image by Derrick Coetzee, edited by Gsorsnoi

Zelden of nooit verschijnt één van mijn artikelen eerder op een andere website dan dat deze op de Tycoon Newspaper verschijnt. Wel, daar was deze keer een goede reden voor om daar vanaf te wijken. Webtales.org organiseert sinds kort namelijk iets aparts waarbij schrijvers anoniem werk kunnen insturen. De trouwe lezers van die site kunnen dan raden wie zij denken dat de echte schrijver is die achter het verhaal zit. Dit uniek concept zorgt er ook voor dat lezers onbevooroordeeld het werk van die geheime schrijvers tot zich nemen en daar zijn dan vaak de reacties ook naar. Je raadt het al, hier heb ik natuurlijk ook aan mee gedaan. Onderstaand werk vind je daar terug via deze link.

Het behoorde tot mijn tactiek een type verhaal te schrijven waarvan men niet zo gauw zou denken dat ik degene was die het op papier had gezet. Het verhaal gaat over de bevalling van een merrie. Alles bij elkaar heb ik, hopelijk door die tactiek, zeker 3,5 dag onzichtbaar kunnen blijven. Lees hier het trieste verhaal van Pride die geboorte geeft aan haar veulentje Tears of Fire.

Pride wekte ze door met haar natte snuit langs hun gezichten te strijken. Slaperig duwde Bart haar hoofd weg, maar ze bleef doorgaan.  Ze tikte de mannen aan en dwong ze op te staan uit het stro om dit mee te maken.
“Wat is meissie? Wat is er toch met je aan de hand?”
Ze draaide onrustig op haar plaats en kreunde zacht. Vervolgens trapte ze met haar achterbeen tegen de balken van haar box wat hem alarmeerde.
“Het is zover! Jos, jongen, je moet wakker worden. Het gaat nu gebeuren.”
Bart was de eerste die uit de veren was, stond op en klopte rustig onder op de hals van Pride. Hij streek met zijn handen over de rug en flank en keek daarbij constant naar zijn geliefde paard voor haar goedkeuring. Zijn hand hield stil op die plaats waar een nieuw leven contact zocht met de buitenwereld. Diep in de gezwollen buik van Pride voelde Bart de sterke contracties van haar baarmoeder. Ze kreunde weer en brieste zwaar. Ongedurig zwenkte ze met haar hoofd naar opzij en keek enkele keren angstig naar haar baasje. Toen spreidde ze haar achterbenen, hief haar staart hoog op en urineerde flink.
Dankzij dat geluid, maar vooral door de sterke geur van de ammoniak maakte ook Jos zich los van zijn geïmproviseerd bedje. Hij onderbrak slikkend zijn luie gaapbeweging toen het tot hem doordrong welke dag hier aangebroken was. Zolang had hij naar deze dag uitgekeken dat hij direct uit zijn slaapplaats opveerde en schuin achter zijn vader ging staan om het grote moment te kunnen aanschouwen.
Maar zijn vader keek niet zo gelukkig als Jos had gedacht dat hij zou zijn met de bevalling van Pride. Iets was er dat hem verontruste en dat was ook aan hun merrie te merken. Zij streek met haar snuit over haar flank en beet er een paar keer jammerlijk in. Bart negeerde de speekseldouche die hij tegemoet ging en sloeg een arm om haar nek. Aanvankelijk wilde hij haar naar de andere kant van de omheining leidde om haar meer ruimte te bieden, maar daar reageerde ze erg onwillig op. Of ze had er te veel pijn voor om nu nog in beweging te komen of ze hechtte te veel aan haar vertrouwde plaats in de box. Hij wist hoe belangrijk het was om haar rustig te houden, dus protesteerde Bart niet verder. Als hij haar onrustig zou maken of schrik aanjagen, zouden de weeën kunnen ophouden en de geboorte kunnen vertragen.
Pride liep even nerveus een paar passen naar achteren en draaide toen links weg, ging toen liggen en rolde zich op haar rug.
“Goed zo Pride, slimme meid,” moedigde hij haar aan. Bart wist dat ze het veulen instinctief in de juiste positie voor de geboorte plaatste. Vervolgens kwam ze weer overeind en bleef nog even wat rusteloos staan. Je kon nu heel duidelijk zien wat er gaande was en je zag hoe de moeder in wording zich verbeet. Daarna boog zij haar hoofd naar beneden en bleef een paar seconden zo stil staan. Toen ging haar buik een keer of vijf op en neer en brak het water. De dik geworden vloeistof knalde naar buiten en belandde bij haar achterbenen op de grond. Ze draaide zich om en likte eraan. Haar staart was nu naar Jos en Bart toegekeerd en zo zagen zij hoe de lichte ondoorschijnende bult van de geboortezak eronder zichtbaar was geworden. Aansluitend ging haar buik weer op en neer en ze perste weer krachtig maar onregelmatig. Een hoop bloed kwam daarbij vrij dat langs haar achterste over haar benen naar het stro droop.
De kleine Jos keek vol ontzag naar deze indrukwekkende gebeurtenis. Bart vond hem nu wel oud genoeg om een bevalling als deze te kunnen meemaken. Maar och, had hij nu toch liever even gewacht totdat hij een merrie had gehad die krachtiger was met haar conditie. Nu leverde haar moeilijke situatie toch een akelig plaatje op.
“Jos, bel gauw de dierenarts. En zeg hem dat hij zich moet haasten!”
De kleine jongen begreep direct de ernst waarmee zijn vader hem toesprak en aarzelde geen moment.
“Vergeet niet ons adres te noemen, hè?” schreeuwde hij zijn zoon na. En Jos reageerde daarop instemmend, al kon Bart hem al niet meer zien nu hij achter de schotten naar voren was gerend.
Moedig was Pride door blijven persen en de angst sloeg Bart om het hart. Als het nu maar niet te laat was, bedacht hij zich terwijl hij aan zijn timing dacht waarop hij zijn zoon had weggestuurd. Door de dunne membraan heen kon hij nu de contouren zien van een paar kleine hoeven en daarop verschenen geleidelijk enkele vetlokken. Maar helaas kwam er ook griezelig veel bloed naar buiten en voor hij het wist stond hij er midden in. Pride brieste luid en was ook bang. Bart keek langs haar snuit en dacht met verdriet terug aan een eerdere bevalling. De tranen stroomde over zijn wangen en zorgde ervoor dat hij zelf schrok van dit verdriet. Snel slikte hij zijn zilte tranen weg en concentreerde zich weer op Pride, die al zijn hulp en aanmoedigingen wel gebruiken kon.
Tenslotte zag hij tot zijn opluchting een kleine zwarte snuit het daglicht groeten. Een stuitbevalling zou het niet hoeven worden. Die kans had het niet eens gehad.
“Kom op dame. Even volhouden nog,” riep hij naar haar toe en bezag hoe moeilijk ze het had. Hij bedwong de aanvechting om haar te helpen. De bevalling kwam tot haar climax en de contracties bleven regelmatig en krachtig.
Het hoofd van het veulen kwam plotseling naar buiten.
“Oh hemel, daar is het,” fluisterde hij blij en bang tegelijk. Toen werd plotseling de hele zak met het veulen erin uitgestoten en zakte Pride door haar hoeven. Het veulen viel op de grond en de moederkoek brak af. De zak was los. Barts aandacht was verdeeld en zijn emoties compleet verscheurd. Hij keek geïnteresseerd naar het geworstel van de pasgeborene, maar maakte zich duidelijk zorgen om de conditie van de moeder. Eindelijk scheurde het vlies en hees het magere veulen zich onvast overeind en bleef er wat zwaaiend bij op zijn poten staan. Hij ademde diep van inspanning en zijn bruinkleurige flanken, die waren besmeurd met het bloed van zijn moeder, zwoegden. Maar juist zij had het zwaar en durfde nu de strijd om haar eigen leven op te geven.

Zeven minuten later arriveerde de dierenarts. Voor Pride was dit te laat. Een hevige inwendige bloeding had haar het leven gekost. De hele box lag vol met bloed. Jos’ eigen nieuwe hengstveulen met de naam Tears of Fire trappelde er niet begrijpend met zijn hoefjes door. Vader Bart nam zijn zoon in zijn armen en wreef hem troostend over het hoofd. Een paar dagen laten streek hij hem eveneens over zijn kruin. Toen stonden zij bij het graf van de moeder van Jos. Normaal kwamen zij er al geregeld, vaak op aandringen van Jos, deze zware bevalling had hen een concrete aanleiding gegeven haar eens een extra bezoek te brengen. Jos verloor zijn moeder bij zijn eigen geboorte, net zoals het geval was geweest bij dit veulen met wie hij sindsdien een wel heel bijzondere band kreeg.