Thee blijft toch een populair onderwerp hier op de Tycoon Newspaper. Niet moeilijk: thee is erg lekker op z’n tijd.

Wat dat betreft zal het Amerikaanse koffiebedrijf dat deze week z’n eerste Nederlandse vestiging opende op Utrecht Centraal het nog erg moeilijk gaan krijgen. Buiten het moeten concurreren met  andere koffie-shops in Nederland, heeft dit bedrijf ook met de tegenslag te doen dat steeds meer Nederlanders thee zijn gaan drinken.

Thee is naast lekker nu ook leuk geworden. Wanneer mijn vrouw een half uurtje later thuis is, heeft ze een omweg gemaakt langs het Centraal Station in Amsterdam alwaar een heus drugsfree teashop gevestigd is. Deze winkel is gespecialiseerd in uitlopende theesoorten die vooral verkocht worden in originele bladvorm.

Hier onderscheidt deze thee zich van de rest van de theemassa. Je kent ze wel, die groene kartonnen thee verpakkingen die men ‘gewone thee’ pleegt te noemen. Oh wat haat ik die term! Kunnen we niet meer lezen? Er staat toch duidelijk English Blend! Ik ben geneigd op m’n dienblaadje met een bekertje heet water terug te komen als iemand mij weer eens vraagt ‘gewone thee’ mee te nemen.

Toch is er wel degelijk een scheidingslijn te trekken tussen deze ‘gewone’ zakjes thee en de bladerthee. Die laatste categorie komt niet in elk huishouden evenveel voor, zodat men dit ‘speciale’ thee is gaan noemen. Hoezo ‘speciale thee’? Heb ik al die tijd niet opgelet en groeit thee tegenwoordig in zakjes aan de bomen dan? Wordt deze thee pas ‘speciaal’ als  die zakjes opengeknipt worden en zo de bladerthee wordt geboren?

Heb ik al niet eens gezegd dat ik het zonde vind om na een keertje trekken, je zakje weg te gooien?  Die zakjesthee (ik drink het ook) is één groot massaproduct. Vers is het nooit! Zelfs bij koffiedrinkers die het alleen in huis halen voor de visite, komt dit massaproduct ongegeneerd de voorraadkast uit wandelen. Soms letterlijk!
Het geval wil dat ik een keer bij iemand thuis thee heb willen drinken. De theebladeren stonden onherkenbaar stijf in het zakje. Deze fossiele theesubstantie bleef met zakje en al op het hete water drijven zonder te worden opgenomen.
Nou vraag ik je: is dit soms wat ze bedoelen met ‘groene’ thee?
Gadverdamme!

Geef mij de bladerthee maar.
Deze thee is in bladvorm gebundeld in – jawel-  een kartonnen zakje. De thee kan hier uit geschept worden om met behulp van een filter af te dalen in het hete water. Voor de nuchtere Nederlander is het misschien wat wennen, maar je kunt hier de aardbeistukjes en kamillebloemetjes gewoon nog in natuurlijke vorm in herkennen.

Natuurlijk, het is wat meer  werk (wat hebben we het over!), maar het  levert echt veel betere thee op. Wij hebben er thuis zelfs speciale glazen theekoppen voor aangeschaft waar een flink filter en glazen bladhouder bij geleverd zijn. Deze theeglazen zijn zo groot dat ze voor een bescheiden soepkom niet onderdoen. Dit is overigens wel een dure hobby moet ik toegeven: één kopje kost meer dan E 20,-.
Daar moet wel van gezegd worden, dat je de thee gerust een uur kunt laten staan, zonder dat deze helemaal tot koud afgekoeld is. Mijn advies is wel om de thee binnen 45 minuten op te drinken. Dan is deze nog wel het lekkerst.
Tot slot: naast de smaak, heeft deze thee ook geur. Want dat is iets wat van veel andere theezakjes niet kan worden gezegd.

Of ze ruiken naar schimmel.

En de synthetische thee? Je weet wel, die thee in die plastic piramide zakjes! Die wordt dus getrokken van kunstbloemen.
 

Een lange tijd had ik tijdens deze (doodsaaie) Tour de France geen last van spijt bij het gokken op Lance in het geel. Heel reëel achtte ik de kans niet meteen. Toch gun ik het die man wel dat hij gewoon even komt laten zien dat hij het na drie jaar nog altijd kan.
Want onverdienstelijk doet hij het zeker niet! Laten we dat even gezegd hebben. Maar het mogen duidelijk zijn dat opa Armstrong er toch zeker dieper voor moet gaan om prestaties neer te zetten die momenteel enkel lonken naar de oude successen. Of heeft hij gewoon even een slechte dag? Daar hebben alle renners toch wel eens last van? Naar Verbier moet je toch goede benen hebben.

Dat Contador (niet mijn favoriet, maar ik kan zijn succes niet ontkennen) daar vandaag wel de benen voor had en eventjes laat zien dat die pik het kan, valt terecht een wisseling van de wacht te noemen op de apenrots. De sportverslaggevers Maarten Ducrot en Herbert Dijkstra laten me wel eens vaker flauwtjes lachen om de keren dat ze met wat rake opmerkingen wat smeuïgheid aan de Tour geven. Dus dat Maarten of Herbert vandaag Armstrong voor aap uitmaakte, vond ik niet terecht, maar wel een alles verhelderende beeldspraak.
Want zo is het toch! Armstrong heeft iedereen weggeblazen in de Tour de France alsof het een schaak grootmeester betrof. Maar helaas komt aan alle succes een keer een eind.

Beste Lance, het wordt nu tijd dat je aan de andere klimgeiten baan geeft. Jouw apenrots wordt nu waarschijnlijk spoedig overgenomen door een nieuwe held. Het kan niet altijd feest blijven. En dat ik er mijn poultje mogelijk mee zal verliezen omdat ik jou in het geel waan, dat kan ik wel hebben.
Fiets nog lekker even met de andere wielersterren mee, dan genieten wij nog even van jouw inspanningen. Op jou zijn we al lang apenTrots!

En wie weet, Parijs is nog ver.

“Noh, dat doet mien Berta ook”, denkt menig Nederlands boer wellicht zodra ik hem zou vertellen dat ik galopperende koeien heb gezien. Een ander zou me vast verslijten voor iemand die ook geregeld roze olifantjes ziet vliegen.
Beide zal ik zonder blikken of blozen toegeven – Dombo is immers nog altijd één van mijn favoriete Disney films – en ja, ik heb echt galopperende koeien gezien, in de Filippijnen wel te verstaan. En wat nog meer is; deze koeien hadden geen grammetje vet. Oké, dat is wellicht wat al te overdreven, maar in vergelijking tot onze Melkunie tantes, zouden deze dames de catwalk, pardon cowwalk, niet misstaan.
We hebben het hier over de ‘carabao’, een aan de koe verwant subsoort van de waterbuffel. De carabao is een vreedzame volslank herbivoor met een breed gestel. Ze worden onder meer in de Filippijnen ingezet om, net als in ons kikkerlandje, gras te grazen en melk en vlees te produceren. Niets bijzonders aan eigenlijk, zou je zeggen. De enige duidelijke tegenstelling die ze wel hebben met de Nederlandse bruine of wit met zwarte vlekken-koe is dat ze daar ook als trekdier worden ingezet.

Toch, ik kan er niets aan doen, maar luie kortzichtige Nederlander dat ik ben, past galopperen niet in het beeld wat ik van een koe heb. Zo’n vreedzaam beest hoort gewoon op z’n dooie gemakje naar je toe te komen slenteren als je aan het hek staat om het te willen aaien. Dan hoort ze, voor de derde keer herkauwend op een hap gras, jou aan te staren met die ogen van: ‘wat moet je joh?’
Dat is althans mijn beeld van iedere gemiddelde luie Nederlandse koe. En niet zo’n ADHD melkfabriek die als een loopse teef achter je aan komt hollen.

Je begrijpt, ik ben nog altijd aan het bijkomen van die cultuurshock die ik in het Filippijnse grasland heb opgedaan. Echt, het is om spontaan yoghurt van te krijgen!

Nee, deze prachtige samenstelling heb ik niet zelf verzonnen. Het lijkt me zelfs sterk dat de Spitsschrijver dit woord zelf heeft bedacht. Dit woord trok mijn aandacht bij het lezen van een artikel in de Spits over de nieuwe spellengeneratie waarbij de gamer na een uur het zweet op het lijf heeft staan door sportieve inspanning. Ik heb het natuurlijk over de Wii en diens (komende) opvolgers.
Nog voor ik het zelf door heb begin ik dan te mijmeren hoe zo’n mooi woord ontstaan kan zijn? Zou het een letterlijke vertaling kunnen zijn van een Japanse of Amerikaanse kreet die aan de nieuwe besturingsvorm is opgehangen? ‘Knoppenbesturing’ is niet langer een modern begrip. Iedereen weet meteen wat ermee bedoeld wordt. Met ‘wapperbesturing’ natuurlijk ook. Maar het effect bij deze nieuwere kreet komt over als een welkome ontmoeting met een nieuw fenomeen.

Ik kan me niet herinneren dat ik heb lopen ‘wapperen’ met mijn Amiga joystick om Sonic en Tails rondjes te laten draaien door buizen. Daarmee leek ik meer op een bezeten cafeïnejunk die zich uitleeft op een ouderwetse koffiemolen. De blaren staan nog op mijn handpalmen.

Als nieuwe samenstellingen zo prachtig en ondubbelzinnig worden geboren, dan leef ik helemaal op zodra ik ze lees, hoor of hanteer. Geweldig vind ik het. Voor een samenstelling die ik wat verderop in hetzelfde gratis dagblad aantrof kon ik veel minder enthousiasme opbrengen: ‘hondenpoepruzie’.
De betekenis is even ontegensprekelijk duidelijk, maar een charmant innovatief woord die aanvulling kan geven op onze Nederlandse woordenschat vind ik het zeker niet.

‘Wapperruzie’ of ‘hondenpoepbesturing’ wellicht? Neh!!!!

Waar ‘eenvoud’ en ‘kunst’ in één zin voorkomen heb je al gauw mijn aandacht. Ik ben een kunstliefhebber en beoefen het ook wel eens als ik daar zin in heb. Dus als er weinig moeite gedaan hoeft te worden om kunst te creëren die mensen nog lang zal heugen, dan vind ik dat knap.

André van Duin is wat mij betreft niet in het hokje te plaatsen: ‘je haat hem’ of ‘je houdt van hem’. André lijkt mij een prima kerel die bij vlagen echt bijzonder lachwekkend kan zijn. Maar ik heb ook zeker mijn momenten dat hij zo flauw is dat ik betwijfel of een flinke hand pekel ons zal redden.

Met de Dik Voormekaar-show had hij mijn lachspieren toch prima in zijn greep. Wie de show kent weet dat hij naast de typetjes die hij met meneer de Groot (Ferry de Groot) neerzet ook filmpjes van zijn sketches toont. In één van die filmpjes treffen we een man in diens woonkamer aan met een kartonnen doos zo groot dat er makkelijk een mens in past. Hij heeft de doos net laten bezorgen door een postbeambte en is enthousiast over zijn verwachting van de inhoud. De man, gespeeld door André, speelt quasi verrast wanneer hij de doos heeft geopend en staart naar de inhoud: een opblaaspop.

Hier begint het knappe wat ik als kunst beschouw: de opblaaspop is gespeeld door een vrouw van vlees en bloed en heeft in de doos aanvankelijk de houding aangenomen van een opgevouwen opblaaspop. Wij als toeschouwer zien daar (afgezien van de opdruk op de doos) nog helemaal niets van. Dat is totdat André vol ongeduld besluit de pop op te blazen. Hij neemt één van de armen van de vrouw uit de doos en begint op haar duim te blazen.
De vrouw popt uit de doos als een vlinder uit zijn cocon. Het is zo magnifiek gespeeld dat je respect krijgt voor de sluitende gelijkenis met een echte opblaaspop. Ik zal er wel verstand van hebben hoor ik je denken.
André zuigt zijn longen nog eens vol zodra de opblaaspop rechtop in de doos staat en blaast er de finishing touch in. Haar mond vormt zich naar een ringvorm zoals we die kennen van zo’n pop en – hoe prachtig – haar borsten puilen ineens uit tot twee indrukwekkende prammen.
Compleet met prima in het beeld van een opblaaspop passend kledingsetje staat daar een mans stoutste droom ‘opgeblazen’ en al. De sketch gaat verder, waarin de zo gespeelde zoutzak André op een ‘droge’ manier zijn avond vult met deze plastische dame teneinde haar per ongeluk leeg te laten lopen en er zelf zo ook een einde aan maakt.

Natuurlijk vermaak ik me prima met dit optreden.

Losgezien van de associatie en de verwerkte grappen in dit optreden, vind ik dit spel zo knap nagespeeld, dat André en zijn team hier echt mijn respect weer mee hebben verdiend.

Ga het zien!

André van Duin – Inflate a Mate

Ik kan geen was zijn omdat ik dat al ben geweest. Maar ik kan wel is worden als ik was ben geweest. Toch kun je nooit was worden als je nooit is bent geweest.

Soms stuit je tijdens het zoeken naar een ‘nieuw’ koophuis op advertenties van aangeboden koopwoningen waar je een ongeluk van schrikt. Vaak worden huizen op sites ‘mooier’ beschreven dan ze in werkelijkheid zijn.
Geïnspireerd op zo’n woning biedt Wsnoi de volgende woning te koop aan:

T.van der Lindenlaan 211, te Sandvoort

Vraagprijs    € 79.100 k.k.

Omschrijving:
Nabij het centrum van Sandvoort staat deze eenvoudige hoekwoning welke uitermate geschikt is voor iemand met 2 rechterhanden. Betreft een monumentaal pand en is gedeeltelijk gestoffeerd. De woning dient van beneden tot boven compleet aangepakt te worden. De woning beschikt over een zonnige achtertuin op het westen.
[ Lees: In het drukke centrum van Sandvoort staat dit antieke krot en moet eigenlijk helemaal opnieuw worden opgebouwd. Staat al bijna anderhalve eeuw op de monumentenlijst en de gemeente wil er graag vanaf. Huis ligt vol stof. Indien de jungle in de tuin volledig wordt weggesnoeid, maak je tegen de late middag nog kans een glimp van de zon op te vangen. ]

Indeling:
Entree met (2 groepen) meterkast. Beschikt over een eenvoudige keuken met toegang tot de bijkeuken. Er is een ruimte met de mogelijkheid voor badkamer en toilet. De ruime woonkamer heeft openslaande deuren naar de zonnige achtertuin op het westen. Eetkamer met doorgang naar hobby-/slaapkamer.
[ Lees: Bij binnenkomst in de woning sta je meteen in de meterkast. Eén groep had voldoende geweest voor de gehele woning, maar de naastgelegen coffeeshop doet ander gebruik van de tweede groep vermoeden. Voor de sanitaire voorziening wordt verwezen naar de tuin. De deuren van woonkamer naar tuin gaan al een eeuwigheid niet goed dicht. Eethoek met bedstee. ]

1e verdieping:
Voorzolder met wastafel en enige bergruimte. Tevens een tweede royale slaapkamer.
[ Lees: Op een smalle overloop met plaats voor een ledikant komt een roestig kraantje uit de muur en biedt via een schot toegang naar een sluipruimte. Anno 1886 paste er gemakkelijk een bescheiden gezinnetje in de slaapkamer. ]

Bijzonderheden:
– De huidige verkoper heeft niet in de woning gewoond. De huidige verkoper is ook nooit op de hoogte geweest van de huidige staat van het onderhoud;
– de woning is een gemeentelijk monument;
– nabij in het centrum gelegen;
– openbaar vervoer is op loopafstand.
[ Lees: De gemeente probeert al jaren van dit gedrocht af te komen. Er is een fotograaf gek genoeg gevonden om met gevaar voor eigen leven een paar foto’s te schieten. Naar zijn zeggen spookt het er nog steeds.
Eenmaal een stap gedaan te hebben in de woning, hoop je dat de bus snel komt om te kunnen vluchten. ]

Bouwjaar                   : 1886
Inhoud                       : ca.126 m3
Woonoppervlak        : ca. 81 m2
Perceeloppervlak     : 132 m2
Aangeboden sinds   : 1886

Status                        : Kan direct worden bewoond.
[ Lees: Nadat het huis geheel nieuw is opgebouwd. Vraag dus wel eerst even het maximaal mogelijk aantal vakantiedagen op om de herbouw te kunnen starten. ]

Aantal kamers           : 4 (2 slaapkamers)
[ Lees: Woonkamer met rotte vloer + eethoek met bedstee +  smalle overloop +  knus slaaphok. ]

Aantal woonlagen     : 2
Voorzieningen           : Kabel     [ Lees: Ondefinieerbaar draadje dat toevallig op de vloer ligt. ]

Geen isolatie
Energielabel              : N.v.t. [ Lees: bestonden beide nog niet. Muur is enkelsteens. ]
Verwarming               : Moederhaard
Warm water               : Geen    [ Lees: er stroomt wel wat bruine vloeistof uit de kranen. ]

Ligging                        : Gelegen aan het centrum met prima uitvalswegen [ Lees: rete druk. ]
Achtertuin                  : 50 m² (10m diep en 5m breed)
[ Lees: Totaal overwoekerd! Laatst is hier nog een sabeltandtijger gespot. ]
Ligging tuin                : Gelegen op het westen

Schuur/Berging         : Aangebouwde stenen berging
[ Lees: Het huis was oorspronkelijk een hooischuur waar ooit een moestuintje naast is aangelegd. ]

Wanneer ik één van mijn collega’s vraag of hij iets te drinken wilt hebben, kan ik er bij hem op wachten dat hij me om sinaasappel thee zal vragen.
Prima, doen we dat toch?
Dat wordt alleen wat anders als er alles behalve sinaasappelthee in de voorraad aanwezig is. Dan is hij gedwongen zijn smaak keuze anders op te geven of voor een andere versnapering te kiezen.
Zo ben ik een keer op zijn antwoord ‘doe maar een smaakje’ terug gekomen met Munt thee en een zakje van de Turkse variant van die smaak. Uiteraard met opzet, omdat ik weet dat die smaak op ons werk niet erg geliefd is. Persoonlijk vind ik het zelf ook helemaal geen theesmaak, maar daar terzijde.

De grap is geweest, er werd wat wrang op gelachen. Hij ging zelf maar lopen om een theesmaak te vinden die wel was te verteren.
Er is alleen een moment dat je iets aan die twee ranzige theezakjes moet doen die op je bureau slingeren. Prima. Zit ik ook niet mee. Dan breng ik ze toch terug? Zo gezegd zo gedaan. Alleen het terugbrengen van deze theezakjes verliep wat ongewoon.

Het geval zat zo dat ik weer eens last had van de zogenaamde ‘overflow’. Dit maande mij om zo snel te haasten naar het toilet als in mijn fysieke mogelijkheid lag. Onderweg had ik dan nog de taak om die theezakjes terug te brengen.
Aangekomen bij de koffiecorner wierp ik zo achteloos als ik maar kon de theezakjes in de richting van het openstaande theedoosje. En wat denk je? Zoals het een echte Michael Jordan betaamd, dunkte ik de twee theezakjes beide bij de juiste smaak.

Mission Accomplished (beide trouwens maar dat terzijde).

Dit is je vast wel eens gebeurd: je rijdt met de trein van A naar B, maar midden tussen de weilanden staat de trein stil. Dat wil zeggen: als je vaak genoeg met de trein hebt gereisd om dit een keer mee te maken. Weinig plezierig. Want dit gebeurt altijd op het moment dat je dit het minst kunt gebruiken, bijvoorbeeld wanneer je haast hebt.
Van het voor laten gaan van een andere trein is geen sprake, want je bevindt je nog op een flinke afstand van het dichtstbijzijnde station.
Niet iedereen zal zich er iets van aantrekken, maar de praktijk wijst uit dat het grootste gedeelte van de passagiers hier toch wat humeurig van wordt. Afhankelijk van de geloofsovertuiging van de aanwezige passagiers zullen verschillende verwensingen door de trein galmen.

De frustratie wordt met de minuut erger, want er komt geen informatie uit de omroepinstallaties van de coupé. Hoe weet je nu wat er loos is? Minuten verstrijken. De doordringende mestlucht begint zich te mengen met de lucht in de coupés.
Na een minuut of tien zie je een ongeduldige passagier opstaan en naar voren lopen. Het is aannemelijk dat deze passagier verhaal wil halen bij de conducteur of machinist.
Tien minuten worden twintig minuten en nog altijd geen bericht over de oorzaak waarom de trein moet stoppen.

Is de trein stuk?
Is de machinist onwel geworden?
Is de machinist de weg kwijt?
Zijn er terroristen aan boord?
Houdt het treinpersoneel een koffiepauze?

…

Na 28 kostbare minuten komt de trein plotseling in beweging. De reis wordt hervat alsof er niets is gebeurd. Wat moet je hier nou mee?

Had er in elk geval een berichtje geweest met de mededeling dat er niet door kon worden gereden omdat een koe zich ophield op de rails, dan had de reactie heel anders geweest. “Ja, logisch, dan kun je niet doorrijden”.
De frustratie is minder en de reden van oponthoud aannemelijker.

Onze kok Guido en Beowulf van de keuken heeft dit een keer aan de hand gehad en spreekt hier van het zogenaamde ‘koe-op-de-rails syndroom’. Als het maar niet besmettelijk is hoop ik dan.

Varkensgriep is overgewaaid naar Engeland.

Zo getuige deze foto, geschoten door ooggetuige P.Floyd te Cambridge.