijn eerste bezoek aan deze supermarkt al verknald.
Met een noodvaart manoeuvreer ik mij tussen de menigte door terug naar de fruitafdeling. In de hoop even gauw dat stickertje te scoren om mijn bananen mee te ontsieren snel ik naar de weegschaal. Daar aangenomen plaats ik de gele apentros in de grote schaal van het weegapparaat. In mijn verwachting met twee toetsen klaar te zijn dringt bij mij het besef door hoe oud ik ben geworden: touchscreen.

Fuck! Hoe werkt dit?

“Wat wilt u afwegen? Fruit | Groente”

Met mijn wijsvinger druk ik op ‘Fruit’. Het scherm ververst: “Wat wilt u afwegen? Fruit | Groente”. Wat? Ben je knoppendoof? Ik drukte toch op ‘Fruit’? Nog een keer.
Vier pogingen verder probeer ik het met mijn duim waarop het contact ineens wel blijkt gemaakt. Blij met die ontdekking beproef ik mijn geluk met het antwoord op de vervolgvraag door met mijn duim op het kanariegele icoon van de bananen te drukken. Raak! U gaat door voor de koelkast!

“Yes!”

… maar toen waren de stickertjes op.

Word ik nou oud of moet dit simpeler kunnen?