image by wittiko, edited by Gsorsnoi
ALASKA: Dagenlang opgesloten zitten in een blokhut kan mensen tot waanzin brengen. Met de 626.932 inwoners die Alaska tijdens de eeuwwisseling telde is het de dunst bevolkte staat van Amerika. Er wordt wel eens gegrapt dat hier gerekend wordt in vierkante kilometers per inwoner in plaats van andersom. Je bent dan al snel volledig op jezelf aangewezen als je besluit op een afgelegen plek in het bos honk te houden om op het wild te jagen. De vreselijke monotonie van het dagelijkse leven en een slinkende voedselvoorraad hebben sommigen tot het slachtoffer gemaakt van de gevreesde ‘huttenkoorts’.
De grizzlybeer zou Kiana hebben gedood als Yukon hem niet had verjaagd met zijn schot. Ze werd door de beer van achteren verrast en gered door haar man. Hun kans om zijn vlees buit te maken was hiermee wel meteen vervlogen. Yukon Fairbanks had de beer nog willen narennen, maar de dichte concentratie van de Sitkaspar gaf het grote dier de perfecte kans te vluchten. Hier in de bossen nabij Alaska’s zuidkust staat de bruine beer uit dit kamp bekend om zijn demoniserende gedrag. Van nature is hij agressiever in deze regio dan in het noorden van deze staat, maar de mens speelt hierin eigenlijk de hoofdrol. Yukon en zijn vrouw zochten al weken naar voedsel. Zij leefden al een paar maanden op een schaars rantsoen, daar de onverwachte sneeuwstormen de jacht hadden bemoeilijkt. Voor velen is het misschien een complete verrassing, maar kou overheerst boven de neerslag in dit Arctische land. Nu koning Winter de beide factoren toch had samen gebracht was zijn genade ver te zoeken.
Het vizier op de lichtgewicht Kimber 84m verloor haar functie compleet nu de loop van het geweer op Yukon’s borst stond gericht. Een koud blauw hart klopte zichtbaar onder zijn ribben. Blauw was hier echter niet de kleur van adel en edel waren zijn daden al helemaal niet. Zijn inmiddels flink behaarde linkerbeen trilde oncontroleerbaar en hij hijgde zoals men doet wanneer je hyperventileert. Van Yukon mocht de dood nu gauw komen, maar uit volksverhalen had hij geleerd dat hij beter behoorde te weten. Kwijl droop door het bloed in zijn baard over zijn misvormde gelaat.
Meer dan 28 kilo was hij afgevallen sinds hij met Kiana deze hut betrok. ‘Mager’ was inmiddels een understatement geworden. Zo staarde hij naar zijn uitgemergelde lijf en keek vervolgens naar de al even dunne, maar oh zo krachtige armen, waarmee hij de Kimber vasthield. Meer nog beefde zijn iele vingertje waarmee hij poogde de trekker van het wapen te bedienen. Spoedig zou zijn ziel deze ruimte verlaten zodat het hem moeite kostte zich te concentreren op deze wanhoopsdaad. Wanhopig was deze actie zeker en per definitie volkomen vruchteloos. Een knal volgde en werd voor het menselijke gehoor al na 300 meter bomen in de gure wind gedempt. Yukon had zijn laatste schot gelost.
De stalen kogel verliet de roestvrij stalen loop onder veel geweld en zocht zijn doel in een korte tocht door Yukon’s lijf. Recht door het kille hart draaide de kogel om zijn as en trok zonder last te ondervinden van enige weerstand dwars door het bovenlijf naar de harige huid van zijn rug. Een doel trof de kogel pas echt toen deze zich in het portret van Yukon’s vader boorde en er samen in een regen van glas mee van de kleine boekenkast tuimelde. Net als zijn vader zaliger Simon was hij een geest geworden. Zijn hart en lijf werden nooit door de kogel geraakt. De transformatie was al veel te ver gevorderd. De volgende kogel moest zilver zijn. Alleen dan zouden nieuwe slachtoffers gespaard blijven.
Ruim zeven maanden hadden Yukon en Kiana met zijn tweeën afgezonderd geleefd van de beschaving. De gruwelijke honger had Yukon tot razernij gedreven. Terwijl een sneeuwstorm buiten huishield, spoot eerder een rode straal op de binnenkant van het venster. Voor hem op de houten vloer van de hut verspreidde de stroperige substantie zich nog uit het levenloze karkas dat eens zijn vrouw was. Het verboden vlees had zijn lippen gepasseerd en had hem als Wendigo onsterflijk gemaakt.