Nee, dit artikel gaat helaas niet over een nieuwe vorm van duurzame energie. In dat geval had er spraken moeten zijn van een onbeperkte hoeveelheid pindakaas. Ah, wat had de wereld er dan mooi uitgezien!
Nee, dit artikel gaat helaas ook niet over een nieuw stroming in de seksindustrie. In dat geval had de Tycoon Newspaper ineens een paar duizend nieuwe lezers mogen verwelkomen. Maar of we daar nou echt blij mee moeten wezen?

Dit artikel gaat over een vijver en één van mijn Goofy-momenten.

Mijn vijver. Dit weekend kwam ik tot de ontdekking dat het watervalletje dat naar mijn vijver loopt er droger bij lag dan de lever van André Hazes. En die is volgens mij erg droog op het moment! Ook lag het loopje naar het water vol met groene smurrie. Tijd om de pomp schoon te maken dacht ik.

Wij wonen nog maar pas in dit huis.
Nog nooit heb ik zelf een tuin gehad. Laat staan dat ik er een vijver in had liggen. Ervaring met vijverpompen had ik tot dit weekend dus ook niet. Daar is nu verandering in gekomen. Het was niet veel later dan het middag uur dat ik besloot die pomp eens flink aan te pakken. Alleen wist ik dat ik bij eerdere inspectie van het pompvat tot de ontdekking was gekomen dat het deksel muurvast zat. Daar moesten spieren en logica aan te pas komen!

Spieren lukte wel. Maar zonder logica kom je vaak niet ver. Tot grote spijt van mijn weggegooide tijd heb ik een uur aan dat deksel lopen trekken alsof ik iemand moest verlossen die een emmer op z’n hoofd had gekregen en geen lucht meer kreeg. Uiteindelijk was dat bijna waar ik zelf op uit kwam. In een rothoekje tussen een varen, een grote hortensia en een rozenperkje lag ik gebogen over het watervalletje moeilijk te doen bij dat deksel.
Na wat discussie met mijn vrouw besloot ik eens de andere kant op te draaien. Misschien hielp dat.Zwetend en hijgend van de inspanning lag ik krom over dat vat. Ik viel bijna van mijn geloof met mijn uitspraken, maar heb mij kunnen bedwingen. Er hoefde geen vloekschepjes aan te pas te komen. Wel moest mijn broek er aan geloven (algen!).

Laat het een uur geduurd hebben tot ik tot de ontdekking kwam dat de klimop van de buurvrouw zich onder de rand van de deksel een weg probeerde te vinden naar het vocht in het vat.
Lekker dan! Uitgerekend die groene rotzooi die niet eens in mijn eigen tuin staat probeert  hier mijn pomp om zeep te helpen. Ik kreeg dat pompvat gewoon niet open omdat de wortels zich bij het opendraaien steeds vaster om het schroefdraad heen begon te wikkelen. Maar die beschuldiging bleek niet helemaal gegrond.
Het duurde tot zeker een uur of drie dat het flink begon te kraken en ratelen. In mijn bovenkamer wel te verstaan. Met een beetje pindakaas-logica en projecterend vermogen vanuit mijn grijze massa kwam ik tot die genadeloze conclusie: wat een ezel ben ik!
In zo’n Daffy Duck-tekenfilm groeien er normaal twee van die grijze flaporen uit het hoofd van Elmer Fudd. Ik heb niet in de spiegel gekeken, maar het had me niets verbaasd dat die oren ook op dat moment uit mijn hoofd begonnen te groeien. Rennend begaf ik mij naar mijn keuken alwaar ik een pot pindakaas (wat moet je zonder?) opendraaide … en ja hoor! Ik draaide al die tijd de verkeerde kant op!

Ezel.

Het kostte me evengoed nog behoorlijk wat inspanning om het vat open te krijgen. Maar zonder pindakaas had vandaag het watervalletje naar mijn vijver nog altijd op een droogje gezeten.

Pindakaas, wie is er niet groot mee geworden?

Vrijdagmorgen kwam ik op mijn werk met twee rollen vuilniszakken in mijn handen. Ik staarde naar mijn handen waarin in de twee rollen vast hield terwijl ik door de deur de grote zaal kwam oplopen waar mijn collega´s en ik onze werkplekken hebben. Daar pakte ik een trappetje en plaatste één van de vuilniszakkenrollen boven op de richel van de deur. Een dergelijke richel is er alleen eigenlijk niet.
Op mijn werkplek trof ik mijn collega Richard aan die een programma van mijn pc aan het onderzoeken was waarmee websites gemaakt kunnen worden. Hij verklaarde mij dat hij de Tycoon Newspaper op zijn pc wilde installeren, verontschuldigde zich en ging weer op zijn eigen stoel zitten.

Eenmaal plaatsgenomen liep collega Bob om het blok heen naar mij toe. Enthousiast begon hij mij te vertellen hoe hij gisteren samen met Retroman een hacker had weten te verslaan in een online racespel die wij gewoonlijk samen graag spelen. Tot mijn spijt kon ik daar gisterenavond niet aan mee doen. Mijn armen deden zo’n pijn na het ontvangen van een reisvaccinatie.
Op het moment dat Bob mij hierover informeerde staarde ik achter hem naar wat er op de achtergrond buiten afspeelde. ´Buiten´ was volledig gevuld met water met daarin een grote verzameling enorme vleesetende vissen. Het was alsof ons bedrijf gebouwd was op de bodem van de oceaan. De relatie was voor mij al gauw gelegd. Momenteel lees ik een boek van mijn favoriete schrijver Clive Cussler waarin een of andere Inuit wereldwijde monopoly op visverkoop wil opeisen door gemuteerde vleesetende zalm in de oceanen los te laten. Deze zogenaamde Frankensteinvis zal al het zeeleven verorberen en diens plaats in de oceaan innemen.
Het glas naast collega Johan begon het te begeven. Blijkbaar onbewust van het naderende onheil schrok hij pas op wanneer er langzaam enkele liters water in een boog over zijn toetsenbord begon neer te klotsen zodra het gat in het raam groter werd. Ik zag de ramp geboren worden en schreeuwde hem een waarschuwing toe.

Ik ontwaakte aan de rechterkant van mijn bed met nog altijd die zelfde verscheurende pijn in mijn bovenarm en schouder waarmee mijn nacht begon. Badend in het koude zweet kwam ik tot het besef dat dit alles een nachtmerrie moest zijn geweest. Als gevolg van een heftige reactie op mijn reisvaccinatie was mijn fantasie flink aan de loop gegaan (nog meer?).
Even dacht ik een silhouet in de spiegel op onze kleding te zien verschijnen. Al gauw kwam ik tot de conclusie dat ik mij dit moest hebben ingebeeld. Maar wat was dit nu? Ik voelde een vreemde tinteling boven in mijn rug. In de vorm van vier op een lopende noten waarvan de laatste twee zich tweemaal afwisselden klonk plots dit naargeestige deuntje. Een hand groeide uit mijn rug en streelde mijn nek. Een flikkerend licht scheen over het plafond. Ik wist niet waar ik kijken moest dus ik keek naar het raam en las daar in met bloedgetekende letters het woord ‘REDRUM’.

Ditmaal schoot ik wel echt wakker en baadde opnieuw in het koortsige zweet. Ik was nog altijd ziek van de vaccinatie en had het idee dat ik me nog altijd in een droom moest bevinden. Alles ervoor voelde ook al zo echt. Hield de nachtmerrie dan nooit op?
Mijn vrouw streelde mijn nek om mij te kalmeren. Even schrok ik ervan, maar realiseerde me al snel dat ik dit keer wel echt wakker was. Nog altijd moe en suf van het gif in mijn lichaam accepteerde ik dat ik moest uitzieken. Echter, op het moment dat ik weer wilde indutten hoorde ik beneden ons in de woonkamer een onheilspellend geluid van tropische vogels…

Met dit artikel solliciteer ik naar een reactie van de wiskundigen onder ons. Dat staat buiten kijf.
Het is de schuld van mijn wiskundeleraar Piet dat ik mij niet meer op een (kinder-)boerderij kan vertonen of ik moet aan wiskunde denken.

Meneer Piet, zoals we hem noemden, had zo zijn eigen manier om een klas te boeien. Zijn visie moest zijn geweest dat een droog vak als wiskunde heel wat beter bij de jeugd (mijn jeugd) zou over komen als je het een beetje smeuïgheid meegeeft.
Er zijn films in overvloed gemaakt die op eenzelfde principe berusten. ‘Sister Act’ en de opvolger zijn daar wellicht één van de extremere voorbeelden van. Gebruik wat moderne muziek en je maakt geloven in God interessant voor het ‘moderne’ volk. Afijn, daar vallen hele op zichzelf staande discussies over op te starten wat ik graag buiten dit artikel laat.

Zingen en dansen deed Meneer Piet niet. Wat dat betreft was hij even stoffig als elke andere leerkracht van mijn school. Een enkele uitzondering daar gelaten. Of een derdegraads-kinderboerderij-vergelijking daarmee paste bij de visie van de opgeschoten tieners uit die tijd kun je je ook afvragen.
Toch werkte het als een gieter.

3 kippen en 3 kippen zijn samen 6 kippen en 4 koeien en 2 schapen zijn nog steeds 4 koeien en 2 schapen. Dat zijn niet ineens 6 beesten die melk geven en het lekker warm hebben. Zover komen we allemaal nog wel. Maar Meneer Piet paste die eenvoudige logica in vergaande variaties toe op zo’n manier dat wiskunde bijna leu …
Nou moet ik niet overdrijven. De wiskunde werd er wel makkelijker en duidelijker op.

Vermenigvuldigen en weet ik wat van Meneer van Dalen allemaal kon, dat kon die Piet ook. Maar een correct antwoord op zijn vragen aan de klas was gewoon niet mogelijk. Een paar voorbeelden:

• Hoeveel koeien heb je als je 78 koeien van 143 koeien aftrekt?”
  Enige goede antwoord: dit is bij koeien niet goed mogelijk, koeien melk je. Bij stieren kun je het wel proberen. En het is dan ook wit moest hij nog even toevoegen. Hoe weet hij dat?
• “Hoeveel is 4 kippen tot de vierde macht?” hierbij wijzend op “44”.
  Enige goede antwoord: Pijn in je rug.
  Volgt vervolgens een lange stilte.
  Tenslotte: je moet veel eieren rapen.
• “Wat krijg je als je 18 paarden bij 20 paarden optelt?”
  Enige goede antwoord: Een prima circusact. Of je stal was te laag.

Veel fantasie had die man.
Om hem gelachen heb ik wel erg vaak. Maar wiskunde blijft wiskunde.

Vandaag ben ik met de benenwagen naar mijn werk gegaan, gewoon, omdat ik er zin in had. Het weer was niet heel bijster fantastisch, maar het was gunstig genoeg om er geen nat pak van te krijgen. De wind hield zich gedeisd en het ontbrak in niets aan voldoende zuurstof in de lucht. Kortom: reden genoeg om eens de sportieve jongeman uit te hangen en mij te voet naar het werk te begeven.
Al lopend door een bomenrijke buurt met afwisselend wat rustige en wat minder rustige straten kom je van alles tegen. Vandaag viel mijn oog daarbij op enkele riante tuinen – daar barst het immers van in onze huidige woonplaats. Ik wil nog maar even benadrukken dat we recentelijk naar een prachtige nieuw woonoord zijn verhuisd. Het moge duidelijk zijn; het bevalt hier prima.
En wat is het genieten als je dan op je dooie gemakje eens in je opneemt wat andere mensen zoal in hun tuin hebben staan. Nou heb ik tuinen kijken altijd al leuk gevonden, maar als het ongedwongen kan, dan geniet ik er des te meer van. En wat mij daarbij toch steeds weer verbaast, is wat een mens toch beweegt om voor een bepaalde inrichting voor hun tuin te kiezen. Aan beeldenparken en floravariaties was er in elk geval geen tekort.

Zo viel mij ook een specifieke tuin erg op, omdat de eigenaar er een beeld op een bankje had gezet. Het ging om een gewoon houten tuinbankje wat bijeen gehouden werd in diens gietijzeren geraamte met daarop: een witte zittende man. Het eerste wat ik mij dan afvraag, is of de eigenaar dan zelf te weinig tijd heeft om op dat bankje te zitten (zodat hij het dan maar met een beeld vult) of had hij deze ‘drukke’ bezigheid bewust uitbesteed aan een beeldhouwwerk?
Of dan die rooie kater die er zichtbaar zelfvoldaan bij ligt in een andere tuin naast een omgevallen tuinkabouter. Zie die kat eens genieten van zijn overwinning op meneer tuinkabouter. Om vervolgens tot het besef te komen dat die kat er zeer waarschijnlijk niets mee te maken heeft, en dat die tuinkabouter er misschien al 3 maanden zo bij ligt.
Dan hebben we nog die gigantisch verzameling graspollen, hetgeen ik mij nog wel het meest over verbaas. Tegen het einde van mijn wandeling naar m’n werk loop ik langs een joekel van een tuin. Het was echt zo’n tuin waar de tuin van de Frogers bij in het niet valt. Hoewel… zó groot was die tuin waar ik langs liep nu ook weer niet. Maar ik mag graag overdrijven. Waar ik mij bij dit soort dingen in elk geval over kan verbazen, is waarom zo’n enorme tuin alleen maar kan bestaan uit een uitgestrekte vlakte van iets onbenulligs als… gras? Bij een boerderij kan ik mij daar nog iets bij voorstellen – zet er dan een verzameling wandelende truien op om dat gras te kunnen begrazen – maar als je midden in een stad woont met een tuin waar je ‘U’ tegen zegt, wat kom je er dan bij op om zo’n tuin helemaal te plaveien met zo’n kolonie grassprieten!?!
Toegegeven, het zijn rare gedachtes die je bezig houden als je je ‘verdiept’ in de tuin van een ander. Maar toch is het wel eens heerlijk om je bezig te houden met zoiets onbenulligs als de inrichting van een tuin.

Het is niet dat ik mezelf er makkelijk van af wil maken, maar mensen toch, kunnen we geen eind maken aan die 800×600 beeldschermresolutie? Dat gebruikt toch niemand meer? Grade de boel eens up naar een schermbreedte van 1024. Als webdesigners kunnen we hier anders echt niet meer tegen op bouwen!
Geloof me nou, 800×600 is echt passé.

Hiermee zal ik waarschijnlijk wel erg tegen de schenen trappen van onze Retroman. Hij is namelijk een groot liefhebber van de nostalgische computerglorie. Maar hoeveel mensen hebben nog zo’n retromonitor thuis staan waar we vroegâh met die gele bolletjesslikker achter die fluorescerende spookjes aanjoegen?
Begrijp me niet verkeerd Retroman, als jij het plezierig vindt om op een oude Atari of ZX spectrum met die pixelhappende pizza te spelen, moet je dat rustig doen. Maar als je gaat internetten hoop ik dat je met je tijd mee bent gegaan.

Deze resolutiedevolutie doet mij ook erg denken aan mensen als die collega van mij die voldoende genoegdoening vindt in het spelen met een computerpoppetje die loopt met de pijltjestoetsen en schiet of springt met de spatiebalk, controltoets of entertoets.
En natuurlijk vind ik dat ook wel eens leuk om te doen. Maar als je gaat internet, dan doe je dat toch niet meer met een 800×600 scherm, laten we nou eerlijk zijn!?!

Leuk en aardig die voorliefde voor ‘toen alles nog simpel was’. Voor een luie programmeur als ik is het geen doen om dit brede publiek tevreden te houden. De één wil het liefst in hologram de nieuwste RPG kunnen beleven terwijl de ander zich afvraagt waarom niemand Q-bert of Knightlore nog kent.

Nota bene diezelfde collega Peter die eerder op onze Tycoon Newspaper een artikel over hem geschreven kreeg over High Definition Shit heeft nu een aquarium van een monitor op zijn bureau staan. Het hypocriete lef! Ik ben nog nooit bij hem thuis geweest, maar durf te gokken dat er een virtual reality bril op z’n nachtkastje ligt.

Het spijt me voor al  die mensen die de pixels nog willen kunnen tellen op hun monitor, maar als WSNOI niet lekker meer draait op 800×600 schermen, dan meen ik weinig publiek te hoeven missen als ik deze link mag geloven:
http://www.webgenerator.nl/webdesign-tips-schermresoluties.htm

Bij deze kiep ik de 800×600 in de container! Hatza!

Hier heb ik even naar moeten googelen maar tot mijn grote verbazing bestaat het gewoon. ‘Bitneuken’ is zowaar een werkwoord wat nog wel eens gebezigd wordt in de IT. Online vond ik een  informatica woordenboek die hier een wat zuinige uitleg over kwijt wilde en er zelfs een beoefenaar voor had gevonden: de bitneuker! Respectievelijk is ‘bitneuken’ het programmeren op technisch niveau en de ‘bitneuker’ de programmeur die zich hieraan bezondigd. Waarom verbaast het mij ook eigenlijk nog?
Van het bestaan van cyberseks wist ik al langer, maar heb er nooit bij stil gestaan dat de digitalisering van deze – door velen geliefde hobby – zelfs in online woordenboeken terug te vinden is. Zou het downloaden van baby’s dan toch dichterbij zijn dan we wellicht voor mogelijk hadden gehouden?

Altijd bandwidth-hungry voor woordspelingen en uniek taalgebruik als ik ben, waren mijn oren tot in de puntjes gespitst toen ik een collega van mij in ons organisatieoverleg dit woord hoorde gebruiken. Door de associatie die ik met dit woord had werd er bij mij al gauw een link geslagen naar de variant zoals mieren deze beoefenen. Ik ben vast een muggenzifter op dat gebied denk ik dan.

FYI: Het begint daar waar Cybercitizen aanvankelijk heerlijk onschuldig met elkaar aan het Chatten geraakt zijn in een Chatbox. Dat is tot er op een goed moment een Click wordt gevonden tussen twee Avatars die elkaar duidelijk op de Cam hebben. Indien de Emoticons juist bespeeld raken slaat de Flame over. Zijn er geen Hidden texts of andere False Drops aanwezig, dan houdt niets deze twee meer tegen om elkanders Hardware nader te gaan zitten Debuggen. Als de Bible dit maar goedvindt!
Voordat er tot een Bang zal worden gekomen wordt de Applicatielaag altijd eerst flink Geïndexeerd. Er wordt even goed gecheckt of we hier niet te maken hebben met een Betaversie om Incompatibilities te voorkomen. Anders kan er nog steeds een Hard bounce optreden.
Pas als dat allemaal in orde is kan er worden Gebrowsed en kunnen de Bijlagen en String worden verwijderd. De Radiobuttons draaien naar een romantische Tune zodat de Animated buttons traditiegetrouw even kort bespeeld worden tot het Apenstaartje zich tot het juiste Internet Protocol heeft gevormd.

De User meldt zich aan bij de Administrator en waakt er voor niet in de Black Hole uit te komen. Tenzij dit gewenst is natuurlijk. Al zal de Centrale Verwerkingseenheid op die manier nooit bereikt worden en zal er van Bestandsoverdracht al helemaal geen sprake zijn. In het ergste geval levert de Digital Subscriber Line een Batch met een x-hoeveelheid Mbps ter plaatsen aan de Kernel af en spreken we van een Crash.
Voordat we wel juist zijn ingelogd kunnen Knowns bugs nog worden omzeild door de Trojan Horse te voorzien van een Antivirus Protection. Dit is bij de Black Hole overigens ook zeer aan te raden! Al zijn er ook bij die zich prima redden door Just-in-time te compilen. In beide gevallen is er geen sprake van File Transfer, maar wordt er enkel aangelogd op de Database. Daar vindt hooguit wat Low-Level Mail Transport plaats in de Library, maar zullen de Internet Engineering Task Force het Systeem altijd weer kunnen verlaten via een Loopback.

Wordt er wel ge-üpload naar de Server en komt er uit de Front Office geen Data meer terug dan kunnen we spreken van een succesvolle Datacommunicatie. Mochten er nog Hotspots zijn geraakt dan is er ook Dual  Tone MultiFrequency opgetreden en staat er wel degelijk buiten een extra Datasetje klaar. Zijn de eventuele Firewalls doorbroken en is er een flinke Burnrate geweest dan is Data librarian tevreden.

Is er een hoge Quality Of Service geweest tussen de Host en de Provider? Dan hoeft er verder niet ge-bugfixt te worden en is de kans op Instant Messaging aannemelijk!

Hoe dubbelzinnig wil je het hebben?
Voor meer voorlichting in IT-termen:

http://www.ti-aalst.be/index.php?show=woordenboek

One of the special things I feel with Michael Jackson is that he´s always been so close to you. Thinking of the unreal fact that he is now gone somehow makes me feel like I´ve lost someone near to me. Try listen to his music (as if you have much of a choice nowadays!). You may actually think he’s there right now.
I’ve come to this conclusion only now. As I’m listening to his Off the wall album this very moment I can’t comprehend he’s gone. But we have to accept that he’s no longer physically among us. Yet, what several people said during his memorial on the 7th of the 7th of 2009 … he’s still here with us. We need to reflect our responsibilities with the man in the mirror to do what’s right with the world. We need to heal it. We are the world or else there won’t be any ‘us’ anymore.

How bizarre can things get when you’re watching the memorial  and being presented the loss of a great pop icon as if he were a Messiahs in his message to heal what we’re destructing? But we can’t deny this factuality. No matter what you believe or don’t believe, no matter if you’re black or white, Michael said it all with his music. No-one can say it better.
Michael was so true with his emotions and his musical preaching. Sunday noon you may have forgotten what Father told you, but there is no escaping from  listening to his sound, his message in the DVD-player or anywhere around.

You can’t help it, if you wanted it to. In first person, also a song of him on the same disc. Michael is everywhere.

Have you noticed … the first preacher used “Remember  the time”,  “Black or White” and “Gone too soon” in his preach? He must have loved his Dangerous album. So do it. It’s my favorite.

And indeed, mister Michael Jackson, you’re gone too soon.
This is it. We’re on our own now, guided by your art of music.
MJ, smile … 

Amen.

Ik kan geen was zijn omdat ik dat al ben geweest. Maar ik kan wel is worden als ik was ben geweest. Toch kun je nooit was worden als je nooit is bent geweest.

Als programmeur kom je nog wel eens wat rare code tegen wat soms wat gegrinnik oplevert. Deze rare code ontstaat vaak als gevolg van het samenvoegen van kreten om code of codefragmenten een herkenbare naam te kunnen geven. Onze Straatsoldaat kon zich bij het analyseren van deze code dan ook een levendige voorstelling maken bij wat de programmeur hier mee had bedoeld!

In een programma waar het geslacht van een persoon moest worden bepaald kwam hij de volgende code tegen:
PERFORM MAKE_SEX USING NPAT-GSCHL SEX.
Deze code had inderdaad geen toelichting meer nodig. Hooguit voorlichting.
Wat is dat toch een leuk vak dat programmeren!
Ik vraag me dan serieus af hoe deze programmeur destijds zijn werkdag zonder te geiten is doorgekomen. Dit moet toch hilariteit op de werkvloer hebben opgeleverd lijkt mij zo!
Of is het reëler mij een voorstelling te maken van onze toekomstige voortplantingsmethode? Meer en meer wordt onze wereld overgenomen door robots. In de industrie wemelt het ervan!
Veel langer zal het dus ook niet meer duren voordat de nieuwe ‘generatie mens’  geproduceerd wordt door machines en baby’s kunnen worden gedownload.

Heb je dat weleens? Sla je onnadenkend een krant open. Je bladert even. Maar in gedachten ben je met iets van je werk, privéleven of met iets heel anders in gedachten. Dus je bent eigenlijk helemaal niet zo met het lezen van de krant bezig maar met de gedachtes in je hoofd.

Net nadat je een volgende pagina openslaat besef je ineens dat je hersenen net iets opvallends hebben geregistreerd. ‘Blote billen’ (als tekst!), de naam van een persoon, de naam van een lang verwachte film, het kan vanalles zijn. Het is een woord geweest dat jouw aandacht heeft getrokken zonder dat je er zelf moeite voor hebt hoeven doen om het bewust te lezen.

Ik heb dit heel vaak. En ik ben toch al een druk denker. Ben altijd aan het denken aan en over vanalles. Misschien is het daarom wel dat mijn hersenen soms visuele informatie opslaan, herkennen en mij vervolgens wakker schudden zo van ‘Hey joh! Heb je wel gelezen wat er in dat artikel staat?’

Probeer het zelf maar eens. Je pakt een krant die je nog niet hebt gelezen. Houdt deze 1 tel voor je neus vast. Zorg ervoor dat je niet bewust leest wat er staat en trek de krant weer weg. Zag je nu een woord wat werkelijk je aandacht trok?

Ziejewel! Het is eigenlijk heel makkelijk.

Probeer met deze methodiek niet op de onontkomelijke visuele informatie te berusten. Laat het beeld van de pagina van de krant als een flits aan je voorbijschieten. Als je ogen op één punt zijn gericht, dan is het voordehand liggend dat het woord wat toevallig onder je ogen komt jouw aandacht trekt. Dat is alleen niet de bedoeling.

Heb je het trucje door? En heb je zo’n woord ‘toevallig’ geregistreerd? Bedenk dan eens waarom nou net dát woord jouw aandacht trok. Blijkbaar had het jouw interesse.