image by azrainman, edited by Gsorsnoi 

Het is algemeen bekend dat het infrastructurele macrobiotische geëvaporeerde T.Y.C.O.O.N. bijdraagt aan een beter seksleven. T.Y.C.O.O.N. staat voor ‘Transverse Ypsilon Coördinator Onder Oxygene Niveaus’. Wat inhoudt dat als u hiervan op zondag 3/8 theelepel toevoegt aan een koffiemok die voor 4/5 gevuld is met karnemelk, u acht kilo afvalt en ervan verzekerd kan zijn dat u geen last meer heeft van os occipitale claviularius heipalium ego sleepkabels.
Tot zover de werking van T.Y.C.O.O.N.

Maar wist je dat geneesmiddel ook een helende werking heeft op het gemolatrictus geniusus farticoale? Oftewel het groen gele gifkikker-eczeem.
De weledel zeer hoog geleerde heer Prof.Dr.C.O.L.A.Ruckmüg heeft namelijk dermatologisch aangetoond dat wanneer crulilaris reeftefius onder een temperatuur van -26°C wordt toegevoegd aan een scheutje neuspulkius canosleepcal deze emulsie zal toekomen aan het geijkte kosmopoliet krimpmof.

Op het jaarcongres van het hoogstaande comité ‘Met welke lijm lijm je een reageerbuis?’ in West Auckland reikte algemeen congreslid K. Weetal aan de weledel zeer hoog geleerde heer Prof. Dr. C.O.L.A. Ruckmüg de Nobelprijs uit voor  de O.I.G.(Ontzettend Interessante Grabbel-prijs), waarvan de weledel zeer ongeleerde heer Drs. Ir. M.J.A.Z.N. (Docterandus Ingenieur met jeuk aan zijn neus) K.Riebel het initiatief had genomen.

Het gele stickertje op dit medicijn waarschuwt er wel voor dat je het beter uit de beurt kunt houden van Navelpadden.

“Het heelal is oneindig”.

Met die uitspraak kun je het eens zijn of oneens. Het mag in elk geval duidelijk zijn dat zowel de uitspraak als de ontkrachting ervan beide verschrikkelijk moeilijk te verteren zijn. Wij willen als mens zijnde nou eenmaal overal een antwoord op hebben.
Maar waarom eigenlijk?

Het mag duidelijk zijn dat wij mensen er moeite mee hebben zomaar voor lief te nemen dat iets oneindig is. Behalve natuurlijk het saldo op onze bankrekening. Dat mag best oneindig zijn, zolang het dan maar geen roodstand is.
Wij strijden voortdurend tegen het lemniscaat.

Knikkeren in de leegte.

Weet jij wat er zit achter al die planeten en sterren? Ja natuurlijk weet je dat.
Meer sterren en planeten natuurlijk. Maar wat zit daar dan weer achter? En daar achter? Kom ik weer op deze plek in de ruimte terug als ik enkel maar in één richting doorvlieg? En zo niet, wat dan? Wat treffen we dan aan? Meer sterren en gaswolken? Zwarte gaten en nog meer leegte?
Of zit het hele heelal gevangen in één immense knikker die bij een één of andere bescheiden reus in zijn knikkerzak zit? En als dat het geval is: in wat voor land, wereld en heelal zit hij dan en hoe ver loopt zijn heelal door?
Ik hoop in elk geval maar dat die vent niet echt gaat zitten knikkeren dan.

We snappen er niets van. En dat zullen we ook nooit snappen.
Maar accepteren kunnen we dat maar heel moeilijk. Theorieën zullen er genoeg zijn, maar echte verklaringen nooit.
Raar is dat toch eigenlijk.

Oneindig afschaffen.

We spreken nu het volgende af:

Eindig moet alles zijn.
Vanaf nu houdt het hoogste getal dat we kennen op bij één googol. Het getal van Graham schaffen we af. Dat begrijpt toch geen mens. Google daar maar eens op. Dan kom je hier uit.
God krijgt een leeftijd en gaat over googol jaar dood vanaf het moment dat hij begon te scheppen.
Alles en iedereen is sterfelijk.

Absoluut oneindig is niets meer.
We gaan theorieën verzinnen die zogenaamde oneindige combinatiemogelijkheden de kop indrukken. Zo mogen er bijvoorbeeld geen combinaties meer voorkomen wanneer het aantal googol dreigt te worden overstegen.

Herdefinitie van ‘eeuwige leven’.

Het eeuwige leven zoals we deze zouden moeten beleven na de dood, in Hel of Hemel, houdt op na één hele eeuw. Waarom noemen we het anders het ‘eeuwige leven’?
Zie het maar als een tweede kans die goed of slecht kan uitpakken.

De mens en al het andere leven op Aarde gaat een keer dood. Tot stof zullen we wederkeren en dat stof wordt door de wind weggeblazen. Er komt een moment dat de wind ophoudt met waaien.
Dit doet het al als de Aarde ophoudt met bestaan en wellicht al eerder. De zon dooft uit, maar dat wisten we al. Ons zonnestelsel implodeert tot een zwart gat.

Op de lange duur ziet God er ook geen gat meer in.
Hij doet zijn lichtje uit en gaat slapen.
Op een goed moment is er niets meer.

Is dat dan het oneindige niets?

Mocht je nu gaan roepen: “Ja, die ben ik laatst kwijtgeraakt”, dan gaat er een stem in mij op die je vraagt of je al van de bank komt voor twee euro? Maar eerlijk is eerlijk: ook vijf cent is het begin van een potentieel miljoen. Of was het toch een dubbeltje?
De rijkste eend ter wereld is ook zo begonnen.

In de afgelopen week is het mij twee keer overkomen: ik vond zo waar twee maal twee euro. De eerste maal bij de buurtsuper om de hoek. De tweede maal vergezeld van een stuiver bij ons achter in de steeg.
Eerlijke crimineel dat ik ben, heb ik ze in eigen zak gestoken.

Nu hoor ik je vragen: “Waarom val je ons er dan mee lastig als je de buit toch al zelf hebt toegeëigend?”
Eigenlijk doe ik je alleen maar een plezier. Nu de dooi in Nederland hier en daar de kop weer opsteekt, is het tijd om naar muntjes te zoeken. De kans is groot dat je nu juist geld vindt. In de sneeuw hoor je muntjes namelijk minder makkelijk vallen dan wanneer die witte rotzooi er niet is. Daarbij raakt het ook nog eens verstopt omdat het door de sneeuw heen valt. Op die manier blijft verloren geld gemakkelijk langer liggen.

Dus voor de echte geldwolven onder ons: het is nu een gouden tijd voor mensen die onder de vijf euro ook door de knietjes gaan.

Val jij graag op of blijf je liever een beetje op de achtergrond?

Het zal een vraag zijn waarmee bewust of onbewust ieder mens wel eens worstelt. In de puberteit ben je daar misschien wel het meest mee bezig (geweest).

Allemaal een tepel.

Wanneer je net uit je ei komt wil je vast in de groep mee komen. Het laatste wat namelijk je wilt is aandacht te kort komen. En laten we eerlijk wezen, je wilt ook dat jouw mondje gevoed wordt, toch?
Het gaat hier puur om ons instinct. Kom je als kitten niet aan de tepel ,omdat je te zwak blijkt om voor die plek te vechten, dan wordt je vanzelf afgestoten. Je hebt dus een goede motivatie om voor jezelf op te komen en te laten zien dat jij er bent.
Dat principe werkt ook door in ons geciviliseerd bestaan.

Mode-hyena’s.

Eenmaal in de pubertijd zie je dat mensen nog een tikje extremer willen opvallen dan toen ze net uit de luiers werden getild. Er is altijd wel een rage aan de gang waarbij ‘iedereen’ één pluk haar rood verft. Of je moet vooral doen alsof je die ene band leuk vindt, want ‘iedereen’ vindt die gasten zo cool.
Oh nee, ‘cool’ is alweer uit. Je moet tegenwoordig ‘vet chill’ zeggen.
Zo ontstaat er vanzelf  een groep mode-hyena’s die de dienst uitmaken. Ze onderwerpen iedereen die ‘er bij’ wil horen aan hun eisen. De rest is per definitie uitschot of een andere aparte clan waar ze niets van willen weten.

Dus wat doe je?
De keuze ligt op zo’n moment natuurlijk geheel bij jezelf.
Soms kan de mode ook betekenen: doe je gewoon, dan doe je al gek genoeg.

Zwarte tijd.

Hoe het ook zij, aan het einde van de eerste twintig levensjaren houdt de voornaamste piek van ‘willen opvallen’ wel een beetje op. Gothics besluiten in plaats van twintig armbanden, drie tepelpiercings, zwarte lippenstift, zware zwarte andere make-up en wijde (zwarte) kleding met schreeuwende opdrukken langzaam over te schakelen naar … even adem halen … tien armbanden, twee tepelpiercings, wat minder zware make-up – maar nog steeds foeilelijk – en wat minder alternatieve (maar nog steeds zwarte) kleding te dragen waarop niet langer verwensingen naar de schepper van hemel en aarde worden geuit.
Voor elke andere jeugdige volkstam kan hiervoor natuurlijk een eigen versie worden gelezen.
De schreeuw om aandacht vlakt af naar mate de puberteit verder achter je ligt.

In het oog springen.

Op een goede dag loop je in een supermarkt, sta je in een apotheek of in een rij voor het NS-loket. Je kijkt om je heen en zie die goedgeklede hunk of die knappe dame in hare rode jurk. De rest van de wereld lijkt plotseling te vervagen zodat jouw aandacht op dat moment alleen nog maar op hem of haar is gevestigd.
Het hoeft natuurlijk helemaal niet direct een Brad Pitt-kloon te zijn of zijn lieftallige(?) Mrs Smith die je met een sensuele blik in de zevende hemel brengt. Elk individu die zich zo op zijn of haar eigen wijze kan onderscheiden van de rest van het publiek is een potentiële blikvanger.

Sommige mensen hoeven er echt maar heel weinig voor te doen om op te vallen. Je hoeft er zelfs niet bijster knap voor te zijn. Het helpt al als je erg lang bent of bijzonder dik. En erg magere mensen springen natuurlijk ook in het oog. Toch zie je extreem kleine mensen eenvoudig over het hoofd. Gek is dat eigenlijk.
Het gaat ze in elk geval een stuk lastiger af om je in het oog te springen.

Opvallen en wat je er voor wilt doen om op te vallen kan dus voor- en nadelen hebben.
Enkele mensen hebben nou eenmaal de eigenschap langer op een netvlies te blijven steken dan anderen.
Nu je inmiddels weet dat ik de eigenschap heb om moeilijk gezichten te kunnen vergeten (zie artikel “Met een goede tekenaar kun je niet rekenen“), weet je ook dat het inmiddels aardig druk is in mijn hoofd.

Yet trying it out is undoable.

Een opmerkelijke terugblik op een nieuwsflits heeft mij even aan het denken gezet. Eén Vandaag greep terug op het wereldnieuws dat een ex-comapatiënt na 23 jaar weer van het één op het andere moment blind kan typen. Zij het met één vinger, maar onder begeleiding van een dame die zijn hand vasthoudt, zou deze man weer blind kunnen communiceren.
Blind, omdat hij zijn hoofd afgekeerd heeft, terwijl de “helpende” dame oogcontact houdt met het toetsenbord.

Een verslaggever van het NOS Journaal zette hier toch wat vraagtekens bij en besloot een hier wat onderzoek naar te doen. Uit een eenvoudig testje bleek dat het bijna onmogelijk is om met een afgewend hoofd met één vinger op een normaal toetsenbord te kunnen communiceren. Het schrijven van je eigen naam levert al problemen op.
Zelfs al heb je de, voor het blindtypen, onmisbare referentie van de nokjes op de ‘F’- en de ‘J’-toetsen, deze manier van blindtypen lijkt onmogelijk.

Ik heb zelf eens geprobeerd om mijn eigen naam op deze manier te typen. En inderdaad, de letterbrij lijkt in de verste verte niet op mijn eigen naam:

gsorsnoi

Bron: NOS Journaal / Eén Vandaag
Alternatieve bron: http://skepp.be/nieuws/typende-coma-patiënt

image by luigi morante, edited by Gsorsnoi 

Wat is dat nou eigenlijk ‘Ouderdom’?

Natuurlijk hebben we daar allemaal wel een beeld bij. Je bent de 65 gepasseerd, je lichamelijk en geestelijke gesteldheid werken lang niet meer zo goed als vroeger. En vooral de mogelijkheid van ons lichaam om zichzelf (gemakkelijk en snel) te kunnen herstellen, neemt af.
Onlosmakelijk van die informatie is het beeld dat je op drie, vier (of zes!) benen bent gaan lopen. Dat ligt er maar net aan met welk hulpmiddel je jezelf in je ouwe dagen voortbeweegt. Of je wordt gerold. Je bent witgrijs of kaal en je huid hangt er zo slap bij dat het uit je kleren flubbert.
Ik kan makkelijk nog meer detail verzinnen, maar dat is niet de intentie van dit verhaal.

Niet echt een fraai beeld van de toekomst in elk geval. Maar we zullen uiteindelijk allemaal weer een keertje tot stof wederkeren. De pijp aan Maarten geven of het hoekje omgaan. Je doet er niets aan.

Wanneer dat dan gebeurt hangt natuurlijk van een hele berg factoren af.
Oorzaken zijn er in elk geval genoeg:
Je wordt clichématig door een automobilist op een hoopje geveegd; je sterft aan een verschrikkelijke aandoening; je berooft jezelf van het leven; of je laat iemand dat vóór je doen; je liep toevallig op een mijn; of in het bereik van een kernbom; je struikelt in de keuken over een culinair moordwerktuig; of stikt in het product wat daar is klaargemaakt, je maakt een nekval tijdens het bergbeklimmen, of er overkomt je één van die onmogelijk lijkende doodsoorzaken zoals je ze wel kent uit de Final Destination filmserie.
Zoals levend verbranden op een zonnebank. Die vond ik zelf wel erg interessant en erg akelig.

Toch zijn dat dus allemaal doodsoorzaken die de dood duidelijk kunnen verklaren. Zo van: “dit gebeurde er en daarom is hij nu dood”.
Wat vind je daarom dus van de doodsoorzaak ‘ouderdom’? Hoe gaat zoiets?

Ik snap dat je sneller ‘omvalt’ als je ouder bent. Maar gaat dan gewoon in één keer de knop uit of zo? Je valt in elkaar. Lichaamsfuncties vallen uit. We kunnen je een beetje opschudden, maar we krijgen geen respons meer van je.
Stopt je bloed spontaan met rondstromen? Dus: houdt je hart op met pompen. Of zit er een prop voor? Misschien begrijp ik dit verkeerd, maar heet zoiets niet gewoon een hartstilstand? Of een infarct, of nou ja, iets wat je als je pech hebt op je 16e ook kan overkomen?
Dan is de doodsoorzaak toch: ‘dood door hartstilstand’? Ook al ben je honderdenvier? Of zie ik dat verkeerd?

Laten we eens een ander voorbeeld nemen:
Ligt een peuter op straat met ernaast een gozer met in zijn hand een honkbalknuppel.
“Ja hij is dood ja. Heel raar. Ik heb hem een paar klappen gegeven en toen is hij ineens gaan liggen. Maar dat is niet de reden hoor. Hij was gewoon te jong”.
Oké, dat is natuurlijk geen leuk voorbeeld en met net zoveel klappen kan een twintiger of dertiger net zo snel gaan liggen. Toch hoop ik dat je mijn punt begrijpt: jonge en oude mensen zijn kwetsbaarder. Over oudjes lees je dan: “Doodsoorzaak: ouderdom”. Waarom dan niet bij jonge mensen: “Doodsoorzaak: jeugdigheid”?

Dit is uiteraard omdat er soms wel meer dan één doodoorzaak in verband moet worden getrokken.
Als AIDS-patiënt hoef je soms maar een snotje in je neus te hebben en je bent weg. Oorzaken: AIDS en verkoudheidje.
Het is daarom dat ik niet snap dat er van oudere personen die het leven laten, maar niet direct aanwijsbaar is waarom, wordt gezegd: “Doodsoorzaak: ouderdom”.
Nee, zeg dat: “Doodsoorzaak: onbekend” of combineer die twee.

Het absolute (officieel erkende) record van oud worden staat trouwens op naam van Jeanne-Lousie Clament. Zij werd maar liefst 122 jaar en 164 dagen oud. Nou, dan heb je pas echt van voor ‘oud wijf’ spelen je hobby gemaakt. Al spreken al de  activiteiten in haar laatste levensjaren dat flink tegen.

Wat al haar doodsoorzaken zijn geweest heb ik niet kunnen opmaken uit de links hieronder. Wel dat ze met een steeds slechtere gezondheid is komen te zitten en mogelijk één van de zaken waar ze last van had de nekslag moet hebben gegeven.

Eén vraag is daarom voor mij nog altijd niet beantwoord: stel dat je zo’n nekslag gewoon niet krijgt, blijf je dan nog gewoon ouder worden?
Wetenschappers (en zelfs de Bijbel, zie 2e link hieronder), zeggen dat het echt een keertje ophoud bij je 120e. Nou mevrouw Calment, ik denk dat U wat hebt bewezen.
Groeten aan Vincent!

http://nl.wikipedia.org/wiki/Jeanne-Louise_Calment
http://nl.wikipedia.org/wiki/Oudste_mens

image by MissMarnie, edited by Gsorsnoi  

“Wat een hond” dacht mijn vrouw mij binnensmond te horen vloeken toen een onguur individu naast ons in de bushalte een groenbruine substantie liet neerdalen op de stoeptegels.
“Wat een viezerik” had ze misschien een meer gepaste opmerking gevonden. Maar ze dacht echt dat ik hem wilde uitmaken voor hond. Terwijl ik toch echt wat anders zei.

Sorry, maar wat heeft een hond hier nou mee te maken? Staat deze trouwe viervoeter soms symbool voor rochelend tuig van de richel? Of ander onbeschaafd gespuis?
Nou maken we mensen wel eens uit voor hond wanneer ze iets doen wat alles behalve gepast is. En honden zijn niet altijd de meest keurige dieren. Maar om er gelijk een associatie mee te maken met iets smerigs, dat zou ik geen eerlijke vergelijking vinden ten aanzien van het geliefde huisdier.

Een man dringt voor in de rij bij de kassa; het persoon met wie ik mij verkeerd liet verbinden kankerde naar me; met piepende banden maakt een automobilist een draai op een weg waarbij een andere weggebruiker maar net voor hem kan remmen; een vriendje van onze buren urineert in onze gezamenlijke lift.
Dit is zomaar een greep uit dagelijkse irritaties waar menig mens wel eens mee in aanraking komt. Irritante gedragingen die we inderdaad wel eens beantwoorden met het persoon voor ‘hond’ uit te maken. Maar er is een woord wat mij toch sneller van mijn lippen los komt: ‘aso’.

Nu ik begrijp waarom zij denkt dat ik ze zo noem, krijgt het woord ‘aso’ wel ineens een heel treffende dubbele betekenis. Alhoewel het oneerlijk blijft tegenover het welbekende huisdier.
‘Aso’ is namelijk Filippijns voor ‘hond’.

Gefeliciteerd Jolien!

Je hebt me verslagen bij de Hangman. Nou. Ik ben er ziek van. Letterlijk en figuurlijk. Maar dan echt ziek he. Niet zoals je me normaal kent. Je weet wel. Rillerig in je bedje. Geen fuck an dus.

Het is niet erg om een keer flink ziek te zijn. Zolang het niets ernstigs is. Laten we dat voorop stellen. Je weerstand wordt weer even scherp gehouden, de bacteriënhuishouding wordt weer even op een rijtje gezet, je wordt aan de meest smerige kanten weer even helemaal schoongespoeld, maar voor de rest is er geen bal aan.

Zwetend in je nest met een hoofd waarvan je het idee hebt dat deze moervast in een bankschroef ligt, verveel ik me in elk geval dood.
Nee, veel competitie heb ik je niet kunnen bieden Jolien. Met in deze vorm ziek zijn, was een Donald Duckje lezen al hogere wiskunde voor me.

Toch ben ik blij voor jouw mijlpaal: Snorzooi verslaan. Want dankzij mensen als jou en de andere actieve mensen op de site terwijl ik koortsachtig lig te broeien in mijn bedje, is WSNOI ook actief wanneer ik dat niet ben.

image by Pingu1963, edited by Gsorsnoi

Natuurlijk moeten wij van WSNOI absoluut niet zeuren, want we mogen blij zijn met die stijgende bezoekersaantallen en dataverkeer wat dit met zich meebrengt. Maar is het niet opvallend hoeveel tijd mensen vrijmaken op deze beide feestdagen om een Hangmanspelletje te spelen op onze site?

Natuurlijk zou ik nu moeten zeggen: “Hebben jullie geen leven?” of “Moet er bij je schoonmoeder geen kalkoen worden aangesneden of een Ganzenbordspellendoos uit 1969 van zolder getrokken worden?”

Maar natuurlijk zal ik jullie zeggen: “Wij zijn diep ontroerd en voelen ons vereerd met het bezoek dat jullie zelfs op de Kerstdagen aan ons hebben gebracht.” Met een rood glas wijn is het ook op WSNOI een heerlijk samen zijn.

Zet nu die pc maar uit en drinkt nog maar eens een flink slok wijn. Was het niet ook dit jaar een heerlijk samen zijn?

Lekker onder de warme wol denk ik terug aan deze half witte Kerst die ik niet heb gezien sinds …
… euhm … nooit.

Ik was in 1981 namelijk net 2 maanden uit mijn ei.
Weltrusten.