Aangekomen bij één van de vele stoplichten op mijn route naar mijn werk hield mijn stalen ros stil naast een jonge dame (nog geen 6 of 7) op haar fietsje. Haar roze met rode fietsje was behangen met vanalles wat een jonge dame van haar jeugdige leeftijd binnen haar jeugdige fantasiewereld moest houden. Haar leeftijd en deze jeugdige geest in gedachten gehouden gaf mij daarom alle reden om mij zorgen te maken over deze wel erg ondernemende poging er zo alleen op uit te gaan in de grote mensenwereld.

Tijd om haar aan te spreken kreeg helaas ik niet direct. De bewegingen in het verkeer zijn soms sneller dan je zelf in staat bent om ergens op te kunnen reageren.
Blijkbaar stond de jonge dame al een tijdje voor het stoplicht want ze irriteerde zich mateloos aan de gang van zaken. Het stoplicht moet al een tijd rood licht hebben aangegeven, waarmee vroege verkeersirritaties danig gevoed werden. Een keeltje opende zich waarna een woeste kreet menig talentvol operazangeres deed verbleken.

“WORD NOU GROE-HOEN!!!!”

En alsof de duvel ermee speelde: het stoplicht sprong gehoorzaam op groen zodat de enige rode kleur in de nabije omgeving het boze gezichtje van het meisje was. Deze uitdrukking maakte echter gauw plaats voor een tevreden en zelfvoldane glimlach.

Ik moest mij haasten om met het meisje mee op te fietsen. Onbewust van deze geboden bescherming escorteerde ik de kleine tovenares naar de overkant. Daarop werden we door enkele automobilisten schaapachtig aangestaard zoals je in een tekenfilm wel ziet.
Samen aangekomen aan de andere kant van dit drukke kruispunt trof ik haar moeder aan die met het zusje kwam aanfietsen. Ontsteld van dit onverantwoordelijke optreden liet ik me uit tegenover haar moeder waarom ze haar dochter zelf had laten oversteken. Na haar verklaring dat ze haar dochter vooruit had laten fietsen om iets af te geven bij een oude buurjongen was ik nog altijd niet voor reden vatbaar. Een automobilist die het had zien gebeuren stond mij bij en parkeerde zijn auto in de berm om zich ermee te bemoeien.

Naast het feit dat het natuurlijk bijzonder is hoe dit meisje haar magie heeft kunnen uitspreken over de kleur van de stoplichten, grijp ik bij het schrijven van dit artikel uiteraard ook de mogelijkheid aan mensen duidelijk te maken dat je dit je kind niet kan aandoen.
Je laat je kind op zo’n leeftijd niet zelf verantwoordelijkheden en beslissingen in het verkeer dragen.

This entry was posted on Tuesday, September 1st, 2009 at 15:59 and is filed under Nederlands, Retourtje naar hier en terug, Scherpe Blik. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.