Mocht je nu gaan roepen: “Ja, die ben ik laatst kwijtgeraakt”, dan gaat er een stem in mij op die je vraagt of je al van de bank komt voor twee euro? Maar eerlijk is eerlijk: ook vijf cent is het begin van een potentieel miljoen. Of was het toch een dubbeltje?
De rijkste eend ter wereld is ook zo begonnen.

In de afgelopen week is het mij twee keer overkomen: ik vond zo waar twee maal twee euro. De eerste maal bij de buurtsuper om de hoek. De tweede maal vergezeld van een stuiver bij ons achter in de steeg.
Eerlijke crimineel dat ik ben, heb ik ze in eigen zak gestoken.

Nu hoor ik je vragen: “Waarom val je ons er dan mee lastig als je de buit toch al zelf hebt toegeëigend?”
Eigenlijk doe ik je alleen maar een plezier. Nu de dooi in Nederland hier en daar de kop weer opsteekt, is het tijd om naar muntjes te zoeken. De kans is groot dat je nu juist geld vindt. In de sneeuw hoor je muntjes namelijk minder makkelijk vallen dan wanneer die witte rotzooi er niet is. Daarbij raakt het ook nog eens verstopt omdat het door de sneeuw heen valt. Op die manier blijft verloren geld gemakkelijk langer liggen.

Dus voor de echte geldwolven onder ons: het is nu een gouden tijd voor mensen die onder de vijf euro ook door de knietjes gaan.

Val jij graag op of blijf je liever een beetje op de achtergrond?

Het zal een vraag zijn waarmee bewust of onbewust ieder mens wel eens worstelt. In de puberteit ben je daar misschien wel het meest mee bezig (geweest).

Allemaal een tepel.

Wanneer je net uit je ei komt wil je vast in de groep mee komen. Het laatste wat namelijk je wilt is aandacht te kort komen. En laten we eerlijk wezen, je wilt ook dat jouw mondje gevoed wordt, toch?
Het gaat hier puur om ons instinct. Kom je als kitten niet aan de tepel ,omdat je te zwak blijkt om voor die plek te vechten, dan wordt je vanzelf afgestoten. Je hebt dus een goede motivatie om voor jezelf op te komen en te laten zien dat jij er bent.
Dat principe werkt ook door in ons geciviliseerd bestaan.

Mode-hyena’s.

Eenmaal in de pubertijd zie je dat mensen nog een tikje extremer willen opvallen dan toen ze net uit de luiers werden getild. Er is altijd wel een rage aan de gang waarbij ‘iedereen’ één pluk haar rood verft. Of je moet vooral doen alsof je die ene band leuk vindt, want ‘iedereen’ vindt die gasten zo cool.
Oh nee, ‘cool’ is alweer uit. Je moet tegenwoordig ‘vet chill’ zeggen.
Zo ontstaat er vanzelf  een groep mode-hyena’s die de dienst uitmaken. Ze onderwerpen iedereen die ‘er bij’ wil horen aan hun eisen. De rest is per definitie uitschot of een andere aparte clan waar ze niets van willen weten.

Dus wat doe je?
De keuze ligt op zo’n moment natuurlijk geheel bij jezelf.
Soms kan de mode ook betekenen: doe je gewoon, dan doe je al gek genoeg.

Zwarte tijd.

Hoe het ook zij, aan het einde van de eerste twintig levensjaren houdt de voornaamste piek van ‘willen opvallen’ wel een beetje op. Gothics besluiten in plaats van twintig armbanden, drie tepelpiercings, zwarte lippenstift, zware zwarte andere make-up en wijde (zwarte) kleding met schreeuwende opdrukken langzaam over te schakelen naar … even adem halen … tien armbanden, twee tepelpiercings, wat minder zware make-up – maar nog steeds foeilelijk – en wat minder alternatieve (maar nog steeds zwarte) kleding te dragen waarop niet langer verwensingen naar de schepper van hemel en aarde worden geuit.
Voor elke andere jeugdige volkstam kan hiervoor natuurlijk een eigen versie worden gelezen.
De schreeuw om aandacht vlakt af naar mate de puberteit verder achter je ligt.

In het oog springen.

Op een goede dag loop je in een supermarkt, sta je in een apotheek of in een rij voor het NS-loket. Je kijkt om je heen en zie die goedgeklede hunk of die knappe dame in hare rode jurk. De rest van de wereld lijkt plotseling te vervagen zodat jouw aandacht op dat moment alleen nog maar op hem of haar is gevestigd.
Het hoeft natuurlijk helemaal niet direct een Brad Pitt-kloon te zijn of zijn lieftallige(?) Mrs Smith die je met een sensuele blik in de zevende hemel brengt. Elk individu die zich zo op zijn of haar eigen wijze kan onderscheiden van de rest van het publiek is een potentiële blikvanger.

Sommige mensen hoeven er echt maar heel weinig voor te doen om op te vallen. Je hoeft er zelfs niet bijster knap voor te zijn. Het helpt al als je erg lang bent of bijzonder dik. En erg magere mensen springen natuurlijk ook in het oog. Toch zie je extreem kleine mensen eenvoudig over het hoofd. Gek is dat eigenlijk.
Het gaat ze in elk geval een stuk lastiger af om je in het oog te springen.

Opvallen en wat je er voor wilt doen om op te vallen kan dus voor- en nadelen hebben.
Enkele mensen hebben nou eenmaal de eigenschap langer op een netvlies te blijven steken dan anderen.
Nu je inmiddels weet dat ik de eigenschap heb om moeilijk gezichten te kunnen vergeten (zie artikel “Met een goede tekenaar kun je niet rekenen“), weet je ook dat het inmiddels aardig druk is in mijn hoofd.

Deze maand wil ik het raadseltje simpel houden. Het is moeilijker voor mij om niet te veel informatie prijs te geven, dan voor jullie om het juiste antwoord te geven. Komt ie:

Er zijn tijden dat ik groen ben of bruin en maak ik je grimassen trekken tot in je kruin. Maar even daar tussen, in die kleur zie je me veel, laat ik je lachen tot diep in je keel!

Voor dit recept heb ik mij laten inspireren door het luisteren naar de fantastische dialoog tussen Gsorsnoi en zijn vader. Dit gesprek vond plaats terwijl wij zondag 24 januari heerlijk aan het genieten waren van de Aziatische kookkunsten van de vrouw van Gsorsnoi.

Gsorsnoi zou wel even uitleggen aan zijn vader hoe hij ampalaya moest klaarmaken.
Echter, met de fantasievolle inbreng van zijn vader, wordt in huizen Snooi  ampalaya nooit meer op de vertrouwde manier klaargemaakt.
Hierbij het aanpaste recept!

Ingrediënten:
(gebaseerd op Ampalaya con carne)

• 3 stuks ampalaya  (gerekend in ongeveer het formaat van een gemiddelde komkommer)
  In Nederland beter bekend onder de naam ‘sopropo’ of ‘bitter lemon’ en o.a. verkrijgbaar op de Oosterse Markt in Beverwijk.
• 400 gram rundergehakt
• rijst
• 3 eieren
• scheutje olijfolie
• flink wat zout (voor het kneuzen van de bittere smaak)
  Pekel of strooizout mag ook.

Benodigdheden:

• keuken met kooktoestel
• bovengenoemde ingrediënten
• decoupeerzaag (of als je daar niet zo handig mee bent: gewoon een keukenmes)
• 2 flinke kommen
• garde
• betonmolen
• lepel of beitel met hamer
• zaklamp
• hapjespan of wok voor ampalaya (met deksel)
• pannetje voor de rijst
• water
• handen
• gezond verstand

Voorbereiding:

Het begon ermee dat Gsor zijn vader en zijn stiefmoeder wilden beschrijven hoe een ampalaya eruit ziet. Zijn beschrijving van zo’n groente komt vaak neer op een ‘gerimpelde komkommer’. Het formaat, kleur en uiterlijk komt daar namelijk wel mee overeen.
Met dit soort situaties is zijn vrouw dan toch net wat praktischer en besloot er eentje uit de koelkast te pakken om te laten zien. De ampalaya zat nog verpakt in een geel plastic zakje waarin ze het hadden gekocht. Met het plastic zakje eraf gehaald gaf zijn vader direct de reactie:
“Jeetje, dat lijkt wel een afgekeurde druipkaars!”
Daarmee begon de inspiratie het recept eens grondig aan te passen.

Bereidingswijze:

Men neme een decoupeerzaag om de ampalaya’s eens grondig in stukken te snijden. Zaag  de kopjes en de kontjes van de ampalaya’s weg en vervolgens het resterende stuk in de lengte door midden. Verwijder de zaden met een lepel of hak ze met een beitel weg. De overgebleven helften van de ampalaya’s moet je dwars in de lengte zagen, zodat je reepjes overhoudt van pak ’em beet een centimeter of vier.
Stop de ampalaya in een kom , loop er mee naar buiten en wacht tot de strooiploeg voorbij komt. Zodra dat het geval is houdt je de kom schuin onder de spuitgaten waar het zout uit de wagen komt om het op te vangen. Ga met de met zout besprenkelde ampalaya naar binnen om de ampalaya te kneuzen.
In geval van zomer: ampalaya gewoon kneuzen met tafelzout. Flink met de zout knijpen in de ampalaya om de bittere smaak te verdoezelen.Bereid een evenwichtige hoeveelheid rijst naar eigen behoefte.Verhit een hapjespan of wok met een scheutje olijfolie en rijd de betonmolen vast voor. Vul de betonmolen met de eieren. Wel even de schalen verwijderen. Het valt aan te raden de schalen te verwijderen voordat je de eieren in de betonmolen gooit.
Had je de eieren toch al in de betonmolen gegooid? Klim er dan in met een zaklamp om de kapotte stukjes schaal uit de ei te vissen.Ren gauw terug naar je kooktoestel om te controleren of je pan niet te heet wordt. Had ik niet gezegd dat het vuur best laag mocht staan? Rul de gehakt tot deze een mooi bruin kleurtje begint te krijgen. Loop terug naar de betonmolen om deze aan te zetten, anders kun je lang wachten tot de ei gemixt is.
Teruggekomen bij in de keuken merk je dat de gehakt bijna zwart begint te worden. Verwijder de gehakt en begin met nieuwe gehakt. Olijfolie niet vergeten.

Blijft ditmaal bij de gehakt zodat deze niet zwart brandt en laat de betonmolen even voor wat het is. Of de ei nou gemixt of gemixt gemixt is, maakt weinig verschil.
Voeg de gekneusde ampalaya toe aan de gehakt gevolgd door een kleine hoeveelheid water. Laat de ampalaya even koken in eigen vocht met een deksel op de pan.

Na een kleine 10 minuten is de ei wel gemixt (na één of twee minuten eigenlijk ook wel). Dus rijdt de betonmolen de keuken in en schenk de ei boven de pan uit.
Nee sufferd! Eerst die deksel weer van de pan halen.

Pak een kom uit de kast en 3 eieren.
Sla de ei stuk om de rand van de kom en zorg er hierbij voor dat de ei in de kom belandt. Mix de ei met een garde en voeg de ei toe aan de ampalaya in de pan.
Mix het geheel in de pan en sluit deze met de deksel.

5 minuten later is de ampalaya klaar.
Serveer de ampalaya met rijst.

Eet smakelijk!

Vergeet het gas niet uit te zetten.
 
Gezondheidstips:
Ampalaya is goed voor het hart!

Alternatieve recepten:
http://www.filipinovegetarianrecipe.com/vegetarian_main_dish/ampalaya_with_eggs.php
http://recipes.sparkpeople.com/recipe-detail.asp?recipe=474306
http://www.filipinofoodstore.com/recipes/ampalaya-con-carne.html

Yet trying it out is undoable.

Dat wij Nederlanders zuinige mensen zijn, dat weten we inmiddels wel. Maar wist je dat Filippijnse mensen bijna net zo zijn? En dan vooral die Pinays (Filippijnse vrouwen)!

Moet je dan met die wetenschap eens bedenken wat dat oplevert als zo’n Pinay hier in Nederland boodschappen doet. Je merkt het al direct wanneer ze thuiskomen met een tas vol kleren. Veertig kledingstukken voor nog geen meier. Dat kan bijna geen zuivere koffie zijn. Over koffie gesproken: de schoenen waar ze mee aankomen kosten ook niet duur. Meestal voor niet veel meer dan één bakkie plur.

Toch, het is wel degelijk zuivere koffie. Het zijn alleen duidelijk echte koopjesjagers en krijgen met een glimlach een hoop mooie spulletjes voor de laagste prijs. Vaak nog merkspullen ook.

Afijn, mijn vrouw komt daar dus ook vandaan en is ook niet wars van alles voor de laagste prijs te willen hebben. In het Filippijns heet ‘zuinig’ trouwens ‘kuripot’. Ik kan je verzekeren: dat is ze. Kuripot siya. Ofwel: zij is zuinig.

Laatst waren wij – of all places – op de Zwarte Markt. We hadden wat ingrediënten nodig voor Ampalaya (daar later deze maand meer over) en nog wat andere dingen. Maar om van de Oosterse Markt naar China Town te kunnen gaan zul je op zondagmiddag entree moeten betalen. De entree naar de Oosterse Markt is gratis. De Ampalaya hadden we reeds ingeslagen op de Oosterse Markt. We moesten alleen nog wat klein grut hebben uit die Azië-toko. Staan we bij de kassa om naar het betaalde gedeelte te gaan waar we ieder twee euro entree moeten betalen, pakt ze een paar muntjes uit haar portemonaie om haar deel te betalen en legt dit op de toonbank in het draaibare muntbakje. Even later draait de cassière het bakje terug met de boodschap: “Mevrouw dit is niet genoeg. Dit is 1 euro”. Mijn vrouw kijkt haar aan met een rood hoofd en de gedachte: “Shit, ze heeft me door”. Waarop ik haar weer aankeek en zei : “Jeetje schat, jij bent toch ook echt een Nederlander hè?”

Al met al mag ik niet zeuren. Inkopen doen met een Pinay is vaak wel mura (goedkoop).

Bestaat uit: “Overstuur” + “Over mijn toeren”

Uitgesproken door: vader

Datum: Dinsdag 5 januari 2010

Deze uitspraak werd ooit gedaan door mijn voormalige leerkracht in Kunstgeschiedenis. Het is geen bestaand spreekwoord en vóór het publiceren van dit artikel zul je er vast op het internet ook geen zoekresultaten op kunnen vinden.

Of het nou precies het woord ‘met’ of ‘op’ was zoals hij dat toen zei, doet uiteindelijk aan de diepere betekenis weinig af. Waarschijnlijk grapte hij het toen om aan te geven dat een goede tekenaar geen succesvolle beta-leerling kan zijn. Wat zoveel wil zeggen dat iemand die in zijn of haar onderwijsrichting beter exacte vakken kan kiezen, vast niet zo goed kan tekenen. Andersom zijn alfa-leerlingen beter in talen.

Daar zal vast wel een bron van waarheid in te vinden zijn. Toch heb ik mijn Duits en Frans destijds ingeruild voor Natuurkunde en Wiskunde B waarbij ik voor beide respectievelijk een 7 en een 8 op mijn eindlijst haalde.
Dit is best verwonderlijk wanneer je realiseert dat ik tegenwoordig talen nog altijd goed op pik en bij simpele sommetjes als ‘100 – 38’ al diep moet nadenken. Euh!
Toch maar een pretpakket nemen de volgende keer…

Blind visualiseren 

Ben ik dus een beetje van beide?
Tekenen ben ik wel altijd een kei in geweest.
Via diezelfde kunstgeschiedenis leerkracht ben ik toentertijd op een kunstacademie binnen gewandeld waar ik een paar maandjes heb vertoefd. Ik hoefde een gezicht maar te hebben gezien en ik kon het de volgende dag ‘blind’ natekenen.

Die kracht om mensen uit het blote hoofd te kunnen natekenen ben ik nooit helemaal kwijt geraakt. Maar het gaat me beduidend minder goed af dan toen het geval is geweest. Sterker nog, ik heb zo lang niet getekend dat ik nog maar eens moet zien dat ik überhaupt nog een stripfiguurtje herkenbaar op papier kan krijgen.
Photoshop en programmeren heeft nu meer mijn aandacht gekregen, waar ik mijn creatieve ei ook goed kwijt kan. Kijk maar naar WSNOI en je weet wat dat ons heeft opgeleverd.

Het mechanisme zien 

Ik ben een logische denker, maar echt goed rekenen heb ik eigenlijk nooit gekund. Dit feit herinnert me aan die rekensommetjes op school waarbij je een machine in een werkschrift getekend zag staan. Stopte je er aan de ene kant een getal in, dan kwam er afhankelijk van het opgedrukte rekensommetje aan de andere kant een ander getal uit.
Dat ging mij (en gaat mij nog steeds) altijd goed af. Als ik het mechanisme maar voor me zie.

Zo kijk ik ook naar de rest van de wereld. Ik ben erg sterk visueel ingesteld. D.m.v. mijn fotografisch geheugen kan ik van locaties tot afbeeldingen en van rekensommetjes tot gesprekken als een copy-cat uittekenen.

Handig zo’n Tomtom

Nog altijd weet ik op een map de route uit te stippelen van Koblenz tot Trier waar ik rond 1995 op vakantie geweest moet zijn. Rekensommetjes kan ik alleen oplossen als ik de ‘truc’ maar voor me zie. Uiteraard kan ik onmogelijk alle namen van de mensen die ik in mijn leven heb ontmoet herinneren, maar als ik je gezicht eerder heb gezien zal ik je zeker herkennen.

Dus hoe zit dat dan met die gesprekken?
Heel simpel: ik heb niet altijd een idee wanneer je iets gezegd hebt …

… maar als ik weet wat je gezegd hebt, weet ik ook waar je het gezegd hebt.

Ik moest nodig weer eens gaan tekenen.

Bestaat uit: “Onder één hoedje spelen” & “Samenspannen”

Uitgesproken door: PiCo.

Datum: Maandag 25 januari 2010

Bestaat uit: “Onder de duim houden” + “Onder druk zetten”

Uitgesproken door: Ben P.

Datum: Vrijdag 5 februari 2010