‘mj is dood’ was de letterlijke tekst die ik van mijn broer kreeg ge-sms’t toen ik vrijdag 26 juni nog in bed lag. Later kreeg ik ook zo’n sms van mijn vrouw, zij was onderweg naar haar werk en had het nieuws in de krant gelezen.
Zelf had ik het nieuws op dat moment nog niet via andere media vernomen. Dankzij de uitblijvende verhuisservice van een welbekend postbedrijf zijn wij afgesloten van radio, televisie, telefoon en internet. Daar baalde ik natuurlijk enorm van, omdat ik als Michael Jackson-fan hierdoor de moderne media-bronnen moest missen en daarmee afhankelijk was van de sms-tamtam. De belangstelling van mijn vrienden en familie was wel erg indrukwekkend. Dat deed me wel goed.
Ik stond dadelijk op uit mijn bedje en zocht mijn heil in de ouderwetse sprietantenne van mijn draagbare radio. Tussen het buitenaards aandoende geruis op FM-zenders door ving ik nieuwsberichten op van de radioprogramma’s die bol stonden van Moonwalker-feitjes.
Toch heb ik wel een traantje moeten wegslikken bij elke keer dat het feit dat hij er niet meer is werd genoemd. Ik was net dertien dat ik via een vriendin op onze camping in aanraking kwam met Michael Jackson. Zij was al een geruime tijd fan van deze legendarische man en liet mij zijn videoclips zien. Daarin zag ik Macauley Culkin ruziën met zijn vader aan het begin van een clip. Aan het einde van die clip was in zowel onder de indruk van de videoclip zelf (inclusief morphing) als de muziek van MJ. Ik werd fan.
Zijn jongere zus Janet volgende al gauw als mijn tweede idool.
‘Ben’ was niet alleen mijn eerste album, het was ook mijn allereerste gekochte van een CD. Andere CD’s bezat ik nog niet. In rap tempo moest ik een CD-rek aanschaffen om mijn albums een onderkomen in te geven. En mijn broer, met wie ik mijn kamer deelde, moest mijn kruiskreten aanhoren en mijn belabberde Moonwalk imitaties aanzien. Mijn zus kon er niet van slapen. Die sliep een kamer naast ons.
Zelfs Doubleyou en de Moraelridder heb ik nog eens zover gekregen om samen met de MJ-vriendin naar een fanclubdag te gaan om dat fenomeen eens te mogen aanschouwen. Hoe moesten zij zich toen gevoeld hebben?
“De King is dood” kun je Lisa Marie Presley nu een tweede maal horen zeggen. Even onwerkelijk als logisch galmt het door mijn verstand. Hoe kan het? Waarom hij?
Maar aan de andere kant: die man werd geleefd, al vanaf zijn vierde. Het is nog een godswonder dat hij zolang heeft kunnen blijven dansen als een Fred Astaire (groot inspirator voor Michael!).
Michael, this is it … rest in peace.
This entry was posted on Monday, June 29th, 2009 at 13:26 and is filed under Algemeen, Nederlands, Onbedoelde mening. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.
Ik kan mij die MJ-fanclubdag goed herinneren. Allemaal MJ-malloten in een enkele zaal bijeengepropt, waaronder onze gsorsnoi. Dan besef je wel dat het wel een bijzondere man, die MJ.
ik denk dat de wereld een stukje kleur verloren heeft, maar gelukkig heeft de Wacko een hoop moois na kunnen laten, voor ons, MJ-malloten over den hele aardkloot.
Kloten is het zeker, Moraelriddert.
Au!
Ook ik kan mij die bewuste fan dag herinneren.
Een koude zaterdag morgen volgens mij vrieste
het ook. 3 uur in de rij gestaan tussen uitzinnige
Mj fans, die vooral voor de nederlanse Mj imitator
Stand-in kwamen. Ik bedoel als dat al een
Chaos veroorzaakt!
Hij die groot gemaakt is door de media
en dezelfde media die hem ook verguist
en kapot gemaakt heeft is niet meer.
Gelukkig laat hij schat aan muziek achter
waar nog generaties lang van kunnen en zullen
Genieten.
Doubleyou
Ja inderdaar ik was de gene die mijn broer zo vroeg het smsje had gestuurd .
En ook ja ik herinner me het gekrijs van de slechtse MJ immitator ooit.
Tegenwoordig weet ik me te bewapenen met de grootste gehoor doppen ooit,
want geloof me die heb je echt wel nodig bij me broer.
Daarbij kwam nog eens dat ik elke morgen tegen het verbouwde kop van MJ moest kijken omdat er een meters hoge pooster van hem hing in onze slaapkamer.
Hele trauma`s heb ik er aan overgehouden.
En toch was ik wel blij met de meter`s hoge pooster van janet die er toen in haar schaars geklede lijf aan de muur hing .
Darn wat was ze toen nog lekker.
Broer gecondeleerd met het verlies van je idool
Groetjes,
MR BEAN immitator
That’s the way life goes Gsorsnoi.
Tivoli Utrecht toevallig? Niet langer ODJF. Haha, ben ook een fan. 1x geweest daar en heb toen zijn Dangerous concert gezien, HIStory helaas moeten missen.
We zijn een icoon kwijt. Mis hem best wel.
Groetjes,
Jolientjuh
Mooi stukje, Gsor. Ook op mij heeft The King of Pop best wat invloed gehad. Om maar een voorbeeld te noemen: de clip van ‘Thriller’ is er mede verantwoordelijk voor dat mijn liefde voor horror is ontwaakt. Toen ik voor het eerst die zombies door dat kerkhof zag strompelen, kon ik mijn ogen bijna niet geloven. Nog nooit had ik zoiets indrukwekkends op de televisie gezien. Sindsdien heb ik altijd een warm plekje in mijn hart voor zombies, skeletten, weerwolven, vampiers en andere monsters.
Mijn interesse in zijn muziek kwam eigenlijk pas een stuk later. Natuurlijk vond ik een aantal nummers al erg goed, maar pas tegen het einde van mijn tienerjaren begon ik me te beseffen dat de kwaliteit van popmuziek en andere media sterk achteruitging. In een poging alles van mijn geliefde jaren ’80 te conserveren, begon ik met het verzamelen van allerlei muziek, films en computerspellen uit die periode. Ook MJ’s muziek ontsnapte mijn grijpgrage retrohanden niet. Hoewel ik eerst begon met het verzamelen van alleen de top 40 hits die ik nog van vroeger kende, duurde het niet lang alvorens ik allerlei nummers ontdekte die voor mij totaal onbekend waren’, zoals zo’n beetje het gehele ‘Off the Wall’-album (het nummer ‘Off the Wall’ is sindsdien één van mijn favoriete MJ-tracks)!
Vooruit, nog één anecdote dan.
Naar discotheken gaan vind ik doorgaans tijdverspilling, maar één uitstapje zal ik nooit vergeten: De “WE LOVE MICHAEL”-nacht in de Paradiso (in 2005 was dat volgens mij). De hele nacht hebben we gedanst op en meegezongen met zo’n beetje het gehele repertoire van Michael Jackson. Het was geweldig om te zien wat een plezier de muziek van die man in het publiek naar boven kon brengen. Ook kan ik me nog goed herinneren dat de hele zaal stond te genieten toen de gehele clip van ‘Thriller’ op een groot doek werd geprojecteerd.
Rest in peace MJ!
Bedankt voor je ontroerende reactie Retroman en leuke anekdote! Echt leuk.
En Jolien, blijkbaar barst het van de fans, jij ook al?
Ik vind het nog altijd bizar. Elke moment dat ik de berichten over Michael Jackson weer lees en zijn gezicht op de afbeeldingen zie denk ik weer: Is Michael dood?
Ik kan het gewoon niet bevatten. Michael kan toch niet dood?
Natuurlijk kan ie dat. En het verschrikkelijke feit is dat hij dat ook is. Maar … het blijft raar en onwerkelijk.
En wie er nog naar zijn concerten wilde, die blijken gewoon door te gaan. Zijn broers willen het in een eerbetoon gieten.