Katten eten van tafel en van je bordje als het kon.
Katten krabben aan je bank en verharen tegen je schone pantalon.

Katten miauwen je wakker en gapen in je gezicht
Ja juist als ze hebben gegeten is de walm aan jou gericht.

Katten lopen voor je voeten, maar hinder mag het niet heten.
Ze poepen in je tuin, maar verder zijn het scheten.

Onze oudste poes er ook zo één. Op die eetgewoontes na voldoet ze prima aan dit profiel. Ze is een lief oud beestje, maar begint duidelijk wat kuren te krijgen. Ze melkt de oren van je kop en waggelt onhandig op alle plaatsen waar jij zelf ook net wilt lopen. Niet dat ze daar nou zoveel aan kan doen. Ze is een beetje simpel en toch een lieve oen. Huiskatten zijn nou eenmaal niet gebouwd om je te helpen met de afwas of het invullen van je belastingformulieren. Dan is een hond handiger en hulpvaardiger en brengt je in elk geval een krant. Zolang hij er maar niet op heeft lopen kwijlen of aan stukken heeft gerukt nadat deze op de deurmat is geland.

Je hebt katten en je hebt poezen zoals die oudste van ons. Ze is een angsthaas eerste klas en verstandig allerminst. Als er buiten een storm opsteekt zoals ze die weleens hebben in Amerika of in de Filippijnen, dan staat juist zij  te melken voor de deur dat ze naar buiten wilt. Heb je net je was klaargelegd om de volgende morgen te gaan strijken, dan kan het bovenste wasgoed weer opnieuw in de was. Tja, dat is dan toch echt je eigen schuld geweest. Had je het maar moeten afdekken. Dan had het nu niet zo onder de haren gezeten. En wanneer je dacht dat je haar mee uit de woonkamer hebt genomen om af te sluiten en te gaan slapen, dan vind je haar juist de volgende ochtend hongerig aan woonkamerzijde van je woonkamerdeur. Zucht, en zo hebben we er nog twee!

Een poes geleden, toen we pas in ons nieuwe huis zijn komen wonen,  maakte zij het opnieuw te gek. Wij hadden nog amper onze dozen uitgepakt en dan ken je het wel, de katten verkenden hun nieuwe buurt. Ze hadden de tuin en daarmee de verkregen vrijheid ontdekt. En geef ze eens ongelijk! Wij als mensen wandelden natuurlijk even vrolijk en verkennend door deze onbekende wijk. Maar zie die katten dan maar weer er eens binnen te krijgen.

Op één ochtend trof ik het gelukkig en had ik ze binnen zonder al te veel oponthoud. Alleen kan ik je wel vertellen dat dit wel tot de uitzonderingen behoort. Want op een dag dat ze net goed en wel een beetje gesnuffeld had aan de tuin en eens had bekeken wat dat nou is zo’n ’schutting’, besloot ze op avontuur te gaan. Zondagmiddag was ze weg, de hort op, de wijde wereld in. In eerste instantie merk je daar niet zoveel van, omdat je nou eenmaal met je eigen bezigheden zoet bent en de aandacht voor een kat in zo’n nieuw optrekje al gauw vergeet. Op een goed moment viel de avond en het werd het plotseling rap donker. Het was nog volop zomer, dus wanneer dat paarszwarte gordijn over de wereld wordt getrokken is het al echt heel laat. En onze poes? Die was wieberen!

Geen grote ramp. Dit gebeurde al eens eerder en na een dag was ze gewoon weer thuis gekomen. Dan zou ze ’s ochtends rond een uur of half vier onder het raam van onze dochter staan miauwen en met enig gemopper werd ze dan binnen gelaten. Dus besloten we dit eens af te wachten.

Eén dag later.
We wachtten nog steeds.

Twee dagen later.
We begonnen ons ongerust te maken en liepen overdag eens door de buurt om haar te zoeken. Veel gezoek, geen poes.

Drie dagen later.
De zorgen begonnen te groeien. Eet ze wel goed? Is ze nog in de buurt? Is ze naar ons oude huis terug gelopen? Weet ze dit huis nog wel te vinden? Zit ze bij iemand binnen? Is ze onder een auto terecht gekomen?

De donderdag na de verdwijning.
Op dit moment zijn we de Nederlandse Databank Gezelschapdieren gaan bellen, hebben de dierenarts ingelicht en hebben posters in de buurt opgehangen. Je hoopt toch dat er dan mensen zijn die je poes toevallig ergens hebben gezien en er melding van maken waar ze is. Of misschien hebben ze haar wel binnen gelaten en wachten zij tot de eigenaar zich meldt. Maar nee hoor, niemand die er reageerde op de posters die wij voor haar hadden opgeplakt.

Vrijdagochtend 03:30.
Miauwend stond ze aan de deur.

Nu vraag ik je: zou ze soms de posters hebben gelezen???

[Update 30/08: artikel verbeterd, herschreven.]

De site van WSNOI is helemaal ondergedompeld in de stijl van Steampunk. Deze stijl is een mengeling van de uitvindingen en fantasieën uit de20e eeuw en de toekomst gemengd met de primitieve technieken van eind 19e eeuw. We wanen ons in een wereld waarin computers en automobielen of koetsen met stoom worden aangedreven en waar gebouwen in Victoriaanse stijl behangen zijn met pijpconstructies om deze primitieve krachtbron te kunnen leiden. We zien de meest fantastische vervoersmiddelen lopen, rijden en vliegen door straten die merendeel gehuld zijn in een grimmig sausje van mysterie.

Oude bekende.

Steampunk kent veel gezichten en meer bekendheid dan men op het eerste gehoor wellicht zou denken. Het is goed mogelijk dit genre al tientallen keren te hebben zien opduiken zonder dat je daarvan gerealiseerd zou hebben dat deze naam eraan verbonden zat.
De grondleggers van de science fiction zoals H.G. Wells, Mark Twain en Jules Verne waren in veel opzichten hun tijd al ver vooruit. Hun ideeën, tekeningen en verhalen zijn er de medeveroorzakers van dat Steampunk het levenslicht heeft gezien en langzaam aan populariteit is gaan winnen.

´The Fabulous World of Jules Verne´, ´The Timemachine´, ´The Wild Wild West´, ´The League of the Extraordinary Gentlemen´ en ´Skycaptain and the World of Tomorrow´ zijn zomaar wat titels van meester-werkjes die de meeste mensen van nu het meest tot de verbeelding zullen spreken. Stuk voor stuk zijn dit fantasieverhalen die samen te vatten zijn in de Steampunk.
De term ´Steampunk´ zelf ontstond pas in 1987 toen science fiction- en horror auteur K.W. Jeter de kreet voor het eerst hanteerde , al claimen een hoop Steampunk fans dat de stijl is belichaamd met het in 1990 verschenen The Difference Engine die wereldwijd bekendheid gaf aan dit alternatieve science fiction genre.

Velen geboeid.

Een hoop mensen zijn de stijl pas veel later gaan onderkennen als een op zichzelf staande kunst. Zo ben ik zelf ook pas later persoonlijk tot de ontdekking gekomen dat Steampunk mij altijd al heeft geboeid.
Van de grote werken zoals ik deze zojuist heb opgesomd, heb ik er niet veel gemist. Ook was ik enorm onder de indruk van Discoveryland in Euro Disney waarin ik gefascineerd de bouwwerken van de Nautilus, de Space Mountain en de Orbitron in me heb opgenomen.

Steampunk in onze site.

Onze site heeft lang toegewerkt naar een eigen stijl en een eigen identiteit. Met dit sausje Steampunk is dit er eindelijk een keer van gekomen. We hebben hiervan bewust slechts een bescheiden hoeveelheid over de site laten draperen. Steampunk kenmerkt zich als een stijl met een hoop toeters en bellen. En in die overkill hadden we nou net geen zin.

De typische grijs-, bruin- en koper kleuren zie je wel al meteen als je naar de welkomstpagina kijkt. Voor wat meer van de stoom- en vliegmachines, robots, futurisme en andere excentriteiten zul je je moeten wagen aan de ontdekkingsreis door onze site. Het stukje mysterie hebben we terug laten komen door van enkele pagina´s bewust een beetje een zoekplaatje te maken. Hierdoor wordt er wat inlevingsvermogen van de bezoeker gevraagd en ontstaat de interactiviteit.

Hou WSNOI dus goed in de gaten! Er valt steeds iets nieuws te beleven!

Groeten,

Gsorsnoi

Eén keer heb ik bij mijn broertje thuis met zijn zoontje en zijn dochter zitten kijken naar de eerste aflevering van K2 zoekt K3. Dit was toevallig de enige aflevering die ik had gezien. Afgezien van die keren dat ik in het holst van de nacht mijn bed uit kwam om te controleren of mijn DVD-recorder de opvolgende afleveringen hadden opgenomen. Om vervolgens glunderend met mijn knuffelbeer onder mijn armen gedrukt aan de buis gekluisterd te zitten.

Uiteraard is dat flauwe kul, want ik heb niet eens een DVD-recorder. Maar de boodschap is dat ik bij dit programma aan één uitzending al genoeg had om te weten wie er talent heeft. Zo vind ik die talentenshows ook de grootste flauwe kul wat er verzonnen is. Het is vermakelijk, dat wel. Maar dat zal ook mijn enige motivatie weer zijn om een volgende Idols op TV te volgen.
Feit blijft dat je bij shows als British / Holland’s Got Talent en So You Wanna Be A Popstar alleen aan de voorronde al genoeg informatie hebt om eruit te pikken wie er op het finalistenpodium zal verschijnen.

Vanochtend graaide ik al fietsend zo’n ochtendblad uit de handen van de uitdeler bij het station. Eén blik op de voorpagina deed me realiseren dat ik het toen al bij het juiste eind had: Madelon was inderdaad een potentiële K3-finalist.
Goh! Waarom verbaast me dit nou niets? Gezegd is niet dat Madelon zal winnen, maar ze past duidelijk in het beeld van wat ze bij K2 kunnen gebruiken.

Echte talenten pik je er toch zo uit? Gezien de samenstelling van de jury’s en het publiek wat nu de derde K moet beoordelen bewijst dat zelfs kleuters de echte talenten er heus wel uitpikken. Natuurlijk kan Nikki een flinke noot zingen. Maar wisten we niet al in een vroeg stadium dat er ook een hoop verwacht mocht worden van Charlene Meulenberg en Nathalie Makoma? Die Nathalie bijvoorbeeld (oud-collega van mijn vrouw) heeft al gauw indruk en carrière gemaakt. 
Ik citeer Gordon niet graag, maar “laat die Nathalie Ma koma!”

Neem dan Connie Talbot. Zij had haar eerste optreden in British Got Talent 2008. Connie was toen een klein meisje van acht jaar (hoezo kleuters? Oké kleuters zijn nog jonger) die de wereld even stil liet staan met haar liedje “Over the Rainbow”.  Ze zong dit nummer alsof ze een volwassen, volleerd en getalenteerde zangeres was. Op het volwassen zijn na had ze alle overeenkomsten. En met talent bedoel ik dan natuurlijk een natuur talent.
Eindelijk wist iemand Simon Cowell de mond te snoeren! En hoe!

Wat voor zin heeft het dan om zo’n show voort te zetten? Als je in een vroeg stadium al weet wie de échte talenten zijn?
Uiteraard: the show must go on.

Dit is een oproep aan iedereen die toevallig mijn agenda heeft gezien!

Sinds dit weekend ben ik hem kwijt.
Hij is duidelijk herkenbaar aan zijn ranke vormgeving en zijn zwarte huidskleur. Tussen zijn bladzijdes vandaan hangt een blauw plat staartje. Hij luistert naar de naam ´2009´.

Ik mis hem echt enorm en ik denk dat hij zijn baasje ook wel mist.

Wie oh wie heeft hem gezien?

Is het je wel eens opgevallen hoe sommige mensen, zoals ondergetekende, er meer dan eens de gewoonte van maken om hele volzinnen te creëren alsof er niet geleerd is een punt aan het einde van een zin de plaatsen zodat de zinnen al dan niet volgestouwd met komma’s en andere leestekens vervuild worden met interessant bedoelde bijzinnen waar halverwege de zin ook weer ergens een bijzin geboren wordt zodat deze bijzin de andere zinnen in het geheel weer minder duidelijk leesbaar maken waardoor de lezer danig vermoeid raakt van het tot zich nemen van zo’n zin dat hij er zelf weinig zin meer in heeft om verder te lezen om maar niet te zwijgen over de hoofdpijnen die zulke weinig zinnige Wim Kok-zinnen, maar wel bijzonder briljant geschreven verwevingen van ons Nederlandse taalgebruik, tot gevolg hebben en menig gevoelig mens bijna bijziend maken van het turen naar deze opeenhoping van woorden en goede bedoelingen en leiden tot het niet langer meer kunnen bevatten en volgen van waar de zin van dit alles nou eigenlijk over gaat om tot de conclusie te moeten komen dat met en afhaakt en te moeten concluderen dat een dergelijke zinloze uiting van woordenbrij net zo goed gelijk gesteld kan worden tot de gemiddelde politieke ‘discussie’?

Is dat je ook opgevallen hoe mensen tegenwoordig het weer voorspellen?

Weervrouw Margo van het RTL 4 Nieuws herinnerde mij laatst weer aan dit weervoorspellend fenomeen. Ze vertelde ons dat het aannemelijk is dat de weersverwachting er voor de komende periode wel zo uit zal zien omdat dit gemiddeld genomen over de laatste 30 jaar ook zo het geval is geweest. Hoezo kansberekening?

Toch acht ik deze voorspelling van Margo een stuk aannemelijker dan hoe Buienradar de voorspellingen er soms op na houdt. Kijkende op de radar zie je daar (als er buien zijn natuurlijk) een voorstelling van hoeveel buien er nu in Nederland vallen en de voorspelling hoeveel gezeik we tot een paar uur later over ons heen zullen krijgen. Over het algemeen geeft dat best een accuraat beeld van hoeveel neerslag er in ons land valt of zal vallen. Je wordt zelfs gevoed met blikseminslagen … waar die is ingeslagen wel te verstaan.

Turende naar die radarschermen van Nederland of Europa of de andere beelden viel me ineens iets op: ze kopiëren gewoon de hele boel!
Stel we leven nu om 12:00 uur en het giet flink in ons kouwe kikkerlandje. Er moet vervolgens een voorspelling worden gedaan van waar de buien straks over 15 minuten of over een uur vallen. Dan maken ze een kopietje van de vorm van die buien. Gekoppeld aan de richting en de snelheid van de windstroming plakken ze dat plaatje frame voor frame in die richting over de kaart van Nederland. En voilá! Je voorspelling is compleet.
Ik vond het al zo knap hoe ze een radarbeeld van twee uur in de toekomst aan ons kunnen tonen. Zo kan ik ook wel weerman worden.

De volgende stap is het voorspellen van blikseminslagen. Hoe lang zal het duren voordat we daar inzicht in krijgen?

Soms heb je van die momenten dat je iets zegt waar je gelijk spijt van hebt. Ik heb het hier over de zogenaamde ‘inkoppertjes’. Die treden hier bij ons op de werkvloer geregeld op waarbij BoB vaak het initiatief neemt om het kopwerk voor zijn rekening te nemen.

Dit weekend sprak ik een familielid op een verjaardag die zelf ook al gauw inzag dat hij zijn uitspraak beter kon herzien. Het leed was echter al geschied, hij had het al gezegd: “… dan kan ik beter achter de bus aanhollen“. Hiermee refereerde hij naar zijn inspanningen om een betere conditie te willen opbouwen.

Daar heb ik hem natuurlijk niet toe ontmoedigd. Maar waarom zou je extra sporten om je conditie te verbeteren zodat je achter de bus aan kunt blijven hollen? Is er iets verkeerd aan om de bus in te stappen om zo naar je werk te gaan? Heb je naast je werk zo weinig tijd dat je zelfs extra moet trainen tijdens het reizen van en naar je werk?
Er mag misschien een kilootje vanaf … maar je kunt het ook overdrijven!

Achter de bus aanhollen lijkt me niet bevorderlijk voor de gezondheid met die uitlaatgassen. Voortaan maar weer gewoon hollen om de bus te halen en lekker instappen. Die rustige momenten van in de bus zitten zijn helemaal nog niet zo verkeerd voor je gezondheid.

Nee, dit artikel gaat helaas niet over een nieuwe vorm van duurzame energie. In dat geval had er spraken moeten zijn van een onbeperkte hoeveelheid pindakaas. Ah, wat had de wereld er dan mooi uitgezien!
Nee, dit artikel gaat helaas ook niet over een nieuw stroming in de seksindustrie. In dat geval had de Tycoon Newspaper ineens een paar duizend nieuwe lezers mogen verwelkomen. Maar of we daar nou echt blij mee moeten wezen?

Dit artikel gaat over een vijver en één van mijn Goofy-momenten.

Mijn vijver. Dit weekend kwam ik tot de ontdekking dat het watervalletje dat naar mijn vijver loopt er droger bij lag dan de lever van André Hazes. En die is volgens mij erg droog op het moment! Ook lag het loopje naar het water vol met groene smurrie. Tijd om de pomp schoon te maken dacht ik.

Wij wonen nog maar pas in dit huis.
Nog nooit heb ik zelf een tuin gehad. Laat staan dat ik er een vijver in had liggen. Ervaring met vijverpompen had ik tot dit weekend dus ook niet. Daar is nu verandering in gekomen. Het was niet veel later dan het middag uur dat ik besloot die pomp eens flink aan te pakken. Alleen wist ik dat ik bij eerdere inspectie van het pompvat tot de ontdekking was gekomen dat het deksel muurvast zat. Daar moesten spieren en logica aan te pas komen!

Spieren lukte wel. Maar zonder logica kom je vaak niet ver. Tot grote spijt van mijn weggegooide tijd heb ik een uur aan dat deksel lopen trekken alsof ik iemand moest verlossen die een emmer op z’n hoofd had gekregen en geen lucht meer kreeg. Uiteindelijk was dat bijna waar ik zelf op uit kwam. In een rothoekje tussen een varen, een grote hortensia en een rozenperkje lag ik gebogen over het watervalletje moeilijk te doen bij dat deksel.
Na wat discussie met mijn vrouw besloot ik eens de andere kant op te draaien. Misschien hielp dat.Zwetend en hijgend van de inspanning lag ik krom over dat vat. Ik viel bijna van mijn geloof met mijn uitspraken, maar heb mij kunnen bedwingen. Er hoefde geen vloekschepjes aan te pas te komen. Wel moest mijn broek er aan geloven (algen!).

Laat het een uur geduurd hebben tot ik tot de ontdekking kwam dat de klimop van de buurvrouw zich onder de rand van de deksel een weg probeerde te vinden naar het vocht in het vat.
Lekker dan! Uitgerekend die groene rotzooi die niet eens in mijn eigen tuin staat probeert  hier mijn pomp om zeep te helpen. Ik kreeg dat pompvat gewoon niet open omdat de wortels zich bij het opendraaien steeds vaster om het schroefdraad heen begon te wikkelen. Maar die beschuldiging bleek niet helemaal gegrond.
Het duurde tot zeker een uur of drie dat het flink begon te kraken en ratelen. In mijn bovenkamer wel te verstaan. Met een beetje pindakaas-logica en projecterend vermogen vanuit mijn grijze massa kwam ik tot die genadeloze conclusie: wat een ezel ben ik!
In zo’n Daffy Duck-tekenfilm groeien er normaal twee van die grijze flaporen uit het hoofd van Elmer Fudd. Ik heb niet in de spiegel gekeken, maar het had me niets verbaasd dat die oren ook op dat moment uit mijn hoofd begonnen te groeien. Rennend begaf ik mij naar mijn keuken alwaar ik een pot pindakaas (wat moet je zonder?) opendraaide … en ja hoor! Ik draaide al die tijd de verkeerde kant op!

Ezel.

Het kostte me evengoed nog behoorlijk wat inspanning om het vat open te krijgen. Maar zonder pindakaas had vandaag het watervalletje naar mijn vijver nog altijd op een droogje gezeten.

Pindakaas, wie is er niet groot mee geworden?

Is dat niet enigjes: die momenten dat je toehoorder bent geworden van een bijzonder stukje taalgebruik?
Ik heb ze vaak mogen meemaken en het genoegen gehad er steeds smakelijk om te kunnen lachen. Het begint al bij het gebroken Engels van een hoop mensen.

Zo gebeurde het tijdens het paintballen met Doubleyou dat een instructeur een gemixte groep van Engels- en Nederlandstaligen trakteerde op een anderhalftalige instructie. In zijn goeiste Engels trachtte hij de Engelstaligen onder ons ook te voorzien van enige uitleg over het paintballspel. Zo werden zij ook een summier kansje gegund:
“If joe get hit joe poet one hand in de lucht en walluk met your weapon like so … ” de instructeur hield het paintballwapen horizontaal voor zijn lichaam en vervolgde ” … en then je moet je melden by the basement”.
Enig gegrinnik was te horen in de groep.
Base vriendelijke vriend! Niet basement! Het is toch om je te bescheuren?

Tijdens presentaties of instructies op mijn werk heb ik deze situaties ook al eens mogen aanhoren. We hadden iemand over laten vliegen uit Duitsland die ons een training zou geven in een nieuw stukje software.
Tot zover geen probleem. Zijn Engels was aannemelijk beter dan de paintball instructeur.
Nou ben ik wel bekend met enkele ziekenhuis informatie systemen, maar wat deze man steeds met ‘zis’ bedoelde, kostte mij wel enige tijd om zis/this te ontdekken. Blijkbaar had deze Duitser (en met hem zovelen!) moeite ‘this’ als ‘this’ uit te spreken, zodat ‘this’ al gauw klonk als ‘zis’.
Nog een paar andere leuke uitspraken van hem:

• “First I should.” (als losse zin)
• “I should possible!”
• “When should zis available?”

De mooiste taalvreemde uitspraken ken ik in de taal van onze Zuiderburen. We stellen ons een gebrilde boom van een Belg voor met een geblondeerde paardenstaart tot op zijn onderrug die Star Trek en Star Wars ‘uitademt’. Ik ging vast onderuit zitten met pen en blocnote present om mij te verheugen op een verbale verassing.
Conclusie: als je een met je muis een rood kadertje moet trekken om een fragment van een afbeelding te markeren dan zeggen we vanaf nu “we gaan een rubber bandje trekken”. En als er alleen aan de opmaak van één of ander object iets mankeert dan is dat “enkel cosmetica”.

Hier nog een leuke: “date of bird”.

Mocht ik er nog meer horen dan we will keep you on altitude!

———————————————————————

Zelfde artikel in het Engels?

[Vertaald via Google Toolbar translator]

Is it not enigjes: those times when you listeners have become a special part of speech?
I’ve seen them often and always had the pleasure to be able to laugh tasty. It starts with the broken English of a lot of people.

So it happened during the paintball Doubleyou an instructor with a mixed group of English-and Dutch-speaking half dazzled in a statement. He tried his goeiste English to the English speakers among us to provide any explanation of the paintball game. So they were also awarded a summary luck:
“If joe get hit poet one hand in the air with your weapon and walluk like so …” The instructor kept the paintball gun and went horizontal to his body “… and then you have to sign by the basement”.
Sole chuckle was heard in the group.
Base friendly friend! No basement! It is no to be bescheuren you?

During presentations of my work I have instructions on these situations may hear even once. We had someone to fly from Germany that would give us a training in a new piece of software.
So far, so good. His English was more plausible than the paintball instructor.
Well I do know some hospital information systems, but what this man always “zis” meant, I used some time for zis / this to discover this. Apparently these German (and many others with him!) effort ‘this’ as ‘this’ to speak, so ‘this’ soon sounded like ‘zis’.
A few other nice statements from him:

• “First I should.” (Defined as loose)
• “I should possible!”
• “When should zis available?”

The best foreign language statements I know are the language of our Southern neighbors. Consider a tree of a bespectacled Belgian for a bleach-blond ponytail down to his lower back that Star Trek and Star Wars ‘exhale’. I sat down with pen and pad bottom are present for me to look forward to a verbal surprise.
Conclusion: if you have a mouse with a red frame to pull a fragment of an image to mark than we now say ‘we will draw a rubber band’. And if only the formatting of an object or if other thing is wrong with it then that is “only cosmetic”.

Here is a nice “date or bird”.

If I hear more than we will keep you on altitude!

Na het lezen van dit artikel zul je de ober niet langer vragen waarom er een haar of vlieg in je soep zit. Je wil dan veel liever weten of de kok toevallig op de fiets naar zijn werk is gekomen of dat hij een ander vervoermiddel heeft gekozen. Waarom dat zo is, en waarom dit niet opgaat voor kale koks, lees je hier:

“It all makes sense to me now” zeggen ze in het Engels zo mooi. Nu weet ik wel dat ik traag ben van begrip, maar dit heeft me maar liefst twintig jaar gekost om het te begrijpen. Een klasgenootje zei eens tegen mij dat ik een ‘tuinkruidenkapsel’ had. En het ‘waarom’ daar ben ik nu na mijn recente aanvaringen wel achter. Wie mij kent, weet dat ik lange tijd stekeltjes heb gehad. En het zijn die stekeltjes waar die uitspraak van dat klasgenootje op sloeg en mij een figuur deden slaan wanneer ik op mijn werk arriveer. Dat wil zeggen: als de herfst aanbreekt.

Gisteren in de vroege avond wees mijn vrouw mij op de aanwezigheid van een dikke vette oranjebruine spin. Deze had zijn web geweven tussen onze conifeer en de boom waarvan ik er nog altijd niet achter ben of het een vlier is. Hij keek ons aan met zijn acht ogen zo met een blik van wat moet je? In de tijd dat ik het mij bij het druk maken over ‘grootte’ nog had over de stuiters en bonken in mijn knikkerzak, zat er zeker geen bonk tussen die groter was dan het lijf van deze spin. Zo groot was deze! Naast die ene tarantula die ik heb gezien in één van de vele door mij bezochte dierentuinen, is het mij daarna enkel in de Filippijnen nog overkomen dat ik grotere spinnen heb mogen aanschouwen dan deze. Natuurlijk heb ik deze voor de vorm even netjes verwijderd, maar ik bereide mij vast voor op de invasie die nog volgen zou.

Trouw aan mijn stalen ros ging ik op dit voor Nederland zo typerend vervoersmiddel op weg naar mijn werk. Geheel in tegenspraak met mijn gevoel, besloot ik in de poort achter ons huis eens een keer de andere kant te pakken om op de straat uit te komen. Ik had beter moeten weten! Dit stuk poort was namelijk langer, gewoon omdat wij niet precies in het midden van de straat wonen. Nog geen tien meter verwijderd van onze poortdeur was het al meteen raak. Je hoort niets, je ziet niets – en plotseling reeg een kleverige substantie zich vast aan de uitsteeksels van mijn haar. Hoe fijn! Tot mijn grote opluchting bleef mijn gelaat gelukkig ongeschonden. Dus toen ik aankwam op mijn werk, nog voordat ik een slok kon nemen van mijn nog te hete koffie, liep ik naar de spiegel van het toilet en aanschouwde het tweedehands kunstwerkje van meneer of mevrouw spin. Getverdemme!

Normaal besluit ik pas tot het verwijderen van dit nare plaksel uit mijn tuin tot het echt te gek begint te worden, want een normale hoeveelheid spinnen in je tuin, is eigenlijk best nuttig, maar dit werd even te gek. Meestal laat ik ze zitten om ze korte metten te laten maken met andere ongewenste ongedierten – feitelijk een pleonasme. Ditmaal echter, dwong de nare aanvaring mij tot dratischere maatregelen. Voor het fatsoen trok ik de raggen toch maar uit mijn haar en bedacht mij wat die klasgenoot destijds tegen mij zei. Ja inderdaad, nu ik er zo over nadenk: mijn vrouw was ook zo’n verzameling verse kruiden gestart. En als ik alleen maar aan de groeispurten van de bieslook en de peterselie denk, dan maakt dit de gelijkenis met mijn kapsel ineens wel heel erg treffend.

Het zal niet de eerste keer zijn dat ik mezelf ’s avonds voor de spiegel afvraag wat die arachnofobische miniatuur mummie in een kunstig geregen spinnenrag in mijn haar te zoeken heeft. En het zal ook vast niet de laatste keer zijn. Het enige wat ik hieruit kan concluderen is dat ik spoedig een bezoek moet brengen aan de kapper.

Behoeft de verwijzing naar de kok nog enige uitleg, die haren en vliegen in je soep? Ga maar eens na wat je nog meer voor geleedpotigs er tussen balletjes in je soep te vinden zijn. Die kok is gewoon op de fiets naar z’n werk gegaan zonder zijn witte hygiëne-mijter. Zijn pruik deed de rest. Geloof mij nou.

[Update 29/09: artikel verbeterd, herschreven.]