Bedrijfsnaam:
Smells Funny

Locatie/Standplaats:
Smokey Mountains

Salaris:
Geen probleem, verzekering wordt lastig omdat deze vaak moeilijk doen.

Bedrijfscultuur:
Sinds 1 juli 2008 is het verboden om te roken in o.a. de horeca. Met de krediet crisis er bovenop is het niet meer te harden in de sigaretten industrie. Iets wat ook op gaat voor onze branch. Ons personeel is weggelopen, omdat we onze werknemers graag van een rookvrije werkplek wilde voorzien. Dit is ze blijkbaar in het verkeerde keelgat geschoten.
Smells Funny kun je nu van kilometers afstand ruiken en zien (rookontwikkeling boven de ranch). Tussen de bergen van de Smokey Mountains ligt deze muffe asbakfokkerij gesitueerd waar roken niet mag maar moet. Het is een must om als een Marlboro Man met een sigaret in je gaffel aan de arbeid te staan.

Functieomschrijving:
Je werkt in een ranch waar je wilde asbakken fokt die je nicotine laat grazen in de Smokey Mountains. Je drijft de asbakken op je camel. Je houdt de groep zo ongezond mogelijk door ze van jongs af aan te laten meeroken. Natuurlijk deel je ze onderwijl stiekem een peuk uit. Tevens leer je ze rochelen en doe je ze voor hoe ze zwarte of groene pitten kunnen uitspuwen. Een volgroeide asbak herken je aan de littekens van uitgedrukte peuken in het volgestapelde bakje. Zijn de kinderen eenmaal groot dan kunnen ze op transport worden gezet naar de caféhouders die zich al dan niet aan het rookverbod houden.

Functie-eisen:
Je bent in het bezit van een diploma cirkels blazen d.m.v. een sigarettenwolk.
Je meurt een uur in de wind naar nicotinelucht. Het is een pre als je goed kunt rochelen, hoesten en proesten.

Dienstverband:
Levenslang.

Solliciteren:
Interesse in deze functie? Reageer direct en stuur je motivatie inclusief CV naar werving@wsnoi.com of kijk op onze website: http://wsnoi.com/tn/

Raadsel:

In een regenachtige week treffen we een drietal survivaldeelnemers aan in Noorwegen. Alle drie dragen ze een eigen rugzak. Het is al laat, zodat ze besluiten op een open plek in het bos de nacht door te brengen. Na veel geploeter is er een tentje opgezet waar de mannen binnen kruipen om daar de luiken te sluiten.
Op deze hoogte van het noordelijk halfrond trekt het paarsblauwe kleed slechts twee uur lang over de hemelboog en maakt al gauw weer plaats voor de lichtblauwe variant. ‘s Ochtends vroeg prikt de zon al door het tentje en wekt de vakantiegangers.

Er staat een 42 kilometer lange wandeltocht over het Geirangerfjord op het programma, zodat het drietal vlug de tent opbreekt en snel vertrekt. Tijd en ruimte voor het verzamelen en opslaan van souvenirs is er niet. Ook wordt er geen rugzak met andere spullen ingepakt dan deze de avond ervoor werd uitgepakt.
Toch loopt één van de drie survivaldeelnemers met 3,5 kilo last meer in de rugzak de zware wandeltocht van deze dag tegemoet. Zijn handen zijn koud en de pijn drijft erdoor als tandartsboren. Rara, hoe kan dat?

“Jij trekt ze aan” was wat mijn collega Jeroen ooit zei toen ik nog bij die witgoedzaak werkte. Ik dreig hem er gelijk in te moeten geven. Waarom weet ik ook niet. Er zijn van die rare types die altijd mij moesten hebben als het om contact gaat. Zodra ze contact met je hebben dan ben je van hun en is de enige uitweg grof te zijn om aan ze te ontsnappen. Jammer genoeg voor mij ben ik eerder het geduldige type dat tot het uiterste beleefd probeert te blijven.
Ik dacht er weer even verlost van te zijn tot er vandaag bij de bushalte eentje voor me opdook. Eerder op het station had ik dit zonderlinge type al gespot. Ik was binnen aan het wachten opdat de bus zou komen omdat het buiten zo koud was. Vanaf die positie kon ik goed zien hoe of de bus eraan zou komen. En daar was het dat ik voor het eerst deze alternatieveling met zijn hoge Victoriaanse hoed binnen zag lopen. Hij valt onder de categorie typetjes waar je gewoon niet overheen kàn kijken. Goed, ik had de man gespot en wist genoeg. Mijden! Alcohol rook ik nog niet, maar ik wist zeker dat zo gauw ik binnen de straal van 10 meter om hem zo stappen, ik een gordijn van dranklucht zou binnenwandelen.  In dit laatste had ik mij toch echt vergist. Dat gaf hem toch een pluspunt.

De bus zou over 3 minuten arriveren, ik had mij reeds naar de bushalte verplaatst. En ik bleek daarin niet de enige. Nog maar een minuut voordat de bus hier zou zijn, schoot hij mij aan. Hij noemde mij bij mijn naam zo van ‘Hé gabber, da’s een tijd geleden’.  Moet je je dat eens voorstellen?! Iemand die je totaal niet kent, die je aanspreekt en dan ook nog eens een type die je het laatst zou verwachten achter een kassa vragend of je nog zegeltjes wilt.
Maar hoe benauwend dat ook door iedereen kan worden ervaren, er schoot mij nog iets extra raars door me heen: het overkomt mij nóóit dat ik een gezicht niet herken. Het wil niet zeggen dat als wij elkaar na jaren weer eens ontmoeten, dat ik je dan direct bij je naam noemen kan. Maar een gezicht vergeet ik gewoon nooit. Hier klopte per definitie dus al iets niet. En ik was daarom echt bang. Echt bang. Want hoe kent hij mij dan bij naam? Voor- en achternaam hè! 

Wat bleek, ik had net een cursus week achter de rug en had daarbij een tasje gekregen zodat ik er mijn cursusmap in kon opbergen. Ik ben niet het type dat mijn naam op mijn tas schrijft, maar achterop de tas stond wel mijn naam op een kaartje gedrukt, zodat het opleidingsinstituut wist aan welk persoon zij deze tas moesten overhandigen.

En de zonderlinge man? Zij het in het begin enigszins ongemakkelijk, ik heb er de helft van de busreis naar huis een prettig gesprek mee gevoerd over van alles en nog wat. Maar Uri’s gezicht … die zal ik nooit meer vergeten!

Lang hebben we er over na moeten denken voor we besloten dit artikel te willen plaatsen. En lang is het. Dat gegeven op zich is op een weblog al dodelijk. Echter, deze fijne collega heeft het er in onze optiek tot gepresteerd een dusdanig kunstwerk te kunnen schrijven over een totaal onbegrijpelijke materie dat we hem als gast auteur een kans gunnen. Voor de leesbaarheid volgt hier eerst deel 1. Eerlijk is eerlijk, het is werkelijk subliem als je zo kunt schrijven! Chapeau!
Lees en vooral huivert!Ter illustratie het volgende waar gebeurde verhaal:Als iemand een lichamelijk ongemak oploopt ergens in den lande, is het voor medische hulpverleners bijzonder handig om op elektronische wijze de medische doopceel te kunnen lichten van het slachtoffer. Dit om te voorkomen, dat wanneer medicatie moet worden toegediend, zich complicaties kunnen voordoen, door het niet kennen van voorgenoemde doopceel. Met daarmee als mogelijk resultaat, het rochelend ter aarde storten van de patiënt.
Welnu daar is van overheidswege over nagedacht en een richtlijn voor
opgesteld: Het EPD. Ofwel het Electronisch Patienten Dossier. En dit alles wordt ondersteund met een berichtensoort HL7 in het formaat XML:
      Voor hen die dit begrijpen ….geen verder uitleg
      Voor hen die niet begrijpen…..laat maar
      Voor hen die het een beetje begrijpen….ook een soort EDI.
Dit HL7 is redelijk geïntegreerd in de medische wereld waar het op informatie-uitwisseling aankomt tussen diverse componenten in deze wereld.

Voor dit soort berichten heeft zich een aantal enthousiastelingen georganiseerd en sterk gemaakt in de vorm van een stichting. Deze stichting heeft gemeend om een themamiddag te moeten organiseren betreffende HL7.
In of-all-places: EDE.

———Tot zover de inleiding———-
Als redelijk onbevangen automatiseerder in het medische circuit, natuurlijk een uitgelezen kans voor mij dit vak-jargon eigen te worden.
Welnu, ondergetekende heeft acte-de-presence gegeven en één en ander is uitgelopen op een zgn. bad trip.
De trip is gemaakt met een collega, die zich al geruime tijd in dat vakgebied begeeft, en dit gegeven is in het verdere verloop van het verhaal niet onbelangrijk.

De reis, 111 kilometers groot, zou zich normaal gesproken in ruim 5 kwartier kunnen voltrekken. Maar de AORTA van Nederland, te weten de A2, was dusdanig bezet dat de reis dus ruim 2 uur in beslag nam. (Velen met U staat in de bijbel, waarvan acte).
Ik had hier achteraf gezien al nattigheid moeten voelen.

Het gebouw waar het samenzijn moest worden gevierd, deed het ergste vermoeden. Ondanks onze moeizame heenreis en ontstane vertraging had het festijn nog geen aanvang genomen.
Doch bij ons binnenkomen werd eenieder direct gemaand zich onverwijld richting feestzaal te begeven, en feest werd het!
Maar halsstarrig als wij als duo waren, lieten wij ons eerst nog een kopje koffie inschenken, met de gedachte “lul maar, eerst koffie en dan de rest, wij komen wel”.
Er werd ons tevens een koekje aangeboden, welke wij gretig tot ons namen.
En niet 1, maar volgens een goed Zaans gebruik, gewoon 2.
Dit nu was waarschijnlijk een cruciale fout!
Tot op dit moment verdenk ik deze koekjes als bron van de zware middag.
(paddo’s ?)
Enfin koffie op, de zaal in, het feest kon beginnen. Kom maar op met die hap!

De hele zaak werd voorgezeten door een vrouw, op zich wel stoer natuurlijk.
Maar bij nadere bestudering was ik van de sekse niet geheel overtuigd.
Cup 0,5 A, hoofd als vrouw, brede torso, maar toch weer een dikke vrouwelijke kont. Tja, kon alle kanten op. Ik had de hele middag de tijd om dat te bestuderen.

Spreker 1 begon over modellering, een niet te volgen verhaal, maar op dat moment nog geen paniek er zou immers nog veel theorie volgen.
De eerste wegtrekkers dienden zich aan, doch door een redelijk gecamoufleerde plek was dit nog goed te verbergen.
Onderweg met spreker 2, kreeg ik het koud. Met nog steeds de geruststellende gedachte dat er nog 4 sprekers zouden volgen.
Maar koud bleef het en dientengevolge was een wegzakker nog redelijk te onderdrukken.
Bij spreker 3 sloegen de veronderstelde paddo’s in volle hevigheid toe. Ze hadden iemand bereid gevonden om over het transporteren van gegevens een zegje te doen.
Deze man, volledig overtuigd van eigen kunnen wist, van een zelfs voor leken te volgen verhaal iets te maken, waarmee eenieder die het hoort een status van volledige desoriëntatie bereikt.
Deze trol leek te zijn ontsnapt uit een verhaal van Ollie B. Bommel, waartegen Tom Poes de wapenen moest opnemen, om toch voor een goede afloop te zorgen.
Een angstig en bevreemdend effect maakte zich van mij meester, maar koud bleef het. Wat weer een vervelend effect had op de blaas.

Wordt vervolgd in Een onbegrijpelijk HL7 avontuur (2)

Je bent wel meteen klaar dan. Ik bedoel, direct op je gat gaan zitten en achter over hangen met de houding van “Zo, die zijn uitgepoept, ik hoef niet meer” dat zal er niet in zitten. Ga daar wel vanuit. Je hebt nu echt een berenklus voor je neus liggen. Wat zeg ik? Aan je tepels liggen. Maar je druk maken over gezinsuitbreiding, een gezellig huis vol familie zo rond de feestdagen, dat hoef je niet meer.

Hulp in huis zul je natuurlijk de eerste, pak ‘em beet, 10-14 jaar wel nodig hebben. Maar na die tijd wórdt er voor je gestreken, gewassen, etc, etc, etc. Ik zou het afdwingen tenminste. Je verwacht als één van de acht van mij toch niet dat als ik je 14 jaar heb lopen spenen, dat je vervolgens tot 6 uur ’s nachts in de kroegen kan overnachten om mamma zaterdag ook nog eens het huishouden voor je te gaan zitten doen terwijl jij je roes ligt uit te slapen hè? “Zo zijn we niet getrouwd” hoor ik mijn oudjes nog zeggen. Alle handjes heb je dan wel nodig.
En als ze allemaal van eenzelfde leeftijd zijn, dan is een gelijke lijn van aanspreken wel prettig. Laten we wel zijn: stel je nou eens voor dat die koters met zijn achten hadden afgesproken om steeds twee jaar na elkaar uit jouw schoot de wereldbol te komen oplopen. Dan houdt jij de broekenpoepers en de Koning van de Pus niet meer uit elkaar. Mijn diepste respect en een constant ‘Amen’ dus voor je als je dan met een gezin in elke leeftijd een gelijkmatige aandachtsverdeling naar je kinderen kan bedelen. Ik vrees dan ook dat je beter af bent als je in één keer voor ‘zeug’ getekend bent.

18 jaar jezelf uit de naad werken, 500 keer dubbeltjes omdraaien om rond te kommen, lobbyen bij kerken, buurtgroepen, familie, vrienden en vrijwilligers voor hulp in allen handen, gratis monsters voor flesvoeding afdwingen bij de kinderartsen, kortingsbonnen en kwantumkortingen verzamelen alsof je aan het hamsteren bent. Dat is dan alleen nog maar het financiële stuk!  Wat te denken van de onlosmakelijke kennismaking met insomnia  ten gevolge van het nachtwaken om die snaveltjes ‘s nachts dicht te houden en zelf te kunnen slapen? Uiterlijk zou ik je maar niet meer druk maken. Dat komt toch nooit meer goed. Als je tegen de pensioenleeftijd uitgerangeerd bent kunt je met jouw wallen onder de ogen altijd nog aan de bak als anti-tankwal. Ook zou ik, nadat je het peleton verloskundigen de deur uit hebt geschopt, het volgende blik zorgverleners, babysitters en psychologen opentrekken. En zeker die laatste kun je wel eens harder nodig gaan hebben dan je lief is. Dus ik zou maar iets bedenken om je hoofd koel te houden, want je zult het nodig hebben.

Kortom: de 168-urige werkweek is zojuist voor jou uitgevonden.

In het dierenrijk zijn er ‘worpen’ waar astronomische aantallen kinderen ter wereld worden gelanceerd, waarbij je dat laatste soms letterlijk kan nemen. Maar eigenlijk is het in de wereld van de zoogdieren best RAAR als je aankomt met ‘een kudde babies’. Met 10 tot 12 jongen houdt het echt wel een keer op. Er zijn simpelweg niet meer tepels op de buik van de mamma te vinden. Je zou bijna suggereren dat deze Amerikaanse beschermheilige van de borstvoeding een beetje oneerbiedig een ‘zeug’ genoemd zou moeten, maar netto is eigenlijk elke vrouw dat. Wij zogen en daarmee zijn wij zoogdieren. Echt leuk vinden we de term niet wegens de vrouwonvriendelijke associaties.

Even te vergelijk!  

Een vos baart zo’n 4-6 jongen;  die pikkerige egel werpt 3-7 speldenkussens naar buiten; een muskusrat poept er tussen de 6 en 12 jongen naar buiten; onder de hondachtige is het de Afrikaanse wilde hond die er met 10 stuks er haar buik  vol van heeft;  het wilde zwijn zorgt met  haar 4 tot 12 jongen tot de overbevolking op de Veluwe en de berglemming … die doet het precies andersom in tegenstelling tot de hiervoor genoemde soorten … zij zoogt er eerst  3 tot 9 jongen om vervolgens minimaal de helft van dat aantal over de rand van een berg te werpen.

Mocht al het hiervoor genoemde je dan toch hebben geïnspireerd tot het samen onder de wol kruipen, doe dat dan in België  waar je kraamgeld kan krijgen voor meerlingen (meer dan twee) wat kan oplopen tot boven de  €1100 per kind. En in het belang jouw en de toekomstige administratie van de kroost, geef ze in vredesnaam allemaal een andere voorletter!

Eeuwig geridderd zedenmeester van Sweavelhooffen,

In de totaliteit van dit allesomvattend geheel wil ik volledig zijn geenszins enig detail weg te laten om u compleet te voorzien in uw maximale behoefte aan informatie. Niet geheel in tegenstelling tot hetgeen eerder nog niet genoemd werd, laten we nog geen negatieve klanken horen om u te ontzien van de waan dat niets tot nergens leidt.

Aangezien uw geheel onthouding van de wetenschap van kennis u aanzet tot de onkunde van het bekende, toont het onbekende zich volledig. Ik pleeg stellig te veronderstellen dat ik daaraan denk en verschoon mij daarom van mijn ongenoegzaamheid u alles te willen vergeven wat nooit uw schuld kan zijn geweest daar er nooit daadwerkelijk is aangetoond dat u de dader geweest bent van deze nooit gepleegde daad. Zodra is aangetoond dat het feit als niet bewijsbaar geen plaats heeft gevonden acht ik de kans groot dan men ooit zal hoeven stellen dat er iets is gebeurd. Dat wil zeggen, als de aanklacht luidt dat het oordeel vooraf is gegaan aan de toezegging dat er toekenning is trek ik mijn handen ervan af.

Allicht weet u net zo min als ik wat we niet weten. Zo kunnen wij onze handen, die niet vervuild kunnen zijn daar zij smetteloos is, wassen in het reine. Onverrichter zaken heeft het vonnis reeds voltrokken geweest.

Ik hoop dat ik u niet geheel in ongebreken heb gelaten in het verkondigen van dit alles. Want zeg nou zelf, deze onzin is toch je reinste waarheid?

Met vriendelijke groet,

Hij die het beschrevene op papier heeft gezet.

Iedereen is Superman
Mijn meester heeft mij ooit het volgende citaat geleerd toen ik nog bij hem in de leer was: “Vrees lijdt tot woede, woede lijdt tot haat, haat lijdt tot leed”. Wat een groot man was hij. Ahum, correctie, zo groot was hij niet, maar hij kon wel grootse dingen! Grootse dingen die hij alleen kon doen door te geloven in innerlijke rust. Snurken mag.

Mijn meester was vooral goed in lucide dromen: dromen waarin je zelf de controle hebt over de irreële gebeurtenissen om je heen. Meestal als je droomt, beleef je de droom, maar heb je er zelf geen controle op. Het zeldzame moment dat je dit wel hebt wordt ‘lucide dromen’ genoemd. Wil je vliegen net als Superman? Of ben je geïnteresseerd in ook maar een klein beetje van zijn kracht? Het kan!
Alles wat je daarvoor hoeft te doen is het volgende recept op te volgen:
Stop met wat je aan het doen bent en kijk om je heen. Verbeeld je dat je nu op dit bewuste moment aan het dromen bent. Bedenk je nu eens of dat allemaal wel kan? Staaf de realiteit aan je eigen logica. Stel jezelf vragen als “Wat ben ik aan het doen? Wat doen de mensen om mij heen? Kan dat allemaal wel? Klopt de omgeving waarin ik mij bevind ook wel met wat volgens de wetten van de natuur tot het mogelijke behoort? Wat deed ik een uur geleden? En wat is daaraan vooraf gegaan waardoor ik nu hier ben?” Stel je jezelf deze soort vragen een keer of drie op een dag en houdt dat een paar weken lang vol. Op een goed moment dwing je van jouw geest af bewust bezig te zijn met het hier en nu en zorg je er zo voor dat je geest hieraan gaat wennen. Onderbewust ben je op deze manier bezig een scherpere onderscheiding te maken tussen wat echt is en wat dat niet is. Op een zeker moment wanneer je ’s nachts weer eens bezig bent enkele hectare regenwoud om te snurken, zul je merken dat je ineens vat begint te krijgen op de acties in jouw droom.
Toen ik nog een kleine jongen was werd ik vaak in mijn droom achtervolgd door een  trein van het type ‘hondenkop’. Soepel als een slang bewoog deze tussen de huizen door en had haar jacht op mij geopend. Dat was, tot ik er zelf op een dag genoeg van had. Op een bruggetje in de Kersenboogerd in Hoorn waar ik goede herinneringen aan heb, draaide ik mij om en spreidde mijn armen. Verzuchtend en de dood accepterend riep tegen de trein:
“Prima, rijdt me maar omver. Dit is toch maar een vreselijke nachtmerrie.”
Want zoveel was ik te weten gekomen. Ten gevolge van dit optreden hield de trein ineens halt en loste op alsof het een wegtrekkende mist betrof.
Jaren later evalueerde ik dit verhaal met een dromoloog wie mij werd aangeraden door een goede vriend van me. Zij vertelde mij dat het heel goed kon zijn geweest dat ik in de periode dat deze dromen voorkwamen werd gepest op school of in mijn omgeving en mijn optreden tegen de trein mij sindsdien sterker heeft gemaakt, zowel in als buiten mijn dromen. Achteraf terug denkende aan haar analyse bleek ze nog gelijk te hebben ook!

Lucide dromen kan je mentaal sterken. Kijk alleen uit dat je er niet in doordraaft of het breekt je langzaam op. Droom gewoon lekker verder en doe dan eens lekker wat je zelf wilt. Bij het ontwaken zul je wakker worden als herboren.

“Ik ben altijd vervelend als ik me verveel.”

Uitgesproken door: Gsorsnoi

Datum: Zaterdag 17 januari 2009

Noem hem ouderwets of bijdehand verstandig. Mijn collega Peter heeft in elk geval een interessant afwijkende kijk op dagelijkse beslommeringen in het leven waar wij als kudde dieren massaal voor vallen. Klokslag twaalfuur ruikt het hier naar bammetjes al dan niet met salami of een konijnenvoorraad komkommers zodra de deksels van de tupperware wordt getrokken. En we gaan er allemaal prat op. Peter snapt er al ruim 50 jaar geen moer van. Waarom moeten we zonodig met die stroom mee?

Vandaag moesten zijn naburige collega’s eraan geloven door zijn diepe verlangens naar de goede oude Mario Bros spelletjes te moeten aanhoren. “Ik had zo’n poppetje. Hij kon naar links, drukte ik op deze knop dan kon hij naar rechts en als ik op de spatiebalk of Enter drukte dan kon hij met een beetje gelukt nog springen of schieten ook. En dat was alles wat ik nodig had.” Peter houdt van simpel.
Collega Johan poogde Peter’s aandacht te krijgen door hem te interesseren voor een super-de-luxe game voor zijn ergonomische tv-console waarbij je jezelf een gitaarheld waant. Wat? Nee! Wii!
“Nee man, ik hoef zo’n apparaat niet. Ik heb thuis zelf een gitaar. Dat kan ik wel af zonder tv en zo’n ingewikkeld ding.”

Peter is nog van de generatie waarbij hij in de lente de vogelnetjes uit zijn antenne moet schudden. “Thuis staat er een zwart vierkant doosje waar wat licht en geluid uit komt als ik op een knop druk. Zondags ‘s avonds gaat dat ding een keertje aan als ik de knop kan vinden en echt niets anders te doen heb dan mij te ergeren aan 60% reclames en 40% bullshit. Ik druk de tv dan ook uit als die reclames voorbij komen. Voor mij hoeft het allemaal niet zo. En zeker die reclames niet! Het ergste is nog dat je nog betaalt voor de flauwekul ook.” aldus Peter.
Hij kreeg dan ook ruzie met zijn zoon toen hij plechtig had belooft een nieuwe tv te zullen aanschaffen als de kosten om de oude te repareren boven de honderd euro zouden uitkomen. Gniffelend trok hij de volgende dag 90 euro uit zijn zak en was als een kind zo blij toen hij zijn gerepareerde tv afrekende. De digitale vissenkom functioneerde weer.

“En waarom zo’n ding zo groot moet, snap ik ook niet. Er komt toch alleen maar shit op tv. Sommige mensen gebruiken thuis zelfs een beamer om die onzin mee op de muur te moeten projecteren. Dan zit je dus naar 3 x 5 meter shit aan de muur te staren.”
Voor voetbal op een beetje plasma scherm krijg je Peter ook niet uitgenodigd. Het moet allemaal tegenwoordig zonodig zo groot getoond worden, dat je net zo goed een grasmat tegen je wand kan monteren. Of beter: gooi je bankstel de deur uit en monteer een tribune in je huiskamer als je toch zo graag dat stadion gevoel wilt ervaren.

“Waar gaat het heen met deze High Definition Shit van tegenwoordig?”

Bedrijfsnaam:
S.M. Fireworks

Locatie/Standplaats:
Centraal gelegen in de Zwarte Bermuda.

Salaris:
Ligt niet binnen onze verwachting. Uitbetaling a/h einde van 1 gewerkte maand. Zolang heeft niemand het tot nu toe volgehouden. Pensioenregeling n.v.t.

Bedrijfscultuur:
Ons bedrijf barst van de mutualistische dorpsgekken en pessimisten zonder toekomstperspectief, aangevoerd door een Zwarte Widowmaker.

Functieomschrijving:
Wegens een overschot aan overtollig restmateriaal t.g.v. de pogingen tot afsteken van vuurwerk is S.M. Fireworks genoodzaakt met spoed op zoek te gaan naar slach … liefhebbers van de verkoop in tweedehands vuurwerk.
Je wordt verantwoordelijk gehouden voor het vergaren en de verkoop van het restproduct van Oudjaarsplezier (waar ‘oud` staat mag ook ‘nieuw’ worden gelezen). Omdat niemand anders zich geroepen voelt om de puinzooi van zichzelf of een ander op te ruimen of in een vuurkorfje te verbranden is S.M. Fireworks op zoek naar jou!
Overdag ben je, zolang de hoeveelheid ledematen dit toestaan, druk doende met het oprapen van al dan niet verknald materiaal. Eenmaal verzameld zul je ’s avonds de troep proberen constructief aan de man te brengen waarbij je gebruik maakt van demonstraties.
Voor een overnachting is ook gezorgd (indien nog steeds van toepassing). Maar mochten de nitraatmatten of ander Chinees herriewerk reeds bezet zijn, dan staat er altijd nog een taxi met zwaailichten voor je klaar om je naar een hotel in Beverwijk te rijden.

Werk genoeg, want het (vuur-)werk ligt voor het oprapen!

Functie-eisen:
Gillende keukenmeid met een passie voor strijkinstrumenten, een explosief karakter en met een enigszins sadomachosistische danwel suïcide instelling. Een kort lontje wordt op prijs gesteld!

Dienstverband:
Tot de straten schoon zijn of je sterretjes ziet. Evt. doorgroeimogelijkheid tot kerstbomenverbrander behoort tot de onwaarschijnlijke mogelijkheid.

Solliciteren:
Interesse in deze functie? Reageer direct en stuur je motivatie naar werving@wsnoi.com of kijk op onze website: http://wsnoi.com/tn/ . Als je echt denkt dat een CV iets kan toevoegen, dan mag je het eventueel ook meesturen.