Vrijdagmorgen kwam ik op mijn werk met twee rollen vuilniszakken in mijn handen. Ik staarde naar mijn handen waarin in de twee rollen vast hield terwijl ik door de deur de grote zaal kwam oplopen waar mijn collega´s en ik onze werkplekken hebben. Daar pakte ik een trappetje en plaatste één van de vuilniszakkenrollen boven op de richel van de deur. Een dergelijke richel is er alleen eigenlijk niet.
Op mijn werkplek trof ik mijn collega Richard aan die een programma van mijn pc aan het onderzoeken was waarmee websites gemaakt kunnen worden. Hij verklaarde mij dat hij de Tycoon Newspaper op zijn pc wilde installeren, verontschuldigde zich en ging weer op zijn eigen stoel zitten.

Eenmaal plaatsgenomen liep collega Bob om het blok heen naar mij toe. Enthousiast begon hij mij te vertellen hoe hij gisteren samen met Retroman een hacker had weten te verslaan in een online racespel die wij gewoonlijk samen graag spelen. Tot mijn spijt kon ik daar gisterenavond niet aan mee doen. Mijn armen deden zo’n pijn na het ontvangen van een reisvaccinatie.
Op het moment dat Bob mij hierover informeerde staarde ik achter hem naar wat er op de achtergrond buiten afspeelde. ´Buiten´ was volledig gevuld met water met daarin een grote verzameling enorme vleesetende vissen. Het was alsof ons bedrijf gebouwd was op de bodem van de oceaan. De relatie was voor mij al gauw gelegd. Momenteel lees ik een boek van mijn favoriete schrijver Clive Cussler waarin een of andere Inuit wereldwijde monopoly op visverkoop wil opeisen door gemuteerde vleesetende zalm in de oceanen los te laten. Deze zogenaamde Frankensteinvis zal al het zeeleven verorberen en diens plaats in de oceaan innemen.
Het glas naast collega Johan begon het te begeven. Blijkbaar onbewust van het naderende onheil schrok hij pas op wanneer er langzaam enkele liters water in een boog over zijn toetsenbord begon neer te klotsen zodra het gat in het raam groter werd. Ik zag de ramp geboren worden en schreeuwde hem een waarschuwing toe.

Ik ontwaakte aan de rechterkant van mijn bed met nog altijd die zelfde verscheurende pijn in mijn bovenarm en schouder waarmee mijn nacht begon. Badend in het koude zweet kwam ik tot het besef dat dit alles een nachtmerrie moest zijn geweest. Als gevolg van een heftige reactie op mijn reisvaccinatie was mijn fantasie flink aan de loop gegaan (nog meer?).
Even dacht ik een silhouet in de spiegel op onze kleding te zien verschijnen. Al gauw kwam ik tot de conclusie dat ik mij dit moest hebben ingebeeld. Maar wat was dit nu? Ik voelde een vreemde tinteling boven in mijn rug. In de vorm van vier op een lopende noten waarvan de laatste twee zich tweemaal afwisselden klonk plots dit naargeestige deuntje. Een hand groeide uit mijn rug en streelde mijn nek. Een flikkerend licht scheen over het plafond. Ik wist niet waar ik kijken moest dus ik keek naar het raam en las daar in met bloedgetekende letters het woord ‘REDRUM’.

Ditmaal schoot ik wel echt wakker en baadde opnieuw in het koortsige zweet. Ik was nog altijd ziek van de vaccinatie en had het idee dat ik me nog altijd in een droom moest bevinden. Alles ervoor voelde ook al zo echt. Hield de nachtmerrie dan nooit op?
Mijn vrouw streelde mijn nek om mij te kalmeren. Even schrok ik ervan, maar realiseerde me al snel dat ik dit keer wel echt wakker was. Nog altijd moe en suf van het gif in mijn lichaam accepteerde ik dat ik moest uitzieken. Echter, op het moment dat ik weer wilde indutten hoorde ik beneden ons in de woonkamer een onheilspellend geluid van tropische vogels…

This entry was posted on Sunday, August 30th, 2009 at 19:35 and is filed under Astronomisch gedachtegoed, Droomverhalen, Duimzuigerij, Nederlands. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.