Potje chagrijnig begon Doubleyou zaterdagochtend 22 augustus aan een extra ingeplande werkdag. Normaal zou zijn weekend namelijk al zijn begonnen en kon hij zich gaan verheugen op zijn komende huwelijksdag. Onbewust van wat hem die dag te wachten stond deed deze belastingbetaler trouw en met tegenzin wat er van hem die dag verlangd werd.
Dat was toen wij kwamen.

Zeven als meeuwen grijnzende vrienden, een broer en een zwager marcheerden even na half 1 bij Doubleyou de werkvloer op om hem op te pikken voor zijn vrijgezellenfeest. Wat ging er door het hoofd van deze man die binnenkort voor het leven getekend zou zijn door een serie handtekeningen, twee ringen en een paar ribben uit het lijf?
“Mijn vrienden … hier op mijn werk.
Niet zomaar één vriend die even een bakkie komt doen …
Nee, de hele harde kern van mijn vriendenkring staat hier voor mijn neus.
En mijn broer …
En mijn zwager …

Dit is niet goed … “.

Een krap uurtje en een verloren liter zweet later bevindt Doubleyou zich met zijn vrienden in een recreatiegebied. Zich mentaal voorbereidend op zijn vrijgezellen feest spelen er tientallen scenario’s door zijn kop. Maar hopend dat er geen gruwelijke praktijken met hem zouden worden uitgehaald trachtte hij zijn leed te verzachten door aan heel wat vriendelijkere scenario´s te denken. Een diep verlangen in hem reikt naar een vrijgezellenparty met een hoop mooie vrouwen.
Wakker worden Doubleyou!

Ergens in de middle of nowhere arriveerden wij op het paintball terrein wat grotendeels bestond uit een verzameling bescheiden legertenten. Je werd welkom geheten door de lucht van een stel geparkeerde dixies die het leven later op de dag zouden moeten veraangenamen. Ik kan mij plezantere manieren van opluchting voorstellen. Doch, nog altijd badend in het zweet begon de nerveuze Doubleyou toch ook langzaam wat te ontspannen en moest gretig gebruik maken van de sanitaire voorzieningen daar de spanning aardig was opgelopen.

Weer wat liters zweet (en ik wil niet weten wat nog meer) later en inmiddels in overalls gehesen volgde de instructie. Op de laadklep van een kleine vrachtwagen stelde zich een poepbruine blanke man op met een tegenhanger van de volledige Sixtijnse kapel op zijn huid getatoeëerd. Deze potige kerel, die we van toen af Rambo zijn gaan noemen, gaf ons op geheel eigen wijze uitleg en voorschriften over het spelen van paintball. Zijn niet mis te verstane toelichting deed niet onder voor de seksuele voorlichting zoals we die allen op school hebben gehad.
Wat had je anders verwacht van iemand die volgeschoten is met testosteron en moet uitleggen hoe je een container met paintballetjes in een gaatje moet prikken?

Het paintballen was begonnen. Al gauw zwetende in de overalls en gewapend met paintball geweren manoeuvreerden wij ons over het paintballterrein. Het terrein bestond uit niet veel meer dan een afgezet geconcentreerd bosterrein met hier en daar wat pallets en ander materiaal opgesteld zodat dekking kon worden gezocht voor het verfspektakel. 
Je kreeg in de meeste spelvarianten 1 of 2 levens. Wat inhield dat wanneer je eenmaal geraakt werd op een andere plaats dan het hoofd, dat je dan een leven kwijt was en je met je geweer omhoog moest melden bij de voorafgesproken basis. Na flink veel leeggeschoten magazijnen en het vooruitzicht op blauwe plekken volgende er een nieuw spel of even een pauze.

Vriend Ronald trakteerden ons op een gedetailleerde omschrijving van zijn ervaring hoe glorieus hij een vlag had weten te bemachtigen. In andermans greep naar zo’n vlag bleek deze een verkeerde vlag te hebben meegenomen. Vriend Joost liep zelfvoldaan rond met het verhaal tot dan toe niet één keer geraakt te zijn geweest. Maar wat wil je als je een beetje passief tussen de struiken wortel ligt te schieten? Doubleyou’s zwager Eric liet ons later weten hoe dapper hij stand had gehouden in de ‘chopper’ in afwachting van de bevrijding van zijn maten.
In mijn versie van één van de belevingen had ik diezelfde ‘chopper’ onder vuur vanachter een boom met aan weerskanten twee pallets opgesteld. Diezelfde zwager vuurde op een goed moment op mij terug terwijl ik mij klein maakte achter de boomstam. De verfballen miste hun doel in zoverre dat het afgeketste verf mij op mijn beschermend vizier volledig verblind had. Ik zag toch niets meer door die gele waas en mijn magazijn was leeggeschoten dus moest ik mij bij de verloren strijd neerleggen.

Dit feest duurde in eenzelfde vorm voort tot het hoogtepunt werd bereikt waarbij de ‘vrijgezel’ een hoofdrol ging spelen. Het ‘vrijgezelle’ paintballpakket werd gekenmerkt door het afsluitende spel waarbij op een konijntje (de vrijgezel) werd geschoten gevolgd door een barbecue. Doubleyou had reeds vol schaamte en angst zitten kijken naar andere aanwezigen op het terrein waarvan steeds één persoon in een bruin konijnenpak werd gehesen en geel besmeurd van het schietterrein terugkeerde. Vurig hoopte Doubleyou dat we zowel onze magazijnen als onze beurzen leeg zouden schieten en niet tot het spelen van dit vernederende spel zouden komen.
IJdele hoop.
We aten geen kip op de barbecue die dag.

Het moment was daar dat ook hij dat warme konijnenpak over zijn overal mocht aantrekken. Het was buiten ook al zo warm! Met veel plezier werd hij daarbij geassisteerd, zodat ook zijn flaporen goed uitkwamen. Uiteraard werd er nog even een onsmakelijke foto van dit tafereeltje gemaakt waarna het spel begon.
Op het terrein volgde opnieuw een korte instructie van … jawel … de instructeur. Al even sadistisch als wij glunderde hij door zijn veiligheidsmasker heen bij het uitleggen wat de bedoeling was. Hij gaf ons eigenlijk de keuze tussen een soort tikkertje, en andere iets minder suffe variant en de 10 seconden regel. Helaas voor Doubleyou kozen we die.

Konijntje Doubleyou (laat dat –tje maar weg) zou 10 seconden voorsprong krijgen om zich uit de voeten te maken op een onbekend paintballcircuit waarna wij zouden volgen. Hij kreeg een slordige 100 kogels mee tegen een tegenstand van ons met ieder ook 100 kogels.

De instructeur liet het konijn rennen en begon voor ons van 10 tot 0 af te tellen: “10, … 9, … 8, …7, …”
En kort na de 7e tel: “oké pak hem, maak hem in” en liet ons achter het weerloze konijn jagen.

Ten tijden van deze heugelijke gebeurtenis werden geen daadwerkelijke konijnen geschoten. Naast de genadeloze aftuiging van onze geliefde Doubleyou zijn er geen dieren mishandeld.
 

This entry was posted on Tuesday, August 25th, 2009 at 08:34 and is filed under Nederlands, Scherpe Blik. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.