12,3 miljoen inwoners in Jakarta, 12,8 miljoen inwoners in Sjanghai, 13 miljoen inwoners in Buenos Aires, 13,8 miljoen inwoners in Calcutta, 14,1 miljoen inwoners in Delhi, 17,4 miljoen inwoners in Bombay, 17,9 miljoen inwoners in Sao Paolo, 18,3 miljoen inwoners in New York, 18,7 miljoen inwoners in Mexico-Stad, 35,5 miljoen inwoners in Tokio-Yokohama, 6,1 miljard inwoners over de hele wereld en één vogelgriep.

Er hoeft maar één besmettelijke zuchtje asem of een kloddertje rochel een epidimietje te veroorzaken en de gehele mensheid is als één gezamelijke vlo op het achterste van president Bush die door een komeet in het hart getroffen wordt.

“Tjiep tjiep”, zegt het vogeltje op het Griekse eilandje Inousses en lacht nog eens vrolijk naar Al Qaida. “Als we op Halley moeten wachten, dan is er straks helemaal geen plekje meer voor ons om in de rui te gaan”. De bevolking slibt dicht en de mensheid rouwt haar verlorenen. Maar hoever gaan wij nog door? Hoeveel dichter moet moeder Aarde bevolkt raken, wij willen homo sapiens er eindelijk eens van overtuigd raken dat je wel degelijk van deze wereldbol af kan vallen?

Hogere machten hebben het wel degelijk goed met ons voor. We gaan er eigenlijk alleen maar op vooruit. Neem nou SARS. Deze pandemie zorgde er alleen maar voor dat we meer adem kregen. Je hebt in elk geval meer kubieke meters lucht per mens. Toch?
Of wat te denken van de tsunami in Azië? De vissers daar hadden toch al moeite om genoeg vis te kunnen vangen. De oplossing lag in feite al tijden voor de hand: reduceer het aantal vissers! En buiten dat, levert het ook nog eens werkgelegenheid op voor de cartografen. Want er zijn heel wat nieuwe kustlijnen aan te passen! Niet alleen in Azië, maar natuurlijk ook in de Verenigde Staten.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat het soms wel goed is dat er hier en daar een paar mensen de kans krijgen het groenere gras te zien of een keer ontvoert te worden door Elvis zonder terug te komen. Mensen vragen zich nog wel eens af:”waarom gaan altijd de goeierikken dood?” Nou!? Omdat de slechterikken het verdienen om zichzelf verder naar de knoppen te helpen.

Ook wil ik nog even een misverstandje uit de wereld helpen: een ENDemie is een besmettelijke ziekte die in een land of gebied blijft voorkomen, een EPIDemie is een exponentiëel toenemende ziekte van besmettelijke aard en een PANDemie is een EPIDemie die zich over een groter gedeelte van de aarde verspreidt. En zolang de EPIDemieën ENDemisch van aard blijven en zich doen optreden onder de dieren dan spreekt men van EPIZOOTIEEN!

Nou waar wachten we nog op? Gaan we nou met z’n allen zitten hokken op de Maan (Op Mars schijnt namelijk al leven te zijn)? Of is het wachten op een via zuurstof overdraagbare hartkwaal?

Hoedanook, als wij niet eens beter beginnen te leven dan sterft vandaag of morgen de wereld aan een scheet.

image by percurio, edited by Gsorsnoi

Voelt het niet wat naakt om je in een wereldje te begeven waarin éénieder zo zijn eigen dingetje heeft, maar waarin jijzelf het nakijken hebt op de kwaliteiten van een ander. Het is natuurlijk niet netjes om je te kleden in de klederen van een ander. Zodoende is het noodzakelijk zelf met iets wonderlijks te komen waarin jij uniek bent. Iets waarin alleen jij in kunt uitblinken. De wereld mag het weten, dat alleen jij die wel zeer bijzondere eigenschap bezit. Laat die capaciteit bloeien. Laat de vruchten aan jouw creatief groen groeien. Maak dat de kleinste oren zich als bloemkolen naar jouw maaksel zullen spitsen. En zorg dat jouw publiek met camera’s naar je zullen flitsen.
Open dat brein en laat het loof uit jouw intelligent voorkomen ontspruiten. Trek toch die groene mantel aan. Niemand zal nog kritiek durven uiten. Zuig, tot je je duim helemaal leeg hebt gezogen. Jij bent de unieke duimzuiger, EN daaraan is NIETS gelogen!

Neen, moralen wil en kan ik niet maken. Daarvoor hebben wij zo’n onze specialist. En daarom juist, moest ik er voor zorgen dan mijn kunnen niet achter andermans netten vist. Duimzuigerij, DAT is mijn kunnen. En verheerlijken zal ik dat.
Dankzij onze Moraalridder Patrick Koster ben ik dan ook weer op het rechte pad.

Trouw als aan elke dag vlieg ik met de draagvleugelboot ook op Sail 2005 tussen Amsterdam en Velsen heen en weer. Met enige humeurige doch muziekale pieremachocheligheid pierewaai ik net zo lang rond op de pier van Amsterdam tot dat dat gevleugelde geel groene gifkikkerding van een draagvleugelboot eindelijk eens komt aandobberen. Natuurlijk heeft hij vertraging. Normaal ben IK degene die met m’n tong op m’n hielen als een Tom Boonen kom anharken om it skip op tiid te treffe. Vaak haal ik de draagvleugelboot in de laatste minuut voordat het opstijgt. Je kunt je fiets achter op de boot kwijt zo lang de piloten van de boot de klapbrug neer hebben gelaten voor je. Als ik dan nog op tijd ben mag ik nog mee.
Kotters, tuindersvletten, opduwers, pieremachochelen, schuiten, kruisers, aken, schouwen, kwakken, motorsleepboten, kroezen, punters, sloepen, skötjes, snikken, boeiers, kofferdekken, botters, klippers, blazers en spanten … alles kwam voorbij. Ik heb werkelijk nog nooit zo’n badkuip vol met schepen gezien. Vind je het gek dat ik de draagvleugelboot met gemak kon halen. Tussen deze schepen was er voor de piloten van de boot waar ik op overvloog geen doorkomen aan.
Echter twee schepen kon ik in dit waterige blik sardientjes niet terugvinden: de duikboot, maar da’s logisch. Maar ook de tjiptjalk miste ik. Tjiptjalk hoor ik je denken? Inderdaad, de tjiptjalk. Het is al even lastig te schrijven als uit te spreken. Dat is ook niet zo vreemd als je bedenkt dat dit schip van oorsprong een Fries schip is. 
Dàt ik dit schip niet kon vinden was echter niet vreemd. Dit schip bleek te kunnen vliegen en vloog recht boven ons!! Alleen als je je oren goed opendeed kon je de Tjiptjalk horen tjiepen. Ze noemen dit schip dan ook wel de met uitsterven bedreigde Tjiep Tjilpende Tjiptjalk.