“Dat mag je toch wel hopen” zou je dan zomaar kunnen denken. “Van voetbal kijken word je oud” zou ik eigenlijk beter kunnen zeggen. Of nog anders gezegd: van voetbal kijken ga je langzaam realiseren dat je zelf oud aan het worden bent.
Nu heb ik het pas echt goed gezegd. Jeetje, ik ben vast oud aan het worden.

“Man, wat een broekie!”

Dit jaar word ik slechts 29. Dus wat dat oud zijn betreft, valt het eigenlijk allemaal wel reuze mee.
En toch, wanneer je dan op de bank naar Nederland – Kameroen aan het kijken bent en je vrouw maakt dan een opmerking over Giovanni van Bronckhorst dat hij zo’n ouwe kop heeft, dan ga je toch even stilstaan bij de leeftijden van rest van die baltrappers.

Ja, Giovanni komt uit 1975 (dus me dunkt dat mijn vrouw hem ten opzichten van de rest van het elftal een ‘opa’ in het team vindt!).
Maar doelman Sander Boschker wint het hoor, met zijn bijna 40.
Khalid Boulahrouz – 28 jaar, Wesley Sneijder – jonge hond van 26, Dirk Kuijt – mijn leeftijd en Joris Mathijsen – is met 29 net een jaartje ouder. Wie echt net komen kijken zijn Eljero Elia en Ryan Babel. Beide pas 23 jaar!
En kijken we dan naar Robben (’84) … heeft die een ouwe kop zeg voor zijn leeftijd! Die had ik echt niet jonger dan mezelf ingeschat.

Het stripeffect.

En precies dat is nou mijn punt. Soms kijk je naar de TV waar je dagelijks wordt getrakteerd op een carrousel aan bekende Nederlanders. En ze zijn er echt in alle leeftijden. Maar juist omdat ze op de TV zijn en in enkele gevallen wat opgeleukt zijn met wat schmink of andere plamuur, ga je vanzelf denken dat ze ouder of rijper zijn dan jij jezelf rond die leeftijd zou beschouwen.

Of zou het komen door mijn gevoelsleeftijd? Voel ik mezelf nog 20 en kijk ik tegen die voetballers op alsof ze er al sinds de Oudheid aan mee spelen?
Nee, weet je wat dat is? Het stripeffect!
Kijk maar naar een strip zoals ‘Suske en Wiske’. ‘Jonge kinderen’ die nog altijd de wildste avonturen beleven. Met het uiterlijk van beginnende pubers en de daarbij behorende perikelen. We hebben het wel over een stel bejaarden die al in die rechthoekige vlakjes gevangen zitten sinds Nederland net bevrijd werd!
Die voetballers lijken ouder te worden in dat clubje van elf. Maar eigenlijk worden ze aan de voorkant gewoon steeds aangevuld met jonge honden.

Jong en rijp.

Kortom: Publiciteit en bekendheid maken mensen ouder en rijper dan ze eigenlijk zijn. Niet letterlijk! En ook niet altijd in hun uiterlijk. Maar in de beleving van de toeschouwers, de fans en de gewone andere mensen.
Ik denk dat ik eerst veertig moet worden, voordat ik mij ouder begin te voelen dan die grasmatwolven. Dus zolang ik nog kan zeggen … “Robben … vent … wat heb jij een ouwe kop” … zal ik dat ongegeneerd blijven doen.
Verder kan ik alleen maar jaloers zijn op zijn voetenwerk. Hij mag jonger zijn, maar zulk voetenwerk had ik helaas niet op zijn leeftijd.

En nou niet zeggen dat ik ouderwets ben met die Suske en Wiske verzameling hè?
 

This entry was posted on Friday, June 25th, 2010 at 13:02 and is filed under Duimzuigerij, Nederlands, Onbedoelde mening. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.