“Probeer zoveel mogelijk een mitellahouding te vermijden”

Dit advies kreeg ik van een verpleegkundige nadat ik beroerd was geworden van een reisvaccinatie afgelopen week. “Na een vaccinatie is het belangrijk dat je arm in beweging blijft zodat het vaccin de kans krijgt zich te verspreiden”. Klinkt ook erg aannemelijk. Als je een arm in een haakvorm voor je houdt zodat je de mitellahouding hebt, knel je onbewust toch wat kanalen af die essentieel zijn voor het transport van vanalles in je lichaam. Denk maar aan ons bloed dat een voorname taak heeft in het transporteren van niet alleen zuurstof en stikstof, maar ook een hoop vitaminen, mineralen en een hoop andere bouwstenen.
Je staat er misschien niet zo bij stil, maar zodra je deze mitellahouding aanneemt, dan spannen meerdere spieren in je bovenarm zich aan. Helemaal geblokkeerd raken de kanalen in je arm niet, maar bevorderlijk voor een goede doorstroming is het allerminst.

Als programmeur zit ik dagelijks in die beruchte houding en realiseer me dat ik daar in mijn vak ook nauwelijks aan kan ontsnappen. Ik typ blind met twee handen en ben dus afhankelijk van deze werkhouding om mijn werk goed te kunnen uitvoeren. Met computerwerk is een dergelijke stand van je arm dus onvermijdelijk.
Ook in andere vakken komt deze houding veel voor. Of je nou een gootje aan het leggen bent, een handtekening vraagt voor een rembourspakketje of een glas wijn serveert, je gebruikt altijd die overbekende houding.

Daarom ben ik er maar eens op gaan letten of en hoe vaak ik – ook naast mijn kernactiviteiten op mijn werk – die houding bezig. Al gauw kom ik tot een flink opsomming: een rondje koffie (dienblaadje vasthouden), stuur vasthouden tijdens het fietsen van en naar mijn werk, gebakschoteltje vasthouden bij de traktatie van de jarige van vandaag, handje geven om voor te stellen, te groeten of te feliciteren, krantje lezen, etcetera.

Conclusie: voortaan neem ik wel vrij als ik me laat vaccineren en ga ik de hele dag in bed liggen. In de foetushouding of meeste andere onooglijke houdingen die mensen dan aannemen komt deze mitellahouding bijna niet voor.
Tenzij je met je armen over je borst gevouwen slaapt natuurlijk.

Welterusten.

Vrijdagmorgen kwam ik op mijn werk met twee rollen vuilniszakken in mijn handen. Ik staarde naar mijn handen waarin in de twee rollen vast hield terwijl ik door de deur de grote zaal kwam oplopen waar mijn collega´s en ik onze werkplekken hebben. Daar pakte ik een trappetje en plaatste één van de vuilniszakkenrollen boven op de richel van de deur. Een dergelijke richel is er alleen eigenlijk niet.
Op mijn werkplek trof ik mijn collega Richard aan die een programma van mijn pc aan het onderzoeken was waarmee websites gemaakt kunnen worden. Hij verklaarde mij dat hij de Tycoon Newspaper op zijn pc wilde installeren, verontschuldigde zich en ging weer op zijn eigen stoel zitten.

Eenmaal plaatsgenomen liep collega Bob om het blok heen naar mij toe. Enthousiast begon hij mij te vertellen hoe hij gisteren samen met Retroman een hacker had weten te verslaan in een online racespel die wij gewoonlijk samen graag spelen. Tot mijn spijt kon ik daar gisterenavond niet aan mee doen. Mijn armen deden zo’n pijn na het ontvangen van een reisvaccinatie.
Op het moment dat Bob mij hierover informeerde staarde ik achter hem naar wat er op de achtergrond buiten afspeelde. ´Buiten´ was volledig gevuld met water met daarin een grote verzameling enorme vleesetende vissen. Het was alsof ons bedrijf gebouwd was op de bodem van de oceaan. De relatie was voor mij al gauw gelegd. Momenteel lees ik een boek van mijn favoriete schrijver Clive Cussler waarin een of andere Inuit wereldwijde monopoly op visverkoop wil opeisen door gemuteerde vleesetende zalm in de oceanen los te laten. Deze zogenaamde Frankensteinvis zal al het zeeleven verorberen en diens plaats in de oceaan innemen.
Het glas naast collega Johan begon het te begeven. Blijkbaar onbewust van het naderende onheil schrok hij pas op wanneer er langzaam enkele liters water in een boog over zijn toetsenbord begon neer te klotsen zodra het gat in het raam groter werd. Ik zag de ramp geboren worden en schreeuwde hem een waarschuwing toe.

Ik ontwaakte aan de rechterkant van mijn bed met nog altijd die zelfde verscheurende pijn in mijn bovenarm en schouder waarmee mijn nacht begon. Badend in het koude zweet kwam ik tot het besef dat dit alles een nachtmerrie moest zijn geweest. Als gevolg van een heftige reactie op mijn reisvaccinatie was mijn fantasie flink aan de loop gegaan (nog meer?).
Even dacht ik een silhouet in de spiegel op onze kleding te zien verschijnen. Al gauw kwam ik tot de conclusie dat ik mij dit moest hebben ingebeeld. Maar wat was dit nu? Ik voelde een vreemde tinteling boven in mijn rug. In de vorm van vier op een lopende noten waarvan de laatste twee zich tweemaal afwisselden klonk plots dit naargeestige deuntje. Een hand groeide uit mijn rug en streelde mijn nek. Een flikkerend licht scheen over het plafond. Ik wist niet waar ik kijken moest dus ik keek naar het raam en las daar in met bloedgetekende letters het woord ‘REDRUM’.

Ditmaal schoot ik wel echt wakker en baadde opnieuw in het koortsige zweet. Ik was nog altijd ziek van de vaccinatie en had het idee dat ik me nog altijd in een droom moest bevinden. Alles ervoor voelde ook al zo echt. Hield de nachtmerrie dan nooit op?
Mijn vrouw streelde mijn nek om mij te kalmeren. Even schrok ik ervan, maar realiseerde me al snel dat ik dit keer wel echt wakker was. Nog altijd moe en suf van het gif in mijn lichaam accepteerde ik dat ik moest uitzieken. Echter, op het moment dat ik weer wilde indutten hoorde ik beneden ons in de woonkamer een onheilspellend geluid van tropische vogels…

Met dit artikel solliciteer ik naar een reactie van de wiskundigen onder ons. Dat staat buiten kijf.
Het is de schuld van mijn wiskundeleraar Piet dat ik mij niet meer op een (kinder-)boerderij kan vertonen of ik moet aan wiskunde denken.

Meneer Piet, zoals we hem noemden, had zo zijn eigen manier om een klas te boeien. Zijn visie moest zijn geweest dat een droog vak als wiskunde heel wat beter bij de jeugd (mijn jeugd) zou over komen als je het een beetje smeuïgheid meegeeft.
Er zijn films in overvloed gemaakt die op eenzelfde principe berusten. ‘Sister Act’ en de opvolger zijn daar wellicht één van de extremere voorbeelden van. Gebruik wat moderne muziek en je maakt geloven in God interessant voor het ‘moderne’ volk. Afijn, daar vallen hele op zichzelf staande discussies over op te starten wat ik graag buiten dit artikel laat.

Zingen en dansen deed Meneer Piet niet. Wat dat betreft was hij even stoffig als elke andere leerkracht van mijn school. Een enkele uitzondering daar gelaten. Of een derdegraads-kinderboerderij-vergelijking daarmee paste bij de visie van de opgeschoten tieners uit die tijd kun je je ook afvragen.
Toch werkte het als een gieter.

3 kippen en 3 kippen zijn samen 6 kippen en 4 koeien en 2 schapen zijn nog steeds 4 koeien en 2 schapen. Dat zijn niet ineens 6 beesten die melk geven en het lekker warm hebben. Zover komen we allemaal nog wel. Maar Meneer Piet paste die eenvoudige logica in vergaande variaties toe op zo’n manier dat wiskunde bijna leu …
Nou moet ik niet overdrijven. De wiskunde werd er wel makkelijker en duidelijker op.

Vermenigvuldigen en weet ik wat van Meneer van Dalen allemaal kon, dat kon die Piet ook. Maar een correct antwoord op zijn vragen aan de klas was gewoon niet mogelijk. Een paar voorbeelden:

• Hoeveel koeien heb je als je 78 koeien van 143 koeien aftrekt?”
  Enige goede antwoord: dit is bij koeien niet goed mogelijk, koeien melk je. Bij stieren kun je het wel proberen. En het is dan ook wit moest hij nog even toevoegen. Hoe weet hij dat?
• “Hoeveel is 4 kippen tot de vierde macht?” hierbij wijzend op “44”.
  Enige goede antwoord: Pijn in je rug.
  Volgt vervolgens een lange stilte.
  Tenslotte: je moet veel eieren rapen.
• “Wat krijg je als je 18 paarden bij 20 paarden optelt?”
  Enige goede antwoord: Een prima circusact. Of je stal was te laag.

Veel fantasie had die man.
Om hem gelachen heb ik wel erg vaak. Maar wiskunde blijft wiskunde.

Potje chagrijnig begon Doubleyou zaterdagochtend 22 augustus aan een extra ingeplande werkdag. Normaal zou zijn weekend namelijk al zijn begonnen en kon hij zich gaan verheugen op zijn komende huwelijksdag. Onbewust van wat hem die dag te wachten stond deed deze belastingbetaler trouw en met tegenzin wat er van hem die dag verlangd werd.
Dat was toen wij kwamen.

Zeven als meeuwen grijnzende vrienden, een broer en een zwager marcheerden even na half 1 bij Doubleyou de werkvloer op om hem op te pikken voor zijn vrijgezellenfeest. Wat ging er door het hoofd van deze man die binnenkort voor het leven getekend zou zijn door een serie handtekeningen, twee ringen en een paar ribben uit het lijf?
“Mijn vrienden … hier op mijn werk.
Niet zomaar één vriend die even een bakkie komt doen …
Nee, de hele harde kern van mijn vriendenkring staat hier voor mijn neus.
En mijn broer …
En mijn zwager …

Dit is niet goed … “.

Een krap uurtje en een verloren liter zweet later bevindt Doubleyou zich met zijn vrienden in een recreatiegebied. Zich mentaal voorbereidend op zijn vrijgezellen feest spelen er tientallen scenario’s door zijn kop. Maar hopend dat er geen gruwelijke praktijken met hem zouden worden uitgehaald trachtte hij zijn leed te verzachten door aan heel wat vriendelijkere scenario´s te denken. Een diep verlangen in hem reikt naar een vrijgezellenparty met een hoop mooie vrouwen.
Wakker worden Doubleyou!

Ergens in de middle of nowhere arriveerden wij op het paintball terrein wat grotendeels bestond uit een verzameling bescheiden legertenten. Je werd welkom geheten door de lucht van een stel geparkeerde dixies die het leven later op de dag zouden moeten veraangenamen. Ik kan mij plezantere manieren van opluchting voorstellen. Doch, nog altijd badend in het zweet begon de nerveuze Doubleyou toch ook langzaam wat te ontspannen en moest gretig gebruik maken van de sanitaire voorzieningen daar de spanning aardig was opgelopen.

Weer wat liters zweet (en ik wil niet weten wat nog meer) later en inmiddels in overalls gehesen volgde de instructie. Op de laadklep van een kleine vrachtwagen stelde zich een poepbruine blanke man op met een tegenhanger van de volledige Sixtijnse kapel op zijn huid getatoeëerd. Deze potige kerel, die we van toen af Rambo zijn gaan noemen, gaf ons op geheel eigen wijze uitleg en voorschriften over het spelen van paintball. Zijn niet mis te verstane toelichting deed niet onder voor de seksuele voorlichting zoals we die allen op school hebben gehad.
Wat had je anders verwacht van iemand die volgeschoten is met testosteron en moet uitleggen hoe je een container met paintballetjes in een gaatje moet prikken?

Het paintballen was begonnen. Al gauw zwetende in de overalls en gewapend met paintball geweren manoeuvreerden wij ons over het paintballterrein. Het terrein bestond uit niet veel meer dan een afgezet geconcentreerd bosterrein met hier en daar wat pallets en ander materiaal opgesteld zodat dekking kon worden gezocht voor het verfspektakel. 
Je kreeg in de meeste spelvarianten 1 of 2 levens. Wat inhield dat wanneer je eenmaal geraakt werd op een andere plaats dan het hoofd, dat je dan een leven kwijt was en je met je geweer omhoog moest melden bij de voorafgesproken basis. Na flink veel leeggeschoten magazijnen en het vooruitzicht op blauwe plekken volgende er een nieuw spel of even een pauze.

Vriend Ronald trakteerden ons op een gedetailleerde omschrijving van zijn ervaring hoe glorieus hij een vlag had weten te bemachtigen. In andermans greep naar zo’n vlag bleek deze een verkeerde vlag te hebben meegenomen. Vriend Joost liep zelfvoldaan rond met het verhaal tot dan toe niet één keer geraakt te zijn geweest. Maar wat wil je als je een beetje passief tussen de struiken wortel ligt te schieten? Doubleyou’s zwager Eric liet ons later weten hoe dapper hij stand had gehouden in de ‘chopper’ in afwachting van de bevrijding van zijn maten.
In mijn versie van één van de belevingen had ik diezelfde ‘chopper’ onder vuur vanachter een boom met aan weerskanten twee pallets opgesteld. Diezelfde zwager vuurde op een goed moment op mij terug terwijl ik mij klein maakte achter de boomstam. De verfballen miste hun doel in zoverre dat het afgeketste verf mij op mijn beschermend vizier volledig verblind had. Ik zag toch niets meer door die gele waas en mijn magazijn was leeggeschoten dus moest ik mij bij de verloren strijd neerleggen.

Dit feest duurde in eenzelfde vorm voort tot het hoogtepunt werd bereikt waarbij de ‘vrijgezel’ een hoofdrol ging spelen. Het ‘vrijgezelle’ paintballpakket werd gekenmerkt door het afsluitende spel waarbij op een konijntje (de vrijgezel) werd geschoten gevolgd door een barbecue. Doubleyou had reeds vol schaamte en angst zitten kijken naar andere aanwezigen op het terrein waarvan steeds één persoon in een bruin konijnenpak werd gehesen en geel besmeurd van het schietterrein terugkeerde. Vurig hoopte Doubleyou dat we zowel onze magazijnen als onze beurzen leeg zouden schieten en niet tot het spelen van dit vernederende spel zouden komen.
IJdele hoop.
We aten geen kip op de barbecue die dag.

Het moment was daar dat ook hij dat warme konijnenpak over zijn overal mocht aantrekken. Het was buiten ook al zo warm! Met veel plezier werd hij daarbij geassisteerd, zodat ook zijn flaporen goed uitkwamen. Uiteraard werd er nog even een onsmakelijke foto van dit tafereeltje gemaakt waarna het spel begon.
Op het terrein volgde opnieuw een korte instructie van … jawel … de instructeur. Al even sadistisch als wij glunderde hij door zijn veiligheidsmasker heen bij het uitleggen wat de bedoeling was. Hij gaf ons eigenlijk de keuze tussen een soort tikkertje, en andere iets minder suffe variant en de 10 seconden regel. Helaas voor Doubleyou kozen we die.

Konijntje Doubleyou (laat dat –tje maar weg) zou 10 seconden voorsprong krijgen om zich uit de voeten te maken op een onbekend paintballcircuit waarna wij zouden volgen. Hij kreeg een slordige 100 kogels mee tegen een tegenstand van ons met ieder ook 100 kogels.

De instructeur liet het konijn rennen en begon voor ons van 10 tot 0 af te tellen: “10, … 9, … 8, …7, …”
En kort na de 7e tel: “oké pak hem, maak hem in” en liet ons achter het weerloze konijn jagen.

Ten tijden van deze heugelijke gebeurtenis werden geen daadwerkelijke konijnen geschoten. Naast de genadeloze aftuiging van onze geliefde Doubleyou zijn er geen dieren mishandeld.
 

Of we dit nou moeten nomineren als dé openingszin of dat het hier gaat om een lucky shot daar ben ik nog niet helemaal uit. Ik kan je in elk geval melden dat ik er getuigen van was dat een slimmerik hiermee gisteren gescoord moet hebben.

Het was in een tweedehands boekenwinkeltje waar ik een stapeltje woordenboeken moest afrekenen en ik iemand betrapte op deze uitspraak. Ik stond in de rij te wachten tot ik in mijn buidel mocht tasten toen ik rechts van mij een bijzonder ontmoeting kon bewonderen tussen jonge mensen.

Om een lage vierkante tafel met daarop een flinke verzameling afgeprijsde boeken stonden deze twee tegenover elkaar opgesteld. De jongeman keek tussen de boeken of er iets voor hem bij zat of deed alsof hij dat zijn bedoeling was. In een door mij ietwat geromantiseerde setting boog op datzelfde moment de jongedame tegenover hem naar voren. Naar haar intentie kan ik alleen maar raden.
Afijn, terwijl haar decolleté solliciteerde voor bladwijzer tussen de bladzijden die voor haar lagen uitgespreid, keek de jongeman naar haar op. Gebiologeerd starende naar deze visuele verassing volgde er een korte stilte.

“Zoooh … best niet onaardig” was de uitspraak die volgde.

Ik was volkomen geshockeerd. Tot mijn spijt had ik door de opstelling waarin ik mij bevond niet hetzelfde uitzicht. Maar zelfs als ik dat had, vrees ik dat ik toch het lef niet zou hebben er een dergelijke uitspraak uit te floepen. Je zou me ‘s avonds thuis zien komen met de vuurrode afdruk van de verweven letters D en G op mijn wang afkomstig van haar handtas. Ook vermoed ik dat ik niet helemaal recht meer zou hebben gelopen van de onzaligmakende ontmoeting met een kniegewricht.

Blijkbaar had deze suïcidale flirter wat andere charmes op zak en hoefde niet op deze traktatie te rekenen. Tot mijn grote verbazing liepen de twee naar buiten verweven in hun eigen gesprek. En wie weet welke verwevingen nog zouden volgen.

De shock lag hem bij mij natuurlijk in het feit dat ik in deze dubbele ontkenning weer eens een contaminatie probeerde te ontdekken. Had ik het zo ver geschopt als deze jongeman als ik er had gestaan en had gezegd: “Zoooh … best aardig”?

Uitgesproken door: Peter Visser. 

“Neiging komt meestal opzetten wanneer men ondergetekende, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, in de maling neemt.
De meest voorkomende reactie is verwarring bij de bewuste maler, zeker wanneer deze de uitdrukking de revue nog niet heeft horen passeren. (dus niet zien ! ) Ofwel, een kleine hapering in het maalproces, waarbij ondergetekende de kans krijgt om het maalproces over te nemen.
Met als gevolg een virtuele thuiswedstrijd en daardoor bijna bij voorbaat succes.

Sakkerloot !”

In navolging van het links- of rechtsomprobleem wilde ik nog even wat aandacht besteden aan voor- en meelopers.
Na het ritueel met de sofa en de pygmeeën* is er vanuit de kant van onze Retroman de vraag gesteld hoe we het ‘ongewenst meeloper effect’ oplossen. Retroman irriteert zich blijkbaar aan de mensen die naast je oplopen terwijl jij juist bezig bent deze mensen te passeren. Door het geringe verschil in snelheid tussen beide individuen blijf je een beetje naast elkaar hangen.

Persoonlijk zou ik er toch voor kiezen te gaan snelwandelen om mezelf maar zo snel mogelijk te verlossen van deze Zwaan-kleef-aan. De door BoB geopperde oplossing spreekt me overigens ook wel aan in het geval het hier om een ‘zij’ gaat. Door elkaar een handje te geven bloeit er dan misschien nog wel iets moois op.
Of je krijgt de bons of een blauw kruis … goed: oplossingen genoeg!

Waar ik mij als fanatiek fietser ook erg aan kan irriteren zijn die voorliggers. Ik wil deze eeuwenoude irritatie toch nog even aan het daglicht brengen. Toevallig had dit laatst weer mijn aandacht toen ik op het stalen ros opnieuw mijn avontuurlijke pogingen ondernam om op het werk te arriveren.

Onderweg werd mijn weg versperd door twee paar flinke hammen op een stalen prikker. Van de zadels was weinig meer te zien. Twee vrolijk giechelende dames posteerden zich voor mij op de weg en ontnamen mij alle mogelijkheid om tot de door Retroman omschreven situatie te komen. Inhalen was gewoon uitgesloten. Horen deden ze me niet. Ik doe er mijn best voor niemand te beledigen. Maar ik vraag er wel het respect voor terug dat men overige weggebruikers ook wat ruimte gunt in hun tocht van A naar B.

Dit gaat natuurlijk niet alleen op voor de mensen met wat breder uitgevallen postuur: ook bakfietsen (heb je ze weer) schamen zich er niet voor om naast elkaar te gaan fietsen en het leven van potentiële passanten zuur te maken. Aan dit rijtje ontkom ik niet aan het moeten toevoegen van de moeder die met al haar jonge eendjes op de fiets het hele fietspad inneemt, het tweetal dames met boodschappen, alle fietsers tussen de 12 en 18 jaar (standaard fietsen zij met z’n drieën naast elkaar) en opa en oma die wat meer ruimte nodig hebben.

Kort samengevat hebben we het dus over de volgende groepen:

• De tweetallen ‘breder’ uitgevallen persoontjes. 
• Bakfietsen en aanverwante grotere fietsvoertuigen. 
• Moeder Gans + kroost. 
• Mensen met uitpuilende boodschappentassen.
• Jongeren die met meer dan 2 naast elkaar fietsen.
• Opa en oma die de plaats op de weg vergeten zijn.

Alhoewel ik voor de laatste groep het meeste respect en geduld kan opbrengen, wil ik toch even kwijt dat ik hier soms ook wat moeite mee heb. Het is de combinatie van langzaam fietsen, ver uit elkaar fietsen en in voorkomende gevallen slechthorend zijn en daardoor mijn gebel niet horen, dat ik er maar niet langs kan komen.

Ik heb het advies gekregen mij wat asocialer op te stellen in het verkeer. Maar toch zou ik de bovengenoemde groepen het volgende advies nog graag op het hart drukken:
o Ga achter elkaar fietsen.
o Beperk het naast elkaar fietsen tot 2 personen (is ook wettelijk opgelegd).
o Denk in het gesprek met je gesprekspartner ook eens aan je omgeving.
o Dat vrouwen twee dingen tegelijk kunnen en wij mannen niet heb ik alle respect voor, maar boodschappen doen en socializen op een fiets kan gewoon niet.
o Houd je kroost bijeen. Is ook veiliger voor de kroost.
o Verbrand je bakfiets.

(* zie comments bij het artikel http://wsnoi.com/tn/?p=197#comments )

Maak een beslissing!

Heb jij dat nou nooit, zo’n confrontatie met een tegenligger? Al lopende door de druk bezette agenda van het leven loop je over een terrein of door een gebouw op weg van A naar B. Je hoofd zit vol van de gedachtes die jouw op dat ogenblik in haar greep houden.  Zonder dat je erom had gevraagd wandel je een confrontatie tegemoet omdat een tegenligger het pad voor je verspert.
Wat nu? Hij/zij wil de tegengestelde richting op van waar jij heen wilt, maar je kunt niet door elkaar heen lopen. Zo makkelijk zit dat.

Dus wat doe je: je begint je als een duo synchroon zwemmers te gedragen zoals Wammes Waggel door een spiegel zou willen lopen. Steeds weer kom je tot de ontdekking dat als jij linksom gaat en je vermeende spiegelbeeld dit ook wilt, je tegen elkander zou op botsen. Ondertussen blijf je wel in dezelfde snelheid op elkaar aflopen, zodat dit onvermijdelijk een keer tot een botsing moet komen.

Je moet jezelf dus dwingen een andere keuze te maken dan je tegenligger. Als hij besluit linksom langs je willen lopen, kun jij niet ook over die route je weg vervolgen. Je zult immers een aanvaring krijgen!

Vreemd genoeg zul je toch allebei dezelfde keuze moeten gaan maken. Wat voor jou rechts is is voor je tegenligger juist links. Dus als jij rechtsom wilt, dan zal je tegenligger ook rechtsom moeten. Godzijdank bestaan hier regels voor in het verkeer, dus waarom niet onder de voetgangers?

Er zullen voorbeelden te over zijn waarin de aanvaring zo op z’n eigen manier aangenaam is gebleken. Een man botst op een vrouw, verontschuldigt zich en speelt de gentleman. De vrouw raakt ervan gecharmeerd en tien jaar later zitten ze samen op de sofa met 10 kinderen. Zo kan het natuurlijk ook lopen.
Zo liep ik een jaar of 10 geleden in Amsterdam voor het station in de richting van het station en botste uiteindelijk tegen een vrouwelijke tegenligger die net als ik geen keuze kon maken. Na haar te hebben helpen opstaan (of was het nou andersom?) ging het heel even fonkelen in haar ogen, maar een ongeduldige ringtone in haar tas verbrak de kans op enig romance en ze wuifde me beleefd gedag.
Het kwam vast door mijn Peter Parker-(on)handigheid … maar ik zit nu ook en nog steeds gelukkig getrouwd op de sofa maar dan met een andere vrouw. Alleen die 10 kinderen willen nog niet zo opschieten.

Kortom: het kan best leuk aflopen om in botsing te komen met een tegenligger als je geen van beide het initiatief neemt bij één richting te blijven. En het kan ook best leuke anekdotes opleveren. Maar mijn ervaring leert dat de meeste van dit soort botsingen tot minder plezierige ervaringen leidt.

Daarom mijn devies: de plaats op de weg is rechts. Mits je niet in Engeland bent, gaan we voortaan allemaal rechts om elkaar heen.

Trouwe WSNOI-fan Jolien had inderdaad gelijk: er was iets (niet) pluis aan die laatste navel van deze maand.

Het duurde al wat langer voordat alle ontnavelbare BN-er anagrammen van deze maand opgelost waren. Al had dat wat weinig met de ontanagramminiseerbaarheid van deze meeste van deze navels te maken. Toch was er een pluisje geslopen in het laatste naveltje.
De navel van Ik Ben ’n Geitt kon je werkelijk niet oplossen. Deze anagram bevat een ‘I’ te veel. Je kan dus navelstaren* tot je een ons weegt … je komt er niet achter wie deze BN-er is. Had het je wel gelukt, dan hadden we het wel erg knap gevonden.

Daarmee mocht die waardeloze tip van mijn mij ook niet baten. De Omega Bijbelfiguur (zie 2e comment van Achmed Liën  van 17 augustus uit de Reuze navelige mensen) moest een bruggetje slaan naar een kinderprogramma op de EO. En zelfs als je daar al iets mee kon, dan was het nog lastig om te raden om wie het nou ging.

Ben Ketting was de Geitt met dubbel T én dubbel I … zo bleek.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Ben_Ketting

Ter compensatie van dit ongelukkig fenomeen en de beslaglegging op jullie hersengekraak verklap ik vast dat er in de Reuze Navelpad van de volgende maand bewust een foute anagram verstopt zit. Eén van de anagrammen in september is dus niet ontnavelbaar!

Omdat jullie nu een anagram mis hebben gelopen heb ik hier nog 5 extra anagrammen voor deze maand ( hier klinkt een demonisch lachje uit de diepste spelonken van het rijk van Gsorsnoi !)

• Ren Cyst Eraf – (geraden door PiCo)
• Glij Rangorde – (geraden door BoB)
• Os Kabeltros – (geraden door Jolien van Biesheuvel)
• Fris Roei Gym – (geraden door BoB)
• Nasa At Airbags – (geraden door BoB)

Deze is helemaal nageplozen op pluisjes. Ik heb ze niet kunnen vinden  … de pluisjes.

Jolien, bedankt voor je immer scherpe aanwezigheid!
Succes met ontnavelen!

Met vriendelijke reuzel,

Achmed Liën alias de Reuze Navelpad

(* met dank aan Retroman)

Een ‘sprekende’ grafsteen heeft een bezoekster van een kerkhof in het Oostenrijkse Plauderer flink laten schrikken. Toen de 67-jarige bij haar familiegraf stond, hoorde ze plotseling stemmen, gelach en muziek

De vrouw dacht eerst dat ze hallucineerde, meldden Blantaanse media. Maar de geluiden kwamen niet uit het graf. Toen ze de graven in de buurt bekeek, ontdekte ze een videomonitor die scènes uit het leven van een overleden vampier toonde. Het apparaat bleek enkele dagen geleden te zijn geïnstalleerd.