image by tasmanian_journalist, edited by Gsorsnoi

AUSTRALIE, COORONG NATIONAL PARK – “Wie had ooit gedacht dat de Diprotodon de gevreesde Bunyip was?”  merkte de nuchtere Cooper Berry met enig gegrinnik tegen zijn kompanen op. Hierbij keek de jonge Australiër achterom naar de trailer waar het twee ton zware zoogdier in lag opgesloten. Met zijn drie meter lengte en bijna twee meter hoogte vulde hij bijna twee derde van de veel te kleine laadruimte van de vrachtwagen. Verdoofd door twee verdovingspijlen die ieder een jonge olifant konden platleggen was het enorme buideldier in het stro te rusten gelegd.

Oranjegele urine stroomde door de metalen bak en droop door de spijlen van de ruimte op de kale ondergrond. Het was moeilijk voor te stellen dat de negen mannen in deze stank nog fatsoenlijk van hun maaltijd konden genieten dat zij aan het kampvuur aan het nuttigen waren.
“Wat kan het mij nou schelen dat we het mysterie van dat watermonster opgelost hebben? We hebben een prehistorisch dier gevangen man. Dat gaat ons veel geld opleveren!”  Nathan Marcus, die tegenover Cooper in de kring rondom het vuur zat, was het voorval van de verdwenen jongen allang vergeten. De mannen waren er namelijk op uitgestuurd om het beest te vangen dat nu bijna een week geleden twee jongens vanuit een rivier zou hebben aangevallen. De vrienden hadden zich iets buiten de bewoonde wereld in de rimboe begeven en zouden een ontmoeting hebben gehad met een Bunyip. Dit afzichtelijke, misvormde monster zou zich onzichtbaar schuilhouden in de kreken en waterpoelen van de Australische moerassen en was klaar om iedere dwaas te verslinden die zich aan de waterkant zou wagen. Het wezen maakte onderdeel uit van de mythologie van de Aboriginals. Hij was afkomstig uit het geestenrijk dat zij de ‘ Droomtijd’ noemen en voor deze oorspronkelijke bewoners van Australië meer werkelijkheid weerspiegelt dan de meeste mensen als werkelijkheid beschouwen. De rol die de Bunyip hierin vervuld is die van een beest die ervoor waakt Europese indringers te verjagen die de Aboriginals onderdrukken.

De uiterlijke beschrijvingen van dit moeraswezen lopen sterk uiteen. Iedereen is het erover eens dat de Bunyip een enorme muil heeft met een grote verzameling alles verslindende snijtanden. De één omschrijft hem als grote zeehond met de staart van een alligator en de kop van een buldog. De ander spreekt eerder van een enorm harig wezen met een lange nek en een vogelkop, dat eieren legt ter grootte van voetballen. In de National Library of Australia is een tekening uit 1935 te vinden van een onbekende artiest die het meer laat voorkomen alsof we te maken hebben met een dun wezen uit de surrealistische werelden van Salvador Dali.

De jagers rond het kampvuur wisten wel beter. Zij hadden in het beest dat ze in de drassige monding van de rivier de Murray hadden gevangen de Diprotodon herkend. Dat was op zichzelf al een afschrikwekkend beest waarvan men dacht dat deze 30.000 jaar geleden was uitgestorven. Niemand had echter verwacht dat het dier zich jarenlang in kleine populaties in dit gebied had verborgen en het grootste deel van zijn tijd onderwater doorbracht. Een vrouwtjes Diprotodon moest uit het water zijn geklommen toen de jongens zich te dicht in haar territorium bij haar kroost waagden. Met het voorkomen van een gigantische beer moesten de laatste seconden van de jonge avonturier afgrijselijk zijn geweest. Opgeheven voorpoten torende hoog boven hem uit en maakte dat zijn vriend voor zijn eigen leven moest vluchten. Ze had haar lange voortanden blootgelegd, zodat het leek alsof zij het had voorzien op het vlees van haar prooi. Een echte prooi was de jongen echter niet. De vreedzame planteneter was er slechts op uit om de indringers uit haar gebied te verjagen, maar had de jongen met haar klauwen reeds gedood.

Het vermeende monster zou een dag na de vangst voor transport zijn aangeboden en middels een Fairchild C-123 transportvliegtuig de overtocht gaan maken naar de Taronga Zoo. Twee donkere handen die aan de kant van de palmen wit waren geverfd, hadden de deur van de kooi later op die avond echter opengezet nadat zij een hendel hadden gevonden in de cabine. Een oude man waarvan zijn baard was verfraaid met dezelfde witte verf stond kort daarop aan het kampvuur en bezag met een trieste blik hoe de negen mannen het leven hadden gelaten. Rond zijn kalende hoofd droeg hij een rode bandana. Blootsvoets stapte hij  terug naar de achterkant van de trailer en moedigde het grote buideldier aan om de stap te maken om uit de vrachtwagen te komen. Aanvankelijk twijfelde de Diprotodon, maar realiseerde zich al snel dat iemand hem de vrijheid terug had gegeven.

Op het moment dat  de grote goedzak daadwerkelijk uit de kooi stapte, was de oude man al verdwenen. En wie de negen man zo bruut had geslacht, zal wel altijd een mysterie blijven.

image by carbonated, edited by Gsorsnoi

In deze Vuurspugende Zonsverduistering Detective Special wanen we ons een de tijd waarin de radio en theaters de hoofdrol nog hadden boven de televisie. Die stond toen nog in de kinderschoenen, maar zou de populariteit van de andere media spoedig opslokken. De populaire muziek werd gedomineerd door de Big Bands waarbij namen als Glenn Miller, Tommy Dorsey, Duke Ellington en Benny Goodman bij het publiek het meest tot de verbeelding spraken. Ook artiesten die we nu nog kennen zoals Frank Sinatra, Billy Holiday en Bing Crosby stammen uit die tijd. Bij de theaters werd het aanbod van shows vrijer, extremer en meer abstract. Kluchtige gedichten of blijspelen werden opgevoerd waarbij er in de karikaturale stijl in het bijzonder aandacht was voor het opzettelijk onnatuurlijk laten overkomen van een onderwerp. In een variant met een erotische sfeer herkennen we sterren die je kunt vergelijken met strippers uit bars, maar waarbij de dame zich nooit volledig ontbloot. Er werd continu de draak gestoken met actuele zaken die de mensen toen bezighielden.

“Ladies of Paranaque” uit GOHES CITY is zo’n theater waar deze stijl – ‘burleske’ geheten – in die erotische variant werd gepresenteerd door diva’s en clowns. Voor de gelegenheid belichten we daar een showbizzmoordzaak  uit het jaar 1943 waarbij we even doen alsof Karel Riemelneel in die tijd leefde en een glansrol heeft in als inspecteur. De middelen om een moordzaak te onderzoeken zijn daar ook naar.

Bij het voorbereiden van de show ‘Radio dies in war’ werd de hoofdrolspeelster Stacey Brown dood aangetroffen in het toilet. De genitaliën en borsten van Stacy Brawn Akbar, die de rol van Lolita Brown vervulde, waren weggesneden en om haar nek zat een strakgetrokken G-string. Magere Hein had geen foto achtergelaten. In plaats daarvan vonden we in Stacey’s kostuum een lijst met namen:

• Rodin Goedde (anagram van Eddie Gordon) geraden door Paap
  Rol: Grimeur (#1).
  Motief: Zou een eigen stripclub willen beginnen met de dames, omdat hij meent dat die business meer geld zou opleveren. Hij had er dan voordeel bij deze tent te laten sluiten door het kopstuk om te brengen.
• Gsor Russeller (anagram van Russell Rogers) geraden door Paap
  Rol: Theatervormgever.
  Motief: Zou altijd een goed woordje hebben gedaan voor Hale Wall en wekt de schijn dat hij haar wilde helpen Stacey van de troon te stoten. Hale was zijn favoriet.
• Presley Goyes (anagram van Gypsy Rose Lee – schrijfster van origineel script) geraden door BoB
  Rol: Zangeres / actrice (#3).
  Motief: Zou financieel aan de grond zijn gezet door Stacey Brown i.v.m. mislukt handeltje welke zij samen runden met Catherina Porrings en Hale Probehood in damesondergoed.
• Lolita Rita Fautsovic (anagram van Victoria Faust) geraden door Paap
  Rol: Ex-Lolita.
  Achtergrond: Vervulde zelf ooit de rol van Lolita. Wil deze rol graag terug. Anderhalf jaar in de bak gezeten i.v.m. bedreigen van een agent nadat ze met te veel drank op achter het stuur had gezeten. Wanneer bekend wordt dat de dodenlijst eigenlijk een lijst is met daarop de personen die op het moment van de moord in het theater aanwezig waren wordt zij ook ineens extra verdacht: zij was pas na de moord onder de mensen, maar was inderdaad al eerder aanwezig in het theater. Dus waarom spookte ze al rond? Later zou blijken dat ze eerst het terrein wilde verkennen voordat ze haar oud-collega’s weer onder ogen wilde komen.
• Stacy Brawn Akbar (anagram van Barbara Stanwyck – actrice van hoofdrolspeelster LOB) geraden door Paap
  Rol: Lolita / slachtoffer.
  Achtergrond: Nam de plaats in van Lolita Rita nadat zij door een conflict met de politie in de bak belandde. Had een langlopende affaire met Lewi Wall.
• Leo Heischaam (anagram van Michael O’Shea – acteur achter voornaamste clown LOB) geraden door BoB
  Rol: Voornaamste clown in rol van zakenman.
  Motief: Stacy kreeg haar schuld niet afbetaald en had een geldbedrag van Leo geleend. Leo lijkt echter een goede loebas en heeft geen slechte pet van haar op.
  Achtergrond: Is altijd heimelijk verliefd geweest op Stacey, maar heeft haar hart ondanks zijn goede verstandhouding met haar nooit voor zich kunnen winnen.
• Lewi Wall aka ‘the Mailman’ (anagram van William A. Wellman wanneer Mailman in de naam wordt meegenomen – director LOB) geraden door BoB.
  Rol: Regisseur en eigenaar van Ladies of Paranaque.
  Achtergrond: Ex-man van Hale. Ooit zelf tenor in het theater, maar mee gestopt door een probleem aan zijn stembanden. Verafschuwt rokers en de herenliefde.
• Franko Probehood aka ‘Corny’ (anagram van Frank Conroy) geraden door BoB.
  Rol: Dramaturg in pensioentijd.
  Motief: Zou liever een andere carrière voor zijn dochter hebben gewenst dan één in de erotische entertaiment. Franko zou geen baat hebben bij ombrengen van Hale Probehood. Hiermee vervalt zijn motief als ook zij sterft.
• Hale (Wall) Probehood (anagram van Deborah Hoople – hoofdrol LOB) geraden door Paap
  Rol: Zangeres / actrice (#2).
  Achtergrond: Ex-vrouw van Lewi Wall.  Dat was tot ze ontdekte dat Stacy een verhouding met hem had.
• Stan Haged (anagram van Stagehand –toneelknecht) geraden door BoB
  Rol: Toneelknecht.
  Achtergrond: Vind dat een te groot deel van de opbrengsten naar de diva’s gaat. Heeft voorkeur voor de herenliefde. Schitterde zelf ooit in het theater als travestiet. Dat was totdat men ontdekte dat hij eigenlijk een man was.
  Schuilnaam als travestiet: Ophelia Stanbecher (anagram van Stephanie Bachelor – The Princess Nirvena uit LOB) geraden door BoB
• Floyd Basel Leque (anagram van Lady of Burlesque) geraden en ontpluist door BoB
  Rol: Clown (#2).
  Motief: Seksuele frustratie. Is eerder al betrapt op openlijke opdringerige avances richting Stacey. Zou het om die reden ook goed kunnen vinden met haar.

Andere personages:

• Rodrigue O’Niel (anagram van Louie Grindero – slechterik uit LOB) geraden door BoB
  Rol: Clown (#3)
  Motief: Verwijt Stacey een geslachtsziekte aan haar te hebben opgelopen.
• Fabbri Fanning (anagram van Biff Brannigan – voornaamste clown uit LOB) geraden door PiCo
  Rol: Clown (#4)
  Motief: Lang geleden afgewezen door Stacey.
• Shirley Casparian Riekelin (anagram van Cherilyn Sarkisian LaPiere – Cher) geraden door Retroman
  Rol: Zangeres / actrice (#4)
  Achtergrond: Zou meer ruimte wensen in haar kleedruimte.
• Natacha Riser Luigi (anagram van Christina Aguillera) geraden door Retroman
  Rol: Zangeres / actrice (#5)
  Motief: Exhibitionist en zou tevens seksueel  gefrustreerd zijn.
  Achtergrond: Bi-seksueel.
• Catherina Porrings (anagram van Inspector Harrigan) geraden door BoB
  Rol: Zangeres / actrice (#6)
  Motief: zie motief Presley Goyes.
• Ricci Rega (anagram van Craig Rice – co-writer van LOB) geraden door PiCo
  Rol: Grimeur(#2)
  Motief: Geen, maar ergert zich frequent aan gemopper van de dames.

Anagram bonussen:

• BoB
  Presley Goyes, Leo Heischaam, Stan Haged, Mailman Lewi Wall, Rodrigue O’Niel, Catherina Porrings, Floyd Basel Leque en Corny Franko.
  + 1x ontpluizen.
  Totaal: ZB 425,- + extra ZB 100,- voor de schuilnaam van Stan.
• Paap
  Rodin Goedde, Gsor Russeller, Rita Fautsovic, Stacy Brawn Akbar en Franko Probehood.
  Totaal: ZB 250,-
• Retroman
  Natacha Riser Luigi en Shirley Casparian Riekelin.
  Totaal: ZB 100,- en verzilverd naar ZB 200,-!
• PiCo
  Ricci Rega en Fabbri Fanning.
  Totaal: ZB 100,-

Lewi Wall, regisseur en eigenaar van het theater, was de eerste die werd ondervraagd en vreesde voor een dodenlijst. Toch hoe zeer hij ook vreesde voor de levens van de artiesten en dat van hemzelf, het theater verkeerde in financieel zwaar weer, dus: the show must go on.

Klik hier voor de spelregels.

Oorspronkelijke beloning gouden tip:  ZB 2.700,-

Script by Goudvisje

<RELATIE DODENLIJST MET THEATER?>
De regisseur wist ons al snel duidelijk te maken dat de mensen op de zogenaamde dodenlijst een aantal van zijn personeelsleden bevatte. Hij reageerde geschokt bij de ontdekking dat er een aantal voorname personen op genoemd stonden. De rollen die deze personen vervullen in het theater heb ik direct bij een lijst opgepend waar ik de dodenlijst op had overgenomen. Eén persoon bevreemde ons en leek het zwarte schaap op de lijst: de Bulgaarse Rita Fautsovic was de enige die op dit moment [AANWIJZING] niet voor het theater werkte. Zij zat in het gevang door een aanvaring met een agent nadat ze met drank op achter het stuur had gezeten.

{G-STRING}:
De moordenaar had ons klaarblijkelijk iets willen duidelijk maken met het verwijderen van de borsten en genitaliën van Stacey Brown. Ook de G-string die om haar nek zat gebonden straalde een boodschap uit van seksisme. Het betreffende kledingstuk zou zij even daarvoor zelf nog hebben aan gehad. Zo bevestigde Catherina Porrings die naast haar in de kleedkamer had gezeten. Haar viel dat soort zaken meteen op, omdat ze beide in het verleden [AANWIJZING] een handeltje hadden in kleding. Maar dit reepje stof kon niet het moordwapen zijn. Het slachtoffer was al dood voordat haar nek ermee ontsiert werd.

<SPOREN VAN DADER?>
Er bekroop mij een suikerbruin vermoeden dat we hier te maken hadden met een seksueel gefrustreerde psychopaat van het kaliber zoals je ze alleen aantreft in de Italiaanse maffia. Ook kon ik de vergelijking niet onderdrukken met Jack the Ripper. Wie het ook geweest was, hij of zij had de sporen goed uitgewist. Van bloedsporen was nauwelijks iets te vinden behoudens het bloed dat nog uit het lichaam was weggevloeid nadat de moordenaar vast al weg was. Leo Heischaam, de voornaamste Clown uit het theater hield zijn versierde ondermaatse pet voor zijn stevige buik vastgeklemd en sprak [AANWIJZING]:
“Mijn lieve Stacey. Hadden wij maar samen gevlucht toen het nog kon.”

<WAAROM WILDE LEO MET STACEY VLUCHTEN?>
Clown Leo zei dit zo zacht en binnensmonds dat ik hem maar net verstond. Met mijn hand op zijn schouder nam ik hem apart en wilde van hem weten waarom hij met Stacey had willen vluchten.
“Stacey was de liefde van mijn leven. Ik vind het niet vervelend om voor LOP te werken, maar als je het mij zou vragen dan had ik met haar elders iets moois willen beginnen.”
“Dus wat belette jullie om dit te doen?”
“Nou inspecteur …” begon de clown vertwijfeld.
“… Stacey zag dit duidelijk anders.”
Nieuwe tranen kwamen er bij hem los.
[AANWIJZING] “Ik ben nou niet echt de … snik … enige die Stacey lief had.”

<SOORT WAPEN AF TE LEIDEN UIT VERWONDING?>
De gedachte eraan alleen was al akelig: waarmee zou de moordenaar de grove wonden hebben toegebracht? Maar we moesten het weten. Anders zouden we nooit achterhalen wie de dader zou zijn geweest. Een mes lag voor de hand. Collega Lesley Spandabato kon zelfs niet tot een andere conclusie komen.
“Nee, dit was te makkelijk.” dacht ik nog.
Ik was niet overtuigd van het mes als moordwapen dus besloot ik een inventarisatie te gaan maken door achtergronden te verkrijgen van de poppetjes in het spel. Clown Floyd was iets interessants opgevallen. Hij was die dag als laatste op in het theater gearriveerd. Net nadat de moord gepleegd zou moeten zijn. Naar zijn beste weten zouden alle mensen op de dodenlijst – op ex-Lolita Rita na – [AANWIJZING] in LOP aanwezig zijn geweest.

<MET WIE HAD STACEY NOG MEER EEN VERHOUDING?>
Terug bij de man die ons eerder informeerde over zijn gevoelens voor Stacey leerde ik hoe populair Stacey was bij de mannen. Iedereen wist dat zij een langlopende affaire had met Lewi Wall. Zijn ex Hale Probehood had daarom met hem gebroken. Fabbri Fanning (clown #4) had in het verleden ook een oogje op Stacey gehad, maar werd afgewezen. En van Rodrigue O’Niel wist Leo ons te vertellen dat hij haar zijn geslachtsziekte verweet. Wat daar van waar was wist hij niet te bevestigen. Afijn, heerlijk complexe moordzaak zo. Ondertussen maakte Lewi zich met zijn mensen op om de show van vanavond door te kunnen laten gaan. [AANWIJZING] Hale Probehood zou Stacey vervangen.

<WAAROM STAAT RITA FAUTSOVIC OOK OP DE LIJST?>
Nadat ik mij had verontschuldigd voor het zonder kloppen binnenlopen van de kleedkamer van de dames, werd me gezegd dat het niet gaf en ik wel door mocht lopen. Niemand was bloter gekleed dan er op het podium aan het publiek zou gaan worden getoond. Dus dat was akkoord. Nog voordat ik een krukje binnen handbereik had om tussen de dames bij te schuiven voor een ondervraging kwam Rita Fautsovic de kamer binnen.
“Waar komt zij vandaan?” riep een dame in een hoekje bij één van de spiegels uit. Het ging hier om Shirley Casparian Riekelin van wie ik later zou vernemen dat zij tevens een actrice was (#4).
“Haar aanwezigheid is hier niet langer gewenst.” Vervolgde ze.
“Altijd die Shirley met haar ruimtegebrek” werd me door een actrice naast mij ingefluisterd. Dit was Natacha Riser Luigi, ook actrice (#5) en liet haar hand over mijn bovenbeen glijden. Ik schudde mijn hoofd en duwde de hand terug. Ze keek mij ondeugend doch teleurgesteld aan en zuchtte. Van haar hand maakte ze een kommetje en bracht deze naar mijn oor. [AANWIJZING]
“…elke dame in deze kleedruimte is er één te veel voor Shirley. Ze is vast claustrofobisch”.
“Tss,” reageerde Rita die Shirley’s opmerking negeerde.
“Dat is hier nog geen spatader veranderd. Gelukkig ben ik op goed gedrag eerder vrijgelaten en kan ik terug in de business. Had Stacey vervang nodig?”
Alle dames begonnen verontwaardigd door elkaar te praten. En bij mij rees inmiddels het vermoeden dat die Rita zich al eerder in dit gebouw had aangediend sinds ze uit de bak was.

<MOTIEF VAN GRIMEUR RODIN GOEDDE?>
Hierop besloot ik het bekvechten achter mij te laten en eens polshoogte te gaan nemen bij grimeurs Rodin Goedde en Ricci Rega die in hun eigen ruimte de dames van de juiste kleding voorzagen. Zij moesten voortdurend achter de schermen bezig zijn geweest, zodat ze wellicht ook iets over die ex-Lolita konden melden. Rodin was echter te druk met de kledij van de meisjes die zich naar het toneel bewogen om mij te woord te staan. Dus vestigde ik mijn hoop op Ricci.
“Trekt u zich van die Rita Fautsovic maar niet te veel aan. Natuurlijk aast zij op de hoofdrol in het stuk en ja, ik heb haar al zien luistervinken in het theater. Het zou mij niets verbazen dat zij zich meer heeft bezig gehouden met informatie inwinnen over de meisjes om ze te kunnen imponeren. Een lieverdje is deze diva zeker niet.”
Ricci frummelde wat aan de kleding van Catherina Porrings. Via een spiegel keek zij mij aan en merkte op: [AANWIJZING]
“Ik mag dit niet zeggen natuurlijk, maar zou de Mailman niet prachtig uitkomen dat Stacey er niet meer is? Zo kan hij schoonschip maken bij zijn ex?”
“Eh, Mailman is de naam waaronder wij mijnheer Wall aanspreken.” Voegde Ricci hier aan toe.
“Of anders Rodin. Weet u, hij zou zo graag een stipclub met ons willen beginnen dat hij LOP er misschien voor failliet wil laten gaan.”
“Catherina toch! Dat geroddel van jullie toch altijd.” beet Ricci haar toe.

{ZANDZAK}:
Je kon er alles van denken. Ik bedankte de twee en liep wat door de gangen die langzaam maar zeker de geur van zweet begonnen aan te nemen. Onderweg kwam ik Stan Haged tegen. Hij droeg wat voorwerpen in zijn hand waaronder een touw.
“Wat ben jij daarmee van plan?” vroeg ik hem.
Stan schrok van me en was zichtbaar gespannen.
“I-ik moet een zandzak vervangen aan het decor. U w-weet wel … om decorstukken te kunnen op- en neer laten.”
“Oké. Dat snap ik. Dus waarom zou zo’n zak vervangen moeten worden?”
Gsor Russeller liep ons vluchtig voorbij en onderbrak ons.
“Ik kan uw gedachten bijna lezen inspecteur. Stan heeft opdracht van mij gekregen om een nieuw decorstuk anders op te hangen. Als u in een zandzak een moordwapen ziet dan heeft u het bij het verkeerde eind.”
Verdoofd van die onderbreking liet hij mij met de toneelknecht achter die wat verlegen zijn schouders ophaalde. Hij zocht met zijn ogen naar een antwoord in de mijne of hij zijn weg mocht vervolgen. Ik liet hem gaan. En terwijl ik hem nakeek zag ik uit de broek van Gsor Russeller [AANWIJZING] een scherp lemmet steken.

<HAD DRAMATURG FRANKO IETS TEGEN STACEY?>
Mijmerend liep ik door de gangen. De show zou spoedig beginnen en de moordenaar zou opnieuw kunnen toeslaan. De dames liepen door de gangen. De één nog excentrieker gekleed dan de ander.  Natacha, die het bloed al naar mijn wangen had doen stijgen bij haar actie over mijn bovenbeen, kwam achter mij langs lopen en liet haar fluwelen hand over diezelfde wang glijden.
“Bent u er ook zo bij meneer de inspecteur?”
“Ja natuurlijk,” en ik bloosde.
“Zeg mevrouw Luigi …” vervolgde ik.
“Mmm?” glimlachte ze me toe en ik bedacht me dat ik eigenlijk niets specifieks aan haar wilde vragen. Oh ja, toch!
“Weet u misschien of de dramaturg iets tegen Stacey had?”
“Franko had er beslist iets tegen dat zijn dochter in deze industrie zat. Iets anders kan ik niet verzinnen.”
Ze liep haar kleedkamer in. Ja. Natuurlijk zou ik erbij zijn. Wellicht dat de show zelf ons een aanwijzing kon geven. En dat zou de show ongetwijfeld. Natacha kwam haar kleedruimte weer uit en was al haar speelse kalmte kwijt. [AANWIJZING]
“Inspecteur … mijn juwelenkistje is verdwenen!”

<WAAROM KRAMPACHTIG GEDRAG VAN GSOR EN STAN?>
Na Natacha gerust gesteld te hebben dat ik een oogje in het zeil zou houden liep ik opnieuw in de richting van Gsor en Stan. Het verdwijnen van zo’n juwelenkistje was vervelend en behoefde ook aandacht, maar dat had op dat ogenblik even niet de hoogste prioriteit. Een krappe tien minuten voordat ‘Radio dies in war’ zou starten trof ik beide heren aan achter het decor. Zij legden de laatste hand op de voorbereidingen. Hale liep mij voorbij was driftig bezig haar nieuwe teksten nog eens door te nemen. De voormalige Lolita Rita had haar zin niet gekregen en had het nakijken op deze jongedame. Iedereen was koortsachtig bezig om deze avond nog tot een succes te krijgen. Stan kreeg nog een veeg uit de pan van Gsor toen hij decorstuk bijna omver schopte. De vraag die ik voor de toneelknecht en de theatervormgever had voorbereid liet ik dan ook varen. Natuurlijk waren die twee gespannen. [AANWIJZING] “Ladies of Paranaque” had maar twee man in dienst om het hele decor te regelen.

<WAT VOOR SCHERP VOORWERP DRAAGT GSOR BIJ ZICH?>
Toch brandde er nog altijd één vraag waarop ik antwoord moest krijgen.
“Pardon mijnheer Russeller,”
Gsor Russeller keek mij geagiteerd aan terwijl hij touw aan de achterkant van het houtwerk bevestigde.
“Inspecteur … moet dit echt?”
“… het spijt me echt heer, maar kunt u mij alleen vertellen waarvoor u dat mes gebruikt?” en ik wees naar het scherpe voorwerp dat ik eerder uit zijn zak had zien steken. Gsor greep het touwwerk krachtiger beet en liet zijn furieuze antwoord samenvallen met een actie die hij op dat moment toch moest uitvoeren.
“Hiermee moet ik mijn werk hier uitvoeren! Doe het anders liever?”
En in plaats van een mes dat ik dacht dat hij mij zou tonen pakte hij de [AANWIJZING] schaar uit zijn broek en demonstreerde hij mij waarvoor het diende. Hij knipte de losse eindjes van het touwwerk door dat overbleef uit een knoop en keek mij niet meer aan.
“Kunt u nu in de zaal plaats nemen? Dan kunnen wij ons werk afmaken.”

“Radio dies in war”

Aangezien ik niet kon toestaan dat er iets achter de coulissen zou gebeuren tijdens de show, vroeg ik mijn collega Lesley Spandabato of hij een paar man kon verdelen over het theater. Ik wilde minimaal twee man in de twee hoofdgangen naar de kleedkamers en tevens twee ter beveiliging op post daar waar mensen vanuit de zaal die hoofdgangen konden betreden. Achter het decor plaatste ik een laatste man en zelf zou ik tijdens de show de posten nalopen en de zaal in de gaten houden.
“Radio dies in war” was begonnen. De zaal was met een krappe 60 man nauwelijks halfvol te noemen. Het was daarom eigenlijk niet zo vreemd dat het theater in financieel zwaar weer verkeerde. Aan de show zou het echter niet gelegen hebben. Die was prachtig. Voor wat ik ervan mee kreeg althans.
Tegen het einde van de voorstelling ging het even bijna mis: rechtsboven vanuit het plafond kwam er plotseling een zandzak naar beneden zeilen. Toeschouwers die links voor in de zaal zaten moesten het gezien hebben. Actrice Presley Goyes en clown Floyd Basel Leque stonden beide er in de buurt van de plaats waar de zandzak op het toneel neerdaalde. Eén moment daarvoor had Hale daar nog gestaan, die nu de rol van de vermoordde Stacey op zich nam. De stofwolk van zand die eruit loskwam vulde die hoek van het podium zodat het publiek gemakkelijk kon denken dat het bij de show hoorde.

We wisten allemaal wel beter: iemand had een aanslag willen plegen. Zo snel ik kon rende ik de coulissen in. Ik trof dezelfde heren aan die ik even voor de show in allerijl aan het decor had zien werken. Geen directe reacties. Beide mannen waren nog druk met decorwisselingen bezig. Ik rende verder en klampte onderweg Koen Voet aan.
“Iets gezien? Heb je iemand met de zandzakken bezig gezien.”
Maar Koen schudde van nee.
“De laatste dames die mij hier voorbij liepen waren Catherina Porrings en Rita Fautsovic.”

{SCHAAR}:
Aangekomen bij de kleedkamers klopte ik ditmaal eerst even netjes aan. Samen met Koen werden we binnen gelaten. Nog voor we ook maar iemand een vraag hadden gesteld kwam Catherina dadelijk in het verweer:
“De moordenaar is Rita Fautsovic! Zij wil haar rol van Lolita weer voor zich opeisen. Stacey betrapte haar toen zij in de kleedkamer aan het rommelen was in de juwelendoos van Natacha. In blinde woede stak zij haar concurrente neer. Om ook de understudy Hale uit te schakelen pleegde zij de aanslag op de voorstelling. Zij gebruikte daarvoor het moordwapen om het touw door te snijden. Daarom was zij ook in de coulissen opgemerkt, waar zij niets te zoeken had omdat ze niet aan de voorstelling meedeed.”
Rita echter:
“Liegen kun je al even slecht als acteren. Catherina was langs de touwhaken gelopen die aan de rechterzijde van het toneel op een plank bevestigd staan. Alles wat ze hoefde te doen om Hale uit te schakelen was even een touwtje los te knippen en door te lopen naar haar kleedkamer.”
“Ook dat is gelogen,” stelde clown Leo “…ik heb lady Porrings van het toneel naar haar kleedkamer zien lopen. Van de door Rita geschetste situatie is geen spraken.”
Leo Heischaam stond in de deuropening om het voor de beschuldigde actrice op te nemen.
“Oh nee?” begon de oude Lolita opnieuw “Leg mij daarom eens uit hoe deze schaar in haar dressoir terecht is gekomen?”
Rita opende een lade van Catherina’s dressoir en trok er de schaar uit waarmee het touw doorgeknipt kon zijn. Eindelijk dachten we de dader te pakken te hebben, totdat Lewi zich langs Leo drong en ons in paniek meldde: [AANWIJZING]
“Inspecteur! Hale is dood! We hebben haar net gevonden bij de toiletten.

{JARRETEL}:
Franko stond over het lijk van zijn dochter gebogen toen we bij de vermoorde Hale Probehood aankwamen. Ze werd gevonden bij het toilet naast de andere kleedkamer. Het theater telde twee gezamenlijk kleedkamers die gespiegeld ten opzichte van elkaar lagen. Hale vonden we dus daar waar een ander deel van de dames zich zouden gaan omkleden. Praktisch iedereen stond rondom de ongelukkige opvolgster van Tracey die eenzelfde dood was gestorven.
“Haaaleee…waarom jij?”
De gepensioneerde dramaturg zat gebroken over het lichaam van zijn dochter. Zijn wangen waren nat van de tranen. De man was er kapot van.
“Jij was het!”
Franko draaide zich abrupt om en wees naar grimeur Rodin.
“Jij had de meisjes altijd voor jezelf willen hebben. Ik heb het wel gehoord dat jij een eigen stripclub wilde oprichten. Dus biecht het maar op! Waarmee heb je haar vermoord? Een jarretel misschien?”
Rodin schudde paniekerig zijn hoofd en voelde zich vastgezet. Maar het verlossende woord kwam van mijn collega Lesley:
“Nee, het was Rodin niet. Hij zat nog in de zaal gedurende de periode dat Hale van het podium naar het toilet was gegaan.”
“Dan was het Lee,” bracht Floyd naar voren. [AANWIJZING]
“… Stacey en Hale waren hem nog geld verschuldigd”.

Tijd voor ons om even een balans op te maken.

Verdachten:

• Gsor Russeller – (Theatervormgever).
• Leo Heischaam – (Voornaamste clown).
• Lewi Wall – (Regisseur en eigenaar LOP).
• Stan Haged – (Toneelknecht).
• Floyd Basel Leque – (Clown #2).

Niet langer verdacht:

• Franko Probehood – (Dramaturg).
  Zou zijn dochter toch niet vermoorden?
• Rodin Goedde – (Grimeur #1).
  Was in de zaal aanwezig volgens collega Lesley.
• Presley Goyes  – (Zangeres / actrice (#3).
  Was in de kleedkamer waar Catherina werd ondervraagd.
• Lolita Rita Fautsovic  – (Ex-Lolita).
  Was in de kleedkamer waar Catherina werd ondervraagd.
• Hale Probehood – (Zangeres / actrice #2).
  2e slachtoffer.

<WAAROM ZOU LEO ZIJN GELIEFDE WILLEN VERMOORDEN?>
“Jij hebt echt lef hè Floyd!” was daarop de reactie van Leo.
Rodin greep zijn armen vast om ons te behoeden voor een vechtpartij.
“Werkelijk Floyd dit slaat nergens op,” nam hij het voor de clown op.
“…waarom zou Leo de vrouw ombrengen waarvan hij hield? Door Stacey en Hale te doden, omdat hij nog geld van ze moest krijgen, zou hem niet sneller aan zijn geld helpen.”
Leo was nog niet klaar met de andere clown die een arrogante kalmte uitstraalde.
“Bovendien was dat mislukte kledinghandeltje van de vier dames eerder aan Presley en Catherina te wijten. Ik had Stacey en Hale allang vergeven dat mijn investering in rook was opgegaan.”
Catherina en Presley waren mij achterna gelopen en hadden de beschuldigingen uit deze conversatie moeten incasseren.
“Maar dan zat jij wel achter de aanslag Leo,” sprak Catherina.
“…Floyd is nooit jouw vriend geweest door zijn avances richting Stacey. Oké, hij mag dan [AANWIJZING] seksueel gefrustreerd zijn, maar het kwam jou eigenlijk wel goed uit dat Floyd en Plesley onder de zandzak zouden lopen. Je kon de schijn opwekken dat juist ik achter de aanslag en de moord zou zitten.”
Catherina was giftig en Leo hield zijn mond, maar het was mij niet helder of dit was omdat de actrice hem met de waarheid om de oren sloeg. Zijn woede bekoelde in elk geval zodat de grimeur hem voelde ontspannen en liet hem los.

<ZAT ER IETS SCHERPS IN HET JUWELENDOOSJE?>
Met zoveel indrukken moesten mijn hersenen op volle toeren draaien om alle verbanden nog goed te kunnen begrijpen. Leo had de dader kunnen zijn gezien het verbale gevecht wat zojuist los was gekomen, maar het was zeker niet logisch dat hij Stacey zou vermoorden als hij ook gek was op die griet. Tenzij hij dat gespeeld had natuurlijk. Hij is immers een acteur. Rodin daarentegen had er echt alle baat bij om Ladies of Paranaque in slecht daglicht te stellen als hij zijn stripclub wilde starten. Toch riskeerde hij daarmee wel dat hij zijn huidige baan automatisch zou verliezen terwijl hij die hele club nog maar eens van de grond moest zien te krijgen. Presley en Catherina hadden het niet gedaan. Ik sprak Presley na de ontdekking van de tweede moord. Van Lewi wist ik het fijne nog niet. Al leek hij mij de minst voor de hand liggende moordenaar, meestal blijken dat toch de daders te zijn. De actrice kon mij over hem alleen het volgende vertellen:
“Lewi was ooit zelf tenor in dit theater, maar was daarmee mee gestopt door een probleem aan zijn stembanden. Verder heeft hij een hekel aan rokers en verafschuwt hij de herenliefde. Meer weet ik niet en moet u hem zelf maar vragen”.
Ik knikte, bedankte haar voor de bijdrage en was bezig op te staan van mijn stoel in het restaurant toen Koen mij verraste met een nieuwe bevinding: [AANWIJZING] het juwelenkistje zat in de zandzak verstopt!

{MES}:
Iemand had de zandzak duidelijk willen verzwaren en er de bedoeling mee gehad één van de artiesten te vermoorden. Maar wie? En waarom dan alsnog die lugubere moord na de voorstelling? Al met al een stel vragen waar ik maar niet uit kwam. Hale was overigens – net als Stacey – al dood voordat de moordenaar met het mes met de verminking begon. Mijmerend liep in door de gangen. In één hand hield ik een nieuwe lijst, die Lewi eerder de ‘dodenlijst’ noemde. Veel had ik er niet aan: Magere Hein had opnieuw de mensen opgesomd die ten tijden van de moord in het theater waren. Daar stonden nu een heel stuk meer mensen op, inclusief een deel van het publiek die nog bezig was het pand te verlaten en mijn team en ik.
“Hey, wat is dit nu?”
Ik moest bukken om een voorwerp van de grond te pakken. Onder een tafeltje dat in dezelfde gang stond waar Hale was vermoord vond ik een [AANWIJZINGEN] rubberen handschoen.

<WIE VAN LEWI’S MENSEN WAS HOMO?>
“Wat doet theaterpersoneel met rubberen handschoenen?”
Daar kon ik mij van alles bij indenken, maar ik vond er slechts één en het deel van het paar dat ik vond, lag opvallend dicht bij de plek waar Hale was vermoord. Het kon een hulpmiddel zijn geweest. Het was Gsor die mijn gedachtes verstoorde.
“Ah u heeft hem gevonden.”
“Oh,” en ik stond op uit mijn gehurkte positie.
“… dus deze handschoen is van u?”
“Stan en ik gebruiken ze om onze handpalmen te ontzien als het toneeltouw door de handen dreigt te glippen. Dat is geen fijn gevoel, laat ik u dat vertellen!”
“Juist ja.”
Met een zure glimlach overhandigde ik Gsor de rubberen handschoen en droop af. Bij één van de kleedkamers sprak ik Presley Goyes nog even. Zij was het die mij erover informeerde dat Lewi het niet zo had op homo’s. Ik vroeg haar of dat voor alle mensen gold die geen hetero waren en of Lewi daar personeel van in huis had.
“Stan is voor wat ik weet de enige flikker uit ons gezelschap … ooit begonnen [AANWIJZING] als travestiet. En man wat was hij daar goed in. We hadden pas na een half jaar door dat Stan wat tussen zijn benen had hangen. Van Natacha weet ik uit ervaring dat ze van beide wallen snoept,”
Daarop kreeg ik een vette knipoog van haar.
“… maar daar weet u natuurlijk alles van.”
Catherina, die naast ons zat, kreeg prompt de slappe lach.
{TONEELTOUW}:
Ik had weer wat huiswerk meegekregen en besloot Stan nog eens te gaan bevragen. De plaats waar je deze twee heren vooral aan kon treffen was een grote plaats achter het toneel dat als grote doorloop dwars tussen de twee gangen vanaf het toneel lag. Gsor had mijn gedachten eerder doorgrond toen ik het tweetal vluchtig voor de voorstelling sprak over de zandzak. Volgens hem had ik het bij het verkeerde eind dat zo’n zandzak het moordwapen was. Na de recente aanslag was ik daar al niet meer zo zeker van, maar waarom zei hij: “dan heeft u het bij het verkeerde eind”?
Stan Haged moest ik toch aan de tand voelen, dus ik waagde mijn kansen bij hem. De toneelknecht ontkende zijn seksuele voorkeur niet al ging dat gebogen onder enige gegiechel en een rood hoofd.
“Stacey en Hale v-vermoord met t-toneeltouw? D-dat zou kunnen natuurlijk. Er ligt hier z-zoveel.”
Gsor, die vanaf de andere kant van het toneel weer naar deze kant was gekomen, bevestigde eveneens dat het mogelijk was. Daarom toetste ik mijn vermoedens bij mijn collega Lesley die voorbij kwam lopen.
“Het spijt me inspecteur. Dat lijkt me niet waarschijnlijk. Dat zou duiden op wurging. De sporen in de halzen van de dames zijn te licht voor een dergelijke wurging. Daar zijn alleen striemen van de G-stringen aangetroffen. Bovendien zou het toneeltouw manillasporen* hebben achtergelaten en daarvan was geen spraken.”
[AANWIJZING] Wurging kon ik uitsluiten.

( * = Manilla, gewonnen uit bananenplanten, werd voor de tweede wereldoorlog vaak gebruikt in toneel- en haventouwen. Het is bruin, sterker dan katoen en hennep, maar was nogal zwaar in gewicht zodat het langzaam in populariteit verloor.)

{THEATERLAMP}:
Nu ik hier toch stond, kon ik Gsor nog even verder aan de tand voelen. Ik meende nog onvoldoende achtergrond van hem te kennen en wilde van hem weten hoe hij tegenover de vermoorde dames stond.
“Hale was altijd mijn favoriet. Van Stacey kon ik nooit goed hoogte krijgen. Hale was een prima opvolgster en zou de rol beter hebben gestaan. Nu zullen we toch met die ouwe bitch te maken gaan krijgen. U weet wel, mevrouw Fautsovic.”
“Mijnheer Russeller. Kunt u mij eens vertellen wat dit is?”
Ik wees naar een [AANWIJZING] kolossaal apparaat wat half aan de achterkant onder het toneel stond.
“Ah u bedoelt de aggregaat. Daar draait het hele toneel op. Dat is de aparte energievoorziening die onder andere dient om te lampen in bedrijf te houden. Het zorgt er ook voor dat we niet geheel zonder stroom komen te zitten, wanneer elders sluiting zou optreden of van overbelasting spraken zou zijn.”
“Zo zo,”
Met mijn hand streek ik over mijn stoppelbaardje.
“En hoeveel lampen zijn dat hier dan?”
“Volgens de laatste telling … 56 … inclusief degene die niet in bedrijf zijn en hieronder het toneel zijn opgeborgen.”
“Lesley, laat één van onze mensen een telling doen.”
Het aantal klopte en geverifieerd in voorraad van een maand geleden volgens de boekhouding van Lewi. Er was geen lamp die miste. Allen waren in tact.

{LEREN RIEM}:
“Misschien moest u Stan eens vragen of hij de dames niet met een leren riem gewurgd heeft,” wierp ex-Lolita Rita plompverloren naast haar neer toen ze met haar neus in de lucht ons tafereeltje voorbij wandelde.
“Van wurging was geen spraken, mevrouw Fautsovic.”
Met een geluidloos ‘tss’ krulde ze haar lippen en liep even arrogant verder als ze ons genaderd was. Die informatie had ze blijkbaar gemist. Een bitch was ze zeker, maar dat hield ik maar voor me. Dit bruggetje bracht me ertoe dat ik ook van Stan nog niet alles wist. Had hij een motief? Even stotterend als eerst antwoordde hij me dat het hem wel dwars zat dat er zo’n groot deel van de opbrengsten op ging naar [AANWIJZING] de salarissen van de Lolita’s.

{PLEEBORSTEL}:
Een deel van mijn collega’s trof ik aan in de kantine dat in het verlengde van het toneel erachter was gepositioneerd in het theater. Het enige wat je daar tussenin nog aantrof waren de twee kleine kamertjes van de grimeurs.
“Iemand nog suggesties?”
Naast enig geslurp van het nuttigen van een verfrissing bleef het een moment akelig stil in de ruimte.
“Oké Karel,” inspecteur de Winter was inmiddels ook aangeschoven. Hij kreeg van een ander een mok aangereikt en sprak voor hij eraan begon:
“…daar komt ie …” luid geslurp was hoorbaar. Bob dronk de mok in één keer leeg.
“…het moordwapen was een pleeborstel!”
Natuurlijk moest iedereen lachen en deed de gespannenheid even bekoelen. Eén van de collega’s donderde zowat van zijn stoel van het gebulder.
“Jij bent zeker de leukste thuis?”
“Oh nee hoor,” antwoordde Bob.
“…dat lukt me hier ook best!”
Eveneens lag de zaal plat.
“Mooi,” zei ik en trachtte mijn gezicht in een plooi te houden.
“…dan krijg jij nu de schone taak dat eens haarfijn voor me te gaan uitzoeken.”
Zonder blikken of blozen stapte hij alweer op en droeg zijn taak zonder momperen. Inspecteur de Winter kwam terug met een wc-bril die hij van één van de toiletten links uit het gebouw had gelicht. Op de wc-bril had hij een paar [AANWIJZING] kleine schroeiplekjes ontdekt.

{RADIO}:
Hoe krijg je een clown aan het lachen? Simpel: plaats één van je collega’s met een wc-bril om zijn nek in de kantine en laat hem de clown Fabbri, die net binnen kwam stappen, vragen of hij in het voorbij gaan de radio even wilde aanzetten. Natuurlijk moest clown Fanning hier smakelijk om lachen.
“Ah nu we toch bezig zijn,” begon de clown die inmiddels bezig was zijn alcoholpercentage weer op peil te krijgen.
“…waarom controleren we ook niet even of de radio een moordwapen kan zijn.”
Fabbri was al opgestaan en tilde de bakelieten geluidsdrager aan een leren riempje van een plank. Ik stikte zowat in mijn eigen hartversterkertje, omdat ik schrok van hetgeen de clown bij mij te binnen deed schieten. De aggregaat, het schroeiplekje op het toilet, de radio… Ik gebood de clown zijn actie te stoppen.
“Fabbri!” sprak ik luid.
“Blijf zo eens staan als je wil…”
de clown deed zoals hem was opgedragen en iedereen was ijzig stil.
[AANWIJZING]
“… elektrocutie …” zei één van de aanwezige collega’s en maakte dat elke lettergreep duidelijk gearticuleerd werd.
“Precies,” Zei ik.
“…en schroeiplekken hebben we nooit kunnen ontdekken, omdat die direct zijn weggesneden!”

{ELEKTRICITEITSKABEL}:
Nadat we een luide gil hoorde uit de richting van het toneel trok ik mijn wapen en beval mijn mannen met mij mee te komen. Op het toneel troffen we Stan aan met in zijn armen de ouwe Lolita. Rita Fautsovic was zijn laatste obstakel geworden en hij was vast besloten haar uit de weg te ruimen. Stan had haar borsten ontbloot en hield er een elektriciteitskabel demonstratief voor. Het uiteinde bestond uit twee draden die los van elkaar waren getrokken en al contact maakten met haar huid.
“D-dat zou ik uit je k-kop laten inspecteurtje,”
Koen en ik stonden met nog twee man rechts van het podium terwijl Bob, Lesley en de anderen hun positie links hadden gekozen. Lewi en nog één van mijn mannen werden we gewaar in de verre uithoek van de zaal. Ik begreep direct waarom ik geen bevel kon geven om Stan neer te halen. De slinkse toneelknecht had één hand angstvallig dicht bij een box links op het toneel waar hij de kabel met één knop van elektriciteit kon voorzien. Aan beide handen droeg de man de rubberen handschoenen die we eerder al waren tegengekomen.
“…één verdachte b-beweging en ik h-haal deze knop hier om.”
Alles wat hij hoefde te doen was Rita los te laten, knop om te halen en het draad op haar voorgevel gedrukt houden. Nog voordat de voormalige artieste had kunnen reageren, zou een stroomstoot door haar lijf trekken en er een eind aan maken. Het toneellicht zou wegvallen en maakte dat de dader een laatste vluchtpoging in het duister zou hebben.
“Waarom deed je het?” wilde ik weten, maar ik wilde ook tijd winnen.
“Om hem!”
De toneelknecht wees naar Lewi die plots halt hield. Hij had een poging willen doen om langs de stoelen naderbij te komen.
“P-pure wraak. Jij hebt mijn hele leven v-verziekt,” zijn preek was naar de regisseur gericht.
“…Zodra je h-had ontdekt dat Ophelia Stanbecher mijn d-dekmantel was om te ver-h-hullen dat ik een man was, heb je mij aan de k-kant gezet. Homo-h-hater! Ja ik was een travestiet en een g-goede ook! H-het kostte jullie zowat een half j-jaar om te ontdekken dat ik eigenlijk Stan Haged h-heette. Werkelijk, ik had alles uit de k-kast ge-t-trokken om mij te wr-wr- … wraak op jouw laffe actie te nemen.”
Mijn mannen keken mij aan in afwachting op een order, maar ik zweeg. Dit was nog niet het juiste moment.
“M-mailman … en dat noemt zichzelf de v-vader van de ladies. Sletten zijn het! Een travestiet was in jouw ogen slechts een verkleedde m-man.”
Dat verklaarde ook waarom de dames verminkt werden. Stan was de vrouwen in zijn leven steeds meer gaan verafschuwen. Door Stacey en Hale om te brengen zou ‘Ladies of Paranaque’ het financieel nog slechter krijgen dan ze er al voorstonden. Stan’s wraakactie was helder. Hij voelde zich vernederd omdat hij was afgewezen door Lewi. Dus wie zat er dan achter de zandzakaanslag? Stan gaf het antwoord zelf:
“Had ik je even m-mooi tuk, recherch-ch-eurtje,”
Stan keek weer naar mij. Achter hem en achter Lesley werd ik de clown Leo gewaar. De clown was nog maar net tot de conclusie gekomen dat er geen gespeelde act werd opgevoerd, maar dat we in een serieus lastig parket waren beland. Ik trachtte mijn aandacht op de moordenaar gevestigd te houden, maar werd even afgeleid door de reactie die Leo gaf toen hij de situatie volledig in zich had opgenomen en rechts voor mij achter Lesley uit beeld verdween.
“…natuurlijk w-wist ik dat een aantal van de dames elkaar niet l-lekker l-lagen door die mislukte handel.”
Stan grijnsde met een brede glimlach die later alleen nog door spelers van The Joker werd overtroffen.
“W-was het geen p-perfecte afleidingsmanouvre? Bij Natach stal ik een k-kistje, verstopte het in de z-zand-z-zak en alles wat ik tijdens het t-toneelspel nog hoefde te d-doen was even een decor-s-stuk te wisselen waarop het t-touw zou b-breken. Die had ik boven in het d-decor natuurlijk vooraf gesab-b-bo … kapotgemaakt.”
“De hufter!” dacht ik hardop.
“Maar w-wees gerust … ditmaal zal ik jullie niet met een g-g-gstring op een d-dwaalspoor hoeven b-brengen.”
Rita keek haar gijzelnemer schuin aan. Ze informeerde hem ongevraagd:
“Ik draag hieronder toch niets.”

Leo Heischaam zou zichzelf de held van de dag genoemd mogen hebben als hij erin was geslaagd de handeling uit te voeren die hem te binnen was geschoten. Nadat hij op zijn veel te grote schoenen om de hoek was het toneel naar de achterkant was gerend keek hij in het verlengde Gsor in de ogen die op de andere hoek over Karel’s schouder zag hoe zijn knecht iedereen in zijn greep hield. De blik in de ogen van de theatervormgever was veelzeggend toen hij realiseerde wat Leo probeerde te bewerkstelligen. Groot was dus ook zijn schrik op het moment dat hij Leo over het toneeltouw zag struikelen in zijn poging de aggregaat te bereiken. Onwillekeurig schonk Gsor nog een laatste blik op het toneel waarna hij het op een lopen zette om af te kunnen maken waar de clown aan was begonnen.
Maar het was al te laat. Leo was veel dichter bij de aggregaat dan Gsor, zodat de laatste geen kans meer zag het apparaat uit te schakelen. Rita trapte Stan met één van haar pumps in zijn voet en sprong opzij. Het licht begon te flikkeren zo gauw hij de knop op de box had omgehaald en voedde zijn eigen lichaam met een gigantische stroomstoot. Hij kreeg de volle laag van de elektriciteit die voor de Lolita was bedoeld. Het doek viel voor Stan precies op hetzelfde moment dat alle lichten op het podium en in de zaal uitviel. Aan de paar geloste kogels kon Rita nog maar net ontkomen door zichzelf door het decor naar achteren te rollen waar ze op een haar na boven op Gsor had beland.

“Stop het vuren!” schreeuwde Gsor.
“Lady Fautsovic is veilig!”
Ik hoorde het en herhaalde het bevel. Fabbri kwam aanzetten met een draagbare lichtbron en verlichtte daarmee het podium. Daar vonden we de toneelknecht tussen de kabels op de grond met de uiteinden ervan nog in zijn handen geklemd. In de palmen van de rubberen handschoenen was in elk ervan een kleine snede te zien. Lolita Fautsovic had eerder al een link gelegd tussen de handschoenen en de dader. Met een mes had ze een kleine inkeping gemaakt in alle handschoenen die ze in het theater kon vinden.
Lewi, die met zijn theater nog altijd aan de rand van de afgrond had gestaan, was een week later naar de bank gegaan om een afbetaling te regelen. Eerder die week had hij er de juwelen uit het kistje ter taxatie aangeboden. Die had hij van zijn vader geërfd tezamen met het bedrijf zelf. De dames hadden ze in bruikleen. Zoete tranen biggelden van zijn wangen toen hij vernam wat de waarde ervan was. Rita Fautsovic bleef nog ruim zes jaar de Lolita in het theater van haar oom. Haar sterallures had ze spoedig vaarwel gezegd en werd nog lang door het resterende team geliefd.

Beloning gouden tip van ZB 1.900,- toegekend aan Retroman.

Daar zijn we dit jaar achter gekomen nu de Kerstdagen weer achter ons liggen. Want ook dit jaar was dat kutbeest weer op zijn pootjes geklommen. Driekwart jaar lag dat geruisloos ergens op de loer in afwachting tot het seizoen weer begon. Als een demon rees hij dan op uit zijn as en had het bloed van zijn vacht gelikt om weer in de stemming te komen. De hangoortjes werden nog even gewassen en het pluizige dier zag er weer angstaanjagend knuffelbaar uit.

Hup hup een hok ik, even wat snuffelgeluidjes oefenen en de wereld in staren met bruine kraaloogjes  die het IQ van een wortel  uitstralen. Nog even controleerde het witte mormel of zijn pluizenbol van achteren wel aan de juiste aaibaarheidsfactor voldeed om over het resultaat een tevreden glimlach op te zetten.

Maandag 6 december 2010 schoof Richard ’s ochtends al vroeg zijn ontbijtje op de salontafel. De hele nacht had hij wakker gelegen omdat hij dat Sinterklaasnummer van die Piet die ging fietsen niet uit zijn hoofd kreeg.  “… Toen klapte zijn band …” Vrouwlief lag op haar beurt natuurlijk wakker van hem. Niet alleen omdat hij zo broeierig lag te woelen, maar vooral omdat ze niet kon slapen van het geneurie dat hij maar niet kon onderdrukken.  Pepernotenkoorts noemen ze dat.
Gekneusd van de gebroken nachtrust bracht hij beverig zijn cafeïnevrije koffie naar zijn mond en vloekte direct zodra hij bemerkte dat de vloeistof nog te heet was. Het kostbare vocht morste daarbij half over zijn ontbijt en ook zijn schone broek bleef niet ongeschonden. Gefrustreerd van hoe zijn dag reeds begon vreesde hij al wat er nog komen zou. Zijn vrees was niet ongegrond zo bleek. Richard had een schone broek aangetrokken en dacht wat afleiding te kunnen zoeken door even naar het nieuws te gaan luisteren op de radio. Pech voor hem, want hij hoorde nog net de laatste kilometers in de file-informatie opgelezen worden en concludeerde daaruit dat het nieuws al voorbij was.
“Hoeveel erger kon de maandagmorgen beginnen?” vroeg hij zich hardop af. En het antwoord kwam van het eerste kerstnummer dat werd ingezet:
“Het was kerstochtend 1961, ik weet het nog zo goed …”

Rode kraaloogjes glinsterden verderop in een fietsenschuurtje. Volgend jaar wordt Flappie 50.

Een man viel overboord en nam een lang nat bad.
Zwemmen kon hij niet, maar belandde wonder boven wonder heelhuids op een strand.
Een onbewoond eiland, dat niet eens een palmboom had.
Hoe ver hij ook kijkt, aan de horizon geen land.

Zonder enige hulp van materialen, mensen, dieren of machines wist hij aan de andere kant van het 100 meter diepe water te geraken.
Hoe deed hij het?

(Zijn naam was geen Jezus!)

image by wittiko, edited by Gsorsnoi

ALASKA: Dagenlang opgesloten zitten in een blokhut kan mensen tot waanzin brengen. Met de 626.932 inwoners die Alaska tijdens de eeuwwisseling telde is het de dunst bevolkte staat van Amerika. Er wordt wel eens gegrapt dat hier gerekend wordt in vierkante kilometers per inwoner in plaats van andersom. Je bent dan al snel volledig op jezelf aangewezen als je besluit op een afgelegen plek in het bos honk te houden om op het wild te jagen.  De vreselijke monotonie van het dagelijkse leven en een slinkende voedselvoorraad hebben sommigen tot het slachtoffer gemaakt van de gevreesde ‘huttenkoorts’.

De grizzlybeer zou Kiana hebben gedood als Yukon hem niet had verjaagd met zijn schot. Ze werd door de beer van achteren verrast en gered door haar man. Hun kans om zijn vlees buit te maken was hiermee wel meteen vervlogen. Yukon Fairbanks had de beer nog willen narennen, maar de dichte concentratie van de Sitkaspar gaf het grote dier de perfecte kans te vluchten. Hier in de bossen nabij Alaska’s zuidkust staat de bruine beer uit dit kamp bekend om zijn demoniserende gedrag. Van nature is hij agressiever in deze regio dan in het noorden van deze staat, maar de mens speelt hierin eigenlijk de hoofdrol. Yukon en zijn vrouw zochten al weken naar voedsel. Zij leefden al een paar maanden op een schaars rantsoen, daar de onverwachte sneeuwstormen de jacht hadden bemoeilijkt. Voor velen is het misschien een complete verrassing, maar kou overheerst boven de neerslag in dit Arctische land. Nu koning Winter de beide factoren toch had samen gebracht was zijn genade ver te zoeken.

Het vizier op de lichtgewicht Kimber 84m verloor haar functie compleet nu de loop van het geweer op Yukon’s borst stond gericht. Een koud blauw hart klopte zichtbaar onder zijn ribben. Blauw was hier echter niet de kleur van adel en edel waren zijn daden al helemaal niet. Zijn inmiddels flink behaarde linkerbeen trilde oncontroleerbaar en hij hijgde zoals men doet wanneer je hyperventileert. Van Yukon mocht de dood nu gauw komen, maar uit volksverhalen had hij geleerd dat hij beter behoorde te weten. Kwijl droop door het bloed in zijn baard over zijn misvormde gelaat.

Meer dan 28 kilo was hij afgevallen sinds hij met Kiana deze hut betrok. ‘Mager’ was inmiddels een understatement geworden. Zo staarde hij naar zijn uitgemergelde lijf en keek vervolgens naar de al even dunne, maar oh zo krachtige armen, waarmee hij de Kimber vasthield. Meer nog beefde zijn iele vingertje waarmee hij poogde de trekker van het wapen te bedienen. Spoedig zou zijn ziel deze ruimte verlaten zodat het hem moeite kostte zich te concentreren op deze wanhoopsdaad. Wanhopig was deze actie zeker en per definitie volkomen vruchteloos. Een knal volgde en werd voor het menselijke gehoor al na 300 meter bomen in de gure wind gedempt. Yukon had zijn laatste schot gelost.

De stalen kogel verliet de roestvrij stalen loop onder veel geweld en zocht zijn doel in een korte tocht door Yukon’s lijf. Recht door het kille hart draaide de kogel om zijn as en trok zonder last te ondervinden van enige weerstand dwars door het bovenlijf naar de harige huid van zijn rug. Een doel trof de kogel pas echt toen deze zich in het portret van Yukon’s vader boorde en er samen in een regen van glas mee van de kleine boekenkast tuimelde. Net als zijn vader zaliger Simon was hij een geest geworden. Zijn hart en lijf werden nooit door de kogel geraakt. De transformatie was al veel te ver gevorderd. De volgende kogel moest zilver zijn. Alleen dan zouden nieuwe slachtoffers gespaard blijven.

Ruim zeven maanden hadden Yukon en Kiana met zijn tweeën afgezonderd geleefd van de beschaving. De gruwelijke honger had Yukon tot razernij gedreven. Terwijl een sneeuwstorm buiten huishield, spoot eerder een rode straal op de binnenkant van het venster.  Voor hem op de houten vloer van de hut verspreidde de stroperige substantie zich nog uit het levenloze karkas dat eens zijn vrouw was. Het verboden vlees had zijn lippen gepasseerd en had hem als Wendigo onsterflijk gemaakt.

image by miggslives, edited by Gsorsnoi

Help je Karel weer met het oplossen van onderstaand mysterie? Ditmaal hebben we een ‘echte’ moord te pakken.
En let op! Nieuwe regel: niet voor je beurt spreken. Lees er hier alles over in de spelregels onder het kopje ‘Je beurt afwachten’.

Tussen al het verwrongen staal was de postwagen vooral te herkennen aan de rondvliegende poststukken. Enveloppen werden gepakt door de wind en markeerden de plaats waar de ongelukkige bezorger de locomotief had geraakt. Bijna zeshonderd meter terug had het de  spoorwegovergang verlaten waarover een weg liep die doodliep bij een riant huis. De gechoqueerde bewoonster had haar kinderen de politie laten bellen nu ze afgesloten was van de buitenwereld. Alles klopte aan dit verschrikkelijke voorval en had de boeken ingegaan als opnieuw een vreselijk drama op het spoor. Totdat we ontdekte dat de postbode niet achter het stuur zat, maar verstopt tussen de poststukken achter in de bus. De foto van Magere Hein: een grasmaaier.

Oorspronkelijke beloning gouden tip:  ZB 1.500,-

<DOOD VOOR DE BOTSING?>
Met de grasmaaier nog op mijn netvlies probeer ik mij een voorstelling te maken van enig verband, maar slaag daar op dit punt in de zaak nog niet in. Dat komt wellicht nog. Het slachtoffer werd met een heftig bloedende hals aangetroffen tussen de postzakken. Een halsverbandje had hem zeker niet misstaan. Oordelend aan de hoeveelheid bloed buiten het lijf, mag ik hier vast de voorzichtige conclusie trekken dat de postbode dood moest zijn geweest voordat de aanrijding plaatsvond. De [AANWIJZING] ruwe snede in zijn nek is vast niet gekomen, omdat hij even voor de botsing achterin is gaan zitten en zijn keel heeft doorgesneden met een scherpe enveloppenrand.

<VASTGEBONDEN?>
Vastgebonden was hij ook niet en gekneveld al helemaal niet. De jongeman ligt daar vrij en doodgebloed over de postzakken gebogen. Als hij zich al heeft geprobeerd te verdedigen tegen zijn moordenaar dan is hij daar klaarblijkelijk niet in geslaagd. Oordelende aan het [AANWIJZING] bloedspoor op de achterbumper moet hij doodbloedend de bus in gesleept zijn of al dood zijn geweest voordat hij in de bus werd gehesen.

<SPOREN VAN MOORDENAAR?>
Hij zal zichzelf niet in de bus hebben gehesen. Zoveel is duidelijk. Aangezien de druk op ons onderzoek groot is de boel gauw in kaart te krijgen daar de ravage vlot weer opgeruimd moet worden, hebben we direct het sporenonderzoek ingezet. De inhoud van de bus wordt gefotografeerd en verzameld. Daarbij wordt een synthetische afdruk gemaakt van twee halve voetsporen  bij de achterdeuren van de bus en eenzelfde type afdruk van het profiel van een [AANWIJZING] fietsbandspoor dat in het bloed en modder is achtergebleven. Het laboratorium mag gaan uitmaken of er spraken is van meerdere DNA-sporen in het bloed. De bus wordt hopelijk tegen de avond vrij gemaakt van de goederentrein en in het grasland geparkeerd, zodat rustig onderzoek mogelijk is.

<WAAROM BELLEN DE KINDEREN?>
Dit gaf mij de gelegenheid om de dame te ondervragen die het ongeluk heeft gemeld. We ontmoeten een oudere dame achter in de zeventig die ons beverig en volkomen overstuur van informatie probeert te voorzien. Ze heeft ons laten bellen door haar kinderen, omdat ze zichzelf er emotioneel niet toe  kon zetten. De kinderen, een vrouw van middelbare leeftijd en een iets oudere broer, zien er beide ook aangedaan uit, maar zijn beter aanspreekbaar. Hans ten Dam, de broer, windt zich erg op terwijl ik hem vragen voorleg. Het hindert hem vooral dat de enige weg naar de buitenwereld nu  geblokkeerd is en vooral zijn moeder nu in een erg benaderde positie is belandt. Ze is niet bijster slecht ter been, maar [AANWIJZING] duidelijk hulpbehoevend. Buiten de voetpaden door het bos kunnen zij nu niet weg.

{ZEIS}:
“Beste man. Wees gerust, wij zullen er alles aan doen om het vrijmaken van de overgang zo min mogelijk te belemmeren. Zodra wij vanavond de bus van de rails in een weiland hebben getakeld, kunnen de opruimwerkzaamheden beginnen.”
“Dat is toch vreselijk! Wij moeten uiterlijk morgenvroeg weg.” Vol tranen en wanhoop kijkt Hans zijn moeder aan.
“Meneer ten Dam. We doen wat we kunnen. Laat ik u daarom de vragen voorleggen die het onderzoek kunnen bespoedigen. Weet mevrouw bijvoorbeeld of hier een groot scherp voorwerp wordt gemist? Zoiets als een groot mes of misschien wel een zeis?” Ik legde de vraag bewust tussen Hans en zijn moeder om niet direct zichtbaar te maken dat ik hem of zijn zuster verdenk. De oude dame wist zelf te antwoorden:
“Mijnheer de inspecteur, dat weet ik werkelijk niet. Wij zijn hier [AANWIJZING] vanmorgen vroeg met z’n drieën gearriveerd.  Ik weet niet eens of ik al mijn spullen …” Plotseling worden we onderbroken door de buurman, een boer van verderop die de voordeur open zwaait.
“Mevrouw ten Dam. U kunt zo lang over mijn land naar buiten. Voordat die troep is opgeruimd zijn we vast een week verder. Ik zal dadelijk wat stevig materiaal over onze sloot leggen.” De opluchting onder de moeder en kinderen was voelbaar en zichtbaar, maar ik was geen steek verder. Ja, behalve dat ik wist dat Hans niet de kans kan hebben gehad met een scherp voorwerp die postbode om te brengen.

<ZIJN ER AANWIJZINGEN DAT SPULLEN ZIJN ONTVREEMD?>
Het loopt al tegen de avond en buurman boer is bezig de oude bewoonster en haar kinderen van een uitweg te voorzien, zodat ze niet opgesloten hoeven te raken in deze doodlopende straat. De takelwerkzaamheden zijn inmiddels begonnen. Mevrouw ten Dam is er allemaal nog niet zo gerust op en lijkt dichtbij een zenuwinzinking.  Toch moest ik haar dit vragen:
“Mevrouw ten Dam, mijn verontschuldigingen, maar u zou mij uitstekend kunnen helpen met de voortgang van deze zaak als ik u nog iets kan vragen.” Haar ogen waren nog troebel van de vloed van tranen die deze dag maar was blijven komen.
“Natuurlijk mijnheer de inspecteur. Alles als het vandaag maar kan. Morgen kan ik er echt niet voor u wezen.”
“Goed.” Ik kijk om mij heen in haar keurig onderhouden, maar ietwat stoffige woonkamer en vraag haar terwijl ik met mijn handen om me heen wijs: “Is er iets wat mist? Kunt u op dit moment concluderen dat er iets gestolen kan zijn?”
Binnen acht minuten leren we dat deze oude weduwe E 2.400,- armer is. Wat de verdere toedracht ook mag zijn geweest, iemand was hier puur op [AANWIJZING] haar geld uit.

{KERSTPIEK}:
Met deze bijkomende teleurstelling had ik op z’n minst verwacht dat we deze dame konden wegdragen en de emoties op springen zouden staan, maar zo vol verdriet dat ze was reageert ze op het verdwenen geld bijzonder kalm:
“Zoals u misschien wel hebt gemerkt is de stemming hier niet zo best. Er is hier geen kerstboom en verdere versiering staat ons hoofd ook niet naar.” Hier schiet ze vol en ik omdat ik het niet langer aan kan zien sla ik mijn arm om haar gebogen schouders terwijl ze snikkend uitbrengt:
“Morgen wordt [AANWIJZING] mijn lieve broer begraven.”

<HEEFT DE OVERLEDEN BROER EEN TESTAMENT NAGELATEN?>
Hedenmorgen ben ik vroeg opgestaan. Evenals de nabestaanden van Dick ten Dam. Boer Gert heeft ze in staat gesteld om via zijn land mobiel te blijven met de buitenwereld. Ik zie ze nog met z’n drieën vertrekken terwijl ik de behulpzame boer een goedemorgen wens en een praatje met hem maak.
“Roofmoord meent u?” Hij schudt zijn hoofd en brengt zwaarmoedig wat meer gewicht over op zijn schoffel.
“De arme jongen. Hij was net begonnen en dan nu dit. Uitgerekend de lieve Bets te beroven en een onschuldige postbode mee te nemen in zo’n daad.” Eerder leerde ik al dat mevrouw Ten Dam Liesbeth van voren heet. Ik duw mijn onderlip begrijpend tegen mijn bovenlip en zucht. De boer kijkt met vochtige ogen hoe de zon opkomt en ik bedenk me hardop richting deze man:
“Weet u wellicht of Dick een testament heeft nagelaten?” De boer lacht luidt en oprecht. De tranen in zijn ogen maken plaats voor een glinstering van humor, omdat hij mij zojuist een clou heeft horen voordragen die ik zelf niet snap. Terwijl ik niet begrijpend zijn reactie probeer te doorgronden slaat hij stevig op mijn longen en verklaart:
“Dick? Een testament? Hahaha! Brave Bets heeft Dick jaren moeten helpen om uit de bijstand te komen. Hij laat nog geen broodkruimel aan de ratten na.”
Snakkend naar lucht trek ik mijn mobiel uit mijn zak die bevend in deze kou driftig mijn aandacht probeert te krijgen.
“Wat zegt je? Ze hebben een [AANWIJZING] Cubaanse sigaar gevonden in de bus?”

{SCHOFFEL}:
Even later op de vroege ochtend ontmoet ik de goedlachse boer opnieuw die nog altijd na aan het genieten is van de grap van deze morgen. Onderwijl heb ik meer gegevens kunnen verzamelen over het slachtoffer in de bus. De Cubaanse sigaar was niet even uit een willekeurige enveloppe komen vallen, maar moet door het slachtoffer of zijn moordenaar in de bus zijn verloren. Het sporenonderzoek heeft echter al kunnen vaststellen dat de sigaar niet uit de jas van jonge postbode kan zijn gevallen. Dan zouden geursporen in zijn jas of andere kleding gevonden moeten zijn. Meer informatie kregen we ook over de nekwond. Een scherp voorwerp moet zijn hals hebben opengesneden en heeft aardesporen achter gelaten. Ik verklaar onze vondst aan boer Gert en vraag hem of ik zijn gereedschappen mag onderzoeken. Met enige tegenzin geeft hij als eerste zijn schoffel. Ik neem zijn schoffel in, maar weet reeds dat ik een meer puntig gereedschap van hem nodig zal hebben. De schoffel kan niet het moordwapen zijn. 
“Als u toch begint met mijn gereedschap te verzamelen als mogelijke moordwapens, waarom kijkt u dan niet [AANWIJZING] op het terrein van vrouw zelf?”

<ZIJN ER SPOREN VAN BRAAK?>
Mijn collega’s in het onderzoek waren ook al vroeg op de been en zijn in de woning bezig geweest. Koen Voet is hierbij al rap tot de conclusie gekomen dat de deur niet geforceerd is en bij de kozijnen ook geen sporen van braak zijn te ontdekken. Tijdens de koffie verneem ik zijn bevindingen.
“Inderdaad inspecteur, diegene die de E 2.400,- heeft buit gemaakt was in [AANWIJZING] het bezit van de sleutel van het huis.”

<WELKE SCHERPE VOORWERPEN ZIJN ER OP HET TERREIN VAN FAM.TEN DAM?>
De familie ten Dam is de gehele dag van huis geweest. Toch waren zij best bereid om ons vroeg in de avond nog even te woord te staan. Boer Gert werd ook uitgenodigd, zodat we onder het genot van een warme kop chocolademelk even door de familie in de gelegenheid werden gesteld om de bevindingen door te spreken.
Aangezien het slachtoffer met een scherp en puntig voorwerp is gedood, vragen we of de familie ons over de aanwezigheid van dergelijk gevaarlijk materiaal kan informeren. Hier leren wij dat de meeste voorwerpen die aan die omschrijving voldoen uit bestek uit de keuken, een stok om hoge ramen te openen en tuingereedschap kan bestaan.
“We zouden morgen Thijs de [AANWIJZING] tuinman kunnen vragen wat hij in de tuin gebruikt. Thijs komt morgen weer.” Merkt zus Sandra op.

<ROOKT DE BOER?>
Zonder blijk te geven van het gevonden voorwerp in de bus van de postbode, vraag ik de aanwezigen of er iemand rookt. De vrouw des huizes vat het niet op zoals bedoeld en wijst mij op een slechte gewoonte.
“Oh nee mevrouw, ik bedoel dat ik in het kader van het onderzoek graag wil weten of er iemand rookt.” Er wordt begrijpend geknikt en later verneem ik dat alleen Thijs de tuinman wel eens een sigaretje wilde opsteken, maar mevrouw ten Dam hem altijd gebied dat niet hier tijdens zijn werk te doen.
“Hier [AANWIJZING] mag niet gerookt worden.” Maakt mevrouw ten Dam ons nog eens duidelijk.

<WIE HEEFT DE SLEUTEL VAN HET HUIS?>
“Mevrouw ten Dam, u bent net uit Nieuw Zeeland terug voor om de begrafenis van uw broer te regelen. Hoe kan deze tuinman Thijs dan bij alle spullen die hij nodig heeft? Heeft u hem een sleutel gegeven?”
“Nee mijnheer de inspecteur. Het ligt iets anders.” Mevrouw ten Dam trakteert ons op een warme glimlach. Het is de eerste lach die ik op haar gezicht zie sinds we haar voor de onderzoek hebben ontmoet en mag zeggen dat ik daarmee een knappe oude vrouw heb ontdekt in het gezicht dat deze dagen zo verdrietig staat.
“Met onze dorpse gewoontes zijn we soms te goed van vertrouwen met elkaar. Deuren worden door de weeks nooit echt op slot gedraaid en hebben eigenlijk ook nooit echt last van inbrekers. Maar toen ik op familiebezoek was in Nieuw Zeeland, heb ik mijn voordeursleutel toch maar in de oude blender verstopt van wijlen mijn echtgenoot. Zo kon de tuinman eventueel het huis in als hij wat nodig had en ik er niet was. U kunt de blender vinden in het windhok waar u ook het tuingereedschap zult vinden.”
In het tochtige windhok troffen we inderdaad de defecte blender aan. De sleutel echter [AANWIJZING] was weg.

{HEGGENSCHAAR}:
Thijs Vermeer leek al te zijn veroordeeld nog voordat we hem hadden ontmoet. Met zijn korte baard volle grijze haren en warrig voorkomen ging hij eerder door voor een geplaagde conciërge die zijn gezag binnen het schoolgebouw al lang kwijt was dan een brute moordenaar die de dood van een postbode en treinmachinist op zijn geweten had. Hij had echter alle schijn tegen zich. Thijs wist van de sleutel naar het huis en maakt als tuinman gebruik van scherp tuingereedschap. Voorwerp na voorwerp komt ter spraken. De heggenschaar ontbreekt. Die is een paar jaar eerder vervangen door een elektrische variant. We zijn een uur verder nadat we hem hebben ontmoet en hebben ondervraagd. Boer Gert had hem opgevangen bij een eerdere spoorwegovergang om hem naar het landhuis te begeleiden. Het vragenvuur en de geschetste situatie heeft hem duidelijk geschokt. Ook de beschuldigende blikken van de familie ten Dam doen hem niet goed.
“Meneer Vermeer, waar was u op de ochtend van vrijdag 3 december?”
Thijs leek te vechten met een realiteit die niet de zijne was en beantwoordde de vraag bijna bibberend:
“I-ik gaf saxofoonles aan het Jorrits Lyceum in Scharrelveld.”
Zijn alibi werd direct nagetrokken en [AANWIJZING] klopte als een bus.

{MES UIT BLENDER}:
Ik begon deze zaak steeds minder te begrijpen en moest mij concentreren op de feiten die we hadden verzameld. Thijs wist dat de sleutel in de defecte blender werd bewaard en leek de aangewezen persoon om met het scherpe materiaal de moord te hebben gepleegd. Hij werd gefouilleerd, maar de sleutel was niet in zijn bezit. Roken deed hij ook, maar als we hem op zijn woord mogen geloven rookte hij alleen sigaretten. Dit is waar ik opnieuw boer Gert begon te verdenken. En Gert wist het en zuchtte gelaten.
“Het is maar een idee…” merkte hij op “… maar heeft u al gekeken of de mesbladen in de blender nog aanwezig zijn of bloedsporen bevatten?”
De suggestie van de boer werd nagetrokken. Thijs was ondertussen op zoek naar wat tuingereedschap om zijn werkzaamheden aan te vangen, maar ving bot bij het zoeken naar het juiste gereedschap. De mesbladen in de oude blender waren nog wel aanwezig. Even daarop vang ik een deel van een gesprek op tussen Thijs en mevrouw ten Dam.
“Ik kan je best een mes geven om dat [AANWIJZING] gras mee weg te halen, maar had Jaap daar niet iets anders voor?”

<IS JAAP EEN ERFGENAAM?>
“Jaap was de vorige tuinman en liep hier vroeger ook de post rond.” Verklaart mevrouw ten Dam.
“Voordat Thijs hier kwam helpen in de tuin schoot Jaap mij nog wel eens te hulp in de tuin voor een kleine vergoeding. Hij kluste daardoor wat bij om genoeg geld bij elkaar te krijgen om zijn [AANWIJZING] dochter in Cuba op te zoeken …”mevrouw ten Dam grijpt plotseling naar haar keel en we weten allemaal waarom.
“Hij zal toch niet …” Het lukt Thijs en mij maar net om te voorkomen dat mevrouw ten Dam met haar hoofd op de tegels knalt wanneer de emoties haar nu echt te veel worden.

{GRASSIKKEL}:
Oud postbode Jaap heeft na 32 jaar trouwe dienst zijn baantje weggepikt zien worden door een schoolverlater uit zijn straat. Zijn langgekoesterde droom om eindelijk zijn dochter in Cuba op te zoeken werd hiermee onmogelijk gemaakt als gevolg van een ontstaan arbeidsconflict waar hij financieel op achteruit is gegaan. Meer dan een vergulde briefopener heeft hij er niet aan overgehouden. Jaap zou er alles voor over hebben om aan genoeg geld te komen voor een ticket daar hij zijn dochter zo verschrikkelijk mist.

Hij breekt daarom in bij een vermogende weduwe bij wie hij eens wat klusjes heeft gedaan in de tuin  en ook de sleutel van de voordeur weet te liggen. De oude vrouw woont op een afgelegen landweggetje voorbij een spoorovergang en is voor een aantal maanden op familiebezoek in Nieuw Zeeland. Een paar duizend euro zou deze vrouw niet missen.

Bij  het verlaten van het huis wordt hij echter gesnapt door niemand minder dan de jongeman die door het afpikken van zijn baan ook zijn wijk heeft overgenomen.  Deze nieuwe parttime postbode had  door het venster gezien hoe een dief geld wegnam uit het meubilair. Bang om zijn identiteit prijs te geven en aangegeven te worden stormt Jaap naar buiten en raakt verstrikt in een gevecht op leven en dood. Hij duwt de jonge postbode tegen het tuinhuis die nog open stond en grist het eerste scherpe voorwerp van de werkbank dat hij in handbereik kan krijgen. Met de gevonden grassikkel in zijn hand snijdt hij de keel open van de jongeman die daarop stikt in zijn eigen bloed. Jaap schrikt wanneer hij van de stervende postbode naar zijn handen kijkt.

Juist op dat moment ziet hij een auto over de spoorwegovergang de laan in rijden en voelt zich in het nauw gedreven. Jaap werpt vlucht het moordwapen in de sloot en tilt zijn fiets en het slachtoffer in dienstbus.
“Wat doet dat mens hier? Ze was toch op vakantie?”  bedenkt hij zich nog en kruipt met bebloede handen achter het stuur van de bus die hij vroeger zelf altijd bestuurde.

In de schijn van het zojuist hebben bezorgd van de post rijdt hij zo onopvallend mogelijk de auto voorbij die naar het landhuis rijdt. Hierbij profiteert hij onbewust van de afgeleide aandacht van de mensen in de auto die vol verdriet een oude weduwe naar huis brengen. Zij hadden haar juist van Schiphol opgepikt nadat zij terug was gevlogen bij het vernemen van het nieuws dat haar broer was overleden.

Met de dode postbode achter in de bus bedenkt Jaap zich ineens dat hij zich beter zo snel mogelijk kan ontdoen van dit vervoermiddel en krijgt hiervoor de inspiratie wanneer hij het spoor nadert. Op de spoorwegovergang brengt hij de bus tot stilstand, ritst zijn fiets uit de laadruimte en zet het op een vluchten.

Mevrouw Ten Dam krijgt de schrik van haar leven wanneer zij eenmaal thuis merkt dat de deur open staat, een rouwkaart van de deurmat opraapt en achter zich een goederentrein in de postwagen hoort boren.

[…]

Jaap wordt een paar dagen later in zijn woning aangetroffen. In één hand klemt een van tranen zout geworden brief met het bericht dat zijn dochter in een protestactie in Havana om het leven was gekomen, in de ander … een rood besmeurde briefopener.

Beloning gouden tip van ZB 975,- toegekend aan Retroman.

Sjeik El Wyle Kasi woont in woestijn en heeft 17 kamelen 2 dochters met sluiertjes en 3 zonen die de hele dag niks doen. Op een goede dag gaat de Sjeik dood, maar heeft gelukkig een testamentje laten opmaken.

Testament van de Sjeik:
“Dochters kunnen de klere krijgen, maar geen kamelen.
Ali de oudste krijgt de helft van de kudde.
Abdullah de middelste krijgt één derde van de kudde.
Mussa de jongste krijgt één negende van de kudde.”

Nu natuurlijk de vraag: Hoe zullen de kamelen verdeeld worden zonder de bewuste kamelen in stukken te hakken?

image by Photogravy, edited by Gsorsnoi

Bijna anderhalve meter water spoelt een favoriete opnamelocatie binnen van een bekende Nederlandse soap. Het dorpje Oud Velsen is in het verleden menigmaal geplaagd door water en heeft zelfs grond moeten afstaan aan het Noordzeekanaal. Zout water stroomt door de kleinste steegjes en neemt alles mee in haar beweging. De set van Nederlands langstlopende soap blijft niet gespaard. De toren van de Engelmunduskerk beeft in het natte geweld en heeft ook te verduren onder het gebulder dat door de straten trekt. De al oude huizen verliezen de grip op hun fundering en worden door een onbekende kracht opzij gedrukt. De smalle straten van dit karakteristieke dorp verdwijnen wanneer de huizen tot elkaar worden geperst. Meerdere inwoners, acht acteurs en een handjevol crewleden die al vroeg op de set aanwezig waren laten het leven onder dit bovennatuurlijke geweld.

Nauwelijks vijftien minuten later wordt een ander klein plaatsje in Noord Holland gehuld in een zwarte schaduw. Oud Velsen bestaat inmiddels niet meer. Inwoners van het langgerekte maar nietige dorpje Assendelft zien de lucht betrekken en het ochtendlicht verdwijnen.  Er wordt weleens gegrapt dat Assendelft maar één straat heeft en daarmee slechts een veeg huizen op de landkaart vormt. Die mensen die op dit vroege uur al op de straatstenen staan van het iets meer dan één straat tellende en altijd zo vredige dorp,  zien een kolossale schim op zich neerdalen. Als ware het de scènes uit een nieuwe film van Independence Day zo zien zij zichzelf verpletterd worden onder een horizonvullende massa van onbekende samenstelling. Cartografen kunnen Assendelft voortaan uit hun schetsen verwijderen nu zij als half gedroogde verf uit de weilanden de lucht in getrokken is.

Niet veel ten zuiden van deze plaatselijke horror zou suiker gekristalliseerd zijn geworden, had de suiker fabriek van Halfweg nog in gebruik geweest. Een Boeing 747 valt zo’n honderd vijftig meter boven de grond in stukken uit elkaar en trekt in haar val een paar wagons mee van een voorbij sprintende intercity om zich uiteindelijk in de kantoorruimtes te boren van wat eens de suikersilo’s moesten voorstellen. En onderweg van Amsterdam naar IJmuiden boort een draagvleugelboot zich in een massa vlees en verpulvert volledig.

Op spoor 8 van station Sloterdijk razen even later vijf van de overgebleven wagons voorbij. Tot stoppen is deze trein niet meer in staat, zodat deze brandende massa metaal in haar vaart een handjevol wachtende passagiers van de perrons rukt en achter zich in halfverkoolde toestand op de harde rails te pletter smijt.

In de stationshal is een ander drama gaande. Vanuit Malta komt een 185 meter lang bulkschip binnen met op de zwartblauwe romp de letters ‘AYSE AKSOY’. Hij had eigenlijk de Bosporushaven van Amsterdam binnen moeten varen, maar maakt daarvoor in de plaats een paksoi-pitstop in de stationshal. De letters aan de gevel worden met de sponningen en flink veel glaswerk in de ontvangstruimte gesmeten. De neus van dit van oorsprong Japanse schip kiest de Kiosk als haar eerste prooi en boort deze in tweeën.  Gele borden die daarnaast en daarachter tot op dit moment dienst moesten doen om passagiers naar de sporen en hun bestemming te wijzen knakten als broze stokjes onder het gigantische geweld.

Passagiers afkomstig uit de richting van het Amstelstation huilen en smeken voor hun leven wanneer tramlijn 12 ze af wil zetten op het Orlyplein nabij het station. De trambestuurder houdt even voor de plaats waar hij moet stoppen halt en tracht zijn bestuurscabine te ontvluchten. Hij wordt echter doodgedrukt door de passagiers die hij vervoerde en op hetzelfde idee waren gekomen.

Boven de deels vernietigde kantoren van dit westelijk deel van Amsterdam en langs de inmiddels ontstane vuurzee uit de stationshal torent het geweldige lijf van een octopusachtig wezen. Het is de mythologische Kraak die net vanmorgen in de Noordzee is wakker geworden met een verschrikkelijk ochtend humeur.
En hij haat maandagen!

image by rpongsaj, edited by Gsorsnoi

Dit is hem dan. De eerste Vuurspugende Zonsverduistering Detective in de maandelijkse spelserie.
Help je Karel weer met het oplossen van onderstaand mysterie?
Lees hier de spelregels.

Let op! Er is één spelregeltje bij gekomen die jullie op het goede spoor kan zetten om de zaak op te lossen. Om sneller tot de ontknoping te komen kun je Karel vragen stellen over de zaak. De vragen kosten ZB 25,-. Lees er meer over in de spelregels.

SPAARNWOUDE – De sporter was nog in shock op het moment dat wij met ons team arriveerde. De melding kwam binnen van de clubeigenaar die de politie vertelde dat er in een bunker een schedel was gevonden. Zo’n melding wordt natuurlijk altijd direct serieus genomen, maar je moet het me niet kwalijk nemen dat ik bij het krijgen van deze informatie me al begin af te vragen of we niet iemand moesten meenemen die bekend is met de methodes van koolstofdatering.
Die bleken we inderdaad niet nodig te hebben. Deze schedel mocht misschien wat verkoold en flink geschaafd zijn, maar hij zag er inderdaad niet uit als een oorlogsslachtoffer uit lang vervlogen tijden. Deze man was hooguit twee weken dood.
Magere Hein had weer eens een foto met zijn initialen achtergelaten. Ditmaal van een cijferslot. Zou deze man vermogend zijn geweest?

Oorspronkelijke beloning gouden tip:  ZB 1.500,-

{KETTINGZAAG}:
Eén manier om iemand met veel geld om te leggen is natuurlijk door hem gewoon een kogel door het hoofd te jagen. Had dat het geval geweest dan hadden we hier waarschijnlijk wel iets meer gevonden dan alleen een halfverbrande schedel. Guillotine-executie  of  een ruwere hoofd-rompscheiding  met een kettingzaag is hier ook niet het geval geweest. Dan had de schedel op de plaats waar de nek ooit heeft gezeten veel systematischer of minimaal met vlak of juist gekarteld vlees zijn afgewerkt. Maar wanneer we dit hoofd bekijken dan lijkt het me eerder dat iemand zijn hoofd er met bruut geweld af heeft gerukt.
Waarom ligt dit hoofd trouwens maar half begraven in deze [AANWIJZING] zandbank?

<SPOREN VAN EXPLOSIEVEN?>
Aangezien we van deze man enkel een verbrand hoofd hebben aangetroffen in een bunker, zijn we opzoek gegaan naar sporen van explosieven. Hoe anders had dit hoofd van zijn romp zijn gerukt? Helaas leverden een uitgebreide zoektocht naar explosieven weinig op. Wel zijn we bij het zoeken daar naar gestuit op enkele bloedspatten in het gras en in het zand, maar in veel [AANWIJZING] kleinere hoeveelheden dan ik zou hebben verwacht wanneer iemand op deze plaats opgeblazen had geweest.

<AANWIJZINGEN DUUR AANWEZIGHEID STOFFELIJK OVERSCHOT?>
Inmiddels is het hoofd opgestuurd voor forensisch onderzoek. Die lieten ons weten dat het persoon aan wie het hoofd toebehoorde al meer dan een week dood moest zijn geweest.
Op het eerste gehoor zei ons dat nog niet zoveel over de tijd dat het hoofd in de zandbank van deze golfclub heeft gelegen. Maar uit de diepte waarop de schedel in het zand was ingezakt konden we wel opmaken dat de schedel hier met [AANWIJZING]enige impact in het zand terecht moest zijn gekomen. Tenzij de wind ons een handje heeft geholpen. Maar zelfs dan. De schedel lag tot zijn half vergane kruin begraven!

{OPGEBLAZEN KLUIS VAN GOLFCLUB}:
Ondertussen zijn wij eens gaan kijken of we op deze golfclub iets meer te weten konden komen over sporen van braak. Hierbij hebben we de eigenaar van de sportclub ondervraagd die ons vertelde dat hij bijzonder gechoqueerd was door dit hele voorval. “Inbraak? Opgeblazen kluizen? Heb je het weer van deze zomer al eens bekeken beste rechercheur? De zaken zijn dit jaar echt niet zo best geweest. Laat staan dat we geld hebben om in een kluis op te slaan. Maar er wordt wel geregeld de nodige rommel [AANWIJZING] gedumpt op ons terrein. Vooral  op die banen levert ons dat een hoop opruimwerk op.”
Uiteraard zijn we nog wel even gaan kijken bij de kluis, maar hebben deze leeg en onder het stof aangetroffen. Sporen van braak konden we uitsluiten.

{ONTHOOFDE PARACHUTIST}:
Terug naar de plaats waar we die schedel hebben gevonden dan maar.
Die schedel hebben we na het maken van foto’s vervangen door een blauwe bal die als dummy fungeert. Het zand werd zo teruggeplaatst als we het origineel hebben aangetroffen en ik moest hier toch uit concluderen dat het hoofd niet letterlijk uit de lucht is komen vallen. Dat wil zeggen: niet loodrecht. Hier zijn geen sporen van een verongelukte parachutist of iets dergelijks.
In dat geval zou de schedel geen grote hoeveelheden zand recht bovenop het schedeldak hebben liggen. Nogmaals: zolang we de windinvloeden uitsluiten.  Aan één kant van de schedel is het zand duidelijk dieper ingedeukt dan op andere plaatsen erom heen.
Zouden we de lijn van het hoofd door deze ondiepe zandgeul doortrekken dan kunnen we wellicht achterhalen uit welke richting deze schedel gevlogen is. En wat zou die eigenaar toch met die plaatselijke vervuiling bedoelen? *Kuch*! Goed voor de gezondheid is het in elk geval niet om [AANWIJZING] juist hier je golfbaan te willen aanleggen.

{AFREKENING OP OUDE VUILSTORT}:
En dan heb ik het natuurlijk niet over een oude vuilstortplaats die hier zou hebben gelegen voordat de golfbanen aangelegd werden. Een specificatie van de autopsie levert een preciezere duur op dat het persoon dood moest zijn: 10 tot 12 dagen. Die golfclub bestaat vast al langer! Zelfs al zou de dader de golfbaan abuis voor de oude vuilstort hebben aangezien, dit luchtje rook anders.  Persoonlijk heb ik het niet zo op sporten in de [AANWIJZING]smog.

{VERASSING DOOR STEEKVLAM}:
Even flitste er een gedachte door mijn hoofd of het niet toevallig een golfer was geweest die verongelukte bij het terug willen krijgen van zijn balletje uit een verbrandingsoven, zodat deze door een steekvlam …. Neh! Dat is te ver gezocht. Bovendien zou zijn hoofd zijn verpulverd wanneer de steekvlam al krachtig genoeg had geweest om de kop van zijn romp te scheiden.
Hey, het lab heeft nieuws. Ze hebben [AANWIJZING] bitumen gevonden in de afgeslepen kaak van het slachtoffer.

{ONTHOOFDING DOOR ASFALTLAAG}:
Bitumen … bitumen … dat is toch dat materiaal wat in dakbedekkingen wordt verwerkt? Zoveel huizen met dat type dakmateriaal zie ik hier anders niet. De meeste gebouwtjes van deze golfclub staan aan de andere kant van …  aha … [AANWIJZING] de snelweg!
Dat ik daar niet eerder op ben gekomen. Bitumen zit natuurlijk ook in asfalt verwerkt. Dat verklaart ook meteen waarom er bitumen in de schedel is gevonden. En de slijtage op de kaak met restjes asfalt erin moet erop duiden dat de kop over het asfalt heeft gerold.
Toch snap ik die Hein dan niet helemaal: een cijferslot, explosies en onthoofding door asfalt! Hier klopt iets niet helemaal.

{OVERVAL EN EXPLOSIE WAARDETRANSPORT}:
Ik heb er even over moeten brainstormen, maar uiteindelijk kon ik het verband met de explosie en het asfalt leggen: er heeft een explosie plaatsgevonden op de A9 en heeft de schedel van de weg af geblazen richting de golfclub. De eigenaar kan gerust zijn. Als dat het geval is, dan hoeft hij niet bang te zijn voor een groter ledenverlies door negatieve publiciteit omdat er een moord op zijn terrein gepleegd zou zijn.
Nu die explosie op de snelweg. Laten we eerst eens in de nieuwsbladen duiken. Zien of we iets kunnen vinden over recente ongelukken op deze verkeersslagader.  Overvallen op waardetransporten, niets; terreuraanslagen, ook niets; … hmm …. Dit artikeltje over die vrachtwagen moet ik even [AANWIJZING] uitknippen.

<INHOUD UITGEKNIPT ARTIKEL>
“Grote ravage op de A9 nabij Golfclub Spaarnwoude. De zware explosie met een LPG-tankwagen was tot in het centrum van Haarlem hoorbaar. Woensdagmiddag schaarde de tankwagen met een nog onbekende oorzaak. Mogelijk was het weggedrag van overige weggebruikers een gevolg van een uitwijkmanoeuvre was waarbij de chauffeur de macht over het stuur verloor.  De burgemeester van de gemeente van Haarlem heeft laten weten ontdaan te zijn na het horen van dit vreselijke voorval. Het mag een geluk heten dat de tankwagen niet volledig gevuld was. Anders hadden er veel meer slachtoffers kunnen vallen. Het onderzoek is nog in volle gang, maar volgens een woordvoerder van de politie is er geen drank in het spel.”
Hey fijn. Ik moest  maar eens gauw wat navraag gaan doen bij mijn korpschef. Die had mij toch al eerder moeten informeren dat er een ongeluk van dergelijke omvang hier in de buurt had plaatsgevonden. Natuurlijk had ik zelf ook beter mijn huiswerk moeten doen wanneer ik in een andere regio wordt ingezet, maar je weet hoe die dingen gaan.
Nu moest ik eerst maar eens antwoord zien te krijgen op de vraag: “waarom paste die chauffeur van de LPG-tankwagen een uitwijkmanoeuvre toe?”

{GERAAKT DOOR EEN LPG-TRUCK}:
Ik voelde de nadering ontknopen. Maar we waren er nog niet. Want we wisten nog altijd niet of de schedel aan de chauffeur toebehoorde of aan een andere weggebruiker. Hadden we hier misschien te maken met een plotseling overstekende sportgolfer die zijn balletje aan het zoeken was? Of was er überhaupt een voetganger in het spel die zich wat erg dom voor deze LPG-truck gepositioneerd  had?
Het antwoord op deze vraag kwam wederom van het lab. Ditmaal eveneens gevoed door het nieuwe inzicht dat mijn zaak met die van de verongelukte tankwagen verbond. Het hoofd werd al langer gezocht. En behoorde toe aan een [AANWIJZING]ambulancebroeder!
Nu snap ik Magere Hein niet: wat heeft het cijferslot nu in hemelsnaam met een geëxplodeerde ambulancebroeder te maken?

{OPGESLOTEN CHAUFFEUR}:
Zou de ambulancebroer soms omgekomen zijn terwijl hij de opgesloten chauffeur uit zijn benarde positie wilde bevrijden? Dan zou de LPG-tankwagen alleen wel een hele tijd als tikkende tijdbom op het asfalt moeten hebben gelegen en verklaart nog altijd niet wat er de oorzaak van was dat de wagen was gaan scharen.
Een rechercheur uit het gerelateerde onderzoek vertelde mij dat er buiten de chauffeur, enkele andere weggebruikers die bij de tankwagen reden en de ambulancebroeder nog één vrouw was omgekomen. Maar zij overleed in het [AANWIJZING] Rode Kruis Ziekenhuis aan een hartstilstand.

<WAS DE AMBULANCE AL OP DE WEG?>
Dit bracht mij op het idee dat de ambulance al op de weg aanwezig was toen het ongeluk plaatsvond. En dat bleek inderdaad het geval. Een rechercheur uit het parallelle onderzoek bevestigde deze theorie. Tezamen met het onderzoek waar mijn team zich mee bezig hield konden we tot de conclusie komen dat de ambulance [AANWIJZING] voor de tankwagen moet hebben gereden toen het drama zich voltrok.

{LPG TANK SCHAARDE DOOR UITWIJKENDE AUTO}:
Dit leidde mij tot de theorie dat de truck heeft moeten uitwijken voor een automobilist die voor de ambulance moest uitwijken of dat de truck misschien zelfs wel zelf op de ambulance heeft moeten anticiperen. De ongelukkige afloop van die beslissing kennen we reeds. De truck schaarde, kantelde en explodeerde waarschijnlijk nog geen halve minuut later. Van de chauffeur is destijds op een paar vingerkootjes na, geen herkenbaar stoffelijk overschot terug gevonden, aldus de collega rechercheur.
[AANWIJZING]: Het slot van dit onderzoek zullen we nu dus ongetwijfeld in de ambulance zelf aantreffen!

{SLUITING ACHTERDEUR AMBULANCE}:
“Waarom konden ze ons niet naar het Kennemer Gasthuis sturen? Dat is hiervandaan toch veel dichterbij? Straks redt ze het niet alleen maar omdat wij over die vervloekte A9 moesten” mopperde ambulancezuster Caroline tegen haar collega en deed haar best om zich tegenover de patiënt onverstaanbaar te houden. Het is een bekend gegeven dat de situatie van een patiënt kan verslechteren wanneer zorgverleners zich op enigerlei wijze negatief uitspreken over het vooruitzicht.
Ambulancebroeder Ed keek door het achterraam van de ambulance om zichzelf een idee te geven hoever zij zich al op de A9 hadden verplaatst. Achter hen reed een LPG-truck en belemmerde hem deels het uitzicht op de snelweg en de omgeving. Juist wanneer Ed zich dichter tegen het glas bewoog en hierbij druk uitoefende op de sluiting van de deur om beter zicht te krijgen, realiseerde hij zich dat de deur slecht vergrendeld was. Dit besef kwam echter te laat. De deur zwaaide open en Caroline reageerde geschokt toen ze zag hoe haar collega naar buiten werd gerukt.
De situatie van de patiënt verslechterde.

Voor de ambulancebroeder kon de situatie niet slechter.  Hij kwam recht voor de LPG-truck op het wegdek terecht en maakte dat de chauffeur tot de schrik van zijn leven kwam. Ook voor hem zag het er slecht uit. Hij verloor de macht over het stuur en liet de wagen scharen.

Het asfalt werd vlug besmeurd met een rode streep bloed die zich tekende onder de tankwagen over de afgelegde weg. De broeder was met zijn hoofd tegen het rechter voorwiel gekomen en was opslag dood toen zijn lichaam onder de truck werd weggerukt.
De inmiddels fiks geschaafde schedel rolde maar heel even en heftig door op het voorwiel totdat het wiel een andere richting koos. Een explosie volgde niet veel later nadat de tank van de wagen al op zijn kant lag en in stukken scheurde. Het hoofd van de ambulancebroeder werd hierbij in de druk van de explosie een flinke zet gegeven en kwam nog brandend even verderop in een bunker van het nabijgelegen golfterrein terecht. Hier was geen sand wedge tegen opgewassen!

Beloning gouden tip van ZB 900,- toegekend aan BoB de Winter.

image by ScottieT812, edited by Gsorsnoi

Help je Karel met het oplossen van onderstaand mysterie?
Lees hier de spelregels.

GOHES CITY – Rood was de keukenvloer. Keukengerei lag overal verspreid. Te midden van dit alles: het slachtoffer.
Een jongeman in de dertig lag dood en met natte handen voor het aanrechtblok.
Links van de gootsteen stond de resterende vieze vaat, rechts een deel dat was afgewassen. In het afwaswater vond ik opnieuw een foto van Magere Hein. Niet omdat hij erop stond afgebeeld, want de beeltenis toonde een stel persluchtflessen, maar hij was ingekrast met zijn initialen: ‘MH’.

Oorspronkelijke beloning gouden tip: ZB 1.750,-

{SOEPPAN:}
Nee, het was me al gauw duidelijk dat het hier niet om een voor de hand liggende moord ging met keukengerei zoals bijvoorbeeld een slag van een soeppan. Bovendien stond deze nog op het gasfornuis met een scheve deksel en soeprestanten die door de opening naar buiten hingen. De afwasser was nog niet aan de grote vaat toegekomen.
Oeh! En ik moest uitkijken dat ik zelf mijn nek niet brak, want ik slipte zowat onderuit over een [AANWIJZING] roze handschoentje. Je kent ze wel: van die afwashandschoentjes waarvan je nooit weet of je ze aan je linker- of je rechterhand moest doen, omdat ze altijd maar voor één hand gemaakt waren. Ik pakte het handschoentje met mijn eigen handschoen op en zag dat het slachtoffer de andere helft van het paar nog aan zijn linkerhand had.

{AFWASWATER:}
Was de oorzaak wellicht te vinden in het afwaswater? Dat was toch zeker wat deze man hier aan het doen was, niet dan? Ook was het duidelijk dat de afwas niet af was. Maar jezelf verdrinken in het afwaswater was hier toch wel wat ver gezocht. Dit had trouwens toch niet mogelijk geweest, want het was vanaf de plek waar ik stond, toch duidelijk te zien dat er nog half vuile vaat in het sopje aanwezig was.
Het [AANWIJZING] hoofd van het slachtoffer had daar nooit bij gepast om zichzelf een verdrinkingsdood te bezorgen. Daarvoor hoefde ik de crimescène niet verder te verstoren om dat te zien.

{SAMENGEPERSTE LUCHT:}
Even terug naar de foto. Die Magere Hein wil ons iets duidelijk maken met flessen met samengeperste lucht. Wanneer we hier zouden denken dat er in deze ruimte iets geëxplodeerd zou zijn, dan  had de keuken er toch wel even wat anders bij gelegen. Het was mij hier, afgezien van de half afgewerkte afwas, iets te [AANWIJZING] netjes.

{BRANDBLUSSER:}
Een brandblusser dan? Dat is toch zeker ook een fles met samengeperste materie? Hij kan ruzie hebben gehad met zijn vrouw. [AANWIJZING] Vrouw boos, overspel wellicht, klap op zijn achterhoofd en alles wat hij nog maar hoefde te doen was erbij te gaan liggen. Toch zijn hoofd maar even controleren op verwondingen. Het was me nog niet helemaal duidelijk zo. Maar nee, niets dat er op wees dat hij geslagen was met een brandblusser.

{GROOT MES:}
Hij lag daar voor het keukenblok op de grote vloertegels van donkerrood keramiek. De vloer was nat en glibberig, maar niet van het bloed. Als zijn vrouw hem had neergestoken met een groot keukenmes, dan had het slachtoffer hier in een flinke plas bloed moeten liggen. Dat lag hij dan niet, maar het viel me ineens wel op dat hij er toch wel een beetje [AANWIJZING] raar bij lag zo.

{PLASTIC ZAK:}
Bloed was er niet te vinden. Maar dat kan zijn interieurverzorgster natuurlijk hebben opgeruimd! Alhoewel dat wel wat ver gezocht zou zijn. Zoals in zoveel detectives was het me in elk geval wel helder geworden dat het niet de butler was geweest die de afwassende man om het leven heeft gebracht. Dat neemt niet weg dat er ander personeel in huis kon zijn geweest die hem met een plastic zak kan doen hebben stikken.
Zijn vrouw ontkende echter dat ze personeel in dienst hadden en de voorraad plastic zakjes juist op was. Zelf beweerde ze overigens ook [AANWIJZING] niet thuis te zijn geweest!

{LADYSHAVE:}
Nou zouden we natuurlijk hele exotische doodoorzaken kunnen bedenken zoals geëlektrocuteerd worden door een ladyshave waarbij deze vrouwelijke versie van het scheerapparaat in contact geweest had kunnen zijn met het afwaswater … maar waarom zou je jezelf in hemelsnaam gaan willen scheren terwijl je met de afwas bezig bent? Nee, dat zou toch werkelijk een bijzonder belachelijke suggestie zijn!
Op het moment dat ik me dat bedacht begon ik toch ineens wel een [AANWIJZING] vreemde lucht te ruiken. Waar kwam dat dan vandaan?

{ZELFMOORD DOOR VERGASSING:}
Tien jaar terug had ik mezelf nog wel eens bezondigd aan het opsteken van een peuk tijdens het starten van een onderzoek. Maar omdat mijn collega’s zich toch een beetje begonnen te storen aan deze slechte gewoonte ben ik hier onlangs mee gestopt. Daarbij leek het me ook niet verstandig om een peuk op te steken op het moment dat ik die rare lucht rook.
Toch had ik dat gewoon kunnen doen. Want de lucht die ik rook was niet explosief. Het was de soep in de pan die was [AANWIJZING] aangebrand. Vandaar dat die soep er nog uit stak.

{CHEMISCHE REACTIE:}
Wie laat soep nou aanbranden? Dan ben je toch ook een prutser van een kok! Oh, laat ik dat nou niet te hard zeggen. Dat komt niet zo professioneel over denk ik.
Zou die soep daardoor zo beroerd zijn geworden dat er een chemische reactie door is ontstaan in andere stoffen die in de keuken aanwezig waren? Schoonmaakmiddel, afwasmiddel en brandlucht van de tomatensoep …
Zouden zijn [AANWIJZING]  slechte kookkunsten misschien tot die ruzie met zijn vrouw hebben geleid?

{VERGIFTIGDE SOEP:}
Hier waren we duidelijk op het goede spoor (Hè? Dat lijkt aardig op onze vorige zaak).
Na de vrouw van het slachtoffer nog eens nader aan de tand te hebben gevoeld blijkt er inderdaad ruzie te zijn geweest over de kookkunsten van meneer. De vrouw had hem gevraagd om te koken, omdat zij nog met de twee dochtertjes naar zwemmen moest, maar ook nog wat eigen huishoudelijke taken op had te knappen. Manlief kookte zoals afgesproken, maar liet de soep aanbranden omdat hij even een Mario Kart Race wilde afmaken. Ruzie ontstond en zo ging de vrouw des huizes met de kinderen en hun lege maagjes naar het zwembad.
Terwijl ze mij dit verhaal vertelde vroeg één van de dochtertjes aan haar: “Mama. Wanneer gaan we nou eten? We hebben zo’n [AANWIJZING] honger!”.

{HONGERIGE ALIËNS:}
Ergens begreep ik die vent wel, want Mario Karten is natuurlijk wel veel leuker dan een saai soepie koken. Alleen stoorde het mij wel dat deze vrouw niet eens een patatje voor die dochtertjes had gekocht in het zwembad. In plaats daarvan had ze haar man voor straf aan de afwas gezet en zou hebben gehoopt dat hij door hongerige aliëns opgevreten zou worden.
Om de waarschijnlijkheid hiervan te kunnen peilen, ben ik mijn collega Achmed Liën eens gaan bellen die deze mogelijkheid direct ontkrachtte. Hij bracht mij wel op een ander inzicht: waarom moest de afwassende man tijdens het afwassen één van zijn handschoentjes uitdoen? [AANWIJZING] Waren zijn handen nog droog op het moment dat hij zijn rechterhandschoen uit deed?

{LOSGESPRONGEN MENGKRAAN:}
Hij had die handschoen natuurlijk hebben moeten uitdoen om met een droge hand een mengkraan tegen te houden die dreigde los te schieten. In dat geval verklaarde dit ook waarom zijn handen eerste droog waren en daarna toch weer nat.
Wat daarmee toch niet helemaal goed verklaard kon worden is wat dan tot de verstikkende werking heeft geleid. En met een beetje koud water in mijn giecheltje, zou ik niet zo wild achteruit gesprongen zijn om mezelf een doodsklap te bezorgen. Daarbij, had het hier om heet water gegaan, dan had het gezicht van het slachtoffer eerder vuurrood geweest. Maar zijn gezicht was precies zo [AANWIJZING] blauw als een Smurf die te weinig adem kreeg!

{TELEFOONSNOER:}
Dit moest wel zijn gekomen door een verstikking. Dus had die Magere Hein mij met zijn foto toch wel degelijk in de juiste richting gestuurd: de persluchtflessen duidden op een afwezigheid van [AANWIJZING] lucht. Precies wat je overkomt als je tijdens het duiken zonder luchtvoorraad komt te zitten.
Nu begon het er toch wel een beetje naar uit te zien dat ik deze zaak niet meer voor het einde van deze dag kon oplossen, zodat ik hiervoor onze Retroman belde voor hulp. Uit gewoonte geboren zocht ik naar een huistelefoon. Je kent ze wel, die ouderwetse dingen met zo’n snoertje eraan. Maar deze familie bleek daar te modern voor en had er geen.
De man kon in elk geval niet in een telefoonsnoer zijn gestikt. Zoveel was wel duidelijk!

{GRAMMOFOONPLAAT:}
Afijn, ik belde Retroman natuurlijk wel gewoon met mijn eigen mobiele toestel. Want ook ik ben modern! Hij was wel een beetje lastig te verstaan aan de telefoon hoor. Hij had namelijk een elpee op staan van één of ander oud en tenenkrommend liedje. Die man zou toch niet een grammofoonplaat hebben ingeslikt van wanhoop?
Dat had wel héél erg onbestaanbaar geweest!
Retroman adviseerde mij om ook rechercheur van Biesheuvel eens te bellen. En terwijl ik dat deed tilde ik met mijn gehandschoende hand de blote pols van het slachtoffer op … was dat kwijl met … [AANWIJZING] bruine brokjes?

{KOEK:}
Het mag onbeleefd heten, maar precies op het moment dat contact met haar kreeg, hing ik haar alweer op.
Dit was duidelijk koek. Van de bruine smurrie op de pols keek ik op en zag een stenen pot met de tekst ‘COOKIEJAR’ in de vensterbank staan. De deksel lag er naast.

“Henk, let jij even voor de tomatensoep? Ik moet de was nog wisselen. Dan kunnen we zo even wat eten en neem ik de kinderen wel mee naar zwemmen.” Brenda liep te trap op met nog wat vuile sokken van de twee dochtertjes.
Henk moppelend wel van ‘ja’, maar eigenlijk zat dit volwassen kind zich eerder te verbijten hoe hij die ‘BoB’ van zijn eerste plaats kon duwen in de Mario Kart waarin hij driftig aan het racen was.
Hij liet het eten dus in de soep lopen en boos reed Brenda weg met de twee meisjes die nu dus niet hadden gegeten. Henk voelde zich daar toch wel schuldig over, knalde de Wii uit en besloot de afwas van Brenda over te nemen.

Hij begon uiteindelijk ook honger te krijgen en wilde tussen twee borden door even gauw een koekje naar binnen werken. Hierop trok hij zijn handen uit het water en deed zijn rechter afwas handschoentje uit, stak zijn hand in de koekpot en het gevonden koekje in zijn mond.

Vanaf hier ging het fout. Henk verslikte zich in het koekje en kreeg het Spaans benauwd. Zijn hoofd liep blauw aan. Kwijl sijpelde over zijn lippen en werd bevuild door de etensresten die van het koekje waren ontstaan.
De man die tweede was geëindigd in de online racegame, kreeg zuurstof gebrek, stikte en brak zijn been terwijl hij dood op de rode keukenvloer donderde.

Beloning gouden tip van ZB 1.050,- toegekend aan Sandra.