Wanneer het aan komt op verjaardagsfeesten zijn wij Nederlanders toch al niet echt zo´n sterk land. Het leek me aardig om daar vast even mee met de deur in huis te vallen.

Koekje erbij?

Mensen uit het buitenland zoals Amerikanen, Spanjaarden, Marokkanen, Filippijnen en Italianen grappen erom of genereren zich werkelijk kapot als ze weer eens op een Nederlands ´feest´ zijn geweest.
Eerst zijn ze al verbaasd dat onze verjaardagen gemiddeld pas rond een uur of 20:00 ’s avonds van start gaan terwijl ze daar vaak ’s middags al beginnen. Dan krijgen ze hier koffie, thee, bier of fris aangeboden, een paar koekjes, een schaaltje met chips of borrelnootjes en … een paar blokjes kaas (WTF?). Waar blijft de maaltijd dan?
En waarom staan al die stoelen in een kringetje? Wordt er straks iemand opgebaard of zo?

Nee, wij Nederlanders zijn een apart volk. Het meest opmerkelijke aan onze partijtjes is dat we als één van de weinigen geen echte maaltijd serveren bij het vieren van onze verjaardagen. We maken onze er goedkoop vanaf met een plankje kaas met een vlaggetje erin en laten onze gasten vaak onnodig lang wachten op de versnaperingen.
We gaan zelfs tussen de gasten zitten om uitgebreid met ze te gaan zitten praten over het weer of ons werk! Jij bent de gastheer/vrouw. Ga nou gauw opstaan en je gasten van een drankje voorzien! 

Ja, nu ik dit weet geneer ik me ook dood.

Werk en weer taboe.

Voor Engeland, Zuid Afrika of Frankrijk kan ik niet spreken. Simpelweg omdat ik die mensen niet op bezoek heb gehad. Maar de nationaliteiten uit de eerdere opsomming wel en die spreken er schande van.

Waar ik wel voor kan spreken zijn de Filippijnen. Of de Filipinos als je dat makkelijker vindt. Doorgaans wanneer wij zij een verjaardag of een andere reden vinden om een feest te geven, dan gaat het er gelijk smakelijk en gezellig aan toe.
Een gemiddelde Filippijnse verjaardag begint zo rond 15:00 en 17:00 uur ’s middags. Vroeger is meestal niet gewenst, want er moeten nog boodschappen worden gedaan en het één en ander moet nog worden voorbereid.
In sommige gevallen verdwijnen de vrouwen dan naar de keuken. Daar babbelen ze graag met elkaar en helpen eventueel met het klaar maken van het eten. Terwijl de mannen in de woonkamer gaan zitten en over praktisch alles praten … behalve … het weer en het werk. Dat is werkelijk taboe.

Onbedoelde seksescheiding.

Deze seksescheiding treedt trouwens niet altijd op. Het is gewoon een voorbeeld hoe het er bij onze plaatselijke Filippijnse gemeenschap aan toe gaat. Maar ik heb ook al genoeg Filippijnse feesten meegemaakt waarbij de mannen en vrouwen gemengd op de aangegeven plekken aanwezig zijn. Het grote verschil bij de meeste in Nederland gehouden feesten waarbij die seksescheiding onbewust optreedt, wordt enkel veroorzaakt omdat de vrouwen naar elkaar toe trekken omdat zij vaak van Filippijnse origine zijn en dus graag in hun eigen taal met elkaar willen babbelen. Dat dit dan toevallig in de keuken gebeurt is wel inderdaad … omdat de vrouw in de keuken staat.
Kijk mij er niet op aan. Ik heb het niet verzonnen.

Ik loop nog een keertje.

Afijn. De groep mengt zich toch vanzelf weer. Want zo rond de klok van 18:00 of 19:00 is het eten klaar.
Iedereen wordt uitgenodigd om in een lopend buffet zijn eigen bordje vol te scheppen met allerlei heerlijke Filippijnse maaltijden. Er zijn twee of drie soorten rijst, veel vlees, Menudo, Ampalaya, Embutido, loempia en nog veel meer. En de borden mogen vol hoor!

Even na het eten wordt de karaoke uit de kast gepakt en het wordt vanzelf een gezellige boel.
Eten spoort mensen aan om over meer te praten dan de standaard afgezaagde gespreksonderwerpen. Oké, vervolgens gaat het ook wel veel over eten en andere Filippijnse gewoontes. Maar als je dat niet zint, dan ga je gewoon naar een Spaanse party of snij zelf eens iets origineels aan.

Toe.

Hey! En er is ook nog een toetje.
Dus heb je nog een plekje vrij? Want er moet nog plaats gemaakt worden voor een flink schep ijs gevolgd door een plak cassava. Maar elke andere Filippijnse dessert is welkom natuurlijk. Meer Filippijnse toetjes zijn hier te vinden.

Nu denk je natuurlijk dat we na het dessert wel eens eindelijk een keertje klaar zijn. Maar nee, ook na het toetje volgt er nog wat waarvan het de bedoeling is dat we er onze inwendige ik mee vullen. Want met zoveel eten en heerlijke versnaperingen blijft er toch nog steeds wel iets over.
Wanneer het feest is afgelopen gaan de gasten naar huis en krijgen een plastic zakje met daarin in aluminium folie verpakte kliekjes mee die je thuis nog lekker mag opeten.

En zelfs als je nu toch echt vol zit of dat kliekje nou niet echt lekker vindt, dan komt het eten toch nog op een goede plek terecht. Dit kliekje heet niet voor niets ‘doggybag’.

This entry was posted on Wednesday, June 9th, 2010 at 12:33 and is filed under Nederlands, Retourtje naar hier en terug. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.