Afgelopen dinsdag gebeurde er in IJmuiden iets heel merkwaardigs. Eerst viel het Michiel niet eens op toen hij over de verlaten Planetenweg liep, maar toen die dinsdagavond de schemering inviel zag hij iets wat hij niet goed kon bevatten. De lantaarns deden erg vreemd. Een vreemde kleur verscheen. Zoals je normaal zou verwachten kleuren de lampen eerst rood als ze aangaan om vervolgens naar  geeloranje over te gaan, de kleur waarin ze uiteindelijk blijven branden tot ze uit worden gezet. Dit heet gasontlading. Alleen kleurden de lampen waar Michael naar keek niet geeloranje, maar groen! Dit trok zijn aandacht waardoor hij afwachtend bleef kijken naar de lampen om te zien wat er de oorzaak van was.

Hoe langer hij naar de lampen keek hoe groener ze werden. Op een bepaald moment zou hij hebben gezworen dat hij naar een neonbuis keek die groen licht uit moest zenden zo groen was het. Grapje van de mensen van het onderhoud zeker?
Eén lamp begon te vervormen. Als honing dat van een honingstokje valt droop de materie als een plasma uit de lamp. Ook ontstonden er allerlei bobbels op de lamp. Michiel zou hebben gedacht dat ze leefden. En in feite deden ze dat ook. De lamp droop in zijn geheel naar beneden als één langgerekte sliert ten einde op de grond op te hopen zoals slecht verdeelde honing op een boterham. Op één plek kwam deze groene substantie langzaam bij elkaar en nam langzaam maar zeker een bepaalde vorm aan. Het plasma rees op en manifesteerde zich in een mensgelijkende gedaante.

Michiel’s benen trilden en het zweet brak hem uit. Hij was met stomheid geslagen. Voor hij zelf de kans had gekregen een duidelijk beeld te vormen van het vormnemende plasma stond er ineens een beeldschoon meisje voor hem. Een meisje opgebouwd uit iets wat nog het meest weg had van glas en volledig neongroen gekleurd was. Het meisje lachte en kwam dichterbij. Losse druppels die deel van haar uitmaakten slopen achter haar aan en losten op in haar hiel en kuit. Ze had lang haar en een vriendelijk gezichtje. Van vijandigheid was geen sprake. Het moment dat het glanzende meisje Michiel  wilde kussen werd hij zo door haar verblind dat hij zijn ogen wel moest sluiten. Hij opende zijn ogen even later weer en zag dat het meisje was verdwenen.

Alle lampen hadden hun oude vormen weer terug. Ze brandden weer met hun geeloranje lichtje. In het straatbeeld was geen spoor te vinden van het bezoek van het groene meisje. De blauwzwarte hemel gaf ook al geen aanwijzingen weg. Dus had Michiel gedronken of had hij misschien zijn hoofd gestoten? Was hij ziek dan of hallucineerde hij? Misschien had hij zojuist wel visite gehad van een buitenaardse schone. Hij besloot er niet langer over na te denken en trad huiswaarts, maar het hele mysterie kleefde voortdurend aan zijn verstand.

Thuis gekomen keek zijn vriendin hem kwaad aan en stelde hem de vraag: “Hoe kom jij aan die groene lippenstift?”

Wonderbaarlijk maar waar. Er is nu een product op de markt dat echt werkelijk alles kan:  het Swetsers zakmes. Dit zakmes is afgeleid van het welbekende Zwisters zakmes. Er zit alleen één klein verschil tussen: met een Swetsers zakmes kun je veel en veel meer. Wat dacht je van het uitvouwbare schaakbord (inclusief de speelstukken), de bladwijzer, de tandenstoker (herbruikbaar), de uitvouwbare mondharmonica, een 10 megapixels digitale camera, het zweetbandje, de Beertender, de plafondventilator, de toiletverhoger, een 1500 stukjes Jigsaw puzzel, de compacte wigwam, het scheerapparaat (heeft wel akelig veel weg van de mondharmonica, maar maakt toch een iets ander geluid), de Amerikaanse koelkast met ijsblokjesmachine en waterdispenser, een EHBO-pakket, de ski uitrustig, de go-go-Gadget-paraplu, het vingerhoedje, een verloopstukje nr.8, het strandlaken, dartpijlen (dartbord niet meegeleverd), de notulen van de G8, de piramidegids, het dvd-rack, een serie klerenhangertjes, de dikke Vandale, de gootsteenontstopper en natuurlijk een badeendje.

Daarnaast zitten er ook een aantal standaard artikelen in die in een Zwitsers zakmes ook zitten: het neushaarknippertje, de melkopklopper, de baco, de decoupeerzaag,  het dubbelloops jachtgeweer, het standaard mes, het nagelvijltje, de afwasborstel en het boterhammenzakje. Je merkt het al, het bevat alle onmisbare artikelen voor een survival. In de uitgebreide versie zit het dartbord er trouwens wel bij. In de standaard versie was daar te weinig ruimte voor. Ook bevat deze versie een hangmat, een douchputje en een reservewiel. Dat is wel zo handig als je op een Dakar race bent.
Kosten? €895,60! Een schijntje!

Geachte niet nader te noemen koffiemaatschappij en tevens uitvinder van het coffee pad apparaat,
Hiermee dien ik een klacht in jegens het onverantwoordelijk omgaan met acties koppelen aan uw product. Uw productactie heeft in mijn huishouden geleid tot een levensgevaarlijke situatie.

In mijn wekelijkse boodschappenronde liep ik deze morgen langs de schappen in een supermarkt. Aangetrokken door de geur van theebladeren en koffiebonen liep ik mijn neus achterna en kreeg ik spontaan zin een in een bakje pleur. Zodoende leidde mijn trouwe neus naar uw koffieproducten. U had mij natuurlijk zien aankomen en hoopte al dat ik met zoveel mogelijk coffee pads de supermarkt weer zou verlaten. Hiertoe had uw marketing afdeling een plan bedacht door een prijs te koppelen aan een 48 pads verpakking. De winnaar kan een flinke som geld of één van uw koffieproducten winnen. De val was gezet. Nederlander dat ik ben viel ik als een blok voor deze actie. Armen vol coffee pads belandden in mijn karretje.
Thuisgekomen wist ik niet hoe snel ik mijn boodschappentassen moest uitpakken om uw actieverpakking uit mijn tas te scheuren en zelf in actie te komen. Het koffie-pat-ta-pa-raat [ spaans accentje ]  kwam tevoorschijn. Pak open. Pad eruit. Klep open. Pad erin. Maar nu nog dat actiestickertje! Volgens uw instructie moest ik een zwart stickertje onder een beschermd daar over heen geplakte sticker lospeuteren. Met enige moeite slaagde ik daarin. Vervolgens moest ik dit zwarte stickertje opplakken aan de onderkant van mijn koffiekopje. Ik pakte een kopje, draaide deze om en plakte het stickertje zoals u mij had geïnstrueerd. Het enige wat er nog moest gebeuren was dat ik koffie in het kopje moest laten lopen zodat de hitte van de koffie door het kopje naar de sticker zou vloeien om ten slotte de kreet te laten verschijnen in het hittegevoelige actiestickertje. Om dit te laten gebeuren plaatste ik ongeduldig het kopje onder het coffee pad apparaat en drukte ik op het knopje voor 1 kopje.
Wachten, wachten, wachten tot het laatste kostbare druppeltje vocht eindelijk in mijn koffie was gedoken was het moment daar dat ik erachter zou komen of ik iets gewonnen zou hebben. Hiertoe pakte ik het oortje van mijn kopje vast en draaide het kopje om boven mijn hoofd…
Gillend boven de sirenes uit kermde ik van de pijn in mijn tocht naar Beverwijk. De ambulancebroeders arriveerden met watjes in hun oren bij het brandwondencentrum.
“Deze dame heeft zich verbrand aan een actieverpakking,” informeerden zij de specialist. Hun taak zat erop. De hele dag waren zij al in de weer om roddeltantes als ik heen en weer te rijden tussen huis en ziekenhuis. De dienst was ten einde. Tijd voor een bakje koffie.
Nu mijn klacht: ontslagen uit het ziekenhuis kwam ik thuis met een vuurrood gezicht vol met blaren. De inhoud van mijn kopje koffie had inmiddels mijn hele keukenvloer besmeurd. Het kopje zelf had de val op mijn betegelde keukenvloer helaas niet overleefd, zodat ik het stickertje los tussen de ravage aantrof met de volgende boodschap: “Jammer, geen prijs. Maar ik ga meer genieten van kleine dingen zoals de laatste druppel.”
Dit was voor mij inderdaad de ‘laatste druppel’!! Al die moeite … en GEEN PRIJS!

Met ontstemde groet,

Rina Oddel

– gebaseerd op een (net) niet waargebeurd verhaal –

Dit artikel had ik eerst ‘Godverdomme’ willen noemen. Echter, gezien mijn sociaal ingestelde achtergrond en het feit dat tere christelijke zielen waaronder ikzelf dit artikel ook wel eens zou kunnen lezen, besloot ik toch een wat minder afschrikwekkende kop te kiezen. Zo’n vloekende kreet wilde ik de mens sowieso niet aandoen. Koppensnellers zouden overigens wel eens meteen het loodje hebben kunnen leggen, enkel door het lezen van de originele titel. Mijn standpunt laat zich verder niet beïnvloeden door het zachte roze of juist hatelijk gele karakter van een kop boven een artikel. Vloeken is deels nuttig en deels onbehoorlijk.
Voor mij is dit genoeg reden om een bond op te richten tegen een ‘bond tegen vloeken’. Met een groot deel van de strekking van deze bond ben ik het zeker eens. Je hoeft geen katholiek te zijn zoals ik om zich te storen aan Godslasteringen in de verdoemende kreten die wij dagelijks slaken alsof het onze boterham dikker zou kunnen maken. Ook het aanroepen van de heilige Messias om je emotionele uitspattingen meer kracht bij te zetten zie ik niet als een functionele oplossing. Daar heeft de bond zeker een punt. Zelfs al zouden Here God en Jezus Christus geen Schepper of Messias vertegenwoordigen, wat geeft jou het recht om überhaupt iemands naam als zondebok te besmeuren? Jouw naam wordt toch ook niet uitgekrijst als het even tegenzit? Wat dit betreft ben ik het volledig eens met de bond. Het misbruiken van de heilige naam is een ontegensprekelijke zedenmisdaad.

Waar ik mij niet in kan vinden is het volledig van tafel vegen van alle vloeken. Let wel: vloeken. Iemand voor klootzak of kutwijf uitschelden of de miljoen varianten die daar tegenwoordig op verzonnen zijn, zijn scheldwoorden, geen vloeken. En schelden doet nog altijd pijn. Daar heb ik overigens nooit het nut van ingezien. Maar zouden we helemaal niet meer mogen vloeken dan vrees ik dat we zullen eindigen in een Markies-de-Canteclaer-van-Barneveldt-maatschappij. Parbleu!

De zogenaamde oplossing om vervangende woorden uit te slaken wanneer we in een vloek hadden willen uitkomen voldoet niet. “Potjandozie zeg, laat ik toch mijn koffie over mijn computer vallen!” Wat is hier het nut van?
Al deze onuitgebraakte emotie slaat een mens op. Zo maken wij binnenvetters van onszelf wat nooit goed kan wezen. De bloeddruk wordt daar ook al niet minder van. Een mens mag toch op zijn tijd wel eens goed kwaad zijn? Natuurlijk ben ik het wel met de anti-vloekers eens dat het best een beter minder mag met de wijze waarop wij de straat bevuilen met onzin. Dus moeten wij die rotzooi mijden of opruimen. Hiermee hebben we gelijk een reden om het vloekschepje uit te vinden.
Al met al hoeft dat vermijden van vloeken van mij helemaal niet zo. Zorg er alleen wel voor dat een ander geen last heeft van die ongein.

Vloeken heeft zin.
Dat wil niet zeggen dat ik het hele leven een ‘fucking kutzooi’ hoef te noemen. Dat lijkt me ook weer ongepast. De dames onder ons hoor je toch ook niet roepen dat we in een ‘neukende piemelbende’ leven? Al zit in beide soms best een kern van waarheid. Maar dat is weer een heel andere onderwerp om later nog eens over door te draven.

Vloeken kan soms bijzonder functioneel zijn. Een mens vloekt namelijk voornamelijk omdat de geest een grote behoefte heeft zich emotioneel te ontdoen van een negatieve belading die het mentaal systeem plotseling heeft te verwerken. Een gemiddeld mens kan die overbelasting niet aan en heeft zin om een artistiek behangetje bij elkaar te vloeken. Dat kan soms best een opluchting zijn. Het is daarom maar wat fijn om dat verbaal eens te kunnen uiten. Houd dan dus alleen wel rekening met je omgeving!
We mogen overigens van geluk spreken dat we deze ontladingen kunnen uiten met woorden en niet van wapengeweld afhankelijk hoeven te zijn. Hadden wij elke geuite vloek met een handje buskruit vervangen dan hadden we ondertussen zelf voor God kunnen spelen met een eigen oerknal.

Begrijp me niet verkeerd maar ik bedoel wat ik zeg: vloeken is niet verkeerd, als het maar zin heeft en je er niemand mee beledigd of verwenst.

Fi donc!

Dit is het mysterie van de voorbijwandelaar. En dit mysterie is een mysterie omdat men niet weet waarom een voorbijwandelaar voorbij wandelt. Dus zitten wij nu opgescheept met een infrastructureel vraagstuk. Dit is een infrastructureel vraagstuk omdat het vraagstuk de infrastructuur betreft. Zo hebben we hier dus een mysterie van een vraagstuk ontwikkelt wat een infrastructureel mysterie is. Dus kunnen we nooit tot een oplossing komen, anders is dit infrastructurele vraagstuk geen mysterie meer.
Maar goed, u zult zich nu wel bijzonder afvragen wat nu eigenlijk een voorbijwandelaar is. Heel juist dat u zich dat afvraagt, maar dat weten wij ook niet precies. Wel is bekend dat een voorbijwandelaar voorbij wandelt. Het geval is namelijk dat hij of zij u voorbij gaat in de wandeltred.
Nu zult u zich wel afvragen waarom u hem of haar dan niet gewoon kan inhalen. Goeie vraag, maar het antwoord kent u reeds. Als u een voorbijwandelaar zou willen inhalen dan haalt u hem of haar dus in feite zelf in. Dus wandelt de voorbijwandelaar U niet voorbij. Een voorbijwandelaar kan alleen maar iemand voorbij wandelen als deze zelf niet wordt voorbij gewandeld.

Blijkbaar kunt u een voorbijwandelaar dus niet voorbij wandelen omdat u de voorbijwandelaar dan voorbij wandelt en hij of zij u dus niet voorbij wandelt, dan bestaat er dus geen voorbijwandelaar. Maar dan vraagt u zich natuurlijk af waarom u zelf de voorbijwandelaar niet was? Het antwoord is heel simpel te beantwoorden met een tegenvraag: heeft u uzelf dan wel eens voorbij gewandeld?