Vandaag ben ik met de benenwagen naar mijn werk gegaan, gewoon, omdat ik er zin in had. Het weer was niet heel bijster fantastisch, maar het was gunstig genoeg om er geen nat pak van te krijgen. De wind hield zich gedeisd en het ontbrak in niets aan voldoende zuurstof in de lucht. Kortom: reden genoeg om eens de sportieve jongeman uit te hangen en mij te voet naar het werk te begeven.
Al lopend door een bomenrijke buurt met afwisselend wat rustige en wat minder rustige straten kom je van alles tegen. Vandaag viel mijn oog daarbij op enkele riante tuinen – daar barst het immers van in onze huidige woonplaats. Ik wil nog maar even benadrukken dat we recentelijk naar een prachtige nieuw woonoord zijn verhuisd. Het moge duidelijk zijn; het bevalt hier prima.
En wat is het genieten als je dan op je dooie gemakje eens in je opneemt wat andere mensen zoal in hun tuin hebben staan. Nou heb ik tuinen kijken altijd al leuk gevonden, maar als het ongedwongen kan, dan geniet ik er des te meer van. En wat mij daarbij toch steeds weer verbaast, is wat een mens toch beweegt om voor een bepaalde inrichting voor hun tuin te kiezen. Aan beeldenparken en floravariaties was er in elk geval geen tekort.

Zo viel mij ook een specifieke tuin erg op, omdat de eigenaar er een beeld op een bankje had gezet. Het ging om een gewoon houten tuinbankje wat bijeen gehouden werd in diens gietijzeren geraamte met daarop: een witte zittende man. Het eerste wat ik mij dan afvraag, is of de eigenaar dan zelf te weinig tijd heeft om op dat bankje te zitten (zodat hij het dan maar met een beeld vult) of had hij deze ‘drukke’ bezigheid bewust uitbesteed aan een beeldhouwwerk?
Of dan die rooie kater die er zichtbaar zelfvoldaan bij ligt in een andere tuin naast een omgevallen tuinkabouter. Zie die kat eens genieten van zijn overwinning op meneer tuinkabouter. Om vervolgens tot het besef te komen dat die kat er zeer waarschijnlijk niets mee te maken heeft, en dat die tuinkabouter er misschien al 3 maanden zo bij ligt.
Dan hebben we nog die gigantisch verzameling graspollen, hetgeen ik mij nog wel het meest over verbaas. Tegen het einde van mijn wandeling naar m’n werk loop ik langs een joekel van een tuin. Het was echt zo’n tuin waar de tuin van de Frogers bij in het niet valt. Hoewel… zó groot was die tuin waar ik langs liep nu ook weer niet. Maar ik mag graag overdrijven. Waar ik mij bij dit soort dingen in elk geval over kan verbazen, is waarom zo’n enorme tuin alleen maar kan bestaan uit een uitgestrekte vlakte van iets onbenulligs als… gras? Bij een boerderij kan ik mij daar nog iets bij voorstellen – zet er dan een verzameling wandelende truien op om dat gras te kunnen begrazen – maar als je midden in een stad woont met een tuin waar je ‘U’ tegen zegt, wat kom je er dan bij op om zo’n tuin helemaal te plaveien met zo’n kolonie grassprieten!?!
Toegegeven, het zijn rare gedachtes die je bezig houden als je je ‘verdiept’ in de tuin van een ander. Maar toch is het wel eens heerlijk om je bezig te houden met zoiets onbenulligs als de inrichting van een tuin.

Ondanks het feit dat er bij mij al grijze haren tussen dat andere onkruid op mijn hoofd zichtbaar wordt, mag ik mezelf nog best een jonge vent noemen. Met nu bijna 28 lentes heb ik helaas net niet het genoegen gehad de première van ‘The Return of the Jedi’ in de bioscoop te mogen meemaken. Laat staan dat ik de eerste vertoning van de voorgangers heb kunnen aanschouwen. Desalniettemin mag ik mij gelukkig prijzen de opkomst van het internet aan de lijven te hebben meegemaakt.

De compact disc was destijds erg hot en de DVD was nog net even te nieuw om breed geaccepteerd te worden. Toen geloofde ik er natuurlijk nog geen hol van dat de DVD langzaam de CD zou gaan verdrijven, zoals deze zelfde CD het vinyl de wereld uit heeft geholpen. Terwijl dit proces inmiddels wel is gestart. Natuurlijk is die CD er nog altijd, maar hoe lang nog? Niets heeft het eeuwige leven.

In de commercials wordt er ook al gespot met die goede oude tijden. Zo zien we hier een meesterlijke reclame met een viertal nerds die echt helemaal los gaan op MC Hammer. En dan is het niet de kwaliteit van de reclame die ons zo aanspreekt, maar de nostalgie die het bij ons zo onvermijdelijk oproept.
In één woord ‘heerlijk’!

Tegenwoordig beginnen we deze (technologische) ontwikkelingen bijna voor lief te nemen. En eigenlijk is dat niet terecht. Nu dringt mij een nieuw besef door. De ontwikkelingen van slechts een jaar of 10 geleden, zijn nu zo gewoon aan het worden in onze maatschappij. Ik schrik er van en vraag me af of ik oud begin te worden.
Met het beeld van deze ontwikkelingen in gedachten neem ik jullie mee in mijn anekdote van een week of wat gelee.

Sta ik laatst op mijn dooie gemakje bij de kassa in een supermarkt om mijn handjevol boodschappen af te rekenen, wijst de kassajuf mij op mijn klassieke blunder: “meneer, u bent de bananen vergeten af te wegen”. Oh shit. Vier weeshuizen aan tweedewereld mondjes van boodschappenkarren dringen zich achter mij op. Daarbij opgeteld: blikken die, als ze zouden kunnen doden, mij tot minder dan stof zouden verpulveren. En ik trap er steeds weer in.

Ik woon pas in deze buurt en ik heb het bij mijn eerste bezoek aan deze supermarkt al verknald.
Met een noodvaart manoeuvreer ik mij tussen de menigte door terug naar de fruitafdeling. In de hoop even gauw dat stickertje te scoren om mijn bananen mee te ontsieren snel ik naar de weegschaal. Daar aangenomen plaats ik de gele apentros in de grote schaal van het weegapparaat. In mijn verwachting met twee toetsen klaar te zijn dringt bij mij het besef door hoe oud ik ben geworden: touchscreen.

Fuck! Hoe werkt dit?

“Wat wilt u afwegen? Fruit | Groente”

Met mijn wijsvinger druk ik op ‘Fruit’. Het scherm ververst: “Wat wilt u afwegen? Fruit | Groente”. Wat? Ben je knoppendoof? Ik drukte toch op ‘Fruit’? Nog een keer.
Vier pogingen verder probeer ik het met mijn duim waarop het contact ineens wel blijkt gemaakt. Blij met die ontdekking beproef ik mijn geluk met het antwoord op de vervolgvraag door met mijn duim op het kanariegele icoon van de bananen te drukken. Raak! U gaat door voor de koelkast!

“Yes!”

… maar toen waren de stickertjes op.

Word ik nou oud of moet dit simpeler kunnen?

Thee blijft toch een populair onderwerp hier op de Tycoon Newspaper. Niet moeilijk: thee is erg lekker op z’n tijd.

Wat dat betreft zal het Amerikaanse koffiebedrijf dat deze week z’n eerste Nederlandse vestiging opende op Utrecht Centraal het nog erg moeilijk gaan krijgen. Buiten het moeten concurreren met  andere koffie-shops in Nederland, heeft dit bedrijf ook met de tegenslag te doen dat steeds meer Nederlanders thee zijn gaan drinken.

Thee is naast lekker nu ook leuk geworden. Wanneer mijn vrouw een half uurtje later thuis is, heeft ze een omweg gemaakt langs het Centraal Station in Amsterdam alwaar een heus drugsfree teashop gevestigd is. Deze winkel is gespecialiseerd in uitlopende theesoorten die vooral verkocht worden in originele bladvorm.

Hier onderscheidt deze thee zich van de rest van de theemassa. Je kent ze wel, die groene kartonnen thee verpakkingen die men ‘gewone thee’ pleegt te noemen. Oh wat haat ik die term! Kunnen we niet meer lezen? Er staat toch duidelijk English Blend! Ik ben geneigd op m’n dienblaadje met een bekertje heet water terug te komen als iemand mij weer eens vraagt ‘gewone thee’ mee te nemen.

Toch is er wel degelijk een scheidingslijn te trekken tussen deze ‘gewone’ zakjes thee en de bladerthee. Die laatste categorie komt niet in elk huishouden evenveel voor, zodat men dit ‘speciale’ thee is gaan noemen. Hoezo ‘speciale thee’? Heb ik al die tijd niet opgelet en groeit thee tegenwoordig in zakjes aan de bomen dan? Wordt deze thee pas ‘speciaal’ als  die zakjes opengeknipt worden en zo de bladerthee wordt geboren?

Heb ik al niet eens gezegd dat ik het zonde vind om na een keertje trekken, je zakje weg te gooien?  Die zakjesthee (ik drink het ook) is één groot massaproduct. Vers is het nooit! Zelfs bij koffiedrinkers die het alleen in huis halen voor de visite, komt dit massaproduct ongegeneerd de voorraadkast uit wandelen. Soms letterlijk!
Het geval wil dat ik een keer bij iemand thuis thee heb willen drinken. De theebladeren stonden onherkenbaar stijf in het zakje. Deze fossiele theesubstantie bleef met zakje en al op het hete water drijven zonder te worden opgenomen.
Nou vraag ik je: is dit soms wat ze bedoelen met ‘groene’ thee?
Gadverdamme!

Geef mij de bladerthee maar.
Deze thee is in bladvorm gebundeld in – jawel-  een kartonnen zakje. De thee kan hier uit geschept worden om met behulp van een filter af te dalen in het hete water. Voor de nuchtere Nederlander is het misschien wat wennen, maar je kunt hier de aardbeistukjes en kamillebloemetjes gewoon nog in natuurlijke vorm in herkennen.

Natuurlijk, het is wat meer  werk (wat hebben we het over!), maar het  levert echt veel betere thee op. Wij hebben er thuis zelfs speciale glazen theekoppen voor aangeschaft waar een flink filter en glazen bladhouder bij geleverd zijn. Deze theeglazen zijn zo groot dat ze voor een bescheiden soepkom niet onderdoen. Dit is overigens wel een dure hobby moet ik toegeven: één kopje kost meer dan E 20,-.
Daar moet wel van gezegd worden, dat je de thee gerust een uur kunt laten staan, zonder dat deze helemaal tot koud afgekoeld is. Mijn advies is wel om de thee binnen 45 minuten op te drinken. Dan is deze nog wel het lekkerst.
Tot slot: naast de smaak, heeft deze thee ook geur. Want dat is iets wat van veel andere theezakjes niet kan worden gezegd.

Of ze ruiken naar schimmel.

En de synthetische thee? Je weet wel, die thee in die plastic piramide zakjes! Die wordt dus getrokken van kunstbloemen.
 

Het is niet dat ik mezelf er makkelijk van af wil maken, maar mensen toch, kunnen we geen eind maken aan die 800×600 beeldschermresolutie? Dat gebruikt toch niemand meer? Grade de boel eens up naar een schermbreedte van 1024. Als webdesigners kunnen we hier anders echt niet meer tegen op bouwen!
Geloof me nou, 800×600 is echt passé.

Hiermee zal ik waarschijnlijk wel erg tegen de schenen trappen van onze Retroman. Hij is namelijk een groot liefhebber van de nostalgische computerglorie. Maar hoeveel mensen hebben nog zo’n retromonitor thuis staan waar we vroegâh met die gele bolletjesslikker achter die fluorescerende spookjes aanjoegen?
Begrijp me niet verkeerd Retroman, als jij het plezierig vindt om op een oude Atari of ZX spectrum met die pixelhappende pizza te spelen, moet je dat rustig doen. Maar als je gaat internetten hoop ik dat je met je tijd mee bent gegaan.

Deze resolutiedevolutie doet mij ook erg denken aan mensen als die collega van mij die voldoende genoegdoening vindt in het spelen met een computerpoppetje die loopt met de pijltjestoetsen en schiet of springt met de spatiebalk, controltoets of entertoets.
En natuurlijk vind ik dat ook wel eens leuk om te doen. Maar als je gaat internet, dan doe je dat toch niet meer met een 800×600 scherm, laten we nou eerlijk zijn!?!

Leuk en aardig die voorliefde voor ‘toen alles nog simpel was’. Voor een luie programmeur als ik is het geen doen om dit brede publiek tevreden te houden. De één wil het liefst in hologram de nieuwste RPG kunnen beleven terwijl de ander zich afvraagt waarom niemand Q-bert of Knightlore nog kent.

Nota bene diezelfde collega Peter die eerder op onze Tycoon Newspaper een artikel over hem geschreven kreeg over High Definition Shit heeft nu een aquarium van een monitor op zijn bureau staan. Het hypocriete lef! Ik ben nog nooit bij hem thuis geweest, maar durf te gokken dat er een virtual reality bril op z’n nachtkastje ligt.

Het spijt me voor al  die mensen die de pixels nog willen kunnen tellen op hun monitor, maar als WSNOI niet lekker meer draait op 800×600 schermen, dan meen ik weinig publiek te hoeven missen als ik deze link mag geloven:
http://www.webgenerator.nl/webdesign-tips-schermresoluties.htm

Bij deze kiep ik de 800×600 in de container! Hatza!

Sommige collega’s herken je aan hun teksten. Het zijn de verhalen die ze vertellen, de opmerkingen die ze maken als je binnen komt lopen op het werk of de namen die ze aan je geven. Dit soort collega’s maak je één keer mee en ze blijven je altijd bij.

Zo heb ik ook zo’n collega die prima tussen die gasten thuis hoort. Momenten zijn er genoeg dat je hem niet hoort. Want dan is hij druk bezig achter zijn monitortje met het analyseren van pipen en pidjes. Maar owee als hij z’n oren spitst op het moment dat hij collega’s hoort praten over een onderwerp waarbij hij denkt zijn bijdrage te kunnen leveren.

Dan gaat zijn mond dan open en begint hij te ratelen tot je oren er werkelijk afdonderen. Dan past er echt geen entertje meer tussen. Dan is het bla-die-bla en lijkt er geen eind aan te komen. Alle collega’s vallen stil en is deze man alleen aan het woord. Zijn stemgeluid vult rijkelijk de akoestiek van de werkvloer zodat telefoongesprekken niet meer mogelijk zijn en je beter even kunt wachten tot hij is uitgesproken.

En wachten kun je. Want bla-die-bla, het is net Truus de Mier. Maar in plaats van ‘tuut, tuut, tuut, tuut’ klinkt het bij hem meer als ‘pidderdepid’. Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, deze man praat graag en veel. Als het niet om die gasten gaat die zo zitten te klootzakken dan gaat het wel om een stukje code waarbij X is gelijk aan Naked. Of hoe noem je het ook alweer?

Nee, duidelijk.

Een entertje hier of daar en er zijn alweer een paar regeltjes tekst gevuld en die collega van mij die ratelt wel door. Dat geneuzel allemaal. Bla-die-bla en weer begint de volgende zin in het verhaal.
Al wat je als collega kan doen is gevangen blijven in zijn blik en met lede ogen, wat zeg ik, met lede oren aanhoren wat hij ons allemaal te vertellen heeft. Pidderdepid, dat geneuzel allemaal. Dat ze het niet zus of zo. Hadden ze dat pid-segment in de pijp een beetje anders hadden gedaan. Nu ontbreekt er een stukje code en kan het programma niet vooruit. Die gasten hadden dan beter … dat geneuzel!

Maar goed, om een lang verhaal kort te maken. Hij heeft misschien nog wel iets op de plank liggen waarmee het met een beetje klootzakken hier of daar een stuk vlotter had gekund. Dan hadden die gasten er allang uitgeweest. Bla-die-bla … nee, duidelijk!

Niet om nou te gaan zitten bitneuken, maar hij zou dat in de koppeling wel anders hebben aangepakt. Een touwtje hier, een touwtje daar. Geen geneuzel, gassen met die hap.

Heerlijk zo’n collega! Geen woord tussen te krijgen. Een cabaretvoorstelling van Bert Visscher is er soms niets bij. Toch pik? Zeg nou zelf! Er is geen touw aan vast te knopen soms, maar soms is het wel gewoon vermakelijk om te aanschouwen hoeveel woorden er uit één persoontje kunnen komen die allemaal verband lijken te hebben met eenzelfde onderwerp.
Die collega van mij kan er niets aan doen, maar hij is gewoon zo. Laat hem vooral zo door klootzakken. Van je bla-die-bla. En je moet niet raar op je neus vallen wanneer je tot de conclusie moet komen dat er nog logica en verhaal in zit ook.

Maar goed, om een lang verhaal kort te maken. Hij is op vakantie …

… en wij ook!

Nee … Duidelijk!

Hier heb ik even naar moeten googelen maar tot mijn grote verbazing bestaat het gewoon. ‘Bitneuken’ is zowaar een werkwoord wat nog wel eens gebezigd wordt in de IT. Online vond ik een  informatica woordenboek die hier een wat zuinige uitleg over kwijt wilde en er zelfs een beoefenaar voor had gevonden: de bitneuker! Respectievelijk is ‘bitneuken’ het programmeren op technisch niveau en de ‘bitneuker’ de programmeur die zich hieraan bezondigd. Waarom verbaast het mij ook eigenlijk nog?
Van het bestaan van cyberseks wist ik al langer, maar heb er nooit bij stil gestaan dat de digitalisering van deze – door velen geliefde hobby – zelfs in online woordenboeken terug te vinden is. Zou het downloaden van baby’s dan toch dichterbij zijn dan we wellicht voor mogelijk hadden gehouden?

Altijd bandwidth-hungry voor woordspelingen en uniek taalgebruik als ik ben, waren mijn oren tot in de puntjes gespitst toen ik een collega van mij in ons organisatieoverleg dit woord hoorde gebruiken. Door de associatie die ik met dit woord had werd er bij mij al gauw een link geslagen naar de variant zoals mieren deze beoefenen. Ik ben vast een muggenzifter op dat gebied denk ik dan.

FYI: Het begint daar waar Cybercitizen aanvankelijk heerlijk onschuldig met elkaar aan het Chatten geraakt zijn in een Chatbox. Dat is tot er op een goed moment een Click wordt gevonden tussen twee Avatars die elkaar duidelijk op de Cam hebben. Indien de Emoticons juist bespeeld raken slaat de Flame over. Zijn er geen Hidden texts of andere False Drops aanwezig, dan houdt niets deze twee meer tegen om elkanders Hardware nader te gaan zitten Debuggen. Als de Bible dit maar goedvindt!
Voordat er tot een Bang zal worden gekomen wordt de Applicatielaag altijd eerst flink Geïndexeerd. Er wordt even goed gecheckt of we hier niet te maken hebben met een Betaversie om Incompatibilities te voorkomen. Anders kan er nog steeds een Hard bounce optreden.
Pas als dat allemaal in orde is kan er worden Gebrowsed en kunnen de Bijlagen en String worden verwijderd. De Radiobuttons draaien naar een romantische Tune zodat de Animated buttons traditiegetrouw even kort bespeeld worden tot het Apenstaartje zich tot het juiste Internet Protocol heeft gevormd.

De User meldt zich aan bij de Administrator en waakt er voor niet in de Black Hole uit te komen. Tenzij dit gewenst is natuurlijk. Al zal de Centrale Verwerkingseenheid op die manier nooit bereikt worden en zal er van Bestandsoverdracht al helemaal geen sprake zijn. In het ergste geval levert de Digital Subscriber Line een Batch met een x-hoeveelheid Mbps ter plaatsen aan de Kernel af en spreken we van een Crash.
Voordat we wel juist zijn ingelogd kunnen Knowns bugs nog worden omzeild door de Trojan Horse te voorzien van een Antivirus Protection. Dit is bij de Black Hole overigens ook zeer aan te raden! Al zijn er ook bij die zich prima redden door Just-in-time te compilen. In beide gevallen is er geen sprake van File Transfer, maar wordt er enkel aangelogd op de Database. Daar vindt hooguit wat Low-Level Mail Transport plaats in de Library, maar zullen de Internet Engineering Task Force het Systeem altijd weer kunnen verlaten via een Loopback.

Wordt er wel ge-üpload naar de Server en komt er uit de Front Office geen Data meer terug dan kunnen we spreken van een succesvolle Datacommunicatie. Mochten er nog Hotspots zijn geraakt dan is er ook Dual  Tone MultiFrequency opgetreden en staat er wel degelijk buiten een extra Datasetje klaar. Zijn de eventuele Firewalls doorbroken en is er een flinke Burnrate geweest dan is Data librarian tevreden.

Is er een hoge Quality Of Service geweest tussen de Host en de Provider? Dan hoeft er verder niet ge-bugfixt te worden en is de kans op Instant Messaging aannemelijk!

Hoe dubbelzinnig wil je het hebben?
Voor meer voorlichting in IT-termen:

http://www.ti-aalst.be/index.php?show=woordenboek

Een lange tijd had ik tijdens deze (doodsaaie) Tour de France geen last van spijt bij het gokken op Lance in het geel. Heel reëel achtte ik de kans niet meteen. Toch gun ik het die man wel dat hij gewoon even komt laten zien dat hij het na drie jaar nog altijd kan.
Want onverdienstelijk doet hij het zeker niet! Laten we dat even gezegd hebben. Maar het mogen duidelijk zijn dat opa Armstrong er toch zeker dieper voor moet gaan om prestaties neer te zetten die momenteel enkel lonken naar de oude successen. Of heeft hij gewoon even een slechte dag? Daar hebben alle renners toch wel eens last van? Naar Verbier moet je toch goede benen hebben.

Dat Contador (niet mijn favoriet, maar ik kan zijn succes niet ontkennen) daar vandaag wel de benen voor had en eventjes laat zien dat die pik het kan, valt terecht een wisseling van de wacht te noemen op de apenrots. De sportverslaggevers Maarten Ducrot en Herbert Dijkstra laten me wel eens vaker flauwtjes lachen om de keren dat ze met wat rake opmerkingen wat smeuïgheid aan de Tour geven. Dus dat Maarten of Herbert vandaag Armstrong voor aap uitmaakte, vond ik niet terecht, maar wel een alles verhelderende beeldspraak.
Want zo is het toch! Armstrong heeft iedereen weggeblazen in de Tour de France alsof het een schaak grootmeester betrof. Maar helaas komt aan alle succes een keer een eind.

Beste Lance, het wordt nu tijd dat je aan de andere klimgeiten baan geeft. Jouw apenrots wordt nu waarschijnlijk spoedig overgenomen door een nieuwe held. Het kan niet altijd feest blijven. En dat ik er mijn poultje mogelijk mee zal verliezen omdat ik jou in het geel waan, dat kan ik wel hebben.
Fiets nog lekker even met de andere wielersterren mee, dan genieten wij nog even van jouw inspanningen. Op jou zijn we al lang apenTrots!

En wie weet, Parijs is nog ver.

De fossiele brandstoffen raken op. Dat roepen we ook al jaren. Tijd om daar wat aan te doen dacht men reeds halverwege de 20e eeuw. Dan zoeken we maar iets anders wat we kunnen verbranden toch? Of we zoeken duurzame stroomopwekkers zoals wind-, zonne- en stuwkrachtenergie. Allemaal plausibele alternatieven. Hoezo het perpetuum mobile kan niet worden uitgevonden?

Ik ben geen milieudeskundige, dus vergeef mij deze poging indien het alleen maar meer troep in de lucht brengt: maar waarom aromatiseren we de lucht niet met het verbranden van tweedehands thee? Verbranding van tweedehandse goederen heeft het altijd al goed gedaan (van olie tot bioproducten). Dus waarom thee niet?
Thuis drinken wij potten vol met thee. Het op smaak gebrachte hete water levert energie aan de inwendige mens maar het residu verdwijnt nochtans in de container. In plaats van theezakjes te nomineren voor extra beltvulling zou ik opteren er een nuttig tweedehands energieproduct van te maken. In mijn geval zou het een derdehands product worden, aangezien ik mijn thee niet zo lang laat trekken en er daarom nog ruimte overblijft voor een tweede bak.
Zou het goed branden? De thee moet natuurlijk wel eerst drogen. Ik vind het zo’n zonde om zo’n zakje claustrofobische theeblaadjes in een zakje nutteloos te zien worden. Hoeveel mensen zie je wel niet die zo’n zakje het hete water net een beetje een kleurtje geven om het vervolgens achteloos weg te mieteren? Zonde toch?

Wie een beetje heeft geëxperimenteerd met de meer exotische losse theebladeren zal ook de Gunpowder-thee wel kennen. Klinkt in elk geval wel erg explosief. Ik zie het al voor me: thuis je eigen energie centrale bestaande uit een boiler die thee voor je zet en je huis van warmte en andere energie voorziet.
De verstookte bladeren zullen in elk geval een stuk frisser ruiken dan de asem van de uitlaten van nu. Met dit briljante idee kan ik maar beter gauw dat patent gaan aanvragen op die Rooibos HRe ketel.

Bedrijfsnaam:
De beste maatjes

Locatie/Standplaats:
Vistentje in IJmui-je aan zee

Salaris:
Niet bijzonder vet: Een graatje meer dan ZB 81,-

Geschiedenis:
In 1380 haalde Willem Beukelszoon van Biervliet het in z’n hoofd haringkaken uit te vinden om de ingewanden van een haring middels een speciaal mesje los te kaken. Omdat de maagdelijke haring pas Hollandse Nieuwe mag heten als deze op traditionele wijze gekaakt, gezouten en gefileerd is moesten die ingewanden dus plaatsmaken. De alvleesklier van het beestje blijft wel zitten om vetrijping tot stand te brengen.
Maatjesharing is een verbastering van maagdenharing – er is nog geen kuit aanwezig.

Prima, niets mis mee. Met de ingewanden er nog in zal hij vast niet zo lekker smaken. Maar dichtnaaien ho maar! Naast het feit dat je naar het binnenste van zo’n naakte vis zit te turen, gaat er ook smaak verloren door er niet weer even netjes een haringhechting door te jassen.

Functieomschrijving:
Je werk bestaat uit het dichtnaaien van haringen. Afhankelijk van of de haringkoper er ook uitjes bij wilt, stop je de haring eerst vol met een handje kleingesneden uitjes. Daarmee zijn we ook gelijk van het probleem af dat er altijd wel uitjes achterblijven op het bordje die niet aan je haring blijven plakken. Dit i.v.m. de bezuinigingen door de kredietcrisis.
Beetje ouwenelen met je collega’s is ook onderdeel van het vak.

Functie-eisen:
Je bent een VWO afgestudeerd viswijf met enkele jaren ervaring op de afdeling chirurgie.

Dienstverband:
Betreft een seizoensjob. Werk is beschikbaar zodra het eerste vaatje Hollandse Nieuwe door de veiling is.

Solliciteren:
Interesse in deze functie? Reageer direct en stuur je motivatie inclusief CV naar werving@wsnoi.com of kijk op onze website: http://wsnoi.com/tn/

Wat is mijn Zbersibarnensalaris in euro’s?
ZB 81,- was op peildatum 1 mei 2009 E 1012 ,50.

One of the special things I feel with Michael Jackson is that he´s always been so close to you. Thinking of the unreal fact that he is now gone somehow makes me feel like I´ve lost someone near to me. Try listen to his music (as if you have much of a choice nowadays!). You may actually think he’s there right now.
I’ve come to this conclusion only now. As I’m listening to his Off the wall album this very moment I can’t comprehend he’s gone. But we have to accept that he’s no longer physically among us. Yet, what several people said during his memorial on the 7th of the 7th of 2009 … he’s still here with us. We need to reflect our responsibilities with the man in the mirror to do what’s right with the world. We need to heal it. We are the world or else there won’t be any ‘us’ anymore.

How bizarre can things get when you’re watching the memorial  and being presented the loss of a great pop icon as if he were a Messiahs in his message to heal what we’re destructing? But we can’t deny this factuality. No matter what you believe or don’t believe, no matter if you’re black or white, Michael said it all with his music. No-one can say it better.
Michael was so true with his emotions and his musical preaching. Sunday noon you may have forgotten what Father told you, but there is no escaping from  listening to his sound, his message in the DVD-player or anywhere around.

You can’t help it, if you wanted it to. In first person, also a song of him on the same disc. Michael is everywhere.

Have you noticed … the first preacher used “Remember  the time”,  “Black or White” and “Gone too soon” in his preach? He must have loved his Dangerous album. So do it. It’s my favorite.

And indeed, mister Michael Jackson, you’re gone too soon.
This is it. We’re on our own now, guided by your art of music.
MJ, smile … 

Amen.