Mensen die mij persoonlijk kennen hebben direct na het lezen van deze titel al een relatie gelegd met twee grote interesses van mij:  actrice Sandra Bullock en popster Michael Jackson.
Deze morgen realiseerde ik me dat ik de trein alleen nog zou halen wanneer ik als een Tom Boonen aan mijn stuur zou harken en een flinke sprint zou trekken.  Ik was de alsmaar groeiende verzameling oud papier dit weekend  vergeten in de container te deponeren, zodat ik deze toch al krappe ochtenduurtjes uit ergernis benutte om deze schone taak ook nog uit te voeren. Aan tijdgebrek in het weekend had het niet gelegen, ik vond het weer gewoon te vies.

De tijd tikt.

Afijn, nu zat ik op deze werkdag wel ineens met een strakker tijdschema om op tijd op het werk te geraken. Met mijn stalen ros begon ik de 4,3 kilometer metende route naar het station. Onderweg zat er eigenlijk weinig tegen. De klinkers vielen goed onder de wielen, waardoor ik niet uit evenwicht werd gebracht. Op de stukken asfalt lag een filmpje water van de bui van de afgelopen nacht. Dit kwam mijn snelheid eigenlijk alleen maar ten goede. Geen vuiltje aan de lucht zou je zeggen!

Echter, op enig moment parkeerde één of andere halve zool zijn auto recht voor mij op de t-splitsing welke een knooppunt vormde in mijn route. De bestuurder maakte aanstalten het voertuig te verlaten en had duidelijk de intentie mij toe te spreken.  Verkeersagressie soms? Aanvankelijk wilde ik deze man negeren, want ik had nog flink wat kilometers te fietsen voordat ik op het station zou aankomen. Op het moment dat hij mij toch probeerde aan te spreken, laveerde ik om zijn persoon en auto heen en wuifde een beleefd doch nors gebaar om aan te geven dat ik geen tijd voor hem had. Enig Russisch gemompel verstomde in het miezerregen achter mij.

Kunt u mij de weg naar Krasnapolsky vertellen meneer?

Niet veel later had ik een volgend kruispunt overgestoken toen plotseling diezelfde oude bak naast mij opdook. De weg waarop dat gebeurde oogde wellicht geschikt voor 80 kilometer per uur, maar viel toch wel degelijk binnen de bebouwde kom. De wetenschap dat er vaak te hard wordt gereden op deze weg verontrustte mij. Ondanks de borden die de weggebruikers hierop wezen hield deze suïcide vreemdeling uit Moskou halt op het midden van de doorgaande weg. Wat bewoog deze bonte kragendrager om zo wanhopig iemand de weg te willen vragen? Waarom wachtte hij niet even tot hij een voorbijganger kon aanschieten die minder haast had om op zijn of haar werk te verschijnen? Daarbij, hoe groot is de kans dat ik deze taalvreemde man een antwoord op zijn vraag kon geven? Hij draaide zijn raampje aan zijn rechterhand omlaag en schreeuwde mij opnieuw zijn eigen taal toe. De weg waarop hij zijn auto tot stilstand had gebracht was een onoverzichtelijke donkere duinweg. Ik voelde mij niet echt gemakkelijk. Zowel links als rechts van mij golfden er rijen bomen over duinheuvels wat de aanblik gaf van een donker eng bos. Echt fijn was die fietstocht niet.

Twee holle wanhopige ogen staarden mij aan vanaf een langwerpig groezelig gezicht. Ik wilde mij zo snel mogelijk uit de voeten maken. Spierpijn en vermoeidheid vormden niet langer een obstakel. Daarbij, ik wilde nog altijd mijn trein halen. Hooguit veertig meter verder hadden wij een derde confrontatie te pakken. Ditmaal bond de Rus er geen doekjes om. Waar ik een uitrit zou passeren die rechts naar een parkeerplaats leidde, zag hij zijn kans schoon om mij de pas af te snijden. Met die oude Lada van hem reed de Rus de oprit in en probeerde zo mijn pad te blokkeren.

Bom?

Onwillekeurig moest ik denken aan een scène uit één van mijn favoriete films. In deze scène dwong agent Jack een bestuurder van een luxe sportwagen rond een stadsbus te gaan rijden zodat ze contact met de bus konden zoeken. Deze chauffeur van deze bus had zijn wagen vol met passagiers en stuurde zich van geen gevaar bewust verder door de asfaltjungle, wanhopig de twee debielen in hun sportwagen negerend. Jack haalde alle trucen uit de kast om toch zijn aandacht te krijgen. Er zat namelijk een bom op deze stadsbus gemonteerd! De bom zou worden geactiveerd wanneer de bus boven de 80 kilometer per uur ging rijden en zou afgaan zodra de snelheid van de bus daar weer onder daalde. De bom was inmiddels al op scherp gezet toen Jack contact zocht met de bus. De sportwagen was ondertussen zowat total loss gereden door de pogingen van Jack om dichter bij de rijdende bom te komen. Uiteindelijk slaagde hij erin de chauffeur duidelijk te maken dat er iets flink loos was.  Stuntelig liet hij een A4-tje op de voorruit van de bus waaien met de tekst: “BOMB ON BUS”. Van schrik liet de chauffeur het gas los…

Dus wat wil deze Rus mij duidelijk maken? Zaten er explosieven in mijn bidon verstopt? Nee, die had ik niet bij mij. Ik zal het waarschijnlijk wel nooit te weten komen. Nog voordat de roestige bak de oprit opdraaide zag ik nog net kans een aanrijding te vermijden door er snel voorlangs voorbij te fietsen. Zo wanhopig als Jack was om contact te krijgen met de buschauffeur, zo wanhopig was deze man om … ja wat eigenlijk? Was het zo’n probleem om even iemand anders de weg te vragen? Of had deze freak andere plannen met een onschuldige fietser als ik?

Later vond ik vond ik mijzelf gelukkig heelhuids badend in het maanlicht onder een paars-zwarte sluier van de wegtrekkende nacht, wachtend op mijn trein die nog zeven minuten op zich liet wachten.

[UPDATE 25-02-2011]

This entry was posted on Thursday, October 9th, 2008 at 13:02 and is filed under Nederlands, Retourtje naar hier en terug. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.