image by Gsorsnoi
Geslis van duizend slangen is hoorbaar. Misschien zijn het er iets minder. Het kondigde aan dat we weer een bezoeker hadden. Het is vast weer zo´n sterveling die een straf uitgedeeld heeft gekregen die hoger is uitgevallen dat hij met zijn leven kan betalen. Of zou het toch een krijger zijn die hier als held zijn graf komt vinden?
Wie het ook moge zijn, we zullen er dadelijk achter komen. Maar een lang leven is hem niet beschoren.
Het schijnsel aan de zuilen van de galerij flikkert gelig op door de gloed van het lavabad dat hier om de hoek ligt. De wanden van de grot en de beelden ontnemen mij echter het zicht. Het is lava. Dat weet ik zeker. Ik ben zo ver gekomen dat ik dat nog heb gezien. Je hoort het zelfs knetteren. Warm krijg ik het er alleen niet meer van. Nooit meer. Mijn lichaam is kil.
Oh, kon het mij maar ontdooien.
Schaduwen hebben moeite om door het felle schijnsel te prikken. Een ijle walm van gloeiend hete lucht trekt door de ruimte. Het kondigt de dood aan. De dood van een angstige dappere krijger. Het geslis zwelt aan. Het doet denken aan het geratel van een ratelslang.
Zij nadert.
Stel je dit voor: deze man zoekt naarstig beschutting langs beelden, rotsen en zuilen en pist in zijn tuniek van angst. Hij draait zich om en laat zich langs een zuil op zijn knieën zakken en doet zijn uiterste best stil te janken. Maar hij kan daar niet blijven zitten. Het is de dood of de gladiolen. Hij zal het gevecht aan moeten en heft zijn zwaard. Bibberend van angst zoekt hij een volgende plaats om te schuilen en uit te kijken naar de vijand van wie hij niet wil dat zij hem ziet. Niemand wil dat.
De spanning is zo onmetelijk hoog dat hij bij het leunen aan een arm van een standbeeld diens ledenmaat afbreekt. De arm klettert op de ruwe ondergrond en spat in gruis uiteen. “Oh nee!” klinkt het jammerlijk en hij heeft zichzelf veraden. Een korte stilte volgt. Daarna kun je de dreiging bijna horen.
De sterveling realiseert zich zijn fatale fout en schrikt opnieuw wanneer hij in de angstige ogen kijkt van de eigenaar van de arm. Lang kan hij zich niet schuldig voelen over de gemaakte schade.
Daar komt ze. Zij is de lelijkste schoonheid die je ooit hebt gezien. Het slechtste vrouwelijke kwaad. En net als het voor jouw je laatste keer had geweest, maakt ook deze man dezelfde fout … hij kijkt de dood in ogen en versteent.
Maar nee! En ik kijk het slachtoffer in de ogen. Oh wat een gruwelijk drama is dit. Van iedereen die hier nog had kunnen komen om ten prooi te vallen aan deze gorgon is het hij die zich net als ik heeft laten verstenen:
Mijn broertje.
Haar gele bloeddoorlopen ogen staren hem nog aan. Een gevaarlijk permanentje beweegt kronkelig op het hoofd. Haar scherpe bronzen nagels steekt ze in de lucht. Trots op haar nieuwe victorie. Twee stekelige vleugels ontnemen mij even het zicht. Dan wanneer zij zich naar mij omkeert trakteert Medusa ons op een bloedstollend gelach.
image by Mara ~earth light~, edited by Gsorsnoi
Na een ziekbed met veel hoofdpijn is het gemakkelijk praten over een kopstoot. Stoot je dan ook nog eens je hoofd aan iets, dan is het helemaal feest.
Trek in een kopstootje?
Des te onbegrijpelijk is het daarom voor mij hoe sommige dieren er een hobby van hebben gemaakt om een beetje kopstoot met elkaar te lopen spelen. Denk maar aan herten of bokken die met de koppen tegen elkaar beuken of de geitjes van de kinderboerderij. De Argali-schaap uit Siberië is daar ook een mooi voorbeeld van.
Oké, oké, het is natuurlijk een beetje onzinnig van mij om te beweren dat ze dit doen om een beetje te spelen. Het kopstoten heeft wel degelijk een functie. Is het niet om uit te maken wie het vrouwtje krijgt in een paringritueel of dominantiegevecht dan is het wel om het territorium te verdedigen tegen indringers van eigen soort of om roofdieren op een afstand te houden.
Of de Pachycephalosaurus zijn hoofd … euh pardon … zijn kop daarvoor gebruikte is nog niet helemaal duidelijk. Wetenschappers zijn het daar nog niet over eens.
Pachy-wattes?
Waar ik in elk geval hoofdpijn van krijg is zijn naam! ‘Pa-chy-cep-ha-lo-sau-rus’. Dat kan toch geen normaal mens goed uitspreken? Of jij wel? Waarom in vredesnaam zo’n lange naam? Konden ze dat beest niet Hippopotomonstrosesquippedaliosaurus noemen? Of Breekvoorzichtigjestrotominus. Het effect lijkt mij hetzelfde.
Echter, buigen wij ons over de werkelijke betekenis van deze naam, dan wordt ons al een hoop duidelijk. De naam staat voor ‘dikhoofdsauriër’. Tsja, daar moet je vast een dikke kop voor hebben om dat te verzinnen.
Misschien ging hij wel boodschappen doen.
Wie weet was deze sauriër wel gewoon een beetje kippig en was hij in het bos bang om tegen een boom te lopen. Er stonden toen zoveel bomen. Dat moet makkelijk kunnen. De bril en het montuur bestonden toen nog niet, zodat hij het moest doen met het zicht wat hem geboden werd.
Heb je dat zelf nooit? Dan ben je lopend onderweg bent naar je werk of je wilt even een boodschap doen en in je hoofd ben je met hele andere dingen bezig. En voor je het weet duikt die schaduw van de lantaarnpaal op en BENG!!!
In de stijl van Roger Rabbit zien we jou in het zwart-wit scheel naast die lantaarnpaal zitten, terwijl er een handjevol van die gele Looney Tunes kanariepietjes om je hoofd vliegen. Geloof mij nou: zou je dan zo’n harde kop hebben gehad, dan had dat toch reuze handig geweest!
Mij duizelt het in elk geval nog.
Biertje?
image by azrainman, edited by Gsorsnoi
Het is algemeen bekend dat het infrastructurele macrobiotische geëvaporeerde T.Y.C.O.O.N. bijdraagt aan een beter seksleven. T.Y.C.O.O.N. staat voor ‘Transverse Ypsilon Coördinator Onder Oxygene Niveaus’. Wat inhoudt dat als u hiervan op zondag 3/8 theelepel toevoegt aan een koffiemok die voor 4/5 gevuld is met karnemelk, u acht kilo afvalt en ervan verzekerd kan zijn dat u geen last meer heeft van os occipitale claviularius heipalium ego sleepkabels.
Tot zover de werking van T.Y.C.O.O.N.
Maar wist je dat geneesmiddel ook een helende werking heeft op het gemolatrictus geniusus farticoale? Oftewel het groen gele gifkikker-eczeem.
De weledel zeer hoog geleerde heer Prof.Dr.C.O.L.A.Ruckmüg heeft namelijk dermatologisch aangetoond dat wanneer crulilaris reeftefius onder een temperatuur van -26°C wordt toegevoegd aan een scheutje neuspulkius canosleepcal deze emulsie zal toekomen aan het geijkte kosmopoliet krimpmof.
Op het jaarcongres van het hoogstaande comité ‘Met welke lijm lijm je een reageerbuis?’ in West Auckland reikte algemeen congreslid K. Weetal aan de weledel zeer hoog geleerde heer Prof. Dr. C.O.L.A. Ruckmüg de Nobelprijs uit voor de O.I.G.(Ontzettend Interessante Grabbel-prijs), waarvan de weledel zeer ongeleerde heer Drs. Ir. M.J.A.Z.N. (Docterandus Ingenieur met jeuk aan zijn neus) K.Riebel het initiatief had genomen.
Het gele stickertje op dit medicijn waarschuwt er wel voor dat je het beter uit de beurt kunt houden van Navelpadden.
image by I’m Fantastic, edited by Gsorsnoi
Het is midden in de nacht. Een zwarte sluier is reeds lang over Puerto Rico getrokken en kleurt de stad tot het donkerste grijs.
Talloze kruizen op muren van huizen schreeuwen van angst en pogen de dreiging te weren. Een zwerfhond loopt hier mogelijk zijn dood tegemoet. Hij dwaalt door de lege straten op zoek naar een veilige plaats. Want ook hij is bang. Bang voor de aanval. Bang door de snijdende spanning die een grote aanslag doet op zijn zenuwen en blaas. Het arme beestje trilt. Het trilt van de angst. Een angst die hooguit met stilte wordt beantwoord. Met daarna … alleen nog maar meer stilte.
Verminking van vee.
Van links vliegt een grote metalen schijf over een weiland. Direct erachter gevolgd door nog zo’n exemplaar. Samen trekken ze in cirkels over de volle open vlakte. Niet om graancirkels te creëren. Nee, daar zijn ze niet op uit en het gras is daarvoor te kort. Zij zijn er om jacht te maken op het vee. Haastig zoeken de jonge kalfjes de veiligheid en beschutting op van hun moeders, maar op veel beschutting hoeven zij niet te rekenen. De grotere koeien zelf slaan ook op de vlucht. De yoghurtproductie slaat op volle toeren wanneer één van de twee schijven een positie kiest boven zo’n dame. De andere vliegende schotel houdt even verderop stil boven een andere gevlekte melkfabriek. Twee energiestralen bundelen zich uit een opening aan de onderkant van de schotels en trekken de koeien uit de wei. Machteloos ziet een jong kalfje toe hoe haar moeder loeiend van doodsangst ronddraait in de energiestraal om omhoog te worden gezogen door de vliegende schotel.
Dan opeens klinkt er een knarsend opbouwend elektrisch geluid. Een knal volgt en één van de vliegende schotels spat uit elkaar zodat moeder koe aan een gewisse dood ontsnapt.
Melk weg.
In een gebogen houding ram ik op de spatiebalk en beweeg ik mijn laserinstallatie van links naar rechts over het scherm. Gehypnotiseerd staar ik naar het spel. Meer ruimteschepen komen van weerzijden het beeldscherm binnen vliegen terwijl ik één voor één de aliëns overhoop knal. Het zal me lukken om de score van mijn vriend Joaquin te verbeteren.
“Pieuw, pieuw!”
Driftig probeer ik mijn koeien te redden, maar helaas, ik verlies te veel vee en in het volgende level zit het me ook niet mee. Joaquin is nog altijd beter dan mij met dat heerlijke oude arcade computerspel: ‘Super Space Invaders’.
In mijn fantasie stel ik mij voor hoe konijnen van de planeet Quick Nes naar de Aarde zijn afgereisd om hier onze vee te oogsten van hun melk. Met vliegende schotels dalen ze neer uit de lucht en zijn ze vast beraden om koeien of geiten op te stralen. Hier in Puerto Rico zouden ze dat net zo goed kunnen doen. Geiten zat.
Verlamde geiten.
Buiten fladdert een blauw gedaante geluidloos door de nacht. Zijn ogen zijn zo groot als kippeneieren en gloeien rood op. Een verlammende rode straal bevriest een prooi onder hem. Met zijn voorkomen lijkt het in niets op een buitenaards konijn, maar met een spanwijdte van een meter of vier en een huid glad en grijsblauw is dit zeker geen wezen van hier.
De Chupacabra (‘letterlijk: de geitenzuiger’) duikt omlaag naar een kleine kudde geiten en laat zich zachtjes tussen de bomen vallen – hij vormt een silhouet met scherpe punten tegen de nachtelijke hemel. De geiten die niet zijn verlamd beginnen te blaten en rennen paniekerig heen en weer. Bedwelmd door de smerige, zwavelachtige stank vergeet die ene geit te vluchten en maakt geen schijn van kans. De bloeddorst van de Chupacabra is niet meer te stillen. Het rode levenssap vloeit in het bos van El Yunque.
Vliegende demon of andere op hol geslagen fantasie?
Het is niet de melk waar deze bloedzuigende demon naar zoekt, maar de levenssappen van geiten, katten en honden. Dit buitenaards lijkende wezen teistert al sinds eind vorige eeuw grote delen van Amerika, maar vooral Mexico, Brazillië en Puerto Rico zijn het slachtoffer van deze kleine demon. Er gaan geruchten dat de Chupacabra het resultaat is van een uiterst geheim militaire experiment en dat hij ontsnapt is uit Area 51. Het ontsnapte wezen zou uiterlijke overeenkomsten hebben met een coyote. Toch denken anderen dat hij vliegt. Zodat ongelovigen het houden op een vampiervleermuis. De getuigen die hem gezien zouden hebben, hadden wellicht een beetje overdreven. Hoe het ook zij: de verhalen over het op hol geslagen vee vertonen verdacht veel overeenkomsten met de op hol geslagen fantasie van een gamer die er heilig in gelooft dat vliegende schotels vee op stralen om hun melk.
De volgende dag zou ik in de plaatselijk krant, hier op mijn vakantieoord, lezen dat er weer kadavers van honden en geiten gevonden werden nabij San Juan. Zou de geitenzuiger weer hebben toegeslagen?
image by analysoh, edited by Gsorsnoi
Samen met mijn broertjes en zusjes wacht ik netjes in een rij.
Totdat er iemand in ons knijpt, dan is er eentje vrij.
Met scherpe tandjes aanzien wij onze bloedloze prooi.
Georganiseerd en netjes. Alles blijft zo mooi.
Een heuse vampierbeet zonder enig bloed.
Goed richten is wel handig, dan gaat het helemaal goed.
