Voor dit recept heb ik mij laten inspireren door het luisteren naar de fantastische dialoog tussen Gsorsnoi en zijn vader. Dit gesprek vond plaats terwijl wij zondag 24 januari heerlijk aan het genieten waren van de Aziatische kookkunsten van de vrouw van Gsorsnoi.

Gsorsnoi zou wel even uitleggen aan zijn vader hoe hij ampalaya moest klaarmaken.
Echter, met de fantasievolle inbreng van zijn vader, wordt in huizen Snooi  ampalaya nooit meer op de vertrouwde manier klaargemaakt.
Hierbij het aanpaste recept!

Ingrediënten:
(gebaseerd op Ampalaya con carne)

• 3 stuks ampalaya  (gerekend in ongeveer het formaat van een gemiddelde komkommer)
  In Nederland beter bekend onder de naam ‘sopropo’ of ‘bitter lemon’ en o.a. verkrijgbaar op de Oosterse Markt in Beverwijk.
• 400 gram rundergehakt
• rijst
• 3 eieren
• scheutje olijfolie
• flink wat zout (voor het kneuzen van de bittere smaak)
  Pekel of strooizout mag ook.

Benodigdheden:

• keuken met kooktoestel
• bovengenoemde ingrediënten
• decoupeerzaag (of als je daar niet zo handig mee bent: gewoon een keukenmes)
• 2 flinke kommen
• garde
• betonmolen
• lepel of beitel met hamer
• zaklamp
• hapjespan of wok voor ampalaya (met deksel)
• pannetje voor de rijst
• water
• handen
• gezond verstand

Voorbereiding:

Het begon ermee dat Gsor zijn vader en zijn stiefmoeder wilden beschrijven hoe een ampalaya eruit ziet. Zijn beschrijving van zo’n groente komt vaak neer op een ‘gerimpelde komkommer’. Het formaat, kleur en uiterlijk komt daar namelijk wel mee overeen.
Met dit soort situaties is zijn vrouw dan toch net wat praktischer en besloot er eentje uit de koelkast te pakken om te laten zien. De ampalaya zat nog verpakt in een geel plastic zakje waarin ze het hadden gekocht. Met het plastic zakje eraf gehaald gaf zijn vader direct de reactie:
“Jeetje, dat lijkt wel een afgekeurde druipkaars!”
Daarmee begon de inspiratie het recept eens grondig aan te passen.

Bereidingswijze:

Men neme een decoupeerzaag om de ampalaya’s eens grondig in stukken te snijden. Zaag  de kopjes en de kontjes van de ampalaya’s weg en vervolgens het resterende stuk in de lengte door midden. Verwijder de zaden met een lepel of hak ze met een beitel weg. De overgebleven helften van de ampalaya’s moet je dwars in de lengte zagen, zodat je reepjes overhoudt van pak ’em beet een centimeter of vier.
Stop de ampalaya in een kom , loop er mee naar buiten en wacht tot de strooiploeg voorbij komt. Zodra dat het geval is houdt je de kom schuin onder de spuitgaten waar het zout uit de wagen komt om het op te vangen. Ga met de met zout besprenkelde ampalaya naar binnen om de ampalaya te kneuzen.
In geval van zomer: ampalaya gewoon kneuzen met tafelzout. Flink met de zout knijpen in de ampalaya om de bittere smaak te verdoezelen.Bereid een evenwichtige hoeveelheid rijst naar eigen behoefte.Verhit een hapjespan of wok met een scheutje olijfolie en rijd de betonmolen vast voor. Vul de betonmolen met de eieren. Wel even de schalen verwijderen. Het valt aan te raden de schalen te verwijderen voordat je de eieren in de betonmolen gooit.
Had je de eieren toch al in de betonmolen gegooid? Klim er dan in met een zaklamp om de kapotte stukjes schaal uit de ei te vissen.Ren gauw terug naar je kooktoestel om te controleren of je pan niet te heet wordt. Had ik niet gezegd dat het vuur best laag mocht staan? Rul de gehakt tot deze een mooi bruin kleurtje begint te krijgen. Loop terug naar de betonmolen om deze aan te zetten, anders kun je lang wachten tot de ei gemixt is.
Teruggekomen bij in de keuken merk je dat de gehakt bijna zwart begint te worden. Verwijder de gehakt en begin met nieuwe gehakt. Olijfolie niet vergeten.

Blijft ditmaal bij de gehakt zodat deze niet zwart brandt en laat de betonmolen even voor wat het is. Of de ei nou gemixt of gemixt gemixt is, maakt weinig verschil.
Voeg de gekneusde ampalaya toe aan de gehakt gevolgd door een kleine hoeveelheid water. Laat de ampalaya even koken in eigen vocht met een deksel op de pan.

Na een kleine 10 minuten is de ei wel gemixt (na één of twee minuten eigenlijk ook wel). Dus rijdt de betonmolen de keuken in en schenk de ei boven de pan uit.
Nee sufferd! Eerst die deksel weer van de pan halen.

Pak een kom uit de kast en 3 eieren.
Sla de ei stuk om de rand van de kom en zorg er hierbij voor dat de ei in de kom belandt. Mix de ei met een garde en voeg de ei toe aan de ampalaya in de pan.
Mix het geheel in de pan en sluit deze met de deksel.

5 minuten later is de ampalaya klaar.
Serveer de ampalaya met rijst.

Eet smakelijk!

Vergeet het gas niet uit te zetten.
 
Gezondheidstips:
Ampalaya is goed voor het hart!

Alternatieve recepten:
http://www.filipinovegetarianrecipe.com/vegetarian_main_dish/ampalaya_with_eggs.php
http://recipes.sparkpeople.com/recipe-detail.asp?recipe=474306
http://www.filipinofoodstore.com/recipes/ampalaya-con-carne.html

Dat wij Nederlanders zuinige mensen zijn, dat weten we inmiddels wel. Maar wist je dat Filippijnse mensen bijna net zo zijn? En dan vooral die Pinays (Filippijnse vrouwen)!

Moet je dan met die wetenschap eens bedenken wat dat oplevert als zo’n Pinay hier in Nederland boodschappen doet. Je merkt het al direct wanneer ze thuiskomen met een tas vol kleren. Veertig kledingstukken voor nog geen meier. Dat kan bijna geen zuivere koffie zijn. Over koffie gesproken: de schoenen waar ze mee aankomen kosten ook niet duur. Meestal voor niet veel meer dan één bakkie plur.

Toch, het is wel degelijk zuivere koffie. Het zijn alleen duidelijk echte koopjesjagers en krijgen met een glimlach een hoop mooie spulletjes voor de laagste prijs. Vaak nog merkspullen ook.

Afijn, mijn vrouw komt daar dus ook vandaan en is ook niet wars van alles voor de laagste prijs te willen hebben. In het Filippijns heet ‘zuinig’ trouwens ‘kuripot’. Ik kan je verzekeren: dat is ze. Kuripot siya. Ofwel: zij is zuinig.

Laatst waren wij – of all places – op de Zwarte Markt. We hadden wat ingrediënten nodig voor Ampalaya (daar later deze maand meer over) en nog wat andere dingen. Maar om van de Oosterse Markt naar China Town te kunnen gaan zul je op zondagmiddag entree moeten betalen. De entree naar de Oosterse Markt is gratis. De Ampalaya hadden we reeds ingeslagen op de Oosterse Markt. We moesten alleen nog wat klein grut hebben uit die Azië-toko. Staan we bij de kassa om naar het betaalde gedeelte te gaan waar we ieder twee euro entree moeten betalen, pakt ze een paar muntjes uit haar portemonaie om haar deel te betalen en legt dit op de toonbank in het draaibare muntbakje. Even later draait de cassière het bakje terug met de boodschap: “Mevrouw dit is niet genoeg. Dit is 1 euro”. Mijn vrouw kijkt haar aan met een rood hoofd en de gedachte: “Shit, ze heeft me door”. Waarop ik haar weer aankeek en zei : “Jeetje schat, jij bent toch ook echt een Nederlander hè?”

Al met al mag ik niet zeuren. Inkopen doen met een Pinay is vaak wel mura (goedkoop).

image by MissMarnie, edited by Gsorsnoi  

“Wat een hond” dacht mijn vrouw mij binnensmond te horen vloeken toen een onguur individu naast ons in de bushalte een groenbruine substantie liet neerdalen op de stoeptegels.
“Wat een viezerik” had ze misschien een meer gepaste opmerking gevonden. Maar ze dacht echt dat ik hem wilde uitmaken voor hond. Terwijl ik toch echt wat anders zei.

Sorry, maar wat heeft een hond hier nou mee te maken? Staat deze trouwe viervoeter soms symbool voor rochelend tuig van de richel? Of ander onbeschaafd gespuis?
Nou maken we mensen wel eens uit voor hond wanneer ze iets doen wat alles behalve gepast is. En honden zijn niet altijd de meest keurige dieren. Maar om er gelijk een associatie mee te maken met iets smerigs, dat zou ik geen eerlijke vergelijking vinden ten aanzien van het geliefde huisdier.

Een man dringt voor in de rij bij de kassa; het persoon met wie ik mij verkeerd liet verbinden kankerde naar me; met piepende banden maakt een automobilist een draai op een weg waarbij een andere weggebruiker maar net voor hem kan remmen; een vriendje van onze buren urineert in onze gezamenlijke lift.
Dit is zomaar een greep uit dagelijkse irritaties waar menig mens wel eens mee in aanraking komt. Irritante gedragingen die we inderdaad wel eens beantwoorden met het persoon voor ‘hond’ uit te maken. Maar er is een woord wat mij toch sneller van mijn lippen los komt: ‘aso’.

Nu ik begrijp waarom zij denkt dat ik ze zo noem, krijgt het woord ‘aso’ wel ineens een heel treffende dubbele betekenis. Alhoewel het oneerlijk blijft tegenover het welbekende huisdier.
‘Aso’ is namelijk Filippijns voor ‘hond’.

image by Keith Bacongco, edited by Gsorsnoi

Oftewel: Prettige Kerstdagen en een Gelukkig Nieuwjaar op z’n Filippijns.

Het was aanvankelijk onze bedoeling dit jaar de Kerstdagen in de Filippijnen te vieren. Alleen liep dat door omstandigheden allemaal even wat anders dit jaar. Geeft niks, uiteindelijk zijn we toch in oktober de Filippijnen geweest en hebben daar een fijne tijd gehad. Toch heb ik daardoor wel weer opnieuw de Filippijnse Kerst gemist. Of toch niet?

Met de besef dat we de Kerstdagen in Nederland zouden doorbrengen vond ik het geen punt om de alarmdienst voor mijn werk op me te nemen. Ik had toch nog geen plannen gemaakt. Dus ik kon beter dit jaar de sigaar zijn, dan het toeval dat ik de dienst zou moeten draaien te laten samenvallen met een jaar waarin ik met familie of vrienden in het land had willen afspreken. Wat er ook gebeurt, volgend jaar zit ik bij familie en vrienden.

Het zat me achteraf reuze mee. Eerste Kerstdag zitten we altijd met het gezin thuis. Mijn vrouw zou Tweede Kerstdag bij vrienden in Helmond zitten en mijn dochter en ik zouden er wel wat op vinden om ook die dag gezellig te kunnen doorkomen. Dat was het geplande scenario tot we van de alhier gemaakte Filippijnse vriendenkring een telefoontje van een stel kregen om Tweede Kerstdag bij hun te vieren. Gaaf!
Mijn vrouw moest bedanken want ze had al een afspraak. Maar mijn dochter en ik hoefden er niet voor thuis te blijven.

Dit stel woont op tweeënhalve minuut en drie keer struikelen afstand van ons. Dus dat hield mij voldoende mobiel om oproepbaar te kunnen blijven voor het werk.
Eenmaal daar aangekomen stond ik met beide benen in de Filippijnse Kerstsfeer. Heerlijk! Toch nog een beetje een Filippijnse Kerst. De meeste van dit soort Filippijnse feesten starten rond een uur of vier of vijf. Er wordt altijd bij gegeten en in de meeste gevallen is er ook karaoke. Terwijl de vrouw des huizes een feestelijk Filippijns kerstmaal klaarmaakt terwijl ze in de keuken aan het kwebbelen is met de Pinays (Filippijnse vrouwen) wordt er in de woonkamer door de mannen wijn en bier gedronken. Later op de avond gaat dan vanzelf de TV aan en komt de Magic Mic (http://www.magickaraoke.com/) tevoorschijn en wordt er vrolijk gezongen.

Of iedereen daar nou blij van moet worden, laat ik aan de mensen zelf om te oordelen. Van mezelf mag ik zeggen dat ik er aardig bij meebler.

Typerend aan een Filippijns Kerstmaal is toch zeker de embutido (http://en.wikipedia.org/wiki/Embutido   &  http://www.allfavoriterecipe.com/RecipeDetailEmbutido(FilipinoMeatloaf).aspx ). Zie het maar als de Filippijnse versie van meatloaf. Embutido is een samenstelling een aantal ingrediënten waaronder ei, groente en worst, gewikkeld in de ingewanden van een varken. Eet smakelijk!
Andere Filippijnse gerechten die je veel op deze feesten tegen komt, maar ook zeker in de alledaagse keuken zijn gerechten zoals:

• ampalaya
• sinigang
• menudo
• kang kung
• nilaga
• kaldereta
• en natuurlijk adobo

In de volgende artikelen in 2010 zal ik het zeker niet laten Rina eens te vragen deze recepten met jullie te delen. Je kunt je voorstellen dat ons Kerstmaal weer gegarandeerd een feestelijk en smakelijk geheel is geweest. Maar ik moet toegeven dat ik buiten de karaoke en het Filippijnse taaltje toch wel wat andere tradities heb gemist.

Zo hebben wij hier geen parols (decoraties van papier maché met bamboo die de ster van Bethlehem moeten voorstellen) en Kerst zonder sneeuw maar 30 graden in de volle zon … dat moet toch ook een belevenis zijn!

Kerst in de Filippijnen is toch zeker het allergrootste feest wat er daar bestaat. Vroeg in september, terwijl wij alweer nachtmerries krijgen van die man met die mijter, zijn zij al bezig met het ophangen van Kerstversieringen. En ik menig winkelcentrum (de malls!) galmt de Kerstmuziek de opvolgende drie maanden dag in dag uit door de winkelstraten.

Ik kijk er nog altijd naar uit om dat allemaal eens mee te maken daar.
Maar Kerst vieren met je Filippijnse gezinnetje terwijl je hier je eerste witte Kerstdag met ze kan vieren … is ook onbetaalbaar!

De Filippijnen is best een leuk vakantieoord. Zeker voor avonturiers onder ons die de ongerepte natuur wel kunnen waarderen. Tel daar de culturele aspecten van de bevolking bovenop waar we hier in het Westen vaak maar weinig weet van hebben en je hebt gegarandeerd een interessante vakantie met een hoop verrassingen.

We schrijven vrijdag 11 mei 2001.
Ik was net twee weken eerder in de Filippijnen gearriveerd en was voornemens aan het einde van de vakantie met een verlovingsring terug te vliegen naar ons koude kikkerlandje.
Deze verloving vond plaats in de idyllische vallei van Taal Lake nabij Tagaytay. Dit is een plaatsje in de provincie Batangas in de Filippijnen bovenop een bergrug aan het grote Taalmeer ten zuiden van de Filippijnse hoofdstad Manilla. Het Taalmeer wordt gekenmerkt door Volcano Island welke een vulkaankrater herbergt met een hoogte van een kleine 311 meter. Taal is een steile kegelvormige vulkaan welke niet meer uitgebarsten is sinds 1977, maar sinds 1991 al weer een paar malen onrustig is geweest. Taal Volcano behoort tot de 16 ‘Vulkanen van het Decennium’. Zo genoemd vanwege hun bijzondere studiemogelijkheden, geschiedenis, hun grote vernietigende uitbarstingen en ligging aan bevolkte gebieden. Ze is het kleine zusje van haar grote zussen welke meer internationale bekendheid genieten zoals Etna (Sicilië, Italië), El Teide (Tenerife, Canarische Eilanden), Vesuvius (Napels, Italië) en Unzen (perfectuur Nagasaki, Japan).

Onze verloving vond daarmee plaats op een erg intrigerende locatie. Laat me je dat wel vertellen!
Op de dag vóór onze verloving zijn we met behulp van een bangka (Filippijnse outrigger) naar het eiland afgereisd en hebben we de Taal beklommen op de rug van kleine paardjes. Een erg instabiele steile beklimming en doodeng!
Teruggekomen van het bezoek aan het eilandje hebben we ’s avonds aan ons hotelletje nog een lekkere Tilapia gegeten welke door het hotelpersoneel vers voor ons werd gevangen in het meer en voor ons werd klaargemaakt.  De primitieve Filippijnse provinciaalse sfeer lag er erg dik bovenop en bezorgde ons een tijd om nooit meer te vergeten.

Wat ons echter ook altijd is bijgebleven is de ietwat bizarre ervaring die wij overdag tegen de schemering hadden meegemaakt.

Om een beetje een indruk te krijgen van de omgeving om het meer besloten we om een korte wandeling te maken in het kleine plaatsje Talisay. Talisay is ook het plaatsje waar ons hotel stond, zodat we enkel de straat uit hoefden te lopen om het plaatsje te verkennen.
We liepen op ons gemak door de straat zodat we de omgeving rustig in ons op konden nemen. Heel rustig bleef het echter niet. Redenerend vanuit de plaatselijke bevolking kwam hier een jong stel de straat in lopen. De vrouw was Filippijnse waar niets ongewoons aan was. Maar het persoon aan haar zij bleek een schokkende indruk achter te laten: hij was blank!

Stel je een horrorfilm voor waarin een pas verloofd stel een verlaten stad binnen wandelt en waar vanuit alle hoeken en gaten zombies te voorschijn komen.
Op deze manier kwamen de inwoners van Talisay uit hun vervallen woningen ‘kruipen’ om zich te verbazen over deze man met zijn witte huid. Mannen, vrouwen en kinderen, iedereen kwam op ons af om ons te bekijken en mij te betasten. “Hey Joe!” hoorde je diverse malen zeggen. Een typische Filippijnse uitspraak welke gericht is aan de blanke toeristen waarvan voor het gemak wordt aangenomen dat ze Amerikaans zijn.

We hadden de straat hooguit een meter of tweehonderd ingelopen en stonden doodsangsten uit. Alsof wij als ontwikkelingswerkers hun straat binnen kwamen lopen om voedsel te brengen waar ze al weken op zaten te wachten.
Een hand van een kleine knul pakte mijn blanke hand om zijn eigen karamel kleurige huid naast te plaatsen ter vergelijk. In het Filippijns sprak deze jonge man tegen een broer of vriend zo van: “kijk broeder, zijn huid is wit!”

Eng, maar een begrijpelijk fenomeen voor een volk welke zelden in contact komt met anders getinte buitenlanders. Toch hadden mijn verloofde en ik zo lang een toeristische trekpleister als de Taal Volcano zelfs van de plaatselijk bevolking wel verwacht dat zij gewend zouden zijn aan ‘blanke’ toeristen.

Al met al een onvergetelijke verloving, zonder erupties, maar wel vergezeld van een bizar avontuur.

Meer informatie:

• http://www.taalvolcano.net
• http://nl.wikipedia.org/wiki/Mount_Taal
• http://nl.wikipedia.org/wiki/Decade_Volcanoes
• http://nl.wikipedia.org/wiki/Vervoer_in_de_Filipijnen

In het hele verre verleden telde de originele Tycoon Newspaper één reporter meer: Victor Anished.
We zijn recentelijk bezig geweest om de Tycoon Newspaper Archieven wat op te schonen waarbij we wat krabbels van onze verdwenen reporter zijn tegen gekomen.

Koning Pauklos is op reis door Europa. Na Nederland te hebben aangedaan, zijn Duitsland en Denemarken aan de beurt geweest. Helaas kon het bezoek aan Noorwegen niet doorgaan, “Maar…” zo zei stamhoofd Pauklos “… volgend jaar doe ik Noorwegen aan”.

– Krabbeltje van Victor Anished – WAEE Productions 2000.

Hoe het nu gaat met Victor is ons nog altijd een raadsel …

Bestaat uit: ‘Er is een storm op komst’ & ‘Er is iets op handen’

Uitgesproken door: Tinus Icket

Datum: Woensdag 18 November 2009.

Het werd weer eens tijd dat ik de lezers thuis weer eens vermaak met een weergaloos verhaal over weerwolven. Maar dan eentje zonder weerwolven. De maanstand werkt een beetje tegen namelijk. Zonder wolven blijft dan alleen het weer over.
Gelukkig zat het weer woensdag erg mee zodat we dit mogelijk konden maken.

´s Ochtends hebben ze mij een Olympische plak om mijn nek gehangen. Ik presteerde het namelijk om binnen 20 minuten op mijn werk te arriveren waar ik er normaal rond de 30 minuten over fiets. Het ging me aardig voor de wind die dag totdat ik zelf de wind tegen had. Dat gebeurde op het moment dat ik weer naar huis wilde fietsen.

Er woedde een tegenwind met windkracht 9 toen ik mezelf op mijn stalen ros had gehesen. Ik harkte aan mijn stuur als een Tom Boonen tegen de wind in. Divers vee en balen hooi die waren losgekomen van tractoren kozen het luchtruim; uitgelaten honden lieten zich uitgelaten los van hun baasje en vlogen in de rondte; en ik kon precies zien hoe één huis elders op de grond neerstortte op een lelijke oude vrouw met gestreepte sokken en puntlaarzen. De mensen in de buurt juichten om dit heugelijk feit te vieren. Maar waren minder blij met het kleine ADHD-keffertje die met een lieftallige jongedame uit het neergestorte huisje kwam gestapt.

Het stormde flink. Ik, Tinus, liet me niet kennen. Ik moest en zou te fiets thuis komen. Al deed ik er twee dagen over.
De volgens opties lagen voor mij open:

• Als een Belg omgekeerd op mijn fiets zitten zodat ik de wind mee had. Tom Boonen is per slot van rekening toch zeker ook een Belg?
• Met negatieve snelheid voorruit fietsen zodat ik de wrijving van de wind zou trotseren. Ik had altijd hoge cijfers op school voor fysica.
• Knoerthard de andere kant op fietsen zodat ik met een rondje om de Aarde vlot thuis zou komen.
• Hopen dat de dijken zouden breken en dan waterfietsend naar huis.
• Of het avontuurlijke type uithangen en met een blik op oneindig tegen de wind in blijven fietsen zoals ik normaal ook zo doen. 

Gezien mijn atletisch voorkomen begrijp je wel dat ik voor het laatste heb gekozen. Met mijn handen streek ik door mijn wilde manen om mijn haar een beetje te fatsoeneren. Vervolgens greep ik weer gauw mijn stuur beet om mijn evenwicht te kunnen bewaren. Opslaan als ‘evenwicht’.

Ik mocht wel in mijn handen wrijven dat ik tijdig mijn handen weer aan het stuur had. Dezelfde rukwind die mij anders van mijn stalen ros had getrokken, trok een tak uit de bomen en speelde ermee. De vliegende tak tolde door te lucht en kwam als in een 3D-film gevaarlijk dichtbij.

De geur van rottend tak en blad trok aan mijn neus voorbij toen de tak langs mijn gezicht vloog en neerkwam op het fietspad naast mij. De tak wandelde verder en ik kwam veilig thuis.

Wat is nou de moraal van dit verhaal? Heel simpel:
Het weer slaat nergens op.

======================

N.a.v. de comment van PiCo hier het wat meer informatie over die lelijke oude vrouw met die gestreepte sokken en puntlaarzen.

Dorothy is met haar huisje op de lelijke oude vrouw beland waarbij alleen de benen van deze feeks nog onder het huis uitstaken. Dorothy heeft zich even uitgeleefd en de heks een paar flinke trappen verkocht, omdat Frank Baum(*) haar een stel zilveren schoentjes had beloofd i.p.v. deze onooglijke puntlaarzen.

Wat Dorothy niet wist is dat Frank een deal had gemaakt met de gebroeders Grimm. Het was zulk slecht weer dat Frank de zeven mijls laarzen even mocht lenen om Dorothy en Toto en veilige weg naar huis te verlenen.

Maar omdat dit ondankbare wicht zich zo heeft uitgeleefd op die zielige heks – die per slot van rekening ook maar een actrice was – heeft Frank het verhaal ietwat aangepast en een halve boomstronk op Dorothy laten neerkomen.

Het gele pad naar de hemelpoort kan Dorothy nu wel vergeten.

(* auteur van The Wonderful Wizard of Oz)

Laten we eens een lekker diepzinnig Filippijns onderwerp aankaarten: utang na loob.

Door sommige mensen wel eens te kort door de bocht vertaald als wederkerigheid /reciprociteit. Of: als jij iets voor mij doet, dan verwacht ik dat jij ook iets terug doet voor mij.

Utang na loob, wat letterlijk vertaald “iemands binnenste schuld” betekent, is een typisch Filippijnse gewoonte en weegt een stukje zwaarder dan de korte vertaling van hiervoor. Niet voor niets wordt het Filippijnse woord ‘loob’, wat ‘binnen’ betekent, gebruikt om aan te duiden hoe diep te schuld zit. In een zwaarder verband getild zou ‘je ziel verkopen’ op hetzelfde neerkomen.
‘Utang’ betekent ‘schuld’.

Filippijnse mensen voelen de schuld die ze bij een ander maken als een hele zware zaak. Heb jij een Filippijnse familie geholpen door kosteloos een dak bij ze te repareren, dan kun je erop rekenen dat ze jou ook nog eens uit de brand zullen helpen. Dat moet. Zo voelen ze dat. Door deze familie te hebben geholpen met hun dak, hebben zij eigenlijk een stukje van hun ‘binnenste’ aan jou verkocht. Zelfs als er geen echt geld bij gemoeid gaat, hebben ze toch zojuist een opstaande rekening bij jou gecreëerd. Een rekening die ze graag vereffend willen hebben.

Voor wat hoort wat.

Al moeten ze iets van zichzelf weggeven wat ze zelf eigenlijk niet kunnen missen, ze zullen je ermee terug willen betalen. Deze wederdienst geldt voor hun als een plicht.

Bij het redden van iemands leven, het helpen aan een baan of het geven van leven (geboorte) ontstaan grote ‘schulden’. De schuldenaar kan zich hierdoor een leven lang verplicht voelen zich in dienst te stellen van de gunsten van de schuldeiser.

In de jaren 90′ is deze extreme vorm van wederkerigheid een heel stuk minder geworden in de Filippijnse cultuur. Maar het blijft heel normaal dat wanneer jij een ogenschijnlijke onschuldige gunst aan hen verleent er altijd wel een minstens zo gelijkwaardige gunst of gift aan je wordt teruggegeven.

Wat ze zeggen over Singapore is zeker waar: “Singapore is a fine city, they have fines for everything”.

Je merkt het als je deze stad bezoekt en ziet hoe belachelijk gehoorzaam mensen er allerlei regeltjes opvolgen zoals je mensen nog nergens hebt zien doen.

Haal het bijvoorbeeld niet in je hoofd om pas aan de overkant van een zebrapad aan te komen als de ‘Green man’ al rood wordt.
Een ‘publieke kerstversieringmedewerker’ (néé, geen onbestaand beroep) heeft mij (ongevraagd) aangesproken en mij het verhaal verteld van de ‘Green man’. Eigenlijk heeft hij mij dus uitgelegd hoe een stoplicht werkt. Maar iemand publiekelijk aanspreken zonder toestemming vooraf, mag dus eigenlijk ook niet. Had ik daar een punt van gemaakt, dan had ik hem kunnen laten bekeuren.

Agenten lopen er merendeels rond in burgerkleding. Dus je bent echt snel de sigaar … en al gauw 500 SGD (Singapore Dollar) lichter. Omgerekend komt dit ruwweg neer op 250 euro voor een ogenschijnlijk kleine overtreding.
Voor de koers: http://nl.wikipedia.org/wiki/Bestand:SGD-EUR_1999-.svg
Die bekeuringen zijn écht niet misselijk!

Een klein overzicht van de overtredingen met de bekendste boetes:

• S$ 50 voor het oversteken naast het zebrapad.
• S$ 500 voor het roken in publieke gebouwen.
• S$ 500 voor het skateboarden in het algemeen.
• S$ 1000 voor het bevuilen van de straat.
• S$ 1000 voor importeren, verkopen of nuttigen van kauwgum.
  Je mag kauwgum wel privé bezitten.
• S$ 2000 voor mensen aanstaren. Gericht aanspreken mag wel, maar je gesprekspartner moet hier wel van gediend zijn. Anders kan hij/zij jou alsnog aanklagen.
• S$ 5000 voor het dansen in het openbaar.
• S$ 5000 voor vandalisme.
• S$ 5000 voor publiekelijk flirten.
• S$ 10.000 voor het voeren van apen!
  Ik ben dus sinds mijn bezoek aan Singapore ook enorm afgevallen.

Daarbij gebeurt het ook zelden dat je je er met een waarschuwing vanaf kunt maken.
Door deze absurde hoge boetes voor deze soms wel erg absurde overtredingen is Singapore wel abnormaal veilig te noemen. De criminaliteit is bijzonder laag!

Ook de luchtvervuiling in Singapore is verbazend laag. Natuurlijk helpt het dat Singapore beschikt over vele CO2 reducerende regenbomen. Deze bomen kom je zoveel tegen dat de CO2 de kans niet eens krijgt om de lucht te verontreinigen. Maar natuurlijk is het verbod om de straat te vervuilen ook een grote bescherming van ons ter dood veroordeelde klimaat.

Singapore is in het kort: een fijne stad met een enorme architectonische beauty-overkill. Het is wel echt een stad die je gezien moet hebben. Kom je er toevallig in de buurt, of heb je er een lange overstaptijd, dan is het doodzonde als je niet even van Singapore proeft.
Pas alleen goed op jezelf en doe netjes wat er van je verlangd wordt.

Volg je er braaf de regeltjes, dan houd je er gegarandeerd een prachtig bezoek aan over.

Tip: Voor Transit passagiers die er tussen de 5 en 24 uur moeten doorbrengen is het GRATIS om gebruik te maken van de Shuttlebus Roundtrip. Singapore heeft dit mogelijk gemaakt om hun utopische stad te promoten zodat toeristen er nog eens terug komen voor meer.

Katten eten van tafel en van je bordje als het kon.
Katten krabben aan je bank en verharen tegen je schone pantalon.

Katten miauwen je wakker en gapen in je gezicht
Ja juist als ze hebben gegeten is de walm aan jou gericht.

Katten lopen voor je voeten, maar hinder mag het niet heten.
Ze poepen in je tuin, maar verder zijn het scheten.

Onze oudste poes er ook zo één. Op die eetgewoontes na voldoet ze prima aan dit profiel. Ze is een lief oud beestje, maar begint duidelijk wat kuren te krijgen. Ze melkt de oren van je kop en waggelt onhandig op alle plaatsen waar jij zelf ook net wilt lopen. Niet dat ze daar nou zoveel aan kan doen. Ze is een beetje simpel en toch een lieve oen. Huiskatten zijn nou eenmaal niet gebouwd om je te helpen met de afwas of het invullen van je belastingformulieren. Dan is een hond handiger en hulpvaardiger en brengt je in elk geval een krant. Zolang hij er maar niet op heeft lopen kwijlen of aan stukken heeft gerukt nadat deze op de deurmat is geland.

Je hebt katten en je hebt poezen zoals die oudste van ons. Ze is een angsthaas eerste klas en verstandig allerminst. Als er buiten een storm opsteekt zoals ze die weleens hebben in Amerika of in de Filippijnen, dan staat juist zij  te melken voor de deur dat ze naar buiten wilt. Heb je net je was klaargelegd om de volgende morgen te gaan strijken, dan kan het bovenste wasgoed weer opnieuw in de was. Tja, dat is dan toch echt je eigen schuld geweest. Had je het maar moeten afdekken. Dan had het nu niet zo onder de haren gezeten. En wanneer je dacht dat je haar mee uit de woonkamer hebt genomen om af te sluiten en te gaan slapen, dan vind je haar juist de volgende ochtend hongerig aan woonkamerzijde van je woonkamerdeur. Zucht, en zo hebben we er nog twee!

Een poes geleden, toen we pas in ons nieuwe huis zijn komen wonen,  maakte zij het opnieuw te gek. Wij hadden nog amper onze dozen uitgepakt en dan ken je het wel, de katten verkenden hun nieuwe buurt. Ze hadden de tuin en daarmee de verkregen vrijheid ontdekt. En geef ze eens ongelijk! Wij als mensen wandelden natuurlijk even vrolijk en verkennend door deze onbekende wijk. Maar zie die katten dan maar weer er eens binnen te krijgen.

Op één ochtend trof ik het gelukkig en had ik ze binnen zonder al te veel oponthoud. Alleen kan ik je wel vertellen dat dit wel tot de uitzonderingen behoort. Want op een dag dat ze net goed en wel een beetje gesnuffeld had aan de tuin en eens had bekeken wat dat nou is zo’n ’schutting’, besloot ze op avontuur te gaan. Zondagmiddag was ze weg, de hort op, de wijde wereld in. In eerste instantie merk je daar niet zoveel van, omdat je nou eenmaal met je eigen bezigheden zoet bent en de aandacht voor een kat in zo’n nieuw optrekje al gauw vergeet. Op een goed moment viel de avond en het werd het plotseling rap donker. Het was nog volop zomer, dus wanneer dat paarszwarte gordijn over de wereld wordt getrokken is het al echt heel laat. En onze poes? Die was wieberen!

Geen grote ramp. Dit gebeurde al eens eerder en na een dag was ze gewoon weer thuis gekomen. Dan zou ze ’s ochtends rond een uur of half vier onder het raam van onze dochter staan miauwen en met enig gemopper werd ze dan binnen gelaten. Dus besloten we dit eens af te wachten.

Eén dag later.
We wachtten nog steeds.

Twee dagen later.
We begonnen ons ongerust te maken en liepen overdag eens door de buurt om haar te zoeken. Veel gezoek, geen poes.

Drie dagen later.
De zorgen begonnen te groeien. Eet ze wel goed? Is ze nog in de buurt? Is ze naar ons oude huis terug gelopen? Weet ze dit huis nog wel te vinden? Zit ze bij iemand binnen? Is ze onder een auto terecht gekomen?

De donderdag na de verdwijning.
Op dit moment zijn we de Nederlandse Databank Gezelschapdieren gaan bellen, hebben de dierenarts ingelicht en hebben posters in de buurt opgehangen. Je hoopt toch dat er dan mensen zijn die je poes toevallig ergens hebben gezien en er melding van maken waar ze is. Of misschien hebben ze haar wel binnen gelaten en wachten zij tot de eigenaar zich meldt. Maar nee hoor, niemand die er reageerde op de posters die wij voor haar hadden opgeplakt.

Vrijdagochtend 03:30.
Miauwend stond ze aan de deur.

Nu vraag ik je: zou ze soms de posters hebben gelezen???

[Update 30/08: artikel verbeterd, herschreven.]