“Noh, dat doet mien Berta ook”, denkt menig Nederlands boer wellicht zodra ik hem zou vertellen dat ik galopperende koeien heb gezien. Een ander zou me vast verslijten voor iemand die ook geregeld roze olifantjes ziet vliegen.
Beide zal ik zonder blikken of blozen toegeven – Dombo is immers nog altijd één van mijn favoriete Disney films – en ja, ik heb echt galopperende koeien gezien, in de Filippijnen wel te verstaan. En wat nog meer is; deze koeien hadden geen grammetje vet. Oké, dat is wellicht wat al te overdreven, maar in vergelijking tot onze Melkunie tantes, zouden deze dames de catwalk, pardon cowwalk, niet misstaan.
We hebben het hier over de ‘carabao’, een aan de koe verwant subsoort van de waterbuffel. De carabao is een vreedzame volslank herbivoor met een breed gestel. Ze worden onder meer in de Filippijnen ingezet om, net als in ons kikkerlandje, gras te grazen en melk en vlees te produceren. Niets bijzonders aan eigenlijk, zou je zeggen. De enige duidelijke tegenstelling die ze wel hebben met de Nederlandse bruine of wit met zwarte vlekken-koe is dat ze daar ook als trekdier worden ingezet.

Toch, ik kan er niets aan doen, maar luie kortzichtige Nederlander dat ik ben, past galopperen niet in het beeld wat ik van een koe heb. Zo’n vreedzaam beest hoort gewoon op z’n dooie gemakje naar je toe te komen slenteren als je aan het hek staat om het te willen aaien. Dan hoort ze, voor de derde keer herkauwend op een hap gras, jou aan te staren met die ogen van: ‘wat moet je joh?’
Dat is althans mijn beeld van iedere gemiddelde luie Nederlandse koe. En niet zo’n ADHD melkfabriek die als een loopse teef achter je aan komt hollen.

Je begrijpt, ik ben nog altijd aan het bijkomen van die cultuurshock die ik in het Filippijnse grasland heb opgedaan. Echt, het is om spontaan yoghurt van te krijgen!

Nu ik met mijn gezinnetje net lekker dacht ingekickt te zijn in ons nieuwe stulpje, bleken we uit het internet en andere moderne communicatie gekickt te zijn. Na onze verhuizing bleek de verhuisservice van één of ander duister postbedrijf verzuimd te hebben onze wijzigingen ook aan onze provider door te geven. Nu zitten we dus tot 15 juli zonder radio, televisie, telefoon en internet. Lekker dan!

Omdat wij onze gegevens ondergebracht hebben bij een hele berg organisaties meende ik hiervoor een verhuisservice te kunnen aanspreken die wel eventjes aan al deze bedrijven zou aanschrijven met ons nieuwe adres. Dat had deze luie Nederlander dus wat te gemakkelijk ingeschat.
Nog niet eens een vijfde van de opgegeven contacten werd door dit postbedrijf op de hoogte gesteld. Vast een misvatting van mij. Bij een volgende verhuizing, geef ik het liever allemaal zelf door.

Afijn, mijn vakantie start dit weekend, dus word ik hiermee nu verplicht mijn lijkbleke IT-huidje aan de zon aan te bieden. Gelukkig is dat niet zo’n verschrikkelijk straf als het misschien lijkt. Nu we een tuintje jungle hebben die wat onderhoud verdient en een nieuwe omgeving hebben om te verkennen, kan ik mijn tijd buiten de deur goed besteden. Hier en daar moet er wat onkruid uitgekickt worden en met een beetje fietsen door de duinen kan ik lekker van het computeren afkicken.

Nu moet alleen het weer nog even mee zitten, want het begint een beetje te rommelen in de lucht.

Kortom: tot 15 juli hebben we wat artikelen klaargezet die op gezette tijden gepubliceerd zullen worden. Mocht je daarom je reacties op deze posts niet gelijk terug zien op de website, dan kan het zijn dat ze nog even gemodereerd moeten worden. Dit zal ik na 14 juli pas weer kunnen doen.

Allen die er nog gebruik van moge maken: fijne vakanties!

De zin van het zijn is dat het is.

‘mj is dood’ was de letterlijke tekst die ik van mijn broer kreeg ge-sms’t toen ik vrijdag 26 juni nog in bed lag. Later kreeg ik ook zo’n sms van mijn vrouw, zij was onderweg naar haar werk en had het nieuws in de krant gelezen.
Zelf had ik het nieuws op dat moment nog niet via andere media vernomen. Dankzij de uitblijvende verhuisservice van een welbekend postbedrijf zijn wij afgesloten van radio, televisie, telefoon en internet. Daar baalde ik natuurlijk enorm van, omdat ik als Michael Jackson-fan hierdoor de moderne media-bronnen moest missen en daarmee afhankelijk was van de sms-tamtam. De belangstelling van mijn vrienden en familie was wel erg indrukwekkend. Dat deed me wel goed.

Ik stond dadelijk op uit mijn bedje en zocht mijn heil in de ouderwetse sprietantenne van mijn draagbare radio. Tussen het buitenaards aandoende geruis op FM-zenders door ving ik nieuwsberichten op van de radioprogramma’s die bol stonden van Moonwalker-feitjes.

Toch heb ik wel een traantje moeten wegslikken bij elke keer dat het feit dat hij er niet meer is werd genoemd. Ik was net dertien dat ik via een vriendin op onze camping in aanraking kwam met Michael Jackson. Zij was al een geruime tijd fan van deze legendarische man en liet mij zijn videoclips zien. Daarin zag ik Macauley Culkin ruziën  met zijn vader aan het begin van een clip. Aan het einde van die clip was in zowel onder de indruk van de videoclip zelf (inclusief morphing) als de muziek van MJ. Ik werd fan.

Zijn jongere zus Janet volgende al gauw als mijn tweede idool.

‘Ben’ was niet alleen mijn eerste album, het was ook mijn allereerste gekochte van een CD. Andere CD’s bezat ik nog niet. In rap tempo moest ik een CD-rek aanschaffen om mijn albums een onderkomen in te geven. En mijn broer, met wie ik mijn kamer deelde, moest mijn kruiskreten aanhoren en mijn belabberde Moonwalk imitaties aanzien. Mijn zus kon er niet van slapen. Die sliep een kamer naast ons.

Zelfs Doubleyou en de Moraelridder heb ik nog eens zover gekregen om samen met de MJ-vriendin naar een fanclubdag te gaan om dat fenomeen eens te mogen aanschouwen. Hoe moesten zij zich toen gevoeld hebben?

“De King is dood” kun je Lisa Marie Presley nu een tweede maal horen zeggen. Even onwerkelijk als logisch galmt het door mijn verstand. Hoe kan het? Waarom hij?
Maar aan de andere kant: die man werd geleefd, al vanaf zijn vierde. Het is nog een godswonder dat hij zolang heeft kunnen blijven dansen als een Fred Astaire (groot inspirator voor Michael!).

Michael, this is it … rest in peace.

Nee, deze prachtige samenstelling heb ik niet zelf verzonnen. Het lijkt me zelfs sterk dat de Spitsschrijver dit woord zelf heeft bedacht. Dit woord trok mijn aandacht bij het lezen van een artikel in de Spits over de nieuwe spellengeneratie waarbij de gamer na een uur het zweet op het lijf heeft staan door sportieve inspanning. Ik heb het natuurlijk over de Wii en diens (komende) opvolgers.
Nog voor ik het zelf door heb begin ik dan te mijmeren hoe zo’n mooi woord ontstaan kan zijn? Zou het een letterlijke vertaling kunnen zijn van een Japanse of Amerikaanse kreet die aan de nieuwe besturingsvorm is opgehangen? ‘Knoppenbesturing’ is niet langer een modern begrip. Iedereen weet meteen wat ermee bedoeld wordt. Met ‘wapperbesturing’ natuurlijk ook. Maar het effect bij deze nieuwere kreet komt over als een welkome ontmoeting met een nieuw fenomeen.

Ik kan me niet herinneren dat ik heb lopen ‘wapperen’ met mijn Amiga joystick om Sonic en Tails rondjes te laten draaien door buizen. Daarmee leek ik meer op een bezeten cafeïnejunk die zich uitleeft op een ouderwetse koffiemolen. De blaren staan nog op mijn handpalmen.

Als nieuwe samenstellingen zo prachtig en ondubbelzinnig worden geboren, dan leef ik helemaal op zodra ik ze lees, hoor of hanteer. Geweldig vind ik het. Voor een samenstelling die ik wat verderop in hetzelfde gratis dagblad aantrof kon ik veel minder enthousiasme opbrengen: ‘hondenpoepruzie’.
De betekenis is even ontegensprekelijk duidelijk, maar een charmant innovatief woord die aanvulling kan geven op onze Nederlandse woordenschat vind ik het zeker niet.

‘Wapperruzie’ of ‘hondenpoepbesturing’ wellicht? Neh!!!!

Bedrijfsnaam:
Kernfusie kapsallon Borschelle

Locatie/Standplaats:
Borschelle

Salaris:
ZB 348,- bruto per maand, exclusief de borg voor het te gebruiken materiaal à ZB 165,-.

Bedrijfscultuur:
In een ietwat verlaten fabriekshal is jouw kapperzaak geïnstalleerd onder het fluorescerende schijnsel van de kernreactor. In dit lichtend bedrijf heb je geen last (meer) van gespannen collega’s die je het werk bemoeilijken door de geladen concurrentiestrijd.

Functieomschrijving:
Gebruikmakend van een speciaal instrument wat een afgeleide is van de kernfusiereactor ‘knip’ je de haren van klanten die hun gepunker punnikt kapsel helemaal zat zijn. Aangezien de punker punniker zoveel secondenlijm, mortel en kunstgebit pasta heeft toegepast om het kapsel van de punker in model te krijgen zal er kernfusie nodig zijn om de boel weer te ontbinden.

Functie-eisen:
Je moet enige jaren ervaring hebben als uitsmijter of omelet en bent daarbij een zeer bedreven fietsensteler.
Daarnaast is het wenselijk dat je op de kleuterschool je knip- en plak diploma heb gehaald en weet hoe je een doe-het-zelf deeltjes versneller in elkaar plakt.

Dienstverband:
Tot je groen of geel ziet of oplicht.

Solliciteren:
Interesse in deze functie? Reageer direct en stuur je motivatie inclusief CV naar werving@wsnoi.com of kijk op onze website: http://wsnoi.com/tn/

Opmerking:
Graag op je eerste werkdag je Dora gastandenborstel meenemen!

Wat is mijn Zbersibarnensalaris in euro’s?
ZB 348,- was op peildatum 1 mei 2009 E 4.350,-.

Waar ‘eenvoud’ en ‘kunst’ in één zin voorkomen heb je al gauw mijn aandacht. Ik ben een kunstliefhebber en beoefen het ook wel eens als ik daar zin in heb. Dus als er weinig moeite gedaan hoeft te worden om kunst te creëren die mensen nog lang zal heugen, dan vind ik dat knap.

André van Duin is wat mij betreft niet in het hokje te plaatsen: ‘je haat hem’ of ‘je houdt van hem’. André lijkt mij een prima kerel die bij vlagen echt bijzonder lachwekkend kan zijn. Maar ik heb ook zeker mijn momenten dat hij zo flauw is dat ik betwijfel of een flinke hand pekel ons zal redden.

Met de Dik Voormekaar-show had hij mijn lachspieren toch prima in zijn greep. Wie de show kent weet dat hij naast de typetjes die hij met meneer de Groot (Ferry de Groot) neerzet ook filmpjes van zijn sketches toont. In één van die filmpjes treffen we een man in diens woonkamer aan met een kartonnen doos zo groot dat er makkelijk een mens in past. Hij heeft de doos net laten bezorgen door een postbeambte en is enthousiast over zijn verwachting van de inhoud. De man, gespeeld door André, speelt quasi verrast wanneer hij de doos heeft geopend en staart naar de inhoud: een opblaaspop.

Hier begint het knappe wat ik als kunst beschouw: de opblaaspop is gespeeld door een vrouw van vlees en bloed en heeft in de doos aanvankelijk de houding aangenomen van een opgevouwen opblaaspop. Wij als toeschouwer zien daar (afgezien van de opdruk op de doos) nog helemaal niets van. Dat is totdat André vol ongeduld besluit de pop op te blazen. Hij neemt één van de armen van de vrouw uit de doos en begint op haar duim te blazen.
De vrouw popt uit de doos als een vlinder uit zijn cocon. Het is zo magnifiek gespeeld dat je respect krijgt voor de sluitende gelijkenis met een echte opblaaspop. Ik zal er wel verstand van hebben hoor ik je denken.
André zuigt zijn longen nog eens vol zodra de opblaaspop rechtop in de doos staat en blaast er de finishing touch in. Haar mond vormt zich naar een ringvorm zoals we die kennen van zo’n pop en – hoe prachtig – haar borsten puilen ineens uit tot twee indrukwekkende prammen.
Compleet met prima in het beeld van een opblaaspop passend kledingsetje staat daar een mans stoutste droom ‘opgeblazen’ en al. De sketch gaat verder, waarin de zo gespeelde zoutzak André op een ‘droge’ manier zijn avond vult met deze plastische dame teneinde haar per ongeluk leeg te laten lopen en er zelf zo ook een einde aan maakt.

Natuurlijk vermaak ik me prima met dit optreden.

Losgezien van de associatie en de verwerkte grappen in dit optreden, vind ik dit spel zo knap nagespeeld, dat André en zijn team hier echt mijn respect weer mee hebben verdiend.

Ga het zien!

André van Duin – Inflate a Mate

Bedrijfsnaam:
De Boeddhistische Melktuin

Locatie/Standplaats:
Op de top van de hoogste berg in Uitgeest en aangrenzende weilanden.

Salaris:
Als uitverkorene in deze spiritualiteit ben je niet in geld geïnteresseerd.

Bedrijfscultuur:
Afhankelijk van het weer vinden de werkzaamheden plaats in de serene rust van de Uitgeester weide alwaar koetjes en kalfjes gras grazen of in de stal.
Je wordt omgeven en aanbeden door de Melkmonniken die je op elk gewenst moment zullen voorzien van een glaasje verse melk.

Functieomschrijving:
Als geestelijk en politiek leider van Uitgeest dien je de mensheid met de verkondiging van het geloof in het Melk. Gekleed in een wit gewaad met zwarte vlekken mediteer je dagelijks door te balanceren op je tong in het weiland en je armen te spreiden.
Je adviseert de monniken hoe zij het geloof in het Melk kunnen verkondigen aan de mensheid door ze undercover te laten optreden als Melkgetuigen. Zij zullen de inwoners van Uitgeest dagelijks deur-aan-deur verkoop doen van melkproducten. Daarnaast leer je ze hoe er rodeo moet worden gereden op een ongemolken koe ter bereiding van yoghurt en karnemelk.
‘s Avonds beoefen je de kunst van dreadlocks punniken van eigen rughaar.

Functie-eisen:
Je moet in het bezit zijn van een tongpiercing en enige ervaring hebben als koeienfluisteraar. Verder moet je geloven in het Melk en rij je op een witte motor. Mocht je last hebben van de grasvariant van hooikoorts en koemelkallergie, dan wordt acquisitie op deze vacature ontraden.
Dresscode: dreadlocks met kralen, wit gewaad met zwarte vlekken en oogballentatoo op de oogleden.

Dienstverband:
Vanaf het vierde tot het honderdste levensjaar.

Solliciteren:
Interesse in deze functie? Reageer direct en stuur je motivatie inclusief CV naar werving@wsnoi.com of kijk op onze website: http://wsnoi.com/tn/

Meer dan veertien spenen per zeug? Dat is pas echt zielig! Genetische vooruitgang? M’n neus! Ze willen extra aandacht gaan besteden aan het toe doen nemen van het aantal spenen per zeug. Zo moeten varkens meer voeding kunnen gaan geven om het overschot van het aantal geboren biggen te kunnen opvangen.

Momenteel bieden varkensfokkers kunststof vaten vol met dode biggen langs de kant van de weg aan om van gestorven biggetjes af te komen. Deze arme zieltjes hebben de dood gevonden omdat mamma geen melk meer voor ze had. In plaats van zich te richten op het terugbrengen van het aantal geboortes wil de sector deze arme varkens verder uitmelken om geen achteruitgang te zien in de vleesproductie. Het varken is hiermee nog nadrukkelijker een wegwerpproduct geworden.Als je het mij vraagt heeft men de varkens zo lang lopen doorfokken dat de eicellen van deze dieren voorgesteld worden door een platte schijf met twee gaten erin. Oftewel: een varkensneus. De ingebrachte spermacellen krijgen zo een tweede kans op bevruchting zodat er meer big (lees: vlees) kan worden geproduceerd.

Klinkklare onzin natuurlijk. Wat mij betreft gaat die kreet ook op voor de bedachte oplossing om varkens van meer spenen te voorzien. Ik vind het woord ‘zeug’ een lugubere en zielige klank krijgen op deze manier.

Laten we hopen dat dit niet tot enige zeugma’s leidt…

Aanvulling: 
Dankzij collega Johan hierbij nog enige extra informatie over varkens:
http://www.kinderboerderijdebrink.nl/index.php?option=com_content&view=article&id=31&Itemid=42
Zie kopje ‘Biggetjes’.

Ik kan geen was zijn omdat ik dat al ben geweest. Maar ik kan wel is worden als ik was ben geweest. Toch kun je nooit was worden als je nooit is bent geweest.