“Gates redt wereld na deze eerst om zeep te hebben geholpen”

De rijkste nerd op deze aardkloot heeft wel kloten.
Die constatering mogen we onderhand wel maken. Nadat Bill Gates eerst de halve wereld onafhankelijk heeft gemaakt van zijn hersenspinsels, presteert deze softwaretycoon het om als goedmakertje de uitgezogen investeringen uit te geven in zijn plannen als wereldverbeteraar. Samen met zijn vrouw Melinda Gates wil dit stel de opgespaarde miljarden gaan besteden aan wereldreddende plannen.

Microsoft – beter bekend als het OS met het blauwe scherm met de witte letters “Fatal error” – heeft jarenlang als Paard van Troje richting de beterbedeelden (lees: de mensen die een computer kunnen aanschaffen) gefungeerd om zoveel mogelijk zielen te winnen, zodat Mr. Gates er beter van kon worden. Klinkt als een aannemelijk tactiek van een softwaredictator. Toch blijkt er achter deze meest gehate computernerd een man met een wapperende rood-groen-blauw-geel-geblokte cape te zitten.

“Met Microsoft zal ik de wereld verbeteren” heeft Bill aan den beginnen geroepen.
Lang heeft de mensheid naar een zandloper moeten staren om zichzelf af te vragen wat hij daar ooit mee bedoeld moeten hebben. Terwijl zijn boterham steeds dikker werd, namen de frustraties achter de beeldschermen van de gebruikers steeds meer toe. Hoezo wereld verbeteren?

Gelukkig stopt Bill ermee. Met computers naar de knoppen helpen gaat Bill de wereld redden. Eerlijk is eerlijk: het is wel origineel!

Maar zoals altijd: eerst zien dan geloven!

Hoe bizar kan jouw vrijdag de dertiende zijn? Raar maar waar, mij overkwam het! Die bewuste dag dat de mensheid massaal bezig is het ongeluk over zichzelf af te roepen, flirten psychedelische machten met mijn nuchtere ik. De dag begon dat ik een afspraak had bij de dokter. Lekker dagje om naar de dokter te gaan, zou je denken. De eerste poging tot terreur sloeg direct al toe wanneer ik op de fiets bij het inslaan van een zijstraat met een kerende vrachtwagen te maken kreeg. Ik zou al strak op tijd zijn gekomen bij de dokter, dus dit oponthoud kon er nog makkelijk bij. Niets spannends verder.
Het dokters bezoek viel wel mee. Ik heb weinig schimmen in de hoek van de spreekkamer zien verschijnen. Tenzij mijn dokter, die zwanger bleek, in verwachting zou zijn van Chucky, zou ik kunnen concluderen dat er geen rare geesten of monsters te bespeuren waren. Behalve de dokter dan! Nee, het eerste wat mij opviel wat echt noemenswaardig was, waren de gevelwerkzaamheden buiten aan het pand. Een steiger had men niet nodig dus kozen zij op vrijdag de dertiende voor een ladder. Het spreekt voor zich dat je zo’n ding over het enige pad naar buiten plaatst. Ik keek bij het verlaten van het pand nog even op om te zien of de Dood vandaag een overall aan had.
Ondertussen was ik iets later op de ochtend in de trein een krant aan het lezen waarin een preview te lezen was van een nieuwe film: The Happening. Een verfrissend stuk over een moderne schoonmaakmethode in een stad. De natuur zou wraak willen nemen op de streken die de mensheid heeft uitgehaald. Hoe precies is mij nog niet geheel duidelijk geworden. Daarvoor zal ik toch eerst de film moeten zien. Een beeld wat wel in mijn speciaal voor fantasie gereserveerde hersencellen was opgeslagen, was een stuk over wat er met de hardlopers in die film zou gebeuren. Zij zouden ineens langzamer gaan lopen om vervolgens zichzelf te mutileren. Heerlijk, mensen die spontaan zin hebben zichzelf van kant te maken. Al met al een gezellig verhaaltje om eens rustig op je gemak ´s ochtends in de trein tot je te nemen.
Aangekomen op het station Uitgeest moest ik mijn fiets pakken om mijn weg naar mijn werk te kunnen vervolgen. De trein rijdt nog best een stuk door voordat het werkelijk op het uiterste puntje van perron 4a stopt. Daarmee kost het de passagier – die zich tactisch in de coupe heeft verborgen welke het dichtst halt houdt bij de trap naar de uitgang – nog een dikke anderhalve minuut om het station te kunnen verlaten. Drie minuten dus om een trein aan de overkant te pakken met flink doorstappen. Mijn voeten hadden nog geen vijftig meter vanaf het treinstel afgelegd of een bijzonder tafereel liet zich zien op de perrons. Of liever daartussen. Eén of andere dwaas die op het punt stond zijn trein te missen, besloot dat het verstandiger was om drie minuten overstapverschil op te lossen door het  spoor over te steken. Creatief met je tijd omgaan noem ik dat. Maar voornamelijk dom. Het geval wil dat rond dat tijdstip nog wel eens een intercity voorbij raast. Toch geeft dat wel een lekker gevoel: zien hoe iemand vervolgens kort daarop door een conducteur op zijn achterlijke daden wordt gewezen en de trein wordt geweigerd. De jongeman was vandaag blijkbaar hoe dan ook gedoemd zijn trein te missen.
Heel ver naar mijn werk was  het nu niet meer. Ik was al op mijn fiets geklommen om op mijn dooie gemakje een tien minuten fietstochtje richting de molens te maken. Halverwege werd mijn aandacht echter getrokken door opnieuw iets waanzinnigs. Bij het passeren van een speelveldje liep er aan de andere kant van dat veldje een drietal mensen te joggen. Een ruwe schatting vertelde mij dat deze mensen rond de vijfentwintig waren. Twee mannen liepen voorop en direct daarachter een vrouw die mogelijk een jaar of twee jonger was. Het gebeurde niet lang nadat ik het groepje in het vizier had gekregen: plotseling zakte één van de mannen in elkaar. Hij viel rechtsom tegen de andere man aan, probeerde nog houvast te vinden aan het lichaam waarlangs hij neerviel om vervolgens een onaangename kennismaking met de planeet Aarde te maken. Gelukkig voor hem was een alert echtpaar meteen in touw gesprongen om deze voorbijwandelaar ter hulp te snellen. De jongeman kwam snel bij, maar bleef nog even zitten op de grond om bij te komen van deze vreemde gebeurtenis. Na het lezen van de filmpreview eerder op die ochtend moest ik concluderen wederom een bizarre gebeurtenis te hebben aanschouwd.
Zelfs op het werk ging het er idioot aan toe. Als je de film ‘The Timemachine’ wel eens hebt gezien dan heb je enige voorstelling hoe een snel vooruit lopende klok zich gedraagt. Nu treft het geval dat wij in het kantoor een nieuwe klok cadeau hebben gekregen die zich ook wel erg apart gedroeg. Ik had net een bak thee voor mezelf in elkaar geschonken, toen ik de klok gadesloeg hoeveel ik te laat op het werk was gearriveerd. Dat was voor mij het moment om mij af te vragen of ik echt gek was geworden. De klok – welke een atoomklok functie had – was volledig op hol geslagen waardoor de wijzers als een idioot door de tijd reisden.
Afijn, het was dus gauw vijf uur die dag. Dat scheelde stukken. Inmiddels had ik de trein alweer gepakt naar huis toe en bedacht mij hoe het toch kon dat je zoveel waanzinnige indrukken op een dag kan meemaken. Mijn vrienden zouden mij een standaard reactie geven van: “dat kan alleen jou overkomen!” Anders te interpreteren als: “deze ervaringen zijn wel zo ongelooflijk dat je ze wel verzonnen moet  hebben!” Om de dag maar gelijk goed af te sluiten passeerde ik een man op het perron die mij opnieuw de stuipen op het lijf joeg. De man die het treinstel in stapte dat ik zojuist had verlaten had een gezicht zó misvormd dat je zou denken dat zijn gezicht zojuist ge-Photoshopped was waar hij een whirlpool effect in het gezicht geworpen had gekregen. Zijn rechteroog zat op zijn wang terwijl hij vanuit z’n linker mondhoek z’n wenkbrauwen had kunnen likken (als deze daar nog zaten).

Fietsend naar huis werd ik gestalked door een kauw met de afmeting van een volwassen raaf. Freaky Friday the Thirteenth!!

Lees ik vandaag in de krant ‘Speur mee naar valkuilengraver’. In de Heldense bossen zijn inmiddels vier valkuilen ontdekt met daarin betonnen blokken geplaatst waaruit stalen spiezen omhoog steken. Burgemeester Mat Vestjens roept alle inwoners van Helden op om mee te helpen zoeken naar deze kuilgraver.

Ik kijk wel beter uit. Straks lig ik er zelf in!

Bestaat uit: “Een slag om de arm hebben” & “iets achter de hand hebben”

Uitgesproken door: Ouder die kind opwacht bij zwembad

Datum: Vrijdag 30 november 2007

Beste landgenoten,

terug van lang weg geweest arriveerde ik 1 juni 2008 aan de luchthaven Schiphol in Nederland. En ik groet u: “Wat een kutstreek vervoer!” Ik herinner mij nog goed dat ik binnensmonds iets soortgelijks moet hebben gesproken toen ik, trots op Nederland, na tien minuten wachten nog geen bus had gezien. Dat was slechts 8 maanden geleden. De gedachte schoot door mijn brein: “Die chauffeur zal wel koffie drinken zijn”. “Doe dat even lekker in je eigen tijd” denk je dan. Wachten is niet echt mijn hobby. Zodat een beetje vlotte doorstroming van het OV wel wenselijk is. Ik stond dan ook met koffers vol ergernis toen ik mij met de aankomst op Schiphol had voorgenomen met de bus naar huis te gaan. Dat kon ik dus mooi op mijn buik schrijven! Meneer de taxichauffeur lachte in z’n vuistje een fatsoenlijk mens als ik te moeten zien smeken of hij mij misschien een ritje naar Amsterdam kon aanbieden. Gelukkig dat het OV daar wel in beweging wilde komen.

Prima, klaag maar raak. Zo begon ik ook. Totdat je even nadenkt over wat er gaande is. Het spreekt vanzelf dat de reizigers de dupe zijn van deze stakingsacties. Aan de andere kant zou je eens stil moeten staan bij de brandstof waar deze chauffeurs nu van afhankelijk zijn. Veel meer dan aardgas hebben zij niet. De echte benzine ontbreekt: koffie. Oftewel een oer-Hollands bakkie pleur. Op het moment dat jij staat te kankeren waar die bus blijft, zit die arme chauffeur zijn looie pijp te trainen in het gauw-gauw wegwerken van een lekker bakje koffie. “Pauze, hoezo?” Is het je nooit opgevallen dat chauffeurs koffie drinken in de bus?
Mogen zij dan op z’n minst hun pauze doorbetaald krijgen?

Bestaat uit: “De oorsprong van” & “de herkomst van”

Uitgesproken door: Gsorsnoi

Datum: Vrijdag 17 november 2007

Uitgesproken door: Gsorsnoi

Datum: Woensdag 9 januari 2008

Guido is volgens zijn zeggen een ware chef de cuisine. Zo schept hij graag op over zijn hoogstaande keukengerei en de kunsten die hij daarmee kan uithalen. Trots verkondigde hij ons laatst dat hij nu eindelijk een echt koksmes voor zijn verjaardag heeft gekregen. Maar hoe lang duurt het voordat hij dit moordwapen enkel nog hanteert als iemand zijn huis probeert leeg te roven? Want dan gaan we pas echt over lijken! Guido, wie beter bekend staat als de Beowulf van de keuken, is zeker geen keukenleek in het bereiden van eten, maar terwijl de keukenlijken zich opstapelen in de kasten heeft deze man voldoende aan zijn mes.

Elke Nederlander heeft wel een voorwerp in de keuken dat zelden of nooit wordt gebruikt. Het is een fenomeen dat in uw keuken leeft onder de naam ‘keukenlijk’. En nee, dan hebben we het niet over uw partner  of een andere keukenhulp, maar doelen hiermee op zo’n nooit gebruikte tiendelige keukenmachine  die onder de gootsteen voor lekemmer speelt of een eenmaal gebruikte spatel welke nu beter plakt dan de gemiddelde koelkastmagneet.
Veel keukens wemelen van pakken voedingswaren die drie oma’s hebben overleefd of kruidenverzamelingen die uit de fungus van de oude specerijen zijn ontstaan. De uiterste houdbaarheidsdatum was voor de oorlog blijkbaar nog geen wettelijk verplichte vermelding. Dus is het niet ondenkbaar dat de ene fles slasaus zich is gaan voeden met de inhoud van wat voor een pot Zaanse glorie had moeten doorgaan. De gemorste mosterd kreeg hierdoor de kans om op de koelkastplank te rijpen en heeft de basis gevormd voor één van de vele kwellende keuzes in de supermarktschappen waarmee we wekelijks worden geconfronteerd.

Schijn bedriegt als je een huis binnenstapt met een prachtige keuken waarbij iedere keukenprinses vochtig zou worden tussen de dijbeentjes. Achter de deurtjes van de keukenkastjes leven gedrochten van ongebruikte spullen. Dacht je dat jouw verzameling Russische poppetjes nu wel compleet was? De overdaad aan stofhappende pannensets kunnen mogelijk nog een rijke aanvulling bieden.

Een beetje moderne gamer zal niet kunnen wachten tot het eerste deel van ‘Keukenlijken’ in de winkel ligt. Beschermd met een omgekeerde steelpan op de kruin kruipt de gamer een keukenkastje binnen en baant zich een weg tussen de blauw beschimmelde broodplanken en stuit daarbij op een zwerm gemuteerde staafmixers. Gelukkig is de gamer gewapend met de inhoud van de keukenlade, zodat de cocktailprikkers en appelboren al gauw het luchtruim zullen kiezen. Het zal van de werptechnieken van de gamer afhangen of de gemuteerde staafmixers zich zullen mogen promoveren tot vleesmolens om zich meteen maar tegoed te doen aan deze kansloze indringer.

Neem nou van mij aan: het is veiliger om  een ruzie met je vrouw te riskeren omdat je geen rijstkoker wilt kopen voor haar verjaardag dan erachter te moeten komen dat je op een nacht wordt aangevallen door een tot zombie vergane stampotstamper.

Eet (on)smakelijk!

Sinds dit weekend zijn wij ook terug te vinden op:

http://www.irritaal.nl
en

Home

Van sommige uitvindingen weet iedereen wie de uitvinder was.

Edison was verantwoordelijk voor de gloeilamp, Graham Bell vond de telefoon uit en Marconi bedacht de radio. Maar van sommige uitvindingen blijft de uitvinder voor eeuwig in de schaduw staan, hoe succesvol zijn product verder ook is. Een uitvinder die wel eens in deze laatste categorie zou kunnen belanden is Douglas Engelbart. In 1964 bedacht hij het proto-type van een apparaatje dat het aanzien van het computergebruik radicaal veranderde: de computermuis. 

Engelbart bedacht de muis in 1964 om beter gebruik te kunnen maken van een andere vinding die hij deed: het openen van meerdere schermen op een computer-monitor. Patent aanvragen op het principe achter “windows” vond Engelbart niet de moeite waard, maar in 1970 vroeg hij wel patent aan op het kleine houten kastje met twee wielen. Hij noemde zijn uitvinding een muis vanwege het staartje dat eraan zat.

Naast de uitvinding van de muis en het principe van Windows is Engelbart ook betrokken geweest bij tal van andere uitvindingen uit de oertijd van het Internet: video conferenties, hypermedia, links en het World Wide Web. Het leidt geen twijfel dat Internet er heel anders had uitgezien zonder de man van wie critici meer dan twintig jaar beweerd hebben dat hij er “compleet naast” zat. 

Zo sprak Engelbert: “God aanschouwde de muis, en hij zag dat het klikte”. 

Volgende keer nemen we de paperclip onder de loep.