Ons huis is niet versierd. Toch ligt de tuin vol met gratis WK-versiering. De dagen met wind en het geluid van kakafonische vuvuzela’s hebben oranje snippers losgetrokken van de honderden oranje vlaggetjes die tussen de huizen in onze straat gespannen staan. Tijd om het op te ruimen krijg je bijna niet. Ruim je het ’s ochtends op, dan liggen de snippers er ’s avonds weer.
Het WK duurt maar een maand denk je dan optimistisch.
De avond voor onze boodschappen-zaterdag was lang. Zo besloten we wat langer op bed te blijven liggen en besloten pas rond het middaguur naar de supermarkt af te reizen. Dat hadden we deze zaterdag best iets handiger kunnen plannen.
Eenmaal binnen in de supermarkt wisten we al wel dat we eerder onze boodschappen hadden moeten doen. Maar dat verschil merken we ook op andere zaterdagen wanneer we er rond de middag in plaats van ’s ochtends vroeg op uit gaan.
Kleur bekennen.
Terwijl oma een netje oranje sinaasappelen in haar kar plaatst, lees ik op haar rug het nummer 14. Een kleine knul staat met een beest (beesie) op zijn hoofd in de verkeerde supermarkt aan haar t-shirt te trekken en vraagt smekend om M&M’s in die ene felbegeerde en felgekleurde kleur.
Met de rug van mijn hand veeg ik langs mijn mondhoek en moet onwillekeurig aan de afwas denken die thuis opgestapeld staat en oranje is gekleurd van de pastasaus. De uitstekende randen van shirts en beha-bandjes verraden de stemming.
Bij het pad waar de drank staat is geen doorkomen aan. De rode konen op het gelaat van een voetbalsupporter die zijn favoriete biermerk zoekt, missen het geel.
Oplopende temperaturen.
Ik vergis me in een jongeman die de schappen van de chips staat te vullen, omdat ik hem in de werkkleding van deze supermarkt had verwacht. Het mag duidelijk zijn dat hij dadelijk baalt. Zwetend duwen mensen gehaast hun karretje voort en geeft het personeel het nakijken. Zij hebben aan het kortste touwtje getrokken en proberen koortsachtig de winkel netjes verzorgd te krijgen.
Even schrik ik nog even aangenaam verrast van een uitstekende string die mij voorbij komt wandelen. Maar mij verbazen over de kleur van die string doe ik natuurlijk niet.
Nadat ook ik voel dat mijn temperatuur stijgt, ben ik blij dat onze kar vol is en we de kassa bereiken. Trekken, wurmen en duwen … krijgen wij onze spullen nog wel op de band? Ja, ook wij moeten worstelen om überhaupt aan de beurt te komen.
Twee oranje meloenen zeggen mij gedag en vragen mij of ik nog handjes en een bonnetje wil. Je kunt je ogen dicht doen, maar eigenlijk kun je er niet om heen:
Nederland speelt!