image by Robin, edited by Gsorsnoi

Versprekingen zoals eentje met ‘koolzuur’ of ‘zuurkool’ kan het verschil betekenen tussen ‘niet helemaal’ of ‘helemaal niet’. Voor sommige mensen maakt het helemaal niet uit of je naast een afzonderlijke rookworst een van koolzuur doordrenkt colaatje nuttigt of dat je deze al dan niet vergezeld van een lading spek in de zuurkool aantreft. Eén ding is zeker: koolzuur samen nuttigen met een vet worstje is vast niet helemaal goed voor de gezondheid. Hoeveel beter het dan is om de zuurkool met worst en spek te eten … ik denk dat je in eenzelfde discussie uitmondt.

Het mag de druk niet pretten, zoals Doubleyou deze uitspraak nog altijd bezigt in zijn radioprogramma Take it or Leave it. Deze legendarische versie van de uitdrukking  ‘het mag de pret niet drukken’ ontstond eenmaal toen hij zich een keer versprak in een uitzending. Ons en zijn plezier was er met recht niet minder om en we kunnen er nog steeds om lachen. Minder leuk is het als je in je vak als chef-kok ineens de hond in de pot vindt. Sta je jezelf de hele dag uit de naad te werken, om dan ten slotte te ontdekken dat jouw eigen viervoeter de pan heeft leeg gelikt. Reken maar dat je dan in kefshock raakt!

Al met al allemaal grappige verdraaiing in woorden die meestal zijn samengesteld tot stelverzamelingen. Euh! Samenstellingen natuurlijk. Echt, je kunt ze zo gek niet verzinnen of je hebt er al weer eentje te pakken. Toch? Peter Visser? Oeps! Nou ik kan maar beter gauw mijn theezakje (zeetakje) weer gaan dichtlikken (licht-dikken), voordat iemand op mijn veters komt…
Sorry Peter!

Nu is natuurlijk het wachten op het arsenaal comments van onze BoBfather waarin hij ongetwijfeld over zijn fiets zal lullen, maar er zo mogelijk ook hele andere varianten op na houdt!

image by Gsorsnoi, compilation of gamegraphics from Transport Tycoon and Yahoo-avatar.

Daar zijn we natuurlijk hartstikke content mee.
Maar hoe is dit familie eigen ontstaan?

WSNOI zag het levenslicht in 2003 toen Gsorsnoi op het idee kwam om een quiz die hij van vrienden doorgestuurd kreeg in een eigen vorm te gieten. Deze doorgestuurde quizen werden door bezoekers van de Quiz your Friends –site ingevuld en verspreid. Zo kon je zelf je eigen quizen bouwen. Dit vormde het basisconcept om WSNOI op te bouwen. De quizen gingen over vanalles, maar wel steeds geconcentreerd rondom één thema.

Huizensite.

Nog even later kwam daar de huizensite bij wat de body van WSNOI al een beetje begon op te leuken en te versterken. Met dit nieuwe concept bedacht de maker van deze site dat het wel leuk zou zijn als je een soort van constructor-game online tegen elkaar zou kunnen spelen. In die tijd waren spelletjes zoals Simcity en Transport Tycoon erg populair. Constructor games deden het erg goed naast de destructor games. Er was een interessante ontwikkeling op gang op dit gebied.

Op WSNOI’s huizensite kon je met een toegekend starterkapitaal een bedrijfje opbouwen waarbij je huisjes kon kopen die elke maand geld opleverde. Elke 26e van de maand was de betaaldag en werden alle deelnemers geld toegekend die de huurders van de huisjes er  zogenaamd voor zouden hebben betaald.

Trouwe fans.

Een vriendenclubje van zo rond de 8 tot 10 personen deed daar trouw en elke maand aan mee.
Jolien van Biesheuvel kennen we daar ook van. Zij is één van de WSNOI-bezoekers van het eerste uur die we via de site zelf hebben leren kennen. De rest bestond uit familieleden en vrienden die het ook wel leuk vonden om zich aan deze club te binden.

Alsmaar groeiend vermogen.

Nu vele jaren later is WSNOI nieuw leven ingeblazen.
Met opgedane kennis van het dynamische PHP en tools zoals WordPress  werd het toch ineens wel een heel stuk gemakkelijker om elementen die we aan WSNOI wilden binden in de lucht te krijgen en te houden.
De huizensite is daar nog niet mee terug. Die werd stopgezet, omdat het groeimodel niet te beheersen was met de statische middelen van die tijd. Het blijft toch wel erg bewerkelijk om dat gekoop van huizen een beetje binnen de perken te kunnen houden. Ook zo’n beperking met games zoals Sim City. Je bouwt maar en je bouwt maar. Maar wanneer houdt het nou eens op?

Daar moeten we dus eerst eens iets op vinden voordat WSNOI de wereld voorraad sperziebonen om zeep zou help om zijn deelnemers in zbersibarnen mee te kunnen uitbetalen! Wanneer daar een oplossing voor is gevonden, komt de huizensite terug.

Digitalisering van de Tycoon Newspaper.

Anno 2010 bestaat WSNOI vooral uit de Tycoon Newspaper, een aanstekelijk galgjespel  die we toen in 2003 in een véél simpelere vorm ook al hadden en de nieuw bedachte ‘onbestaande beroepen generator’ waarmee de meest onzinnige beroepencombinaties te verzinnen zijn.
Wat veel mensen misschien wel weten is dat de Tycoon Newspaper er eigenlijk al veel eerder was dan de WSNOI site.  De Tycoon Newspaper bestaat sinds 1999. Bij het opnieuw optuigen van WSNOI is de Tycoon Newspaper gedigitaliseerd en voortgezet.

Een betere stap hadden we toen niet kunnen maken.
De Tycoon Newspaper werd en is een succes. Met een aantal vaste commentatoren en een flinke club mensen waarvan we weten dat het ‘stille lezers’ zijn, kun je wel stellen dat de WSNOI-familie groeit en groeit.

Gastbloggers.

Onlangs verscheen het debuut artikel ‘Het verdwenen bier’ van The Wizard. Onze BoBfather  ging hem voor met het smakelijke artikel ‘De kippenhe(me)l’.
Iets verder terug komen we Johan van de Partij tegen de Draaiorgels tegen met zijn diverse schaduwrijke artikelen. Retroman’s  bracht ons zijn tenenkrommende navel-recensies. Of zat dat toch anders?  Andere mensen die grote invloed uitoefenen op de TN is Peter Visser, die al sinds het onbegrijpelijke HL7-avontuur van zich laat horen. En als we nog even verder terug graven in de oudheid dan komen we zelfs Hukomyerop’s ‘Keukenmeid zoekt keukenlijk’ tegen. Heeft hij gevonden en is er inmiddels gelukkig mee getrouwd!

Theo Nologie  (Doubleyou) en de Moraelridder moeten natuurlijk ook niet ongenoemd blijven, maar als medeoprichters van WSNOI mogen zij geen gastbloggers genoemd worden.

Je snapt het wel: vreugde alom!

De Tycoon Newspaper bestaat dus inmiddels al meer dan 10 jaar. WSNOI is iets jonger. Maar mensen, wat hebben we het gezellig samen!

image by Martino, edited by Gsorsnoi

Dit is dan voorlopig de laatste Reuze Navelpad die in de maandelijkse frequentie per nieuwsbrief werd aangekondigd. Maar vrees niet: hij zet onaangekondigd, in een mogelijk wat lagere frequentie, nog wel gewoon door. Dus het kan zomaar zijn dat je aan het ontanagrammaniseren moet wanneer je ’s ochtends tussen twee happen ontbijtkoek de laptop opstart.

De Reuze Navelpad anagrammen zijn leven ingeblazen door ons WSNOI-familielid: Retroman. Hij stuurde ons een keer een e-mailtje waarin hij Gsorsnoi verraste met een anagram van zijn eigenlijke naam: Reuze Navelpad. Of nee! Andersom natuurlijk.
Verslaafd aan taalspelletjes werd hij daarmee geïnspireerd om zelf anagrammen te gaan maken. Maar ja … waarvan dan wel?

Zo ontstond het idee een maandelijks terugkerende spel te schrijven waarin de Tycoon Newspaper lezertjes vermaakt werden met namen van bekende Nederlanders die verstopt zaten in anagrammen. Aan deze lezertjes de geduldige taak om erachter te komen wie de bekende Nederlanders allemaal wel niet waren en dit bekend te maken via de comments.

Hij of zij die er verhoudingsgewijs in slaagde om de meeste bekende Nederlanders weer bekend te maken mocht zichzelf steeds ‘de Navelklopper’ noemen. Alhoewel ik me de vergissing kan indenken is dit niet de medicijnman uit de stam van stamhoofd Pauklos die zich ritueel vermaakt met totemgeroffel op de navels van zijn dorpsleden om de verveling te verdrijven, maar de winnaar van dit spel.

Het verzinnen van deze bijna onmogelijke anagrammen leidde er zo nu en dan toe dat de anagrammen bezwangerd raakten van navelpluisjes. Anders gezegd: foutjes in de anagrammen. Dit was vast te wijten aan het feit dat het vinden van anagrammen op namen van bekende Nederlanders vanzelf de nodige hilariteit met zich mee bracht. Mijn baasje, Achmed Liën, kreeg daarom de taak en de eer van onze grote Gsorsnoi om hier een goed en serieus verhaal omheen te schrijven. Het Navelpad Mysterie ontstond en verscheen aanvankelijk eens per maand om een beetje toelichting te krijgen op hoe die anagrammen nou waren ontstaan.

Dit verhaal is nu een beetje verder uitgegroeid tot een heus boek, zodat het hem noodzaakte de frequentie van het publiceren van deze relatief kleine hoofdstukken wat te gaan verhogen. Anders zouden we bijna met pensioen kunnen wanneer we dit boek hebben uitgelezen. De verhoging van die frequentie leidde echter weer tot het ondergesneeuwd raken van de Tycoon Newspaper met een erg hoog padden-gehalte. Burgervader Doubleyou vond het overigens ook wel tijd dat we een andere knol van stal zouden halen voor het maandelijkse paradepaardje.
En ja … dat tezamen was dus ook de reden dat we de anagrammen even op een laag pitje zetten.

Wij hebben in elk geval een hoop lol gehad om dit spel. Maar zouden de bekende Nederlanders er zelf om hebben kunnen lachen?

Succes met ontanagrammaniseren!

• Aarbei Prikt Tong (geraden door Jolien van Biesheuvel)
• Dikbenig Eerbied (geraden door Jack)
• Jan Dons Elf (geraden door BoB)
• Tongbeen Virus (geraden door Jack)
• Naderend Vangnetje (geraden door Jack)
• Klein Hervormt Aangenamer (geraden door Jack)
• Arbo Rhum Gevrut (geraden door BoB)
• Schever Brits (geraden door Paap)
• Snel Habibs (geraden door BoB)
• Kashmiren Nerf (geraden Sandra)
• Yen en Ranja (geraden door Annie B)
• Navel Sousjut (geraden door BoB)
• Shag Berlin (geraden door BoB)
• Mandela Uren (geraden door Paap)
• Rund In Nevada (geraden door Jolien van Biesheuvel)
• Bielsjes Bannen (geraden door BoB)
• Crack Remvleer (geraden door Sandra)
• Borrelglas Income (geraden door Jack)
• Vitaal Vulpen (geraden door BoB)
• Duyvis Sneltram (geraden door Jack)
• Even Vaak Nu Wit Mens Invullen (geraden door Sandra)
• Tonic Blijven (geraden door BoB)
• Gadver Komrij (geraden door Jolien van Biesheuvel)
• Volhard Wol Nu (geraden door Sandra)
• Havo Nekt Yup (geraden door Annie B)
• Sluwe Sluisdeur Hobbit (geraden door BoB – Bewuste pluis!)
• Hamspek Buro (geraden door Jack)
• Nors Job Probator (geraden en ontpluisd door PiCo)
• Egbert Kerkdeur (geraden door Jack)
• Ja Krabsla (geraden door PiCo)

Met vriendelijke reuzel,

Navelpad

PS: Of er een bewuste pluis in deze opgave zit die weer eens niet naar een bekende Nederlander leidt? Nou, wat denk je zelf?

image by Gsorsnoi, edited with DAZ3d and Photoshop

De koude van het rioolwater trok door het lijf van de Reuze Navelpad. Hij lag plat met zijn buik en zijn smalle ledenmaten in een plas gedrukt die nog bezig was zich pixel voor pixel samen te stellen. De pad moest zich even oriënteren. Voor hem leek de scène uit het slot van Graaf Schaurig, waarin hij zich zojuist bevond, slechtst enkele seconden voor het moment van nu te liggen. Een gat van bijna drie dagen lag echter dichter bij de waarheid. De zakhorloges hadden de pad door een wormgat dwars door een vacuüm van tijd en ruimte geslingerd en hem een paar dagen verder naar de toekomst geworpen. Dit was alleen mogelijk, omdat de zakhorloges beide bezeten waren van het zwarte licht en dit de twee voorwerpen in staat stelde om ruimte en tijd te manipuleren. Door de zakhorloges op minder dan een paar meter van elkaar te brengen ontstond er een geweldige aantrekkingskracht die de twee uurwerken als krachtige magneten tot elkaar bracht. We mochten van geluk spreken dat de hefboom het uiteindelijke contact tussen de twee voorwerpen verhinderde, anders had er zeker een waanzinnig krachtige explosie plaats gevonden met de mogelijkheid tot het ontstaan van een zwart gat. Dit alles kwam omdat de frequenties van het zwarte licht in de twee afzonderlijke uurwerken elkaar niet zouden kunnen verdragen. Ruimte en tijd zouden op één plaats in een denkbeeldige mixer worden geworpen.

Het zakhorloge dat Achmed en de pad met zich mee hadden gebracht, was reeds bezeten door dit zwarte licht. In handen van de ninja, die de pad eerder ontmoette in het slot van de graaf, had het zakhorloge dit zwarte licht al in zich. Het was misschien wel daardoor dat het niet zo toevallig was dat de Reuze Navelpad uitgerekend die tijdlijn opnieuw moest kruizen. Het tweede zakhorloge, die Theo eigenlijk nog aan het voltooien was op zijn werkbank, werd gevoed door het zwart geworden zonlicht uit zijn uitvinding ‘de Zwarte Golf’. Theo had nooit bewust de intentie gehad beide uitvindingen te combineren. De samenloop van omstandigheden had ervoor gezorgd dat de twee met elkaar in verband werden gebracht. Met de door hem zo gedoopte ‘etmaluur’ wilde hij een einde maken aan het steeds maar terug- of voorruit moeten draaien van een zakhorloge die voorzien was van een datum-indicator. Maar in feite bleef het nog steeds gewoon een onschuldig zakhorloge. Met de Zwarte Golf beoogde hij ooit een antwoord te vinden op de vraag of zwart licht wel bestond en of dit eenvoudig opgewekt kon worden. Nou dat antwoord had hij nu duidelijk gekregen! Zijn vinding had het opgevangen zonlicht, zoals we dat allen kennen, kunnen insluiten en onder hoge druk kunnen omvormen tot… jawel… zwart licht. De kortsluiting en het daaruit te vroeg vrij gekomen duistere licht deed de rest.

Onze geleerde Theo en zijn vrienden zouden dit allemaal vroeg of laat wel te weten zijn gekomen. Wanneer dat precies zou zijn was voor onze bruine kwaker niet zo relevant. De Reuze Navelpad lag met zijn lichaam in een lager oogpunt dan een kunstenaar in zijn vaktermen met het ‘kikkerperspectief’ zou bestempelen. Vuil en drab kronkelde om zijn pootjes en dreigden in zijn bek te willen binnendringen. De plas was in beweging, simpelweg omdat het geen geïsoleerde plas was maar een deel van een stroompje rioolwater. Met veel weerzin trok de pad zich op uit die natte substantie en richtte zich op. Terwijl hij bezig was uit de nattigheid op te staan bedacht hij zich dat het niet onverstandig was om zijn nu volgende acties niet al te opzichtig uit te voeren. Want terwijl hij dat deed, werd hij aan alle kanten voorbij gerend door padden van verschillende grote. En het merkwaardige was dat al die padden bleek blauw waren gekleurd. Het waren er zoveel dat hij onmogelijk een schatting kon maken hoeveel van deze padden dezelfde lichaamsverhoudingen hadden als hijzelf. Maar duidelijk was wel dat het merendeel iets groter was dat hem en een iets kleinere massa van zijn postuur moest zijn geweest. Links en rechts schoten ze aan hem voorbij en renden ze niet dan sprongen ze.

Verdwaasd keek hij rond en probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat wat hij nu om zich heen zag gebeuren ditmaal wel echt was.  Een beuk van een paddenreus dwong hem tot dat besef. De Reuze Navelpad – maar dan de onze – werd links van de grotere pad opzij geduwd en kwam opnieuw in de derrie terecht. De pad stond vlot weer op, sprong weg uit de stroom met padden en aanschouwde vanuit een veiligere positie de rioolbuis waarin een complete volksverhuizing van padden in beweging was.
“Moet je zien…” bracht hij zuchtend van verbazing uit. Vlug verborg hij zich achter een pijp die daar ingeklemd stond tussen vloer en plafond en zocht er bescherming. Op die manier viel zijn bleek bruine huidje niet meer zo verschrikkelijk op tussen al die blauwe padden.
Toen viel hem iets op aan een aantal van de padden die hij aan zich voorbij zag trekken. Een stuk of wat was dusdanig in lichaamsomvang geslonken dat ze letterlijk omvielen en van de honger en het gebrek aan energie leken te sterven. Ze donderden om en werden opgenomen en vertrapt door deze amfibische stampede. Het gruwelijke beeld maakte dat de maag van de Reuze Navelpad zich keerde en het herinnerde hem eraan dat hij zelf eigenlijk ook weer trek begon te krijgen. Maar hoe kwamen al die andere padden hier dan aan hun voedselvoorziening? vroeg hij zich verschrikt af.

Wordt vervolgd

Vorig hoofdstuk: Tijdje in de ruimte
Volgend hoofdstuk: Geen kik!

In de Trouw van 15 september las ik als kop boven een artikel:
“Haalt de egel het eind van de eeuw niet?”
Onder de foto van een egel staat het bijschrift:
“Aantal egels is gehalveerd.”

Ja, als je egels gaat halveren dan halen ze het eind van de eeuw zeker niet!

image by gregoy_y, edited by Gsorsnoi

Nederlands beroemdste comédienne Tineke Schouten verzamelt kinderen in een bekende supermarkt om zich heen en voorziet zichzelf daarin op een wel heel gemakkelijke manier van haar boodschapjes. De boodschaapjes doen het harde werk voor haar en al wat zij bij de kassa nog hoeft te doen is de boodschappen af te rekenen en de kinderen te belonen met het promotieartikel. Dit artikel doet veel denken de meest succesvolle supermarktrage uit de geschiedenis van de Benelux: de Flippo´s.
Het harde werk … aan de gunstbedelaars in Afrika.

Onderweg naar buiten met mijn eigen boodschappen deelde ik afgelopen zaterdag een paar passen door de draaideur met een oudere dame. Haar leeftijd mag geschat worden tussen ‘zelf je boodschappen nog kunnen doen’ en ‘morgen het verzorgingstehuis’. Dat verder terzijde. Ik kon zo doorlopen, omdat ik nog maar net voldoende boodschappen in mijn tasje had zitten om eerder bij de kassa ‘wel even voor te mogen’.  Echt reuze haast had ik overigens niet. Dus of ik nou achter in de rij had blijven staan had mij om het even geweest. Het gaf mij in elk geval de gelegenheid buiten de supermarkt de situatie op te vangen waarin deze oma zou belanden.

Drie kinderen stonden haar op te wachten en hielden alle drie hun beide handjes op. Eén ervan richtten zijn puppyoogjes op naar de mevrouw en vroeg: “Heeft u nog Apies?”.
De vrouw zette een paar van haar tassen neer, streek de jongeman met haar hand door zijn kruin en antwoordde heel slim: “Nee hoor grote man. Die apies van mij die zijn allang de deur uit. Maar ik heb wel twee hele lieve poezen thuis.” De vrouw liep door en liet de drie kinderen achter met een ieder een eigen scheve glimlach op hun jonge koppies.

Dat bedelen niet iets is wat je alleen in de derde wereld tegenkomt weten we allang.  Inmiddels bijna tien jaar geleden vond ik mijzelf op de belangrijkste winkelstraat van Kopenhagen. Daar tussen de voor de Strøget zo karakteristieke straatartiesten trokken ook de armste mensen van de beschaving al hun kunsten uit de kast om aan een aalmoes te komen.

In de Filippijnen vind je ze onder de snelwegen. Wij vinden het in Nederland al verschrikkelijk als je een paar uur in de file staat … in de Filippijnen heet het een wonder als je dat een keer niet staat. Houd de portieren maar op slot, anders kruipen ze bij je naar binnen. Dus wanneer je er wel even aan hebt gedacht de deuren te vergrendelen dan is het een kwestie van voor je uit te blijven kijken en maar vooral geen aandacht te schenken aan de ouders en kinderen die aan jouw ramen staan te kloppen voor wat eten of wat geld.

Nee, ik zou liever mijn leven wagen om de bedelvraag in de arme landen te beantwoorden dan gehoor te geven aan onze supermarktschooiers die niet kunnen leven zonder de nieuwste rage. Zelfs al krijg je die Flippo-dingen GRATIS door je strot geduwd!

image by Mike Roberts NYC, edited by Gsorsnoi

Met deze ‘vuurspugende zonsverduistering detective’ starten we een nieuw spel. Karel Riemelneel komt regelmatig in aanraking met vreemde moordzaken die doen denken aan de bizarre moorden zoals je ze wel kent uit programma’s als CSI.Lees hier de spelregels.

GOHES CITY – Woensdagmiddag heeft een jonge vrouw tijdens het uitlaten van haar hond  een zwaargewonde man gevonden naast de Melkweg. Deze man van middelbare leeftijd werd aangetroffen in een drooggevallen sloot. Alle hulpdiensten werden gealarmeerd, maar deze waren helaas te laat aanwezig. Naast de man werd een foto gevonden van een fles vol met melk. De politie doet nog onderzoek naar het ongeval.

Oorspronkelijke beloning gouden tip: ZB 2.050,-

{REEP CHOCOLA:}
Rondom de man werden geen vreemde voorwerpen die verband zouden hebben met de moord. Hij had botbreuken op meerdere plaatsen waardoor de greppel vol lag met bloed. Uit zijn linkerbroekzak stak een chocoladepapiertje met een opgegeten [AANWIJZING]koetjesreep.

{KOEBEL:}
Nee er ging niet direct een belletje bij me rinkelen. Laat staan een koebel!
Eén van zijn veters was wel los, maar wat zegt dat? De opgegeten chocoladereep maakte deze moordzaak niet veel duidelijker. Was de moordenaar misschien verslaafd aan chocola en wil hij ons doen geloven dat de dode man de chocola zelf had opgegeten voor hij de pijp uit ging? Ik ging maar eens verder zoeken in het [AANWIJZING] weiland.

{DOLLE STIER:}
Al wat ik in het weiland aantrof was een kleine kudde schapen die door een boer van het land werden gehaald. De nacht viel, de lucht betrok flink en het begon wat te spetteren. Zou die eenzame boom die nu in het weiland werd achter gelaten dadelijk door de bliksem getroffen worden?
Nee, koeien waren in geen velden of [AANWIJZING] wegen te bekennen. Laat staan van een dolle stier!

Ook die eenzame boom bracht mij niet tot een aanwijzing. Maar nu het ging regenen, had ik graag gehad dat er een parachute in had gehangen. Dan had ik die er uit getrokken om onder te schuilen. Want mocht die bliksem wel komen, dan kan je beter niet onder zo’n boom staan!

{MELKTRUCK:}
Ik trok mijn kraag op en zag aan de andere kant van de Melkweg op een smalle grasstrook een houten schuurtje staan. Uitkijkend dat ik niet werd aangereden door een melkkar stak ik de weg over en schuilde in het schuurtje. “Melkkar … melkkar” bedacht ik mij nog terwijl ik daar veilig droog was voor de bui die inmiddels flink in kracht begon toe te nemen. “Nee, dat kan het niet geweest zijn. De man was er zo vreselijk aan toe. Dit moeten [AANWIJZING] grote krachten zijn geweest!”.

{VRACHTWAGEN:}
Het was me al duidelijk dat zo’n langzame CRV-type melkkar niet voldoende impact kon hebben opgeleverd om deze man uit elkaar te rukken (zijn ruggengraat was immers gebroken!). Dus een vrachtwagen zou vast voldoende kracht hebben gehad om die ruggengraat te breken.
Op het moment dat ik mijn theorie wilde checken, viel mij in de groenstrook voor het houten hutje op dat er vanaf een hoger liggende [AANWIJZING] dijk een vaag rood bloedspoor door het gras en over de weg rechts van mij trok en uit kwam op de plek waar de man was neergekomen.

{KOEVANGER:}
Ik besloot het toenemende stormachtige weer te trotseren. Met een zeil dat ik in de hut vond boven mijn hoofd gehouden, liep ik naar buiten en tegen de dijk op. Het landschap werd slechter zichtbaar door het verschrikkelijke weer.
Eenmaal boven op de dijk moest ik maken dat ik tijdig opzij sprong. Had ik op het spoor blijven staan, dan had ik net als de man in de greppel ook geramd geworden door de koevanger van de locomotief. De man moet vast gedacht hebben dat hij een normale dijk had beklommen zonder spoorlijn. Door het slechte weer van de afgelopen periode en de daarmee gepaarde gaande heftige wind heeft hij vast de trein niet meer horen en zien aankomen.

Beloning gouden tip van ZB 1.800,- toegekend aan Jolien van Biesheuvel

image by Trodel and zakwitnij, edited by Gsorsnoi

Contouren vervaagden. De werkplaats van Theo werd langzaam uit haar verband gerukt. Ruimte ontstond daar waar de moleculen zich van elkaar verwijderden. Het ogenschijnlijk doodgeslagen interieur verloor de samenhang, leek in mist op te lossen en verdwenen vervolgens compleet. De Reuze Navelpad werd zwevend achtergelaten in een zwart universum zonder sterren.

Hij zweefde er rond als een astronaut die het contact met het moederschip verloren had en aan de grillen van ruimte was overgeleverd.
Niets dan zwart was wat hij zag. Voor hem, naast hem, achter hem … ja zelfs onder hem waar langzaam zijn benen vorm begonnen terug te krijgen was er helemaal niets.

Zijn ogen waren groot en wijd bij het aanschouwen van al deze onnoemelijke leegte. Hij bekeek zichzelf nog eens en bedacht zich dat hij zichzelf in feite kon zien. Dat verbaasde hem. Hij hoefde geen groot ontwikkeld mensenbrein te hebben om te bedenken dat er licht nodig was om iets zichtbaar te maken. Dus waar kwam het licht dan vandaan? Voor wat hij om zich heen kon zien, zag hij geen lichtbronnen zoals sterren. Laat staan een spotlight.

Kortom: wat is dit voor een ruimte? Waar was hij in beland? Was dit zijn eindstation? Moest hij hier nu wachten tot hij van de honger stierf? Hij zou het nooit precies te weten komen.
De pad werd plotseling verrast door een flinke klap van een voorwerp dat hem maar net raakte. Een rood wolkje bloed maakte duidelijk dat hij zojuist in zijn schouder door iets scherps was geraakt. Pijn dreunde in zijn schouder door en eiste even alle aandacht op van zijn hersenen. Natuurlijk wilde de pad weten hoe hij door iets geraakt kon zijn in een omgeving waar volgens zijn eerste overtuiging helemaal niets was.
Zijn ogen volgden de draaiende beweging van een boogschutterspijl die snel uit zijn zicht bewoog.
En “BENG!” de pad stootte zijn hoofd tegen het hout van de boog die de pijl achtervolgde.

Terwijl de pad uit zijn bewustzijn weggleed schoten meerdere voorwerpen rakelings aan hem voorbij die net als hijzelf in het zakhorloge waren gezogen.
Het werd nu echt zwart voor zijn ogen.

Op het moment dat hij weer tot zijn positieven kwam, moest hij direct in actie komen. Een glimmend samuraizwaard boorde zich op enkele millimeters van zijn hoofd in een zacht metalen ondergrond. Metaal krulde op onder een kort scheurend geluid. In een reflex had de pad zijn hoofd opzij gedrukt.
Boven hem grijnsde Frank Groot vol haat naar opzij en trok het samuraizwaard met één flinke ruk uit de operatietafel. Klaar om een doodsteek toe te brengen aan zijn tegenstanders bracht hij het zwaard met beide handen omhoog. Juist op het moment dat hij wilde toeslaan werd hij daartoe belet door schoenmaat 43.
Een volledig in het zwart gehulde gedaante had zijn rechterbeen vol naar voren gestoken in een vliegende kick waardoor Frank’s jukbeen inscheurde en de huid erboven paars deed opkleuren. Klodders speeksel en bloed vlogen over de operatietafel heen zodat het de pad besmeurde. De getroffen Frank verloor zijn grip op het lemmet en dook in de lucht ineen. In zijn vlucht werd hij gevolgd door de ninja die met zijn volle gewicht bezig was om dit monster tegen een paal te laten belanden.

Onder het vechtende duo trokken twee armen zich over elkaar in een poging zich te beschermen. Er was nog iemand in deze ruimte die getuigen was van deze vechtpartij. Hij probeerde zich te weren door zijn armen te strekken zoals je zelf ook zou doen wanneer je bijvoorbeeld een aanrijding zou hebben.
Hij was de man die eerder ook in deze situatie naast de pad had gelegen. De pad realiseerde dit zich  en schoot op om zich ditmaal van de identiteit van de man te kunnen overtuigen. Hoe het kon dat de pad ineens op deze plek terecht was gekomen snapte hij niet, maar dat was nu even niet van belang. Wie was die onbekend man die mogelijk zijn naamgever was?

Helaas voor de pad had Frank de paal zien aankomen en had zich in Jackie Chan-stijl om het obstakel heen gebogen, zodat hij er vol omheen draaide. Het gaf hem voldoende vaart om terug in de richting te zwaaien van de operatietafels en knalde daarbij tegen de operatietafel aan die naast die van de pad stond opgesteld.
De hele beweging en het afgeschermde gezicht maakte het de pad opnieuw onmogelijk om de identiteit van deze man te achterhalen. Hij tuimelde met de tafel omlaag en werd begraven onder het witte laken waar hij al deels onder lag.

Tezamen met de operatietafel die door de impact van Frank omver sloeg, werd ook de tafel van de Navelpad omver getrokken. De pad viel, maar wel wat langzaam. Hij mocht de onbekende man nu wel niet kunnen zien, hij kreeg alle tijd om te zien hoe de ninja Frank Groot een nieuwe trap zou verkopen.
Frank was erg groot van gestalte, zodat het geen wonder was dat hij de tafel omver zou duwen. De pad keek achter op zijn rode kruin die met vol geweld tegen de zijkant van de tafel was beland.

De ninja zweefde er vals boven. Ook hij was volkomen onherkenbaar door de zwarte kleding waarin hij van top tot teen gehuld was. Alleen zijn ogen waren zichtbaar. Zijn armen en één been had hij omhoog getrokken en zou Frank zomaar een genadeklap kunnen hebben gegeven met trap die hij in de kraanvogel-stijl in voorbereiding had.

Het beeld vervaagde echter en werd opnieuw in pixels uit elkaar getrokken. Terwijl het geluid van deze scene verstomde werd dat van veel brekend glas duidelijk hoorbaar.
Blauwe schimmen verschenen op de plek waar de Reuze Navelpad eerder getuige was van het gevecht tussen de ninja en Frank. De pad had zonder het echt te beseffen een tijdreis gemaakt waarbij hij de tijdlijn had doorkruist van het moment vlak nadat hij zelf op de operatietafel had gelegen.

Hij was in deze tijdreis aangekomen op zijn eindbestemming: een riool ergens onder de straten van Gohes City. De blauwe schimmen werden duidelijker zichtbaar.

Honderden misschien wel duizenden blauwe padden stormden door het riool op de Reuze Navelpad af.

Wordt vervolgd.

Vorig hoofdstuk: Vlieg op!
Volgend hoofdstuk: Duisternis in licht

Hedenochtend al rijdend richting arbeidsplaats, via de radio gehoord, het volgende citaat:

“Maar dàt kun je nooit van te voren voorspellen!”

Je begrijpt, van het één op het andere moment, complete verwarring in mijn automobiel.
Ik kon mij daar niets bij voorstellen en onmiddellijk de vragen gesteld:

Kun je iets van te voren voorspellen?
En als dat kan, wat dan en hoe moet ik mij dat voorstellen?

Of nog simpeler:
Kun je überhaupt iets voorspellen?
Ik kan mij er niets bij voorstellen, je kunt hoogstens je verwachting uitspreken…

Maar je begrijpt, radio is eenrichtingsvekeer, dus antwoord bleef uit.

Nog effe wat:
Achterstellen bestaat maar bestaat er zoiets als achterspellen?

…Dit voorspelt weer weinig goeds…

image by kfcdude and FairLOve, edited by Gsorsnoi 

Al zo’n vijftien jaar hebben mijn zoon en ik een vaste wekelijkse traditie: zaterdagavond kippenvleugeltjes eten. Bij ons thuis is het zaterdagdiner “ieder voor zich”: iedereen maakt zelf klaar wat hij/zij graag wil eten. Mijn vrouw vult dat in door nieuwe recepten op zichzelf uit te proberen of eens dingen klaar te maken die ze zelf heel lekker vindt, maar er bij ons met geen mogelijkheid in krijgt. Mijn dochter varieert al wat minder: bij haar wisselt het tussen bruine bonen en (de allergoedkoopste) maaltijdsalade. Mijn zoon en ik zijn wat meer vleesgericht en hebben niet zo’n behoefte aan variatie. Daarom staat er voor ons tweetjes dus vrijwel altijd hetzelfde op het menu: gegrilde kipvleugeltjes. In de loop der jaren zijn we nog wel eens gewisseld van kruiden, meestal gedwongen door nieuwe culinaire inzichten van de firma Silvo. De verdeling in aantallen is ook wel wat verschoven: iemand van 20 jaar kan toch heel wat meer verstouwen dan een kind van 5!

Toen ik afgelopen zaterdag weer eens bij de kassa van Albert Heijn stond met mijn 3 doosjes vol vlerken, schoot plotseling een enorm schrikbeeld door me heen. Ik begon eens een rekensommetje te maken. Voor deze aankoop hadden tussen de 14 en 27 kippen het loodje gelegd. Vermenigvuldig dat aantal eens met 52 zaterdagen per jaar gedurende 15 jaar, dan  kom je tot het onvoorstelbare aantal van minimaal 10.000 gevederde vrienden die voor onze zaterdagavondtraditie om zeep geholpen zijn! Een benauwende gedachte besloop mij: stel je nu eens voor dat het hiernamaals echt bestaat – veel mensen geloven daarin. En denk je nu eens in dat ook dieren daar worden toegelaten – dat lijkt me dan toch ook tot de mogelijkheden te behoren. Dan staan er straks na mijn verscheiden maar liefst tienduizend woedende vogels te wachten om hun ontijdige dood te wreken! Scenes uit de film Birds van Alfred Hitchcock schieten door mijn hoofd: elkaar woest verdringende kippen, die allemaal mijn ogen willen uitpikken of het gemunt hebben op andere zachte delen… En dan nog maar te zwijgen van de honderden varkens en koeien, een enkel schaap en wat gevarieerd vis, wild en gevogelte, die allemaal op bloedige revanche uit zijn… Een nachtmerrie eerste klas!

“Hebt u een bonuskaart?”, brengt de stam van de caissière mij terug naar de normale wereld. Het visioen verdwijnt langzaam, de paniek zakt weg. Ik slaak een diepe zucht. Wat een geluk dat ik niet gelovig ben…