Onder de dierenactivisten ben ik zeker geen grote naam. En om nou te zeggen dat ik mezelf een actieve ranger voel, nou nee. Toch steunen wij bij ons thuis twee organisaties die zich inzetten voor het dierenleed wat zich helaas te pas en te onpas aandient. Mag IK mij dan hier even uitlaten over wat ik vrijdag 7 november j.l. in de krant las? Dank u!

Als je als stier op een dag te horen krijgt dat het volgende veld waar je mag gaan grazen de eeuwige jachtvelden zijn, dan bedenk je je wel tweemaal voordat je weer achter de menigte aanschuift. Zo moet deze week ook meneer Stier uit Groningen erover hebben gedacht. Zijn grootste vrees werd bewaarheid toen hij realiseerde wat hem in de slachterij te wachten stond. Hij werd slachtrijp beschouwd.
Nooit meer die groene verse gras smaak, nooit meer onbeschaamd de staart omhoog en plassen maar. Wat zou hij Berta missen en hun kalveren. Morgen zou hij met een beetje geluk vanaf een boterham uit een picknickmand naar een onbekend grasveld mogen staren. Een ander stuk van zijn vlees verdwijnt in het keelgat van een trouwe Mac-bezoeker.
De slachterij: hier zou het eindigen.
“Wegwezen” dacht meneer Stier. “Mij niet gezien”. Voor rennen was hij eigenlijk helemaal niet zo gemaakt. Nu snapte hij waarom hij zo goed te eten kreeg: zodat hij te dik zou zijn om een flinke sprint te kunnen aantrekken. “Nou, laat die matadores maar komen, ik laat me niet kisten”. De levenslustige stier wist de slachterij te ontsnappen en koos het hazenpad. Al gauw belandde hij op een lang gestrekte grijze vlakte bij het Groningse Leek waar diverse gekleurde machines heen en weer raasden. Met grote ogen rolde de blik van meneer Stier heen en weer en wist niet wat te beginnen. In volslagen paniek rende hij door de drukte van deze vreselijke renbaan.
Inmiddels had de politie de A7 afgezet, omdat een potentiële hamburger de bezigheden op de asfaltjungle danig aan het verstoren was. Het beest moest gevangen worden anders konden er weleens menselijke slachtoffers vallen. En dat mocht toch niet gebeuren? De razende stier dreigde naar de andere rijbaan te rennen. Daarom zette twee agenten hun eigen leven op het spel door in hun bolide een poging te wagen deze vleeshoop aan te rijden. Enkele honderden kilo’s kostbaar vlees rolden over het wegdek om even later weer op de hoeven te klimmen en weg te rennen. Het leven van meneer Stier overleefde reeds twee moordaanslagen. Kort daarop trok een agent zijn pistool en maakte driemaal scheepsrecht.

Graag vraag ik u hierbij een minuut stilte voor deze dappere stier die driemaal dapper vocht om niet aan de vleeshaak te hoeven eindigen.
Respect.

Smerig: “Man met snor”. “Dag, ik zal me even voorstellen, mijn naam is …” want zo gaan die dingen als jouw collega het aan heeft gedurfd om met een andere look op het werk te verschijnen. Van de één op de andere dag jezelf met een nieuw uiterlijk presenteren aan de mensen met wie je dagelijks te maken hebt, is niet altijd een succes. Het kan natuurlijk zijn dat je ineens een gedurfde kleur overhemd aan hebt getrokken, of omdat je met een korte broek op het werk verschijnt, dat je daarom reacties uitlokt. Ook een kort of überhaupt een rokje kan verassende blikken toveren. Soms gaat dit zelfs met een gevoel van walging gepaard. Het is maar net welke collega het betreft!
Borstvergrotingen of algehele sekseaanpassingen doen het ook erg goed. Ga er dan maar gerust van uit dat de hele afdeling of misschien wel het hele bedrijf weet dat je wat aan jezelf veranderd hebt. Wil je een keer recht in je ogen worden aangekeken, neem dan onaangekondigd een bril. Een ‘boob-lift’ trekt de blikken gegarandeerd een hele andere kant op – van de mannen op z’n minst -. Deze laatste aanpassingen zijn overigens wel erg rigoureus.
Toch zijn er ook minder drastische uiterlijke wijzigingen die maandenlang tot soms wel jarenlang tot ongewilde discussies leiden. Doe maar eens een kleurtje in je haar of laat je snor of baard staan. Dit overkwam een collega van mij. Het duurde niet veel langer dan een dag voordat zijn ‘shag’ door zijn overbuurman werd bemerkt. En dat terwijl de rookvrije werkvloer al was ingevoerd! Collega Frits liet op een dag zijn snor staan en kreeg meteen al commentaar. Onverschrokken als hij was had hij sinds vrijdag zijn gelaat niet behoorlijk geschoren, zodat hij vriend en vijand de eerstvolgende maandag de stuipen op het lijf joeg. Het onsmakelijke aangezicht tonend aan zijn buurcollega’s was voldoende om van een humeurig maandagmorgengevoel een feit te maken.
Volgens eigen zeggen lag het niet aan het scheerapparaat en ook was de elektriciteit niet heel per ongeluk plaatselijk uitgevallen. Frits had heel bewust zijn snor laten staan. Op de vraag of zijn vrouw er tegen was antwoordde deze ongegeneerd bevestigend dat dit het geval was. De brutaliteit!
Maar wat beweegt mensen om deze aardverschuivende veranderingen op zichzelf toe te laten dan wel toe te passen? Is het de psychologische storing die zij in hun omgeving teweeg brengen wat de motivatie vormt? Vast wel! Het moet alles te maken hebben met het gevoel aandacht te kort te komen. Dit tekort tracht het individu te compenseren door d.m.v. een uiterlijke wijziging de aandacht opnieuw onvermijdelijk op zich te vestigen. Toch lijkt het er sterk op dat Frits een extra motivatie had om zich ertoe te bewegen deze touwladder uit te hangen. De conclusie is te vinden in het volgende citaat en dan met name het dikgedrukte stuk:

“Snorharen komen voor bij dieren die niet goed kunnen zien of die voornamelijk bij nacht actief zijn. Ze zijn van dienst bij het vinden van de weg en bij het zoeken van voedsel. Sommige dieren, zoals de huismuis, kunnen bewegingen van de lucht waarnemen met hun snorharen. Omdat de werking van de snorharen van groot belang is voor het overleven van deze dieren, is een groot deel van de hersenen ingericht voor het verwerken van de impulsen uit de zenuwen bij de snorharen. Ook gebruiken zoogdieren veel energie om de haarzakjes rond hun snorharen warm te houden, zodat ze gebruiksklaar blijven”.

Net zoals Frits zijn andere snorrende snorren verslaafd aan taart en andere vormen van gebak om de haarzakjes van de snorharen van warmte te kunnen blijven voorzien.

Lees ik vandaag in de krant ‘Speur mee naar valkuilengraver’. In de Heldense bossen zijn inmiddels vier valkuilen ontdekt met daarin betonnen blokken geplaatst waaruit stalen spiezen omhoog steken. Burgemeester Mat Vestjens roept alle inwoners van Helden op om mee te helpen zoeken naar deze kuilgraver.

Ik kijk wel beter uit. Straks lig ik er zelf in!

Beste landgenoten,

terug van lang weg geweest arriveerde ik 1 juni 2008 aan de luchthaven Schiphol in Nederland. En ik groet u: “Wat een kutstreek vervoer!” Ik herinner mij nog goed dat ik binnensmonds iets soortgelijks moet hebben gesproken toen ik, trots op Nederland, na tien minuten wachten nog geen bus had gezien. Dat was slechts 8 maanden geleden. De gedachte schoot door mijn brein: “Die chauffeur zal wel koffie drinken zijn”. “Doe dat even lekker in je eigen tijd” denk je dan. Wachten is niet echt mijn hobby. Zodat een beetje vlotte doorstroming van het OV wel wenselijk is. Ik stond dan ook met koffers vol ergernis toen ik mij met de aankomst op Schiphol had voorgenomen met de bus naar huis te gaan. Dat kon ik dus mooi op mijn buik schrijven! Meneer de taxichauffeur lachte in z’n vuistje een fatsoenlijk mens als ik te moeten zien smeken of hij mij misschien een ritje naar Amsterdam kon aanbieden. Gelukkig dat het OV daar wel in beweging wilde komen.

Prima, klaag maar raak. Zo begon ik ook. Totdat je even nadenkt over wat er gaande is. Het spreekt vanzelf dat de reizigers de dupe zijn van deze stakingsacties. Aan de andere kant zou je eens stil moeten staan bij de brandstof waar deze chauffeurs nu van afhankelijk zijn. Veel meer dan aardgas hebben zij niet. De echte benzine ontbreekt: koffie. Oftewel een oer-Hollands bakkie pleur. Op het moment dat jij staat te kankeren waar die bus blijft, zit die arme chauffeur zijn looie pijp te trainen in het gauw-gauw wegwerken van een lekker bakje koffie. “Pauze, hoezo?” Is het je nooit opgevallen dat chauffeurs koffie drinken in de bus?
Mogen zij dan op z’n minst hun pauze doorbetaald krijgen?

Dit artikel had ik eerst ‘Godverdomme’ willen noemen. Echter, gezien mijn sociaal ingestelde achtergrond en het feit dat tere christelijke zielen waaronder ikzelf dit artikel ook wel eens zou kunnen lezen, besloot ik toch een wat minder afschrikwekkende kop te kiezen. Zo’n vloekende kreet wilde ik de mens sowieso niet aandoen. Koppensnellers zouden overigens wel eens meteen het loodje hebben kunnen leggen, enkel door het lezen van de originele titel. Mijn standpunt laat zich verder niet beïnvloeden door het zachte roze of juist hatelijk gele karakter van een kop boven een artikel. Vloeken is deels nuttig en deels onbehoorlijk.
Voor mij is dit genoeg reden om een bond op te richten tegen een ‘bond tegen vloeken’. Met een groot deel van de strekking van deze bond ben ik het zeker eens. Je hoeft geen katholiek te zijn zoals ik om zich te storen aan Godslasteringen in de verdoemende kreten die wij dagelijks slaken alsof het onze boterham dikker zou kunnen maken. Ook het aanroepen van de heilige Messias om je emotionele uitspattingen meer kracht bij te zetten zie ik niet als een functionele oplossing. Daar heeft de bond zeker een punt. Zelfs al zouden Here God en Jezus Christus geen Schepper of Messias vertegenwoordigen, wat geeft jou het recht om überhaupt iemands naam als zondebok te besmeuren? Jouw naam wordt toch ook niet uitgekrijst als het even tegenzit? Wat dit betreft ben ik het volledig eens met de bond. Het misbruiken van de heilige naam is een ontegensprekelijke zedenmisdaad.

Waar ik mij niet in kan vinden is het volledig van tafel vegen van alle vloeken. Let wel: vloeken. Iemand voor klootzak of kutwijf uitschelden of de miljoen varianten die daar tegenwoordig op verzonnen zijn, zijn scheldwoorden, geen vloeken. En schelden doet nog altijd pijn. Daar heb ik overigens nooit het nut van ingezien. Maar zouden we helemaal niet meer mogen vloeken dan vrees ik dat we zullen eindigen in een Markies-de-Canteclaer-van-Barneveldt-maatschappij. Parbleu!

De zogenaamde oplossing om vervangende woorden uit te slaken wanneer we in een vloek hadden willen uitkomen voldoet niet. “Potjandozie zeg, laat ik toch mijn koffie over mijn computer vallen!” Wat is hier het nut van?
Al deze onuitgebraakte emotie slaat een mens op. Zo maken wij binnenvetters van onszelf wat nooit goed kan wezen. De bloeddruk wordt daar ook al niet minder van. Een mens mag toch op zijn tijd wel eens goed kwaad zijn? Natuurlijk ben ik het wel met de anti-vloekers eens dat het best een beter minder mag met de wijze waarop wij de straat bevuilen met onzin. Dus moeten wij die rotzooi mijden of opruimen. Hiermee hebben we gelijk een reden om het vloekschepje uit te vinden.
Al met al hoeft dat vermijden van vloeken van mij helemaal niet zo. Zorg er alleen wel voor dat een ander geen last heeft van die ongein.

Vloeken heeft zin.
Dat wil niet zeggen dat ik het hele leven een ‘fucking kutzooi’ hoef te noemen. Dat lijkt me ook weer ongepast. De dames onder ons hoor je toch ook niet roepen dat we in een ‘neukende piemelbende’ leven? Al zit in beide soms best een kern van waarheid. Maar dat is weer een heel andere onderwerp om later nog eens over door te draven.

Vloeken kan soms bijzonder functioneel zijn. Een mens vloekt namelijk voornamelijk omdat de geest een grote behoefte heeft zich emotioneel te ontdoen van een negatieve belading die het mentaal systeem plotseling heeft te verwerken. Een gemiddeld mens kan die overbelasting niet aan en heeft zin om een artistiek behangetje bij elkaar te vloeken. Dat kan soms best een opluchting zijn. Het is daarom maar wat fijn om dat verbaal eens te kunnen uiten. Houd dan dus alleen wel rekening met je omgeving!
We mogen overigens van geluk spreken dat we deze ontladingen kunnen uiten met woorden en niet van wapengeweld afhankelijk hoeven te zijn. Hadden wij elke geuite vloek met een handje buskruit vervangen dan hadden we ondertussen zelf voor God kunnen spelen met een eigen oerknal.

Begrijp me niet verkeerd maar ik bedoel wat ik zeg: vloeken is niet verkeerd, als het maar zin heeft en je er niemand mee beledigd of verwenst.

Fi donc!

Zelf sta je er misschien nog niet zo bij stil, maar hopelijk komt er voor jou ook een dag dat je jezelf ‘bejaard’ mag noemen. Dat wil niet zeggen dat je je niet meer jong mag voelen. Neem bijvoorbeelde die ouwe van mij. Er wordt gezegd dat hij een volwassene moet voorstellen, maar een echt veel ouder dan 22 zal hij nooit worden. Gelukkig voor mij zijn dit zijn eigen woorden, anders had ik nu toch mooi een dikke vete ontketent met mijn vader.

Ooit komt dus die dag dat je niet alleen voor je omgeving, maar ook aan jezelf moet toegeven dat je een dagje ouder begint te worden. Welke beeld hebben wij daar eigenlijk van? De oudjes van vandaag kennen we wel. Maar zien wij er straks ook zo uit? En gedragen wij ons ook zo? Keek je tien jaar geleden om je heen dan zag je hobbelende oudjes met een beetje geluk met een driepoot een NZH-bus in duiken om eens fijn met z’n allen een dagje uit te gaan. Dat beeld is vergeleken met nu gelukkig niet zoveel veranderd. Behalve dat de organisatie van het streekvervoer een nog lelijkere kleur heeft kunnen verzinnen om de bus mee te bekladden. De inhoud en de intentie van de reis is verder hetzelfde gebleven.

Toch zien we dat de ouderdagactiviteiten een evolutie ondergaan. Terwijl het vensterbankgroen nog steeds gedomineerd blijft door de geraniums, begint de mobiliteit van de grijze mensen en hun grijze massa andere vormen aan te nemen. Zou een derde wereld migrant een eerste wereld binnenstappen dan zal de migrant steeds sterker de indruk hebben op een andere planeet te zijn beland. Daar is overigens niets nieuws aan. Dat beeld bestaat nu ook al. Het meest opmerkelijke verschil is echter dat de oudjes van nu zich steeds meer op geautomatiseerde wielen voortbeweegt. En als ik mij daarbij realiseer dat mijn oma uit 1931 leeftijdgenoten les geeft in computergebruik, dan vind ik dat je ouderenevolutie een begrip mag noemen. Dat zullen we háár oma niet hebben zien doen.

Kijk nu eens om je heen naar de mensen die je kent van je eigen leeftijd. Probeer je dan eens voor te stellen hoe zij straks hun oude dag besteden. Het is gemakkelijker om dat te visualiseren op een persoon dat naast je zit dan op het persoon aan de andere kant van de spiegel. Grijs worden we met een beetje geluk allemaal. Maar leunt je buurman anno 2074 nog steeds op een veredelde kruk? En draagt hij straks jampotbrilglazen of een jampotcontactlens? Of moeten biedt laseren de ultieme oplossing? Naar de technologische ontwikkeling valt te gissen, zodat ik me afvraag of de rolstoel niet een keer ‘uit de mode’ raakt. 

Vervolgens kun je je afvragen hoe je bent oud wanneer de pensioenleeftijd intreedt. Voor ons zal dat nu nog wel vrij vast staan. Maar wat te denken van de generatie(s) na ons? Momenteel verlangt de regering wel steeds meer dat we tot onze 70ste door blijven zwoegen. Straks zullen we misschien wel met z’n allen pas op onze 120ste onder het gras kruipen. Dan is tot je 70ste door blijven werken toch zeker een luizenleventje!

Ondertussen wachten we de ontwikkeling af van de geranium in hologram.

12,3 miljoen inwoners in Jakarta, 12,8 miljoen inwoners in Sjanghai, 13 miljoen inwoners in Buenos Aires, 13,8 miljoen inwoners in Calcutta, 14,1 miljoen inwoners in Delhi, 17,4 miljoen inwoners in Bombay, 17,9 miljoen inwoners in Sao Paolo, 18,3 miljoen inwoners in New York, 18,7 miljoen inwoners in Mexico-Stad, 35,5 miljoen inwoners in Tokio-Yokohama, 6,1 miljard inwoners over de hele wereld en één vogelgriep.

Er hoeft maar één besmettelijke zuchtje asem of een kloddertje rochel een epidimietje te veroorzaken en de gehele mensheid is als één gezamelijke vlo op het achterste van president Bush die door een komeet in het hart getroffen wordt.

“Tjiep tjiep”, zegt het vogeltje op het Griekse eilandje Inousses en lacht nog eens vrolijk naar Al Qaida. “Als we op Halley moeten wachten, dan is er straks helemaal geen plekje meer voor ons om in de rui te gaan”. De bevolking slibt dicht en de mensheid rouwt haar verlorenen. Maar hoever gaan wij nog door? Hoeveel dichter moet moeder Aarde bevolkt raken, wij willen homo sapiens er eindelijk eens van overtuigd raken dat je wel degelijk van deze wereldbol af kan vallen?

Hogere machten hebben het wel degelijk goed met ons voor. We gaan er eigenlijk alleen maar op vooruit. Neem nou SARS. Deze pandemie zorgde er alleen maar voor dat we meer adem kregen. Je hebt in elk geval meer kubieke meters lucht per mens. Toch?
Of wat te denken van de tsunami in Azië? De vissers daar hadden toch al moeite om genoeg vis te kunnen vangen. De oplossing lag in feite al tijden voor de hand: reduceer het aantal vissers! En buiten dat, levert het ook nog eens werkgelegenheid op voor de cartografen. Want er zijn heel wat nieuwe kustlijnen aan te passen! Niet alleen in Azië, maar natuurlijk ook in de Verenigde Staten.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat het soms wel goed is dat er hier en daar een paar mensen de kans krijgen het groenere gras te zien of een keer ontvoert te worden door Elvis zonder terug te komen. Mensen vragen zich nog wel eens af:”waarom gaan altijd de goeierikken dood?” Nou!? Omdat de slechterikken het verdienen om zichzelf verder naar de knoppen te helpen.

Ook wil ik nog even een misverstandje uit de wereld helpen: een ENDemie is een besmettelijke ziekte die in een land of gebied blijft voorkomen, een EPIDemie is een exponentiëel toenemende ziekte van besmettelijke aard en een PANDemie is een EPIDemie die zich over een groter gedeelte van de aarde verspreidt. En zolang de EPIDemieën ENDemisch van aard blijven en zich doen optreden onder de dieren dan spreekt men van EPIZOOTIEEN!

Nou waar wachten we nog op? Gaan we nou met z’n allen zitten hokken op de Maan (Op Mars schijnt namelijk al leven te zijn)? Of is het wachten op een via zuurstof overdraagbare hartkwaal?

Hoedanook, als wij niet eens beter beginnen te leven dan sterft vandaag of morgen de wereld aan een scheet.

image by percurio, edited by Gsorsnoi

Voelt het niet wat naakt om je in een wereldje te begeven waarin éénieder zo zijn eigen dingetje heeft, maar waarin jijzelf het nakijken hebt op de kwaliteiten van een ander. Het is natuurlijk niet netjes om je te kleden in de klederen van een ander. Zodoende is het noodzakelijk zelf met iets wonderlijks te komen waarin jij uniek bent. Iets waarin alleen jij in kunt uitblinken. De wereld mag het weten, dat alleen jij die wel zeer bijzondere eigenschap bezit. Laat die capaciteit bloeien. Laat de vruchten aan jouw creatief groen groeien. Maak dat de kleinste oren zich als bloemkolen naar jouw maaksel zullen spitsen. En zorg dat jouw publiek met camera’s naar je zullen flitsen.
Open dat brein en laat het loof uit jouw intelligent voorkomen ontspruiten. Trek toch die groene mantel aan. Niemand zal nog kritiek durven uiten. Zuig, tot je je duim helemaal leeg hebt gezogen. Jij bent de unieke duimzuiger, EN daaraan is NIETS gelogen!

Neen, moralen wil en kan ik niet maken. Daarvoor hebben wij zo’n onze specialist. En daarom juist, moest ik er voor zorgen dan mijn kunnen niet achter andermans netten vist. Duimzuigerij, DAT is mijn kunnen. En verheerlijken zal ik dat.
Dankzij onze Moraalridder Patrick Koster ben ik dan ook weer op het rechte pad.