Las ik vandaag in de krant:

“Wespenvanger vangt bot”

Dan heb je het toch ook niet helemaal begrepen met je beroepskeuze. Ga dan vissen! 

“Haal eerst die balk uit uw eigen oog, dan ziet u pas scherp genoeg om die splinter uit het oog van de ander te halen” (Mattheüs 7:3-5).
Dat zal ik vast nog vaker horen wanneer ik op de schrijffouten van een ander let en zelf schreivouten bij het leven maak. Contamineren doe ik ook zonder schaamte.

Maar de schreivout die ik heb gevonden in het artikel “Grote mensen verkeer” van mijn collega reporter Johan  vond ik wel zo leuk, dat ik het niet kan laten er een artikeltje aan te wijden. Dus zondig ik maar weer. Overigens gaat het me hier niet zozeer om een letter die abuis was op een velletje. Het is het velletje plastic dat ik fel begeerde.

“Wat bedoel je eigenlijk met: ‘vel begeren’?” werd hem terecht gevraagd. Of bedoel je misschien toch ‘fel begeren’? En dan die comment die ene Blik op de weg maakte op hetzelfde artikel: “een vel roze stukje plastic”. Weten we misschien wat daar de achterliggende gedachte van was?

Het antwoord is betrekkelijk eenvoudig:
Mijnheer Veenhof leefde waarschijnlijk nog in de veronderstelling dat ik mij bij de gemeente kon melden om vervolgens weer naar buiten te lopen met het ‘roze papiertje’. Een vel papier van een welbekende kleur waarmee je naast jezelf ermee legitimeren ook in een vehikel van een zeker type mag stappen, om er de weg mee op te gaan. Of zo je wilt: om je ermee te begeven in het Grote mensen verkeer. Oeeeehhhh!!!
De ambtelijke molen is er sinds het verdwijnen van berenvelletjes niet sneller op gaan draaien. Tegenwoordig moet je vijf werkdagen wachten tot het plastic is gefabriceerd (als ze open zijn!).

Beste Johan, de tijden zijn inmiddels iets veranderd.
Eén Blik op de weg maakt duidelijk dat ze die roze bewijsjes tegenwoordig soms uitdelen aan mensen, waarvan je kunt afvragen of je ze al op een (bak)fiets aan het verkeer kunt toevertrouwen. Dat terwijl nog relatief jonge honden, maar ervaren, zoals ikzelf er jaren voor hebben moeten zwoegen om de instanties duidelijk te maken dat ik best voorzichtig en netjes kan rijden.
Was 70 lessen niet genoeg?

Wat ‘plastic’ nou toevoegt aan dit felbegeerde bewijsje, is mij nooit helemaal duidelijk geweest. Kan ik mijn onlangs verkregen rijbewijs er straks misschien mee opwaarderen tot BE als ik hem langs een automaat houd?

Het was een warme zomerdag toen ik besloot om iets uitzonderlijks te doen: wat huishoudelijke taken af te handelen.
De wasmand zat al maanden barstensvol met vuile kleren, dus het leek me goed om eens een uitzondering te maken en de wasmachine eens aan het werk te zetten. Maar daarmee confronteerde ik mezelf met een probleem wat ik al mijn hele leven met mij meesleep: mijn allergie voor waspoeder.
Ik had altijd al last gehad van een gevoelige huid en waspoeder maakte het alleen maar erger. Rode plekken, jeuk, en soms zelfs blaasjes waren het resultaat. Dus greep ik naar de vloeibare wasmiddelen. Meestal ging dat goed, tot die ene dag.
Terwijl ik door de gangen van de supermarkt liep, werd mijn aandacht getrokken door een schreeuwerige reclame op een van de schappen: “Nu gratis Choloreus bij aankoop van twee actieproducten.” Mijn eerste gedachte was: “Wat in hemelsnaam is Choloreus?” Het klonk als iets rechtstreeks uit een horrorfilm.
Maar ik moest toegeven, de aanbieding was verleidelijk. Wie houdt er niet van gratis spullen? Ik begon mijn mandje te vullen met de vereiste producten, maar toen drong de vraag zich op: was dit voor mij niet heel risicovol?
Terwijl ik stond te twijfelen, passeerde een oudere dame me met een blik vol afschuw. “Denk je echt dat het veilig is om dat spul te gebruiken?” vroeg ze met een frons. Haar opmerking bracht me aan het twijfelen. Misschien moest ik het advies van een vreemdeling serieus nemen.
Toch besloot ik om de actieproducten niet terug te leggen en ging ik overstag om Choloreus te proberen. Daar zou ik gauw spijt van krijgen.
Een paar dagen later, terwijl ik rustig een boek las in mijn favoriete fauteuil, begon mijn huid plotseling te tintelen. Eerst dacht ik dat het gewoon de hitte was, maar toen werd het erger. Rode vlekken verschenen op mijn armen en benen, en een ondraaglijke jeuk overviel me. Bultjes begonnen zich te vormen en voordat ik het wist zat ik helemaal onder de pus.
Paniek sloeg toe terwijl ik me afvroeg wat er aan de hand was. Had ik per ongeluk iets gegeten waar ik allergisch voor was? Had ik een nieuwe lotion gebruikt die mijn huid irriteerde? Maar toen herinnerde ik me de bijna-aankoop van het vreemde wasmiddel.
Ik snelde naar de badkamer en spoelde mijn huid af onder koud water. Maar de jeuk leek alleen maar erger te worden. In mijn wanhoop trok ik mijn telefoon tevoorschijn en begon te zoeken naar ‘choloreus’.
Wat ik ontdekte, liet me bijna van schrik van mijn stoel vallen. Choloreus was geen merknaam of een fancy nieuwe toevoeging aan wasmiddel – het was een zeldzame, maar uiterst besmettelijke huidaandoening die voornamelijk voorkwam bij vee en via het vet van vee op mensen kon overspringen. Zou dit vet soms verwerkt worden in “schoonmaakproducten”?
Mijn hart bonkte in mijn keel terwijl ik me realiseerde dat ik bijna iets verschrikkelijks had geïntroduceerd in mijn huis. Ik gooide de resterende producten weg en waste mijn huid grondig met een milde zeep. Gelukkig leek de reactie na een paar uur af te nemen, maar het voorval liet me achter met een diepere angst voor de verraderlijke wereld van huishoudelijke producten.
Vanaf die dag zweer ik bij mijn vertrouwde, anti allergene wasmiddel. Of ik was mezelf gewoon een hele tijd niet.
En hoewel de verleiding van gratis producten soms groot is, weet ik nu beter dan mijn gezondheid op het spel te zetten voor een dubieuze aanbieding. Soms is het gewoon niet de moeite waard om een gok te wagen, vooral niet als het gaat om je eigen welzijn en ik liever vertrouw op mijn eigen huidvet.

image by Alaskan Dude, edited by Gsorsnoi 

Het was een dag met een vrij druk bezette agenda. Een echte mentale energieslurper. Ik moest al wat eerder op mijn werk zijn om het uurtje te compenseren dat ik aan het einde van de dag nodig had om op tijd bij mijn rijles te zijn. Deze dag was sowieso wat raar. Toch al vroeger naar je werk, een afspraak die niet door ging en een vreemd probleem op het werk dat wat extra aandacht vroeg.
Het was echt zo´n dag waarop je ´s avonds op de vraag: “Hoe was jouw dag?” antwoordt “Nou, een beetje raar eigenlijk”.

Nog in gesprek met een collega van mij over dat ene probleem voelde ik de energie wat uit me wegtrekken waardoor mijn gesprek met hem leek alsof ik mij in een dromerige toestand bevond. Ik moest mijn energie die dag wat ongelukkig verdeeld hebben. En mijn dag was nog niet eens voorbij! Ik moest nog lessen voor mijn rijbewijs.
Het was duidelijk tijd om naar huis te gaan. Hup, autorijden jij.

Douchen onderweg.

Pep pep, toet toet! De lesauto stond klaar en ik ging lessen … met 110 in de stromende regen op de snelweg. Ach, heb ik dat ook een keer meegemaakt. Niet dan?

De hond in de pot vond ik niet, maar ik was de laatste die at. Uitgeblust ging ik daarna met vrouwlief nog wat op de bank zitten. Laat die flirt van de afwas nog maar even wachten. Eerst even hangen op de bank met een halve liter thee. Zo … buis aan … verstand op nul (was ie al! Mijn verstand ook trouwens).

Slaapwakker.

Op het moment dat we de herhaling van ons favoriete makeover-programma wegzapten om eens wat anders te kijken, liet ik mijn gedachten wat afglijden en was mijn onderbewustzijn mijn dag al aan het resumeren. Ik dreigde wat slaapfases te gaan overslaan om maar direct languit kwijlend op de bank in mijn Remslaap te belanden, maar presteerde het toch om wakker te blijven.
En toen … zo vanuit het niets … proefde ik ineens de smaak van een vreemde stad op mijn lippen. Alsof je onbedoeld hunkert een reis te willen boeken naar een ver land. Nou daar was ik wel aan toe!
Zonder dat mijn vrouw het werkelijk hoorde sprak ik zachtjes: “Seattle”.

Wat? Ja, Seattle. Je weet wel. Die grote stad in de staat Washington. Weet ik nu, want ik heb er net even op gegoogled. Mijn aardrijkskundige knobbel is best aan de ontwikkelde kant. Maar Seattle had ik even niet op een wereldbolletje kunnen aanwijzen. Je kunt niet alles weten. Hoe kwam ik er nu ineens op om aan die ene stad aan de westkust van de V.S. te denken?

Of all places.

“Wat is er nog meer op tv lieverd? Oh, hier komt zo een film. ‘A daughter’s conviction’. Geen idee. Laat hem daar maar even op staan.”
De film begon en … BAM … de eerste shot: de Space Needle van Seattle.

“Urrrlllgggh!!!” bracht ik uit en ontwaakte uit een Remslaap die ik niet heb beleefd. Maar ik zat daar mogelijk al de hele dag in gevangen en zou hebben kunnen zweren dat ik op de rand van een afgrond ben wakker geworden zo verbaasd was ik. “Seattle??” zei ik  nu hardop. Mijn vrouw kon het nu ook horen.
Ze keek me al bevreemd aan alsof ze mij wilde antwoordde: “Huh, wat is er met Seattle?”
Ja, precies! Hoe wist ik nou dat een film die nog moest beginnen zich afspeelt in … of all places … SEATTLE???

Onbewuste informatie.

De Petronas Twin Towers weet ik door een keer een tussenstop op Kuala Lumpur en diverse films nog beter op de kaart aan te wijzen. Maar van het bestaan van deze Space Needle (ook opgezocht) was ik mij niet eens bewust.

Ik heb hier dan ook maar één verklaring voor en verwijs graag naar een artikel wat ik hier al eerder over schreef: Onbewust lezen.
Soms neem je informatie tot je – zoals het bladeren door een tv-gids of een reclame die voorbij is geweest – die je niet bewust aan het bekijken bent, maar zonder dat je het door hebt, toch tot je neemt.

Hoe komt je leeftijd tot stand?
Een fenomeen wat diepe wonden kan slaan in je gedachtegoed.

Je begint natuurlijk al met leven. Hoe dat tot stand komt, hoef ik niet meer uit de doeken te doen (dit respectabele nieuwsblad is daar ook niet voor geschikt). Hoe tijd tot stand komt is iets wat tot de raadselen der mensen behoort.
De combinatie van leven en tijd is er één van objectief en subjectief. Volgens mij is het dan ook onmogelijk om tot een objectieve leeftijdsbepaling te komen.

Neem iemand die in het schrikkeljaar 1988 is geboren op 29 februari. Is de leeftijd van deze persoon op dit moment 22 of 5 jaar? Je kunt zelfs de vraag stellen wat de leeftijd had geweest als niet de Gregoriaanse maar de Gsorsnoi jaarkalender gebruikt was geworden.
Heeft iemand de leeftijd die hij of zij er uit ziet, of heeft iemand de leeftijd die er niet uitziet? Ook zo’n raadsel van de leeftijd: waarom zou je er uit zien als je leeftijd? Heeft iemand wel eens een leeftijd gezien  en verschilt deze  soms per leeftijd?  Zie je soms de leeftijd als je in de spiegel kijkt? Volgens mij niet, in de spiegel ziet mijn leeftijd er ‘s morgens compleet anders uit dan ‘s avonds of ‘s nachts na een avond stappen.

Is de bedoeling van leeftijd soms om aan te geven: ‘leef in de tijd’? Zou dat dan deze tijd zijn of een andere? Kan het zo zijn dat ik in een andere tijd leef dan de lezer van dit stuk?
Ja natuurlijk! Ik schrijf en leef dit in de huidige tijd en de lezer leest het voor mij in de toekomst. Daar kun je een opmerkelijke conclusie uittrekken: tijd reizen bestaat kennelijk al!

Het is de bedoeling dat deze eerste boreling gevolgd gaat worden door zeer onregelmatige opvolgers. En aangezien onregelmatigheid in dit bestek gekoppeld is aan tijd – en dus relatief –  kan het ook zo zijn dat het regelmatige opvolgers worden.

image by Pink Sherbet Photography, edited by Gsorsnoi

1. Welk dier heeft kieuwen?
   a. Een dolfijn
   b. Een tonijn
   c. Een haai
   d. Een rog
2. Wat is slecht voor je gezondheid?
   a. Roken
   b. Seks
   c. Stress
   d. Vet eten
3. Wat is veel geld?
   a. 2 cent
   b. 3 euro
   c. 15.000 euro
   d. 26,5 miljoen euro
4. Bij welke kool kun je aardappeltjes eten?
   a. Rode kool
   b. Apekool
   c. Chinese kool
   d. Koolvis
5. Wat is de beste coalitie?
   a. Breed middenkabinet
   b. Paars-plus
   c. Links
   d. Rechts

Hoezo ‘kiezen’?  

Mijn vrouw ergert zich zo aan deze reclame. Of je ook daadwerkelijk een keuze hebt.
Ik moet haar wel gelijk geven. De strippenkaart verdwijnt langzaam uit het openbaar vervoer. Dus inderdaad: wat voor keuze heb je eigenlijk? We moeten er te zijner tijd allemaal aan geloven. Niet alleen David, Latifa en Rachid, Ruben, mevrouw Jaspers en Julie. Romero zal er vroeg of laat toch echt ook aan moeten!

Hoezo ‘gemaksreizigers’?

Hoezo ‘om’?

Ons huis is niet versierd. Toch ligt de tuin vol met gratis WK-versiering. De dagen met wind en het geluid van kakafonische vuvuzela’s hebben oranje snippers losgetrokken van de honderden oranje vlaggetjes die tussen de huizen in onze straat gespannen staan. Tijd om het op te ruimen krijg je bijna niet. Ruim je het ’s ochtends op, dan liggen de snippers er ’s avonds weer.
Het WK duurt maar een maand denk je dan optimistisch.

De avond voor onze boodschappen-zaterdag was lang. Zo besloten we wat langer op bed te blijven liggen en besloten pas rond het middaguur naar de supermarkt af te reizen. Dat hadden we deze zaterdag best iets handiger kunnen plannen.
Eenmaal binnen in de supermarkt wisten we al wel dat we eerder onze boodschappen hadden moeten doen. Maar dat verschil merken we ook op andere zaterdagen wanneer we er rond de middag in plaats van ’s ochtends vroeg op uit gaan.

Kleur bekennen.

Terwijl oma een netje oranje sinaasappelen in haar kar plaatst, lees ik op haar rug het nummer 14. Een kleine knul staat met een beest (beesie) op zijn hoofd in de verkeerde supermarkt aan haar t-shirt te trekken en vraagt smekend om M&M’s in die ene felbegeerde en felgekleurde kleur.

Met de rug van mijn hand veeg ik langs mijn mondhoek en moet onwillekeurig aan de afwas denken die thuis opgestapeld staat en oranje is gekleurd van de pastasaus. De uitstekende randen van shirts en beha-bandjes verraden de stemming.
Bij het pad waar de drank staat is geen doorkomen aan. De rode konen op het gelaat van een voetbalsupporter die zijn favoriete biermerk zoekt, missen het geel.

Oplopende temperaturen.

Ik vergis me in een jongeman die de schappen van de chips staat te vullen, omdat ik hem in de werkkleding van deze supermarkt had verwacht. Het mag duidelijk zijn dat hij dadelijk baalt. Zwetend duwen mensen gehaast hun karretje voort en geeft het personeel het nakijken. Zij hebben aan het kortste touwtje getrokken en proberen koortsachtig de winkel netjes verzorgd te krijgen.

Even schrik ik nog even aangenaam verrast van een uitstekende string die mij voorbij komt wandelen. Maar mij verbazen over de kleur van die string doe ik natuurlijk niet.
Nadat ook ik voel dat mijn temperatuur stijgt, ben ik blij dat onze kar vol is en we de kassa bereiken. Trekken, wurmen en duwen … krijgen wij onze spullen nog wel op de band? Ja, ook wij moeten worstelen om überhaupt aan de beurt te komen.

Twee oranje meloenen zeggen mij gedag en vragen mij of ik nog handjes en een bonnetje wil. Je kunt je ogen dicht doen, maar eigenlijk kun je er niet om heen:

Nederland speelt!

Als je toch zo’n foto kan schieten, dan vind ik toch dat je over enige talenten beschikt! Dit viel me eerder vandaag al op toen ik op nu.nl deze foto van Arjen Robben voorbij zag komen. Naast het feit dat het knap is dat je zo’n foto kan schieten, is het eigenlijk ook wel bijzonder knap dat je zo’n robkop … euhm … ik bedoel natuurlijk rotkop kan trekken.

Later vandaag las ik hier ook dat Robben niet bang is om pijn te lijden.

Nou, dat blijkt!

Peter Visser heeft ons weer eens een ondubbelzinnig binair vraagstuk willen voorleggen. Het is duidelijk een vraagstuk waar ik ook niet direct antwoord op weet.
Hij stelt: “Wanneer er zoiets bestaat als ‘tweeledig’ is er dan ook iets wat ‘eenledig’ wordt genoemd of zo mogelijk zelfs ‘drieledig’?”

Volgens het woordenboek betekent het woord ‘ledig’ zonder inhoud of leeg. Dat zou dus betekenen dat ‘tweeledig’ zoiets moet zijn als twee keer een eenheid zonder dat er iets in zit. Maar wanneer we dat zelfde woordenboek openslaan op de betekenis achter ‘tweeledig’ dan raak ik toch enigszins in verwarring. ‘Tweeledig’ betekent 1) uit twee delen bestaan; 2) tweevoudig; 3) binair; 4) dubbel; 5) dubbelzinnig en 6) onduidelijk.
Al met al komen we hier dus niet uit op één eenduidige betekenis als ik dit goed beschouw. Volgens de 6e verklaring zou ik nu zelfs in tweeledigheid moeten verkeren.

Mij is het ook onduidelijk, maar weet wel dat ik ‘drieledig’ drie keer niks vind.