image by Photogravy, edited by Gsorsnoi
Bijna anderhalve meter water spoelt een favoriete opnamelocatie binnen van een bekende Nederlandse soap. Het dorpje Oud Velsen is in het verleden menigmaal geplaagd door water en heeft zelfs grond moeten afstaan aan het Noordzeekanaal. Zout water stroomt door de kleinste steegjes en neemt alles mee in haar beweging. De set van Nederlands langstlopende soap blijft niet gespaard. De toren van de Engelmunduskerk beeft in het natte geweld en heeft ook te verduren onder het gebulder dat door de straten trekt. De al oude huizen verliezen de grip op hun fundering en worden door een onbekende kracht opzij gedrukt. De smalle straten van dit karakteristieke dorp verdwijnen wanneer de huizen tot elkaar worden geperst. Meerdere inwoners, acht acteurs en een handjevol crewleden die al vroeg op de set aanwezig waren laten het leven onder dit bovennatuurlijke geweld.
Nauwelijks vijftien minuten later wordt een ander klein plaatsje in Noord Holland gehuld in een zwarte schaduw. Oud Velsen bestaat inmiddels niet meer. Inwoners van het langgerekte maar nietige dorpje Assendelft zien de lucht betrekken en het ochtendlicht verdwijnen. Er wordt weleens gegrapt dat Assendelft maar één straat heeft en daarmee slechts een veeg huizen op de landkaart vormt. Die mensen die op dit vroege uur al op de straatstenen staan van het iets meer dan één straat tellende en altijd zo vredige dorp, zien een kolossale schim op zich neerdalen. Als ware het de scènes uit een nieuwe film van Independence Day zo zien zij zichzelf verpletterd worden onder een horizonvullende massa van onbekende samenstelling. Cartografen kunnen Assendelft voortaan uit hun schetsen verwijderen nu zij als half gedroogde verf uit de weilanden de lucht in getrokken is.
Niet veel ten zuiden van deze plaatselijke horror zou suiker gekristalliseerd zijn geworden, had de suiker fabriek van Halfweg nog in gebruik geweest. Een Boeing 747 valt zo’n honderd vijftig meter boven de grond in stukken uit elkaar en trekt in haar val een paar wagons mee van een voorbij sprintende intercity om zich uiteindelijk in de kantoorruimtes te boren van wat eens de suikersilo’s moesten voorstellen. En onderweg van Amsterdam naar IJmuiden boort een draagvleugelboot zich in een massa vlees en verpulvert volledig.
Op spoor 8 van station Sloterdijk razen even later vijf van de overgebleven wagons voorbij. Tot stoppen is deze trein niet meer in staat, zodat deze brandende massa metaal in haar vaart een handjevol wachtende passagiers van de perrons rukt en achter zich in halfverkoolde toestand op de harde rails te pletter smijt.
In de stationshal is een ander drama gaande. Vanuit Malta komt een 185 meter lang bulkschip binnen met op de zwartblauwe romp de letters ‘AYSE AKSOY’. Hij had eigenlijk de Bosporushaven van Amsterdam binnen moeten varen, maar maakt daarvoor in de plaats een paksoi-pitstop in de stationshal. De letters aan de gevel worden met de sponningen en flink veel glaswerk in de ontvangstruimte gesmeten. De neus van dit van oorsprong Japanse schip kiest de Kiosk als haar eerste prooi en boort deze in tweeën. Gele borden die daarnaast en daarachter tot op dit moment dienst moesten doen om passagiers naar de sporen en hun bestemming te wijzen knakten als broze stokjes onder het gigantische geweld.
Passagiers afkomstig uit de richting van het Amstelstation huilen en smeken voor hun leven wanneer tramlijn 12 ze af wil zetten op het Orlyplein nabij het station. De trambestuurder houdt even voor de plaats waar hij moet stoppen halt en tracht zijn bestuurscabine te ontvluchten. Hij wordt echter doodgedrukt door de passagiers die hij vervoerde en op hetzelfde idee waren gekomen.
Boven de deels vernietigde kantoren van dit westelijk deel van Amsterdam en langs de inmiddels ontstane vuurzee uit de stationshal torent het geweldige lijf van een octopusachtig wezen. Het is de mythologische Kraak die net vanmorgen in de Noordzee is wakker geworden met een verschrikkelijk ochtend humeur.
En hij haat maandagen!