image by Mike Roberts NYC, edited by Gsorsnoi
Met deze ‘vuurspugende zonsverduistering detective’ starten we een nieuw spel. Karel Riemelneel komt regelmatig in aanraking met vreemde moordzaken die doen denken aan de bizarre moorden zoals je ze wel kent uit programma’s als CSI.Lees hier de spelregels.
GOHES CITY – Woensdagmiddag heeft een jonge vrouw tijdens het uitlaten van haar hond een zwaargewonde man gevonden naast de Melkweg. Deze man van middelbare leeftijd werd aangetroffen in een drooggevallen sloot. Alle hulpdiensten werden gealarmeerd, maar deze waren helaas te laat aanwezig. Naast de man werd een foto gevonden van een fles vol met melk. De politie doet nog onderzoek naar het ongeval.
Oorspronkelijke beloning gouden tip: ZB 2.050,-
{REEP CHOCOLA:}
Rondom de man werden geen vreemde voorwerpen die verband zouden hebben met de moord. Hij had botbreuken op meerdere plaatsen waardoor de greppel vol lag met bloed. Uit zijn linkerbroekzak stak een chocoladepapiertje met een opgegeten [AANWIJZING]koetjesreep.
{KOEBEL:}
Nee er ging niet direct een belletje bij me rinkelen. Laat staan een koebel!
Eén van zijn veters was wel los, maar wat zegt dat? De opgegeten chocoladereep maakte deze moordzaak niet veel duidelijker. Was de moordenaar misschien verslaafd aan chocola en wil hij ons doen geloven dat de dode man de chocola zelf had opgegeten voor hij de pijp uit ging? Ik ging maar eens verder zoeken in het [AANWIJZING] weiland.
{DOLLE STIER:}
Al wat ik in het weiland aantrof was een kleine kudde schapen die door een boer van het land werden gehaald. De nacht viel, de lucht betrok flink en het begon wat te spetteren. Zou die eenzame boom die nu in het weiland werd achter gelaten dadelijk door de bliksem getroffen worden?
Nee, koeien waren in geen velden of [AANWIJZING] wegen te bekennen. Laat staan van een dolle stier!
Ook die eenzame boom bracht mij niet tot een aanwijzing. Maar nu het ging regenen, had ik graag gehad dat er een parachute in had gehangen. Dan had ik die er uit getrokken om onder te schuilen. Want mocht die bliksem wel komen, dan kan je beter niet onder zo’n boom staan!
{MELKTRUCK:}
Ik trok mijn kraag op en zag aan de andere kant van de Melkweg op een smalle grasstrook een houten schuurtje staan. Uitkijkend dat ik niet werd aangereden door een melkkar stak ik de weg over en schuilde in het schuurtje. “Melkkar … melkkar” bedacht ik mij nog terwijl ik daar veilig droog was voor de bui die inmiddels flink in kracht begon toe te nemen. “Nee, dat kan het niet geweest zijn. De man was er zo vreselijk aan toe. Dit moeten [AANWIJZING] grote krachten zijn geweest!”.
{VRACHTWAGEN:}
Het was me al duidelijk dat zo’n langzame CRV-type melkkar niet voldoende impact kon hebben opgeleverd om deze man uit elkaar te rukken (zijn ruggengraat was immers gebroken!). Dus een vrachtwagen zou vast voldoende kracht hebben gehad om die ruggengraat te breken.
Op het moment dat ik mijn theorie wilde checken, viel mij in de groenstrook voor het houten hutje op dat er vanaf een hoger liggende [AANWIJZING] dijk een vaag rood bloedspoor door het gras en over de weg rechts van mij trok en uit kwam op de plek waar de man was neergekomen.
{KOEVANGER:}
Ik besloot het toenemende stormachtige weer te trotseren. Met een zeil dat ik in de hut vond boven mijn hoofd gehouden, liep ik naar buiten en tegen de dijk op. Het landschap werd slechter zichtbaar door het verschrikkelijke weer.
Eenmaal boven op de dijk moest ik maken dat ik tijdig opzij sprong. Had ik op het spoor blijven staan, dan had ik net als de man in de greppel ook geramd geworden door de koevanger van de locomotief. De man moet vast gedacht hebben dat hij een normale dijk had beklommen zonder spoorlijn. Door het slechte weer van de afgelopen periode en de daarmee gepaarde gaande heftige wind heeft hij vast de trein niet meer horen en zien aankomen.
Beloning gouden tip van ZB 1.800,- toegekend aan Jolien van Biesheuvel
image by Tim Green, edited by Gsorsnoi
CORNWALL, MAWNAN – Felle, roodgloeiende ogen priemden met zo´n demonische blik door de nacht dat zij de twee kinderen op het kerkpad eenvoudig hadden kunnen doorboren. Het oranje schijnsel achter deze pupillen verried de aanwezigheid van een substantie in de oogkassen met de kracht van kokende magma.
De tieners hadden tijdens hun kampeervakantie in dit nachtelijk uur besloten om erop uit te trekken door het Mawnan woud. Zij hadden daarbij de parochie ontdekt en hadden zin om eens lekker met elkaar te griezelen tussen de grafstenen op het kerkhof. Of het nou mocht of niet, de jongeman was met zijn vriendinnetje eerder die avond door de poort gestapt en vonden zo hun eigen spookachtige vorm van romance. Even stoer doen en laten zien dat je wel durft.
Maar deze 13e eeuwse kerk van Mawnan is op zichzelf al een spookachtig oord.
Het was daarom ook niet verwonderlijk dat dit avontuur een stuk spannender uitpakte dan het stel van te voren had bedacht.
Bij het verlaten van de heilige grond wandelden de twee richting de poort en kwamen zo oog in oog te staan met deze afschrikwekkend vogelverschijning. Twee gigantische staalachtige klauwen kliefden in de lucht en maakte het roofdier dat zich zo plotseling voor hun had opgesteld nog angstwekkender.
Met zijn vleugels wijd gespreid stond de Owlman daar manshoog bovenop het overvloedig met korstmossen bedekte dak van de Lychgate die toegang bood tot de parochiekerk van Mawnan. Zijn spanwijdte moest al gauw twee meter bedragen.
In het wit liet de tekst ‘Da thom ntnu nesse the thu’ zich lezen in de blauwe verf op de balk die de essentiële steun bood voor het oude dak. Het was Cornisch voor zoiets als ‘Het is goed voor mij om God te naderen’. Hadden deze tieners die tekst gelezen en kunnen begrijpen dan hadden zij hier op het tuinpad van God nu vast vol ongeloof gestaan.
Hij opende zijn bek en liet een ijzingwekkende kreet horen. Het monster sprong op en vloog in de richting van het stelletje. De warmte in deze zwoele nacht maakte in de lijfjes van deze jonge individuen plaats voor koude rillingen van angst. De jongen en het meisje brachten hun armen voor hun gezichten om zichzelf zo te beschermen voor wat komen ging.
En dan, zo gauw zij hun armen weer lieten zakken, omdat ze voelden dat er niets gebeurde, was de Owlman verdwenen.
De vroegste verhalen uit deze streken over de Owlman dateren zo jong als 1926 toen er in de Cornisch Echo het nieuws verscheen dat twee jongens achterna gezeten werden door een extreem grote en woeste uil. Zij moesten schuilen achter een stalen rooster, maar het monster bleef woedend naar ze grijpen onder luid gekras.
Sindsdien is deze abnormale vogelverschijning de boeken in gegaan als ´de Owlman´.
Een prachtig en eenvoudig voorbeeld hoe verhalen over zogenaamde monsters geboren worden en onze geschiedenisboeken in gaan als spannende en mysterieuze verhalen over gemuteerde wezens en bovennatuurlijke verschijningen.
Maar wie zegt ons dat we hier niet te maken hebben met de fantasie van een kind? Een beetje roofvogel wordt al gauw een meter groter opgeblazen dan hij in werkelijkheid was en voorzien van gevaarlijke klauwen. Misschien spuwde hij wel vuur!
Waarschijnlijk hebben we hier gewoon te maken gehad met een grote oehoe die in de context van een kerk is doorgegaan voor een kerkuil. Want de meeste beschrijvingen van die verschrikkelijke Owlman zouden een kruising moeten zijn geweest tussen een grote oehoe en een kerkuil. De uilman wordt beschreven als een half uil/half mens van anderhalve meter hoog en zou een spanwijdte hebben gehad van rond de twee meter. Nou wordt dat direct al wat ongeloofwaardig als je bedenkt dat de oehoe, de grootste uilensoort ter wereld, maximaal ergens rond de 70 centimeter groot is en met de vleugels gespreid zo’n 160 centimeter meet. Dat wil zeggen: als het een vrouwtje was.
Laten we nou eens, gevoed met een beetje fantasie, aannemen dat er nog een uilensoort onontdekt is gebleven en zich in schaarse aantalen ophoudt in Cornwall. Dan moet deze soort nog altijd bijna twee keer zo groot zijn geweest als de grootste soort die we tot nu kennen.
Beetje onwaarschijnlijk is het niet?
Nee dan is het waarschijnlijker dat deze oehoe zich op een hoger punt heeft opgesteld ten op zichten van de toeschouwer en daardoor nog groter heeft geleken dan met een beetje fantasie al voor mogelijk wordt gehouden. Een kerk met wat oude graven, die nog wat griezeliger is gemaakt door de nacht, en een griezelverhaal voor je kinderen is zo geboren.
Of zouden we toch te maken hebben met een verloren ziel die gedoemd is om Mawnan te terroriseren als ‘de verschrikkelijke Owlman’…?
image by Trodel and zakwitnij, edited by Gsorsnoi
Contouren vervaagden. De werkplaats van Theo werd langzaam uit haar verband gerukt. Ruimte ontstond daar waar de moleculen zich van elkaar verwijderden. Het ogenschijnlijk doodgeslagen interieur verloor de samenhang, leek in mist op te lossen en verdwenen vervolgens compleet. De Reuze Navelpad werd zwevend achtergelaten in een zwart universum zonder sterren.
Hij zweefde er rond als een astronaut die het contact met het moederschip verloren had en aan de grillen van ruimte was overgeleverd.
Niets dan zwart was wat hij zag. Voor hem, naast hem, achter hem … ja zelfs onder hem waar langzaam zijn benen vorm begonnen terug te krijgen was er helemaal niets.
Zijn ogen waren groot en wijd bij het aanschouwen van al deze onnoemelijke leegte. Hij bekeek zichzelf nog eens en bedacht zich dat hij zichzelf in feite kon zien. Dat verbaasde hem. Hij hoefde geen groot ontwikkeld mensenbrein te hebben om te bedenken dat er licht nodig was om iets zichtbaar te maken. Dus waar kwam het licht dan vandaan? Voor wat hij om zich heen kon zien, zag hij geen lichtbronnen zoals sterren. Laat staan een spotlight.
Kortom: wat is dit voor een ruimte? Waar was hij in beland? Was dit zijn eindstation? Moest hij hier nu wachten tot hij van de honger stierf? Hij zou het nooit precies te weten komen.
De pad werd plotseling verrast door een flinke klap van een voorwerp dat hem maar net raakte. Een rood wolkje bloed maakte duidelijk dat hij zojuist in zijn schouder door iets scherps was geraakt. Pijn dreunde in zijn schouder door en eiste even alle aandacht op van zijn hersenen. Natuurlijk wilde de pad weten hoe hij door iets geraakt kon zijn in een omgeving waar volgens zijn eerste overtuiging helemaal niets was.
Zijn ogen volgden de draaiende beweging van een boogschutterspijl die snel uit zijn zicht bewoog.
En “BENG!” de pad stootte zijn hoofd tegen het hout van de boog die de pijl achtervolgde.
Terwijl de pad uit zijn bewustzijn weggleed schoten meerdere voorwerpen rakelings aan hem voorbij die net als hijzelf in het zakhorloge waren gezogen.
Het werd nu echt zwart voor zijn ogen.
Op het moment dat hij weer tot zijn positieven kwam, moest hij direct in actie komen. Een glimmend samuraizwaard boorde zich op enkele millimeters van zijn hoofd in een zacht metalen ondergrond. Metaal krulde op onder een kort scheurend geluid. In een reflex had de pad zijn hoofd opzij gedrukt.
Boven hem grijnsde Frank Groot vol haat naar opzij en trok het samuraizwaard met één flinke ruk uit de operatietafel. Klaar om een doodsteek toe te brengen aan zijn tegenstanders bracht hij het zwaard met beide handen omhoog. Juist op het moment dat hij wilde toeslaan werd hij daartoe belet door schoenmaat 43.
Een volledig in het zwart gehulde gedaante had zijn rechterbeen vol naar voren gestoken in een vliegende kick waardoor Frank’s jukbeen inscheurde en de huid erboven paars deed opkleuren. Klodders speeksel en bloed vlogen over de operatietafel heen zodat het de pad besmeurde. De getroffen Frank verloor zijn grip op het lemmet en dook in de lucht ineen. In zijn vlucht werd hij gevolgd door de ninja die met zijn volle gewicht bezig was om dit monster tegen een paal te laten belanden.
Onder het vechtende duo trokken twee armen zich over elkaar in een poging zich te beschermen. Er was nog iemand in deze ruimte die getuigen was van deze vechtpartij. Hij probeerde zich te weren door zijn armen te strekken zoals je zelf ook zou doen wanneer je bijvoorbeeld een aanrijding zou hebben.
Hij was de man die eerder ook in deze situatie naast de pad had gelegen. De pad realiseerde dit zich en schoot op om zich ditmaal van de identiteit van de man te kunnen overtuigen. Hoe het kon dat de pad ineens op deze plek terecht was gekomen snapte hij niet, maar dat was nu even niet van belang. Wie was die onbekend man die mogelijk zijn naamgever was?
Helaas voor de pad had Frank de paal zien aankomen en had zich in Jackie Chan-stijl om het obstakel heen gebogen, zodat hij er vol omheen draaide. Het gaf hem voldoende vaart om terug in de richting te zwaaien van de operatietafels en knalde daarbij tegen de operatietafel aan die naast die van de pad stond opgesteld.
De hele beweging en het afgeschermde gezicht maakte het de pad opnieuw onmogelijk om de identiteit van deze man te achterhalen. Hij tuimelde met de tafel omlaag en werd begraven onder het witte laken waar hij al deels onder lag.
Tezamen met de operatietafel die door de impact van Frank omver sloeg, werd ook de tafel van de Navelpad omver getrokken. De pad viel, maar wel wat langzaam. Hij mocht de onbekende man nu wel niet kunnen zien, hij kreeg alle tijd om te zien hoe de ninja Frank Groot een nieuwe trap zou verkopen.
Frank was erg groot van gestalte, zodat het geen wonder was dat hij de tafel omver zou duwen. De pad keek achter op zijn rode kruin die met vol geweld tegen de zijkant van de tafel was beland.
De ninja zweefde er vals boven. Ook hij was volkomen onherkenbaar door de zwarte kleding waarin hij van top tot teen gehuld was. Alleen zijn ogen waren zichtbaar. Zijn armen en één been had hij omhoog getrokken en zou Frank zomaar een genadeklap kunnen hebben gegeven met trap die hij in de kraanvogel-stijl in voorbereiding had.
Het beeld vervaagde echter en werd opnieuw in pixels uit elkaar getrokken. Terwijl het geluid van deze scene verstomde werd dat van veel brekend glas duidelijk hoorbaar.
Blauwe schimmen verschenen op de plek waar de Reuze Navelpad eerder getuige was van het gevecht tussen de ninja en Frank. De pad had zonder het echt te beseffen een tijdreis gemaakt waarbij hij de tijdlijn had doorkruist van het moment vlak nadat hij zelf op de operatietafel had gelegen.
Hij was in deze tijdreis aangekomen op zijn eindbestemming: een riool ergens onder de straten van Gohes City. De blauwe schimmen werden duidelijker zichtbaar.
Honderden misschien wel duizenden blauwe padden stormden door het riool op de Reuze Navelpad af.
Wordt vervolgd.
Vorig hoofdstuk: Vlieg op!
Volgend hoofdstuk: Duisternis in licht
image by kfcdude and FairLOve, edited by Gsorsnoi
Al zo’n vijftien jaar hebben mijn zoon en ik een vaste wekelijkse traditie: zaterdagavond kippenvleugeltjes eten. Bij ons thuis is het zaterdagdiner “ieder voor zich”: iedereen maakt zelf klaar wat hij/zij graag wil eten. Mijn vrouw vult dat in door nieuwe recepten op zichzelf uit te proberen of eens dingen klaar te maken die ze zelf heel lekker vindt, maar er bij ons met geen mogelijkheid in krijgt. Mijn dochter varieert al wat minder: bij haar wisselt het tussen bruine bonen en (de allergoedkoopste) maaltijdsalade. Mijn zoon en ik zijn wat meer vleesgericht en hebben niet zo’n behoefte aan variatie. Daarom staat er voor ons tweetjes dus vrijwel altijd hetzelfde op het menu: gegrilde kipvleugeltjes. In de loop der jaren zijn we nog wel eens gewisseld van kruiden, meestal gedwongen door nieuwe culinaire inzichten van de firma Silvo. De verdeling in aantallen is ook wel wat verschoven: iemand van 20 jaar kan toch heel wat meer verstouwen dan een kind van 5!
Toen ik afgelopen zaterdag weer eens bij de kassa van Albert Heijn stond met mijn 3 doosjes vol vlerken, schoot plotseling een enorm schrikbeeld door me heen. Ik begon eens een rekensommetje te maken. Voor deze aankoop hadden tussen de 14 en 27 kippen het loodje gelegd. Vermenigvuldig dat aantal eens met 52 zaterdagen per jaar gedurende 15 jaar, dan kom je tot het onvoorstelbare aantal van minimaal 10.000 gevederde vrienden die voor onze zaterdagavondtraditie om zeep geholpen zijn! Een benauwende gedachte besloop mij: stel je nu eens voor dat het hiernamaals echt bestaat – veel mensen geloven daarin. En denk je nu eens in dat ook dieren daar worden toegelaten – dat lijkt me dan toch ook tot de mogelijkheden te behoren. Dan staan er straks na mijn verscheiden maar liefst tienduizend woedende vogels te wachten om hun ontijdige dood te wreken! Scenes uit de film Birds van Alfred Hitchcock schieten door mijn hoofd: elkaar woest verdringende kippen, die allemaal mijn ogen willen uitpikken of het gemunt hebben op andere zachte delen… En dan nog maar te zwijgen van de honderden varkens en koeien, een enkel schaap en wat gevarieerd vis, wild en gevogelte, die allemaal op bloedige revanche uit zijn… Een nachtmerrie eerste klas!
“Hebt u een bonuskaart?”, brengt de stam van de caissière mij terug naar de normale wereld. Het visioen verdwijnt langzaam, de paniek zakt weg. Ik slaak een diepe zucht. Wat een geluk dat ik niet gelovig ben…
image by AdamKR, edited by Gsorsnoi
Nu het horizon verleggen een beetje over is heb ik ontdekt dat je voortaan eens over je eigen schaduw heen moet springen.
Heeft iemand dat al eens gedaan? Ik heb besloten om dit weekend de techniek hiervan onder de knieën te krijgen. En ik kan je vertellen: dat valt helemaal niet mee.
Hoe meer ik het probeer hoe minder ik de uitspraak begrijp.
Schaduw (ver)mist.
Vanmorgen vroeg opgestaan en een poging gedaan. Naast het feit dat ik meteen omviel is het mij daarna niet één keer gelukt om over mijn schaduw te springen.
Om 10.00 uur een nieuwe poging gedaan. Regenbui. Leuk, waar is nou mijn schaduw gebleven? Hierop heb ik direct aangifte gedaan bij de politie van het verdwijnen van mijn schaduw. Schoot ik ook niet veel mee op: het plaatje bij het bericht van de vermissing dat werd verspreid maakte niet echt duidelijk wie er vermist werd.
Toen ik terug kwam bleek mijn schaduw weer terug. Hij bleek alleen wel op een andere plek te staan dan vanmorgen. Meteen weer een paar pogingen gedaan erover te springen, maar helaas weer niet gelukt. Toch vreemd dat je schaduw op elk uur van de dag ergens anders staat. Mocht het je dan ten slotte al lukken om over je schaduw heen te springen dan krijg je waarschijnlijk het verwijt dat je een draaikont bent.
Therapie maakt zenuwachtiger.
Ik begrijp nu dat je schaduw de hele dag om je heen draait.
Word daar nu wel een beetje zenuwachtig van. De psycholoog geeft aan dat dit in mijn jeugd ook al het geval was en dat ik daar nu langzamerhand wel een keer een modus voor moet vinden om hier mee om te gaan. Een therapie is niet voorhanden, zodat het advies is om desnoods een lotgenotengroep op te richten. Prachtig idee natuurlijk. Maar voordat ik daar aan begin wil ik toch wel minimaal grip krijgen op mijn eigen schaduw. En over die van een ander kon ik al jaren geleden springen!
Sticky stiekemerd.
Hoe meer ik bezig ben met mijn eigen schaduw, hoe meer deze mij gaat achtervolgen. Vandaag kwam ik tot de conclusie dat je de dag begint met een lange schaduw en ook aan het eind van de dag is dit het geval. In de tussentijd is deze stiekem om je heen gekropen en om dat te verbergen verandert de lengte permanent.
Zodra de zon niet meer aan het zwerk staat is de schaduw ook verdwenen. Waar die zich dan ophoudt is mijn een raadsel. De hele dag doet je schaduw met je mee. Maar zodra de zon is verdwenen ben je ook je gluiperige achtervolger kwijt. Om je vervolgens de volgende dag weer met het grootste gemak terug te vinden. Al zet ik maar één been naast mijn bed … ja hoor, daar is ie weer!
Sneller dan je …
Ik heb het wel eens gehad dat ik van Amsterdam naar New York ging. Ik het vliegtuig was mijn schaduw gelukkig niet aanwezig. Dat is maar goed ook anders zouden de vliegtuigen al rap te klein zijn. Dus dacht ik eindelijk een keertje van die bumperklever af te wezen.
Aangekomen in New York loerde ik omzichtig uit het vliegtuig om te zien over de kust veilig was (en de luchthaven). Met opzet had ik tegen niemand verteld dat ik daar zou landen en verwachtte ook niet dat iemand mij zou opwachten. Je begrijpt dus wel hoe groot mijn schrik was zodra ik J.F.Kennedy uit liep en opnieuw die schaduw voor mij zag staan. Hij had niet eens een spandoek bij zich om mij te verwelkomen!
Hoe hij daar was gekomen is mij nooit duidelijk geworden.
Ik snap het niet. Het kan toch niet zo zijn dat je leven in het teken van je schaduw staat? Uiteindelijk is het Lucky Luck ook niet gelukt om door zijn eigen schaduw te schieten. Al doet Morris je dat graag geloven!
Afijn, het is mij nog altijd niet gelukt om over mijn eigen schaduw heen te springen. Laat staan dat ik hem overhoop zou kunnen knallen.
Schaduwdraaien.
Een trouwe lezeres van de Tycoon Newspaper schreef er onlangs het volgende over:
@ Johan: Ik heb goed nieuws voor je. Je kunt over je schaduw springen!
Beeld je eerst dit in: Je plaatst in een witte koepelvormige ruimte een voorwerp op een glazen plaat. Van de onderkant belicht je het voorwerp van links naar rechts. Het effect is dat je schaduw op de witte binnenwand ‘over’ het voorwerp heen beweegt; de schaduw springt over jouw heen (weer wat nieuws!).Nu moet je iets verzinnen waarin jij dit principe omdraait.Beeld je onze wereld in ons universum in. Ga op de aarde ergens tussen de zon en de aarde staan. Elke willekeurige plek op de aarde volstaat.
‘s Ochtends sta je links van de aarde en begint je sprong. Je springt daarbij alleen wel heel langzaam. Halverwege de dag hang je zo’n beetje boven in het midden van je sprong en boven jouw schaduw. Tegen het vallen van de avond land je rechts op de aarde en voila: je hebt over je eigen schaduw heen gesprongen.
Ik heb daar even over liggen brainstormen (weer zo’n vreemde opgave!) en ben al snel tot de conclusie gekomen dat dit principe erg overeenkomt met mijn vliegreis destijds naar Amerika. Daar schiet ik dus ook niet veel mee op. Mijn schaduw stond mij daar op te wachten (en mij waarschijnlijk ook uit te lachen).
Schaduwen, het wordt me te veel.
Om de nachtmerrie compleet te maken:
Laatst zapte ik een keer langs de WK-uitzendingen waarin je horendol werd van die vuvuzela’s en bedacht mij wat voor vreselijk leven die profvoetballers wel niet moet hebben. Iedere dag te moeten werken met VIER schaduwen om je heen.
NB: Indien er schreivouten zijn geslopen in de voorgaande teksten over mijn schaduw, dan mag het duidelijk zijn dat er af en toe een schaduw over het toetsenbord viel en hiermee de nodige fouten in de tekst zijn geslopen.
image by bingbing, edited by Gsorsnoi
Onlangs ben ik weer eens wezen dineren met het gezinnetje van Gsorsnoi waar ik mij het voorgeserveerde weer heerlijk heb laten smaken. Zoals je weet wissel ik graag wat recepten uit met zijn vrouw. Mijn voorkeur gaat daarbij uit naar de recepten die het meest tot de verbeelding spreken. Nou, dat is me ook dit keer weer prima gelukt!
Indien je niet slaagt in het bereiden van dit gerecht volgens bereidingswijze 1, kies dan voor bereidingswijze 2. Geen hond die het verschil ziet.
Ingrediënten:
Bereidingswijze (1):
Begin met het grillen van de aubergine(s). Je kunt ze grillen boven houtskool of in de oven. Het is maar net wat de voorkeur verdient of wat er voor handen is. Probeer de aubergine ongeveer vijftien minuten per kant te bakken als je ze grilt en ongeveer dertig tot veertig minuten als je ze grilt in de oven.
Zodra de huid van aubergine in verkoold zwart is veranderd en de aubergine geur komt naar buiten dan is ze klaar. Leg ze in een bak met koud water om het je makkelijker te maken om de huid los te krijgen. Als ze goed gegrild zijn is het eenvoudig om de huid los te krijgen. Dep de aubergines af met keukenpapier tot ze goed droog zijn.
Maak nu de aubergine plat met behulp van een vork om dadelijk de vulling eenvoudig in te brengen. Dit is ook een goed moment om nog even te controleren of de aubergines vrij is van wormen. Meng nu de rest van de ingrediënten in een aparte kom: gehakt, knoflook, ui en tomaat. Dit zal de vulling worden. Klop de eieren zoals je ze zou kloppen voor het maken van een omelet en zet ze apart.
Leg op een bord een platte aubergine, leg de vleesvulling erbovenop, voeg wat zout en peper toe en giet er een evenredige hoeveelheid losgeklopte ei over.
Verhit een pan met een beetje olie. Laat de voorbereide aubergine in de koekenpan glijden en bak ze aan elke kant. Bak tot je aan beide kanten een goudbruin korstje hebt, ongeveer vijf tot tien minuten.
Eet smakelijk!
Je kunt het aantal overgebleven aubergine omeletten eventueel later opwaren. Zolang ze goed worden bewaard, kun je ze nog maximaal twee dagen consumeren.
Bereidingswijze (2):
Loop langs een weg waar je grote kans maakt veel soorten vogels in het luchtruim aan te treffen. Voor de exotische hap kun je het beste langs de A9 wandelen. Zoek naar wat aangereden gevogelte en schraap deze van de weg. Kijk wel uit met oversteken! Anders lig je er dadelijk zelf naast.
Kruid elke platgereden vogel met wat peper en garneer met de fijngesneden tomaten en ui. Serveer de omelet apart.
Eet smakelijk!
Voor mensen uit de meer bosrijke omgevingen:
Het aangereden gevogelte met een flinke bos takken op het hoofd zijn herten. Ook lekker!
Alternatief recept:
http://tinybites.ca/2009/02/23/tortang-talong-eggplant-omelette-in-5-easy-steps/
