‘mj is dood’ was de letterlijke tekst die ik van mijn broer kreeg ge-sms’t toen ik vrijdag 26 juni nog in bed lag. Later kreeg ik ook zo’n sms van mijn vrouw, zij was onderweg naar haar werk en had het nieuws in de krant gelezen.
Zelf had ik het nieuws op dat moment nog niet via andere media vernomen. Dankzij de uitblijvende verhuisservice van een welbekend postbedrijf zijn wij afgesloten van radio, televisie, telefoon en internet. Daar baalde ik natuurlijk enorm van, omdat ik als Michael Jackson-fan hierdoor de moderne media-bronnen moest missen en daarmee afhankelijk was van de sms-tamtam. De belangstelling van mijn vrienden en familie was wel erg indrukwekkend. Dat deed me wel goed.

Ik stond dadelijk op uit mijn bedje en zocht mijn heil in de ouderwetse sprietantenne van mijn draagbare radio. Tussen het buitenaards aandoende geruis op FM-zenders door ving ik nieuwsberichten op van de radioprogramma’s die bol stonden van Moonwalker-feitjes.

Toch heb ik wel een traantje moeten wegslikken bij elke keer dat het feit dat hij er niet meer is werd genoemd. Ik was net dertien dat ik via een vriendin op onze camping in aanraking kwam met Michael Jackson. Zij was al een geruime tijd fan van deze legendarische man en liet mij zijn videoclips zien. Daarin zag ik Macauley Culkin ruziën  met zijn vader aan het begin van een clip. Aan het einde van die clip was in zowel onder de indruk van de videoclip zelf (inclusief morphing) als de muziek van MJ. Ik werd fan.

Zijn jongere zus Janet volgende al gauw als mijn tweede idool.

‘Ben’ was niet alleen mijn eerste album, het was ook mijn allereerste gekochte van een CD. Andere CD’s bezat ik nog niet. In rap tempo moest ik een CD-rek aanschaffen om mijn albums een onderkomen in te geven. En mijn broer, met wie ik mijn kamer deelde, moest mijn kruiskreten aanhoren en mijn belabberde Moonwalk imitaties aanzien. Mijn zus kon er niet van slapen. Die sliep een kamer naast ons.

Zelfs Doubleyou en de Moraelridder heb ik nog eens zover gekregen om samen met de MJ-vriendin naar een fanclubdag te gaan om dat fenomeen eens te mogen aanschouwen. Hoe moesten zij zich toen gevoeld hebben?

“De King is dood” kun je Lisa Marie Presley nu een tweede maal horen zeggen. Even onwerkelijk als logisch galmt het door mijn verstand. Hoe kan het? Waarom hij?
Maar aan de andere kant: die man werd geleefd, al vanaf zijn vierde. Het is nog een godswonder dat hij zolang heeft kunnen blijven dansen als een Fred Astaire (groot inspirator voor Michael!).

Michael, this is it … rest in peace.

Waar ‘eenvoud’ en ‘kunst’ in één zin voorkomen heb je al gauw mijn aandacht. Ik ben een kunstliefhebber en beoefen het ook wel eens als ik daar zin in heb. Dus als er weinig moeite gedaan hoeft te worden om kunst te creëren die mensen nog lang zal heugen, dan vind ik dat knap.

André van Duin is wat mij betreft niet in het hokje te plaatsen: ‘je haat hem’ of ‘je houdt van hem’. André lijkt mij een prima kerel die bij vlagen echt bijzonder lachwekkend kan zijn. Maar ik heb ook zeker mijn momenten dat hij zo flauw is dat ik betwijfel of een flinke hand pekel ons zal redden.

Met de Dik Voormekaar-show had hij mijn lachspieren toch prima in zijn greep. Wie de show kent weet dat hij naast de typetjes die hij met meneer de Groot (Ferry de Groot) neerzet ook filmpjes van zijn sketches toont. In één van die filmpjes treffen we een man in diens woonkamer aan met een kartonnen doos zo groot dat er makkelijk een mens in past. Hij heeft de doos net laten bezorgen door een postbeambte en is enthousiast over zijn verwachting van de inhoud. De man, gespeeld door André, speelt quasi verrast wanneer hij de doos heeft geopend en staart naar de inhoud: een opblaaspop.

Hier begint het knappe wat ik als kunst beschouw: de opblaaspop is gespeeld door een vrouw van vlees en bloed en heeft in de doos aanvankelijk de houding aangenomen van een opgevouwen opblaaspop. Wij als toeschouwer zien daar (afgezien van de opdruk op de doos) nog helemaal niets van. Dat is totdat André vol ongeduld besluit de pop op te blazen. Hij neemt één van de armen van de vrouw uit de doos en begint op haar duim te blazen.
De vrouw popt uit de doos als een vlinder uit zijn cocon. Het is zo magnifiek gespeeld dat je respect krijgt voor de sluitende gelijkenis met een echte opblaaspop. Ik zal er wel verstand van hebben hoor ik je denken.
André zuigt zijn longen nog eens vol zodra de opblaaspop rechtop in de doos staat en blaast er de finishing touch in. Haar mond vormt zich naar een ringvorm zoals we die kennen van zo’n pop en – hoe prachtig – haar borsten puilen ineens uit tot twee indrukwekkende prammen.
Compleet met prima in het beeld van een opblaaspop passend kledingsetje staat daar een mans stoutste droom ‘opgeblazen’ en al. De sketch gaat verder, waarin de zo gespeelde zoutzak André op een ‘droge’ manier zijn avond vult met deze plastische dame teneinde haar per ongeluk leeg te laten lopen en er zelf zo ook een einde aan maakt.

Natuurlijk vermaak ik me prima met dit optreden.

Losgezien van de associatie en de verwerkte grappen in dit optreden, vind ik dit spel zo knap nagespeeld, dat André en zijn team hier echt mijn respect weer mee hebben verdiend.

Ga het zien!

André van Duin – Inflate a Mate

Deze maand is het precies een jaar geleden dat de Tycoon Newspaper weder op stond en digitaal licht zag.
Wij hadden ons dan ook geen mooier cadeau mogen wensen dan de recente populariteit die de Tycoon Newspaper de afgelopen maand heeft ontvangen. Ook de grote hoeveelheid comments beschouwen we als een enorm compliment en motivatie om meer artikelen te blijven publiceren.

De afgelopen maand zijn er naast comments ook meer artikelen geplaatst dan ooit te voor. Een trend die we, waar mogelijk, graag voortzetten.

Mede namens Doubleyou en De Moraelridder willen wij onze lezers en de vele lieve familie en vrienden die ons steunen met hun sterke humor en fantastische ideeën bedanken voor hun support en aandacht.

Wij zien jullie graag ook in de komende jaren terug in …

De Tycoon Newspaper
A dynamic newspaper that makes sense to nonsense

Bestaat uit: “Geen haan die er naar kraait” & “Geen hond die het ziet”

Uitgesproken door: Peter Visser

Datum: Dinsdag 30 september 2008

Bestaat uit: “Begrijp me niet verkeerd” & “Vergis je niet”

Uitgesproken door: Feike

Datum: Maandag 31 juli 2006

Noem hem ouderwets of bijdehand verstandig. Mijn collega Peter heeft in elk geval een interessant afwijkende kijk op dagelijkse beslommeringen in het leven waar wij als kudde dieren massaal voor vallen. Klokslag twaalfuur ruikt het hier naar bammetjes al dan niet met salami of een konijnenvoorraad komkommers zodra de deksels van de tupperware wordt getrokken. En we gaan er allemaal prat op. Peter snapt er al ruim 50 jaar geen moer van. Waarom moeten we zonodig met die stroom mee?

Vandaag moesten zijn naburige collega’s eraan geloven door zijn diepe verlangens naar de goede oude Mario Bros spelletjes te moeten aanhoren. “Ik had zo’n poppetje. Hij kon naar links, drukte ik op deze knop dan kon hij naar rechts en als ik op de spatiebalk of Enter drukte dan kon hij met een beetje gelukt nog springen of schieten ook. En dat was alles wat ik nodig had.” Peter houdt van simpel.
Collega Johan poogde Peter’s aandacht te krijgen door hem te interesseren voor een super-de-luxe game voor zijn ergonomische tv-console waarbij je jezelf een gitaarheld waant. Wat? Nee! Wii!
“Nee man, ik hoef zo’n apparaat niet. Ik heb thuis zelf een gitaar. Dat kan ik wel af zonder tv en zo’n ingewikkeld ding.”

Peter is nog van de generatie waarbij hij in de lente de vogelnetjes uit zijn antenne moet schudden. “Thuis staat er een zwart vierkant doosje waar wat licht en geluid uit komt als ik op een knop druk. Zondags ‘s avonds gaat dat ding een keertje aan als ik de knop kan vinden en echt niets anders te doen heb dan mij te ergeren aan 60% reclames en 40% bullshit. Ik druk de tv dan ook uit als die reclames voorbij komen. Voor mij hoeft het allemaal niet zo. En zeker die reclames niet! Het ergste is nog dat je nog betaalt voor de flauwekul ook.” aldus Peter.
Hij kreeg dan ook ruzie met zijn zoon toen hij plechtig had belooft een nieuwe tv te zullen aanschaffen als de kosten om de oude te repareren boven de honderd euro zouden uitkomen. Gniffelend trok hij de volgende dag 90 euro uit zijn zak en was als een kind zo blij toen hij zijn gerepareerde tv afrekende. De digitale vissenkom functioneerde weer.

“En waarom zo’n ding zo groot moet, snap ik ook niet. Er komt toch alleen maar shit op tv. Sommige mensen gebruiken thuis zelfs een beamer om die onzin mee op de muur te moeten projecteren. Dan zit je dus naar 3 x 5 meter shit aan de muur te staren.”
Voor voetbal op een beetje plasma scherm krijg je Peter ook niet uitgenodigd. Het moet allemaal tegenwoordig zonodig zo groot getoond worden, dat je net zo goed een grasmat tegen je wand kan monteren. Of beter: gooi je bankstel de deur uit en monteer een tribune in je huiskamer als je toch zo graag dat stadion gevoel wilt ervaren.

“Waar gaat het heen met deze High Definition Shit van tegenwoordig?”

Waarde lezer,

Sinds enige tijd hebben twee goede vrienden van mij – Willem alias Doubleyou en Patrick alias De Moraelridder – samen met ondergetekende een uitgebreide weblogkrant opgestart. Deze krant noemen wij …

De Tycoon Newspaper
A dynamic newspaper that makes sense to nonsense

Nu het officieel Game Over is voor 2008 voelen wij ons sociaal verplicht iedereen een fantastisch 2009 toe te wensen. Wellicht zullen we dit ook voor 2010 gaan verkondigen, maar dat hangt geheel af van hoezeer de deeltjesversneller in Genève een gat in de markt gaat verzorgen. Wij doen hoedanook een poging ons mee te laten meesleuren in de ongeschreven regel om aan het einde van het jaar terug te blikken op wat er eerder is gepubliceerd. Voor het gemak nemen we dan maar aan dat dit überhaupt iemand wat interesseert om te besluiten tot het opsommen van enkele van deze fijne kunstwerkjes:

·         4 Mei zag de Tycoon Newspaper het digitale glasvezellevenslicht met de Voorbijwandelaar die nog altijd onderweg is.
·         Omdat Huigvermuiting nog altijd Dremel veroorzaakt besloten enkele bejaarde computernerds dat het tijd was een kajak te bouwen.
·         De Moraelridder sprak dit tegen, waarbij dusdanige onbegrijpelijke taal werd gebruikt dat  een vloekschepje geen overbodige luxe was. Parbleu!
·         Het staat als een koe boven water dat Achmed Liën ingehaald werd door een geparkeerde auto toen ik mezelf van zeep wilde maken.
·         Niet voor niets is er toen even een Ogenblikje gewacht met het uit de kast halen van enkele Keukenlijken. Er moest een gemuteerde staafmixer aan te pas komen!
·         De oorkomst van mueslï werd achterhaald in het kutstreek vervoer waarna Bill Gates het nodig vond de wereld te verbeteren.
·         Rina Oddel wist zich te branden aan de actieverpakking van een niet nader te noemen koffiemerk zodat het EHBO-pakket uit het Swetsers Zakmes zijn nut kon bewijzen.
·         Vrijdag 13 juli mochten we dan eindelijk een onverstaanbaar kattebelletje lezen uit Nagano van onze correspondent Jammel Jasseling-Pan.
·         Gelukkig weten we nu wel waarom uw kinderen niet meer naar de Power Rangers kijken. Dit werd mede veroorzaakt door die smerige man met die snor.
·         Aan de galg ermee! En wat hebben we daar nog steeds veel plezier van!
·         Ruimschoots blauwbeschimmeld slaagde nota bene een Keukenmeid erin nog wat micro-organismen uit de krochten van het keukenkastje te vissen.
·         1500 killometer roejen ferder troffen we tot onze groodste ergrenis niet één schreivout aan op Irritaal.
·         Daarom zijn we met onze endorfine-speler op zak dan ook maar een frikandellenkoek gaan bestellen in de buurtsuper. Deze verkocht echter alleen een winkelbel!
·         We hebben van de mug in een glas water geen angstwezel willen maken waardoor je spreekwoordelijk zou kunnen zeggen dat het Kampioenschappen Kauwgumdammen niet zo lekker allitereerde als je misschien wel zou denken.
·         Het was daarom ook een zonde dat de tweedehands hond vanaf de maan geen dronken NS-omroeper heeft kunnen raddraaien.
·         Aan het einde van negentien-tweeduizendenacht hebben we daarom besloten met ons florissante poffertjesporum een Assistent Kanarievouwer, een Speeltuin Imker en een Doperwten-vuller te willen aannemen.
·         Geen wonder dat je dan een keer GAME OVER bent!

Verder zijn wij nog op zoek naar een tweedehands vuurwerkverkoper. Iemand interesse?

Als dank voor deze zinvolle nutteloosheid zouden we het op prijs stellen in ons gastenboek een berichtje achter te laten of met een post te reageren op onze meester-werkjes. Veel leesplezier in 2009!
 

Met vriendelijke gsorsnoi,

Groeten
Eindredacteur Tycoon Newspaper

http://www.wsnoi.com & http://tycoonnewspaper.wsnoi.com

Daar zit je dan … wachtend op dit veel te lange station. Onder een ietwat grauwe lucht en het spatje motregen staar je voor je uit over de rails. De bladeren knisperen in de wind. Een eenzame fietser komt aanrijden met het doel diens stalen ros in de fietsenstalling te plaatsen recht tegenover de plek waar jij zit. De vogels fluiten een zacht zoet lied al ware het de liederen gericht aan hun pasgeboren kindertjes zoals zij dat in de lente doen. De herfst ligt echter nader. Het weer is daar ook meer naar. Het is niet guur, maar het miezert ietwat en jouw handen zijn nog koud van het fietsen. Op handschoenen had jij je in deze tijd van het jaar nog niet voorbereid. Met dit weer heb je ook niet zo’n last van die vervelende wesp die elke dag op dit lange station uitgerekend in jouw oor en jouw deodorant zijn favoriete bloemsoort moet herkennen. Alsof er niemand anders op dit station rondloopt die hij zou kunnen pesten.

Je staart wat voor je uit. Gedachteloos dwaalt je geest af in de hoop de gedachten met iets logisch te kunnen rijmen. Met je hoofd meer in de lege ruimte voor je ben je nog bezig te ontwaken uit de roes van …(*) In het grofste geweld dendert ineens dat grote gevaarte je neus voorbij. Een enorme massieve slang doorbreekt de rust in de ruimte en stevent brutaal van rechts naar links door jouw blikveld. Je voelt dat de luchtverplaatsing jou dieper in je stoel drukt terwijl de trein voorbij marcheert. Het lawaai ontneemt je alle mogelijkheid elk ander geluid te ontwaren. Wagon voor wagon bewegen de voertuigen vol met kalk voorbij. Als je oren niet dichtklappen van de herrie, dan raken ze wel verstopt van de kalkpoeder. Naast de antraciete kleur van de metalen bakken zie je niet veel meer dan een witte horizon vullende streep. Het is voor het menselijk oog gewoon niet mogelijk één scherp beeld te krijgen van een afzonderlijke wagon. Je kunt daarom niets anders doen dan al jouw zintuigen volledig over te geven aan het schouwspel voor je neus.

Dertig, eenendertig, tweeëndertig … de treintoestellen snellen van rechts naar links. Tot plotseling de zandstraling van impressies ophoudt. De ruimte voor je is weer als voorheen. Achter je hoor je de laatste noten van het conducteurfluitje dat je doet beseffen dat je op het verkeerde perron hebt zitten wachten en nu jouw trein van links naar rechts aan jou ontsnapt.

De Tycoon Newspaper heeft zich aangemeld voor de Blog Awards. De Deutsche Welle organiseert voor de 5e maal deze Awards waar op internationaal niveau in 11 talen aandacht aan wordt gegeven. Zij zetten zich in voor de vrijheid van meningsuiting en hopen hiermee – ook in de landen waar dit wat minder vanzelfsprekend is – de bloggers een steuntje in de rug te geven.

Ben jij van mening dat wij in Nederland de beste weblog zijn, volg dan hieronder de link naar de BOBs. Wij zijn inmiddels toegevoegd aan de lijst van de genomineerden. Een internationale jury bestaande uit bloggers, onafhankelijke journalisten en mediawetenschappers beoordeelt de inzendingen en kiest in elke wedstrijdcategorie 10 genomineerden.

Als de Tycoon Newspaper daar tussen komt te zitten, dan kan er vanaf 27 oktober online op gestemd gaan worden. 27 November wordt in Berlijn de uitslag bekend gemaakt.

Volg hieronder de link naar onze inzending:

Je stemt toch wel op ons?

Afgelopen dinsdag gebeurde er in IJmuiden iets heel merkwaardigs. Eerst viel het Michiel niet eens op toen hij over de verlaten Planetenweg liep, maar toen die dinsdagavond de schemering inviel zag hij iets wat hij niet goed kon bevatten. De lantaarns deden erg vreemd. Een vreemde kleur verscheen. Zoals je normaal zou verwachten kleuren de lampen eerst rood als ze aangaan om vervolgens naar  geeloranje over te gaan, de kleur waarin ze uiteindelijk blijven branden tot ze uit worden gezet. Dit heet gasontlading. Alleen kleurden de lampen waar Michael naar keek niet geeloranje, maar groen! Dit trok zijn aandacht waardoor hij afwachtend bleef kijken naar de lampen om te zien wat er de oorzaak van was.

Hoe langer hij naar de lampen keek hoe groener ze werden. Op een bepaald moment zou hij hebben gezworen dat hij naar een neonbuis keek die groen licht uit moest zenden zo groen was het. Grapje van de mensen van het onderhoud zeker?
Eén lamp begon te vervormen. Als honing dat van een honingstokje valt droop de materie als een plasma uit de lamp. Ook ontstonden er allerlei bobbels op de lamp. Michiel zou hebben gedacht dat ze leefden. En in feite deden ze dat ook. De lamp droop in zijn geheel naar beneden als één langgerekte sliert ten einde op de grond op te hopen zoals slecht verdeelde honing op een boterham. Op één plek kwam deze groene substantie langzaam bij elkaar en nam langzaam maar zeker een bepaalde vorm aan. Het plasma rees op en manifesteerde zich in een mensgelijkende gedaante.

Michiel’s benen trilden en het zweet brak hem uit. Hij was met stomheid geslagen. Voor hij zelf de kans had gekregen een duidelijk beeld te vormen van het vormnemende plasma stond er ineens een beeldschoon meisje voor hem. Een meisje opgebouwd uit iets wat nog het meest weg had van glas en volledig neongroen gekleurd was. Het meisje lachte en kwam dichterbij. Losse druppels die deel van haar uitmaakten slopen achter haar aan en losten op in haar hiel en kuit. Ze had lang haar en een vriendelijk gezichtje. Van vijandigheid was geen sprake. Het moment dat het glanzende meisje Michiel  wilde kussen werd hij zo door haar verblind dat hij zijn ogen wel moest sluiten. Hij opende zijn ogen even later weer en zag dat het meisje was verdwenen.

Alle lampen hadden hun oude vormen weer terug. Ze brandden weer met hun geeloranje lichtje. In het straatbeeld was geen spoor te vinden van het bezoek van het groene meisje. De blauwzwarte hemel gaf ook al geen aanwijzingen weg. Dus had Michiel gedronken of had hij misschien zijn hoofd gestoten? Was hij ziek dan of hallucineerde hij? Misschien had hij zojuist wel visite gehad van een buitenaardse schone. Hij besloot er niet langer over na te denken en trad huiswaarts, maar het hele mysterie kleefde voortdurend aan zijn verstand.

Thuis gekomen keek zijn vriendin hem kwaad aan en stelde hem de vraag: “Hoe kom jij aan die groene lippenstift?”