Met een bakfiets door het land of oranje versierd met een toeter in de hand, enig hoempapa muziek en met de rood-wit-blauwe vlag zingen we het Wilhelmus voor het vaderland.

Blergh! Geef me een kotszakje alsjeblieft.

Nee, een nationalist kun je me echt niet noemen. Niet dat ik geen trots koester voor de Nederlandse prestaties. Ook ik heb oranje shirts aan gehad op mijn werk en mij ingespannen om de wedstrijden te kunnen zien. Maar vraag mij niet om daar in dat kleine café aan de haven foeilelijke Nederlandse volksliedjes mee te blèren met ‘versiering’ aan mijn lijf alsof ik voor studeer voor een oranje Efteling laaf.

Herdefinitie van nationalisme.

Deze pretparkinwoner kent nu een nieuw familielid: de kneuter. Jawel: afgeleid van de Nederlands kneuterigheid. Natuurlijk is niet elke Nederlander een kneuter, maar elke kneuter is wel een Nederlander. Zo blijkt maar weer.
Kneuters zijn natuurlijk geen kabouters, want Nederlanders blijven nog altijd het langste volk van de wereld. Maar ze gedragen zich er wel naar. Uitleg hebben de kneuters niet nodig, Nederland is gewoon in alles goed en wie er aan twijfelt heeft simpelweg ongelijk. Evenals de bakfiets moet de essentie van het nationalistwezen vooral niet aan een discussie worden onderworpen.

Kneuters kenmerken zich door misselijkmakende gezapigheid gevuld met Limburgse vlaaien en ons bier. Maar wie het snapt?

Oranjekoorts wordt blootgewone epidemie.

De vuvuzela’s worden aan de mond gebracht en het is gedaan met de rust. Scoort Nederland, dan is de voorgeschreven stilte na elf uur ’s avonds niet langer heilig en gaan de stereo’s op tien.
“We zijn er weer bij en dat is prima! Viva Hollandia!”

Beide seksen doen er alles aan om er ouder uit te zien als het nog jonge gozers of jonge meiden betreffen. Andersom stopt de meer volwassen kneuter zich liever in de meest afzichtelijke kokerjurken met strakke topjes om er jonger uit te zien terwijl de heren zich ook graag presenteert als een jonge hengst. Maar geloof me: een slechte André Hazes imitatie ligt dichter bij de waarheid.

Nee echt, lang niet iedereen ziet er slecht in al dat oranje moois. Maar wie het niet staat doet ook gewoon of het wel past en trekt het ongegeneerd aan.
Of het wordt gewoon allemaal uitgetrokken om in één keer een naakt statement te maken. Nederland scoort en de boezems worden ontbloot. Seks sells, maar blijkt ineens ook een manier te zijn om de Nederlandse cultuur met anderen te delen. En dan hoor je me ineens niet klagen, haha!

Geil geworden van de oranje euforie tuffen ze op de scooters en joelend door de buurt. Het is één schreeuwerige menigte in een van oorsprong beschaafde natie. Bushokjes en woonboten moeten het ontgelden en gruis van glas en spetters bloed blijken een nieuw soort Nederlandse versiering te zijn.

Trots op Nederland.

Waarom toch?
Alles moet maar wijken voor alles waar Nederland trots op mag zijn. Trots mag best. En zeker als daar reden toe is. Maar vaak gaat het er alles zo grof en lelijk aan toe. Waarom moeten die statements er zo lawaaierig en dik er bovenop? Waarom zijn wij zo trots op ons onmogelijk kneuterig gedrag? Het verschilt maar één letter met waar het meer op lijkt:
luid en kleuterig gedrag.

Ja ik hou van Holland en ik ben fan en trots voor tien.
Nederland schittert in het WK en dan mag je best de vreugde laten zien.

Trommel iedereen wakker zoals het ook een luilak past.
Maar ben je een goede Hollander, wees dan geen medemens tot last.

image by 3rdeyek, edited by Gsorsnoi 

Na de navelstemming van praktisch de gehele vorige maand zitten de meeste mensen nu waarschijnlijk meer met hun kop in de zon. Nou en geef ze eens ongelijk. Er zijn momenteel dagen te over dat je er lekker van kunt genieten.

Uiteraard zijn de Reuze Navelpad en ik ook even naar het strand gegaan en hebben onze ogen de kost gegeven en zijn lekker wezen afkoelen in het water.
Hup in het water en … hey! Waar is die pad nou toch weer?

Oh nee! Al die bikini’s en blote torso’s! Ik weet al waar die ouwe kwaker uithangt.
Help je mee de navels van de bekende Nederlanders te vinden?

Het thema van deze maand heeft iets te maken met één van de twee pluisjes die je zult vinden. En natuurlijk met het weer.

Heb ik weer…

Succes met ontanagrammaniseren!

• Vlaanderen Zonden (geraden door PiCo)
• Naarder Smeer (geraden door Sandra)
• Ja Rot Tucht (geraden door PiCo)
• Vypo Kon Hard Roeien (geraden door PiCo)
• Ratdrab Typ (geraden door BoB)
• Van Een Zonderland (geraden door Jolien)
• Omlijnde Lor (geraden door BoB)
• Jen Raar Gym Non (geraden door Sandra)
• Johannes Ivoor Coke (geraden door PiCo)
• Lady Bonjer (geraden door BoB)
• Zuinige Katzwijm (nog niet geraden)
• Hoor De Pram Wok (geraden door Sandra)
• Arjan Krik Draf (geraden door BoB)
• Jorus Afhalen (geraden door Jolien)
• Iraanse Curves (geraden door PiCo)
• Linkerarmen Tekenles (nog niet geraden)
• Freelance Coders (geraden door PiCo)
• Haan Ditto (geraden door PiCo)
• Snel Jan Dodo (geraden door Sandra)
• Voorheen Jok Casino (geraden door PiCo)

Met vriendelijke reuzel,

Achmed en de Navelpad

PS: De andere pluis die je zult vinden valt niet te ontanagrammaniseren.

De Reuze Navelpad begon langzaam weer wat te slinken en had duidelijk nog honger na zijn ‘maaltijd’ die hij had genoten bij Aukje van Ginneken. Wat Achmed niet wist is dat het voedselprobleem van de pad spoedig zou worden opgelost.

Met het zakhorloge in zijn ene hand en de pols van zijn nieuwe bruine vriend in de ander trad hij met grote schreden door de straten van één van de buitenwijken van Gohes City. Wellicht dat zijn collega reporters hem hulp konden bieden. Sinds de samenwerking met zijn collega´s van de Tycoon Newspaper die rond de eeuwwisseling werd opgericht, is hij velen ervan als zijn vrienden gaan beschouwen. Met de ene collega is de samenwerking en dus het contact wat hechter, maar daarom de toegankelijkheid van de andere collega´s niet slechter.

“Zeg mij eens Reuze Navelpad…” Achmed hield zijn blik strak op zijn doel gericht. De kleiner wordende pad kon hem maar met moeite in deze pas bijhouden. “Waarom is het dat jij zo’n moeite hebt om namen te onthouden? Normale zinnen spreken gaat je immers goed af.”
Die vraag was er eindelijk uit. Het zat hem al langer dwars dat namen onthouden voor de pad onmogelijk bleek. Dus waarom kon hij wel vloeiend Nederlands spreken? Of beter nog: hoe kon het dat de pad sprak?
“Het is meneer de graaf die mij zo gemaakt heeft …” volgde het antwoord al rap. Achmed zou hebben gedacht dat dit het antwoord was waar hij het mee moest doen, omdat de pad niets meer zei. De reden voor die stilte werd echter veroorzaakt door het feit dat de pad zo buiten adem was van het volgen van de pas, dat spreken hem nu ook moeilijk afging.

Achmed glimlachte en trok de geslonken Reuze Navelpad aan zijn spillenbeentje op en plaatste hem op zijn schouder. Een kort moment keken de twee naar elkaar, lachten en realiseerden zich dat ze een maatje in elkaar hadden gevonden. Achmed had de pad geadopteerd zonder een minuut te twijfelen. Hij zag ook zo bleek en op sterven na dood, dat het zijn hart had gebroken als hij hem weg had gestuurd.
Maar het bleef wel jammer van die lasagne die niet binnen wilde blijven. Toch zijn dat van die herinneringen die je altijd bij zullen blijven. Nu wist hij wel beter en dat hem voeden met normaal mensen voedsel natuurlijk wel een beetje raar was.
Hoe raar is het eigenlijk dat een pad kan praten?

Reuze Navelpad vervolgde zijn uitleg: “Meneer de graaf moet zoiets met opzet gedaan hebben lijkt mij. Zoals gezegd is al wat ik weet, niet veel, behalve dat ik geboren ben dankzij een naamgever. Geketend hebben ze hem aan een schuinsgeplaatste operatietafel naast mijn glazen bol geplaatst.”
Dit leek aanvankelijk een meer gedetailleerde versie van het eerder vertelde verhaal, maar er kwam nog meer.
“Via draden en andere soorten connectoren stond deze naamgever met mij in verbinding. Ze hebben hem …”
Gesnik volgde. De pad had het duidelijk moeilijk met dit stuk, maar zette graag door.
“… ze hebben hem zijn intelligentie en levenssappen ontrokken om zo aan mij het leven te schenken.”

“Wat?” door Achmed’s verbazing stuiterde de pad bijna van zijn schouder. “Dat is verschrikkelijk! Maar hij leeft wel nog steeds. Dat heb je me toch verteld?” Achmed wilde zeker zijn dat hij het allemaal nog begreep.
“Ja, hij leeft nog. Dat noodlot hebben ze hem kunnen besparen. Maar veel is er niet van hem over.” Een traan moest worden weggeslikt. Een andere biggelde over zijn bleke wangetjes toen de pad naar Achmed opkeek. “Mijn naamgever leeft … hoop ik.”
Nu moest Achmed het weten. “Dus was is zijn naam dan?”

Nog altijd onderweg naar het huis van één van Achmed’s vrienden bleven het nu wel lang stil op zijn schouder. De pad keek met een blik op de hemel en leek ermee te willen uitdrukken dat iemand anders hem dat antwoord maar moest geven.
Toen het verlossende woord: “Ik weet het niet” waar Achmed nog niets mee opschoot.
“Met moed in mij dwong ik mijzelf het vermogen om namen en andere referenties te onthouden door ze te coderen in anagrammen. Meneer de Graaf merkte dat het overpompen van leven en intelligentie van mijn naamgever resulteerde tot mijn vermogen om te kunnen spreken. Blijkbaar zag hij daarin een bedreiging en heeft zo via zijn genetische trucjes besloten mijn korte termijn geheugen automatische te laten wissen iedere maal wanneer ik een nieuwe naam of ander belangrijk gegeven probeer op te slaan. Dat is wanneer ik mijn vermogen tot razendsnel anagrammen maken aanspreek, zodat ik het niet werkelijk kwijt kan raken.
Meneer de Graaf is dit gelukkig nog niet te weten gekomen.”

Het was duidelijk dat de Reuze Navelpad zich emotioneel sterk verbonden voelde met zijn naamgever. Eens te meer realiseerde Achmed zich hoe belangrijk het voor de pad moest zijn om die naamgever te kunnen bevrijden en de duivelse plannen van de graaf te bestrijden.

“Net zoals met mensen als Arabisch Timmer Rugje, John Revu Goreng Bangerd, Onheuser Grijslachen en Navel Saddam moet het voor ons ook niet moeilijk zijn ook zijn naam te ontanagrammaniseren. Het zal ons alleen een hoop moed kosten, om hem te verlossen.”
Met zijn tong likte hij een traan van zijn bovenlip en keek vastberaden en verbitterd voor zich bij de woorden:
“Het moet gewoon!”

Vorig hoofdstuk: De roemslurpers
Volgend hoofdstuk: Het vindingrijk

Hoe komt je leeftijd tot stand?
Een fenomeen wat diepe wonden kan slaan in je gedachtegoed.

Je begint natuurlijk al met leven. Hoe dat tot stand komt, hoef ik niet meer uit de doeken te doen (dit respectabele nieuwsblad is daar ook niet voor geschikt). Hoe tijd tot stand komt is iets wat tot de raadselen der mensen behoort.
De combinatie van leven en tijd is er één van objectief en subjectief. Volgens mij is het dan ook onmogelijk om tot een objectieve leeftijdsbepaling te komen.

Neem iemand die in het schrikkeljaar 1988 is geboren op 29 februari. Is de leeftijd van deze persoon op dit moment 22 of 5 jaar? Je kunt zelfs de vraag stellen wat de leeftijd had geweest als niet de Gregoriaanse maar de Gsorsnoi jaarkalender gebruikt was geworden.
Heeft iemand de leeftijd die hij of zij er uit ziet, of heeft iemand de leeftijd die er niet uitziet? Ook zo’n raadsel van de leeftijd: waarom zou je er uit zien als je leeftijd? Heeft iemand wel eens een leeftijd gezien  en verschilt deze  soms per leeftijd?  Zie je soms de leeftijd als je in de spiegel kijkt? Volgens mij niet, in de spiegel ziet mijn leeftijd er ‘s morgens compleet anders uit dan ‘s avonds of ‘s nachts na een avond stappen.

Is de bedoeling van leeftijd soms om aan te geven: ‘leef in de tijd’? Zou dat dan deze tijd zijn of een andere? Kan het zo zijn dat ik in een andere tijd leef dan de lezer van dit stuk?
Ja natuurlijk! Ik schrijf en leef dit in de huidige tijd en de lezer leest het voor mij in de toekomst. Daar kun je een opmerkelijke conclusie uittrekken: tijd reizen bestaat kennelijk al!

Het is de bedoeling dat deze eerste boreling gevolgd gaat worden door zeer onregelmatige opvolgers. En aangezien onregelmatigheid in dit bestek gekoppeld is aan tijd – en dus relatief –  kan het ook zo zijn dat het regelmatige opvolgers worden.

“Dat mag je toch wel hopen” zou je dan zomaar kunnen denken. “Van voetbal kijken word je oud” zou ik eigenlijk beter kunnen zeggen. Of nog anders gezegd: van voetbal kijken ga je langzaam realiseren dat je zelf oud aan het worden bent.
Nu heb ik het pas echt goed gezegd. Jeetje, ik ben vast oud aan het worden.

“Man, wat een broekie!”

Dit jaar word ik slechts 29. Dus wat dat oud zijn betreft, valt het eigenlijk allemaal wel reuze mee.
En toch, wanneer je dan op de bank naar Nederland – Kameroen aan het kijken bent en je vrouw maakt dan een opmerking over Giovanni van Bronckhorst dat hij zo’n ouwe kop heeft, dan ga je toch even stilstaan bij de leeftijden van rest van die baltrappers.

Ja, Giovanni komt uit 1975 (dus me dunkt dat mijn vrouw hem ten opzichten van de rest van het elftal een ‘opa’ in het team vindt!).
Maar doelman Sander Boschker wint het hoor, met zijn bijna 40.
Khalid Boulahrouz – 28 jaar, Wesley Sneijder – jonge hond van 26, Dirk Kuijt – mijn leeftijd en Joris Mathijsen – is met 29 net een jaartje ouder. Wie echt net komen kijken zijn Eljero Elia en Ryan Babel. Beide pas 23 jaar!
En kijken we dan naar Robben (’84) … heeft die een ouwe kop zeg voor zijn leeftijd! Die had ik echt niet jonger dan mezelf ingeschat.

Het stripeffect.

En precies dat is nou mijn punt. Soms kijk je naar de TV waar je dagelijks wordt getrakteerd op een carrousel aan bekende Nederlanders. En ze zijn er echt in alle leeftijden. Maar juist omdat ze op de TV zijn en in enkele gevallen wat opgeleukt zijn met wat schmink of andere plamuur, ga je vanzelf denken dat ze ouder of rijper zijn dan jij jezelf rond die leeftijd zou beschouwen.

Of zou het komen door mijn gevoelsleeftijd? Voel ik mezelf nog 20 en kijk ik tegen die voetballers op alsof ze er al sinds de Oudheid aan mee spelen?
Nee, weet je wat dat is? Het stripeffect!
Kijk maar naar een strip zoals ‘Suske en Wiske’. ‘Jonge kinderen’ die nog altijd de wildste avonturen beleven. Met het uiterlijk van beginnende pubers en de daarbij behorende perikelen. We hebben het wel over een stel bejaarden die al in die rechthoekige vlakjes gevangen zitten sinds Nederland net bevrijd werd!
Die voetballers lijken ouder te worden in dat clubje van elf. Maar eigenlijk worden ze aan de voorkant gewoon steeds aangevuld met jonge honden.

Jong en rijp.

Kortom: Publiciteit en bekendheid maken mensen ouder en rijper dan ze eigenlijk zijn. Niet letterlijk! En ook niet altijd in hun uiterlijk. Maar in de beleving van de toeschouwers, de fans en de gewone andere mensen.
Ik denk dat ik eerst veertig moet worden, voordat ik mij ouder begin te voelen dan die grasmatwolven. Dus zolang ik nog kan zeggen … “Robben … vent … wat heb jij een ouwe kop” … zal ik dat ongegeneerd blijven doen.
Verder kan ik alleen maar jaloers zijn op zijn voetenwerk. Hij mag jonger zijn, maar zulk voetenwerk had ik helaas niet op zijn leeftijd.

En nou niet zeggen dat ik ouderwets ben met die Suske en Wiske verzameling hè?
 

Geloof jij dit nou?

Mijn gevolg gelooft dat bijgelovig gevogelte het golfen beter heeft uitgevogeld dan bevlogen vogels.
Vervolgens is het volgende dat bevlogen bijgelovige gevogelte weer niet per se beter golft dan de vogels die enkel bijgelovig of bevlogen zijn. Om nog maar te zwijgen van gevogelte dat vanuit hun Golf golfen. Volgens mij heeft dat overigens wel grote gevolgen!

Je merkt het al, dit belooft weer een onnavolgbaar ogenblikje vogelleesvoer te worden met verregaande gevolgen. Het gevolg is natuurlijk wel dat dit beloftes oplevert die beloven nagevolgd te worden. Dat wil zeggen: voor de gelovige vogels onder ons natuurlijk. De anderen zijn allang weggevlogen.

Volg jij het nog?

Het volgende punt is dat golfen op golven voor geen meter golft. Maar golven doet het weer wel! Daar raak ik dus bevlogen van. Wat meteen weer oplevert dat als ik het gevolg volg ik minder goed zou moeten kunnen golven dan de bijgelovigen.
Geloof ik.

Wat de gevolgen zullen zijn is mij niet bekend. Ik volg het toch niet meer. Mijn conclusie zou zijn dat als je niet zo goed kunt golfen, je dan maar beter kunt opvliegen!

Wordt vervolgd!

image by Pink Sherbet Photography, edited by Gsorsnoi

1. Welk dier heeft kieuwen?
   a. Een dolfijn
   b. Een tonijn
   c. Een haai
   d. Een rog
2. Wat is slecht voor je gezondheid?
   a. Roken
   b. Seks
   c. Stress
   d. Vet eten
3. Wat is veel geld?
   a. 2 cent
   b. 3 euro
   c. 15.000 euro
   d. 26,5 miljoen euro
4. Bij welke kool kun je aardappeltjes eten?
   a. Rode kool
   b. Apekool
   c. Chinese kool
   d. Koolvis
5. Wat is de beste coalitie?
   a. Breed middenkabinet
   b. Paars-plus
   c. Links
   d. Rechts

Hoezo ‘kiezen’?  

Mijn vrouw ergert zich zo aan deze reclame. Of je ook daadwerkelijk een keuze hebt.
Ik moet haar wel gelijk geven. De strippenkaart verdwijnt langzaam uit het openbaar vervoer. Dus inderdaad: wat voor keuze heb je eigenlijk? We moeten er te zijner tijd allemaal aan geloven. Niet alleen David, Latifa en Rachid, Ruben, mevrouw Jaspers en Julie. Romero zal er vroeg of laat toch echt ook aan moeten!

Hoezo ‘gemaksreizigers’?

Hoezo ‘om’?

Ons huis is niet versierd. Toch ligt de tuin vol met gratis WK-versiering. De dagen met wind en het geluid van kakafonische vuvuzela’s hebben oranje snippers losgetrokken van de honderden oranje vlaggetjes die tussen de huizen in onze straat gespannen staan. Tijd om het op te ruimen krijg je bijna niet. Ruim je het ’s ochtends op, dan liggen de snippers er ’s avonds weer.
Het WK duurt maar een maand denk je dan optimistisch.

De avond voor onze boodschappen-zaterdag was lang. Zo besloten we wat langer op bed te blijven liggen en besloten pas rond het middaguur naar de supermarkt af te reizen. Dat hadden we deze zaterdag best iets handiger kunnen plannen.
Eenmaal binnen in de supermarkt wisten we al wel dat we eerder onze boodschappen hadden moeten doen. Maar dat verschil merken we ook op andere zaterdagen wanneer we er rond de middag in plaats van ’s ochtends vroeg op uit gaan.

Kleur bekennen.

Terwijl oma een netje oranje sinaasappelen in haar kar plaatst, lees ik op haar rug het nummer 14. Een kleine knul staat met een beest (beesie) op zijn hoofd in de verkeerde supermarkt aan haar t-shirt te trekken en vraagt smekend om M&M’s in die ene felbegeerde en felgekleurde kleur.

Met de rug van mijn hand veeg ik langs mijn mondhoek en moet onwillekeurig aan de afwas denken die thuis opgestapeld staat en oranje is gekleurd van de pastasaus. De uitstekende randen van shirts en beha-bandjes verraden de stemming.
Bij het pad waar de drank staat is geen doorkomen aan. De rode konen op het gelaat van een voetbalsupporter die zijn favoriete biermerk zoekt, missen het geel.

Oplopende temperaturen.

Ik vergis me in een jongeman die de schappen van de chips staat te vullen, omdat ik hem in de werkkleding van deze supermarkt had verwacht. Het mag duidelijk zijn dat hij dadelijk baalt. Zwetend duwen mensen gehaast hun karretje voort en geeft het personeel het nakijken. Zij hebben aan het kortste touwtje getrokken en proberen koortsachtig de winkel netjes verzorgd te krijgen.

Even schrik ik nog even aangenaam verrast van een uitstekende string die mij voorbij komt wandelen. Maar mij verbazen over de kleur van die string doe ik natuurlijk niet.
Nadat ook ik voel dat mijn temperatuur stijgt, ben ik blij dat onze kar vol is en we de kassa bereiken. Trekken, wurmen en duwen … krijgen wij onze spullen nog wel op de band? Ja, ook wij moeten worstelen om überhaupt aan de beurt te komen.

Twee oranje meloenen zeggen mij gedag en vragen mij of ik nog handjes en een bonnetje wil. Je kunt je ogen dicht doen, maar eigenlijk kun je er niet om heen:

Nederland speelt!

image by bobosh_t, edited by Gsorsnoi

Bedrijfsnaam:
WSNOI.

Locatie/Standplaats:
Landgoed van Gsorsnoi.

Salaris:
ZB 362,-.

Functieomschrijving:
De fluitende bezoekers van Gsorsnoi’s landgoed worden er flink meestroostig van: het voer wordt niet tijdig bijgevuld. In plaats daarvan liggen de voederhuisjes vol met vogelpoep.
Het tuinpersoneel heeft aangegeven onvoldoende tijd te krijgen om de voederhuisjes te voorzien van vogelvoer en komt aan het schoonhouden al helemaal niet toe. Tegelijkertijd raken zij ook gedemotiveerd in hun andere werkzaamheden, omdat zij het gefluit missen van de gevederde bezoekertjes die nu wegblijven.
Om die reden zoekt Gsorsnoi een programmeur die op een originele wijze een oplossing weet te programmeren om de vogeltjes in hun behoefte te kunnen voorzien.

Functie-eisen:

• HBO / VWO technische opleiding.
• Minimaal vier jaar ervaring met ABAP als SAP ABAP Ontwikkelaar.
• Ervaring met het maken van business report en analyses.
• Goede Nederlandse en Engelse taalbeheersing.
• Enthousiast, flexibel en werkend op een redelijk hoog intellectueel niveau.
• Ervaring met Portal applicatie ontwikkeling WebDynPro.
• Resultaat gedreven.
• Proactief.
• Positieve uitstraling.
• Enig sexappeal.
• Kunnen omgaan met verschillende eigenbelangen.
• Teamplayer die bestand is tegen alleen werken.
• Vlijmscherp analytisch vermogen.
• Initiatiefrijk.
• Kennis en ervaring van Java certificaten is een pre.
• Kennis van ABAP-OO en de ambitie om je verder te ontwikkelen (oh oh!).
• Je voelt je princeheerlijk bij ITIL.
• Je combineert creativiteit met accuratesse en werkt methodisch.
• Je kunt je zowel mondeling als schriftelijk uitstekend uitdrukken.
• Kennis en ervaring met o.a. Java, JSP, PHP, Javascript in combinatie met MS SQL/Oracle of MySQL.
• Kennis van architectuurprincipes.
• Je kunt ‘vautlooz’ schrijven.

Dienstverband:
In principe onbepaald, tenzij de fluitende bezoekers t.z.t. op de lijst van uitgestorven dieren belanden.

Solliciteren:
Interesse in deze functie? Reageer direct en stuur je motivatie inclusief CV naar werving@wsnoi.com of kijk op onze website: http://wsnoi.com/tn/

Wat is mijn Zbersibarnensalaris in euro’s?
ZB 362,- was op peildatum 1 mei 2010 E 4.358,48.
(Koers: 12,04)