Uitspraak van een junkie na een heftig weekend.

image by Jeyhun85 and Retroman, edited by Gsorsnoi

Net dat de Navelpad dacht dat hij even een veilige vluchtplek had gevonden om even op adem te kunnen komen, voelde hij een warme klamme lucht in zijn nek stromen. Het was als het gevoel dat je hebt als je denkt dat er iemand achter je staat. Dit gaf hem dan ook de reden om even achterom te kijken om te controleren of dat wel waar kon zijn. En alsof de Reuze Navelpad de laatste tijd niet al genoeg reden had gehad om zich kapot te schrikken om van alles, deed hij dat nu opnieuw. Van de ene verbazing liep hij in de andere; namelijk dezelfde ninja die hij eerder had ontmoet in het slot van Graaf Schaurig, kwam plotseling – hier in de toekomst – uit de schaduw van dezelfde verticale pijp tevoorschijn waarachter hij zich juist aan het verschuilen was. Dit bevreemde hem ten zeerste. Hij vroeg zich prompt af of dit er iets mee van doen kon hebben dat hij deze man al eerder tijdens zijn tijdreis had ontmoet. Hoe anders kon hij nu hier naast hem in het afvoersysteem van Gohes City terecht zijn gekomen, anders dan iedere andere willekeurige plek in de stad? Voor de pad had het weinig zin om er echt bij stil te staan. Hij zou het toch niet hebben kunnen bevatten.

Nog voordat de pad een kik kon uitbrengen, kreeg hij een hand over zijn lippen geduwd om hem het zwijgen op te leggen waarbij de ninja hem met een vinger aan zijn eigen mond gebood zich gedeisd te houden.
“En waag het niet om in mijn navel te kruipen!” werd hem streng en onder gedempte toon afgebeten. Onze bleke kwaker schudden instemmend dat hij dat niet zou doen. Hij zou niet durven. De ninja trok de pad iets uit het zicht en achter de grote pijp. Tijd om te praten en elkaar uit te vragen was er niet. Het was voor het tweetal nu zaak om zich stil en uit het zicht te blijven om uit te sluiten dat de grote stroom blauwe padden ze zouden ontdekken en iets zouden aandoen. De ninja had er duidelijk voor gekozen om de pad zo lang maar te vertrouwen. De enige reden waarom hij hem niet direct in stukken hakte, kwam doordat de pad er de schijn van had anders te zijn dan de vele andere padden die zich midden door het grote riool verplaatsten en allen blauw waren. Deze pad was duidelijk veel bleker en kwam het vriendelijker over door zijn afwijkende blauwe kleur.

Voor de Reuze Navelpad was er geen twijfel of hij de ninja zou vertrouwen of niet. Hij moest hem wel vertrouwen. Veel keuze had hij niet. Waarom zou hij hem anders het zakhorloge hebben toegeworpen? Maar wanneer was dat nu? Gisteren? Een week geleden? Of misschien moest dat moment zelfs nog wel komen? Hij kon het niet eenvoudig in de tijd plaatsen zoals hij die nu kende., maar had genoeg slimmigheid om nog wel te kunnen bedenken dat de tijd waarin hij zich nu bevond moeilijk verder terug in het verleden kon zijn. Waar kwamen anders al die padden vandaan? Dit is de toekomst!

De volledig in het zwart gehulde ninja wierp een blik langs de pijp waar zij zich hadden opgehouden en ontdekte dat ze desondanks toch waren ontdekt. Een paar van de kleinere blauwe padden begonnen zich in hun richting te verplaatsen. Het mocht al een wonder heten dat ze dat niet eerder hadden gedaan, omdat de bleke bruine pad zich eerder tussen al die andere padden bevond. Dus er was een gerede kans dat ze hem eerder hadden opgemerkt. Ongezien uit de groep stappen was niet mogelijk geweest. De ninja moest nu snel handelen. Tijd om na te denken over het in vertrouwen kunnen nemen van de kleine bruine pad had hij niet. Dus besloot hij hem maar met zich mee te trekken en ging de confrontatie aan. Met een stevige greep trok hij de Reuze Navelpad aan zijn arm mee en rende frontaal op een middelgrote pad af. Deze zette grote ogen op van verbazing – want het was niet gewend om weerstand te krijgen van de mensen die hij normaal zelf aanviel – en spreiden zijn armen om zich schrap te zetten op wat komen ging. De rechtse zwarte schoen, waarvan we inmiddels bekend zijn met de maat 43, plaatste zich vol in het gelaat van de pad en oefende flink wat kracht uit om zich in te kunnen afzetten. Met een sprong vanuit het wrattige gezicht dook de ninja tezamen met de Reuze Navelpad in een salto door de lucht en over de tientallen padden onder hen. Een messcherpe snede, zoals we die alleen van een samuraizwaard kennen, sneed zich door het lijf van enkele padden die de pech hadden rondom de pad te staan wat het tweetal als springplank had gebruikt. En ook die pad liet erbij het leven, omdat zijn lijf in tweeën werd gesneden. Een grote kop keek opzij naar wat er gebeurde. De kop behoorde bij één van de grootste padden die hier rondliep. Het bleek zijn laatste blik te worden, daar de ninja al had voorzien het blad van zijn zwaard op zijn nek te laten uitkomen en verwijderde daarop bruut de kop van zijn romp. De ninja landde met de bruine pad nog aan zijn hand op de schouder van de grote en gedode pad. Hier kon hij alle padden goed overzien en het stelde hem in staat zijn volgende aanval te kiezen.

Die aanval moest even op zich laten wachten of worden omgezet in een tegenaanval. Niet ver naast hem zag hij de buik van een pad opgloeien en een keel werd geopend. Padden die zich hadden volgevreten met voldoende roem uit de lijven van de menselijke slachtoffers die ze hadden gemaakt, stelden zich zo in staat om deze overtollige roem om te zetten in een vuurbal.
De ninja had hier kennis van genomen en zag deze aanval daardoor tijdig aankomen.
“Blaas jezelf op en houd je adem in!” beviel hij de bruine pad.
Onbekend met dit vermogen probeerde hij te doen was er van hem gevraagd werd en trachtte zoveel mogelijk lucht in zijn lijfje te blazen. Tot zijn grote verbazing zwol zijn buik eenvoudig op en deed de pad in volume groeien. Hierop kneep de ninja nog even wat steviger in het zielige handje van de pad waarop het echt pijn begon te doen. Maar de ninja had er een doel mee. Hij trok de Reuze Navelpad iets omhoog en begon hem rond te zwaaien door het kwakende publiek. De bolle bruine en nog altijd niet al te grote Reuze Navelpad beschreef een cirkel door de lucht met de ninja als middelpunt en kegelde zo een flink aantal padden omver. In diezelfde beweging kon de ninja de vuurbal ontwijken die door een middelgrote blauwe pad werd uitgebraakt. Wie deze kleine bruine pad was, wist de ninja niet. Maar hij had er wel voordeel van dat hij hem had ontmoet.

Wordt vervolgd.

Vorig hoofdstuk: Duisternis in licht
Volgend hoofdstuk: De vuurpad

[Update 30/12/ 11: artikel verbeterd, herschreven.]