In de categorie ‘gesprekken die je opvangt in de trein’ ging het vandaag eens niet over ‘hoe belachelijk het nieuwe schoolrooster wel niet is’, ‘waarom de beste vriend van mijn man niet op onze trouwerij is geweest’ of ‘nog eens vijftig tinten van een specifieke en ons allen welbekende kleur’. Terwijl ik ondertussen druk bezig was de ‘snoepgoden’ te vervloeken bij het heen en weer schuiven van zuurtjes, lolly’s en ander zoetig zuigwaar op mijn smartphone, zaten er in de sprinter tegenover mij twee jonge dames van pak ’em beet een jaar of dertig luidkeels te ouwehoeren. Het was overduidelijk dat ze het hadden over een recente voorstelling van… jawel… The Chippendales.
In het begin van hun gesprek had ik al direct in de smiezen dat het over niets anders dan dat kon gaan. Ik hoorde ze namelijk spreken over ‘een collectief schaamtegevoel bij aanvang dat vanzelf wel verdween zodra de show begon’ en het feit dat het publiek zuiver bestond uit vrouwen dat volgens hun bewoording pas moest zijn gescheiden, maar in elk geval aan niets anders konden denken dan domme mannen en seks. Mogelijk klinkt dit toch als een stereotype vooroordeel van eigen hand, maar ik kan je echt beloven dat ik die twee dames deze tekst letterlijk zo heb horen uitspreken. Gedurende hun banale gebabbel deden ze daar zelfs eigenlijk alleen nog maar meer scheppen bovenop. Mijn vermoeden werd overigens al snel bevestigd; allerhande YMCA-outfits passeerden de revue in hun eindeloze gekeuvel. Marinekleding, pilotenpakken en spannende politie-uniformen, het werd allemaal ongewenst aan mijn oren opgedrongen.
Nimmer werd er in hun gekwetter letterlijk gesproken over The Chippendales, maar iedere vent die naast hen in de coupé zat of stond moest wel op z’n achterhoofd zijn gevallen als ze niet door hadden wat er precies besproken werd. Eén punt werd in elk geval onweerlegbaar duidelijk gemaakt: Miep 1 en Miep 2 voelde zich beslist te goed voor zulks platvloers vermaak… maar ze zijn er wel heen gegaan!
Het zijn van die dubieuze dialogen waarin je kort nadat het onderwerp wordt ingezet, al globaal kunt uittekenen welke volgende onderdelen er zullen worden aangesneden. Vanzelfsprekend werd benoemd ‘dat ze altijd wel een dik zeug uit het publiek pikken’ (sorry, dit zijn niet mijn woorden), ‘ze ook langs de balkons gaan’, ‘hoe kunstig ze strippen tot een avondvullende geheel kunnen maken’ en ‘dat altijd wel een neger tussen zit’. Ik had deze quotes vooraf zó voor je kunnen oplepelen. Hoe diepgaand!
Maar juist toen ik dacht dat ik de voorspelbaarheid in eigen perso(o)n(en) leek te hebben ontmoet, werden we in de coupé toch wel heel bizar verrast toen ze ineens op iets geheel anders overgingen. Alhoewel…
Het schaamrood stond niet alleen bij alle heren in de sprinter op de kaken, nee ook de vrouwelijke passagiers moesten inhouden niet te gaan zitten schaterlachen toen Miep 1 en Miep 2 abrupt, zonder enige logische aankondiging, begonnen te praten over… let op.. ‘de ingrediënten van een frikadel’.

Over plaatsvervangende schaamte gesproken!

Zo hou je zeker een ruime slag om de arm!

Uitgesproken door: Master of Disaster

Datum: vrijdag, 6 december 2013

Bestaat uit: “Hoe erg is het?” & “Wat is de schade?”

Uitgesproken door: passant op station Haarlem, in gesprek met zijn vrouw over de telefoon

Datum: pakjesavond 2013

Goedemorgen allen,

Vandaag bericht ik jullie dat er sinds 1 december weer een nieuwe Quiz van de Maand voor jullie klaar staat. De Quiz van de Maand wil zeggen, een maandelijkse quiz op de website www.wsnoi.com waar iedereen één keer aan kan deelnemen, met als doel om er zoveel mogelijk vragen in goed te beantwoorden. De quiz bestaat uit 10 vragen en het thema is deze maand ‘Azteken’. Best een pittig onderwerp, maar er zitten ook een paar erg makkelijke tussen, heb ik inmiddels vernomen.

Vanaf 1 januari verandert de Quiz van de Maand:
Het zal tijdens het MAANDSPEL dan niet langer mogelijk zijn om de bewuste quiz van die maand in de looptijd ervan te kunnen oefenen. Dit op veler verzoek van de diverse quizspelers. Het wordt algemeen eerlijker gevonden om de quizvragen niet vlak voordat je hem speelt nog even gauw te kunnen oefenen. Parate kennis wordt meer gewaardeerd. Wel daar zit wel wat in natuurlijk.
We begrijpen dit verzoek en vandaar dat we de Quiz van de Maand al hebben aangepast om in 2014 de ‘oude stijl’ vaarwel te zeggen. 1 Januari gaat het quizonderwerp van die maand op slot en kun je hem dus alleen in de MAANDQUIZ spelen.

Een andere verandering zal ook worden doorgevoerd. Namelijk dat de quizvragen binnen 30 seconden beantwoord moeten worden, anders worden deze fout gerekend. Dit om googelen tijdens een vraag zoveel mogelijk tegen te gaan.

Nog eenmaal in de ‘oude stijl’:
http://www.wsnoi.com/index.php?page=playqvdm

Allen succes! Ik hoop dat er zoveel mogelijk mensen de quiz in de oude stijl nog even willen spelen.

Soms hoor je mij dat wel eens roepen: de prominenten van WSNOI/de Tycoon Newspaper. Maar wie zijn dat nou eigenlijk? WSNOI-prominenten zijn de trouwste fans van WSNOI en de Tycoon Newspaper en bovendien de mensen die deze spelletjessite en webkrant primair mogelijk maken. Doorgaans zijn dit vrienden, kennissen, familie of (ex-)collega’s die hier al langer actief zijn en naast de content en mijzelf en al mijn ‘stemmetjes’ de belangrijkste motor vormen.

Een paar namen:

• BoB/ de BoBfather zie je hier altijd. Hij reageert op vrijwel ieder artikel op de Tycoon Newspaper, neemt de meeste speluren op WSNOI voor zijn rekening en test de sites ook op de werking ervan en ondersteunt de nieuwe ontwikkelingen erin. Veelal noemt hij zichzelf het ‘DT-filter’, maar ‘nummer 1’ zou een naam zijn die hem ook past, omdat hij tussen de 90 en 100% van alle ranglijsten aanvoert van de WSNOI-spellen (meeste comments op de Tycoon Newspaper niet meegerekend).
• Retroman is zelf ook spelontwikkelaar (je kent hem van Ninja Rush en Padden Paniek) en is evenals BoB een ex-collega van mij. Qua humor en interesses zijn wij bijna aan elkaar gelijk, waardoor hij zichzelf eveneens onmisbaar heeft gemaakt in ‘het rijk van WSNOI’. Door een grappige woordspeling op mijn naam is hij zelfs één van de twee hoofdpersonen geworden van het fantasieverhaal het ‘Navelpad Mysterie’ (hij maakte van Paul van der Zee het anagram Reuze Navelpad).
• Zombie is wat later bij de club gekomen en heb ik leren kennen via de Verhalensite. Zijn sterkste punt is schrijven. Ik durf wel te zeggen dat ik een groot voorbeeld aan hem neem waar het op zijn schrijftechnische kennis aankomt en de fantasie die hij er in laat terugkomen zie ik ook veel raakvlakken in wanneer ik dat met mijn schrijven vergelijk. ‘Tandenfee’ en ‘Het regent zombies’ zijn twee klassieke werken van hem, welke we vol trots op de Tycoon Newspaper mochten delen.

De mannen die ik zojuist heb opgenoemd heb ik soms wel dagelijks contact mee. Stuk voor stuk zijn ze even prettig gestoord als ik waardoor ik me soms wel eens afvraag wat hen beweegt om energie te steken in een site die bewust op onzin is gebaseerd. Ik ben in elk geval erg gelukkig met hen, want zonder hun devotie zouden WSNOI en de ‘TN’ het vast niet zo lang hebben volgehouden. Deze lijst is natuurlijk veel langer en er doen zich meteen al een aantal namen bij mij op die ik eigenlijk ook niet ongenoemd mag laten, maar om niemand te kort te doen houd ik het hier even bij. Deze veel te korte opsomming dient vooral ter illustratie hoe ik tot de prominenten ben gekomen. Het laat zien wat ‘voorname Snooiers’ precies inhouden en waarom ik zo trots op dit team ben. In de vergelijking met een redactie zou je kunnen zeggen dat zij de zeer gewaardeerde medewerkers zijn die ofwel de content aandragen en vormgeven of het zijn de mensen die verbeeld worden door het trouwe stemgeluid op de afdeling en de content redigeren.

Toch is er één persoon wie ik vandaag in het bijzonder even in de schijnwerper wil plaatsen… Een vrouw die net zoals al de andere prominenten al een aanzienlijke tijd meedraait en zelfs aan den beginne als een – voor mij toen nog – wildvreemde zich zomaar bij deze site heeft aangesloten. Fan vanaf het eerste uur dus en doet trouw en driftig aan van alles mee wat ik ook maar uit mijn duim zuig. Ik heb het natuurlijk over Anja Willy Smid- Van der Zee.
Toen WSNOI in 2003 in niets anders dan in HTML het levenslicht zag, was er de Huizensite en de vroegere versie van de Quiz van de Maand. Ook in die tijd was ik erg behoeftig aan publiek voor mijn site en omdat e-mailadressen toen op het internet nog niet werden afgeschermd, ging ik als een malle onbekenden aanschrijven met de hoop dat ik ze voor die vreemde gedachtenkronkels van mij kon interesseren. Je bedenkt een onderwerp, je bouwt een site en dan zoek je daar mensen voor om die informatie mee te delen. Evenals enkele andere prominenten van het prille WSNOI, mag Anja Willy absoluut niet ongenoemd blijven. Een beetje omdat zij toevallig dezelfde achternaam heeft als ikzelf, heb ik haar toen ook uitgenodigd om mee te doen aan (vooral) de Quiz van de Maand. Maar bij één of twee quizjes doen bleef het niet. Die paar happen WSNOI smaakten blijkbaar naar meer, zodat ze ook een ‘bedrijfje’ opstartte en huisjes begon te kopen. Want zo ging dat toen. Kranig hield ze zich staande tussen de andere vroege Snooiers en bouwde haar imperium uit tot het laatste uur van die eerste versie van WSNOI.
De site ging toen even een tijdje op zwart. De eerste HTML-vorm van de site trok het niet met de razendsnelle ontwikkelingen van andere sites en standaarden op het internet. Ik moest op zoek naar een middel om het gedachtegoed van mijn ‘kindje’ in stand te houden en vond PHP. Dat studeerde ik voor mijn werk, maar kon het zelf ook best goed toepassen op wat mij privé interesseerde. Een welkome oplossing dus om WSNOI in eren te herstellen en ik ging bouwen heen. Nieuwe gezichten dienden zich aan. Enkele namen die je nu veel op de site ziet kende ik immers nog niet toen de site nog in HTML was. Gelukkig vond ik door hen het enthousiasme terug en zag ook hoe ze er zelf in mee gingen. Maar wat ik niet had verwacht was dat sommige bezoekers van de oude WSNOI site de Tycoon Newspaper en WSNOI vanzelf weer terugvonden. Wijlen Jolien van Biesheuvel (ook zo’n mooi mens) kon haar draai gauw weer vinden en enkele vrienden en familie sloten ook gauw weer aan. Maar toen zelfs Anja Willy haar gezicht weer op de site liet zien, kon ik mijn geluk niet op!
Daarom wil ik even zeggen: Anja Willy, fijn dat je nog altijd op WSNOI bent en ik vind zeker dat jij de stempel ‘prominent’ hier verdient. Van jou kan ik met recht zeggen… dat je WSNOI-familie bent 😉

Een klant mailde ons vandaag en een fragment uit deze e-mail vond ik toch wel erg bijzonder geformuleerd:
“[…]Ik zou willen voorstellen door te blijven gaan met het continueren van onze overeenkomst. […]”

Ik zou zeggen: pleonastisch fantastisch!!

Vanaf vandaag is er een nieuw spel gelanceerd op WSNOI: Bakkie Snooi, een verfrissend zoekspel waarbij je bonen moet zoeken en koffie bereidt om sterren te verdienen.

In dit spel maak je iedere dag kans vele sterren te verdienen simpelweg door het bereiden van bakjes koffie (de ‘Bakkies Snooi’). Zodra de dag begint wordt er voor jou steeds een nieuwe smaak / recept klaargezet welke je kan klaarmaken door er de juiste bonen voor te gebruiken. Deze bonen moet je echter wel eerst zien te bemachtigen. Dit doe je bijvoorbeeld door spellen op WSNOI te spelen die onder bepaalde voorwaarden deze bonen opleveren of door ze te kopen of door ze te zoeken op de site.
Op het hoofdscherm van het spel zelf zie je rechts welke bonen er benodigd zijn voor het huidige recept.

Heb jij op een goed moment alle bonen gevonden, dan kun op de knop ‘Bereiden’ klikken en wordt de koffie vanzelf gezet. De bonen gaan dan door de bonenmaler en levert behalve goeie koffie ook een hele berg sterren op.
Als dat geen heerlijk spel is…
(Ja of je moet geen koffie lusten natuurlijk)

Probeer Bakkie Snooi vandaag nog uit door te gaan naar Bakkie Snooi.
Heb je nog geen account op WSNOI? Meld je dan eerst aan via Onze aanmeldpagina.

Even voorstellen:

Speciale functionaliteiten die Bakkie Snooi bijzonder maken:

Op het ‘Bonen’-tabblad wordt keurig bijgehouden welke bonen je al bezit en welke je nog moet zoeken. Heb je een boon op voorraad, dan verschijnt hierbij een vinkje. De knop ‘Bereiden’ om je koffie mee te kunnen zetten wordt actief op het moment dat jij je voorraad compleet hebt.

Bevalt een smaak je niet, omdat je het lastig vindt hiervoor alle bonen bij elkaar te krijgen, dan kun je een recept opblazen dan wel vernieuwen door hiervoor bommen te gebruiken.

Om wat extra dimensie toe te voegen aan dit smaakvolle spel, kun je je koffie nog lekkerder maken door ‘Extra Pit’ te gebruiken. Dit is het tabblad waar je kunt gaan raden welke geheime bonen jouw koffie nog meer sterren doen opleveren.

De ‘plusjes’ bij de bonen geven aan welke bonen je kunt inzetten om te raden. Maar opgepast! Als je de koffie bereidt met de verkeerde extra bonen, dan zet je een slappe bak en gaan al je ingezette bonen verloren!

Door middel van een speciale receptenlijst wordt bijgehouden welke recepten op dit moment binnen jouw kennisgebied liggen om te kunnen bereiden. Per recept kun je daar zien wat de ingrediënten zijn, welke bonen je nodig hebt voor Extra Pit, welke Extra Pit je al hebt vrijgespeeld en wat het huidige recept is. Door het koffie-icoontje en de kleurmarkering wordt ook visueel gemaakt voor welke andere recepten je op dit moment de juiste bonen op voorraad hebt.

Prettige bijkomstigheid: als je op WSNOI een level omhoog gaat: krijg je er nieuwe recepten bij!

Er is nog veel meer te vertellen over dit spel om je mee te verlekkeren, maar ik mag een boon zijn als dat hier nog gaat passen. Het is vast nog leuker om het zelf te gaan ontdekken. Ben je al dorstig geworden, speel dan nu Bakkie Snooi!

Oh ja, en opgepast nog met deze glibberige gluiperd!

Programmeurs die, al dan niet actief in strings en andere integere rommel, de dag vullen met het doorgronden van code die door anderen is geschreven zullen dit herkennen: een warboel van code zonder toelichtend commentaar is de nachtmerrie waar je voor je vak niet aan wilt. Helaas is het voor vele van hen een bittere realiteit. Want wanneer programmeurs hun programma’s schrijven dan willen ze meestal gewoon dat het werkt en willen ze niet bezig hoeven zijn met voor iedere regel code die ze schrijven commentaar te moeten uitwerken (uitgezonderd hen die per regel code betaald krijgen natuurlijk).

De ijverige programmeur, die onderstaande commentaar bij zijn programma heeft geplaatst heeft daar wellicht anders over gedacht. Dit fragment kreeg ik vandaag door een collega van mij op een verloren momentje (voor de baas) doorgestuurd. Ik hou inderdaad wel van dit soort vermakelijke ‘agressie epistels’ die zwaarmoedige programmeurs vol geestdrift oppennen vaak onbewust van het feit dat er geen hond is die deze informatie, doorgaans, ooit tot zich zal nemen. Om vervolgens te ontdekken dat het op het web wemelt van de fora waar al even zotte programmeurs hun verloren tijd kolderiek zinnig proberen te maken met het naar elkaar uitwisselen van deze onnozele ‘codecrap’.

// At this point, I’d like to take a moment to speak to you about the Adobe PSD
// format. PSD is not a good format. PSD is not even a bad format. Calling it
// such would be an insult to other bad formats, such as PCX or JPEG. No, PSD
// is an abysmal format. Having worked on this code for several weeks now, my
// hate for PSD has grown to a raging fire that burns with the fierce passion
// of a million suns.
//
// If there are two different ways of doing something, PSD will do both, in
// different places. It will then make up three more ways no sane human would
// think of, and do those too. PSD makes inconsistency an art form. Why, for
// instance, did it suddenly decide that *these* particular chunks should be
// aligned to four bytes, and that this alignement should *not* be included in
// the size? Other chunks in other places are either unaligned, or aligned with
// the alignment included in the size. Here, though, it is not included. Either
// one of these three behaviours would be fine. A sane format would pick one.
// PSD, of course, uses all three, and more.
//
// Trying to get data out of a PSD file is like trying to find something in the
// attic of your eccentric old uncle who died in a freak freshwater shark
// attack on his 58th birthday. That last detail may not be important for the
// purposes of the simile, but at this point I am spending a lot of time
// imagining amusing fates for the people responsible for this Rube Goldberg of
// a file format.
//
// Earlier, I tried to get a hold of the latest specs for the PSD file format.
// To do this, I had to apply to them for permission to apply to them to have
// them consider sending me this sacred tome. This would have involved faxing
// them a copy of some document or other, probably signed in blood. I can only
// imagine that they make this process so difficult because they are intensely
// ashamed of having created this abomination. I was naturally not gullible
// enough to go through with this procedure, but if I had done so, I would have
// printed out every single page of the spec, and set them all on fire. Were it
// within my power, I would gather every single copy of those specs, and launch
// them on a spaceship directly into the sun.
//
// PSD is not my favourite file format.

Heeft u dat ook wel eens? Sta je bij de kassa in de supermarkt, ben je nog lang niet klaar met alles in je tas te doen en dan zegt de caissière:
“Dat is dan 24,95 alstublieft”
Wat doe je dan? Ga je dan eerst afrekenen om vervolgens degene na jou in de weg te staan met jouw inpakwerk of ga je stug door met inpakken tot je klaar bent en dan afrekenen waarbij iedereen weer na je kijkt van ‘Wat een eikel. Kan ie niet eerst effe betalen dan gaat alles veel sneller’ (terwijl het echt niet zo is)?
Ik heb er het volgende op verzonnen: vertragingsbananen. Uitleg: je moet ze wegen en je krijgt een bonnetje dat je er zelf op moet plakken. Als je hem maar krom genoeg plakt kan de scanner hem niet lezen en dan moet de caissière het nummer handmatig invoeren. Dit geeft jou tijd om je boodschappen in te pakken.
NB: dit kun je met andere artikelen ook doen en als je veel boodschappen hebt doe je er mee waarbij je ze verdeelt over de totale hoeveelheid.
Vanmiddag vroeg de caissière aan mij:
“Meneer, kunt u zeggen wat dat is?”
Mijn antwoord: “Rode kool.”
Zij: “Oh, is dat nu rode kool? Ja sorry hoor, ik lust geen rode kool dus ik heb het ook nog nooit gezien.”
Ik wist niet goed wat ik hier nu van moest denken. Het is een beetje dom, maar ook wel weer schattig.
Ik ga volgende keer artisjokken halen. Eens kijken of ze die kent.

image by thehenk, edited by Gsorsnoi

Voor het vertrek naar de werkgevers heden ochtend legde mijn echtgenote Jenny mij nog een vraag over haar kleding voor. Mijn vrouw wil er graag verzorgd uitzien, zodat ieder detail, hoe minutieus ook, onverdeelde aandacht behoeft. Menig man zal deze situatie herkennen en wordt hier zelfs misschien wel dagelijks door zijn eega mee geconfronteerd. Een precaire zaak dus, waar zorgvuldig met het te geven antwoord moet worden omgesprongen. Gelukkig laat ik mij door dit soort vragen niet verrassen en ben ik altijd met mijn ongezouten mening hierop voorbereid, hetgeen door haar wordt gewaardeerd.
Er moet worden aangetekend dat mijn vrouw Filippijnse van afkomst is, inmiddels prima Nederlands spreekt, maar toch af en toe met de uitspraak van bepaalde woorden en grammatica nog wat worstelt. En ik moet haar beslist nageven, sinds ze in Nederland is, schroomt ze niet om, bij twijfel aan het juiste zins- of woordgebruik, het gewoon te proberen. Angst om iets verkeerds uit te spreken komt niet bij haar op. Deze kranige instelling rondom het taalgebruik leverde vanmorgen daarom dan ook weer een allerschattigste verspreking op.
Terwijl ik nog wat voorbereidingen trof om kort daarop onze jongste dochter uit haar bedje te halen, had Jenny zich al in haar jas gehesen om spoedig naar haar werk te vertrekken. Tas en alles was ingepakt of in gereedheid gebracht om na een zoentje elkaar een fijne dag te wensen. Het enige wat ze wel nog even wilde weten was of ze voor de dag er wel presentabel genoeg uit zag. Want tja, die zilver- met zalmkleurige instappers van Louise Vuitton… zou dat wel gaan bij die nette donkere pantalon?
“Schat,” begon ze, toen ze zelf de conclusie al had getrokken dat de schoenen vloekten, “ik denk ik heb nieuwe vrije loop-, euh… vrije-… hoe noem je dat? Vrij lopende…?”
Nog niet helemaal ingeschakeld keek ik van mijn ontbijtje en andere handelingen op en repeteerde niet-begrijpend een deel van de vraag:
“Vrije-…schoen? Huh?”
Totdat ze ten slotte zelf probeerde:
“Vrije uitloopschoenen?”
Op dat moment moesten we allebei lachen. Terwijl bij Jenny het schaamrood inmiddels op de kaken verscheen, zag ik mijn ‘kippetje’ al voor me en moest ik hierbij onwillekeurig aan gelaarsd pluimvee denken dat, bij het leiden van een gelukzalig leven, ons reeds van ons dagelijks ontbijt aan het voorzien was. Het was maar goed dat Jenny mijn scharrel niet is, anders zou je er nog andere gedachten aan kunnen linken. Gelukkig moest ze er zelf ook hard om lachen, maar drong wel bij mij aan om haar eindelijk te verlossen met de juiste term:
“Vrijetijdsschoenen zul je wel bedoelen, schat, of niet?”

Heerlijk vind ik dat soort versprekingen altijd. En, clown van het huis dat ik ben, voer ik het ongemak vaak nog even ietsjes op tot net onder de grens dat het irritant begint te worden.
Laatst moest ik ook zo lachen toen ze mij per e-mail een vraag stelde, omdat we een klusjesman in huis hadden voor een verbouwing, of we nog ergens nieuwe ‘stofzuiker tasjes’ hadden. Haha, prachtig! Om over de ‘stoelpadden’ nog maar niet te spreken. Meestal als ze dit soort fantastische uitspraken maakt, plaag ik haar dat ze weer ‘Jenny-taal’ gebruikt, waar ze dan toch vaak weer iets minder om kan lachen…